Cześć.
Hej Łukaszu!
Dzięki za komentarz!

Chętnie zakupiłbym ten kurs.
Ile on kosztuje?
W 4-tym filmiku wyjaśniam i podaję. Są 2 możliwości:
– Praca solo.
– Współpraca ze mną.

Która opcja Cię interesuje?

Jest tylko 1 problem – nie chcę, żeby żona się o tym dowiedziała.
A dlaczego nie?
Z jakich powodów chcesz to ukrywać?
Nie musisz mi odpowiadać, tylko to ważne, byś zrozumiał – bo jeśli się tego wstydzisz, winisz, boisz, to są to jedne z powodów, przez które oglądasz.
Powinieneś być całkowicie spokojny i pogodzony ze swoimi wyborami. Wliczając to jakby się Twoja żona dowiedziała/domyśliła. Również powinieneś być całkowicie spokojny z tą ewentualnością.
Plus – gdyby się zapytała Ciebie w gniewie lub wielkim żalu dlaczego to przed nią ukrywałeś, dlaczego kłamałeś – jaka byłaby Twoja reakcja teraz? Spokój czy raczej nie?

Może nie jest ze mną tak źle, jak opisujesz w filmikach,
Pamiętaj – uzależnienie jest progresywne. Z każdym dniem jest coraz gorzej.
Oraz – uzależnienie to nie oglądanie porno czy picie wódki. Tylko to jak żyjemy. Oglądanie pornografii i picie alkoholu to tylko całkowicie bezowocne (dlatego powtarzane nawet tysiące razy) próby radzenia sobie z KONSEKWENCJAMI tego jak żyjemy.
A najczęściej nawet nie próby radzenia sobie tylko chęć, by “zapomnieć” o tych konsekwencjach, “przestać o nich myśleć”, “zapomnieć o problemach”, itd. Więc to nawet niechęć, by cokolwiek poprawić.

ale faktycznie nie mogę zbyt długo wytrzymać bez pornosów w abstynencji.
Same próby wytrzymywania to zupełnie niepoprawny kierunek.
Poprawnym jest dojrzewanie jako istota ludzka. Ewolucja.

Zaczyna się od uświadomienia sobie i powiedzenia prawdy, że masz problem – nie tylko z tym, że oglądasz porno ale też z tym jak żyjesz.
No bo skoro musisz wytrzymywać, oznacza, że z jakichś powodów CHCESZ obejrzeć porno, tylko się opierasz na siłę.
Próbujesz więc nie zrobić czegoś, czego wcale nie chcesz nie zrobić. Chcesz to zrobić, zgadza się? A to dlatego, bo w pewnych okolicznościach obejrzenie porno uznajesz za dobry, właściwy, a może nawet jedyny możliwy wybór.
Dopóki nie przyjrzyj się tym powodom oraz KORZYŚCIOM i się nimi nie zajmiesz, no to możesz się tylko skazać na zmaganie.

Dlatego pytam m.in., byś sobie uczciwie odpowiedział z jakich powodów nie chcesz, by dowiedziała się Twoja żona. Jeśli powody są negatywne, to i ten wybór będzie negatywny.
Choć oczywiście na początku zrozumiały. Ale powinien zostać skorygowany. Niekoniecznie sam wybór ale jego intencja.

Tak jak początkowo niechęć do samej pornografii może być poprawnym pretekstem, by zacząć nad sobą pracować – by w ogóle wybrać, aby pornografię przestać oglądać.
Jednak dość szybko okaże się, że ta motywacja jest niewystarczająca. To, co było pomocne na początku z czasem stanie się przeszkodą.

I zgadam się z Tobą – oglądając to gorzej się czuję.
Nie czujesz “się”. Nie można czuć siebie. Ew. możesz czuć pot ale to pot Twojego ciała, a nie Ciebie.

Czujesz emocje, nic więcej. A emocje to konsekwencje percepcji oraz już istniejące zaniedbania – mające zapewne dziesiątki lat.
Oglądasz porno m.in. po to, by przestać emocje czuć. Ale to nie następuje. Nie następuje żadna poprawa, nic pozytywnego. Nic na co miałeś nadzieję przez tyle lat.
I z oglądaniem związane są konsekwencje, które są nieuniknione. Można rzec – upadek coraz niżej.
A czujesz to samo co przed sesją z porno, co możliwe, że odczuwałeś już 20 lat temu. I nadal się z tym zmagasz.

Może nie czuję sie jak gówno, ale faktycznie obniża się nastrój,
Bo cały czas żyjesz tak, by nie być tego świadomym.
Poza tym “czuję ‘się’ jak gówno”. Wiesz co by musiało się stać, by to była prawda – byś był gównem? Musiałbyś dosłownie być gównem. Jesteś? Nie jesteś.

Co to oznacza? Że sam siebie osądzasz na podstawie tego co czujesz. I to co czujesz również osądzasz.
A to co czujesz to już konsekwencja osądów. Nie czyichś. Tylko Twoich. Twoich samego siebie.
“Mam gówniane samopoczucie (SAMO+UCZUCIE), to ja jestem gówniany”. Nie tak rozumowałeś od nastolatka lub nawet wcześniej?

To także element uzależnienia – te osądy, trzymanie się wstydu, winy, żalu, obwinianie siebie, potępianie i wiele więcej.
Dla większości ludzi to co czują to jedyny wyznacznik rzeczywistości. Jak czują nieprzyjemny wstyd, to od razu mówią “czuję się jak gówno”, co jest tożsame z “jestem gównem”.
I tak siebie widzą całe życie. Taki mają obraz siebie. I taki mieli przez dziesiątki lat.

A gdy włączą porno lub wypiją wódkę, nagle zupełnie odcinają się od tych stanów i doświadczają czegoś, czego nie mają na co dzień. OD TEGO, można rzec, że “jesteś uzależniony”.
Chcesz do tego stanu wracać. Tylko, że nie osiągasz go naturalnie; osiągasz go krótkotrwale, wielkim kosztem i z każdą sesją jest Ci go osiągnąć coraz trudniej.

jest gorszy sex oraz mam wrażenie, że jestem mniej męski
A czy to wrażenie to też nic innego, tylko coś, co czujesz?
Czy to co czujesz zmienia Ciebie?
Czy męskość jest jakimś skończonym surowcem? Może go ubywać i przybywać? Możesz go w ogóle nie mieć? Może Ci go ktoś dać, uzupełnić? Może go ktoś zabrać? Odmówić Ci?

Oczywiście, że nie.

Mówisz o uczuciach, mówisz o decyzjach podejmowanych na bazie uczuć, mówisz o nadawaniu sobie wartości i znaczenia na bazie uczuć. Prawda?
A co to ma wspólnego z Tobą? Tylko to, że fundamentem tego wszystkiego nie jest rozsądek, tylko emocje. Czyli solidna niedojrzałość. Bo emocjonalność nie jest konsekwencją dojrzałości.
Konsekwencją dojrzałości jest spokój i radość. A one nie zależą od niczego, mają źródło wewnętrzne. Tylko człowiek wybiera coś innego – np. emocjonowanie się – oraz opiera się spokojowi oraz radości, które też myli z uczuciami.
Wiele osób nazywa apatię spokojem. Albo brak uczuć. To nie jest spokój. Radość to też nie jest emocja, bo radość może trwać nieprzerwanie. A emocje trzeba non stop zasilać – oddawać im energię, co bardzo męczy. I staje się to oczywiste, gdy przyjrzymy się swojemu stanowi, gdy się emocjonujemy dłuższy czas. Początkowo np. gniew może się wydawać wzmocnieniem (bo faktycznie tym jest, jeśli przed pogniewaniem się byliśmy np. przestraszeni lub zawstydzaliśmy się). Ale z czasem dostrzeżemy, że energii nam nie przybywa, tylko zaczyna ubywać, ciało jest napięte, myśli są tylko negatywne, a my energii, którą dysponujemy nie używamy konstruktywnie, nie dokonujemy zmian w życiu. Tylko zazwyczaj się szamoczemu, a nawet wybieramy działania destruktywne.

I szybko okaże się, że przecież oglądasz porno właśnie wtedy, gdy np. “nie czuję się wystarczająco męski”. Tylko, że nie ma uczucia “męskości”, tak jak nie ma uczucia “jak gówno”.
To są osądy, ew. myśli. Nie uczucia.
Ty możesz metkować wstyd jako “jak gówno”. I dlatego się mu opierasz. A to czemu stawiasz opór – trwa i rośnie. M.in. z tego powodu oglądasz pornografię już od szkoły średniej. Czyli pół życia lub dłużej i przez całe życie dorosłe.
Żaden problem, który sądziłeś, że dzięki temu rozwiązujesz – nigdy go nie rozwiązałeś. A jest tylko gorzej.

Dlatego mówiłem – jeśli Twoją motywacją będzie np. lęk czy wstyd przed reakcją żony lub próby demonizowania pornografii, to to nic nie da – bo w okolicznościach odczuwania wstydu i racjonalizowania go sobie jako np. “nie jestem męski” I TAK ją obejrzysz.
Aż nie rozwiążesz tego konkretnego problemu. Czyli porządnie dojrzejesz w tym temacie. Bo przyznasz, że osądzanie siebie nie jest dojrzałe. No bo osądzasz się, emocjonujesz i co to daje? Czy pomaga Ci się zmienić na lepsze?
99,9% sytuacji, w których się osądzamy, tylko sobie folgujemy. Emocjonujemy się, dramatyzujemy i tyle. A zaniedbania w życiu tylko rosną, nic nie zmienia się na lepsze.
Ani wina, ani wstyd, ani żal, ani straszenie – nie są ani potrzebne, ani wymagane do zmiany na lepsze. A zazwyczaj są komponentami zmiany na gorsze.

(choc z tego co wiem raczej podobam się kobietom, choc nie zdradzam zony, ale pamietam ze jak bylem mlody raczej lubily mnie dziewczyny).
No tak ale raz jeszcze – Ty sam siebie osądzasz na bazie tego co czujesz. Bo emocje traktujesz jako siebie.

Mam juz 40 lat a siedze w tym od szkoly sredniej z rózna intensywnościa. Chciałbym z tym skonćzyć raz na zawsze.
Zastanów się z czym właściwie chcesz skończyć?

Bo jeżeli dostrzeżesz, że oglądasz porno zawsze, by “poczuć się bardziej męsko”, to jeśli “skończysz z tym”, to sam się skazujesz na wieczną “niemęskość”. Zgadza się?
Więc trzeba uczciwie przeanalizować czym jest problem tego, że nie widzisz siebie jako normalnego, zdrowego mężczyzny oraz w jakich okolicznościach i znaleźć do tego rozwiązanie.
Dzięki temu automatycznie zniknie potrzeba oglądania pornografii w tych okolicznościach.
TO jest ta praca nad sobą i ewolucja, o której mówiłem.

A może się okazać, że są sytuacje, w których uwielbiasz wmawiać sobie, że nie jesteś dostatecznie męski. Bo np. się czegoś boisz i dzięki temu osądowi masz doskonałe usprawiedliwienie, by tego unikać.
Np. nie popełnisz błędu, nie odczujesz winy, ani wstydu. Same plusy!

Takich KORZYŚCI może okazać się, że masz całkiem sporo. Co oznacza, że NIE CHCESZ, przynajmniej w tych sytuacjach, przestać oglądać pornografię.

Biorąc pod uwagę, że uzależnienie to to jak żyjemy, wliczając tylko nieefektywne próby “radzenia sobie” z konsekwencjami lub w ogóle niechęć do konsekwencji takiego życia, to odpowiedź na częste pytanie “dlaczego niektórzy mogą oglądać porno i czują się po tym nawet dobrze, a ja czuję jakby w ogóle nie było we mnie życia” staje się dość oczywista. Bo mówimy o tym jak żyjemy, wliczając przecież wszystkie przeszłe decyzje i ich konsekwencje.
Jeden ogląda porno ale nie osądza się bardzo, żyje relatywnie dużo lepiej od kogoś, kto np. potępia się, nienawidzi, skrycie trzyma setek uraz, żyje apatycznie, niechętnie wobec wszystkiego.
Zauważmy, że daleko nie każdy kto pije alkohol staje się alkoholikiem, zgadza się?

Nie mówię tego, by komukolwiek dać usprawiedliwienie do oglądania pornografii. Zresztą gdyby ktoś uznał, że znalazł sobie takie usprawiedliwienie – to znowu pokazuje, że uzależnienie to jakość życia, a nie samo oglądanie porno czy picie wódki.

Tym wszystkim co napisałem należy się zająć. I to wszystko jest w WoP i wiele, wiele więcej.
Bo – raz jeszcze – uzależnienie to nie jest oglądanie porno, tylko to to jak żyjemy.

Wracając jednak do tematu – jesli zapłace Ci przelewem to skuma sie zona, bo mamy wspolne konto.
Moze zaplaciłbym Ci przelewem pocztowym na konto gotówka, wtedy nie byłoby śladu.
Czy taka opcja wchodzi w grę?
Oczywiście!

Wybierz opcję, wyślij mi mailem potwierdzenie wykonania wpłaty i od razu gdy będę przy komputerze (Programu nie wysyła automat, tylko ja ręcznie), otrzymasz cały Program lub w przypadku współpracy – pierwszy Moduł.

Gdybyś miał jeszcze jakieś pytania – wal śmiało!

(jeśli będziesz chciał to podam Ci link do tej strony). W sumie ktoś poniósł tam spory wysiłek by jej autora i treść dość mocno ośmieszyć.
Link nie jest potrzebny.
Być może to nawet ta sama strona, którą kiedyś podesłał mi ktoś inny.

Dr Hawkins wniósł ogromny wkład nie tylko w rozwój nauki o duchowości ale również w świat badań i nauki. Prowadził w Stanach największą praktykę lekarską specjalizującą się w najtrudniejszych, beznadziejnych przypadkach i przyczynił się do wyleczenia dziesiątków tysięcy takich przypadków.

Więc można się zastanowić jak ograniczone pojęcie ma osoba, która podejmuje się próby wyśmiania jego pracy. I to jeszcze wkłada w to spory wysiłek…
Można by porównać osiągnięcia tej osoby z osiągnięciami dr Hawkinsa. I bez wysiłku zobaczymy kto zostanie ośmieszony automatycznie.

Czy słuchałbyś się pierwszoklasisty ośmieszającego mistrza olimpijskiego?

Ogólnie wszyscy zgodzili się w tej dyskusji co do niskiej wartości merytorycznej działalności Hawkinsa, oraz stosowania przez niego wielu uproszczeń, uogólnień i błędów logicznych
Wow.
Pytanie czy to, że się wszyscy z tym zgodzili świadczy o nich coś dobrego, czy coś złego?

Więc zastanów się – co jest ważniejsze – wytykanie komuś przecinków, czy realne, życiowe osiągnięcia?
Czego w tej krytyce te osoby nie uwzględniły na temat pracy dr Hawkinsa?

Warto też zastanowić się czy mądrym jest słuchać ludzi, którzy używają jeszcze jednej z najbardziej prymitywnych metod zniekształcania rzeczywistości i ataku jak ośmieszanie. To wręcz sposób wyciągnięty rodem z piaskownicy. I to jeszcze odnośnie człowieka takiego kalibru jak dr Hawkins.
Fundament dyplomacji – “jak nie masz o kimś do powiedzenia czegoś dobrego, to nie mówisz nic”.

Jestem osobą wyjątkowo ostrożną i bojaźliwą
Więc zajmij się tym.
Uważasz, że to zdrowe postawy? Powinno być jasne, że to stan chorobowy.

Próby życia z poziomu strachu nie doprowadzą Cię dalej niż sam strach – czyli wiecznie będziesz wątpić, będziesz niepewny, będziesz podatny na wszelką krytykę, podważania.
A także na manipulacje i wykorzystanie strachu.

Niczego nie będziesz nigdy pewny. Jak zamierzasz tak żyć? Dlaczego ważniejsza jest dla Ciebie krytyka, niż realne osiągnięcia człowieka potrafiącego bezgranicznie kochać i który swoje życie poświęcił, by pomagać w ludzkim cierpieniu?
Co osiągnęli ci oszczercy?
Co realnie wznieśli do ludzkiego życia?

Zapytaj sam siebie – gdybyś teraz umówił się na randkę z piękną kobietą, to Twoja bojaźliwość raczej przybliżyłaby Cię do super relacji, świetnego seksu, czy raczej nie?
Jeśli nie – no to raczej w innych obszarach życia też Ci bardzo nie pomaga.

O ile alternatywne podejścia coś oferują, o tyle po stronie tak zwanego naukowego rozsądku nie odnajduję konkretnych rozwiązań takich kwestii. Oczywiście dzięki nauce wiemy jak na organizm wpływa alkohol, ale czy daje nam to także odpowiedź jak przestać pić.
To bardzo ważne spostrzeżenie.
Dostrzegasz, że praca umysłu ma zarówno ważne zastosowania jak i poważne ograniczenia.
A ludzie nie uznają ograniczeń. Sądzą, że umysł to taki ostateczny “łom” na każdy problem.
Więc proszę – niech przy użyciu umysłu rozwiążą jakiś problem ludzi, np. uzależnienie.
Albo nieśmiałość.

W sumie pozostaję nadal z pytaniem jak przestać pić. Jak to matematycznie wyliczyć. Jak czysto umysłowo uwolnić się od uzależnienia, skoro to właśnie ten obszar nas w to wpędza. Co do tego nie mam większych wątpliwości.
Dr Hawkins poruszał się w tematach, których umysł racjonalny ani nie jest w stanie zrozumieć, ani rozwiązać.
Poza tym fundament tzw. “duchowości” (czyli po prostu radykalnej rzeczywistości) to subiektywność.

Wiem Piotrze, iż sam miałeś z tym problemy. Potrzebowałeś czasem wiele czasu by do czegoś się przekonać, coś zrozumieć. Jak do tego przekonania i zrozumienia dotarłeś?
Dzięki intencji poznania prawdy.
I oczywiście przez osobiste doświadczenia.

Kiedyś przytuliłem się do drzewa i rozmawiałem z nim.
Wiem jak to brzmi. I gdyby mi to ktoś tak przedstawił, niegdyś popukałbym się w głowę.
Ale sam to przeżyłem. Rozmawiałem energetycznie i obserwowałem jak moja wyobraźnia interpretuje przekazy.
Drzewo pokazało mi jakim było nasionkiem na początku. Wraz z ogromną radością. Zacząłem się cieszyć jakbym wygrał milion dolców i czułem ogromne ciepło, miłość, współczucie.
To wszystko trwało kilka sekund. Potem kontynuowałem spacer w takiej wspaniałej energii radości jak nigdy.

Nie ma opcji, by ktoś siedzący w umyśle jak w klatce doświadczył czegoś takiego, bo tu kwestią jest serce i intencja. Wrażliwość.
Ja gdy jeszcze pracowałem jako informatyk nie czułem nawet dumy z własnej pracy. A co dopiero mówić o wrażliwości, która pozwala np. karmić ręką ptaki – płochliwe w swojej naturze.

Pewnie znasz te wszystkie recenzje i negatywne opinie.
Nie.
Kompletnie się tym nie zajmuję.
Wiem tyle – szyderców, oszczerców, ludzi o negatywnych intencjach, ludzi pogubionych, dumnych, pysznych, zarozumiałych, nie znających żadnego faktu, a walczących o udowodnienie swoich racji jest pełno.
Co z tego, że ktoś najgłośniej krzyczy? To nic nie udowadnia. Ani nie ma żadnego znaczenia.

Powiedz mi – jasno i klarownie – czy ktoś może przebadać lub udowodnić miłość?
Kiedy się zaczyna, kiedy kończy? Kiedy można jednoznacznie stwierdzić, że to miłość i już?
Jak określić jej poziom, natężenie? Czy jest jakaś jednostka opisująca miłość? Np. miliserduszko? Albo – lovuś? Moja miłość do mojej partnerki ma 17 centylovusiów? A może 18?
To samo ze spokojem, szczerością, otwartością, uczciwością, etc.

Nic się nie da o tym powiedzieć.

Poza tym prywatnie powiem Ci, że skupianie się na negatywach nie doprowadzi Cię w dobre miejsce w życiu.
To sztuką jest odróżnić konstruktywną krytykę od zwykłego wylewania z siebie negatywności.

Pamiętam jak kiedyś z ciekawości poszukałem recenzji albumu muzycznego, który bardzo mi się podobał.
Jedną z recenzji było, że ten album to zwykłe karmienie ego, puszenie się, że autor tego albumu – wybitny gitarzysta – zrobił coś, byle się poczuć lepiej…
Wow. Oczywiście krytyk ten nie wydał nawet jednej płyty, a ten gitarzysta już koło 20. A jednak czuje się w mocy wydawać takie osądy i wyśmiewać. Hmmm…

Niemniej gdybym sam nie przesłuchał tej płyty najpierw, być może ta recenzja by mnie zniechęciła.
Ale jednak najpierw przesłuchałem, wyrobiłem sobie własną opinię i dlatego dostrzegłem, że ten recenzent po prostu zazdrości i dlatego atakuje gościa, który bez wielkiego wysiłku jest w stanie stworzyć świetną płytę.

Sądzę, iż także poszukiwałeś jakiejś zewnętrznej reakcji na to co próbujesz podjąć.
Nie.
Bardzo szybko zetknąłem się z oporem bliskich, niechęcią nawet, by zająć się tematem uzależnienia.

I Ty też to możesz zaobserwować – nawet nasi bliscy, którzy życzą nam jak najlepiej będą krytykować nasze cele, działania, jeśli nie będą pokrywać się z ich światopoglądem, ich granicami komfortu, ich systemem wierzeń. Nie będą tego robić, by nas skrzywdzić, tylko w ich mniemaniu – chronić przed popełnieniem błędu.

A skoro nasi najbliżsi to robią, to co z obcymi ludźmi, którzy jeszcze mają np. negatywną intencję lub utknęli w dumie?

Różnica polega na tym, że nasi bliscy nie prowadzą bloga, na którym nas krytykują.

Rozejrzyj się po blogach ludzi, którzy pomagają innym. Nie ważne w jakiej kwestii – pieniędzy, relacji, zdrowia, pracy, etc.
Dostrzeżesz wspólny mianownik – brak krytykowania kogokolwiek.
Nie ma krytyki. Nie ma ataków.

Dr Hawkins także nikogo nie krytykował. Podawał ewentualnie poziom kalibracji i wyjaśniał co to może oznaczać w pewnym kontekście.

Nikt, kto dobrze życzy ludziom nie wchodzi w krytykę, ani nie wyśmiewa. Po prostu. Unika jej jak ognia, jak trucizny.

Tym bardziej zastanawiające jest co robią ci, którzy używają krytyki, szczególnie odnośnie ludzi, którzy osiągnęli tak wiele jak np. dr Hawkins czy Eckhart Tolle.
Rozumiem, że ich intencją może być coś pozytywnego – np. chronić innych, by nie wpadli w jakieś banialuki, kulty, itd.

Ale znowu powtarzam – poczytaj sobie o naukowych osiągnięciach dr Hawkinsa i jego wkładzie w psychologię, zdrowie, rozwiązywanie tematu depresji, chorób nieuleczalnych, uzależnień i więcej.
Mało jest ludzi NA TEJ PLANECIE, którzy tyle osiągnęli.

A potem rozważ, że taki sam poziom utrzymuje względem rzeczy niezrozumiałych dla umysłu – np. w kwestii dojrzałej duchowości.
Czyli czegoś, względem czego 80-90% ludzkości nadal nie opuściło wieków ciemnych.

Dlatego z pewnością mnie rozumiesz.
Rozumiem i bardzo się cieszę, że poruszyłeś ten temat.

Pewnie z tych powodów o jakich wspomniałem nie obawiam się medytować i ćwiczyć jogę, ponieważ nauka jakby się tego aż tak bardzo nie czepia.
Bo nie trafiłeś na takich ludzi.
Mi niektórzy klienci opowiadali, że byli zastraszani przez księży, że podczas medytacji mogą zostać opętani! I z tego powodu nie chcieli medytować.
Było kilka przypadków, że uzależnieni zostali wyśmiani przez terapeutę czy seksuologa, gdy powiedzieli, że uzależnili się od oglądania porno.

To samo tyczy się z powszechnym przekonaniem, że kobieta może nas odrzucić, zranić, wyśmiać, etc.
A to zwykłe robienie się w konia przez projekcje swoich emocji i oporu. A jednak dla milionów facetów to ważniejsze od rzeczywistości.

Tutaj większy atak następuje ze strony świata alternatywnych podejść, konkurencyjnych konceptów wierzeń. Czy chcę wejść w tak bardzo dla nauki mętną wodę?
Mętną wodę?
Dr Hawkins te tematy przedstawił w najbardziej zrozumiały sposób w jaki się dało.
Praktyczny, z realnym przełożeniem na ludzkie problemy.

Czy to rozsądek? Czy to aż tylko mój umysł?
A co jak nie Twój umysł?
Ale to nie poziom rozsądku, tylko strachu.
Więc to co dostrzegasz w Twoim umyśle to nie prozdrowotny proces analizy, tylko zwykły lęk projektowany na co popadnie.
W tym przypadku akurat na jeden z najlepszych znanych ludzkości sposobów na to, by przestać się wreszcie bać – by opuścić atraktor strachu.

Ja sam kilka razy skrytykowałem jakiś artykuł na temat uzależnień czy problemu zdrowia ale nigdy nie atakowałem autora.
Pokazywałem powszechne niezrozumienia, mity. Ale nie dla samego krytykowania, tylko podawałem właściwe zrozumienie, wyjaśniałem co jest co.
Robiłem to, bo jestem ekspertem w temacie uzależnień i to, co przeczytałem w tych artykułach było wręcz rażąco, krygodnie niepoprawne.
Nie muszę mieć tytułu, by odróżnić nieraz po prostu karygodne głupoty od silnych, pomocnych faktów.

Ktoś pisze o temacie, z którym nie ma żadnego doświadczenia, nic nie osiągnął, tylko o tym czytał.
Ostatnio jeden klient dostał radę od swojego znajomego, który uczęszcza na psychoanalizy, by odpuścił mój program, bo zapytał się co robi ze swoim “nałogiem” (już błąd interpretacji), na co usłyszał – “przechodzę program gościa, który był uzależniony przez 15 lat, wyszedł z tego i opracował swoją metodę”. A on na to – “E, lepiej idź na terapię”.
No spoko ale przez 4 lata mojej pracy i ponad 200 osób, które w WoP wzięły udział i z większością współpracowałem jeszcze NIKT nie napisał mi, że pomogła mu terapia i że poleca tego czy tamtego terapeutę. Nikt. Nadal nie mam do polecenia żadnego dobrego terapeuty w temacie emocji i uzależnień od porno! A chciałbym!
Więc rada dobra ale w ogóle nie oparta o rzeczywistość.
Nie mówię, że nie ma skutecznych terapeutów, bo są. Ale niewielu, gdyż uzależnienie od porno to nowe uzależnienie. Dla wielu w ogóle nieznane.
Niemniej Program WoP BARDZO może pomóc w terapii. Można więc połączyć jedno i drugie.

Zauważ, że w innym swoim komentarzu napisałeś:
“Z drugiej strony, energia ponoć nie istnieje, a jednak mogę ją przywołać, doświadczyć jej i w jakiś sposób ukierunkować.”
Więc co jest dla Ciebie bardziej realne – Twoje osobiste doświadczenia czy społeczne przekonanie i “naukowe podejście”, że energia nie istnieje?
NO ALE SAM TEGO DOŚWIADCZYŁEŚ! WIĘC JAK MOŻESZ W TO DALEJ WIERZYĆ?
Dlaczego negujesz własne doświadczenia?
Oto jesteś żywym dowodem, że nauka w tej kwestii się myli.
I co? No i nic. To Twoje doświadczenie i zrób z nim co uważasz za słuszne. Nikogo nie staraj się przekonać do tego. Niech sobie wszyscy żyją jak chcą i wierzą w co chcą.
Nie masz w związku z tym żadnej powinności.
Jednocześnie i tak nikomu tego nie udowodnisz. Ale ci, którzy sami tego doświadczyli będą doskonale wiedzieli o czym mówisz.

Tak jak ja z rozmową z drzewem. Mam z tego osobistą przyjemność, nie tańczę po północy półnagi w lesie, nie składam ofiar z jeleni starożytnym bóstwom. Żyję jak żyłem z nieco poszerzonym paradygmatem rzeczywistości. Mam swoje problemy takie jak większość ludzi.

I nikt tu nie potrzebuje udowadniania czegokolwiek lub przekonywania kogokolwiek, ani krytyki, ani wyśmiewania.
Kiedyś byłem u księgowej. Normalna, dojrzała kobieta, z tytułem. Chciałem się skonsultować w kilku kwestiach.
Podczas rozmowy zapytała mnie o moją pracę. Temat zszedł m.in. na duchowość.
Wspomniała, że jej małego kuzyna zamknięto w ośrodku dla chorych umysłowo i faszerują lekami. Dziecko bodajże 11-12-letnie. Dlaczego? Bo czasem widzi duszki.
I teraz pytanie – czy to dziecko jest szalone, czy może ma poszerzoną percepcję i wrażliwość i lekarze nie pomagają mu, tylko zabijają bezcenną cechę u bardziej rozwiniętej od nich istoty?
Widziałem, że ta kobieta była przestraszona i wyczuwałem, że była minimalna gotowość przyznać, że być może dziecko nie jest szalone. Nie ciągnąłem tego tematu.

Ja kiedyś byłem w takiej energii w klubie, że jak ruszałem palcem wskazującym to ze 40-50 osób, w tym mężczyźni i najpiękniejsze kobiety patrzyli na co wskazuję.
Faceci kupowali mi drinki i pytali się co ja robię, że jestem taki zajebisty.
Kilka lat temu nie uwierzyłbym w takie historie za żadne pieniądze. Ale przeżyłem to. Nie mówię to, by się chwalić. To moje doświadczenie i doskonale zdaję sobie sprawę, że i dlaczego większość tego nie doświadczy.

Odnośnie Ciebie – możesz zapytać samego siebie – “Co mnie kosztowało, czego potrzebowałem, by tego doświadczyć, by się na to otworzyć?”
I wtedy zapytaj siebie ile osób to przeszło? Ile osób było gotowych otworzyć się na więcej?

Poza tym – nawet mając osobiste doświadczenia, takie jak Ty – że np. nie mogą w ogóle kontrolować swojego umysłu, ani myśli – dalej powtarzają bzdurę, zwykłe przekonanie, że to oni myślą! I jeszcze, że negatywne myśli źle o nich świadczą. I wierzą im pomimo, że już setki razy ich umysł kompletnie się mylił.
Byli mężczyźni, którzy dopiero, gdy porządnie się wzięli za siebie, otrzeźwili, zaczęli żyć bardziej świadomie, zaczęli dostrzegać jak wiele sygnałów zainteresowania dostawali od kobiet. Wcześniej ich po prostu nie zauważali lub kompletnie negowali, wypierali i użalali się, że się nie podobają kobietom. A tu nagle okazuje się, że to było życie z głową we własnym tyłku. Nie widzieli 99% faktów.

W każdym temacie tak jest.
I u mnie też tak było.

Gdy poszerza Ci się percepcja zaczynasz widzieć coraz więcej – tak jak ten mężczyzna i sygnały kobiet oraz jak to dziecko i duszki.
U każdego doświadczenie wzrostu jest indywidualne i unikalne. Przebadać się tego nie da.

Gdy zacząłem zajmować się jednym zaniedbanym tematem, gdy moją INTENCJĄ było jego rozwiązanie – od razu zaczęły się ujawniać emocje, opór, negatywne, blokujące przekonania.
Gdy się nimi zajmowałem, brałem za nie 100% odpowiedzialności, gdy je zaakceptowałem, przestałem się obwiniać, wstydzić, użalać, opierać, wypierać i projektować to na świat i to wszystko uwolniłem, ten obszar zawsze się zmieniał na lepsze. Czasem DIAMETRALNIE. Wliczając zdrowie. Potem oczywiście ujawniały się kolejne warstwy. :)

Ale o tym czytałem w pracy dr Hawkinsa, Eckharta Tolle. Było dokładnie tak jak opisywali.
A żeby nie było, że sobie to wmówiłem i jakoś magicznie moja podświadomość tak to zorganizowała, bym sobie udowodnił rację – to setki razy było tak, że najpierw doświadczyłem czegoś nowego w moim życiu, a dopiero potem o tym przeczytałem i informacje pokrywały się w 100% z moim doświadczeniem.

W każdy momencie mogłem sobie powiedzieć, że sobie wciskam kit, głupoty. I często tak było! Bo faktycznie wciskałem sobie głupoty.
Np., że nie zasługuję na miłość, na seks, na kobiety. Albo że ktoś mnie może zranić czy obrazić.

Jak masz problem np. z pieniędzy za radą dr Hawkinsa nie można mieszać poziomów.
Więc – brak pieniędzy oznacza, że trzeba popracować i je zarobić.
Co blokuje jednak działanie? Opór? No to oporem trzeba się zająć na odpowiednim poziomie.
A może blokuje strach? Co strach usunie? Zmierzenie się z nim i jego uwolnienie.
A może naszą pracę wykonujemy niestarannie? Więc na jakim poziomie potrzebne są korekty? Może się nie staramy, bo nie lubimy naszego szefa? Więc nie tylko należy zająć się swoją urazą do szefa ale też zmienić to jak pracujemy.
A nie założyć białe szaty, wianuszek i śpiewać la la la.

Jeśli jednak męczysz się w pracy, nie widzisz sensu, bo boisz się np. apokalipsy lub koronawirusa, no to już nieco poważniejszy temat.
Bo zapewne ogólnie samego siebie postrzegasz jako robaka bez żadnej mocy, bez żadnych szans. Być może postrzegasz ludzi jako ofiary tego świata, a siebie w szczególności.
Jako ofiary bakterii, wirusów, rządów, które rzekomo kontrolują ludzkość, etc.
Ok, mnie jakoś dzisiaj nikt nie kontrolował. Nikt za mnie nic nie wybrał, nic mi nie kazał, do niczego mnie nie zmusił. Wszystko co dziś zrobiłem to w 100% moje wybory, decyzje i działania. Jestem za nie odpowiedzialny oraz za to, na podstawie czego je wybrałem.

A gdybym zasłabł lub zachorował, to mogę zapytać sam siebie – czy będę wciskał sobie ciemnotę, że mnie dopadł wirus, czy może przez ostatnie kilka tygodni zaniedbywałem się wewnętrznie – przemęczałem, stresowałem, umniejszałem, nie dawałem sobie miłości, akceptacji, jeszcze jadłem dużo cukru, piłem alkohol, osłabiałem się czym popadnie? Jaki poziom energii utrzymywałem przez ostatnie tygodnie? Jaki poziom utrzymywali ci co zachorowali na coś?

Ogólnie wszyscy zgodzili się w tej dyskusji co do niskiej wartości merytorycznej działalności Hawkinsa, oraz stosowania przez niego wielu uproszczeń, uogólnień i błędów logicznych. Zarzucono mu sympatię ku klimatom sekciarskim, wyśmiano “zabawę z machaniem rękoma” w filmach, można by długo wymieniać.
Niska wartość merytoryczna?
Czy ci ludzie są ślepi?
Stosowanie uproszczeń? A o własnych uproszczeniach i niskiej wartości merytorycznej te osoby nie mówią nic.
O własnych błędach.
Zarzucano mu sympatię ku klimatom sekciarskim? On nawet w książkach ma rozdział jak rozpoznać kult od rzeczywistej organizacji duchowej.

“Zabawa z machaniem rękoma” pokazuje poziom merytoryczny osób, które dokonują krytyki.
Brzmią jak dzieci.

Wszystkich pionierów wyśmiewano. Tak było zawsze, jest i będzie. Ale to dzięki nim mamy prąd, samoloty, samochody i wiele innych osiągnięć.

To był jednak jeden z argumentów w rozważaniach o tym dlaczego osoby o tak wysokim poziomie świadomości mogły dopuszczać się rzekomo niecnych czynów. Sam czasem się dziwiłem zawartości tej listy, mając jakąś wiedzę o ludziach, krajach czy instytucjach. Tylko czy jest to rzeczywista i oryginalna wiedza? Dopuszczam to, iż nie mogę być tego pewien. Swego czasu zetknąłem się z obszernymi pracami blogerów, podważającymi działalność Osho czy Tolle. Prócz problemów z logiką zarzucano im choćby zbyt dużą ilość samochodów.
Widzimy po raz kolejny poziom merytoryczny tych zarzutów.

To takie głupkowate, dziecinne “uświęcanie na siłę”.
Ktoś ma 3 lub 4 samochody… i co z tego? Jakoś piłkarzom się tego nie zarzuca, tylko się ich za to podziwia.
No ale dla tych ludzi najwyraźniej człowiek duchowy to człowiek biedny, taplający się we własnych odchodach.
A jak ma coś wspólnego ze światem materii to znaczy, że oszust i udaje.

Mi ktoś kiedyś zarzucił, bo powiedziałem, że przechodziłem tzw. ciemną noc duszy, że muszę ściemniać, bo wg niego po ciemnej nocy duszy już nie powinno mnie trzymać tu na ziemi, powinienem już odlecieć na chmurce… I ta osoba mówiła to, bo kilka lat temu przeczytała to w jakiejś książce, w której opisane było podobne doświadczenie jakiegoś świętego. Osoba ta jeszcze mówiła – “jeśli dobrze pamiętam”. Więc – sama tego nie przeżyła, nie do końca pamiętam co przeczytała, przeczytała o kimś innym, uznała to doświadczenie za jednowymiarowe, wspólne za wszystkich, cholera wie co jeszcze i wywnioskowała, że ja się mylę…

Mam świadomość tego jak reagujemy na ludzi, którzy odnieśli sukces. Uwielbiamy przypisywać im najgorsze cechy, zwłaszcza jeśli taki osąd był choć w jednym przypadku słuszny. Uwielbiamy zajmować się innymi.
To się dla mnie niczym nie różni od dziewczyn zazdroszczących innej dziewczynce w szkole, że ma nową sukienkę lub modne tipsy zrobione w najlepszym salonie w mieście.

Zawsze w jakiś sposób poszukuję rozwiązań swoich problemów. Jednak ciągle natrafiam na to, iż ktoś kogoś podważa. Co samo w sobie nie jest złe, to dobrze, iż dzieje się takie sprawdzanie. Tylko ja na swoim poziomie nie jestem w stanie tak do końca za czymś się opowiedzieć.
Odpowiedź jest prosta – patrz na rezultaty tych osób.
Nawet w Biblii napisano “Poznacie ich po owocach”.
Jakie owoce ma ten, co podważa? Jakie owoce ma osoba podważana?
A poza tym – co za problem przetestować rozwiązanie jednej i drugiej osoby?

Ogólnie przedstawiłeś bardzo ważny temat – nie jesteś w stanie rozpoznać prawdy od fałszu. O czym mówił dr Hawkins i o czym ja mówię bardzo często. Umysł nie ma takiej zdolności. Ani Twój, ani mój, ani tych ludzi, o których mówisz. “Machanie rękoma” dr Hawkinsa to jedyny sposób, by oddzielić prawdę od fałszu i określić jej poziom.
To ciekawe, że poziom Twojej wypowiedzi jest o niebo wyższy, niż osoby, których krytyką się zamartwiasz. Jesteś wg mnie na wyższym poziomie od nich.
Nie mówię, że byłbyś w stanie przeszczepić żywą tkankę ale na poziomie świadomości jesteś wyżej. A poziom świadomości może ale nie musi mieć nic wspólnego z inteligencją.
Niejedna osoba woli obecność zwierząt – psów i kotów – niż innych ludzi. I nie dziwne – bo zwierzęta potrafią kochać i kochają nie mając umysłu logicznego. A bliscy tych osób oraz inne osoby nie są nawet na poziomie sprzyjającym życiu.

W skrócie – wolałbym z Tobą iść na piwo, niż z tamtymi osobami nawet jeśli byliby doskonałymi chirurgami.

Niemniej widzisz także, że każdą rzecz można podważyć, przedstawić w takim kontekście, że wydawać się będzie fałszem. To odwieczny problem ludzkości.
Jak sądzisz – gdybyś w Średniowieczu pokazał się telefonem komórkowym, jakbyś skończył?
A dzisiaj podobnie można skończyć bez telefonu komórkowego ;)

Widzisz jak łatwo jest kogoś oczernić – dr Hawkins to szalony dziadek machający rękoma.
Ale ten “szalony dziadek” prowadził największą w stanach praktykę lekarską zajmującą się najcięższymi przypadkami klinicznymi, miał pod sobą dziesiątki jeśli nie ponad setkę innych lekarzy. Ma udokumentowane dziesiątki tysięcy uzdrowień ludzi. Pamiętam, że dostał jakąś bardzo ważną nagrodę.
A dużo więcej jest nieudokumentowanych uzdrowień dzięki jego dalszej pracy.
Cała moja praca opiera się o badania dr Hawkinsa i jego wkład w medycynę i zdrowie zarówno psychiczne jak i emocjonalne oraz duchowe. I już setki osób z tego skorzystało.
Prawie codziennie dostaję maile z podziękowaniami.

Łatwo to wszystko pominąć, przemilczeć i skupić się na głupotach.
Ludzie mu nawet zarzucali brak profesjonalizmu, bo znaleźli w jego książce literówkę lub brak przecinka. U mnie było dokładnie to samo! Ktoś nie chciał przerabiać programu, bo trafił na kilka literówek i uznał program za nieprofesjonalny. Wow…
To może i chirurga uznajmy za nieprofesjonalnego, bo się jąka?

Skala absurdu na tej planecie nie ma ograniczeń.

I jeszcze kilka uwag do Ciebie – otworzyłeś ostatni Moduł i czego się spodziewałeś? Zrozumienia?
Cały Program ma etapy. Przechodzisz je, wzrastasz, dojrzewasz, rozumiesz coraz więcej. Przede wszystkim – sam doświadczasz.
Masz poważny problem, a jednak nie słuchasz się zaleceń – zacząć od pierwszego Modułu i iść po kolei. Zamiast tego idziesz od razu do końca i co?
I od razu wątpliwości. Potem strach. Potem znalazłeś krytykę, bo “Czuję się dość skołowany. Z ciekawości zaglądałem ostatnio do modułu 12, jak dla mnie chyba najbardziej kontrowersyjnego i niezrozumianego tak w pełni na dzień dzisiejszy. Natrafiłem w sieci na recenzję książki “Siła Czy Moc”, która chyba stanowi trzon rozważań w tej części Programu.”
Wcale nie zajrzałeś z ciekawości, tylko ze strachu. Już miałeś obawy, wątpliwości i szukałeś czegoś na ich potwierdzenie i oczywiście znalazłeś. Bo zawsze znajdziemy to, czego szukamy.
Ty znalazłeś racjonalizacje dla swojego strachu.
Czy naprawdę wszyscy na tej planecie muszą być negatywni, chcieć Cię oszukać, wykorzystać, wcisnąć do kultu?

Na razie nie widzisz różnicy między ciekawością, a strachem. Jak masz rozpoznać głębsze prawdy?
Krytyka kilku osób, o których nie wiesz nic i których osiągnięć nie wspominasz, jest dla Ciebie na równym poziomie, co niewyobrażalne osiągnięcia wspaniałego doktora. Bo przedstawia niezrozumiałe dla nich metody, choć jasno i klarownie je opisał. I który z miłości do ludzi naukowy stopień doktora zrobił w wieku 60-ciu lat.

A jak u Ciebie z pornografią? Nadal sądzisz, że ją lubisz? Nadal uważasz ją za złą?
Dlaczego liczysz, że Moduł 12, którego zawartość uwzględnia to, że już zrozumiałeś, wdrożyłeś wiedzę z poprzednich modułów i rozpoznałeś mnóstwo negatywności, kłamstw, iluzji i masz już zdolność lub przynajmniej intuicję, by to robić, zrozumiesz, właściwie odbierzesz?

Gdybyś poszedł na studia i od razu otworzył podręczniki z przedmiotów z ostatnich semestrów, to ile byś zrozumiał?
Jeden z klientów mówił mi, że nie wychodzi mu uwalnianie. Poprosiłem, by dokładnie opisał co robi.
Okazało się, że z instrukcji mającej 8 kroków wykonywał tylko siódmy i to jeszcze niepoprawnie. Olał 6 poprzednich i się dziwił, że nie działa…

W kontekście medytacji, która jest kluczowa:
Dla innej osoby puszczanie się myśli to to samo, co ignorowanie. Kłóci się ze mną, wmawia mi różne bzdury, że to jedno i to samo i obaj to wiemy, obaj oczywiście mówimy o tym samym (czyli o tym co ta osoba), etc.
Ktoś jeszcze sądzi, że niemożliwe jest coś obserwować i się tym nie interesować… pomija przy tym fakt, że codziennie robi to setki razy każdego dnia – z mijanymi ludźmi, chmurami na niebie, samochodami, budynkami, etc.
Mija je, widzi ale kompletnie się w to nie angażuje. A jakoś z myślami uważa, że to niemożliwe.

Gubimy się w tak fundamentalnych i prostych tematach, a sądzimy, że poradzimy sobie w nieco bardziej zaawansowanych.
Pokora nie boli.

Ty akurat masz na tyle rozwiniętą świadomość, że potrafisz w ogóle odczuć coś w swoim ciele innego, niż ból i napięcie. Czujesz energię i nadal to uważasz, że nie istnieje.
Cały Program prowadzi m.in. do wzrostu wrażliwości. Nie każdy zaczyna czuć energię tak wyraźnie ale np. poprawia się mu relacja z innymi ludźmi.
Oto co napisał mi kilka dni temu jeden klient:
“Dziękuje, szczególnie za ostatnie słowa, były naprawdę mocne.
Muszę się pochwalić kolejnym sukcesem. Dziś usłyszałem w pracy takie słowa: nie poznaje cię po tym urlopie, jesteś jakiś inny, taki bardziej do kobiet…”
Ok, sprawdziłem. To nawet nie klient, tylko ktoś, kto zastosował moje rady w praktyce.

Więc już to jest bardziej wartościowe, niż wyśmiewanie kogokolwiek.