Hej Jacku!

Nie wiem dlaczego nie odpisałem jeszcze na Twój komentarz ale robię to teraz.

10 lat temu zakochałem się w pewniej dziewczynie z wzajemnością.
Już wtedy byłem uzależniony.
Weź pod uwagę, że zakochanie to nie miłość.
To co zazwyczaj nazywamy zakochaniem się to oczarowanie, przywiązanie, pożądanie, nadanie dużej wartości i znaczenia drugiej osobie, to projekcja własnych braków, których źródłem sądzimy, że jest druga osoba – np. jeśli osądzamy siebie, to oczarowujemy się własnym urojeniem, że ta druga osoba jest perfekcyjna, bez wad, etc.

Nie zawalczyłem o jej względy.
To konsekwencja, nie przyczyna.
Nie dążyłeś do relacji z własnych osądów samego siebie. Wstydziłeś się siebie, tego jak żyłeś.
Żadna ilość walki nie była potrzebna, bo problemu nie było w jej braku, tylko w przyczynach.

Podświadomie nie chciałem jej wpakować w związek z uzależnionym. Nie chciałem dla niej takiego gówna.
Jakiego gówna?
Widzisz – wolałeś zrezygnować z potencjalnie wspaniałego związku zamiast się zmienić. Ciekawe, prawda?
I zamiast przyznać prawdę, wolisz nienawidzić “uzależnienie”. A co to jest uzależnienie?

Uzależnienie to konsekwencja nie tylko braku miłości ale też kierunku negatywnego w życiu. Ciągle, uparcie, przez dziesiątki lat wybieramy praktycznie tylko to co negatywne.
Dlaczego? Bo się osądzamy i potępiamy. Uważamy się za kogoś złego. A czy dla kogoś złego zrobimy coś dobrego? No nie.

Dziś rozwodzę się z obecną żoną, a tamta miłość wróciła – przypadkiem albo z przeznaczenia.
To nie była miłość. Tylko oczarowanie.

Miłość to to jacy JESTEŚMY. Głównie dla siebie. A relacje z innymi to odbicie naszej relacji z samym sobą.

Przeznaczenie? Wierzysz w te bajeczki?
Nie ma żadnego przeznaczenia. Nie ma żadnego losu. Jesteś Ty, Twoje decyzje oraz ich konsekwencje.

Nie wróciła miłość, tylko Ty nadal jesteś oczarowany, przywiązany i nadal projektujesz na tamtą kobietę to samo.
Ty się nie zmieniłeś.

Jestem w tym samym miejscu.
Bo się nie zmieniłeś.
A to jest zarówno przyczyna Twoich problemów jak i ich rozwiązanie.
Dopóki się nie zmienisz, nic innego też się nie zmieni.

Nie zawalczę o nią bo nie chcę dla tej dziewczyny tego gówna.
To błąd.
Bo wybierasz dalej się obwiniać i wstydzić, niż z tego zrezygnować na rzecz czegoś dobrego dla siebie.
Dlatego to nie jest miłość, tylko oczarowanie. To osądzanie siebie i granie “szlachetnego rycerza” – nie będę z kobietą, bo nie chcę dać jej gówna.
Ale sobie dalej dajesz.

Od paru dni wiem to już nie “podświadomie”, ale wiem to tak realnie.
Na pewno?
Co wiesz? Że jesteś taki dobry dla niej? Ja tego tak nie widzę.

Tak prawdziwie. Wiem jaka jest moja prawda
Wiesz tylko co najwyżej tyle na jakim poziomie świadomości jesteś. A że bardzo się osądzasz, potępiasz, zapewne często karzesz i odrzucasz to co dobre, to jaka to może być prawda? To nie jest prawda.
To zapewne kolejne osądy. To że coś robisz, w jakiś sposób postępujesz nawet całe życie, nie czyni z tego żadnej prawdy. Fakt brzmi – coś wybierasz. To wszystko. Nie ma tu żadnej większej głębi.

Jeden z fundamentów zrozumienia rzeczywistości – wszystko można uznać za prawdę W JAKIMŚ KONTEKŚCIE.
Nie mów co jest prawdą, tylko przedstaw kontekst, w którym jakąś informację uważasz/widzisz za prawdę.

Teraz to co próbujesz powiedzieć to to, że się świadomie obwiniasz i wstydzisz i wybierasz, by nie być z nią, bo się osądzasz.
I uważasz, że skoro Ty i Twoje życie są takie złe, to “ochrona” innych przed tym musi być dobra. Ale tak nie jest.

– przez uzależnienie straciłem 10 lal temu wszystko.
Nie straciłeś nic, ani przez żadne uzależnienie. “Strata” to tylko osąd.
Nie jesteś ofiarą uzależnienia, tylko nigdy nie żyłeś w spektrum sprzyjającym życiu – w spektrum miłości.
A pierwszymi krokami w miłości jest odwaga. Jej synonimy to odpowiedzialność, szczerość i uczciwość.
Ty natomiast żyłeś w spektrum emocji. A emocje wydają się pozytywne tylko w porównaniu ze sobą nawzajem. Jednak same z siebie nie sprzyjają życiu.
Trzeba dojrzeć ponad nie.

M.in. dlatego oglądałeś porno – bo odczuwane wtedy pożądanie jest kolosalnie wyższym stanem, niż wstyd i wina, którymi sobie dowalasz pewnie od zawsze.
I dlatego się denerwujesz, uważasz, że porno jest złe i go nienawidzisz. Ale co to zmieni? Nic. A ten gniew, jak każda emocja, w końcu się wyczerpie. I do czego wrócisz? Do tego jaki jesteś – np. osądzający się.

Nie straciłeś nic. Tylko właśnie to “wszystko” – jedna kobieta, w której się oczarowałeś i której nadałeś ogromne znaczenie – dla Ciebie to “wszystko”.
Ale to nie jest żadne wszystko. To tylko jedna osoba, której i tak nie straciłeś, bo jej nie miałeś, bo nie mogłeś mieć. Nikogo nie możemy posiadać.

Jedyne co naprawdę mamy to my sami. A za siebie odpowiadamy w 100%.

Widzisz – wydawało Ci się, że skoro w swoich oczach nie masz wartości i nadasz ogromną wartość drugiej osobie, to to się jakoś wyrówna i będzie normalnie. Ale to tak nie działa, bo to nie jest matematyka. -5 i +5 po zsumowaniu nie dadzą zera.

Dziś historia się powtarza.
Żadna historia się nie powtarza.
Tylko Ty znowu dokonujesz tych samych wyborów, bo dalej się obwiniasz, wstydzisz, opierasz, boisz.
Nie ma żadnej historii. Jesteś Ty, Twoje decyzje, ich konsekwencje i Twoje interpretacje – m.in. dramatyzowanie, osądzanie siebie, odrzucanie tego co dobre.

Więcej tak nie będzie.
Czyli jak?
Co chcesz zmienić? W jaki sposób?
Czy spróbujesz z tą pierwszą kobietą?
A jeśli usłyszysz “nie” lub popełnisz błąd – jaki los sobie gotujesz już teraz? Jesteś gotów się za to obwinić, nienawidzić, wstydzić?

Deklaracja złożona, odwrotu nie ma. Niech to ch*** wszystko strzeli, wyleczę się z tego.
Z czego chcesz się wyleczyć?
Uzależnienie nie jest chorobą, z której się leczymy.

“Wyzdrowienie z uzależnienie” to takie życie, że przestajemy uciekać i walczyć.
Przestajemy się obwiniać, wstydzić, bać, martwić, stresować, walczyć, nienawidzić, osądzać i wybieramy zamiast tego uczciwość, szczerość, prawdę, pozytywność, akceptację, szacunek, miłość.

Nie masz dolegliwości, z której trzeba wyjść. Nie. Bo to “tylko” konsekwencja tego kim wybierasz być.
Ty masz ewoluować. Ty masz się realnie rozwijać jako istota ludzka. W stronę miłości – a zaczynasz od odwagi, od mówienia prawdy, od brania odpowiedzialności. Bo na razie jesteś w spektrum zwierzęcej drapieżności skierowanej przeciwko sobie.

A co wybierasz zamiast rozwoju? “Niech to chuj wszystko strzeli”. To nie jest kierunek w stronę zdrowia. To samo z siebie, bo pod tym może być decyzja i intencja, by zrobić to co trzeba, by wyzdrowieć. Ale sam gniew nie doprowadzi Cię dalej, niż gniew. A zazwyczaj tylko niżej, bo gdy gniew się wyczerpie, zostaniemy z lękiem, zapewne z poczuciem winy, bo nie wykorzystaliśmy wyższego potencjału.
Zauważ – mówisz “niech wszystko chuj strzeli” – i to ma Ci pomóc? Na razie twierdzisz też, że tym “wszystkim” była jedna osoba.
Powiedziałeś więc coś zupełnie pozbawionego sensu. Bo tak wygląda życie na bazie emocji – nie prowadzi w stronę zdrowia, szczęścia, radości. Po prostu nie. W emocje nie ma tego wpisanego. Ale w prawdę i uczciwość już tak.

Dlatego pytam – czego ma więcej nie być? Jak Ty widzisz swój problem i sytuację?
Bo jeśli niepoprawnie, to niemożliwym będzie wyzdrowieć niezależnie ile wysiłku w to włożysz.

Mówisz, że “przez to gówno” straciłeś 10 lat temu wszystko.
Nie. Tylko konsekwencje tego jak żyłeś i jaki byłeś tłumiłeś pornografią. Np. osądzanie siebie, wstyd, lęk. A to nie znikało, tylko rosło.
Tobie się wydawało, że to znika i dlatego “to gówno” wydawało się takie przyjemne. A cena również rosła – czyli konsekwencje, za które nie brałeś odpowiedzialności.
Porno to nie jest gówno, a Ty nie jesteś zły.
Porno to niewłaściwy środek do tego, co próbowałeś za jego pomocą osiągnąć. I z którym związane są bardzo poważne i niebezpieczne konsekwencje, których uniknąć nie można. Pytanie dlaczego Ty tak długo to wybierałeś? Czy w ogóle teraz masz świadomość, że to były tylko Twoje decyzje, które z jakichś powodów i w jakichś okolicznościach uważałeś za najlepsze? Wygląda na to, że jeszcze nie, bo oddajesz odpowiedzialność. To, że można coś nazwać – np. uzależnienie, nie oznacza, że to automatycznie ma jakiś osobny byt w rzeczywistości, z którym można coś zrobić. Łatwiejszy przykład – cień. Tylko dlatego, że coś nazywasz cieniem, nie oznacza, że możesz coś z tym zrobić. Spróbuj usunąć cień. Da się? Nie da. Bo nie ma go. Jest tylko poziom natężenia światła. I tylko światłem możesz manipulować. Nie cieniem. Tak samo nie możesz usunąć zimna z zimnego pokoju. Możesz tylko zwiększyć temperaturę.

Tak samo nic nie możesz zrobić z uzależnieniem. Bo go nie ma. Są Twoje decyzje, to dlaczego je podejmujesz, co z nich masz, jesteś Ty, to jak jesteś rozwinięty, co z tym wszystkim robisz. Raz jeszcze – gniew, może w formie nienawiści, wydaje Ci się teraz pozytywny, bo jest to wyższy stan, niż bezsilność, wstyd czy wina. Ale to nadal środek destruktywny, nie konstruktywny. Dlatego mówisz – “niech to wszystko chuj strzeli”. I co to daje? Ano nic.

Pierwszym krokiem jest pokora. Nie gniew. Przyznaj, że nie rozumiesz swojej sytuacji. Ani nie wiesz jak ją zmienić. Powiedzieć “nie wiem” jest tysiąckroć lepiej, niż brnąć w kłamstwo lub w niewłaściwym kierunku. To co Ci się wydaje z poziomu emocji wyższej – jak np. gniew czy duma (wyższe od żalu czy wstydu) – w ogóle nie czyni tego ani dobrym, ani nawet słusznym, ani też usprawiedliwionym. Nie jest to też złe. Tylko zazwyczaj nieodpowiednie. A to też szybko może pokazać, że np. wcale nie chcesz jeszcze ani szczęścia, ani zdrowa, tylko nadal emocjonować się, nienawidzić, np. nienawidzić siebie za popełnione błędy. Bo z jakichś powodów w ogóle sądzisz, że obwinianie kogokolwiek za cokolwiek jest ok. Ale czy na pewno?

Jacku, co zrobiłeś ze swoją sytuacją przez ten miesiąc od napisania komentarza?

Witaj Arturze! Dzięki za komentarz!

Oczywiście, że jest możliwość współpracy.

Proszę, napisz do mnie bezpośrednio na adres wolnoscodporno@gmail.com

Witam Piotrze,
Hej!
Dzięki za obszerny komentarz i zaufanie!

moja cała przygoda o ile można to tak nazwać zaczęła się w wieku gimnazjalnym od masturbacji później doszło oglądanie porno. Nie wiem kiedy przerodziło się to w uzależnienie
Wtedy, gdy w oglądaniu pornografii widziałeś rozwiązanie na swoje problemy, z którymi nie chciałeś się już mierzyć, od których uciekałeś, które zaniedbywałeś i gdy zacząłeś grać ofiarę np. swojego losu, życia czy innych ludzi. A porno w tym wszystkim było dla Ciebie jak plaster na rany.

ale dochodziło do sytuacji że nie robiłem sobie z tego nic że w pokoju obok byli rodzice miałem świadomość wpadki miałem świadomość tego że byłem nie raz przyłapany jednak nadal to robiłem.
Bo zapewne sama ekscytacja była tym, czego szukałeś. Niemniej widzisz, że chętnie robiłeś to, co na poziomie logicznym wiedziałeś, że jest złe i nawet mogłeś zostać na tym przyłapany. I tak Cię to nie powstrzymało.

Do mojego uzależnienia doszło przed pierwszym kontaktem z kobietą. Do dziś dnia nie mogę sobie znalesc odpowiedzi na pytanie skąd się to wzięło.
Stąd, że oglądanie pornografii w minutę wynosi Cię na relatywnie wysoki poziom pożądania.
Zaś Twoim codziennym poziomem było coś niżej – np. lęk, wstyd czy wina.
Dlatego oglądałeś porno bardzo, bardzo chętnie. Sama myśl o nim była pewnie dla Ciebie elektryzująca.

Jako dziecko byłem skryta skrępowana osoba wychowana na nakazach i zakazach przez co często odbiegałem codziennym życiem od rówieśników.
O tym właśnie mówię.
Wstydziłeś się za siebie, obwiniałeś, użalałeś, grałeś, ofiarę, a Twój obraz samego siebie to było pewnie coś zbliżonego do “bezwartościowy robak”.

Na oglądanie porno poświęcałem coraz więcej czasu często zacząłem unikać spotkań z rówieśnikami. Wychodziłem wiecznie spóźniony w różne miejsca gdzie byłem umówiony co było właśnie głównie spowodowane oglądaniem porno.
W określę szkolnym bylem skupiony na nauce która była powiązana z korzystaniem z internetu w późniejszym czasie moja nauka nie miała nic wspólnego z nauką gdyż książki leżały przede na jednak byłem skupiony na całkiem czymś innym.
Bo temu, co czułeś i co stanowiło konsekwencję Twojej percepcji siebie, świata, Twojego życia, etc. – non stop się opierałeś i tłumiłeś pornografią.
Zaś to, czemu się opierasz – trwa i rośnie.
To co stłumione jest w Tobie cały czas i się ujawnia lub coś to z Ciebie ujawnia.

Dlatego być może nawet cały czas widziałeś potrzebę ucieczki od tego.

W tym czasie stworzyłem dość spora bibliotekę zdjęć filmów. Ukończyłem technikum na dość z dość dobrymi osiągami zdałem maturę. Rozpocząłem studia i wtedy mój problem narastał, nie potrafiłem nawiązać kontekstu z rówieśnikami byłem przepełniony lękiem odczuwałem stres przed wypowiadaniem się czułem ogromną presję.
Stres to konsekwencja sporych zaniedbań emocjonalnych – stłumionych emocji, którym cały czas się opierasz, z którymi cały czas w sobie wojujesz.
Ta “ogromna presja” to właśnie to – konsekwencja oporu.
Ta presja to napięcie, a napięcie jak być może pamiętasz z fizyki, to wynik oporu.

Zapewne wpływ na to miała też ciężka choroba w tym czasie jednego z członków mojej rodziny.
I zapewne ją postrzegałeś przez negatywny pryzmat – lęku, winy, żalu.
Temu też się opierałeś i cały czas to w sobie nosiłeś i nadal nosisz.

Przy porno w tym czasie osiągałem spokój wyciszenie wszystko mnie stresowało i tylko tam czułem ukojenie.
Nic Cię nie stresowało.
Stres nie ma źródła zewnętrznego.

Prawda brzmi – “wszystko” wyciągało z Ciebie stłumione emocje. Jednak tego nie chciałeś. Opierałeś się. Walczyłeś z tym i uciekałeś.
To jest powszechnie nazywane “stresowaniem się”.

Przy porno nie osiągałeś spokoju, tylko niszcząc mózg traciłeś zdolność odczuwania.
To nie ma nic wspólnego ze zdrowiem – bo spokój to zdrowie.

Nic nie może dać Ci spokoju, ani go odebrać. On również ma tylko źródło wewnętrzne.

W tym czasie byłem już w związku z moja żona. W tym czasie opuściłem się w każdej płaszczyźnie życia odczuwając cały czas presję otoczenia presję studiów.
Podobnie jak ze stresem i “spokojem” – presji nie powoduje nic w świecie.

Presja to efekt opierania się. A wiemy, że opierałeś się non stop, by nie czuć. Bo to był jedyny znany Ci sposób, by jakkolwiek poradzić sobie z tym, co demonizowałeś i uważałeś za źródło swojego cierpienia – emocje. Których źródło sądziłeś, że jest w świecie zewnętrznym. Więc i temu się opierałeś – np. spotkaniom ze znajomymi.

Ale emocje to konsekwencja percepcji. Ty sam postrzegałeś się jak bezwartościowego robaka, więc każde spotkanie z innymi ludźmi było w Twoich oczach jak sprawdzian Twojej wartości – “czy się nie wygłupię?”, “czy nie powiem nic głupiego?”, “nie wiem co mogę powiedzieć i robić”, “a jak ktoś zobaczy jaki jestem?”, “nie wiem co mogę zrobić, by inni mnie zaakceptowali” i więcej.

Ty sam na sobie wywierałeś presję ciągłym oporem – ciągłą niechęcią do czegoś.
I jedyne znane Ci sposoby na radzenie sobie to był opór, a że nic nie dawał – to potem sięgałeś po porno, by niszczyć możliwość odczuwania tego i tłumić to, co czułeś.
Tylko oczywiście nie wiedziałeś, że tak to wygląda.

Czułem się gorszy bezużyteczny.
Nie ma takich uczuć.

Ty sam się tak postrzegałeś, a to co czułeś to była tego KONSEKWENCJA, a nie przyczyna.
A że od małego zbierałeś w sobie emocje, to gdy je czułeś nawet już w wieku dorosłym, potrzebowałeś na to jakiegoś wytłumaczenia.
A że oczywiście wstyd nie jest przyjemnym uczuciem, no to gdy czułeś się źle, zacząłeś uważać, że sam jesteś zły.

Co jest naturalnie kłamstwem.
To co czujesz nie ma nic wspólnego z Tobą, tylko stanowi konsekwencję Twojej percepcji m.in. siebie.

W trak ie studiów wyjechałem za granicę wraz z żoną nie rezygnując w tym czasie z pornografii. Oczywiście ograniczyłem to na początku jednak później nie czułem jakichś hamulców i potrafiłem to robić gdy żona była w pokoju obok lub brała prysznic.
A dlaczego miałeś czuć jakieś hamulce?
Nie ma żadnych hamulców.

Robiłeś to, co uważałeś za dobre. Całe życie opierałeś się i choć nigdy to nic nie dawało, nadal się opierałeś i opierasz.
Ale porno dlaczego miałbyś się opierać, skoro był to jedyny znany Ci sposób na “spokój” i “relaks”?

Był to też okres w którym bardzo się kłóciliśmy z żoną byłem bardzo nerwowy
No tak, bo nerwowość to jak stres efekt stłumionych emocji – m.in. gniewu.

jednak myślę że też inne czynniki miały na to wpływ jako że było to pierwsze nasze wspólne mieszkanie razem.
Nie, żadne czynniki nie miały na nic wpływu.

To nadal było Twoje negatywne, osłabiające postrzeganie – np. granie ofiary, niechęć do zmian, banie się, a stawianie się w roli ofiary zawsze było osłabiające i nigdy nie byłeś pewny siebie.

Jednak gdyby nie to gdyby nie ten okres w którym się dotarliśmy myślę że nie doszłoby do ślubu. Poprostu dotarliśmy się przed nim.
Nie ma czegoś takiego jak “dotarcie się”.
Jako, że pozwalałeś sobie chociaż na odczuwanie wstyd, winy, gniewu, to nie stawiałeś im w tym czasie oporu.
Jednocześnie w obecności żony pozwalałeś sobie na poczucie bezpieczeństwa.

Jednak to w sumie pewnie wszystko lub niewiele więcej.

Wróciłem do Polski wróciłem na studia i ukończyłem je mimo że to nie było coś co chciałem skończyć w życiu nie ten konkretnie kierunek a uległem namową rodziny by sporstac ich wymagania i by ich zadowolić.
Widzisz więc i tu znowu negatywne decyzje – na podstawie winy.
Żeby jej uniknąć robiłeś to, czego w ogóle nie chciałeś. Ale bałeś się zostać osądzony przez bliskich.
Uważałeś, że ich w ten sposób zadowolisz ale już wiesz, że radość nie ma źródła zewnętrznego. Nikt nie może Ci dać radości, ani jej zabrać.
Radość to wybór, to decyzja.

Sprostanie wymaganiom innych nie zadowoli ich. Co najwyżej spowoduje, że pozwolą sobie na dumę. A od dumy do wstydu jest naprawdę jeden krok.

Wzięliśmy ślub z zona
Kolejnym etapem w oglądaniu porno było wprowadzenie kobiet z pewnego portalu na którym można było uzyskać pewne usługi. Chciałem to co widziałem na ekranie przełożyć na rzeczywistość. Wiem że w tym czasie zarówno przed ślubem jak i po biorąc pod uwagę te kobiety mega krzywdziłem żonę, która jest wspaniała piękna kobieta.
Tak ale ani jej wspaniałość, ani piękno nie może zabrać tego, co w sobie gromadziłeś i co cały czas generowałeś żyjąc jak ofiara, negatywnie, z tymi wszystkimi negatywnymi, osłabiającymi percepcjami, które budowałeś od małego.

Nowe kobiety powodowały ekscytację, przez co na moment przestawałeś to wszystko czuć. Tylko dlatego tego szukałeś.
Bo im bardziej zniszczony mózg, tym mniej czujesz.

Wrócę do stosunków z tymi kobietami i chęcią osiągnięcia tego co na filmach… Niestety w realu nie było tak pięknie jak myślałem.
No tak ale problem polega na tym, że nigdy nie było pięknie.
I nie chodziło o to, by było pięknie, tylko pięknym dla Ciebie było to, że przestawałeś czuć.
Co udawało się osiągnąć coraz trudniej i trudniej.

Zazwyczaj stosunki nie trwały zbyt długo polawily się problemy z potencja a jedyne co czulem to wstręt do siebie za to wszystko.
Nie czułeś wstrętu do siebie, bo nie ma takiego uczucia.
To dalej był ten sam wstyd, który tłumiłeś i nosiłeś w sobie od dziecka.
Tylko tym razem sobie go tak wytłumaczyłeś – “robię cały czas coś złego, ranię swoją wspaniałą i piękną żonę – jestem wstrętnym bydlakiem”.
A to dalej tylko prowadziło Cię w uzależnienie i cierpienie.

Do tego miałem dłuższą przygodę z narkotykami. Pod wpływem których dochodziło do seksu co dawało lepsze doznania od czego też się uzależniłem
No bo niszczenie sobie mózgu pornografią nie tylko niszczy zdolność odczuwania emocji ale też ogólnie degeneruje jakość odczuć.
Tym samym nie czujesz też radości, spokoju, relaksu. Nie tylko dlatego, bo nie chcesz odczuwać ale też przez to wszystko co stłumiłeś.

i chciałem cały czas do tego wracać. Od kilku miesięcy nie czuje już takiej potrzeby głównie przez to jak się czułem zawsze na drugi dzień po zarwanej nocy.
Opór, strach i wina to nie są dobre środki do trzeźwości.
To dalej to samo.

Od ponad roku nie korzystam już z tego rodzaju usług. Proszę nie krytykujcie mnie za to wiem że miałem spory problem ze sobą mam nadal jednak chce to zmienić.
Nikt Cię tu nie będzie krytykował.

Jedyny, kto Cię krytykuje to Ty sam siebie. Przez całe życie jesteś dla siebie bezlitosnym katem.
W tym jeden z najpoważniejszych problemów.

A poza tym – nawet jakby Cię skrytykował jakiś idiota – co z tego?
Ano to, że Ty sam nadałbyś temu takie znaczenie, że jest to potwierdzenie tego, co sam uważasz na swój temat.

Przez całe to uzależnienie stoję w miejscu.
Oczywiście, bo właśnie o to chodzi – dzięki temu nie narażasz się na odczuwanie tego, czego nie chcesz czuć – lęku, wstydu, winy, żalu, frustracji, bólu, itd.

Od właśnie około roku poczułem chęć rozwoju osobistego chęć pracy nad sobą zmiana na lepsze.
No tak ale co zrobiłeś przez ten rok?
Chęć to dalej tylko emocja.
Emocje same z siebie nic nie robią.
Po prostu są, bo to konsekwencja percepcji.

Tak jak z paliwem – możesz nalać pełny bak, nawet odpalić silnik. I co? Samochód warczy ale nadal stoi w miejscu.

Uświadomiłem sobie gdzie jest mój problem jak wielkie problemem jest uzależnienie od porno.
Ale uzależnienie od porno to tylko zbiorcza nazwa czegoś. Czego?
To nie jest problem, tylko konsekwencja.
Problemy leżą gdzie indziej. Np. w tym, że dla Ciebie porno to lek na te wszystkie życiowe bóle.

Ukończyłem terapię u psychologa jednak pod kątem mojej rodziny tego co się w niej działo bo myślę że to też był powód mojego zamknięcia się w sobie i aspołeczności.
To nie żadne zamknięcie się w sobie.
Nie można się zamknąć w sobie, bo by to oznaczało, że jest dwóch Ciebie – ten kto się zamyka i to w czym się zamyka.

To raz. Dwa – uważasz, że Ty jesteś emocjami.
Ale nimi nie jesteś. Bo to konsekwencja Twoich percepcji.

I to emocje zamykasz w sobie – opierasz się im, nie chcesz ich, demonizujesz je, projektujesz na świat, na ludzi i budujesz na ich podstawie kolejne percepcje świata i ludzi, wliczając siebie. Np. “jestem wstrętny” gdy czujesz wstyd.

Na podstawie tego wszystkiego zapewne myślicie po co mi żona dlaczego z nią jestem robiąc takie rzeczy…
Nikt tu nic takiego nie myśli.

To Ty widzisz takie myśli. Ty nie wiesz po co Ci żona.
No bo powiedz – po co jest Ci ta relacja?

Sam mówisz, że poszedłeś na studia i się ożeniłeś nie ze świadomego, pozytywnego wyboru, tylko dlatego, bo rodzina tego oczekiwała od Ciebie, wymagała i zrobiłeś to, by uniknąć ich osądu.

A gdy już to masz i osądu uniknąłeś, nie widzisz sensu tego małżeństwa.
A to dlatego, bo sam nie nadałeś tego sensu, ani znaczenia.

Mam świadomość że jestem uzależniony
Czyli?
Co to jest uzależnienie według Ciebie?

chce z tego wyjść
Z czego chcesz wyjść?
Co to znaczy “wyjść z uzależnienia”?

i zacząć normalnie żyć
A co to znaczy “normalnie żyć”?
W jakich obszarach Twojego życia nie żyjesz normalnie i zamiast tego jak żyjesz? Konkretnie.
Nie musisz odpowiadać tu. Ale to krytycznie ważne, by to przeanalizować.

Nic nie zmienisz jednym wielkim zrywem “na hurra!!!”. Tylko konsekwentną, uczciwą i codzienną pracą, odważnymi zmianami. Krok za krokiem.
A na ślepo nic nie da się zrobić.

gdyż wiem że jestem zdolny i produktywny a uzależnienie nie powala mi wykorzystać swojego potencjału.
Ale nie ma żadnego uzależnienia, które Ci na coś nie pozwala.

Pokaż mi to uzależnienie. Gdzie jest? W jaki sposób Ci nie pozwala?

Nie ma nic takiego.
To Ty chcąc zrobić coś innego dotychczas nie chciałeś zmierzyć się z np. lękiem czy odpuścić oporu i to zrobić.
A gdy się to ujawniało, uciekałeś od tego w porno.
I/lub gdy tego nie zrobiłeś, to się obwiniałeś, wstydziłeś, użalałeś i żeby to stłumić też włączałeś porno.

To nie ma nic wspólnego z “uzależnienie mi nie pozwalało”. Tylko to wszystko Twoje decyzje, których na razie nie jesteś świadomy.

Psycholog za mną ale wiem gdzie leży jeszcze jeden problem.
Odważyłem się z nim walczyć
Biorąc pod uwagę to, co napisałem – uważasz, że walka w czymkolwiek pomoże? Nie pomoże.
Walka to kolosalny błąd. Nic to nie da.

bo wiem jak negatywnie wpływa na moje życie.
I z czym próbujesz tu walczyć?

Uzależnienie to nie jest wiking, który przypłynął zza oceanu i plądruje Twoje miasto.
Uzależnienie to konsekwencja Twoich decyzji, a każdą decyzją podejmujesz dlatego, bo w okolicznościach, w których ją podejmujesz uważasz obejrzenie porno za najlepszy wybór.
Walka to tylko dalszy opór.
A już wyjaśniałem jakim błędem jest opieranie się.

Planuję mieć dzieci. Ale moje postanowienie najpierw uporządkować swoją głowę
Kolejny błąd.
W głowie nic nie uporządkujesz. Dlaczego?
Bo nie myślisz.
Człowiek nie myśli. Myślenie myśli się samo. Zajmowanie się nim to syzyfowa praca, która nic nie da.
Myślenie należy ignorować.

i to co się w niej dzieje późno podjąć kroki do założenia rodziny.
O problemie mógłbym jeszcze wiele wiele powiedziec.
Na razie przemyśl to, co napisałem.
Tylko naprawdę to przemyśl, wykorzystaj umysł konstruktywnie.
Bo na razie tylko hipnotyzowałeś się mentalnym bełkotem. Co nic nie dawało, nie zmieniało na lepsze.
Jeśli nie przemyślisz tego świadomie, to znajdziesz w myślach tylko to samo co do tej pory. Np. “muszę walczyć”.

Wiele złego przez to zrobiłem w swoim życiu przede wszystkim nie szanowałem swojej żony.
No tak ale w momencie, gdy dokonywałeś tych decyzji, uznawałeś je za dobre.
Dopiero, gdy doświadczyłeś konsekwencji, byłeś w stanie pojąć, że nie były to w rzeczywistości dobre wybory. Ale tylko dlatego, bo patrzyłeś na nie z innego kontekstu.

W momencie ich wybierania kontekst był zupełnie inny.
I gdy te sytuacje się powtarzają, nadal postrzegasz je w tym ograniczonym kontekście i dlatego też wtedy wydają się sensowne.
I tak można w kółko nawet przez całe życie.

Walka również nic nie da, bo sam fakt, że walczysz oznacza, że chcesz to zrobić i tylko próbujesz na siłę to oddalić w czasie licząc, że pragnienie odejdzie.
Ale nie odejdzie, bo Ty widzisz w tym wyborze korzyści, których pragniesz.
Nie należy walczyć, tylko uczciwie i odważnie przyjrzeć się przyczynom tego pragnienia i zająć się nimi.
Walka pozostawi Cię nie tylko nieświadomym tego, czyli można rzec – ślepym – ale też pozbawi sił przez bezsensowny wysiłek.
Powalczysz z pragnieniem i co to zmieni? Nic, bo przyjdzie dzień, że będziesz tak zestresowany, pełen napięcia, frustracji czy lęku, że żadne zmaganie nic nie da, tylko aby wreszcie to zmienić choć na trochę włączysz porno. A potem co? Będziesz sobie mówił, że jesteś za słaby, by sobie wybaczyć, by wybrać dojrzałość, by zrobić cokolwiek z tego, co zalecam.

Już spotkałem się z mężczyznami, którzy mówili mi, że są za słabi, by żyć pozytywnie.
Oczywiście na życie negatywne siła zawsze się znajdzie, tylko nie na to co pozytywne.
Podejrzane, nieprawdaż?

A w jakim kontekście “walka z uzależnieniem” ma jakikolwiek sens? Tylko w takim, gdy jeszcze nie rozumiemy w ogóle co się dzieje ale przynajmniej przestajemy widzieć w uzależnieniu coś dobrego dla siebie. Zaczynamy dostrzegać, że niezależnie co nam się wydawało, ostatecznie wychodzimy na minus i to bardzo poważny. Na tyle poważny, że niszczy zdrowie, odbiera szczęście, niszczy związki, karierę, wprowadza zmaganie do każdego obszaru życia i wiele więcej.

Czy walka cokolwiek z tym da? Nie. Bo to konsekwencje błędnych wyborów, które w momencie ich dokonywania wydają się słuszne.
Więc W MOMENCIE ICH DOKONYWANIA trzeba rozpoznać iluzję i wybrać prawdę – że my dokonujemy decyzji, bo uważamy ją za dobrą. I wraz z prawdą wybrać uczciwość dlaczego uważamy to za dobry wybór i na podstawie np. wiedzy z WoP czy terapii znaleźć dla tego problemu zdrową alternatywę.

Dlatego – jeśli miałeś “stresujący dzień”, to już wybierasz prawdę – dzień wcale nie był stresujący. Dzień nie był żaden. To tylko projekcja już istniejących zaniedbań i oddawanie za nie odpowiedzialności na jakiś zewnętrzny, tajemniczy i oczywiście negatywny “dzień”. Nie ma nic takiego.
Stres to wewnętrzna walka z tym co czujesz, a to co czujesz to konsekwencja percepcji.
Czyli przestajesz walczyć, korygujesz percepcję, a już istniejące zaniedbania uwalniasz, uzdrawiasz znanymi metodami.
Jeżeli czym się martwisz, porzucasz zamartwianie się na np. planowanie, realizowanie, wyciąganie wniosków i akceptację oraz odpowiedzialność za rezultaty swoich starań. Rozpoznajesz, że zamartwianie się nie tylko nic nie daje, w niczym nie pomaga ale prowadzi coraz niżej i niżej. Ostatecznie do sesji z porno czy picia wódki.
Tam gdzie grasz ofiarę, porzucasz dojoną z tego ukrywaną przyjemność i inne małe korzyści jak np. zwalanie odpowiedzialności za problemy i dyskomfort, mierzysz się z lękiem i podejmujesz twórcze działania, które najpierw analizujesz i planujesz. Najlepiej z pomocą tego, kto te obszary życia czy tematy ma na wysokim poziomie.

Mam nadzieję, że Ci to trochę otworzyło oczy.

Jeśli możesz/chcesz, napisz proszę jak wygląda(ła) Twoja praca z terapeutą i jakie wnioski wyciągnąłeś.

Nie jesteś zły i nikt nie jest.

Podkreślę, co wyjaśniam szeroko na Blogu w artykułach – nie ma zła, jest tylko gradacja dobra.
Kiedy zaczyna się zło? Nie da się powiedzieć. Poza tym każdy sam to ocenia.

Dla jednej osoby człowiek dbający tylko o siebie jest zły, a dla drugiej to bardzo rozsądne postępowanie.
Więc to samo dla jednego jest dobre, a dla drugiego złe.
A dla tej “egoistycznej” osoby to oczywiście dobre.

Zaś tzw. “dobro” to działanie uwzględniające realne dobro nasze i im uwzględnia większe spektrum innych żyjących istot, tym to większe dobro.

Osoba uzależniona nie dba o siebie lub stara się to robić bez uwzględnienia realnego dobra, czyli faktów. Nie tylko np. traktuje własne emocje jako złe, a dodatkowo używa to “radzenia” sobie z nimi bardzo złych metod, w tym oglądania pornografii. Ale dla niej wydaje się to dobre. Zazwyczaj dlatego, bo nie zna innego sposobu.

Dla korporacji zbudowanie autostrady przez środek lasu jest dobre. Zapewne dla tysięcy ludzi też, bo usprawni przemysł i transport.
Ale czy jest to dobre ogólnie? Niekoniecznie, bo dom, a zapewne i życie stracą miliony innych istot.

Czy więc ktokolwiek jest zły?
Nie.

Każdy robi to, co uważa za dobre ze swojego poziomu – bardziej lub mniej egoistycznego.
Co np. było esencją “zła”, czyli esencją egoizmu? Np. dinozaury – dinozaur chce przeżyć, więc odbierze życie innej istocie. Nie widzi w tym problemu.
A bardziej rozwinięte istotny widzą, że to nie jest najlepsza droga.
Inne, również bardziej rozwinięte istoty (bardziej rozwinięty nie znaczy lepszy) – krowy – żyją nie odbierając życia. Ich przeżycie nie tylko nie wymaga odbierania życia innym istotom ale też to jak żyją wspomaga życie, bo np. nawożą glebę, dzięki temu roślinność, którą zjadły odrasta bardziej gęsta i bardziej zielona.

Zaś osoba uzależniona żyjąc nieświadomie i tym samym negatywnie dla siebie (źle, czyli negatywnie), ponosi cały czas szkody, a nie zyskuje nic.

Dlaczego to robi?
Dlaczego Ty to robisz?
Gdy odpowiesz sobie na to pytanie uczciwie i szczerze, zobaczysz, że nie jesteś zły, tylko uwierzyłeś w nieprawdę. Bo nie wiedziałeś co jest prawdą i jakie będą konsekwencje Twoich wyborów.

Czy chciałeś sobie zrobić poważną krzywdę?
Jeszcze nie spotkałem się z osobą, która odpowiedziałaby, że tak.

Hm, po obejrzeniu video poczułam chęć podzielenia się tutaj swoją historią.
Witaj Justyno!
Dziękuję za komentarz i gratuluję odwagi!

Nikt jej nie zna, a ja nie potrafię już z nią powoli żyć.
Bardzo wielu uzależnionych niezwykle męczy się ze swoją historią – wstydzą się jej opowiedzieć, boją się i winią się za nią.
Otworzenie się przed drugim człowiekiem jest często bardzo uwalniające.

Masturbowałam się od 8 roku życia (wtedy o tym nie wiedziałam, ale teraz już wiem).
Co wiesz?

Bo bardzo łatwo jest dojść do błędnych wniosków. Np., że problem leży w porno.
Ale tak nie jest.
Oczywiście oglądanie porno wiąże się z ogromną ceną – bardzo poważnymi, negatywnymi konsekwencjami.
Ale gdybyś się przyjrzała POWODOM, przez które sięgasz po porno, to dostrzegłabyś, że po zakończeniu oglądania porno, daleko nie wszystko by się poprawiło.

Jednej osobie porównałem to tak – gdybyś miała w palcu pasożyta, bo np. byłaś w lesie i wlazł Ci kleszcz, przeczytałabyś lub z przerażenia przypadkiem przypaliła palec i uśmierciła kleszcza i następnie go wyjęła, nauczyłabyś się tak robić.
I gdybyś lubiła chodzić nieostrożnie po lesie, mogłabyś znowu przynieść kleszcza. I znowu byś go wypaliła.
Ok, problem pozornie usunięty. Ale ceną jest zniszczona skóra, być może już uszkodzone nerwy oraz wielki ból z tym związany.
A drugim problemem jest nieostrożne życie, że przynosisz kleszcze lub udawanie się w kółko do tego lasu.

Więc wypalanie kleszcza niby jest skuteczne ale jest w tym ogromna cena. I skupienie się tylko na tym, by wymienić metodę to nie wszystko.
Dlaczego za każdym razem wędrujesz do lasu, w którym jest pełno kleszczy?

Chcę, by każdy dobrze zrozumiał to porównanie – oglądanie porno wiąże się z ogromną ceną – nie tylko to od czego uciekamy nie mija ale rośnie. Nie znika, z niczego się nie oczyszczamy.

Bo jeśli czujemy pożądanie i wraz z nim wstyd, to obejrzenie porno, a następnie masturbacja nie usuwa wstydu i pozbawiamy się tylko energii. Bo pożądanie to nasza energia. Wstyd zresztą też.
Wstyd i pożądanie zostają stłumione. Nie zniknęły. Tylko przestaliśmy je czuć. Można powiedzieć, że “wypaliliśmy sobie” nerwy. Dlatego przestaliśmy czuć. Ale “pasożyt” nadal jest.

Więc z porno jest problem taki, że nic nie rozwiązuje trwale i ma ogromną cenę za jego stosowanie.

Oczywiście była spora przerwa, zaczęłam ponownie mając 15 lat, początkowo czytając opowiadania, potem oglądając zdjęcia, gify, aż w końcu porno.
A dlaczego zaczęłaś? Co się stało?
Czy to była ciekawość? A może już za młodu seksualność była Ci przedstawiana jako zła, brudna, grzeszna?

Do dzisiaj moim “ulubionym” jest to delikatne, ale oglądałam sporo ostrego, nawet homoseksualnego (i mężczyzn i kobiety).
Tak wygląda pogłębianie się uzależnienia – to, co dawało nam dotychczasowe przestaje to dawać.
Bo im dłużej “przypalamy” sobie palca, tym głębsze są zniszczenia.
Jednak nie są to zniszczenia dosłowne ani nie są trwałe. Jednak, żeby nastąpiło uzdrowienie, wymagane jest porzucenie porno. Ale to nie wszystko, co trzeba zrobić.

Od trzech lat jestem uzależniona, od dwóch lat mam depresję, zaniżone poczucie własnej wartości, przeświadczenie, że nikt mnie nie pokocha i co najgorsze to tylko ja.
O widzisz!
Więc mamy jasny obraz, że porno to właśnie taki “plaster na ranę”, a problem leży w czymś innym – Twoim własnym obrazie samej siebie oraz w dużej ilości stłumionych emocji – nie tylko w stłumionych wstydzie i winie ale też żalu i – wbrew pozorom – gniewie.
Depresja to konsekwencja stawiania ciągłego, bardzo silnego i nieświadomego oporu – poświęcasz ogromne ilości własnej energii na opieranie się innym formom własnej energii – zwanych emocjami.
Dlatego nie tylko nie masz energii, ani chęci ale też nie czujesz albo nic, albo niewiele, albo tylko niskie emocje jak wstyd, wina, żal. Które tłumaczysz sobie jako “zaniżone poczucie własnej wartości”.

I to również klucz – zauważ, że mówisz o POCZUCIU własnej wartości, a nie o samej wartości.
Bo Twoja wartość nie uległa zmianie.
Z poczuciem wartości jest jak z wąchaniem. Jeśli masz katar, to przestajesz czuć zapachy. Czy to oznacza, że zapachy zniknęły ze świata? Albo że np. kwiaty przestały pachnąć? Nie. Nic w świecie nie uległo zmianie, tylko Ty tego nie czujesz, aż nie wyleczysz kataru i nie przeczyścisz nosa.

W przypadku niskiego poczucia wartości głównie chodzi o wstyd i winę. “Niskie poczucie wartości” to jedynie ich racjonalizacja.

Żyłam w przeświadczeniu, że nie dam rady z tego wyjść.
Bo “wyjście z tego” to zrozumienie dlaczego po to sięgasz, znalezienie korzyści i porzucenie ich oraz znalezienie zdrowych zamienników dla tego, co sądziłaś, że załatwia oglądanie porno.

Na razie porno spełnia jakieś potrzeby. Dlatego żadne zmaganie tu nie pomoże, dopóki tych potrzeb sobie nie uświadomisz, nie zaakceptujesz, nie weźmiesz za to odpowiedzialności. Być może w ogóle musisz zrozumieć, że to nie porno Cię więzi, tylko Ty je wybierasz w specyficznych okolicznościach wewnętrznych i zewnętrznych, bo masz z tego KORZYŚCI.

Przy okazji jest katoliczką, chodzę do spowiedzi, komunii, a problem wciąż trwa, mimo że za każdym razem muszę go wyznać spowiednikowi.
Oczywiście, że trwa. Dlaczego miałby przestać?
Zauważmy od razu pewną wadę religii – dają niejako lek na ból ale nie dają rozwiązania na przyczynę bólu.
To jakbyśmy każdego dnia wchodzili w błoto i potem oddawali mamie buty i spodnie do prania.
Jednak w wieku dorosłym już nikt nam nie zrobi prania.
Dlatego “wchodzenie w błoto” każdego dnia może stać się niezwykle uciążliwe.

Mówisz o tym, że jesteś katoliczką. Jak postrzegasz seks i seksualność?
Jak postrzegasz to, że oglądasz porno?

Co czujesz w związku z tym? Jak traktujesz samą siebie?

Zobaczysz, że to bardzo duża część całego problemu, a nie sama pornografia.

Od pewnego czasu szukam rozwiązania, w Biblii, w internecie, wszelakich kursach, ale gdy tylko pojawia się wskazówka to ulegam.
Nie ulegasz, tylko uciekasz.
WYBIERASZ korzyść, której dostarcza Ci porno.

O jakiej wskazówce mówisz? Wspomnę, że wskazówek może być wiele, nawet kilkadziesiąt różnych.

Nic dziwnego, jeśli to silniejszy instynkt…
To nie żaden instynkt, tylko nieuświadomiona decyzja oparta o nieuświadomiony pretekst i mająca na celu osiągnięcie nieuświadomionej korzyści.

Dzisiaj już wiem, że moja depresja wzięła się z uzależnienia, jak i szereg innych problemów.
Nie.
Uzależnienie i depresja to konsekwencje tych samych źródeł.
Trzeba zająć się tymi źródłami, a oba problemy zostaną rozwiązane automatycznie.

Chcę z niego wyjść. Od dwóch lat mam chłopaka, również katolika. Do ślubu czekamy z seksem, a mi tak głupio, bo oglądam porno mimo tego, że jestem w związku,
Nie “jest Ci głupio”, tylko czujesz wstyd i winę – a to dwa główne powody uzależnienia i przyczyny depresji.
Wstydzenie się i obwinianie za błędy. Z tym kategorycznie trzeba skończyć, bo to jak benzyna, którą próbujemy gasić pożar.

Czy potrafisz sobie wybaczyć?
Czy Twój chłopak wie o Twoim problemie? Jeśli mu nie powiedziałaś – jakie są tego przyczyny?
Nie musisz odpowiadać ani mi, ani tym bardziej w formie komentarza.
Jeśli chcesz się tym podzielić, możesz napisać mi prywatną wiadomość.

mimo tego, że on postanowił zachować swoją czystość dla mnie to ja cały czas ją szargam pozostając w uzależnieniu.
Nie szargasz swojej czystości. Bo nie ma czegoś takiego. To urojenie.
To racjonalizacja wstydu.
Czując wstyd uciekasz w porno.

To jakbyś niedoskonałości skóry przypalała ogniem, by zniknęły, a potem wstydziła się tych przypaleń i je też przypalała.

Mam nadzieję, że ten kurs mi pomoże :)
Zacząłem odpowiadać w innej, prywatnej wiadomości do mnie – kurs jest jak przepis.
Czego dotyczy przepis? Ciebie.
Ty jesteś “daniem głównym” ;)

Na razie widzę tu problem wstydzenia się za swoje błędy, obwiniania się za nie, traktowania się jako gorszej.
Uważasz, że nikt Cię nie pokocha. Dlaczego? Bo nie kochasz samej siebie.

To wspólny mianownik wszystkich uzależnień i wszystkich uzależnionych oraz fundamentalny problem minimum 80% ludzkości, jeśli nie dużo więcej.
To co widzimy w telewizji czy czytamy w książkach, co nazywane jest miłością, to w 99% przypadkach dziecinne bzdury, które nie mają nic wspólnego z miłością.
To oczarowanie, fantazje, erotyzm, pożądanie. Ale to jest bardzo dalekie od miłości.

A uzależnienie można powiedzieć kładzie na człowieku warunek – albo nauczysz się kochać, wybaczać, żyć odważnie, chętnie, szczerze, spójnie, mądrze, albo uzależnienie będzie trwało i się pogłębiało.

Traktowanie siebie tak jak mówisz “nikt mnie nie pokocha i jestem z tym sama” to jedna z takich rzeczy do kategorycznej poprawy.
Wiąże się z tym wstyd, wina, żal, strach. Pod tym może być całkiem niemało gniewu, w tym gniewu skierowanego na rodziców i Boga.
Sam przez to przechodziłem. Zwyzywałem Boga od najgorszych. Ale nie ot tak, bo w to wierzyłem.
Czułem, że to we mnie siedzi i najpierw pomodliłem się o pozwolenie, a gdy je otrzymałem, pozwoliłem sobie na wywalenie tego z siebie.
I wyszło. Dużo. Największe przekleństwa. Oj. Przez chwilę się bałem czy nie dostanę piorunem ;) Ale nie dostałem i BARDZO mi ulżyło.

Bardzo przepraszam za rozpisanie się.
A widzisz!
Kolejny problem – traktowanie siebie jako ofiary.
Powiedz mi – za co przepraszasz?
Zwracasz się z ogromnym problemem, szczerze, uczciwie, odważnie i przepraszasz?
To ja powinienem przeprosić Ciebie, że odpisuję tak późno!
Ty nie masz za co przepraszać i zapewne nie masz w swoim życiu do tego za wiele powodów.
Jedyna osoba, którą powinnaś przeprosić i to przepraszać jak najczęściej to Ty sama.

O tym wszystkim jest bardzo obszernie w Programie.

Jak widzisz – to nie sposobik, by przestać oglądać porno, tylko podróż wgłąb siebie.

Gdybyś miała jakieś pytania, uwagi, czymś się chciała podzielić tu lub w prywatnej wiadomości – jestem do usług!

Witaj Eryku!

Dziękuję za komentarz!
A powiedz mi – nad czym teraz myślisz? Czy nie dostrzegasz, że myślenie nad wszystkim to jedna z głównych przyczyn problemów?
Nad czym chcesz myśleć i dlaczego? Co spodziewasz się wymyślić?

I jakich działań nad sobą chcesz się podjąć?