Witam Cię serdecznie!

Każdy uzależniony przez to przechodzi – dowiaduje się, że jest uzależniony. Że ma bardzo poważny problem. Pewnego dnia staje przed tym faktem – ma bardzo poważny problem, bardzo niebezpieczną chorobę i nie może już tego dłużej wypierać, ukrywać, bagatelizować, ani udawać, że wszystko jest ok.

Wiadomości w tym są dwie – dobra i zła.

Zła – uzależnienie to bardzo poważna choroba i siła uzależnienia od pornografii jest porównywalna z siłą uzależnienia od najtwardszych narkotyków.

Dobra – brawo! Spaliłeś/aś większość mostów za sobą. Nie ma odwrotu – do wykonania masz bardzo poważną i prawie na pewno bardzo rozległą pracę wewnętrzną, której owoce będą najsłodszymi jakich kiedykolwiek doświadczyłeś/aś! Bowiem wyjście z uzależnienia wymaga zrobienia tego, czego większość ludzkości na tej planecie nie chce zrobić – wzięcia odpowiedzialności za całe swoje życie oraz nauka POPRZEZ PRAKTYKĘ życia/bycia nareszcie pozytywnego, odważnego, chętnego, śmiałego, kochającego, wybaczającego. Czyli – dojrzałego, normalnego. W którym wszystko staje się kwestią wyboru, a nie bezcelowych pragnień, frustracji, zmagania, walki i wiecznego poczucia braku oraz niezadowolenia.

To, co różni jednak uzależnienie od porno od uzależnienia od narkotyków, np. heroiny, to to, że oglądanie pornografii, ani masturbacja Cię nie zabiją. Nie można ich bowiem przedawkować. Natomiast mogą sprowadzić Cię do samego niżu jakości życia, zdrowia, psychiki. Oglądanie porno niszczy mózg, coraz bardziej obciąża psychikę, że człowiek dochodzi w tym do takiego poziomu cierpienia i beznadziei, że jedyne wyjście widzi w samobójstwie lub widzi w nim jedyną możliwość, by uciec od cierpienia.

Nie robi tego porno, ani emocje, tylko postępuje degradacja w pełnym spektrum – fizycznym, mentalnym, emocjonalnym i duchowym. Człowiek spada w świadomości, obciąża swoją psychikę i ciało, wierzy w coraz więcej negatywności, buduje coraz więcej dramatycznych wizji i interpretacji, opiera się coraz silniej, coraz bardziej zamyka na to, co wewnętrzne i zewnętrzne, tworzy dalsze nawyki i wiele więcej.

Oglądanie porno daje pewne korzyści, za które cena jest jednak tysiąc razy większa. Więc może jesteśmy “do przodu” o jeden ale “do tyłu” o 999. Naturalnie na początku może tak nie wyglądać. Dla wielu ludzi nawet po latach to tak nie wygląda. Bo żyją niechętnie, ospale, na minimalnych obrotach i po prostu nie mają żadnego wewnętrznego punktu odniesienia, że może być inaczej, lepiej. Sądzą, że to jak żyją to norma. Ale to nie jest norma.

I wychodzenie z uzależnienia to zrobienie tego, czego nie chcieliśmy zrobić, co wydawało się nam bardzo trudne, a nawet niemożliwe. Czy faktycznie jest niemożliwe? Na dotychczasowym poziomie tak. I dlatego poziom ten trzeba zwiększyć. Trzeba pozbyć się obciążenia – balastu. Rozwinąć się.

Żaden motyl nie rozwinąłby się z poczwarki, gdyby nadal wybierał pełzanie po ziemi. Próby latania jako poczwarka nie przyniosłyby zamierzonych rezultatów. Trzeba więc porzucić to, co trzyma nas na dole – we wstydzie, winie, apatii, żalu, strachu, wiecznych pragnieniach, gniewie i dumie i wybrać to, co nad nimi. Nie na siłę. Bo jeśli używamy siły, to znaczy, że nadal czegoś się trzymamy i nie chcemy się tego puścić.

Jest pełno rzeczy do korekty, z których każda może przynieść kolosalną zmianę na lepsze w życiu.

Zmiany nie dokonują się siłą. Spróbuj poprawić na siłę choć jedną, nawet najmniejszą negatywność w swoim życiu. Poświęć na to miesiąc. Zobaczysz, że negatywności nie przynoszą zmian na lepsze.

Mnóstwo ludzi uważa, że już są dobrzy, że tylko ze światem i innymi ludźmi jest coś nie tak. I dlatego jest im trudno. A to jacy są to ich smutny los, z czym nic nie mogą uczynić. To również nieporozumienie.

Bardzo popularne – “Jestem dobry/a dla innych, bo nie jestem zły/a”. A skąd taki pomysł? To totalna bzdura.

To, że nie robimy krzywdy innym ludziom nie oznacza, że jesteśmy troskliwi, dobrzy, miłościwi. Ile dałeś/aś dzisiaj obcym ludziom? Bo to, że nic nie zabrałeś/aś nie oznacza, że cokolwiek dałeś/aś.

Co dziś daliśmy sobie? Bo jeśli nie zrobiliśmy sobie krzywdy, to wcale nie oznacza, że jesteśmy względem siebie pozytywni. Co więcej – jeśli nie daliśmy sobie nic dobrego ze względu na opór, niskie poczucie wartości, to wcale nie jesteśmy pozytywni, tylko negatywni! Bo sami ujmujemy sobie to, co jest niezmienne.

To, że nie obżeramy się codziennie tłustymi posiłkami i słodyczami nie oznacza, że będziemy mieli piękne ciało, zdrowie, siłę, energię!

To jacy jesteśmy dla innych to reprezentacja tego jacy jesteśmy dla siebie.

Jeśli nie jesteśmy wyrozumiali dla niedoskonałości innych ludzi, to tak samo nie jesteśmy wyrozumiali dla własnych niedoskonałości. Nie można być negatywnym dla innych i być pozytywnym dla siebie. To tak nie działa. Choćby dlatego, że nasza podświadomość nie widzi różnicy między światem zewnętrznym i wewnętrznym. Jeśli potępiamy innych, to w naszej podświadomości potępiamy samych siebie. I żyjąc nieświadomie będziemy tak postępować – jakbyśmy byli potępieni przez samych siebie.

Ile dobrego zrobiłeś/aś dla kogoś, kogo potępiłeś/aś? Zapewne bardzo niewiele.

Jeśli zazdrościsz ludziom sukcesu, to sam(a) go sobie odmawiasz. Jeśli za niesprawiedliwe uważasz czyjeś piękno, no to sam(a) go sobie odmawiasz.

To się nazywa projekcją – to co sądzisz, że jest w świecie – tego tam nie ma. To jest w Tobie i starasz samego/samą siebie przekonać, że to jest poza Tobą i świat Ci to dał. A jest odwrotnie – Ty dajesz to światu. Co nie znaczy, że znika z Ciebie. Tylko się w Tobie pomnaża. Niechęć do terrorysty zwiększa niechęć w Tobie, którą dodasz następnie do swojego życia – np. relacji z bliskimi, pracy, etc. Łatwo wtedy osądzić terrorystę, że z nim jest coś nie tak. Ale on nam nic nie zrobił. Nie ma go przy nas, gdy pracujemy, gdy spędzamy czas z bliskimi. Krzywdę robimy sobie my sami.

No ale od zawsze słyszeliśmy, że jesteśmy kogoś/czegoś ofiarą, więc w to uwierzyliśmy.

Jeśli się w nas gotuje, bo ktoś robi lub mówi to, co nam się nie podoba, tak samo postępujemy ze sobą! Cicho się obwiniamy, karzemy. Często nawet tego nie dostrzegamy. Żyjesz w dostatku, spokoju i/lub radości? Jeśli nie – sam(a) to wybrałeś/aś! Podoba Ci się to, co masz? Jeśli nie, to dlaczego tego nie zmienisz?

Zapewne dlatego, bo uważasz, że z Tobą jest coś nie tak i że świat jest zły, niesprawiedliwy, że zmówił się przeciwko Tobie.

Traktowanie siebie jak ofiarę to wręcz zbrodnia wyrządza sobie samemu. Nie czeka za to kara. Tylko konsekwencje. Jeśli w życiu jest Ci źle, to właśnie ich doświadczasz.

Ludzie mi mówią, że boją się wziąć odpowiedzialności za swoje życie. Czyli nie chcą zacząć traktować siebie i swojego życia pozytywnie, mądrze. Z dwójki – wysokiego poziomu umożliwiającego naprawdę wszystkich problemów i bardzo niskiego prowadzącego do mnożenia się problemów, zmagania, a nawet cierpienia – wybierają ten drugi. I nazywają siebie pozytywnymi i świat złym…

Mnóstwo ludzi, z którymi współpracowałem tak sądziło, choć nie mieli na to żadnych dowodów. 99,99% ludzi, których spotkali nic im nigdy nie zrobiło, a jednak w ich wyobraźni to źli ludzie. Nie dlatego, że nic im nie zrobili ale dlatego, że MOGLI zrobić.

Ja sam tak niegdyś postrzegałem świat, innych ludzi i siebie. Wiem jak to wygląda “od kuchni”. Bo to nienawiść do samych siebie. I tak nie chcemy się zmierzyć z tym wstydem, winą, oporem, żalem, gniewem, że wolimy nienawidzić wszystkich innych.

W dobro trzeba inwestować. To, że nie przesyciliśmy ziemi naszego pola toksynami nie oznacza, że wyrosną nam piękne dynie, ziemniaki, cebule, etc. Piękne zbiory to efekt pracy.

Nie ciężkiej w rozumieniu – zmaganie, opieranie, walka, stresowanie, zmuszanie. Tylko wkładamy w to odpowiednio dużo pozytywnej energii – troski, zaangażowania, mądrego, rozsądnego, odpowiedniego działania. Przede wszystkim cel musi być jasno i klarownie ustalony!

To samo z uzależnieniem. Nie oglądanie porno nic nie zmieni. Ja nie oglądałem przez rok, a potem wszystko runęło. Bo nadal byłem taką samą osobą, która doprowadziła do uzależnienia! A dlaczego do niego doprowadziła? Nie wiedziałem. Dopiero dowiedziałem się dzięki wewnętrznej pracy i się tym zacząłem zajmować.

Rzucenie porno to nie może być cel. Bo szybko się oszukasz. Nie obejrzysz porno przez tydzień i stwierdzisz, że po kłopocie. Albo poczujesz się nieco lepiej i przestaniesz nad sobą pracować. A potem coś się wydarzy, nawet nic negatywnego i pewnego dnia po prostu spędzisz cały dzień na porno, po czym będziesz się czuć jak zwłoki. I znowu pojawi się użalanie, wstyd, wina, gniew, strach.

A to wszystko jest właśnie tym, czym trzeba się zająć.

Po raz kolejny powtórzę – nie wyjdziesz z uzależnienia będąc nadal tą samą osobą, którą jesteś. Tak jak motyl nie wzleci nadal pozostając robakiem czy poczwarką. Nie oznacza to, że znikniesz. Oznacza to, że masz zostawić za sobą to, co negatywne, nauczyć się żyć naprawdę pozytywnie.

Masz przestać o tym myśleć i nareszcie zacząć tak żyć i tak robić.

Różnica między tymi, co odnoszą sukcesy, a tymi, co ich nie odnoszą jest taka, że ci pierwsi robią to, co trzeba, a drudzy tylko o tym myślą.

Ja “żyłem” w swojej głowie. Oczywiście wszystko co widziałem w umyśle z góry zakładałem, że jest prawdą i dotyczy świata zewnętrznego. Ale to była bzdura. To dotyczyło wyłącznie świata wewnętrznego. I nie w rozumieniu dosłownym.

O wszystkim non stop tylko myślałem. Jakby to było mieć dziewczynę, jak to jest nie mieć. Jak to byłoby mieć pieniądze, jak to jest nie mieć. Non stop “analiza”. Niekończący się bełkot prowadzący donikąd.

O tym, by porno nie oglądać oczywiście nie myślałem. Po pierwsze dlatego, że nie ja myślałem, tylko bezwolnie wpatrywałem się w bezosobowy bełkot. Po drugie – porno stanowiło dla mnie ucieczkę od emocjonalności i bólu psychicznego, więc w moim rozumieniu w tamtym czasie było dobre i potrzebne. Po trzecie – nigdy nie usłyszałem, że w oglądaniu porno jest jakieś niebezpieczeństwo. Po czwarte – nigdy nawet nie miałem konceptu, że mogę się zmienić i że jest to możliwe.

Ludzie tylko myślą o sobie jak o kimś dobrym. Ale gdyby się przyjrzeli swojemu postępowaniu, to nie jest postępowanie osoby dobrej, ani pozytywnej, ani troskliwej, ani zaangażowanej w dobro. Czy osoba, która marzy o jakiejś zmianie, a co wieczór spędza godziny przed telewizorem jest dobra? W najlepszym przypadku jest apatyczna i leniwa. A jak mówiłem w poprzednim artykule – lenistwo jest jednym z największych błędów jakie możemy popełnić. Czy człowiek dobry dla siebie popełnia latami w kółko ten sam, bardzo poważny błąd, przez który jest mu coraz ciężej?

Nie mówię tego, by wpędzić kogoś w poczucie winy. Jeśli zaczęliśmy się wstydzić i obwiniać – mamy kolejny przykład dlaczego jest nam w życiu źle. Bo zamiast praktykować wybaczenie, akceptację, zrozumienie, odpuszczenie – czego religie starały się nas nauczyć od TYSIĘCY lat, my wolimy traktować siebie jak kawał śmiecia.

Czy to nie zarozumiałe, dumne, czyli durne? Czy to nie przeczy nawet zdrowemu rozsądkowi? To szalone. A jednak powszechnie uznawane za normalne, a nawet zdrowe i odpowiednie! Ale jeszcze muszę znaleźć człowieka, który obwiniany i zawstydzany jako dziecko wyrósł na zdrową, zaradną, śmiałą, pozytywną, przynoszącą korzyści sobie i innym jednostkę.

Jeśli sobie to robimy, pora przestać.

Nie tylko o tym myśleć, ale pora ruszyć tyłek i zacząć się zmieniać.

Myślenie to proces bezosobowy, automatyczny, ciągły i nieskończony zasilany przez emocjonalność świadomością i podświadomą. Więc jeśli nie zaczęliśmy żadnej poważnej pracy na gruncie emocjonalnym, to nasza mentalność będzie cały czas bardzo obciążona. A jak od mentalności i od emocjonalności uzależniamy wymiar fizyczny, czyli działania, no to fizyczność będzie się degenerowała.

Zaś najlepiej z emocjonalnością mierzyć się w trakcie działania fizycznego w konkretnym celu z odpowiednią intencją.

Np. poprzez aktywne dążenie do tego, o czym marzyliśmy, czyli o czym tylko myśleliśmy.

Czym się różni bezproduktywna mentalizacja, wpatrywanie w mentalny bełkot od konstruktywnego myślenia? Intencją. Jeśli tylko wpatrujemy się w myśli, by poczuć się lepiej lub uciec od dyskomfortu i tyle, to mentalizujemy, czyli robimy się w jajo. “Ale fajnie byłoby to mieć, ajajaj! Robiłbym to i tamto, super by było, no ale nie mogę. I tak by nic z tego nie było nawet jakbym spróbował(a)”.

Zaś myślenie twórcze i intencjonalne może wyglądać np. – “Ok, co jest do zrobienia, by osiągnąć moje marzenie? Aha, to, to i to. Dobra, to najpierw zrobię to w ten sposób i zobaczę co z tego wyjdzie. Jak lipa, to spróbuję to, a potem to. A jak dalej nic z tego nie będzie, to poszukam kogoś, kto to ogarnął i najwyżej mu zapłacę, bo zależy mi na tym, by to osiągnąć”.

Widzimy różnicę? Jak żyliśmy do tej pory? Uważamy, że było to dobre?

A jak mamy problem, to co się dzieje? “Ok, stało się to. Dobra, to już przeszłość. Teraz to rozwiążę. Dobra, jest do zrobienia to. Ok, tutaj faktycznie poważnie schrzaniłem, eh. No dobra, zajmę się i tym. Dzisiaj zrobię to, jutro to i do tygodnia się z tym uporam”.

Czy raczej – “O nie! Dlaczego MI się to przytrafiło? Znowu coś złego MI się dzieje! To niesprawiedliwe! Znowu mam problem. Nie mam siły. Żeby to szlag! Ile jeszcze!?”

Widzimy jak wygląda odpowiedzialność za to, co się nam przytrafia, a użalanie się, obwinianie, traktowanie jak ofiarę? Odpowiedzialność m.in. umożliwia spokojne, swobodne rozwiązywanie problemów w życiu. Negatywności nie przynoszą żadnych realnych korzyści.

Co ciekawe, otrzymałeś dzisiaj krótkiego maila z pytaniem, który doskonale pasuje do poruszonego tematu.

“>Dzięki temu, że się uzależniłeś i zacząłeś cierpieć zacząłeś ją stosować.”

A skąd pewność, że bez cierpienia nie byłoby możliwości, by mieć wiedzę o emocjach?

Uzależniłem się i zacząłem cierpieć – skąd pewność, że bez tego nigdy nie poznałbym tej wiedzy?

Przecież są ludzie, którzy naturalnie uwalniają i nie muszą cierpieć w życiu.

Nie rozumiem dlaczego uzależnienie mam traktować jako błogosławieństwo, skoro bez cierpienia też by mogło się obejść.

Czy nie miałem innej możliwości? Czy to było mi pisane? Czy nie dałbym rady w inny sposób, tylko to jest ten jedyny?

To fragment z korespondencji dotyczącej stosowania wiedzy i narzędzi dotyczących dojrzewania w sferze emocjonalności. Powiedziałem temu mężczyźnie, że uzależnienie to błogosławieństwo w tym kontekście, bo dzięki temu, że naprawdę zabolało zaczął to stosować. Na pytania odpowiem po kolei.

“>Dzięki temu, że się uzależniłeś i zacząłeś cierpieć zacząłeś ją stosować.”
A skąd pewność, że bez cierpienia nie byłoby możliwości, by mieć wiedzę o emocjach?

A stąd, że minęły już 24 lata Twojego życia, a Ty jej nie poznałeś, ani nie szukałeś, ani nawet nie widziałeś potrzeby, by zacząć.

Poza tym – wiedza nic nie zmieni.

Możesz sobie mieć największą wiedzę o emocjach ze wszystkich ludzi, a nadal będziesz się emocjom opierał, negatywnie oceniał, walczył, nie chciał odczuwać, projektował je na ludzi, wydarzenia, wstydził się coś zrobić, bał, obwiniał siebie czy innych za coś, etc.

Cierpienie zmusza człowieka, by zaczął wdrażać to, co wie lub o czym słyszał. A nie tylko o tym myślał. Oczywiście nikt nie musi cierpieć, by zacząć. Ale moje pytanie brzmi – jeśli nie cierpi, to dlaczego nie zaczyna?

Uzależniłem się i zacząłem cierpieć- skąd pewność że bez tego nigdy nie poznałbym tej wiedzy?

Ale przecież bardzo dużo wiedzy poznałeś z różnych dziedzin.

Problemem nie jest to, że wiedzę masz lub nie ale to, że jej nie stosujesz.

A teraz nie ma wyjścia – trzeba zacząć wreszcie robić to, co poznałeś, bo będzie coraz gorzej, a już jest źle.

Samo poczytanie Programu WoP, a nawet jego zapamiętanie nic nie zrobi.

Bo to tak jak z pływaniem – mógłbyś obejrzeć 1000 godzin filmów o pływaniu, instruktaże, wywiady z mistrzami olimpijskimi wszystkich stylów, a po wejściu do wody zacząłbyś się topić.

Zaś teraz uzależnienie można przyrównać, że wrzuciło Cię do wody. Nie ma wyjścia – pora zacząć uczyć się pływać.

Przecież są ludzie, którzy naturalnie uwalniają i nie muszą cierpieć w życiu.

Nikt nie musi cierpieć.

Ty również.

A jednak cierpienie wybrałeś setki, jeśli nie tysiące razy w swoim życiu.

I stało się to nawykowe – podświadome.

Dlaczego się opierasz? Czy dzisiaj wybrałeś radość, spokój, odwagę, śmiałość?

Jeśli nie – dlaczego? Przecież wiesz, że możesz.

Też możesz uwalniać, bo tego nie można nie potrafić. Można tylko się opierać i nie mieć intencji ani odczuwać, ani odpuścić emocje, ani znaleźć inne, spokojne rozwiązania.

A skoro to wiesz, to kiedy zastosujesz tę wiedzę? Kiedy wdrożysz ją na stałe w swoim życiu?

Nie rozumiem dlaczego uzależnienie mam traktować jako błogosławieństwo,

Ależ nie musisz. Pytanie tylko – dlaczego miałbyś je traktować jako jakąś podłość losu, straszliwą przypadłość – w esencji – jako coś złego?

skoro bez cierpienia też by mogło się obejść.

Mogłoby ale z jakichś “tajemniczych” powodów tak nie było.

Przestań fantazjować o tym jak mogłoby być i patrz na to, co jest.

Twoje życie jest jakie jest, bo to konsekwencja Twoich wyborów.

Ty jesteś jaki jesteś i to też jest konsekwencja Twoich i tylko Twoich wyborów.

Dlaczego nie dokonałeś lepszych? Ktoś Ci bronił? Ile dzisiaj pracowałeś, by zarobić milion dolców? Z jakim nastawieniem?

Czy temat przebadałeś? Wiesz co trzeba zrobić, co przestać robić i co zmienić?

Chcesz mieć dużo pieniędzy? Jeśli tak – to kiedy się tym zajmiesz?

A co dzisiaj robiłeś zamiast tego? Bo prawie na pewno miałeś 8 godzin wolnego czasu.

Wolny czas to błogosławieństwo. Jak z niego skorzystałeś?

A jak za 10 lat będziesz musiał sobie odmówić wyjazdu, fajnego sprzętu elektronicznego, nowego eleganckiego ciuchu i przez to będziesz cierpiał lub się wstydził i zdecydujesz się wreszcie wziąć za siebie i zacząć poważnie zarabiać i nauczyć się zarządzać pieniędzmi, to czy to cierpienie było potrzebne, zbędne? W tym kontekście cierpienie to błogosławieństwo, kara? Co to jest?

Nic. To konsekwencja Twoich wyborów. I dzięki temu, że BYĆ MOŻE wyciągnąłbyś mądre wnioski, zmieniłbyś swoje działania na bardziej korzystne w temacie finansów.

To nie żaden los, nic zapisanego w gwiezdnym pyle. W każdej sekundzie mogłeś zrobić to, co wspomogłoby temat finansów. A co wybrałeś zamiast tego i dlaczego?

To samo tyczy się emocji – w każdej sekundzie, każdego dnia mogłeś “otworzyć oczy” i zorientować się jaką krzywdę sobie wyrządzasz i to skorygować. A jednak masz 24 lata i dopiero teraz, gdy porządnie zabolało zacząłeś szukać i znalazłeś odpowiedzi. Ale to nie gwarantuje czy je zastosujesz, bo to nadal Twoja decyzja i Twoja odpowiedzialność. Jak i wszystko inne w Twoim życiu.

Jeśli nie wiesz jak to zrobić, to kiedy poszukasz?

Czy nie miałem innej możliwości? Czy to było mi pisane?

Nie, nic Ci nie było pisane.

Nie jesteś ofiarą losu, ani ludzi, ani świata.

Tylko masz to, co sam wybrałeś. A wybrałeś z jakichś przyczyn.

Żyłeś nieświadomie, podejmowałeś pewne decyzje i z pewnymi intencjami. Nie wiemy jakimi, bo byłeś tego zupełnie nieświadomy. Ale patrząc na konsekwencje możemy się domyślić. Ale Ty jednak nie traktowałeś tego jako konsekwencje swoich decyzji, które możesz skorygować, tylko jako coś innego, czyż nie?

Czy nie dałbym rady w inny sposób,

Pewnie dałbyś. Ale po prostu tego nie robiłeś.

I to samo dotyczy każdego innego obszaru i rezultatu – dałbyś radę osiągnąć zapewne 99% tego, o czym marzysz.

Ale tego po prostu nie robisz. Dlaczego? Najczęstszym powodem jest niechęć, by wziąć za ten obszar odpowiedzialność, w pełni go zaakceptować, ustalić intencję zmiany na lepsze i wziąć się za działanie.

tylko to jest ten jedyny?

Nie ma żadnego “jedynego sposobu”. Cały WoP to zebrana wiedza mająca tysiące lat, tylko przełożona na współczesny język. Ameryki nie odkrywam, tylko przekazuję w zrozumiały sposób i w kontekście uzależnienia to, co ponadczasowe i niezwykle praktyczne.

Ty zaś doświadczasz konsekwencji swoich decyzji.

Podejmujesz je każdej sekundy.

Podejmujesz je z jakimiś intencjami, masz z tego jakieś korzyści.

To nie kwestia wiedzy tylko tego, jaki jesteś, kim się stałeś przez własne wybory i nadal kim chcesz być.

Grupy 12 kroków również dotyczą tego samego – zmiany siebie w takim zakresie jaki jest możliwy. Przecedzenie tego co pozytywne od negatywnego. I przecedzenie tego co negatywne w kwestii co można zmienić, a co można wyłącznie zaakceptować i pogodzić się z tym. Rozwiązania były i są. Ale trzeba wreszcie zacząć to robić.

Zobacz co np. napisałeś w Raporcie nr 1:

No i powiedz – kiedy zamierzałeś skorygować to przekonanie i zacząć żyć radośnie, swobodnie, mądrze, odpowiedzialnie?

Życie dojrzałe, odpowiedzialne, zdyscyplinowane może być przepełnione radością i uśmiechem. Jedno nie wyklucza drugiego.

Ktoś Ci bronił?

Ktoś Ci kazał tak postrzegać ludzi wesołych?

No kiedy zamierzałeś się tym zająć? Za kolejne 24 lata? Po 50-tce? Na emeryturze?

A może przy ładnym, okrągłym numerku – po setnych urodzinach?

A to tylko jedna z wielu rzeczy do korekty – coś, co nareszcie trzeba poprawić, realnie zrobić. A nie tylko o tym myśleć. Zacząć żyć inaczej, postrzegać ludzi inaczej, a nie tylko o tym myśleć. Czy jest na to “jedyny sposób”? Nie. Ale jakikolwiek “sposób” by to nie był, musi zawierać w sobie akceptację, odpowiednią intencję, wzięcie odpowiedzialności, zrezygnowanie z korzyści dotychczasowej postawy i postępowania, poddanie tego i wybór tego, co nowe i pozytywne. Sugestii jak to zrobić można przedstawić bardzo wiele. Ale jakie byś nie znalazł, trzeba to zrobić.

Uzależnienie to wóz albo przewóz. Albo się porządnie weźmiesz za siebie już bez owijania w bawełnę, bez myślenia o tym, tylko wreszcie zaczniesz robić to, co niezbędne, zaczniesz TY się zmieniać, skupiać na sobie, żyć odpowiedzialnie, świadomie, albo będzie coraz gorzej.

Każdego dnia mogłeś zacząć, a jednak nie zaczynałeś.

To, że ktoś Cię “wychował” nic nie znaczy.

Bo to, że pani w szkole podstawowej mogła nie nauczyć Cię dobrze dodawać nie oznacza, że nie mogłeś się sam dokształcić z matematyki, gdy było Ci to potrzebne.

Więc wszystko czego nie przekazali Ci rodzice, a co Ci jest potrzebne, każdego dnia mogłeś nadrobić.

To, czego Cię nauczyli, a co było szkodliwe każdego dnia mogłeś zostawić za sobą.

A to tylko jedna strona medalu. Druga – skąd pewność, że to co byś poznał byłoby naprawdę dobre, zgodne z prawdą, pomocne, odpowiednie? Skąd pewność, że jakiś inny sposób by Ci pomógł? Że ktoś inny mówiący o emocjach mówi zgodnie z prawdą? Po raz kolejny przypomnę – ponad 80% ludzkości żyje poniżej poziomu sprzyjającego życiu. I dlatego się zmagają. Tacy są i tacy wybierają być. Nikt ich do tego nie zmusza. Więc skąd pewność, że znalazłbyś osobę odpowiednią, która realnie mogłaby Ci pomóc? Jakiego narzędzia użyłbyś, by to sprawdzić i potwierdzić?

A poza tym – dlaczego nie chcesz postrzegać uzależnienia jako błogosławieństwa? Wolisz je nienawidzić, wstydzić się?

Co to jest uzależnienie? Konsekwencja Twoich wyborów.

Wyborów dokonywanych, by osiągnąć korzyść, której potrzebowałeś od lat i zapewne nadal potrzebujesz.

Więc osiągałeś pewną korzyść z wielkim kosztem ale jej potrzebowałeś. Dlaczego miałbyś tego nienawidzić? Dlaczego miałbyś nienawidzić konsekwencji swoich wyborów, dzięki którym zacząłeś nareszcie, po 24 latach szukać nowej, lepszej drogi dla siebie?

Więc konieczny temat – kiedy przestaniesz uważać, że niechęć czy nienawiść do czegokolwiek jest potrzebna? Nie jest. Opór nie tylko w niczym nie pomaga ale jeszcze powoduje, że to czemu się opieramy trwa i rośnie. To czego nienawidzimy nie znika, tylko rośnie.

Nareszcie dowiedziałeś się, że możesz przestać płacić tą cenę i odzyskać to, co straciłeś. Dzięki temu, że zabolało dostatecznie mocno zacząłeś szukać. I znalazłeś. Ale to, że znalazłeś to dopiero początek. Teraz pora to zacząć robić.

A tak nie widziałeś potrzeby, by w ogóle zacząć szukać. A teraz przy tych wszystkich nawarstwionych, bardzo poważnych konsekwencjach oglądania porno latami nie załatwisz już tego dobrymi chęciami. Potrzebne jest specjalistyczne podejście.

Jak mówię – znaleźć odpowiedź to jedno. Drugie to ją zastosować, wdrożyć, nauczyć się, zmienić, skorygować. Wiele osób mówi wtedy, że nie może, bo XYZ.

W większości przypadków problemem nie jest “nie mogę” ale zwyczajne “nie chcę”.

Przykładowo – kto dzisiaj czuł opór względem czegoś – pracy, obowiązku, problemu, samego siebie, przyszłości, etc.? No więc – kiedy przestaniesz się opierać? Bo opór to Twój wybór, Twoja postawa względem tego. Oczywiście, że możesz, bo opieranie się jest bardzo trudne – kosztuje energię, powoduje napięcie i ból, drenuje nas z chęci, motywacji, wiary. Musimy trzymać się najczęściej bardzo mocno negatywnych powodów, musimy czegoś/kogoś nienawidzić. Tracimy lub w najlepszym przypadku osiągamy coś z ogromnym trudem. A mimo to nadal się opieramy.

Czy możemy przestać? Oczywiście. Bo jak coś robimy, to możemy zrobić coś innego.

Ale ludzie mówią – “czuję opór i nie mogę tego zrobić”. Ale to tak jakby mówili – “mam zaciśniętą dłoń i dlatego nie mogę jej otworzyć”. No ok ale powiedz mi – kto ją zaciska? Sama się zaciska? Los ją zaciska? Rodzice Ci ją zacisnęli i zabronili otwierać? Hmm?

To pokazuje, że problemem nie jest “nie mogę”, tylko “nie chcę, BO…” i tu lista korzyści i przyczyn tego, że nie chcemy.

Warto znowu powtórzyć, że z przystawionym do głowy pistoletem każde “nie mogę” zmieni się w sekundę w “mogę”.

Uzależnienie powoli staje się takim pistoletem. Tylko, że o ile można się zapić i zaćpać na śmierć, to nie można się zamasturbować na śmierć, ani przedawkować pornografii. Więc pistolet ten nigdy tak naprawdę ni wystrzeli ale nie polepsza to sytuacji. Bo żyjemy tak jakby w każdej chwili mógł. A nie o to chodzi.

Często strata kogoś/czegoś cennego jest takim “wystrzałem”. Sądzimy, że nie możemy żyć bez kogoś/czegoś. Przywiązanie, opór, próby manipulacji i kontroli, rosnące wymagania, etc. zwiększają prawdopodobieństwo utraty tego. Po stracie naturalnie cierpimy, bo to element przywiązania. Ale jednocześnie – niespodzianka – DOŚWIADCZAMY na własnej skórze, że MOŻEMY żyć bez tego! Tylko nie chcieliśmy.

Więc w każdej stracie ukryty jest często ogromny zysk. Bo jeśli uświadomimy sobie, że możemy żyć bez pieniędzy, to nagle zyskamy spokój, zniknie strach i będziemy mogli spokojnie, swobodnie, radośnie, śmiało je zarabiać i nawet jak stracimy je na nierozsądnej decyzji, to zamiast cierpieć szybko je odrobimy.

Ale do tego trzeba dorosnąć, dojrzeć.

Cała ta wiadomość pokazuje jak człowiek dąży do negatywności. Szuka dla nich pretekstu, chce je utrzymywać, wybiera je pomimo, że nic nigdy mu to dobrego nie przyniosło. Wręcz przeciwnie – żyło mu się coraz gorzej.

Bo niech mi ktoś odpowie – mając wrogów żyje się lepiej czy gorzej? U mnie zawsze było gorzej. Ale wiedzieć to, a wreszcie przestać sobie robić wrogów i pogodzić się z tymi, z którymi możemy i omijać tych, którzy zmienić się nie chcą, to wymaga już pracy.

Widzieć wroga we własnych wyborach to też nie jest najlepszy pomysł. Bo potem łatwo widzieć wroga w samym sobie – więc utrzymywać niechęć do siebie, karać się, nienawidzić, obwiniać.

Niechęć i nienawiść utrzymywane wobec uzależnienia, czyli własnych wyborów i ich konsekwencji jak i samego/samej siebie, którzy tych wyborów dokonaliśmy w niczym nie pomoże, tylko jeszcze silniej pogłębi cały problem.

Słowem – próby zmiany sytuacji po staremu pozostawią Cię w starym.

Po raz kolejny przypomnę, że wszystko, z czym ludzkość walczyła i czego nienawidziła – ani to nie zniknęło, ani nie zmalało. Nadal jest i ma się dobrze.

Przykład z innej beczki – czy ktoś wie jakie jest niebezpieczeństwo w tzw. “wolności słowa”? Ano takie, że właśnie nadaną taką samą wartość prawdzie jak i fałszowi. Czyli na równi stawia się to, co sprzyja życiu i to, co je degeneruje. Jaka jest alternatywa? To dobre pytanie. Czy ktokolwiek je rozważa czy cieszy się z tej tzw. “wolności”? Tym jest uzależnienie – głupim korzystaniem z własnej wolności. Jesteśmy tak wolni w swoich wyborach, że się nimi zniewalamy i zaczynamy cierpieć. To samo przekłada się na dużo większą skalę dotyczącą całych społeczeństw i państw.

Rozwiązać to może wyłącznie wzrost świadomości. I tym zajmujemy się na tym Serwisie.

Jaki problem rozwiązaliśmy w naszym życiu niechęcią lub nienawiścią? Ja żadnego. To, co je rozwiązywało to dopiero odpowiednie działanie. A odpowiednie działanie może przyjść wyłącznie dzięki edukacji na odpowiednim poziomie. Nienawiść była przy tym absolutnie niepotrzebna. Tylko potrzebowałem jej jako pretekstu, by ruszyć swoją leniwą dupę. Czy musiałem czekać, aż mnie zaboli ona wystarczająco mocno? Oczywiście, że nie. A jednak czekałem.

Zaś działania podejmowałem takie, a nie inne, bo poziom mojej edukacji w tych aspektach i poziom mojej świadomości były niezwykle niskie. Niemożliwa więc była zmiana na lepsze. Bo sam je ograniczałem.

Uzależnienie to mechanizm, który niejako daje Ci limit czasu. Im dłużej będziesz zwlekać, tym gorzej Ci będzie.

Wiele osób pyta się – “Czy sobie poradzę?” albo boją się, że sobie nie poradzą. Oczywiście, że sobie nie poradzisz! Nie będąc dalej taką osobą jak teraz i żyjąc tak samo.

Nie oznacza to, że masz wyjechać na drugi koniec świata i stać się gwiazdą filmową.

Masz odcedzić ze swojego życia to, co Ci szkodzi i zmienić to, zastąpić, skorygować i zostawić za sobą.

Jeśli się obwiniasz za błędy, to przestać. Jeśli czegoś w sobie nie akceptujesz, to to zaakceptować. Jeśli trzymasz do kogoś urazę, to wybaczyć. Jeśli wstydzisz się płakać, to przestać się wstydzić i nauczyć się płakać. Jeśli pragniesz zacząć tańczyć ale się boisz, to przestać się bać i rozpocząć naukę tańca. Jeśli do pracy idziesz niechętnie, z oporem i jak ofiara, to przestać i zacząć chodzić chętnie, z radością i pracować z troski o swoje miejsce pracy i jego sukces.

To nie jest nauka reakcji termonuklearnych. To, coś co ludzie mieli potencjał zrozumieć 2000 lat temu w procesie ewolucji i nawet dawniej. A dzisiaj jest już te kilka tysięcy lat później, a ludzie dalej nie chcą tego robić.

Więc, jak mówiłem – wóz albo przewóz.

Zaczniesz dzisiaj, jutro – kiedy? Jak nie wybierzesz i nie zaczniesz, to przykro mi. Ale nikt inny Ci nie pomoże.

Jeśli się boisz, to normalne, jeśli czujesz opór, to normalne. Ale nienormalnym jest sądzić, że czegoś nie możesz, BO czujesz opór i strach. To zwykłe kłamstwo. To okłamywanie siebie – wybierasz wygodę – uniknięcie zmierzenia się z dyskomfortem psychicznym – nad zadbanie o swoje życie, nad zrobienie tego, co konieczne.

Możesz ale nie chcesz.

1) Oto co jest do (z)robienia/bycia:

Edukacja, znalezienie i wybór nauczyciela, wybór ścieżki, zaangażowanie, codzienne rutyny, medytacja, kontemplacja, modlitwa, wprowadzenie pokory do swojego życia, wliczając pokorną modlitwę zawierającą prośby o pomoc, naukę, zrozumienie, etc., dedykacja, skoncentrowanie się na tym, co pozytywne, piękne, dobre, dostrzeganie perfekcji we wszystkim, obserwowanie jak wszystko się samo z siebie wyłania, odsłania dzięki poddaniu dotychczasowej percepcji.

2) Oto co jest do porzucenia:

Nienawiść, złość, chęć zemsty, wina. nienawiść do siebie, urazy, złośliwość, zła wola, zazdrość, zawiść, próżność, duma, żądze, chciwość, chcenie, pożądanie.

3) Oto co jest do zaakceptowania/gotowość do zaakceptowania:

Wola Boża, ewolucja życia – całej kreacji, wpisane w każdą formę jej limitacje, wybory, sytuacje, to czym dysponujemy, ego i jego problemy, dar Życia, świat jako Kreacja, śmiertelność/zmienność wszystkiego, Święta/Boża Obecność, Miłość Boga, współczucie i litość, potrzeba zmiany, wewnętrzna dyscyplina.

To wszystko nie jest budową reaktora jądrowego. To jest proste ale trzeba zacząć to robić. Tylko dla wielu ludzi nie jest łatwe. Bo zamiast to robić myślą o tym. I “tam” się “gubią”. A raczej pokazuje się myśl “nie wiem, zgubiłem/am się” i tyle! Koniec tematu! Człowiek się zgubił i nic już nie może zrobić… A prawda jest taka – czują opór i strach i wolą zrobić coś, dzięki czemu przestaną to czuć, niż to zaakceptować i zrobić to co ważne i niezbędne.

Zamiast wybrać jedną rzecz – jeden nawyk, cechę, powód sięgania po porno i się tym zająć – ludzie mi piszą, że się gubią. Gdzie niby? W pokoju? Zgubić to się można w afrykańskim buszu, a nie w pracy nad sobą. Jak się zgubiłeś/aś to się odnajdź i bierz się do roboty!

Poza tym – wiedząc już, że ponad 80% ludzkości jest kompletnie niedojrzała emocjonalnie – emocjom się opierają, wypierają, projektują, tłumią, uciekają, demonizują, robią co mogą by nie czuć – uciekają w używki, rozrywki, pracoholizm, imprezy, nawet w wiedzę, czytanie, naukę, wiedząc, że prawie na pewno wszyscy ludzie, których znałeś właśnie tak postępowali i nadal będą, nie mając żadnego innego wzorca, dlaczego akurat Ty spośród miliardów ludzi na Ziemi i milionów naokoło Ciebie zorientowałbyś się, że jest coś nie tak? Przez 24 lata się nie zorientowałeś.

Ty tak postępowałeś, inni też, więc wszystko musi być ok! Tak powinno być! A poza tym – czy w ogóle byłeś na tyle świadomy, by zorientować się, że coś czujesz, co, co z tym robisz i że możesz to zmienić na korzystne?

Tymi trzema przedstawionymi nieco wcześniej listami zajmiemy się w następnych częściach tego artykułu.

To pokaże, że nie ma czegoś takiego jak “pogubiłem/am się” i “nie mogę”, tylko “boję się/nie chcę się tym zająć i tego zmienić”.

A to dlatego, bo mamy na ten temat bardzo mylne pojęcie. A w szczególności na temat tego, co czujemy względem tego.