Witaj Łukaszu, dziękuję za komentarz.

Próbowałem tego ćwiczenia z lustrem , ale niestety nie działa. Nie rozumiem jak można “wzbudzać” w sobie emocje.
No to masz odpowiedź dlaczego “ćwiczenie nie działa”.

Ćwiczenie mówi – masz stać przed lustrem, aż nie zobaczysz zadowolonego z siebie mężczyzny. Więc – masz stać również, gdy pojawią się wszystkie blokady, by to dostrzec, więc np. strach, wstyd.

Emocje to coś takiego co przychodzi samo np. jak coś dobrego mnie spotka w życiu to czuje się szczęśliwy, jak coś złego to czuje emocje negatywne.
Absolutnie nie.
Emocje nie przychodzą. Emocje to sygnał o naszej świadomości – sposobie POSTRZEGANIA (nie mylić z myśleniem) danego aspektu życia, danej osoby, wydarzenia, etc.

Ty, jak większość ludzi, uważa, że źródło emocji jest zewnętrze, więc nie można nimi w sobie zarządzać i trzeba trzymać kciuki, by spotykało nas coś dobrego lub złego.

Ale nie dostrzegasz w tym, że sam właśnie wybierasz co jest dobre, a co złe w życiu, więc na bazie tej ŚWIADOMOŚCI powstaną lub zostaną ujawnione w Tobie emocje, gdy to Cię spotka. Np. gdy spotka Cię kryzys, wyciągnięte zostaną z Ciebie niskie emocje, nawet bardzo głębokie ich pokłady – byś mógł się z nich oczyścić i zyskał siły do zmierzenia się z kryzysem.

A gdy spotka Cię coś dobrego, to sam odpuszczasz na tej podstawie OPÓR przed radością i zaczynasz Z WŁASNEGO WNĘTRZA DODAWAĆ radość. To nie coś daje Ci radość – to Ty ją dajesz, bo nagle decydujesz się “dla czegoś zewnętrznego” odpuścić przed nią niechęć.

Niestety jesteś na początku swojej drogi w temacie dojrzałości emocjonalnej, jak większość ludzi na Ziemi, więc nie ma się co dziwić, że tak sądzisz.

Zapewne przed lustrem postałeś kilka minut i odpuściłeś ćwiczenie czując np. frustrację. I właśnie to ćwiczenie jest, byś stał przed lustrem czując tą frustrację, pozwalając jej być, byś ją z siebie wyrzucił patrząc na siebie, patrząc w swoje oczy, na swoje ciało, a potem powitał inne emocje, które same się ujawnią – będzie to smutek, będzie to obwinianie za przeszłe decyzje, itd. Gdy pozwolimy tym emocjom minąć, naturalnie pojawią, bo zniknie to, co je przykrywa – pozytywne odczucia.

Ty również zapewne miałeś mnóstwo myśli stojąc przed lustrem i to jedna myśl spowodowała, że odszedłeś i “zdecydowałeś się” napisać do mnie, że ćwiczenie nie działa. Nie opisałeś jak je wykonywałeś, co czułeś, co myślałeś. Nic. Ot nagle obwieszczasz dumnie światu, że to ćwiczenie nie działa, bo Tobie nie działa. Gdyby nie działało, to bym go nie zamieścił. Dla wielu osób to ćwiczenie zrobiło cuda. Jednocześnie widzimy jak mało troski masz o siebie – nie poprosiłeś o pomoc, o korektę, nie zapytałeś dlaczego ćwiczenie może nie działać. Do tego zacząłeś dzielić się swoimi błędnymi przekonaniami na temat emocji uważając, że są prawdziwe…

Potrzebujesz troszkę pokory i samokrytyki (nie mylić z obwinianiem) – że nie wszystko, co podpowiada Ci Twój umysł to prawda.

To tak jakby powiedzieć do głodnego: idź do lustra i poczuj sie najedzony i już nie będziesz głodował. Brzmi absurdalnie , ale takie właśnie jest to ćwiczenie.
Nie, absurdalne są Twoje wnioski i tak brzmią.

To, do czego chcesz porównać głodnego to uczucie pustki, które odczuwasz. Niektórzy określają to “nie czuję nic” lub “ja nie potrafię odczuwać”. Poruszałem to na Blogu.
Teraz, na szybko – ta “pustka” to opór stawiany emocjom.

Ty uważasz, że w życiu dobrze możemy czuć się tylko, gdy spotka nas coś dobrego. A jak czujemy się źle to znaczy, że coś źle robimy lub zrobiliśmy, jesteśmy gorsi lub spotyka nas coś złego. Nie. Rola emocji to nie dodatkowo dopierdolić nam, gdy spotka nas coś w życiu – jak rodzice (a niektórzy uważają, że jak bóg) – jak jest dobrze to czujemy się dobrze, to mamy nagrodę, a jak jest źle to mamy karę. Emocje informują nas o naszej świadomości i co jest w niej do korekty. Np. jak czujemy gniew i poczucie winy to informacja dla nas, że zapewne oddajemy za nie odpowiedzialność innym ludziom. Nie oczyszczamy się tylko mówimy “ktoś mnie denerwuje” i “to ich wina”. A więc sami wybieramy powód, by trzymać w sobie emocje, by się z nich nie oczyścić.

Stawiamy im opór jak się pojawiają i zrzucamy za nie odpowiedzialność, a nawet obwiniamy. Więc sami wybieramy jeszcze więcej poczucia winy. Czujemy winę za odczuwanie poczucia winy, gniewu, etc.

Dlatego mówimy “ludzie są źli, to przez nich źle się czuję”. Nie. Sami wybieramy tak postrzegać ludzi, przez co czujemy te emocje, a do tego nienawidzimy własnych emocji, stawiamy im opór i przez to doświadczenie emocji jest nieprzyjemne, a może nawet już bolesne.

Twoje porównanie właśnie o tym mówi – o zrzucaniu odpowiedzialności. “Potrzebuję czegoś z zewnątrz, by poczuć się dobrze, a jak tego nie ma to znaczy, że świat jest do bani lub inni ludzie, bo mi tego nie dają”. Nie taka jest rola świata i innych ludzi. Świat i inni ludzie ukazują nam to, co nosimy w sobie.

Rolą głodu jest informować nas, że należy wypełnić żołądek (mówiąc bardzo prosto). Ale głód nie informuje nas CZYM mamy go wypełnić. To nasza odpowiedzialność. Możemy zjeść kilogram lodów, a możemy przygotować sobie pełnowartościowy posiłek. Możemy także wypić kubek wody. To samo z emocjami – gdy czujemy pustkę, sami możemy wybrać czym ją wypełnimy – porno, obwinianiem, użalaniem się, niechęcią, siedzeniem w necie, grami komputerowymi, a możemy także dać sobie akceptację, usiąść w ciszy i uznać to, co czujemy niezależnie jakie jest.

No bo jeśli nie pomagało nam to, co robiliśmy do tej pory, warto to zmienić.

Witaj Pawle!

Dzięki za komentarz!

Dobrze, że trafiłem tutaj,
Też się cieszę! :)

bo jestem już tak wciągnięty w ten nałóg, że naprawdę ciężko z tym żyć.
Widzisz? To ważna informacja dla wszystkich – zaczynamy szukać pomocy zazwyczaj dopiero, gdy zaczyna być ciężko Z NAŁOGIEM.
A póki jest znośnie, jest takie znośne cierpienie, to nikt się nie stara. Ot, czasem ktoś spróbuje ale potem wraca, bo wygodnie, bo da się wytrzymać.

Dlatego ból ma tak ogromne znaczenie. Po prostu musi zaboleć i wtedy wreszcie przestajemy wypierać, pieprzyć głupoty, poddajemy walkę i zaczynamy SŁUCHAĆ tych, którzy wiedzą jak z tego wyjść.
A nie cały czas w kółko robić swoje tylko po to, by mieć wytłumaczenie – “No przecież się staram!”.

Zaniedbuję przede wszystkim swoją pracę, bo zamiast zająć się pracą, to zasiadam przed monitorem i tracę czas i ciężko spojrzeć później w lustro.
Mam żonę i dwójkę dzieci i o dziwo naprawdę satysfakcjonujące mnie życie seksualne z żoną, ale strach i stres odreagowuję przez masturbację.
W nałogu jestem już 20 lat. Dawniej, gdy nie było dostępu do internetu , było mniej okazji, teraz jest ciężko, oj bardzo ciężko
Jak widzisz – konieczne jest więc zająć się zarówno samym stresem jak i jego źródłem.
To część pracy, której będziesz musiał się podjąć, aby wyjść z uzależnienia.

Potem – wstyd i wina związana z samymi wpadkami.

Seks nie ma nic do rzeczy, bo nie o to chodzi w uzależnieniu. Chodzi o uciekanie od niechcianych emocji. Stres to przykładowo już wyparty strach, który czujemy nie w pełni ale tak jakby “pod skórą”. To strach, który w nas jest zapewne od lat. I go czujemy w różnych sytuacjach, mówimy np. – “Wszystko mnie stresuje”, “Praca mnie stresuje”. Nie. Praca lub “wszystko” wyciąga tłumiony od lat strach.

Dlatego nie walka z porno pomoże ale prawdziwa troska o swoje wnętrze.

Witaj Tomaszu!

Dziękuję za komentarz.

Mam żonę i dwójkę dzieci a zachowuję się czasem jakbym nie widział świata poza pornosami. Żałosne. Ale powalczę.
Będę bezlitosny.

Powalczysz? To jest Twoja deklaracja? Pomimo wszystkiego co piszę o walce z uzależnieniem, Ty nadal ją wybierasz i to tak męsko – powalczę! Masz żonę i dwójkę dzieci i chcesz zrobić coś, co podkreślam, o czym mówię, krzyczę, wrzeszczę, wyję, by nie robić?

Tak chcesz podejść do jednej z najgroźniejszych i podstępnych chorób? Powalczyć z nią?

Piotrze,
Witaj Tomku!

podejmuje kolejna probe wyjscia z tego bagna. To nieprawdopodobne jak daleko zabrnalem. W zyciu nie pomyslalem, ze moge osiagnac taki upadek. Noce na fapaniu, nascie orgazmow dziennie, i chyba obejrzane wszystkie porno serwisy…to jest dno.
Jeśli jest to dno, to bardzo dobrze! Bo to oznacza, że ból niedługo (lub już) będzie tak wielki, że podejmiesz się WSZELKIEGO niezbędnego działania, które już nie będzie unikami od tego, co konieczne, by wyjść.

Od zawsze bylem facetem ktory byl smialy,otwarty,w towarzystwie zawsze bylo mnie pelno.
I nadal jesteś takim facetem! Nigdy nie przestałeś być!
Tylko ktoś Ci powiedział, że jak czujesz się inaczej to dzieje się coś złego i zacząłeś uciekać od tych niechcianych emocji.
A to spowodowało, że zaczęły się kumulować i jak chmury przesłaniać Słońce, które cały czas w Tobie świeci.

Mam dobra prace,normalny swiat,znajomych,marze o rodzinie ale nie jestem w stanie fukcjonowac z kobieta. To przerazajace.
Nie, TO nie jest przerażające.
To tylko ujawnia strach, który również w sobie tłumiłeś przez porno.

Powiedz mi prosze, jak dlugo zajelo Ci dojscie do normalnej sprawnosci seksualnej. Jak dlugo ten proces trwal? A moze trwa nadal?
Gdy przestałem się oszukiwać i zacząłem robić co niezbędne, relatywnie szybko, bo kilka miesięcy.
Jednak nie należy się skupiać na powrocie do sprawności seksualnej. Problemy seksualne to OBJAW. A właściwe postępowanie to uzdrawianie przyczyn – źródła problemów.
Więc przede wszystkim oczyszczenia się ze stłumionych emocji. Ale to sam początek.

Moj rekord walki i abstynencji to 3 tygodnie. Efekt byl kosmiczny. Ale chyba dzieki Tobie wiem co robilem zle. Dajesz mi nadzieje. Za bardzo ufalem swojej silnej woli nie wiedzac,ze tak naprawde nie pokonalem przyczyn,ktore powodowaly te impulsy…dzieki. mam nadzisje,ze niedlugo podziekuje Ci swoim swiadectwem!
I nie pokonasz przyczyn.
Przyczyny pokonają Ciebie.

To niesamowite jak ludzie, którym uzależnienie niszczy życie i walka z nim nie przynosi rezultatów nadal chcą walczyć.
To może zaboleć ale jeśli znowu wybierasz walkę, polegniesz. Rozpieprzy Ci się relacja, praca…

Jak niby chcesz pokonać przyczyny swojego uzależnienia? Pokonać wstyd, strach, strach, stres, niskie poczucie wartości, żal, smutek, brak miłości do siebie, niechęć, opory?
Chcesz z tym walczyć?

Przecież dokładnie ta walka jest przyczyną uzależnienia. No ale nie powstrzymam Cię. Mogę tylko cierpliwie przypominać – nie walczymy. Uczymy się szacunku i miłości do siebie. To jedyna droga.

Witaj Franku!
Dziękuję za komentarz!

Ogladam te filmy i powiem szczerze, że zmiennia sie moje postrzeganie swiata… Dziekuje Ci za nie…
Bardzo się cieszę!
Zapraszam również na Bloga – jeśli to zmienia Twoje postrzeganie świata, to Blog w moim odczuciu jest jeszcze bardziej wartościowy!

Ale i tak czasem polegne acz kolwiek jest ogromna poprawa mam kilku dniowe przerwy a kiedys kilka razy dziennie to robiłem… Czy mimo upadków jest szansa na całkowite wyleczenie?
Upadki to normalna rzecz, bo integralną częścią zdrowienia jest stawanie się świadomym tego, przez co sięgamy po uzależnienie.

Zaś stać się świadomym możemy wtedy, gdy poczujemy pragnienie obejrzenia porno – bo wtedy właśnie jest aktywne to, co w nas tkwi, zapewne od lat. Inaczej bardzo trudno jest to dostrzec.
Więc do momentu, aż nie staniemy się w pełni świadomi co to jest, że to czujemy, kiedy to czujemy, w jakich sytuacjach i nie zaczniemy tego uzdrawiać – wpadki mogą się zdarzać.

I będą się zdarzać dopóki nie rozpoznamy – nie ujawnimy – nie uświadomimy sobie – wszystkich podświadomych wyzwalaczy – tzw. wskazówek, które w większości są emocjonalne.
Więc przychodzi też temat nauki odczuwania, stawania się świadomym, rozróżniania myśli od siebie, emocji od siebie, wewnętrznego oczyszczania się i wzrostu świadomości.

W tym wszystkim wpadki to dla nas informacje zwrotne. Nie wolno oczywiście ich tak sobie tłumaczyć, bo każda wpadka wpływa niekorzystnie na nas ale jeśli faktycznie, szczerze i uczciwie spojrzymy na siebie, wejrzymy do swojego wnętrza – stanie się dla nas jasne dlaczego chcemy porno czy innego uzależnienia i z tego poziomu jest już możliwa konkretna, zdrowa zmiana.

A to oznacza, że wyzdrowienie nie polega na szansie czy prawdopodobieństwie, tylko na rzetelnej pracy nad sobą.
Jeśli ujawnimy wszystkie wyzwalacze i uzdrowimy ich źródło i to co już się w nas zgromadziło – nie można mówić o szansach, bo po prostu będziemy zdrowi.

Cześć Piotrze.
Witaj Luki!

Dziękuję Ci za Twoje rady i narzędzia z filmików.
Proszę :)

Od kiedy trafiłem na Twoją stronkę to utrzymuje abstynencje od porno i masturbacji, korzystam ze wszystkich narzędzi o których mówiłeś.
Wspaniale! Gratuluję!

Chęci do oglądania porno się nie pojawiają ale myśli o masturbacji owszem, wtedy skupiam się na tym skąd się wzięły te myśli co czułem przed chwilą i co w danej chwili czuje.
Stajesz się świadomy. Nie pozwalasz się prowadzić myślom, czyli ego.

Moje doświadczenia dotyczące doświadczenia z lustrem:
Po raz pierwszy to dotarło do mnie że we wszystkim co zrobiłem źle obwiniam się dość mocno a nie doceniałem siebie za to ile dobrej roboty zrobiłem ze sobą przez ostatnie półtora roku na różnych płaszczyznach, to było bardzo silne uczucie, wzruszyłem się i szczerze się do siebie uśmiechnąłem. Robię to dwa razy dziennie, poza pierwszym razem wzruszyłem się jeszcze raz jak poczułem miłość oprócz lubienia się.
Cudownie!

Moje doświadczenia odnośnie doświadczenia z przeżywaniem emocji:
Za pierwszym razem poczułem ogromną ulgę głównie jeśli chodzi o poczucie winy, wcześniej nie przeżywałem tych uczuć tylko próbowałem je ze sobą przegadać i tłumić.
Dokładnie!
To właśnie powtarzają w kółko osoby uzależnione – nie stają się świadome, utożsamiają się z emocjami, z którymi się zmagają.
Emocje w nich zostają, więc muszą je tłumić. Bardziej ich nienawidzą, dochodzą do wniosków, że skoro robią coś źle, to same są złe.
Zatrzymamy to dzięki świadomości – jesteśmy na drodze do uzdrowienia.

To ćwiczenie wykonuje 2x dziennie minimum. generalnie czuje że już przestałem stosować “tryb ucieczki żeby nie czuć” ale nie wiem czy zawsze mi wychodzi to ćwiczenie. Wydaje mi się że tych pokładów tej stłumionej energii jest sporo
Tak.
Jedną emocję można uwalniać i to porządnie nawet 100 godzin. Jeśli jesteśmy uzależnieni od porno, alkoholu czy narkotyków, bardzo możliwe, że konieczne będzie świadome przeżywanie i uwalnianie emocji właśnie w takim wymiarze.

i np. dzisiaj wykonałem te ćwiczenie kilkukrotnie i mimo iż czułem że ta energia się ulotniła wystarczyła jakaś myśl chwilkę później żeby znowu poczuć to uczucie.
No to jeszcze 99 godzin i 59 minut uwalniania :)
Ale nie ma co się smucić czy szokować.
Z każdą minutą będą odpadać z nas wielkie ilości toksyn. Nawet minutka to bardzo dużo. Bo nie tylko będziemy się oczyszczać ale dzięki świadomości również zapobiegniemy wtłaczania w siebie coraz więcej toksyn. A jak np. poświęcimy dziennie godzinę na uwalnianie, w 3 miesiące zmieni się WSZYSTKO (oczywiście na lepsze!).

Albo miałem też tak że jak poczułem przez dosłownie 2 sekundy lęk (w momencie gdzie przyszła myśl że mam do zrobienia angielski), usiadłem żeby wykonać to ćwiczenie i miałem problem żeby odnaleźć w sobie to uczucie które czułem przed chwilą.
Ok. Bywa i tak.
Przystąp wtedy do działania. Nie przejmuj się. Nie wymuszaj odczuwania, bo tego nie można wymusić.
Emocje ujawniają się we właściwych momentach. W pozostałych pora na działanie.

Mam jeszcze pytanie, bo zgodnie z sugestią czytam Twojego bloga, napisałeś że poczucie winy to rodzaj lęku a mi się kojarzy raczej ze złością na samego siebie i nie wiem czy nie jestem w błędzie.
Wina, wstyd, strach czy gniew to tylko nazwy.
Można powiedzieć, że każda emocja to forma strachu, gniewu czy wstydu. A także dumy czy smutku.

Nazywając emocje łatwiej jest rozróżnić mechanizmy zarządzające nieświadomością człowieka w zależności od poziomu płynącej przez nas energii.

Poczucie winy to zarówno gniew na siebie, uraza, żal jak i uczucie bezsilności, a także duma, bo przecież sami decydujemy, by tak się postrzegać i nie chcemy tego przerwać.