Czesc Piotrze. Zaciekawila mnie twoja odpowiedz na pytanie: jak pokochac siebie? Jezeli ktos siebie nienawidzi, to znaczy, ze to ten ktos siebie nie nawidzi, czy to po prostu ego mowi: nie nawidze siebie, a czlowiek po prostu sie z tym utozsamia?
Fundament zrozumienia – ego to iluzja.
Istnieje tylko świadomość, jej poziom – np. utożsamienia.
Nienawiść to poziom świadomości. To to jacy jesteśmy. To to jak widzimy siebie, życie, ludzi, świat.

Nie ma żadnego „po prostu”. Jeśli naprawdę chcesz cokolwiek zrozumieć, wywal to stwierdzenie ze swojego zasobu słów.

Nienawiść stanowi fundament masy niegodziwości uczynionej w historii ludzkości ludziom, zwierzętom i całej planecie.
Więc jak człowiek jest w świadomości nienawiści, to jest człowiekiem dążącym do destrukcji życia swojego i najczęściej też innych. I uważa to za coś słusznego.

W ogole przeciez :”nienawidze siebie”, to juz jest chyba mysl, ktora pojawila sie w glowie.
To może być myśl.
Ale na jakim poziomie musi być człowiek i jak widzieć siebie, świat, innych ludzi, etc., by się z tą myślą zgodzić, nadać jej wartość, znaczenie i utrzymywać np. 50 lat?

Powiedz – czy nienawidzisz kogoś lub siebie? W czym ma Ci pomóc zajmowanie się tym tematem?
Jeżeli nie, to po co Ci zrozumienie tego?

Czy to nie jest tak, ze ta mysl pojawila sie na podstawie stlumionej emocji?
Emocje to konsekwencje percepcji.
Pytanie więc skąd wzięła się stłumiona emocja? Nie tylko człowiek musiał widzieć coś/kogoś tak, że w konsekwencji powstała emocja racjonalizowana następnie nienawiścią do siebie.
Potem jeszcze ten człowiek musiał tę emocję – a zapewne wiele emocji – stłumić. Z jakiego powodu? Może być dużo i to poważnych, negatywnych.

Piszesz, ze emocje to konsekwencje nienawisci,
Tak – widzenia – świadomości – np. siebie jako niegodnego życia, szczęścia, bez wartości, bez prawa do radości, normalności, etc.
Ja piszę, bo ja to rozumiem.
A Ty czytasz. Masz w ogóle chęć przyglądania się życiu – kontemplacji rzeczywistości, by zacząć dostrzegać co jest faktycznie czym?

ale czy nie jest odwrotnie?
A możesz podać jakiś realny przykład?
Dlaczego pytasz mnie? Odnieś się do rzeczywistości. Znasz choć jeden przypadek, gdy było odwrotnie?

Bo skad wiem, ze nienawidze siebie?
Dla człowieka, która nienawidzi siebie od zawsze, to może być trudne do dojrzenia. Bo ta świadomość jest tym, co tylko znamy – jacy zawsze byliśmy.
Zakładamy, że to jest normalne, stałe, tacy JESTEŚMY i już – bo przecież ile osób zdaje sobie sprawy z potencjału do ewolucji świadomości poprzez poddanie?
Ile osób w ogóle żyje na tyle świadomie, by zdawać sobie sprawę ze swoich wyboór, a następnie je analizować – które z nich sprzyjają życiu, a które prowadzą do destrukcji?
Ostatnio odpisałem na wiadomość mężczyzny, który dosłownie pół swojego życia ogląda pornografię. Napisał mi, że nigdy nie zastanawiał się nad tym, czym te filmy dla niego są.
Więc robi coś pół życia – w jego przypadku to było 13-14 lat i nigdy nie zapytał siebie co robi i po co. A robi to przez pół życia.

Więc nie dziwne, że pojawić się może pytanie, że człowiek może siebie nienawidzić i skąd ma wiedzieć czy to nienawiść?
A może „święte, więc słuszne, oburzenie”?
Może to „karanie grzesznika”?
Może to coś dobrego, a nie nienawiść?
Skąd człowiek nienawidzący siebie całe dotychczasowe życie ma to wiedzieć? To jakby zapytać się ryby co to jest woda. Ryba nie będzie miała pojęcia, bo całe życie pływa w wodzie i nie zna nic poprzez kontrast braku wody. Ona nie zauważa wody, nie ma pojęcia nawet, że coś takiego jak woda istnieje.

Pojawia sie mysl: nienawidze siebie. Dlaczego pojawia sie taka mysl?
Bo to może być bardzo chętnie utrzymywana racjonalizacja i to jacy jesteśmy wobec siebie.
A dlaczego się pojawia? Bo mentalizacja trwa cały czas. Są statystyki mówiące, że człowiek każdego dnia w umyśle ma 40-50 tysięcy myśli.
Pytanie – dlaczego miałaby nas interesować akurat ta? Dlaczego tej się złapaliśmy?

Zauważ – skupiasz się na myślach. I po co? Myśli to bełkot.
Ty mi powiedz jak żyjesz. Skąd masz wiedzieć, że nienawidzisz siebie? Uczciwie przyjrzyj się jak żyłeś – jak się traktujesz, widzisz, co wybierasz, na co sobie pozwalasz, czego odmawiasz, czym się kierujesz, jaki jesteś, gdy jesteś sam ze sobą, etc.
Myśli nie mają znaczenia.
Znaczenie ma to jaki jesteś. Myśl może być pretekstem, by kontynuować np. bycie negatywnym wobec siebie ale to człowiek JEST taki, że wybrał, by dalej taki być, a myśl za „trigger”.

Czy to nie jest tak, ze czlowiek nienawidzi siebie, poniewaz slucha sie umyslu?
A Ty nienawidzisz siebie, bo słuchasz się umysłu?
Znasz kogoś kto nienawidzi siebie, ponieważ słucha się umysłu?

Wpatruje sie w mysli? A te mysli to efekt stlumionych emocji. Przyznam, ze nie rozumiem tego i gubie sie w tym.
Tak to jest licząc na umysł i w ogóle ignorując rzeczywistość.

Tak samo z przekraczaniem poziomow swiadomosci. Czytalem ta ksiazke. Tam nie ma nic o uwalnianiu emocji.
Ale jest o uwalnianiu przywiązań i oporu do pozycjonalności, z których emocje wynikają.

Przecież w następnym komentarzu napisałeś, że wcale jej nie czytałeś, tylko przeglądałeś. I jak przejrzałeś ponownie, to znalazłeś wzmianki o uwalnianiu.
Więc to rzuca ogromne podejrzenie, że tylko chcesz zabierać mi czas pytając o nieistotne tematy.
Zresztą sam napisałeś, że tak jak czytanie książek, moje artykuły czytasz wyrywkowo, czyli karygodnie niedbale.

Z tego wynika, ze uwalnianie nie jest potrzebne, aby przekraczac poziomy swiadomosci.
Jeśli chcesz dochodzić do jakichś wniosków na temat tak fundamentalny jak ewolucja życia, to sugeruję, byś włożył trochę więcej wysiłku, zadbał o troskliwą i głęboką analizę.
Bo wniosek jest tytanicznie błędny.

Powiedz – dlaczego w każdej książce miałoby być to samo?
Jeśli kupiłbyś książkę o pompowaniu kół samochodu i nie byłoby tam nic o benzynie, to by znaczyło, że benzyna nie jest potrzebna, by jeździć samochodem? Tylko napompować koła i hajda?

Ale tak jak napisales, nie da sie przeskoczyc z nienawisci do milosci. Rozumiem, ze trzeba odrzucac pozycjonalnosci, aby wspinac sie na wyzsze poziomy. Czy konieczne jest do tego uwalnianie emocji?
Dlaczego ja mam Ci odpowiadać na takie pytania?

Odrzuć choć jedną pozycjonalność – wykonaj tę pracę i sam tego doświadcz.

Jezeli nie bede uwalnial emocji, a bede odrzucal pozycjonalnosci, to czy mozliwe bedzie wchodzenie na wyzsze poziomy?
Wykonaj tę pracę i sam znajdź odpowiedź.

Jezeli tak, to co sie wtedy stanie ze stlumionymi emocjami? Same sie uwolnia?
„Same się uwolnią”.
A możesz powiedzieć co to jest uwalnianie, że liczysz, że się same emocje uwolnią jak coś tam się stanie?

Przetransformuja sie?
Proszę?

No to sprawa jasna – tak się boisz emocji, tak nie chcesz ich odczuwać, ani uwalniać, że zaczyna się kombinowanie, „gubienie się”, etc.
Emocje to nie jest bajeczka animowana o robotach, które się transformują w samochody.

Jezeli bede wybieral by byc kochajacym, wybaczajacym, nie ocenial itd. ale nie bede uwalnial stlumionych emocji, to co sie z nimi stanie?
Ależ najpierw wybierz bycie kochającym, wybaczającym, nie oceniaj i powiedz mi jak Ci idzie.

W „Przywracaniu zdrowia” pan Hawkins pisze:
„Kiedy zaglądamy w głąb siebie, możemy naprawdę zobaczyć, że wszystko, co kiedykolwiek uczyniliśmy, zrobiliśmy z niewinności, a kiedy nasza główna intencja nastawi się na zrozumienie tego faktu, uzdrawiamy to poprzez nasze współczucie. Kiedy spróbujemy tego z innymi ludźmi i pozbędziemy się pragnienia, by osądzać siebie samych i innych, to nasze własne pole energii zacznie przemieszczać się w pozytywnym kierunku.”
I nie widzisz tutaj niczego? Np. „pozbycia się pragnienia”? Pragnienia czego? Np. osądzania siebie i innych.
Więc do roboty – wykonaj tę pracę – porzuć pragnienie osądzania siebie i innych. Potem pogadamy.

I potem:
„Patrząc na Mapę Świadomości, widzimy, że Miłość na poziomie 500 jest dla nas wszystkich dostępna. Na tym polu zachodzi oddanie się miłości bezwarunkowej.”
Byc moze zle wszystko rozumiem, ale uwalnianie emocji, nie jest takie wazne.
Ten sam autor napisał o uwalnianiu całą książkę. Kupiłeś jedną i na tej podstawie twierdzisz, że ta druga nie jest potrzebna.
Pytanie – dlaczego ten autor napisał też książkę o uwalnianiu?

Wazne jest podejscie czlowieka, nastawienie.
Ważne wobec czego? Kiedy? W jakich okolicznościach?
W jakich okolicznościach to za mało?

Powiedz – ile z tego o co pytasz wykonałeś?

Jezeli np. czlowiek jest w depresji,
A co to jest depresja?

czyli z tego co rozumiem, ma duzo stlumionych emocji,
To jest depresja? Dużo stłumionych emocji?
Ależ każdy ma dużo stłumionych emocji. Ile znasz osób bezwarunkowo kochających, żyjących swobodnie, odważnie, uczciwie, integralnie?
Ile codziennie widzisz na ulicy, w metrze/tramwaju/autobusie ludzi uśmiechniętych, nie wpatrujących się bez końca w telefony?
Nie każdy z nich jest w depresji.

to jezeli ze tak powiem ” wkurzy sie i „zbierze sie w sobie” i powie:” nie chce tak dluzej zyc” i znajdzie sobie np. jakia cel w zyciu, zacznie biegac, jezdzic na rowerze itd. to marny jego trud, poniewaz zalegaja w nim toksyny emocjonalne, czy poprzez zmiane jego nastawienia, zmiane swiadomosci, te emocje sie uwolnia? Przetransformuja?
Spróbuj tego i sam znajdź odpowiedź.

Wkurz się, zbierz się w sobie, powiedz, że nie chcesz już tak dłużej żyć, znajdź cel w życiu, zacznij biegać, itd. ZOBACZ JAKIE SĄ FAKTY.

Szczerze przyznam, ze po przeczytaniu „Techniki uwalniania” rozumialem to tak, ze glownym winowajca wszelkiego „zla” ktore czlowiek ma w zyciu, sa stlumione emocje.
Na pewno?

Przyjrzyj się swojemu życiu – jakie w nim masz „zło” i w jaki sposób to te stłumione emocje były winowajcą?

W ” Metodzie Sedony” tez tak bylo napisane.
A co z realnym życiem i przekładaniem słów przeczytanych w książce na rzeczywistość?
W jaki sposób TY na bazie tych stłumionych emocji wybierasz „zło”? Same emocje to robią? Jak? Co się dzieje?

Dlaczego nie opowiadasz o swoim życiu, tym jak Ty żyjesz?
Skoro pytasz o takie tematy, to zakładam, że masz takie problemy we własnym życiu. Czy nie?
Jeśli nie, to po co o nie pytasz?

I ze gdy czlowiek uwolni te emocje, to radosc i szczescie samo sie odsloni. A tak chyba nie jest.
Co oznacza, że nie uwolniłeś ani kapki emocji.

I z tego co juz rozumiem, to zadne emocje nikogo nie ograniczaja.
Tak jak plecak wypełniony cegłami.

Co zatem z ludzmi, ktorzy maja jakies fobie , lęki, nerwice, depresje itd. Czy to tez efekt stlumionych emocji?
A masz jakieś fobie, lęki, nerwice, depresje?

Czy nie tylko. I co jest przyczyna, a co skutkiem.
Mam Ci opowiedzieć w komentarzu jak wygląda rzeczywistość? Wszystko po kolei?

Czy podejscie czlowieka do zycia jest przyczyna stlumionych emocji, czy jest tego skutkiem? Troche sie rozpisalem. Mam nadzieje, ze co nieco mi wyjasnisz.
Gubisz się, bo próbujesz poruszać się w świecie akademickich dyskusji, a w ogóle nie odnosisz się do realnego życia – najlepiej swojego.
Wtedy wszystko zacznie stawać się jasne.

No powiedz – co zatem z Tobą, który ma jakieś fobie, lęki czy nerwice? Zakładam, że się czegoś boisz.
To efekt stłumionych emocji? Jeśli tak, no to do roboty – uwolnij lęk i po problemie.
A jeśli nie – to w takim razie efekt czego? A co z emocjami? Trzeba je uwalniać, czy nie trzeba? A jak ruszysz i to zrealizujesz, to ten lęk się sam uwolni i przetransformuje, czy może nie?

Masa ludzi czyta te książki ale nie wykonuje pracy.
Ja pracowałem z dziesiątkami klientów, którzy WoP „przerabiali” i po 3 razy, i nie stosowali nic z tego w realnym życiu.
Tylko wypełniali raporty.
Ostatnio jeden klient mi napisał:
„Dziękuję za odpowiedzi. Przeczytałem Twoje podsumowanie mojego raport do modułu 5 i przeczytałem „Maczetę” .
Mogę tylko napisać tyle, że ściemniam cały czas. Ściemniam siebie. Oszukuję siebie. Odwalam 25 minut siedzenia rano i wieczorem, czasami nawet nie i więcej nic nie robię. No, może jeszcze przeczytam coś od Ciebie albo kawałek jakiejś książki i tyle. Sprawa załatwiona. A JA UCIEKAM CAŁY CZAS. Spierdalam świadomością jak najdalej od ciała i emocji, zajmuję się nieistotnymi sprawami , przeglądam internet , oglądam głupie filmiki, „załatwiam sprawy” itp, itd… Nawet minuty nie skupię się na uczuciu jak uwalniam, bo cały czas moja uwaga jest rozproszona. Nawet nie wiem teraz co mam napisać na Twoje pytania, bo wszystko co „wymyślę” to głupoty. To co napisałem w raporcie do modułu 5 to jakieś farmazony napisane na odpierdol. Przecież nie da się zmienić pomyślanej myśli. Ja nie mam nad myślami żadnej władzy i nawet nie wiem jaka będzie moja kolejna myśl. I tak naprawdę nic mądrego nie wymyślę, żeby poprawić swoje życie. ”

Moje pytanie – to ego zrobiło? Emocje odpowiadające za to całe „zło”?

Grzegorzu, moją intencją jest pomoc. A nikomu nie pomogę razem z nim poruszając się w świecie akademickich rozważań.
Wiesz co jest fundamentalnym elementem tego, że ktoś zdrowieje z uzależnienia, a kto nie? Zdrowieje ten, kto stosuje wiedzę w realnym życiu. We własnym. Przestaje np. bać się popełniania błędów, gdy jakiś popełni, to się nie wstydzi, ani nie obwinia.
Nie unika emocji, nie atakuje ich, nie atakuje siebie za nie, nie atakuje już nikogo za nic. Etc.
A nie próbuje wszystko zepchnąć do teoretyzowania i rozmyślania.

Powiedz mi szczerze i uczciwie – gdybym nawet poświęcił kilka-kilkanaście godzin i Ci wszystko dokładnie opisał, wyjaśnił, powiedział jak jest – same fakty – to czy Twoją intencją byłoby zacząć odważnie mierzyć się z emocjami każdego dnia?
Czy wybrałbyś np. wybaczenie, miłość, porzucił osądzanie siebie i innych i wszystkie związane z tym korzyści, wliczając skrywaną przyjemność?

Od kilku dni odpowiadałem chłopakowi, który opisał, że przeżył horror w nocy, bo go „napadła panika”. Poświęciłem w sumie ponad 8 godzin – cały dzień pracy – by odpowiedzieć na jego pytania. I dużo więcej. Wyjaśniłem mu masę, pokazałem z czego wynikają jego poważne problemy i podałem rozwiązania.
Nic nie dotarło. Na koniec przeprosił, że mi zabrał czas, powiedział, że ja raz mówię, że trzeba emocje przeżyć, a innym razem nie, więc widzi, że poprosił o pomoc niewłaściwą osobę.
Plus – przyznał, że WoP kupił w 2017 roku, a w jednej z pierwszych wiadomości napisał „Dodam, ze jestem.uzalezniony od porno, ale w ogole nie ogladam, juz chyba od dwoch, czy trzech tygodni. Nie chce i nie mam ochoty.”
Czyli WoP ma już ponad 5 lat, a nie zrozumiał zupełnie nic. Absolutnie nic nie uwalniał, nie robił, nie zrozumiał. Kompletne zero. Bo gdyby uczciwie pracował, uwalniał, to by nie było sytuacji, że pisze do mnie z prośbą o pomoc dopiero w sytuacji kryzysowej.
Ani nie twierdziłby, że skoro 2 tygodnie nie ogląda porno, to go nie ciągnie i koniec tematu. Włos się jeży na głowie jak ludzie podchodzą do siebie i swojego życia. Potem dostali MASĘ krytycznie ważnych informacji, to przepraszają, że czas zabierają… głowa mała.

On z kolei utknął na tym czy przyspieszone bicie serca i napięcie w klatce piersiowej to uczucia, które można uwolnić np. techniką uwalniania.
A ja mu tłumaczę, że to konsekwencje oporu stawianego lękowi i powinien zająć się uwalnianiem oporu, a nie zajmować się konsekwencjami oporu. Konsekwencjom nie stawiamy oporu i zajmujemy się tym, czemu stawiamy opór.
Ale nie chce tego zrozumieć, podejrzewam, że nawet nie czyta moich odpowiedzi. Bo nie o to mu chodzi – nie przedstawił swojej intencji. Podejrzewam, że dążył do tego, by znaleźć pretekst, by właśnie powiedzieć, że nie jestem odpowiednią osobą i nie „musi” się mnie słuchać.
Już kilkukrotnie miałem takie przypadki i dialog wyglądał bardzo podobnie – jakbym rozmawiał z dokładnie tą samą osobą.
Albo – ma DWIE instrukcje odczuwania – na Blogu i w WoP. Nigdy nic nie zastosował. Chciał mi zapłacić, żebym go nauczył odczuwać. Ale co ja mogę zrobić jeszcze? Ma instrukcje, a ich nie stosuje. Więc nie chce.
Poza tym – odczuwanie to tylko element uwalniania. A to nie jest umiejętność. To nie jest coś, czego można się nauczyć. I gdy przeczytamy instrukcję odczuwania, to nie ma tam żadnej osobnej czynności „odczuwania”, tylko tworzymy bezpieczne warunki, w których POZWALAMY sobie na odczuwanie.
Bo odczuwanie to fenomen samoistny, bezosobowy – jak widzenie, czucie czy słyszenie. Można kogoś nauczyć słyszeć dźwięki? Nie.

Pamiętam, że kiedyś spotkałem się na żywo z młodym mężczyzną. Chciał, bym go nauczył uwalniania. Przystąpiliśmy do tego.
I on cały czas pytał – „i co teraz mam zrobić?” Nie był świadomie z emocją nawet 5 sekund. Co chwila przerywał i pytał co teraz, co teraz?
A uwalnianie to nie jest robienie. To przeciwny kierunek – przestajemy cokolwiek robić i pozwalamy emocjom być. Jesteśmy ich świadomi, bo wtedy mamy pewność, że się nie opieramy, nie trzymamy, nie osądzamy, etc.
On więc nie chciał uwalniać, tylko liczył na jakieś sztuczki, sposobiki, dzięki którym ominie uwalnianie i będzie tylko stosował te sposobiki.

Witaj Piotrze.
Cześć Michale!
Dzięki za komentarz!

Ja tez tak mam, ze dowalam sobie za zmarnowana przeszlosc, za to ze nic nie osiagnalem w zyciu,
Właśnie dlatego sobie dowalasz, bo tak widzisz swoje życie – przeszłe i obecne.
To, co widzisz jako „zmarnowane” ujmujesz tylko w kontekście straty.

Jednak są ludzie, którzy są niezdolni, by w ogóle zatrzymać się, tak jak Ty to zrobiłeś, i oszacować, że nie wszystkie decyzje były słuszne i przyniosły coś dobrego.
Właśnie sam fakt, że to widzisz to już jest postęp. Zatrzymałeś się, dokonałeś oglądu – co też samo w sobie świadczy o odpowiedzialności i odwadze.
A to już coś!

„Nic nie osiągnąłem” to nie jest prawda.
Osiągnąłeś wiele.
To co powiedziałeś, to „nie osiągnąłem nic z tego, co wierzyłem, że przyniesie mi szczęście, zabierze wstyd, zabierze tego krytyka jaki cały czas mnie miesza z gnojem”.
Zgadza się?
A co z resztą?

Natomiast to, co wierzyłeś, że przyniesie Ci te wszystkie wspaniałe obietnice – to są iluzje. To nigdy by Ci tego nie dało.

Osiągnąłeś coś bezcennego – od(roz)czarowanie.
Teraz zaś masz potencjał, by żyć dojrzale, zgodnie z rzeczywistością. Tylko ceną za to jest porzucenie tej gorzkiej przyjemności z dowalania sobie. Bo to jest folgowanie sobie.
Odczarowanie rzadko jest przyjemne na początku ale jest to element procesu uwolnienia – o ile sobie na to pozwolimy i tak na to spojrzymy.

Teraz masz szansę zacząć doceniać to, co masz; wybierać wdzięczność za to, że to masz.
To zacznie budować zdrową wartość siebie i swojego życia i krok za krokiem zmieniać dążenie z poczucia winy, wiecznego lęku wobec straty i ucieczki od wmawianej sobie niewystarczalności i ew. zrywów pewnych działań ale tylko na bazie lęku i winy, na dbanie i troskę o siebie i własne życie.
Bo to nie te rzeczy DAJĄ np. radość, szczęście czy spełnienie ale to my możemy je doceniać, cieszyć się nimi, czyli – DAWAĆ OD/Z SIEBIE światu to, czego szukaliśmy w świecie.

ze nie mialem i nie mam partnerki itd i chce przestac to robic.
To jest decyzja, którą podejmujesz tu i teraz.
Jeśli trzeba, to za każdym razem – setki razy każdego dnia.

Nie walczysz z tym, nie grasz ofiary. Tylko podejmujesz decyzję – „nie wybieram winy, wybieram pokój, odpowiedzialność, szacunek; i choć się boję, nie wiem co mogę uczynić, wolę tą chwilową dezorientację, niż niszczenie siebie”.
Nie walczysz, nie uciekasz. Tylko poddajesz to i wybierasz inaczej.

Pamiętaj – każdy popełnił na tej planecie błędy. Masę i wiele z nich było poważnych.
Ale ci, którzy nie cierpią z tego powodu, zaakceptowali to i siebie, wybrali, by wziąć odpowiedzialność, wybrali, by naprawić to, co można naprawić, a resztę akceptują i idą dalej.
Bez tego bagażu winy, żalu, „poczucia straty”, itd.

Strata ma to do siebie, że kleimy się nadaj do tej całej historii – „TERAZ MOGŁO by być lepiej, GDYBYM WTEDY zrobił/nie zrobił to/tego”.
Albo „bezpowrotnie straciłem unikalne źródło mojego szczęścia i już nigdy go nie odzyskam, więc pozostało mi tylko rozpaczać i cierpieć”.

To wszystko mentalny bełkot.
I też stanowi folgowanie sobie. Co staje się oczywiste, gdy to odpuszczamy i nagle zaczynamy widzieć nowe opcje – które stały się dostępne m.in. DZIĘKI tej stracie.
Np. mnie zostawienie przez pierwszą partnerkę, z którą byłem ponad 4 lata, kopnęło mnie do wielkiego rozwoju – bo cierpiałem. I wreszcie podjąłem decyzję, że już wystarczy. Przestałem chcieć cierpieć.
W ogóle zdałem sobie sprawę z kapki tego jak żyłem – m.in. tkwiłem w negatywnościach, w użalaniu się nad sobą, na seks i kobiety wyprojektowałem sens i wartość mnie i mojego życia, etc.
A dotąd cierpiałem, bo tego chciałem. Miałem z cierpienia masę korzyści. Mogłem zawsze biadolić, narzekać, mówić jak mi źle, nawet manipulować innymi, usprawiedliwiać się. Uważałem, że jest mi źle i zawsze przez coś lub przez kogoś, w tym przez brak czegoś.
Wow! Nagle okazało się, że byłem dla siebie bardzo zły. Nie świat, nie partnerka, nie inni ludzie. Tylko ja.

I znowu ta „zła” część mnie się odzywa – właśnie próbuje mi za to dowalać. To dalej to samo folgowanie sobie.
STOP!

Przestaję. Tak, zjebałem. Tak, spierdoliłem dużo.
Trudno.
Puszczam to i idę dalej. Wyciągam wnioski. Wybieram to, co nadal MOGĘ zrobić. A mogę bardzo dużo.
Szczególnie – mogę być szczęśliwy, spokojny, wieść satysfakcjonujące życie. Przeszłość mnie uczy, nie stanowi źródła cierpienia.
Np. uczy mnie czego nie wybierać i jakie są konsekwencje pewnych decyzji.

Przeszłość pokazuje mi jak dumny, jak pyszny byłem. Jak nie dbałem o siebie. Jak nie obchodziły mnie konsekwencje, ani tak naprawdę nic, wliczając moje życie.
Teraz to się zmieniło.
I mogę być za to wdzięczny.

Znaczy chce przestac dowalac sobie. Ale nie moge i nie wiem czemu.
Możesz.
Bo to nie Ty sobie dowalasz. Ten mentalny bełkot dzieje się samoistnie. Ty „tylko” się z nim identyfikujesz i próbujesz go zmienić.

Natomiast i tego chcesz, wiedząc, że to nic nie daje.
Bo jednak trzeba pozwolić sobie odczuć ten żal, ten wstyd, tą winę. A są to uczucia bardzo niekomfortowe.
Ponadto – za dowalaniem sobie często stoi lęk. Boimy się podjąć nowe działania, inne.
Co więcej – możemy się generalnie potępiać, uważać za gorszych, niegodnych dobrego życia. I dlatego robimy wszystko, byle tylko nie zacząć żyć lepiej.
Dowalanie się jest jedną ze strategii. Wmawianie sobie „nie mogę” to też taka strategia.
Możesz. Tylko nie chcesz.
A nie chcesz, BO…?

Pojawiaja mi sie mysli, ze jestem, bezwartosciowy, ze nie powinienem zyc tak jak teraz zyje, tylko inaczej itp.
Właśnie.
POJAWIAJĄ SIĘ MYŚLI. Ale tego nie dostrzegasz.
Bo od razu mówisz „JA SOBIE DOWALAM”.
Nie odróżniasz myśli od siebie. Dlatego realizujesz treść myśli – a więc ciągle to samo.
A nie „inaczej”. Myśli się nie zmienią przed Tobą.

Nie myśli masz zmieniać, tylko siebie wobec myśli. Zostaw te myśli.
Próbując zmieniać myśli nie zmienisz nic. Bo to jakbyś próbował zmieniać wianie wiatru.
Tak samo wpatrywanie się w myśli, osądzanie ich, granie ofiary, narzekanie, że są negatywne, to też strategia stania w miejscu.

Natomiast zapewne dlatego trzymasz się tych myśli, bo boisz się. Boisz się wziąć odpowiedzialność i ruszyć do przodu.
Bo znowu POJAWIAJĄ SIĘ MYŚLI – „nie wiem co mnie czeka”, „nie wiem czy sobie poradzę”, itd. Zgadza się?
A to dalej tylko to samo – myśli, emocje i nasza niechęć, by przestać się z tym zmagać i zacząć koncentrować się na tym, co dobre.

I ja ignoruje te mysli, ale one sie caly czas pojawiaja.
Gdybyś je ignorował, to ani nie dostrzegałbyś, że się pojawiają, ani nie byłoby to problemem.
Więc ich nie ignorujesz. Bowiem cały czas potrzebujesz jakichś racjonalizacji dla tego, co czujesz.

Mylisz „ignorowanie” z próbami zmiany lub rzucaniem zaklęcia, by te myśli przestały się pojawiać lub były inne.
Bo poprawne twierdzenie brzmi „ignoruję myśli, a one i tak się pojawiają”.
Ignorowanie nie oznacza, że znikną, tylko Cię to już nie obchodzi.
Ignorowanie chmur na niebie nie oznacza, że chmury znikną. Nadal będą. Ale Ciebie to już nie dotyczy.

W przypadku myśli jednak dotyczy nadal.

I gdy sie pojawiaja, pojawia sie w tym czasie jakas emocja. Chyba emocja.
Jest odwrotnie.
Emocja jest jako pierwsza. A treść myśli RACJONALIZUJE tę emocję/te emocje.
I właśnie od tych uczuć cały czas uciekasz. Dlatego NIE CHCESZ przestać wpatrywać się w myśli, bo wtedy znika ten „ratunek” od emocjonalności.
Raz jeszcze – mentalny bełkot trwa cały czas. To co się zmienia to jego treść. Ale sama mentalizacja nie zatrzymuje się.

Bo pojawia sie jakies uczucie w ciele. A emocje odczuwamy cialem, z tego co przeczytalem glownie u ciebie.
Ciałem doświadczamy świata, jednak samo doświadczanie odbywa się w świadomości.
Emocje to energia ale też dopasowana do naszej percepcji.
Najpierw jest percepcja czegoś w świecie, a następnie pojawia się odpowiednia forma energii, np. lęk.
Ciało reaguje w pewien sposób na energię lęku i jego postrzeganie. Dzięki temu większość ludzi w ogóle orientuje się, że coś czują. Zazwyczaj tylko orientują się, że mają napięte ciało, bo ciągle się opierają.

Ciało umożliwia jednak interakcję ze światem na najniższym poziomie – fizycznym.
Emocje są wyższym poziomem od ciała.
Jednak wiemy, że są różne środki, które umożliwiają odcięcie świadomości ciała. Np. chirurg może przeprowadzać operację przy miejscowym znieczuleniu, a my nie mając świadomości tej części ciała w ogóle nie czujemy bólu.
Bo został odcięty. On jest ale nie zdajemy sobie z niego sprawy.
M.in. dlatego ludzie tak potrzebują używek. To jakby ciągle mieć otwarte złamanie, nigdy go nie zoperować i tylko się znieczulać.

Jakie są to emocje? Co czujesz?

I gy pojawiaja sie te mysli i te emocje, to prowadze z soba wewnetrzny dialog typu: jestem bezwartosciowy, spier….laj nie jestem. I tak dalej.
Nie prowadzisz ze sobą dialogu.
Właśnie w tym rzecz.
To tylko myśli bełkoczą się samoistnie.
A Ty identyfikując się z tym, będąc w to zapatrzonym jak zahipnotyzowany, uważasz, że te myśli są w pewnym sensie żywe, świadome i prowadzą inteligentne życie.
Ale to jakby mówić, że prowadzisz dialog z wiatrem.

Czy jest cokolwiek co można powiedzieć wiatrowi, by go zmienić?
Nie ma dialogu. Jest monolog – Twój do mentalnego bełkotu. Bełkot ma to gdzieś, bo nie ma on zdolności myślenia. Myśli nie myślą. Myśli nie czują. Myśli nie mają inteligencji, zamiarów, intencji, żadnych dążeń.
Myśli się bełkoczą i to wszystko.

One z Tobą nie dyskutują. Tak jak nie dyskutuje z Tobą film puszczany w telewizji. A są ludzie, którzy np. na horrorach krzyczą – „nie wchodźcie do tego pokoju! Tam jest morderca!” Czy to zmieni film?

A emocje jakie czujesz to wstyd, wina, żal.
Natomiast one powstały z tego, że właśnie tak się postrzegasz. Kiedyś to przyjąłeś jako prawdę o sobie i ciągle to utrzymujesz.
Zapewne też dążysz, by sobie to potwierdzać.

Moze to glupie i dziwne, ale gdy tak sie kloce ze soba, to mam takie wrazenie, jakby wisiala nademna, czy wokol mnie, taka jakby waga z szalkami i na jednej szalce jest “jestem bezwartosciowy”, a na drugiej “mam wartosc”?
To jest dziwne, bo nie kłócisz się ze sobą, tylko próbujesz się kłócić z tym, co całe życie uważałeś za siebie.
Bo jak można się kłócić ze sobą? Musiałbyś występować w dwóch osobach, zgadza się?
Ale właśnie to pokazuje jedną z fundamentalnych iluzji ludzkości – tak jesteśmy narcystyczni, że uważamy siebie za autorów czy wręcz za myśli – za coś zupełnie niezwiązanego z nami, za coś bezosobowego.
Narzucamy na to swoją osobę. A następnie to oceniamy i jak się nam nie podoba, to zaczynamy np. właśnie się z tym kłócić, próbować to zmieniać i też gramy tego ofiarę.
Niezależnie bowiem jaka jest treść myśli – tego jazgotu – my i tak podejmujemy decyzje na tej podstawie. No bo skoro myślimy – wychodzimy z tego fatalnego założenia – no to wszystko, co pomyśleliśmy musi mieć sens i powód! Bo inaczej dlaczego mielibyśmy to pomyśleć?

Problemem jest tu granie ofiary myśli, próby ich zmiany ale nie zmiany siebie.
Brakuje odpowiedzialności, podejmowania decyzji, odklejenia się od tego jazgotu, etc.

i podczas tej mojej wewnetrznej walki z samym soba,
Nie ma wewnętrznej walki z samym sobą, tylko granie ofiary myśli.
A myślami nie jesteś.

Jednak to właśnie jedno z usprawiedliwień, które wydaje się takie heroiczne – „walczę sam ze sobą”.
Zwierzęcość tą walką doi emocjonalność, a tym samym żywi siebie.
To element uzależnienia, z którego trzeba w 100% zrezygnować, żeby wyzdrowieć.

ta szalka “?jestem bezwartosciowy” wygrywa. O co tu chodzi.
A to, że skupianie się na problemie pomnaża problemy.
To czemu stawiamy opór – trwa i rośnie.
Takie są realia.

Ta cała walka nie ma żadnego sensu i jej jedynym owocem jest to, że te myśli trwają i się pomnażają w nieskończoność. A Ty masz z tego niekończącą się emocjonalną pożywkę, której chcesz.
Karmisz tym samym swoje problemy.
I tu nie wygrywa szalka, tylko opadając z sił po tej bezowocnej walce, apatycznie, zrezygnowany ponownie wybierasz to, co negatywne. A nie pozytywne.
To elementy uzależnienia.

Negatywność pomnaża negatywność.
To chyba jest dość oczywiste.

Ja nie chce dowalac sobie.
No to ignoruj ten bełkot i zastanów się co możesz zrobić zamiast dowalania sobie?
Co to jest szacunek i jak może przejawiać się względem siebie samego?
W jakich sytuacjach sobie dowalasz i co innego możesz wtedy wybrać?

Mowie sobie ze jestem wartosciowy i ze to ja jestem zrodlem swojego szczescia, ale tak jakby ten drugi “glos”, ktory mowi ze jestem bezwartosciowy przewazal.
Ten głos nie przeważa, tylko Ty całe życie myliłeś go ze sobą.
A on trwa, bo podtrzymuje go nieuświadomiona wina, wstyd, żal.
W tym jeszcze brak gotowości, by dojrzewać.

Zmaganie oczywiście kosztuje Cię siły, które trwonisz. I ostatecznie przestajesz się zmagać, a bełkot jak trwał, tak trwa. Więc na niego przystajesz.
Co więcej – skoro ciągle widzisz w nim to samo, uznajesz, że taka jest rzeczywistość.
No bo jak patrzysz na drzewo i drzewo nie znika, no to musi być realne. I z myślami ludzie postępują tak samo.

Pamiętaj, że nie musisz walczyć z wiatrem, które wieje na zachód jeśli Ty chcesz iść na wschód. Ignoruj wiatr i idź tam, gdzie planujesz. Wiatr nie ma tu nic do rzeczy.
Wiatr nie stoi na żadnej szali.
A jeśli zamiast iść tam gdzie chcesz, będziesz się zmagał z wiatrem, to oczywiście w końcu uznasz, że NIE MOŻESZ iść w wybraną stronę i pójdziesz z wiatrem.
Dlaczego jednak zmagać się z czymkolwiek? Nie lepiej robić swoje?

My – co może być elementen naszej niedojrzałości – używamy tej niewygody jako argumentu, by odpuścić nasz cel, zrezygnować, zmienić nasz kierunek. Bo „wieje”. A potem gramy ofiarę wiatru.

Jeżeli zaś np. boimy się żyć po swojemu, odpowiedzialnie, mądrze – biorąc pod uwagę konsekwencje – no to oczywiście, że zmaganie z czymkolwiek będzie dla nas wydawało się lepszym wyborem.

I te mysli ktore sie pojawiaja caly czas, pomimo ze je ignoruje.
To, co napisałeś pokazuje, że ich nie ignorujesz, tylko ciągle próbujesz je zmienić i grasz ich ofiarę.
One nadal mają dla Ciebie priorytetowe znaczenie.

I ja chyba wierze tym myslom.
Nie tyle wierzysz tym myślom, co wierzysz, że nimi jesteś.

I juz sam nie wiem, czy tosa mysli, czy to ja sam sobie dowalam. Ale dlaczego mialbym?
Bo masz z tego masę nieuświadomionych korzyści.

I widzimy poziom nieświadomości ludzi – bo tak wygląda sytuacja ponad 80% ludzkości – że „sami JUŻ nie wiemy” co robimy.
Ale tu nie ma „już”. Nigdy nie mieliśmy świadomości ale mieliśmy z tego masę korzyści.
I to „sam JUŻ nie wiem” brzmi tak naprawdę – „nie chcę się przyznać do odpowiedzialności”. Bo to by znaczyło ujawnienie tych korzyści. A ich ujawnienie to ryzyko ich odpuszczenia.

Szczegolnie ze nie chce sobie dowalac i ze chce kochac siebie, za samo to ze jestem i zyje.
To przestań zmagać się z problemem i zacznij stosować rozwiązanie.
To na czym się skupisz – tego będziesz miał coraz więcej.

Niechęć do problemu nie jest jego rozwiązaniem.

Czy te mysli pojawiaja sie na skutek emocji, czy emocje sa wywolywane przez te mysli? I jak z tego wybrnac?
Zapraszam do WoP!

Bo jezeli to ja sobie to robie, to chyba nie pomoze ani medytacja, ani uwalnianie?
To skupianie się na problemie.

CZy jestem na takim niskim poziomie swiadomosci? Sam z soba rozmawiam i sam sie ze soba kloce. Moze zwariowalem? Jak z tego wybrnac Piotrze?
Przestać tylko czytać. I zacząć to stosować.
To co teraz przepisujesz to dalej tylko myśli, które twierdzisz, że ignorujesz.

Pytania się mnożą w nieskończoność, a odpowiedzi nie ma żadnej.

Przypominam – ludzki umysł jest dobry w szukaniu rozwiązań na problemy, które sam stwarza. „Może zwariowałem?” – pojawia się myśl. A potem szuka odpowiedzi. Tylko że jej nie znajduje. Bo sam ten problem jest tylko w formie myśli.
I można szukać odpowiedzi na to pytanie całe życie. I jej nie znajdziemy. Bo to pytanie to tylko myśl.
Mentalizacja ma tylko jeden cel – trwać w nieskończoność. Wszystko co w nie jest służy tylko temu.

Twierdzisz, że myśli ignorujesz ale ignorujesz nie myśli w ogóle, tylko pewnie kilka myśli. Nie cały potok, który jest ciągły i nieskończony.
No bo sądzisz, że Ty nim jesteś. Tylko uświadomiłeś sobie kilka myśli. Ale nie myśli w ogóle – nie widzisz, że myśli to myśli, a Ty to ten, co te myśli obserwuje.
Myśli nie obserwują Ciebie, bo nie mają takie możliwości. Tak jak utwór muzyczny, który słyszysz w radiu nie obserwuje Ciebie. Jeśli w tym utworze będzie treść „jestem samotny!” NIE oznacza, że dotyczy Ciebie.

Ksiazki pana Hawkinsa znam. Nawet sluchalem jego wykladow. Wykupilem konto na veritaspub. Sluchalem Lestera Levensona o pokochaniu siebie i nic.
Tak, bo nie stosujesz rozwiązania, tylko walczysz z problemem.
Gromadzenie wiedzy niewiele przyniesie, jeśli brakuje uświadomienia sobie fundamentalnych prawd.

A ja wielokrotnie mówiłem – karmienie umysłu to karmienie umysłu.
A my umysłem nie jesteśmy.
Dlatego niezależnie co zapamiętamy, co poznamy – to nie musi nas wcale zmienić.
A równie dobrze człowiek z wielką ilością pięknej wiedzy może zmienić się na gorsze – bo np. uzna, że inni są jeszcze gorsi od niego, niż byli. On taki wspaniały dzięki tej wiedzy, a inni tacy głupi.

Za kazdym razem kiedy podejmuje decyzje, ze pokocham siebie i ze nie bede sobie dowalal, to dowalam sobie.
Bo każda decyzja ma 2 aspekty – wybór nowego kierunku i w pełni zostawienie za sobą wszystkich innych.
Ty tego nie robisz.
Nadal masz masę korzyści z dowalania sobie.

Plus – zmagasz się z tym, próbujesz to zmienić. Ciągle powtarzające się myśli są dla Ciebie pretekstem, by to kontynuować.
I grasz ich ofiarę. Uważasz, że myśli są problemem. Ale problemem jest to, że Ty się nimi kierujesz.

A ja nie chce sobie dowalac, bo wiem, ze to jest negatywne i nie sluzy mi, zyciu itd.
Ale tylko o tym wiesz – to też tylko myśli.
Zauważ, że nie mówisz w ogóle co chciałbyś robić zamiast tego.
Czego tak nie chcesz robić – czego się tak boisz, że wolisz sobie dowalać?

Zaś „pokochać siebie” nie jest jakimś magicznym zdarzeniem, które się nagle wydarzy.
Kochanie życia, to przede wszystkim ODWAGA, zwana też odpowiedzialnością, by spojrzeć na fakty. Na siebie, na swoje życie, na swoje wybory. Bez winy, bez wstydu, bez lęku.
Patrzymy na prawdę.
Nie wypieramy jej, nie upiększamy, nie nadymamy.

Ty widzisz, że sobie dowalasz i mówisz „nie chcę!”
Ale prawda brzmi – chcesz. Bo przynajmniej w pewnych okolicznościach widzisz to za dobry wybór.
W innych widzisz to za wybór zły.
Nie zdając sobie z tego sprawy oczywiście można dojść do wniosku, że coś jest z nami nie tak.

Tak jak uzależniony – 20 lat ogląda porno przez tysiące godzin w sumie. I po każdej sesji, gdy cierpi, mówi, obiecuje, przyrzeka, że to już ostatni raz. A potem znowu ogląda. Może próbować nienawidzić, obrzydzać to sobie. I cóż to zmienia? Nic.
Nic na lepsze. Poza tym, że przynosi to coraz więcej potępiania siebie i żalu do siebie, że znowu to zrobiliśmy. Co? Coś, co widzimy coraz gorzej, a wraz z tym i siebie.
I tak w kółko.
A raczej nie w kółko, bo to spirala. Dowalanie sobie powoduje, że jeszcze bardziej się nienawidzimy i jeszcze bardziej chcemy się uruchamiać.

Tak jak z myślami.
W kółko to samo, a im więcej pozycjonalności obierzemy, im więcej emocji stłumimy, tym więcej myśli tego typu będzie. Zmaganie to pomnaża i napędza.

Jakie masz spojrzenie na to Piotrze?
Mam nadzieję, że odpowiedziałem na to wyczerpująco.

Czy powinienem udac sie do psychiatry, badz na jakas terapie?
Zalecałbym taką kolejność.
1. WoP we współpracy. We współpracy, bo widzimy, że dużo próbowałeś samemu ale to nic nie zmieniło. W WoP są narzędzia, informacje, rozwiązania na każdy z problemów, które wymieniłeś.
2. 12 kroków w trakcie WoP – np. po kilku miesiącach współpracy.
3. Po około roku trzeźwości czy po 6 kroku można rozważyć terapię.

Zobaczymy ile zdołamy osiągnąć wspólnie, a potem wybierzemy dalszy kierunek postępowania.

Dzieki Piotrze za odpowiedz. Skoro zapraszasz do WOP, to juz nie bede ci sie tutaj rozpisywal, bo rozumiem, ze twoj czas i twoja wiedza kosztuje. Natomiast co do WOP, to jestem sceptycznie nastawiony, bo przerobilem juz duzo kursow, technik itd. Z marnym rezultatem.
Jasna sprawa. Bo właśnie to robiłeś – „przerabiałeś kursy”.
A nie zajmowałeś się realnym życiem.

Człowiek uzależniony zrobi wszystko – właśnie np. przerobi 20 kursów. Albo 40 różnych.
Tylko po to, by je przerobić.
To jakbyś przerobił kurs prawa jazdy ale bez intencji, by zacząć jeździć.

Z tego wynika ten marny skutek.

Pytanie brzmi – czy te kursy brały pod uwagę, że jesteś człowiekiem uzależnionym?
Czy Ty to brałeś pod uwagę?

A teraz jesteś sceptycznie nastawiony – akurat do tego kursu, który właśnie specjalizuje się w problemie uzależnienia.
Do innych nie byłeś nastawiony sceptycznie, a do tego akurat tak. :)
Akurat teraz już wystarczy kursów.
Wcześniej nie. Tylko wobec WoP.

A i nie jesteś sceptycznie nastawiony do tego co ciągle robisz. Tylko do tego, co realnie może pomóc.
No ale właśnie tym się charakteryzuje uzależnienie – wybieramy tylko to, co nam szkodzi. Nawet z tego co może pomóc korzystamy tak, by sobie nie pomóc.

Jeśli sam cały czas analizujesz co robisz, jak i dlaczego nic to nie dało, to nie dziwne, że nie jest lepiej.

Nie, to nie. Kleiłeś się do wszystkiego, co rozwiązaniem nie jest, a za rozwiązanie pięknie dziękujesz.

To pa pa!

Resztę odpiszę, bo być może ktoś inny zorientuje się w jakie bagno brnie.
Uważam, że jednak odnoszenie się do realnych sytuacji może pokazać prawdziwe zagrożenie, masę nieporozumień, iluzji, urojeń, obłudy z jakiej nawet nie zdajemy sobie sprawy, itd.
Opuszczamy domenę akademickich i bezosobowych rozważań i zajmujemy się „operacją” na żywym przykładzie.

I żeby nie było niedomówień, Michale. Ja wiem, że to może Cię tylko zdenerwować, bo nie chcesz pomocy i pewnie odbierzesz to jako atak, droczenie się, itd.
Albo myśli będą mnie łapać za słówka, itd., itd.

Np. Ty mówisz „uwalniam”, a ja mówię, że nie uwalniasz.
I jakie są fakty? Ja mam doświadczenie. Ty swoją rację, swoją opinię.

Najbardziej jednak jestem zdziwiony, ze nie potrafie uwalniac wedlug dr. Hawkinsa. Nie potrafie tego pojac, co to znaczy nie trzymac sie emocji, zrezygnowac z niej, ale jednoczesnie ja odczuwac.
Bo próbujesz to pojąć, a nie robisz.
Nie zliczę ile razy miałem z tym do czynienia tylko na tym blogu, nie mówiąc o klientach.

„Nie mogę zrozumieć”, „nie mogę pojąć”, „nie potrafię”, „nie mogę”.

Prawda brzmi – „nie chcę i nie robię”.
Ale prawda uwzględniająca jeszcze więcej faktów – „jestem uzależniony i nie dążę do własnego zdrowia, bo nie mam pojęcia jak je osiągnąć, ani nawet czym jest”.

Nie ogarniam co to znaczy uwolnic i jak to zrobic. Instrukcja niby prosta, ale ja juz wykladam sie na pierwszym punkcie. Tak jak tutaj sie pytales co odczuwm. Jakie emocje. Nie wiem, bo nie potrafie nazwac tego co czuje. I nie chodzi mi i czucie nosem. Tylko cialem. Bo czuje cos ciele. Ale dobra, bo mialem nie rozpisywac sie. Pozdrawiam.
Więc nie dziwne, że były skutki marne.

Tak wygląda właśnie „rozwój osobisty”, gdy osoba jest chora.
Wraz z osobą rozwija się choroba.

Uzależnienie uczy się razem z Tobą. Wszystko co przeczytasz, ta choroba także czyta.
I wykorzystuje przeciwko nam.

Gdy przeczytasz o uwalnianiu, to nagle uwalnianie staje się problemem. Bo „nie mogę pojąć”. „Nie potrafię nazwać”.
A gdzie dr Hawkins powiedział, by nazwać uczucie?
Męczysz się, flaki Ci wykręca, a nadal twierdzisz, że uwalniasz.

To „jestem sceptycznie nastawiony” to też mówi choroba.
Gdy zaproponowałem rozwiązanie i pokazałem masę dowodów, że dobrze tematy rozumiem, zresztą od tego są też artykuły – nagle w tył zwrot i ucieczka.
Nagle pojawia się myśl „rozumiem, że twój czas i twoja wiedza kosztuje”. Nagle tak się bardzo interesujesz mną. :)
Przed momentem, zanim zaproponowałem współpracę jakoś Ci nie przeszkodziło, że poświęcam Ci swój czas i dzielę się wiedzą.

Tak właśnie wygląda uciekanie i racjonalizowanie tego na nieskończone sposoby.
Ty tego nie widzisz i sam nie zobaczysz nigdy.

A tak naprawdę twierdzenie „jestem sceptycznie nastawiony” brzmi – „jestem cholernie przestraszony”.

Nie dziwne, że nie potrafisz nazwać tego, co czujesz. Bo nie chcesz tego czuć. Boisz się. Ciągle lęk. Jesteś także przerażony samym strachem. Boisz się bać.
Towarzyszy Ci całe życie. I wierzysz, że Cię ratuje. Tak jak teraz. Uważasz, że podejmujesz decyzję słuszną. Ale jak sam mówisz – Twoje decyzje dawały dotychczas marny skutek.
Nie chcesz posłuchać kogoś innego.

I tak się temu opierasz, że tylko na granicy świadomości dopuszczasz absolutne minimum „coś czuję w ciele”.
Argument teraz „no przecież sam mówiłeś, że nie trzeba nazywać tego co czujemy” nie jest tu na miejscu.

Właśnie dlatego zaczęcie od emocji nigdy się dobrze nie kończy.
Bo dla uzależnionego porno jest na to odpowiedzią – na coś, od czego ucieka całe życie i za żadne skarby nie chce tego przyznać. Nie zdajemy sobie sprawy ani z emocji, ani ile ich w sobie mamy, ani z oporu, ani z niczego na swój temat.
Tylko wpatrujemy się w myśli jak roboty niewolnicy w ścianę. Dopóki myśli nam nie „każą”, my nie decydujemy odpowiedzialnie.
Tak jak jeden mężczyzna napisał mi wczoraj – „(…) chyba po prostu zyje jak takiego zyjatko co tak nprawde, a to na impreze pojade sam, gdzies tam sie zaczepie, przezyje jakos dzien, ale raczej to tak, radzilem sobie tak ze po prostu jak skorzystalem to z prosutytutek to skorzystalem, poszedlem na impreze to popilem to weeekend juz trzeba bylo odpocząć, bo do pracy i w zasadzie to wlasnie o to chodzi, ze juz nie chce tego tak zyc, bo takie zycie to do tej pory juz odluzszego czasu meczy mnie. Nie radziłem sobie chyba w sposob by moje zycie sie roziwnelo. (…) problem moj jest taki ze nie wiem co chce robic w swoim zyciu tak by skupic sie nad tym jakby po prostu robic to co naprawde chce od serca. narazie robie to co robie, nie duzo, praktycznie nazwalbym to zyjacy trupek. (…) Dobrze ze chociaz pracuje bo musze.”
I wiesz co? Też nie chce wyzdrowieć. Nadal. Pierwszy raz napisał do mnie w 2015.
Ta choroba nie zna granic, których nie przekroczy.

Dopiero poważne kryzysy w realnym życiu zmuszają od odrzucenia choć części dumy i zwrócenia się po pomoc i choć minimum gotowości do zaufania czemuś innemu, niż myśli.
Nie mówię tego, by Cię nastraszyć. To dałoby efekt przeciwny. Bo już się boisz. I lęk zawsze jest pretekstem do ucieczki.

Praca nie zaczyna się od rzucenia się na emocje, bo o tym przeczytaliśmy.
Zaczyna się od mówienia prawdy. Np. „nie radzę sobie i potrzebuję pomocy. Boję się”.
A nie pożerasz bez żadnych umiarów ogromne ilości informacji, w których toniesz, a nie jesteś w stanie przyznać prostego faktu, że nie potrafisz skorzystać z prościutkiej instrukcji, która i tak tylko nakierowuje nas na to co naturalne.
Bo już od dawna nie kierujesz się tym, co naturalne. Taka jest charakterystyka tej choroby.

Masz szansę wreszcie przestać uciekać. Nareszcie. Po tylu latach.
Ulga po powiedzeniu „nie, dziękuję” to choroba. Nie zdrowie.
Odwaga to właśnie powiedzenie „tak” POMIMO lęku – niepewności.
Doskonale to wiesz.

Ja rozumiem te składowe sceptycyzmu, które mogły wziąć się z realnie niezrealizowanych obietnic jakichś kursów, bo na tej planecie daleko nie każdy spełnia swoje obietnice.
Jednak gdy naprostujemy ścieżki na integralność, i z tych kursów będziesz w stanie skorzystać z pożytkiem.

Ja też w swoim życiu kupiłem wiele kursów, które zrealizowałem, przeszedłem, przerobiłem. I tyle.
Wiele kursów wychodzi z założenia, że ma do czynienia z klientem, któremu brakuje tylko wiedzy i praktyki, ew. ukierunkowania, przedstawienia pewnych tematów w innym świetle.

W przypadku człowieka uzależnionego to nie jest punkt wyjścia. I nigdy nie będzie.

Człowiekowi uzależnionemu przede wszystkim brakuje energii, by zrealizować założenia tych kursów i wytyczne.
Brakuje uczciwości, brakuje pokory.
Ale początkowo brakuje tego krytycznego elementu – by przyznał, że sam sobie nie poradzi i potrzebuje pomocy.

Ale gdyby jednak chcialo ci sie odpisac,
To nie jest kwestia kaprysu „chce się/nie chce się”.

To jest decyzja, którą podejmuję. To też dla mnie pewne ryzyko – bo poświęcam czas i energię i nie wiem czy coś z tego będę miał, prócz „dziękuję”.
To jest inwestycja, że być może ktoś inny uderzy się w czoło i powie „teraz rozumiem! zabijam się z uśmiechem na twarzy, a z wiedzy korzystam jakbym zamurowywał się w ciasnej celi!”

to moglbys tylko wyjqsnic mi, co to znaczy uwolnic emocje?
To nic nie znaczy.
Całe znaczenie nadajesz temu Ty.
Co to dla Ciebie znaczy życie bez lęku i pomimo lęku?
Czy tego chcesz?

To znowu jakieś fantazje – pytasz o znaczenie uwalniania.
To jakbyś pytał o znaczenie podejmowania decyzji w ogóle, albo jakiejś konkretnej.

Bo gdy czytam ksiazke pana Hawkinsa, a czytalem ja juz kilka razy, to bezowocne jest dla mnie czytanie dalej niz pierwszy rozdzial, poniewaz pozniej pan Hawkins caly czas uzywa zwrotu “uwolnic” i ciagle mowi: “gdy uwolnimy” itd. A ja nie wiem co to znaczy. Chyba jestem jakis niedorozwiniety umyslowo.
To choroba gada.

Doktor Hawkins mówił, że samo czytanie książki już subtelnie pomaga w odpuszczaniu podświadomego oporu.
Ja tę książkę czytałem z 10 razy i za każdym razem czytam jakby zupełnie inną.

Ale Ty znowu wiesz lepiej, uważasz swoje decyzje za lepsze, niż rady jednego z największych specjalistów na świecie.
Dr Hawkins przestrzegał, że im coś prostsze, tym ego bardziej kombinuje i komplikuje. W szczególności coś tak prostego jak uwalnianie.

Ale też podkreślam – nie od tego zaczyna się zdrowienie.

A jaka jest instrukcja jest napisane wyraźnie na stronach 34-35.

I gdy pan Hawkins pisze tak:
“Uwolnienie z jednoczesnym odpuszczeniem jest jak nagłe pozbycie się wewnętrznego napięcia albo jak zrzucenie ciężaru. Towarzyszy mu natychmiastowa ulga i lekkość oraz poczucie wolności i szczęścia. Jest rzeczywistym mechanizmem umysłu – każdemu zdarzyło się tego doświadczyć.”
Zgadza się.
Ale to jest opis doświadczenia, które towarzyszy uwolnieniu z odpuszczeniem.
Instrukcja – opis mechanizmu poddania jest gdzie indziej.

Ja to zrobiłem przed chwilą z lękiem.

to to jest jakas abstrakcja dla mnie.
Mówi umysł.

Uwalnianie nie jest czymś, co robi umysł.
Umysł robi wszystko, by tego nie zrobić.

Bo ja tego nie doswiadczylem i nie umiem tego zrobic. Jak uwolnic z jednoczesnym odpuszczeniem i poczuc to szczescie i wolnosc? Uwolnic, uwolnic, uwolnic. Jak? Co to znaczy?
Dr Hawkins przestrzegał w tej książce, że im coś jest prostsze, tym umysł to bardziej komplikuje.
To mechanizm obronny ego.
W 12 krokach też to zaobserwowano. Kiedyś usłyszałem twierdzenie – „na program 12 kroków nie można być za głupim ale można być za mądrym”.
Tu problem jest z próbami przeintelektualizowania tego.
Wymyślenia rezultatu bez przejścia procesu.

Kiedyś słyszałem fajny przykład jak to wieloletni alkoholik i dyrektor wielkiego banku z USA rano podpisał czek na kilkaset tysięcy dolarów, a na wieczornym mitingu podniósł wrzawę, bo wspólnota głosowała nad wydaniem 25 dolarów na znaczki pocztowe, by rozesłać ważne listy.

Bo za przeproszeniem w tej instrukcji w ksiazce nie ma napisane jak uwolnic z odpuszczeniem.
To się dzieje intuicyjnie, gdy odklejasz się od utożsamienia się ze zwierzęcością i mechanizmami/strategiami służącymi jego przetrwaniu.
Gdy wykonujesz uwalnianie, to to właśnie następuje.

Dr Hawkins mówił, że każdy odpuścił coś w swoim życiu. Każdy przynajmniej kilka razy „machnął ręką”, powiedział „dobra, walić to”.
Ale im człowiek bardziej jest uzależniony, tym mniej odpuszcza. Klei się coraz bardziej i częściej do tego, co negatywne, a odpuszcza coraz więcej tego, co pozytywne.
Bo przestał odróżniać dobro od zła.

Chyba ze to ze mnie taki idiota.
Wręcz przeciwnie.
Nie idiota, tylko przerażony człowiek, który umysłu używa jako narzędzia do racjoanlizacji wyparcia i oporu.
No i oczywiście nieszczery do bólu.

Ale z tego co czytalem, to duzo ludzi ma problemy z ta technika.
Co wyjaśniałem wiele razy – ponad 80% ludzkości jest nieintegralna i dla nich emocje to paliwo do tego, co uważają, że jest źródłem ich dosłownego przeżycia.
Plus – z każdej emocji i pozycji mają MASĘ korzyści, z których nie chcą zrezygnować za żadne skarby.
I fantazjują na temat uwalniania, a nie uwalniają. Gdy czytam „nie rozumiem”, to już wiem, że taka osoba nie przeszła przez instrukcję nawet raz. Oczywiście mogła ją czytać 100 razy. Ale nie wykonała jej nawet raz.

Przyjrzyjmy się gdzie na mapie świadomości jest proces uwalniania. Jest na poziomie 250 – Neutralności. Jest nad Odwagą.
Innymi słowy – to nie zadziała dla człowieka, który nie zacznie mówić prawdy, który nie weźmie odpowiedzialności za własne życie.
Tylko próbuje używać technik. A co za tym stoi?

Ego ewoluowało przez miliony lat. Ludzie zupełnie nie zdają sobie sprawy z powagi tego, ani jak wygląda rzeczywistość.
W tym, że ego wykorzysta wszystko do przeżycia. Nawet technikę uwalniania, której ostatecznym celem jest uwolnienie się od ego.

Poczytanie książeczki i 100 razy dla ego to jest żart.
Tu jest potrzebna poważna wewnętrzna decyzja o zmianie kierunku swojego życia.
Ludzie muszą przeżyć dosłownie wewnętrzne piekło i nieraz też zewnętrzne, by ją podjąć.

Na reddicie jest mnostwo osob, ktore rowniez nie umieja uwalniac.
Tak. Bo to „nie umiem” to jest kłamstwo.
Prawda brzmi – „nie chcę”.

A o poziomie uczciwości tych ludzi nie wiesz nic. Tylko zakładasz, że to co mówią to szczera prawda.
Tak im się oczywiście może wydawać.
Tak jak każdemu -holikowi, który mówi „zrobiłem to ostatni raz”. Można być co do tego całkowicie przekonanym. Ale rzeczywistość weryfikuje co innego.

A podobno to jest naturalna zdolnosc.
Bo jest.
Tego nie można nie umieć. Tylko nie wykonać, bo nie chcemy odpuścić.
Ta prościutka instrukcja poddania jasno pokazuje, że nie ma tam żadnego mechanizmu, który nie byłby nam dany wraz z narodzinami.

Ok. No to sie rozpisalem. Mozesz to skasowac. Ale bede zyl nadzieja ze mi cos odpiszesz. Dziekuje i przepraszam.
A to już jakieś romantyzowanie dramatu.

Za co mnie przepraszasz?
To też jedna ze strategii ofiary. Przeprasza i dziękuje, że nie chce sobie pomóc, że dalej zamierza grać ofiarę i robić po swojemu.
Przeproś siebie, bo to sobie robisz krzywdę.
Właśnie podziękowałeś pięknie za rozwiązanie, za proces zdrowienia.
Dalej wolisz walić głową w ścianę – jak setki razy do tej pory. Może w końcu coś się zmieni? Nie wiadomo!

Jeden mężczyzna napisał mi kiedyś na temat pójścia do grupy 12 kroków – „Nie chce iść bo na to nie będzie odwrotu.”
To pokazuje, że nie chce wyzdrowienia. Cały czas chce mieć przy sobie „flaszkę”, z której może sobie sączyć, gdy zajdzie potrzeba.
Ty również.

Ja sam dopiero, gdy mnie rzeczywistość przycisnęła i zacząłem mówić prawdę, dostrzegłem, że wcale nie uwalniałem.
Bo nie chciałem. Bałem się.
Dr Hawkins też pisał, że problemem może być opór do samego uwalniania.

A ludzie właśnie biadolą „nie umiem”, „nie potrafię”, „nie mogę”.
Ew. dalej tylko próbują na siłę pozbyć się emocji, które cały czas oceniają, wartościują, demonizują, próbują je zdusić, zmienić, usunąć, wyrzucić, itd.
Myśli nie ignorują. Nawet nie zdają sobie z tego sprawy.

Kolejna informacja – obracasz się w kręgach ludzi nieintegralnych – czyli m.in. takich, którzy tego nie stosują, nie mają rezultatów.
Nie szukasz ludzi, którzy rezultaty mają.
Siedzisz na reddicie i tym się sycisz.
A gdy ja Ci wyjaśniam, daję rozwiązanie – chcesz od razu uciec.
Nie dziwne, że nie ma postępów.
Bo ma ich nie być.

Efekt Twoich dążeń był marny (czyli jaki konkretnie z każdym kursem?), bo nie było samych fundamentów – jasno i precyzyjnie określonego problemu lub w przypadku gdy nie wiedziałeś co jest problemem, prośbą o pomoc w jego opisie.
A następnie dobranie do niego odpowiednich narzędzi i ich rzetelne zastosowanie.

Decyzja naprawdę czasem wymaga zmierzenia się z solidnym bagażem lęku, winy, niechęci, etc.

Jaki problem próbujesz rozwiązać tymi kursami? Jaki cel temu przyświecał?
Czy to były odpowiednie narzędzia dobrane do tego, co stanowi rozwiązanie tego problemu?
Czy czytałeś „Przywracanie zdrowia” dr Hawkinsa? On wyjaśniał tam co to jest uzależnienie.

Rozwiązanie to dużo, dużo więcej, niż tylko uwalnianie. Uwalnianie to pomoc, nie rozwiązanie. Mi pomogło na tyle, że uznałem je za element wręcz niezbędny wyzdrowienia. Niemniej nie może go zastąpić.
Ale jest dużo ludzi, którzy utrzymują satysfakcjonującą trzeźwość bez uwalniania.

Co stanowi dowód, że postępy wymagają innego składnika. Bez niego w żadnej z tych sytuacji nie byłoby mowy o trzeźwości.

I tak wracajac do twojego programu, to z tego co rozumiem, to opiera sie on w glownej mierze na pracy z emocjami, a scislej mowiac- na uwalnianiu.
Absolutnie nie.

To Ty zakładasz, że uzależnienie to tylko np. ucieczka od emocji, więc rozwiązanie to „opieranie się w głównej mierze na pracy z emocjami”.
Setki razy mówiłem na blogu, że emocje to konsekwencje postaw. I nie mają żadnego znaczenia. Niektórzy mi zarzucali, że się często powtarzam. Jak widać – to nadal za mało, by dotarło.
Dla 80% ludzkości emocje to jedyne znane im źródło zasilania oraz uwielbiane przez nich pożywka, racjonalizacje, usprawiedliwienia, preteksty i więcej.

No ale przejaśnia się Twoje podejście.

Mówisz, że przeczytałeś wszystkie artykuły i komentarze. I po tym wszystkim tak sobie wyobrażasz uzależnienie oraz program, który kosztował mnie 4 lata życia. A skoro uwalnianie jest w książeczkach, to po co program, skoro to jest to samo?
Skoro można poczytać sobie o tym, to po co wydawać kasę?

Ponownie – nie dziwne, że jest jak jest.

Po co terapeuta, skoro można poczytać książeczki, w których wszystko jest? Przecież terapeuta też je musiał przeczytać.
Po co trener na siłowni, skoro samemu można poszukać sobie ćwiczeń?
Po co jakikolwiek mentor?
Po co jakikolwiek człowiek? Po co pomoc?

No po co?
Spodnie też sobie sam szyjesz?

A zadaję takie surowe, negatywne pytania, bo jak sam mówisz – rozważasz samobójstwo.
Czy w tym wszystkim wziąłeś choć przez 5 sekund pod uwagę np. swoich bliskich?

Ale ja nie potrafie uwalniac, wiec ten program mi nie pomoze.
A tu widzimy jak dalej nie potrafisz odróżnić fantazji od rzeczywistości.
Emocje to jeden z 12 Modułów. I to nie największy. I nie dotyczy tylko emocji.
Ma prawie 170 stron, a ostatnim jego rozdziałem jest „Dlaczego wyzdrowienie z poziomu ego nie jest możliwe?”

Czytalem calego twojego bloga wraz z komentarzami i
Mój Boże…

Nieraz mówiłem, że nie ma granicy absurdu, którą człowiek uzależniony przekroczy.
Nie ma takiego argumentu, którego by nie użył.
Zrobi wszystko, tylko nie to, co konieczne.

Napisałem przewodnik po moim serwisie. Była tam masa ostrzeżeń. Nie zastosowałeś się żadnego. Zresztą nie zastosowałeś się do zupełnie niczego co tu przeczytałeś.
Jeśli czegoś używasz to przeciwko sobie.

I na tej podstawie – 250 ogromnych artykułów poruszających morze tematów stwierdziłeś, że Program Wolność od Porno, który opracowywałem ponad 4 lata skupia się w głównej mierze na pracy z emocjami?
Uważasz, że 10 lat mojego życia poświęciłem na analizę ogromu pochodnych tematów uzależnienia i tematów się z nim przenikających, bo mi się nudzi, gdyż uzależnienie to tylko jakieś tam emocje i tyle?

Alkoholizm towarzyszy ludzkości od początku jej istnienia. Rozwiązanie ma niecałe 100 lat. Co mówi przede wszystkim o jego niezrozumieniu oraz sile wyparcia.
A i tak u wielu nadal są tytaniczne problemy z jego pojęciem, nie mówiąc o zastosowaniu. I tylko promil promila z tym problemem w ogóle rozważa rozwiązanie. Większość najpierw próbuje przez 10, 20, 30 lat próbować wszystkiego innego.
Od czytania, po siłę woli, „nie picie”, tak jak „nofap”, itd.

Z seksoholikami jest jeszcze gorzej. Jeśli tyle czasu potrzebne było, by dostrzec, że trucizna szkodzi, to co z rzekomo naturalnym popędem?
Tylko że dla uzależnionego nie ma w tym już nic naturalnego. Nic.

Gdy zaproponowałem Ci współpracę, której potrzebujesz – pomocy kogoś, kto to pojmuje, co jest bardziej, niż oczywiste, bardziej rażące, niż Słońce w bezchmurny dzień, to nie. Od razu w tył zwrot. Tylko jeszcze chcesz sobie chwilkę podyskutować.
Jeszcze pokarmić żądzę. Jeszcze mnie trochę podoić.
…

Co to w ogóle jest „praca z emocjami”?
Właśnie wszystkie problemy ludzkości wynikają, że próbują cały czas wszystko robić z emocjami, opierają to o emocje, itd.

Nigdy nie powiedziałem ani słowa o czymś takim jak „praca z emocjami”.

Na pewno czytałeś?
„Odpowiednie postępowanie z emocjami” to nie jest żadna „praca z emocjami”.
A „odpowiednie postępowanie” ma wiele wymiarów, zależy kto jaki ma z nimi problem.
Ten, kto nigdy nawet nie pozwolił sobie załkać ma inne zadanie, niż ten, kto np. ma problem z „wpadaniem w” furię i wściekłość.

Ty próbujesz czegoś ze zbyt wysokiego pułapu dla siebie plus – nie to teraz jest ważne.

bylo kilka takich przypadkow jak ja, gdzie ludzie mieli problemy tez z uwalnianiem.
Nie mieli problemów z uwalnianiem, tylko nie uwalniali.
Ja wielokrotnie miałem do czynienia z ludźmi, którzy traktowali uwalnianie jak magiczne zaklęcie, które jak poprawnie rzucą, to im usunie emocje.

Tak jak problemów z kobietami nie ma ten, kto nie ma kobiet.

Ale znowu – skupiasz się na słowach, dorabiasz do nich wygodne znaczenie, które Ci pasuje i koniec. To jest to „jak rozumiem”.
Po swojemu.
No i oczywiście przekładasz relacje chorych od zdrowiejących. Trzymasz się tych, co nie zdrowieją.
Bo oczywiście oni tacy szczerzy, tylko rozwiązanie to ściema. Powiedział człowiek chory od 11 lat, który mówi, że wyzdrowiał, bo przecież „wyszedł z tego”.

Ech…

I odpisywales.im.ze albo nie chca uwalniac, albo ze brakuje im uczciwosci, albo ze sie opieraja itd. Ale ja chce uwalniac, ale po.prostu nie umiem.
Oczywistym jest, że nie uwalniasz.
I to jest ten sam problem, co u tamtych.

Wiesz, uzależniony, gdy po sesji czuje się gorzej, niż szmata, którą ktoś wytarł psią kupę też może sobie mówić szczerze, że zrobił to ostatni raz.
A potem i tak to zrobi. Znowu i znowu.

A tu „bardzo chcę” i nie wychodzi.

Staram.sie robic wszystko zgodnie z instrukcja, ale nic z tego nie wychodzi.
Podaj proszę tę instrukcję. Przepisz ją ręcznie. Dokładnie i precyzyjnie.
Może ją w końcu naprawdę przeczytasz.

Caly czas czuje to.co czuje, a to sie nie wyczerpuje.
No widzisz? I to jest uwalnianie?

Ze 100 razy mówiłem, że tylko dlatego, że czujemy emocje nie oznacza, że one się wyczerpią, ani że to jest uwalnianie.
Można być wściekłym i 50 lat, a gniewu nie będzie ubywać, a raczej będzie przybywać.

Tu masz przykład kobiety, która czuje lęk:
https://imgur.com/gallery/gVvfGhB

I może się z tym zmagać do końca życia, a lęku nie ubędzie. Będzie rósł cały czas.

Czego pragniesz? Ile lat już czujesz to pragnienie? I co – wyczerpało się? Czy raczej urosło?
Chcesz je odpuścić? Pewnie że nie. I tu nie ma mowy o tym, że nie odpuszczasz, bo nie rozumiem czym odpuszczenie jest. Nie odpuszczasz, bo nie chcesz. A jak odpuścić to jest oczywiste.

Dochodze do wniosku, ze te uwalnianie to jedna wielka sciema.
To taki sam tok „rozumowania”, że WoP w głównej mierze opiera się na pracy z emocjami.

Jedyna ściema to to, że uwalniasz.
Być może bardzo chcesz, tego nie neguję. Ale tego nie robisz.

Tak jak pewnie większość cierpiących chce przestać cierpieć. Ale już wykonać niezbędną robotę – co to, to nie.

Bo podobno to.jest naturalna zdolnosc. Czyli jest jak.oddychanie. A oddychac umiem.
Nie umiesz, bo oddychanie czyni się samo.
Nigdy nie uczyłeś się oddychać. Nigdy. Więc proszę – minimum pokory, bo nie ma nawet absolutnego minimum.
Natomiast są różne techniki oddechowe, które wymagają już dyscypliny – świadomej pracy z ciałem.

A naturalne instynkty są wypaczone przez chorobę. 11 lat to cholernie długo, niezależnie co sobie wmawiasz.

A wiem ze umiem, bo oddycham.
No widzisz? To jest narcyzm.

To jakbyś twierdził, że „wiem, że umiesz rosnąć włosy, bo je rosnę”.
Włosy rosną samoistnie.

Ty robisz siku?
Nie. Siku robi się samo. Ty tylko odpuszczasz zaciskanie mięśni.

Tak samo jest z uwalnianiem. Każdy kto dalej twierdzi, że uwalnia, po prostu nie przeczytał instrukcji z jakąkolwiek intencją pojmowania tego.
Tylko o tym fantazjuje.

Przeczytałeś pierwsze zdanie w tej książce – „Gloria in Excelsis Deo”?
Co one dla Ciebie oznaczają?

A uwlniac nie umiem. A wiem.ze.nie.umiem, bo nie uwalniam pomimo.najszczerszych checi.
Z tym „najszczerszym” to bym uważał.
Na razie brakuje pokory.

Przede wszystkim wiele razy mówiłem też, w komentarzach do tych mężczyzn, którzy też rzekomo tak bardzo chcieli uwalniać, że uwalnianie to jest samoistny proces, dla którego możemy zadbać o odpowiednie warunki.
My dbamy o warunki, reszta dzieje się samoistnie.
Co jest powiedziane w każdej instrukcji wprost.

To że używamy tego twierdzenia w pierwszej osobie „wykonaj uwalnianie” nie oznacza, że masz wykonać jakąś osobną czynność, której się musisz nauczyć.
Tak jak mówimy „gotuję wodę na herbatę” nie oznacza, że my ją gotujemy. My zadbaliśmy o warunki, w których może się zagotować samoistnie.

Ale właśnie narcyzm – sam rdzeń uzależnienia – każe nam patrzeć na siebie jak na autora tego wszystkiego. Pępek świata.

Potrafie nawet dwie godziny lezec i odczuwac uczucie w stanie medytacji, a ono nie mija.
Odczuwanie to nie uwalnianie.

I nie mam pojęcia co masz na myśli przez „stan medytacji”.

Zaś biorąc pod uwagę ogrom zaniedbań przez tyle lat nieświadomego, uzależnionego życia, to 2 godzinki to za mało.
Mój rekord to 3 doby NON STOP uwalniania lęku. Bez ustanku. Spałem po 5 godzin, a przez czas, gdy byłem świadomy, ciągle odpuszczałem i odpuszczałem opór do lęku i skupiałem się na tym uczuciu.
To i tak była tylko jedna warstwa.

Pewnie tak jak pisales- nie mija bo sie opieram. Ale ja nie potrafie inaczej.
Ale nie masz świadomości co robisz.
A skoro „nie potrafię inaczej” to jest jak mówię – nie uwalniasz, tylko robisz coś innego.
Coś co robiłeś zawsze i tego nie zmieniasz. Dalej to samo – walenie głową w ścianę.

Nie ma pokory, nie ma uczciwości, więc nie ma szans na zmianę.

Zgadzam sie na to zeby bylo i jest sobie. Caly czas jest i nie mija. A ja mam ochote zakonczyc to wszystko. Bo jiz nie wytrzymuje. Czytalem Hawkinsa, Metode Sedony i Bog wie ile jeszcze filmow o uwalnianiu, medytacji prowadzonych.i za przeproszeniem.gowno z tego wychodzi.
Oczywiście.
I tak jak mówiłem tamtym – ja doskonale zdaję sobie sprawę dlaczego.
Ale jak tamci, nie chcesz dokonać korekt. Nie chcesz wybrać pokory.
To jest to samo – jeden z nich też wszystko przeczytał, do tego jeszcze „przerabiał” „Kurs cudów” – zrobił coś koło 200 lekcji. I co? I też nic. Albo i coraz gorzej.
A ja robię i efekty mam.
Zdrowienie jest, cały czas postępuje.
I tu nieraz też słyszałem „wnioski” – „najwyraźniej twoje uzależnienie musiało być jakieś lekkie, nie tak trudne jak moje”. Itd. Itd.

Próby zmuszenia się do tego, dalsze zajmowanie się tym i tak nie ma sensu, bo na razie nie to jest problemem.

Chcesz samemu. Czyli nie chcesz zdrowia. Chcesz samemu sobie „poradzić”. Tego chcesz.
A nawet jak sobie nie radzisz, to dalej chcesz samemu sobie o tym wnioskować. Dlatego wnioski prowadzą Cię do grobu, a po drodze ograbiają z jakiejkolwiek radości.

Dlatego najlepsze co można zrobić, to Cię zostawić, byś solidnie przypieprzył o dno. Bo dno się cały czas będzie obniżać. Dno, o które mogłeś uderzyć w przeszłości, staje się coraz niższe.

Pewnie podswiadomie sie.opieram przy odczuwaniu i dlatego nie uwalniam. Wiec nie moge tu juz za wiele zrobic, bo.z podawiadomoscia nie wygram.
Kolejny logiczny wniosek nie stojący po stronie integralności. To biadolenie i usprawiedliwienie.

Nie wiesz co to jest podświadomość.
I nie masz z niczym wygrywać.
Pierwszy krok to przyznanie swojej bezsilności i niekontrolowalności własnego życia.
Właśnie trzeba przyznać, że jesteśmy więźniem własnego „ja”. A to „ja” nie uleczy tego „ja”. Tak jak katar nie uleczy kataru.

Wiele razy mówiłem też, że wszystko co podświadome rządzi nami, dopóki nie stanie się świadome.
A nie można tu wygrać ze sobą. Bo właśnie cały problem wynika z tego „ja”.

No ale na razie szczerość to jest tylko idea. Jak zresztą wszystko. Akademickie bla bla bla.

Wiec i WOP.mi nie pomoze, skoro cos mam.zablokowane, ze nie moge uwalniac.
No stek bzdur.
Ale wygodny.
Nie ma za grosz prawdy w tym co mówisz.
Ale to nie ma znaczenia.

Myśli się bełkoczą, spinają się w świetną, wygodną całość. Więc po co tam jakakolwiek uczciwość.
To dalej granie ofiary i nawet nie zdajesz sobie z tego sprawy.

Cokolwiek to.znaczy te uwalnianie. Dzieki jeszcze raz, ze mi odpisales. Pozostaje mi tylko czekac na smierc, ktora bedzie dla.mnie wybawieniem. Albo samemu to zakonczyc. Czesc
Co pokazuje, że to biadolenie, niechęć, by obrać fundamentalną pokorę i uczciwość.
„Czekać” oznacza dalej robić co się podoba, żyć tak jak żyłeś do tej pory, m.in. uruchamiać się.

Bo przecież wszystkiego próbowałeś, uczciwie, rzetelnie, chciałeś żyć lepiej, pomóc sobie i wszystko zawiodło.
Ach, tragizm bohatera zawsze mnie wzruszał.
Skoro już tylko czekasz na śmierć, to uruchom się. Zaserwuj sobie porządny ciąg. Tak ze 2-3 tygodnie. Lepiej się poczujesz.

Nikt na tej planecie do niczego nie może zostać zmuszony. Zdrowie, pogoda ducha, radość, szczęście, sukces – to nie jest coś, co ktokolwiek musi.
Wszyscy jesteśmy wolni, by wybrać życie w piekle lub je opuścić.
I jak zauważono na drodze zdrowienia – „półśrodki nic nikomu nie dały”.
Tu nawet i półśrodków nie ma.

W jednym masz rację – nikt i nic Ci nie pomoże, jeśli nie poprosisz o pomoc, jeśli nie przyznasz, że jesteś bezsilny, że samowola pogarsza sytuację.
Na razie walisz coraz mocniej głową w ścianę i wielce się dziwisz, że coraz bardziej boli.

Sam sobie uroiłeś, że uzależnienie to problem z emocjami i rozwiązanie to praca z nimi. A że Ty masz takie najszczersze chęci uwalniać ale masz coś tam poblokowane i nie możesz, to Ci nic nie pomoże.
Tyle widziałeś – że się zmagasz z emocjami. Ale przecież sam mówisz, że nawet nie potrafisz nazwać tego co czujesz.
A jednak wyciągasz daleko idące wnioski. Ale to jest tak dalekie, że gdyby to był ciągnący się ser, to nie byłoby go widać – tak byłby cienki.

Bajeczki, proszę pana.

Pamiętaj, że ja rozumiem ten problem w stopniu wystarczającym i o ile każdy ma u mnie współczucie, to nikt mnie nie złapie na litość.
Ja przeżyłem własne piekło i każdy zdrowiejący przeżył własne.
Mówi się, że religia jest dla tych, którzy boją się piekła. A program duchowy jest dla tych, co w piekle już byli.
Ty w piekle jeszcze nie byłeś.
Na razie czytasz. Bo możesz sobie na to jeszcze pozwolić. 250 artykułów, nie wiadomo ile książek. I?
To miało pomóc? Każdy by wyzdrowiał jeśli to by pomagało. Nie byłoby na świecie pewnie kilka miliardów uzależnionych.
Z których większość upada na coraz niższe dno. To dno nie ma dolnego pułapu.

Choroba uzależnienia zrobi wszystko, byle człowiek nie powiedział słowa prawdy. Zabije człowieka, a ten to uczyni z uśmiechem na ustach twierdząc, że czyni dla siebie dobrze. Nareszcie! Ostateczne rozwiązanie!
Był kiedyś pewien człowiek, kto też zabijanie ludzi tak nazwał.

Na razie próbujesz na siłę pozbyć się konsekwencji swoich postaw, o których nic nie mówisz. Ale pokazujesz.
Masa pychy, dumy, zaprzeczenia, użalania się nad sobą.

Mówiłem Ci – problem uzależnionego zaczyna się, gdy PRZESTAJE oglądać porno. Właśnie to widzimy.
Chcesz zajmować się emocjami bez żadnych podstaw zdrowienia. Dlatego nic z tego nie wychodzi.
Tu nie ma miejsca na robienie się w balona.
Jak mówiłem – ego ewoluowało przez miliony lat.

Ja dlatego tamtym mężczyznom odpowiadałem wiedząc, że w ich przypadku nic z tego nie będzie, bo liczyłem, że właśnie ktoś inny czytając to zobaczy w czym leży problem.
Ale nadal nie widzisz. Tylko się z nimi „zbratałeś”.
Jeden z nich nie był w stanie dostrzec, że nie pomyślał, że pogoda jest ładna czy brzydka. Tylko pojawiła się ta mysl, a on od razu ją wyprojektował bez żadnej samoświadomości.
I tylko potem reagował emocjonalnie, bo zwierz już się jeżył na mnie.
I tylko czyta, czyta, czyta, czyta, czyta, czyta, czyta. Upija się tym. I nawet nie zauważa, że nie czyta tekstu, tylko szuka pretekstów dla emocjonalnej pożywki.

A i też nie wiem skąd wytrzasnąłeś, że śmierć jest wybawieniem. Nie wiem co za kultysta Ci to wcisnął lub jakiś konował pseudo-kaznodzieja.
Ale to nie jest prawda.
Śmierć nie leczy z kłamstwa i niedojrzałości. Ani z uzależnienia.
A gdyby śmierć faktycznie była taka cudowna, to dlaczego większość ludzi od ręki nie palnie sobie w łeb?
Dlaczego cała żywa przyroda kwitnie i się rozwija? Dlaczego zwierzęta i ludzie zdrowie cieszą się swoim życiem? Dlaczego to co kiedyś było normalne – np. gwałty – jest dziś przestępstwem? Oczywiście nadal nie wszędzie.

Jednostka chora widzi śmierć jako dobry wybór właśnie dlatego, bo jest chora. Nie odróżnia dobra od zła.

Nie rozwiążesz problemu jeśli nie wiesz na czym problem polega.
Błędne założenia nic nie dadzą. Półśrodki nic nie dadzą.
Nie robienie czegoś twierdząc, że to robimy też nic nie da.

Próbujesz się pozbyć emocji. Tak jak tamci mężczyźni, bo jak i oni uważasz, że to jedno i to samo, co uwalnianie.
Co więcej – uważasz, że w tym leży cały problem uzależnienia. Lub „w głównej mierze” – to taka zagrywka, że niby rozumiesz, że nie tylko to ale głównie to.
Fałsz.

I jeszcze próbujesz to zrobić własnymi siłami.
Co mówi pierwszy krok? Przyznaliśmy, że jesteśmy BEZSILNI. I właśnie owoce Twoich działań ukazują bezsilność. Ale jeszcze tego nie widzisz. Wnioski wyciągasz błędne.
Nic z Tobą nie jest nie tak. „Tylko” jesteś uzależniony.
Co oznacza, że jesteś bezsilny i przestałeś kierować swoim życiem. A Ty dalej próbujesz. Dlatego wpływasz na skały. Raz po raz.

Co mówi drugi krok?

Ty zaś uważasz, że poradzisz sobie sam. I próbujesz. 250 artykułów, masa książek. Ile to jest łącznie stron tekstu? Na razie bezskutecznie próbujesz wykorzystać ok. pół strony. Gdzie pokora?
Oczywiście, że to nie pomoże. Już nawet pomijając, że nie pojmujesz czym jest uzależnienie.
Nawet gdybyś pojmował w pewnym stopniu, to nadal fundamentem jest przyznanie własnej bezsilności.
Ja Ci nie mogę tego powiedzieć, ani przekazać. Każdy musi dojść do tego wniosku sam. Jeśli będziemy kłamać, będziemy cierpieć.

„Nic mi nie pomoże, tylko śmierć może już dać mi ukojenie”.
To mówi Ci choroba.
Tak jak Ci mówiła, że porno da Ci tę energię, tę moc, której Ci brakuje.
„Tylko mnie karm, a ja dam Ci wszystko czego potrzebujesz do przeżycia, bo ja Cię utrzymam przy życiu”.
I do czego doszliśmy?

Choroba woli nas zabić, niż byśmy przyznali się do bezsilności. To jest duma.
Tak mówi dumny człowiek.
„Wolę się zabić, niż przyznać prawdę o swojej sytuacji”.
A my swoim dzieciom mówimy „bądź z siebie dumny/a”. Do tego to prowadzi.
Duma pełną gębą.

Choroba mówi „zabiję cię, nie dopuszczę, byś powiedział prawdę, odkrył to co ukrywasz przed innymi”.
A Ty mówisz „tak, to mój wybór, to wybór, który mi nareszcie ostatecznie pomoże i rozwiąże wszystkie moje problemy”.
Tak jak wcześniej – od 11 lat mówiłeś? – „obejrzyj porno, to rozwiąże Twoje problemy”.
Od 11 lat nabierasz się na ten sam dowcip.
Od 11 lat potykasz się o ten sam patyk.
Od 11 lat wpadasz w tą samą dziurę.
Od 11 lat dajesz sobie wcisnąć ten sam kit, że te myśli mają rację i Ci w końcu pomogą. No, do tej pory nie pomogły ale już po śmierci na pewno będzie dobrze! Zaufaj! Przecież do tej pory miałeś TYLE dowodów, że to mądre.
Bo oczywiście wszystko inne wypróbowałeś rzetelnie, dobrze, chciałeś dobrze, itd.
I inni też. Dlatego trzeba się połączyć w jedną wielką rodzinę cierpiących i wspierać się w tym dążeniu do grobu.

I masz obsesję. Pewnie wiele różnych. Ale głównie na temat własnej racji i nieomylności. A jak przyznajesz się do błędu to nie szczerze, tylko, by ukryć lub wyprzeć coś innego.
Wiesz co to jest obsesja? To idea, które wypiera i zastępuje wszystkie inne idee.
Twoja idea to to, że Twoje myśli mają rację. M.in. dlatego, bo są Twoje. Co też ją obsesją. Przywłaszczanie sobie prawa do myśli.
Niezależnie jakie są fakty, myśli zawsze je wypierają.

I chcesz „pracować z dumą”? Ależ pracujesz. Ku swojej zgubie.

„Czuję coś 2 NAWET godziny, a to nie mija” to nie jest uwalnianie.

Na razie nie dotarło do Ciebie, że jesteś seksoholikiem. Bo uważasz, że z tego „wyszedłeś”. Otóż nie.
Cierpisz, tak. Pewnie. Tego nie można łatwo wyprzeć. Ale nie przyznajesz problemu. Tylko biadolisz. Jęczysz. Narzekasz. Grasz ofiarę. Oczywiście niewinną i ofiarę tych wszystkich książek, informacji, wiedzy, technik.
Ale nie myśli.
I uważasz, że wszystko robisz dobrze, tylko rozwiązania to ściema. I OCZYWIŚCIE W TWOIM PRZYPADKU NIE DZIAŁAJĄ.
To jest stare jak wydmy piaszczyste.
Aby ziarenko mogło rosnąć, najpierw musi znaleźć się w glebie. Ciągłe świecenie światłem o coraz większym natężeniu nie spowoduje, że zarienko zacznie kiełkować.

Masz problemy z normalnym życiem na „trzeźwo”. Bo trudno to nazwać realną trzeźwością. To tylko abstynencja i to króciutka.

To się nazywa -holizm. Nie ważne co stoi przed tym. Bo to jedna i ta sama choroba.
Ale bez tego życie zamienia się w piekło. A nie staje się normalne i zdrowe.

I taki -holik mówi „wszystkiego próbowałem, nic nie zadziałało, jestem beznadziejnym przypadkiem, tylko śmierć mnie może wyleczyć, a do tego czasu arriva! będę dalej robił to, co mi przynosi choć częściową uglę”.
Bo oczywiście każdy -holik jest swoim najlepszym lekarzem i terapeutą. Specjalizuje się w swojej, jedynej na świecie, wyjątkowej przypadłości. Wie co jest dla niego dobre, tylko nic nie działa.
Biedny.

To przykre ale daleko, daaaaaaaaaaaleko nie każdy cierpiący, nawet bardzo cierpiący, zdecyduje się na rozwiązanie.
Chwała tym, którzy się na to zdecydowali. To wielki zwrot życiowy.
A nie takie „pitu pitu”.

I widzę dokładnie copy-pastę tego, co u tamtych mężczyzn. Komentarze co kilka godzin. Jeszcze to. Jeszcze to.
Zapewne staną się coraz bardziej negatywne.
Albo najpierw pięknie podziękujesz za pomoc.
Ale jeszcze będzie się kołatać milion spraw. W tym urazy. Ale też duma nie pozwoli napisać od razu. Będzie potrzebny pretekst.
Znajdzie się w końcu.
Będziesz czytać moje odpowiedzi jeszcze raz. I jeszcze raz. Pewnie też artykuły. I będziesz szukał, tym razem z intencją, by coś znaleźć.
Albo będzie dialektyka typu – „ty piotrze sam się uznałeś za specjalistę, nie wiesz wszystkiego o wszystkim, szczególnie o mnie, sam mówiłeś, że nikt nie poznał uzależnienia w 100%, więc to co mówisz wskazuje, że sam sobie przeczysz”, itd.
Albo „raz mówisz, że uzależnienie jest jedno, a za chwilę, że są różne -holizmy. I jak to wytłumaczysz?” z cynicznym uśmieszkiem.
To różne formy tego samego.
Ale dalej pół strony niezastosowane uczciwie nawet raz.

Nie będziesz w stanie odpuścić, nawet jakbyś chciał. Ale nie będziesz chciał odpuścić.
Tak jak nie chcesz odpuścić tego, co robiłeś dotychczas.
Co stanowi dowód na niekierowalność własnym życiem.

Mogę się mylić ale na razie setki razy robiłeś to samo, uciekasz, kręcisz nosem, nie przyjmujesz informacji – to raczej jasno pokazuje mi obraz sytuacji.

„A oddychac umiem. A wiem ze umiem, bo oddycham” – to powinno znaleźć się w słowniku pod hasłem „buta i wyparcie”.
Opisz mi proszę w takim razie co to jest oddychanie, opisz wszystkie procesy, których się nauczyłeś, co się dzieje w ciele. Opisz mi co robisz i czy to jest to całe oddychanie, które ponoć umiesz, bo to robisz?
A jak śpisz to też to robisz?
Oglądałeś kiedyś pornografię, gdy spałeś?

Napisałem i tak ze 20 razy za dużo.
Wystarczy.

Nie wiem od ilu lat jesteś na tym serwisie ale jak od tylu lat nie podjąłeś decyzji, by sobie pomóc, to nie podejmiesz jej teraz. I pewnie przez następne lata też nie.
Spokojnie.
Choroba jest cierpliwa. I nieustępliwa. Na każdego znajdzie sposób lub przynajmniej bardzo się postara.

Dla innych czytających – jeśli przeczytałeś/aś wszystkie artykuły, komentarze – potrzebujesz pomocy.
Bo to jest wielokrotna przekroczona granica absurdu. 100-krotnie.
Ten absurd już nie jest śmieszny. Włosy stają dęba. Jak ktoś jest tak ślepy, przeczytał setki ostrzeżeń i ich nawet nie zobaczył czy zignorował – zawróć.
Biada tym, którzy dalej idą tą drogą.
A potem wielkie dziwy, że pół strony nie daje się rady zastosować. Za trudne. Nie można. Coś zablokowane. Z podświadomością nie wygram.
I takie tam.
Potrzebujesz pomocy. I to na poważnie.

A jak masz o tym inne zdanie (tzw. „własne”), to tym bardziej na to dowód.
Jest gorzej, niż Ci się wydaje.
Myśli samobójcze to tylko preludium.
Ale właśnie najczęściej punktem zwrotnym jest, gdy choroba uzależnionego położy, rzuci brutalnie o glebę, kopnie w twarz 10 razy, w brzuch, w nery, podniesie, drugi raz rzuci, trzeci i czwarty.
A gdy będziesz błagał o litość, to piąty i szósty. Aż do skutku. Aż zostanie tylko oddanie się programowi pomocy lub śmierć.
Dla wielu ten wybór wcale nie jest taki oczywisty.

Enjoy the ride! Bilet na to już sobie kupiłeś.
A artykuły dalej będę pisał. I dalej możesz je kompulsywnie czytać bez żadnych efektów.
Ten sam błąd możesz popełniać kolejne setki razy. Bo cóż miałoby się zmienić?
Ja żadnych tajemnic tu nie przekazuję, bo tajemnic nie ma.

Tajemnicą jest przepis na marynatę do tofu jakiej użyłem ostatnio. ;)

Nie odpisuj. Wystarczy dyskusji i pytań. Dyskusje tylko odwlekają to co nieuniknione.
Zresztą w takich sytuacjach nikt, kto odpisywał nie robił tego z jakąkolwiek pozytywną intencją, tylko reagował emocjonalnie. Zwierz się jeżył i to wszystko.
Nieraz dostało mi się po uszach, bo śmiałem wskazać błędy, śmiertelne zagrożenie, rozwiać kilka iluzji, zaproponować realną pomoc, a nie głaskanie po główce.

W takich okolicznościach zawsze zalecam wspólnotę 12 kroków.
Człowiek tak silnie opierający się i tak długo, w tym jeszcze tak dumny, nie przyzna, że wcale nie chce wykonać instrukcji. W tym ciągle jest zagięty na emocjach. Wszystko o nie opiera.
A realne pójście do ludzi i otworzenie się w bezpiecznym otoczeniu jest dowodem samym w sobie na postępy.
To powoli też będzie ukazywać ogrom własnej nieuczciwości, z której nigdy nie zdalibyśmy sobie sprawy.
Zobaczysz też, że można robić dużo więcej, niż tylko siedzieć w swojej głowie, objadać się wiedzą i walić tą głową w ścianę.

Odpowiedz sobie „po co jestem na tym serwisie?” Bo na pewno nie po to, by nauczyć się uwalniać, zacząć to robić.
W większości artykułów nie ma słowa o uwalnianiu, więc czytając je na pewno nie chodziło Ci o rozwiązanie swoich problemów.

Uzależnienie jest takim właśnie problemem, że człowiek będzie się okłamywał na setki sposobów, że chce wyzdrowieć, gdy wcale nie chce.

To jakby człowiek przyszedł na boso do sklepu z butami, oglądał wszystkie buty po kolei i mówił wszystkim, że chce sobie kupić buty.
Tylko że wraca do tego sklepu od lat i jeszcze butów nie kupił. Przymierza, przegląda się w lustrze, rozmawia z obsługą. A nadal chodzi na boso.
A gdy ktoś proponuje, by jakieś kupił, szybciutko wychodzi. Pięknie dziękuje i przeprasza.
Więc co naprawdę robi?
Pewnie powie, że płaskostopie ma i potrzebuje specjalnych butów.
Albo kiedyś krzywo stanął i teraz nie może mieć normalnych butów jak każdy inny.

No ale takie są historie, gdy uzależniony próbuje sam sobie „pomóc”.
10-20-30 lat nie chciał i nagle stwierdził, że spróbuje. Ale sam. No bo logiczne – sam się wpędził w kłopoty, to sam musi z nich wyjść!
Męczy się długi czas, efektów nie ma. Jest też coraz gorzej. Więc na pewno rozwiązania, które próbował stosować to ściema. I biedny może się już tylko zabić.
A gdy zaproponuje się mu pomoc – pięknie dziękuje, z całą gracją i powagą na jaką go stać. I przeprasza. Często najmocniej.
Ale jeszcze na odchodne zada pytanie. Albo 5.

Widze Piotrze, ze wkleiles moj komentarz, ale prosze abys nie marnowal na mnie czasu i nie odpisywal. Bo mialem sie nie rozpisywac, ale sie i tak rozpisalem. Czyli nie dotrzymalem slowa.
Pewnie, że nie.
To oczywiste.
Bo tak wygląda właśnie choroba. Mówisz jedno, robisz drugie.

I teraz napisze tak tylko dla ciebie, jak facet facetowi. Nie wiem w jakim stanie byles, jak byles uzalezniony, ale mnie naprawde juz chuj strzela, jak czytam i ogladam o uwalnianiu, probuje setki razy i gowno z tego wychodzi. Narasta we mnie frustracja i jeszcze sobie dokladam, ze jakis kurwa niedojebany jestem, ze nie potrafie pojac niby prostej techniki.
Dobrze.
Niech ten stan się pogłębia. To jest poprawna droga do poddania samowoli.

Jednoczesnie czytajac Przywracanie Zdrowia, boje sie ze dostane jakiejs strasznej choroby przez te negatywne energie, ktore we mnie zalegaja, a ktorych nie potrafie uwolnic.
Może to zmusiłoby Cię do poddania.

Wydaje mi sie, ze zle rozumiem definicje”uwalnianie”.
Nie ma definicji.
Jest instrukcja.

Pomimo przeczytania chuj wie ilu ksiazek i obejrzeniu chuj wie ilu wykladow m.in. pana Dwoskina. Naprawde Piotrze kurwicy dostaje i szukam ratunku i dlategow akcie desperacji sie rozpisalem, pomimo ze obiecalem iz tego nie zrobie. Przepraszam jeszcze raz.
Szukasz ratunku?
Nie.
Szukasz tylko czegoś, co pozwoli Ci dalej żyć jak Ci się podoba ale bez tych wszystkich konsekwencji walenia głową w ścianę.

Gdybyś szukał pomocy, to byś nie uciekał, gdy zaproponowałem współpracę.
Ale uciekasz.

Nie wiem jaka jest Twoja definicja „pomocy” czy „ratunku” ale na pewno nie stoją po stronie realnego zdrowia.

No i też pokazuje co mówiłem – non stop wyczekujesz, kompulsywnie przesiadujesz tu. Od razu zareagowałeś, gdy skleiłem komentarze.
Tak jak tamci mężczyźni. To jest choroba. Jeden z jej aspektów. Pienienie się coraz bardziej.
Coraz większa właśnie np. kurwica – czy to na siebie, czy na mnie. Bez różnicy.

Nie podejmiesz się leczenia choroby, z której nie zdajesz sobie nawet sprawy. I ja wiem, że pewnie i tego zdania użyjesz jako usprawiedliwienia.
Być może teraz zechcesz przeczytać wszystkie artykuły drugi raz, a może i trzeci i czwarty, bo będziesz próbował „zrozumieć uzależnienie”.
Tak jak próbujesz „zrozumieć uwalnianie”. I tak w kółko.

Ale ta choroba ma i na to sposoby. Tylko że to może wymagać jeszcze trochę czasu.

Prosisz, bym nie odpisywał ale jak wszystko inne, to też nie jest szczere.
Bo oczywiście, że chcesz, bym odpisał.
Tak naprawdę co mówisz to „nie obchodzi mnie co odpiszesz, tylko odpisz cokolwiek, bym dalej mógł doić swoją pożywkę, bym miał pretekst i usprawiedliwienie”.
Tak jak teraz wystarczyło, bym skleił komentarze w jeden i reakcja natychmiastowa.

To jest też dowód na brak kontroli nad własnym życiem.
Raz ładnie przepraszasz i mówisz, bym nie odpisywał ale masz na to nadzieję. Drugi raz przepraszasz. Teraz już naprawdę mam nie marnować na Ciebie czasu.
Widzisz jaki to jest bełkot? Nie widzisz.
I dalej – „jakiś kurwa niedojebane jestem”. I Ty mówisz, że czytasz cokolwiek? Bzdura.
Mówiłem wiele razy – jesteś uzależniony. Tylko jeszcze nie dociera do Ciebie co to znaczy.
Nie masz kontroli nad własnym życiem. Jesteś bezsilny wobec tego co robisz.

Bardzo dobrze, że dostajesz kurwicy. Ale to na razie malutka kurwica. Taka, która jeszcze z pieluch nie wyszła.
Daj sobie jeszcze kilka lat. Wtedy pogadamy.

Niektórzy sami zgłaszają się do szpitali psychiatrycznych, bo tak boją się o siebie. A i to jest za mało, by zaczęli stosować rozwiązanie.
Nic nie musisz.
Narzuciłeś na siebie jakieś szaleńcze wytyczne, które od lat nic Ci nie przynoszą, prócz rosnącej frustracji.

Odpuść. Pobaw się jeszcze. Odpowiedzi przyjdą same.

Heh, nie wyobrażam sobie siebie jako odważnego i śmiałego. Przecież to już nie będę mną.
Absolutna nieprawda.

Właśnie dlatego, że całe życie wierzyłeś, że JESTEŚ jakiś (nieśmiały, tchórzliwy) powodowało, że trzymałeś się strachu i wstydu.
A to było „tylko” utożsamienie ze strachem, wstydem i racjonalizacjami tych emocji.

Uważasz, że jakby te emocje zniknęły to już nie będziesz Ty. Bzdura wierutna. To właśnie teraz nie jesteś Ty – tylko emocje i bełkot umysłu.

To byłoby coś wspaniałego. :D
Nie.
To byłoby coś normalnego.

Wiesz chodziło mi, żeby się nie dawać w sensie, abym się nie blokował na nieprzyjemnym poczuciu, lecz starał się działać pomimo czucia w/w stanu.
W większości przypadków nie chodzi o to, by coś zrobić, tylko by uświadomić sobie, że myśli i emocje to nie Ty.
I na tej podstawie puścić się ich – pozwolić im przepłynąć.

A żeby to było możliwe, należy przestać być wpatrzonym w umysł jak w zbawiciela. Bo to nie zbawiciel, tylko najgorszy możliwy przewodnik i doradca. Ale nie jest zły, ani wrogi. Warto na umysł patrzeć jak na emocjonalnego pieska.
Gdy takiemu pieskowi oddamy kontrolę nad swoim całym życiem – raczej nie mamy co liczyć na wspaniałe efekty.

Odważna osoba dziala,
Skąd ta pewność?
Co to znaczy „działa”?

co nie oznacza, że nie czuje strachu.
Zgadza się.
Osoba odważna może robić to, co wszyscy, tylko nie z poczucia braku, strachu przed głodem ale z pragnienia, by pomagać.

Zapamiętałem to w jednym z Twoich tekstów i będę próbował to wykorzystać w życiu realnym.
Nie.
Słuchaj się wytycznych Programu. Bo Program oznacza system stworzony od A do Z. A Ty teraz chcesz pominąć kroki A, B, C… i rozpocząć krok N.
Blog jest dla wszystkich i odnosi się do wielu problemów.
Ale Ty zainwestowałeś w całościowy Program, którego skuteczność w dużej mierze zależy od tego czy kroki stawiamy po kolei.
Ty teraz masz się skupić na instrukcjach z Modułu 3.

Zacząłem dostrzegać, że tu wszystko chodzi po prostu o to, że nie chcę czuć stanu od którego i tak nie uciekne, nie usunę, a co najwyżej stłumie.
Dokładnie.

Przez co trwa i rośnie. Podobnie opierając się absurdalnym myślom. A można to puścić w kilka sekund skupiając się na oddechu.
Można.
Ale żeby to było możliwe, najpierw konieczna jest świadomość, że w ogóle coś czujesz, że to tylko emocja, że stawiasz jej opór, bo tak mentalizuje umysł.

Bez tej świadomości nic trwale nie zmienisz.
A od wzbudzenia tej świadomości są Moduły 2-3.