Brawo!

To wynika z niezrozumienia dwóch płaszczyzn – wzajemnych relacji damsko-męskich oraz emocji.

Kobiety i mężczyźni samą swoją obecnością wyciągają z innych i siebie nawzajem nagromadzone emocje, opór i negatywne przekonania.
Kobiety nie “działają Ci na nerwy”. Nerwowość to sprawa stricte WEWNĘTRZNA – opierasz się temu, co wyciskają z Ciebie inni ludzie – zapewne wstyd, opór, winę, gniew, frustrację, stres, etc. Tylko Twój umysł dokonuje projekcji tego wszystkiego poza Ciebie.
Zaczynasz się zmagać i dlatego to nie mija.

To proces pozytywny – detoks. A boli Cię to, bo się temu opierasz.
Natomiast to czemu się opieramy trwa i rośnie.

Oczywiście kobiety możesz uważać za co chcesz. I to będzie Twój problem, bo takie kobiety będziesz spotykał. Natomiast to także projekcja Twojej podświadomości. Siebie uważasz za gorszego i właśnie na podstawie wstydu, winy, oporu, który wyciągają z Ciebie kobiety. Projektując na nie to przekonanie utwierdzasz je w samym sobie.

Ważne jest więc zaprzestanie tej oceny, ignorowanie mentalnego bełkotu i uwalnianie odczuwanych emocji, a nie dalsze zmaganie z nimi.

Witaj Damianie!
Dziękuję za komentarz!

Świetne wideo, pokazuje minusy pornografi. Najgorsze jest błądzenie w ciemności.
Błądzenie w ciemności nie jest najgorsze. Nie wiem skąd ten wniosek.
Mnóstwo osób błądząc zaczynają zmieniać kierunek i docierają w inne miejsce.

W tym kontekście najgorsze jest, gdy ktoś nic nie robi lub robi coś, co nie działa czy nawet szkodzi i sądzi, że postępuje właściwie.
Więc duma i upór są ogromnymi przeszkodami.

Sam już nie oglądam ale mam problem z masturbacją.
Bo to cały czas ten sam mechanizm uzależnienia. Zmieniłeś tylko środek do osiągania tych samych rezultatów.

Myślę, że to niezły filmik
Dziękuję!

Z uzależnionymi tak jest,
Wiem jak jest z uzależnionymi, bo sam byłem przez 15 lat.

że najtrudniej im samym zrozumieć, że są uzależnieni.
Od tego są te filmy, cały Serwis Wolność od Porno i prosty, 4-pytaniowy test, który powinieneś wypełnić.

Ja sam nie wiem.
Więc odpowiedz na 4 pytania z testu. To stanie się wtedy jasne.

Rozważam też chorobę psychiczną.
To nie choroba psychiczna. Wiem o co Ci chodzi – o wiecznie bełkoczący umysł, o ciągłe fantazje, o niesamowity opór i niemożność skupienia się na czymś innym.
To typowe i standardowe objawy uzależnienia.

Nie jestem pewien czy to uzależnienie….
Na 100% to uzależnienie.

Kiedyś nawet przez rok czasu bodajże nie oglądałem porno a i tak czułem się beznadziejnie.
Bo oglądanie porno to objaw, a nie problem sam w sobie.
Objaw tego, co nazywasz chorobą psychiczną.
Każde uzależnienie ma przyczynę w emocjach i non stop bełkoczącym umyśle, w odczuciu oporu, pustki, niechęci, wiecznego zmęczenia, itd.

Poczytaj na Blogu artykuły o emocjach, o nofap, a stanie się dużo bardziej jasne co się dzieje i dlaczego zaprzestanie oglądania porno bez odpowiedniej wewnętrznej pracy nic/niewiele zmienia w większości przypadków.

Link do Bloga:
http://www.wolnoscodporno.pl/Blog

Moje ego zauważyło, że Twoje pytanie o to czy jeżdżę na wózku, nie pozwala mieć zupełnej pewności co to tego, czy rzeczywiście jakiś czas temu wyrosłeś z piaskownicy. ;)
Jeśli coś zauważyło Twoje ego, to możesz mieć 100% pewności, że jego interpretacja tego, co zaszło jest odwrócona o 180 stopni od rzeczywistości.

Jeśli więc mówi Ci, że ja nie opuściłem piaskownicy, to chce ukryć fakt, że usłyszało coś najprawdopodobniej najbardziej dojrzałego w Twoim życiu.
I nie chce, byś to pojął i dojrzał.

Natomiast użyłem tego stwierdzenia, by mówiąc lekko – zakwestionować stwierdzenie, że “przełamałeś siebie”. To określenie nie ma żadnego sensu, żadnego zamocowania w rzeczywistości.
Jest po prostu bzdurne, bo nie odnosi się do niczego realnego.
Jest kompletnym niezrozumieniem rzeczywistości. Jest bardzo dziecinne. Również to stara się ukryć Twoje ego.

Nie można próbować przełamać siebie, bo to przede wszystkim nie odnosi się do nas, tylko do naszych utożsamień – wyborów i iluzji.
Więc Ty próbowałeś jednocześnie się czegoś trzymać i puścić. Jako, że nie dostrzegałeś, że się tego trzymałeś, zmagałeś się, co było bezsensem.

W końcu “przełamanie” przyszło, gdy dokonałeś decyzji, by się jednak puścić np. strachu i wybrać odważne działanie. Nie oznacza to, że “przełamałeś siebie”, tylko puściłeś się iluzji i/lub przestałeś się opierać samej emocji strachu.

Zaś żony nie zdobyłeś – nie wziąłeś jej ze świata, tylko DAŁEŚ jej to, co pozytywne i ona Ci to oddała.
Zaś zmagałeś się – “przełamywałeś”, bo próbowałes właśnie zabrać ją ze świata – wziąć dla siebie, bo zapewne widziałeś w niej wypełnienie jakiegoś braku, w który wierzyłeś/wierzysz na swój temat.
Dlatego pojawił się opór i strach – bo gdyby Ci się nie udało jej “zdobyć”, straciłbyś to źródło i pojawiłoby się cierpienie.

Natomiast, gdybyś zrezygnował ze świadomości braku i próby wypełnienia go czymś zewnętrznym, poznawanie tej kobiety byłoby wspaniałym doświadczeniem, bo opierałoby się na dawaniu tego, co pozytywne.
Napięcie, stres, strach, itd. – niskie jakości – zastąpione byłyby ich wysokimi odpowiednikami jak ekscytacja, radość, wdzięczność.

Ok. Widzę, że i ciebie i mnie męczy ta… wymiana.
Kto powiedział, że mnie cokolwiek męczy?
… Twoje ego. I automatycznie uznałeś to za rzeczywistość

Przede wszystkim to nawet jeśli miałbym dość tej rozmowy, to nie to mnie męczy, tylko mój własny opór.

Więc Ciebie nie męczy rozmowa, tylko opór, który wybierasz i którym następnie usprawiedliwiasz swoje wybory.

To wg Ciebie to jest wymiana. Ja nic nie wymieniam. Bo na razie nie znalazłem nic, co byłoby dla mnie wartościowe.
Ja daję i zostawiam. Prawdę. Fakty. Co z tym zrobisz to Twój wybór.
Ja nic od Ciebie nie biorę, tylko ukazuję Ci niezrozumienia rzeczywistości, które bardzo łatwo potwierdzić.

Poza tym – z całego obszernego i niezwykle ważnego komentarza wyciągnąłeś wniosek, że mnie męczy to co robię… i chcesz to skończyć…
Widzisz jak Twoje ego ucieka gdzie pieprz rośnie i używa dumy, by to ukryć?

Proszę już tylko, całkiem na poważnie,
Jeśli ktoś przestał być poważny to wyłącznie Ty.
Ja nawet jeśli żartuję czy używam nieformalnych określeń, to ma to swój dojrzały cel.
Nie bawię się, bo nie flirtuję z Tobą, ani nie traktuję Cię jako małe dziecko.

o informację jak w praktyce przy ćwiczeniu “uwalniania emocji” “pozbyć się górnych warstw” no w ogóle jak to przeprowadzić po kolei. Siadam w spokoju, samotności i… co dalej…
Najpierw konieczne jest w ogóle nauczyć się odczuwać, czego elementem jest uświadomienie sobie, że coś czujesz i co.
Na Blogu stworzyłem do tego dość dokładną instrukcję:
http://www.wolnoscodporno.pl/Blog/2017/09/Jak-I-Dlaczego-Zaczac-Odczuwac-6/

Z tego co widzę to jedną z górnych warstw, które przykrywają kolejne jest duma.
Widać to wyraźnie w Twoich słowach – “WIDZĘ, że Ciebie i mnie męczy ta rozmowa”.
Ale co tak naprawdę widzisz? To, co chcesz zobaczyć. Widzisz swoją rację.
A czy to jest rzeczywistość? Nie. To wyłącznie Twoja rzeczywistość – projekcja tego, co nosisz w sobie.

Poprawne, zgodne z rzeczywistością zdanie powinno brzmieć – “MNIE męczy ta rozmowa i stwierdzam, że w takim razie inni są tacy sami jak ja i ich również to męczy”.
Ale tak nie jest. Mnie to nie męczy. Jeśli zobaczę, że ta rozmowa przestała mieć już sens, bo pojawił się zbyt duży opór i nadal wybierać będziesz dumę, to przestanę pisać. To wszystko.
Jeśli zacząłbym się męczyć to na własne życzenie i kompletnie niepotrzebnie.

Ty natomiast projektujesz na mnie swoją dumę i opór.

Jak najlepiej zrezygnować z dumy? Np. zrobić to, czemu się opierasz – przyznać mi rację, uznać, że to Ty się mylisz lub przynajmniej możesz nie mieć racji.
Przyznanie tego – szczere i uczciwie pomoże Ci uwolnić dumę oraz aby to zrobić konieczne będzie puszczenie się oporu.

Zaś pod nią może kryć się gniew, którym ukrywamy poczucie niemocy, braku poczucia własnej wartości, braku kontroli, strach, wstyd, żal. Pod tym znowu może być duma, etc.
Może być też tak, że ujawnione zostaną nieco niższe warstwy wraz z intencją uwolnienia dumy – np. gniew, frustracja “na mnie”.

Są dwie książki, które bardzo polecam w temacie uwalniania:
– Jedną jest “Technika uwalniania” dr Davida Hawkinsa ale to dla tych, którzy gotowi są już zrezygnować ze świadomości separacji od Boga.
– Tę, którą polecam Tobie to “Metoda Sedony” Colin Tipping. Nie odnosi się do Boga jeśli dobrze pamiętam, więc jest bardziej przyswajalna dla ludzi nadal święcie ukorzenionych w umyśle bez ochoty zrezygnowania z tego.

“Je pense, donc je suis” tak w oryginale, w języku francuskim brzmiało równanie Kartezjusza (Penser – myśleć).
Nie wiem skąd pewność, że to oryginał?
Załóżmy, że tak.

Nie to jest ważne. Z tego co piszesz: “Gdybyśmy to my myśleli, moglibyśmy w dowolnym momencie przestać, a to niemożliwe” wynika że uważasz, że to nie my myślimy, a myślenie jest czymś samym w sobie, jakimś odrębnym bytem. To nieprawda.
Myślenie jest czymś w samym sobie.
Nie wiem dlaczego tak trzymasz się swojej racji odnośnie myślenia. Co z tego masz? Wygodne wytłumaczenie swojej rzeczywistości?

Nie ma to nic wspólnego z obiektywną rzeczywistością.

Podałem proste ćwiczenie, by sprawdzić czy to my myślimy – spróbuj kontrolować swoje myśli i zatrzymać proces myślenia.
Spróbuj i zobacz jaką władzę nad tym masz…

Ze stwierdzenia Kartezjusza
A więc swoją wiarę w jeden z kluczowych mechanizmów, na bazie którego dokonujesz wszystkich życiowych decyzji, opierasz na jakimś stwierdzeniu faceta, o którym nic nie wiesz, pojęcia nie masz dlaczego to powiedział. Może był pijany? Może był szalony?

Skąd wiesz jak istotne jest to stwierdzenie i czy w ogóle jest prawdziwe i czy służy życiu i dobru ludzkiemu?

Kalibracja, o której warto poczytać np. w książce “Siła czy moc” Davida R. Hawkinsa ukazuje, że stwierdzenie “myślę więc jestem” kalibruje się na poziom 400, czyli poziom rozsądku. Wysoko.
Natomiast stwierdzenie “jestem, więc myślę” kalibruje się na poziom 480. Czyli o kosmicznie wyższą wartość.

Stwierdzenie, że myślenie to proces bezosobowy, który odbywa się niezależnie od naszej woli kalibruje się na poziom 830.
Przypominam, że skala Hawkinsa jest logarytmiczna, czyli skok o jeden punkt to nie jeden punkt, tylko razy dziesięć.
Więc skok o 100 punktów to skok o 100 zer.

Do pewnego etapu zrozumienia może więc wydawać się faktem, że to człowiek myśli.
Ale zauważmy jeszcze jedno – 400 to poziom Rozsądku. To poziom, który reprezentuje na ten moment kilka procent ludzkości (np. Einstein, Tesla). A więc aby to stwierdzenie w ogóle się do nas odnosiło sami musimy ten poziom reprezentować. Natomiast mniej więcej 85% ludzkości reprezentuje poziom poniżej 200, czyli poniżej granicy spójności i tego, co sprzyja życiu, co jest pozytywne.

Rene Descartes kalibrował się na 490, czyli był reprezentantem ułamka ludzkości.
Dlatego to stwierdzenie jest prawdą w jego przypadku – bo on naprawdę myślał – świadomie korzystał z procesu myślenia – robił to w stanie spokoju, rozsądku i INTENCJONALNIE.
Czego nie robi 85% ludzkości. Bo “ich myślenie” to nie myślenie, tylko nieintencjonalny bełkot oparty o niskie emocje i opór. Fachowo nazywa się mentalizacją.

Używanie stwierdzenia faceta na poziomie abstrakcyjnie wyższym od ponad 85% ludzkości i uznanie, że to tyczy się wszystkich jest dość ryzykowne.

wynika też coś odwrotnego – jestem wiec myślę.
Nic z niczego nie wynika.

Każde stwierdzenie można sprawdzić jaki poziom prawdy reprezentuje.

Natomiast potem należy odnieść to do siebie.
Sam siebie zapytaj czy Twoje myśli sam wybrałeś, świadomie i intencjonalnie? Jaki ich procent? 0,0001%? Czyli to świadczy, że skoro “myślisz” to jesteś?
A co z resztą 99,9999%?

Nie możemy powstrzymać myślenia bo jesteśmy, a jakbyśmy nie myśleli to nie byłoby nas.
Jakoś mnisi na wysokim poziomie rozwoju, których umysły są ciche, żyją.
Ale jest to stan, którego nie zna 99,9% ludzi.

Skoro nie należy tego”radia” słuchać, to co wtedy robić (możliwe że o tym piszesz na blogu ale jeszcze nie doczytałem, jestem po drugiej części)
Wybierać świadomie. Im bardziej pozytywny, spokojny, cichy stan i im wyższa, bardziej pozytywna intencja, tym lepiej.

Co do moich doświadczeń, to nie mam zawalonego randkami grafiku :) Jestem żonaty. :).
Więc wszystko co mówiłeś o podrywie to zwykłe domysły – racjonalizacje, mentalna paplanina nie mająca odniesienia do rzeczywistości.

Niemniej wiem, że cały czas podobam się kobietom.
Rozumiem, że odnośnie swojej żony nadal odczuwasz napięcie, niepewność i strach?
Bo jeśli nie, to znaczy, że Ci na niej nie zależy, prawda?

Stykam się w ostatnich dniach ze śliczną dziewczyną, która pozytywnie na mnie reaguje, uroczo czerwieni się, gdy patrzę jej w oczy lub podaję rękę, a jednocześnie pozostaje swobodna i zalotna. Daje mi to przekonanie, że jeśli bym wystartował do niej mam duże szanse na powodzenie.
Szanse na powodzenie zależą nie od niej ale od Ciebie.

To , z kolei, sprawia że niepewność co do efektu (trema, strach) nie byłyby paraliżujące a ekscytujące.
Więc widzisz, że to nasze podejście do emocji determinuje rezultaty i same działania oraz możliwość ich podjęcia, a nie emocje.

Nie powiesz mi chyba, że Ty widząc dziewczynę… taką przy której tylko czas nie staje, ziewasz, mlaskasz, myślisz sobie “już jest moja” i idziesz jak po puszkę coli gdy chce się pić :) W to nie uwierzę.
Tak, bo postrzegasz rzeczywistość ze swojego poziomu.

Nie bez powodu mówi się o zabieganiu o kobietę, o jej zdobywaniu.
Nie dlatego tak się mówi.

Cechą męskości jest podejmowanie działań, inicjatywy. To ruch męskiej energii – zdrowy przejaw męskości. Poza tym naturą kobiety jest ODDAWAĆ. A co kobieta oddaje? To, co dał jej mężczyzna jako pierwszy.
To zdrowa dynamika między męskością, a kobiecością.

Dlatego też ludzie sukcesu zauważyli – najpierw podejmij się działania. Bo energia podąża za działaniem. Tak jak “kobiety podążają za mundurem”, czyli tak naprawdę za tym, co mundur reprezentował – odwagę, inicjatywę, wysoką postawę ochrony życia, bliskich, miłości. Kobiety oddawały się czemuś większemu od egoizmu. Oddawały też coś większego.

Przecież na długo przed epoką porno, kulturowo historia związków w znacznej mierze, to historia mężczyzn z mniejszym lub większym trudem zdobywających wybranki, zabiegających o kobiety i pełnych rozterek co do uczuć tych kobiet (np Śluby Panieńskie Fredry).
To “zdobycie” to było tak naprawdę zdobycie się W SOBIE na odwagę, chęć, ekscytację, inicjatywę. Czyli zmierzenie się z tym, co je blokowało i ich odpuszczenie, przekroczenie. W SOBIE.
“Zdobycie” kobiety, czyli zrobienie czegoś na zewnątrz było tego reprezentacją.

A dzisiejszy świat skupia się na unikaniu mierzenia się z np. strachem. Na wypieraniu niskich jakości i ich projekcji.

Co do osobowości. Ja napisałem, że ludzie nie są jednym modelem komputera z identycznym oprogramowaniem, wiec uważam, że człowiek to i software i hardware, które bez siebie nie funkcjonują.
Komputer funkcjonuje bez oprogramowania.

Podoba mi się Twoja koncepcja przeprogramowywania mózgu
Mózg to również reprezentacja – procesów zachodzących w świadomości.
Błędem jest sądzić, że najpierw należy przeprogramować mózg, a coś się potem stanie.

Bo to tak jakby wierzyć, że najpierw trzeba ogolić odbicie w lustrze i wtedy broda sama nam odpadnie.

i naprawdę wiążę z nią duże nadzieje dla siebie. Osobowość to oczywiście ukształtowany w procesie wychowania, kulturowo , religijnie, społecznie “program komputerowy”,
Nie.
To wszystko sami utrzymujemy. Osobowość to nic wyrytego w kamieniu.
Tak jak wiara w przekonanie, że “myślę więc jestem”. To coś czego sam się trzymasz tak jak każdego innego przekonania na swój temat, świata, dowolnego aspektu rzeczywistości. Wiele z tego zasila duma.

ale też genetyka – niezmienny hardware.
Błąd.
Wydaje się to niezmienne, bo mało który człowiek dokonuje dużych skoków w świadomości.
Zazwyczaj są to zmiany o 3-5 punktów ale dla większości cały czas poniżej poziomu 200. Więc skok z np. 150 na 151 jest duuuuuuuuuuuuuuuuuuużo mniejszy, niż z 200 na 201.
Bo skok z 150 na 151 to różnica 10-tki ze 150-ma zerami.
Zaś skok z 200 na 201 to różnica 10-tki z 200-ma zerami.

Liczę na to, że się przeprogramuję.
Nic “się” nie przeprogramuje. Tak jak i komputer sam nie zainstaluje niczego.

Nie wierzę jednak, że da się nas zupełnie sformatować do zera.
Nie ma takiej potrzeby.
Nie wiem też dlaczego poszedłeś w ekstremum.

Mój wpis nie tyle był sarkastyczny, co autoironiczny.
Czyli miał na celu racjonalizację tego co czułeś.

Ja generalnie często się z siebie śmieję i ze swoich obciążeń (powiesz pewnie że to taki mechanizm).
To czy jest to zdrowe, czy nie zależy od intencji.
Można śmiać się, by przedstawić pewne kwestie w nowym, pozytywnym kontekście – lekkim, a jednocześnie mądrym – bo dostrzegamy, że to, czym mogliśmy się przejmować i traktować (bez większego sensu) jako bardzo poważne, teraz traktujemy zwiewnie – bo ujęliśmy temu wartości, przez co wcześniej cierpieliśmy.

[Z tymi uszami to nawet coś było na rzeczy ponieważ złość, o której pisałem odczuwałem w potylicy i nawet przez chwilę przebiegła mi myśl, że uszy były kanałem wylotowym. Sam się z tej myśli zaśmiałem.]
Więc stworzyłeś sobie plac zabaw – najpierw pojawia się myśl, zajmujesz się nią, a potem się z niej śmiejesz i tak w kółko.

Jeśli coś czujesz w potylicy to opór. Energia blokuje się w głowie.
Uszy to nie kanał wylotowy. To narząd słuchu.
Natomiast energia nie potrzebuje kanału wylotowego, bo przepływa przez całe Twoje ciało.

Ja naprawdę chcę wierzyć w narzędzia, które nam dajesz, ale wszystko racjonalizuję bo tak już (na razie) mam.
Nie “tak masz”, tylko kierujesz się jedną z najpowszechniejszych ludzkich iluzji – że Ty myślisz i że myśli cokolwiek znaczą.
Po prostu jak pojawia się myśl, to jej grzecznie słuchasz jak małe dziecko rodziców.

Nie Ty cokolwiek racjonalizujesz, tylko Twój umysł robi to sam, bo taka jest natura umysłu. Ty tylko się tym hipnotyzujesz sądząc, że to Ty myślisz.
Ale nie Ty myślisz i nigdy nie myślałeś.

Puki co wiele z pojęć którymi operujesz jest dla mnie abstrakcyjnych: “nie słuchaj myśli”,
Ależ oczywiście, bo Ty całe życie przeżywałeś wierząc, że Ty myślisz.
Ale myślenie odbywało się samo, automatycznie i bezosobowo, zaś Ty jedynie się wpatrywałeś w to jak zahipnotyzowany.

“oczyść się z górnych warstw”
A co w tym abstrakcyjnego?

Do jednego co napisałeś podchodzę sceptycznie – że to co czujemy to nasz wybór. Uważam że emocje są zjawiskami w znacznym stopniu niezależnymi od naszej woli i wywołanymi przez zewnętrzne bodźce.
….No ok. Zerknę teraz w link, który podałeś
To po prostu źle uważasz.

Gdyby emocje były niezależnymi od naszej woli zewnętrznymi zjawiskami to np. w pracy wszyscy pracownicy czuliby to samo – np. wszyscy by się stresowali, denerwowali lub pracowali wytrwale.
A jednak KAŻDY czuje coś zupełnie innego i zależy to w 100% od postawy i nastawienia tej osoby do tego co robi i oczywiście poziomu zadbania wnętrza.

Jeśli emocje są niezależnymi od nas zjawiskami wywoływanymi przez zewnętrzne bodźce to powiedz mi proszę – wytłumacz w prostych słowach dlaczego jedna osoba na widok pięknej kobiety uśmiechnie się, podejdzie, powie komplement czując spokój, przyjemne pożądanie, a druga poczuje wstyd, niepewność, strach, może żal, frustrację, opór i ucieknie, a potem będzie się masturbować?
Kobieta to wywołała?
Gdyby tak było, to u każdego wywołałaby to samo.

Jestem po ćwiczeniu z lustrem. Trochę na siebie popatrzyłem. Bez emocji.
Ależ były emocje – coś czułeś, tylko nieświadomie. Bardzo możliwe, że był to opór, czyli opierałeś się jakiejś emocji.

Być może wzbudziłem w sobie na koniec jakieś poczucie szacunku.
Aby wzbudzić w sobie jakieś uczucie, należy ustalić taką intencję, a następnie oczyścić się z tego, co je blokuje.

Chyba nie bardzo rozumiem na czym ma polegać poszukiwanie dobrych emocji “w sobie, a nie poza sobą”.
Tym, że przestajesz ich szukać na zewnątrz i mierzysz się z tym, co jest w Tobie. W Twoim przypadku to…

Generalnie oczywiście mam w sobie poczucie winy i wstydu,
Dokładnie.

czasem nawet myślę, że się nienawidzę,
Nie – nie Ty myślisz.
Myślenie to proces automatyczny i bezosobowy, zasilany emocjami i służy wyłącznie ich racjonalizacji i usprawiedliwianiu.
Prawdziwe myślenie odbywa się wyłącznie w stanie głębokiego spokoju i jest intencjonalne – świadomie wybieramy konstruktywną pracę umysłową.

Myślenie, że “się” nienawidzisz, to jedynie bezosobowy proces mentalizacji (niekonstruktywnego myślenia), którego rolą jest wytłumaczyć w tym przypadku wstyd i winę, które czujesz podświadomie.

jednak w tym samym momencie i tak zawsze wiem, że pokłady miłości własnej tez we mnie są :)
Wiedzieć, a być to często dwa odległe światy.

Abyś zamiast wiedzy również stał się, czyli POCZUŁ miłość do siebie, należy zmierzyć się i oczyścić z tego, co ją blokuje – m.in. wstyd i winę.

Bo wiedzieć coś oznacza, że możemy dążyć w tym kierunku i faktycznie tam dotrzeć. Ale samo myślenie nic nie zmienia i nic nie daje. Tylko wskazuje kierunek.