> A no to ja to zrozumiałem tak jak u mnie było gdzie dwóch dresów przyczepiło się zupełnie nieznanego kolesia(mnie) i jak zobaczyli że się boję to wpierdol.
Czyli stało się dokładnie to, co napisałem w artykułach – Twój strach przyciągnął dokładnie to, czego się bałeś.

> No ale w tym momencie nie traktujesz Ich jak ludzi dysponujących rozumem tylko trochę jak wściekłe psy. Ze wściekłym psem nikt nie będzie rozmawiał bo pies rozumu nie ma.
I teraz odpowiedz sobie na pytanie – czy warto uganiać się za wściekłymi psami i się z nimi napierdalać na zęby czy lepiej omijać?
W trakcie walki z takim psem łatwo się zarazić wścieklizną.
Możesz ich omijać, unikać i nie nienawidzić wściekłych psów. A możesz wybrać, by je nienawidzić i wszędzie ich podświadomie szukać i przyciągać.

> Nie nie jest złe jeśli musisz bronić swojego czy cudzego życia przed przemocą(ale wyłącznie w takich warunkach)
Nie jest ani dobre, ani złe.
Wszystko zależy od intencji. Jeśli stajemy w koniecznej obronie to robimy to z troski a nie nienawiści.
A jeśli udajemy się w miejsca, w których wiemy, że jest niebezpiecznie to nie ubierajmy swojej nieświadomości w bohaterskie przymiotniki. Po prostu chcemy kłopotów, a świat ma wszystkiego pod dostatkiem – wpierdolu, seksu, piękna i bogactwa.

>Kiedyś dosłownie tak myślałem ale z czasem właśnie dotarło do mnie że innych celów nie spełnię więc ograniczyłem to do opcji że w mojej obezności postaram się do takich akcji nie dopuszczać, nie więcej
Czyli wzrastasz w świadomości – powoli z ofiary i walki o przetrwanie przestawiasz się na troskę i dbanie o siebie.

>Wiesz, filozof kultury Jan Stachniuk twierdził że jakbyśmy wszyscy byli jak Jezus, Budda, Sokrates itp to nie wyszlibyśmy z jaskiń.
O matko.
Nie tylko filozof ale jeszcze kultury :)

Ego uwielbia gdybać. Nie. Gdyby nie Jezus to byśmy napierdalali się widłami. I to jeszcze badziewnymi. Bo nasza świadomość nadal byłaby tak niska.
I z przesądów zabijalibyśmy dzieci.
Gdyby nie Budda i jego energia, rządziłby nami umysł kierowany podświadomością. Czyli walczylibyśmy jak małpy na własne odchody.

Nie przypisujmy zasług umysłowi, kiedy to nie umysłowi się one należą ale ewoluującej świadomości, do ewolucji której GŁÓWNIE przez całą historię ludzkości przyczyniły się bytności takie jak dżej dżej (Jezus) i badboy Budda.

Ludzie mylą umysł ze świadomością. Umysł nie może przekroczyć poziomu świadomości.
Jak ktoś jest we wstydzie, poczuciu winy (ludzie do średniowiecza) to by się tylko napierdalali.

Czy kowale walczyli czy robili swoją robotę? Kto się napierdalał?
Samozwańczy, dumni, butni. A nie inteligentni, spokojni, wykształceni, z talentami.

Król zazwyczaj cenił sobie takich ludzi na tyle, że ich nie wysyłał tam , gdzie odbywa się brudna robota. Niska świadomość.

Nie umysł kierował tymi ludźmi, tylko wyższa świadomość troski. Niestety jak to często bywa, wspaniałe osiągnięcia są wykorzystywane do siania strachu, terroru i zniszczenia.
Przez kogo? Przez ludzi w świadomości małpy ale będących w garniturach i tych swoich odznaczonych jak choinki wojskowych uniformach.
Co taki facet zna? Zna jak się pastuje buty i jak się morduje na tysiąc sposobów. Czy on stworzyłby mikser? Nie. Ale jakby mu dać mikser to by wymyślił jak nim zamordować drugiego człowieka.

I mi filozof kultury mówi, że umysł dokonuje ewolucji? Nie. Umysł się rozszerza dzięki ewolucji czegoś większego, niż on sam.

Zauważmy, że wiele wskazuje na to, że tysiące lat temu istniały tak rozwinięte cywilizacje, że głowa mała. Nadal nie wiadomo jak stworzono tysiące różnych przedmiotów.
Filozofują, bo umysł nie ma pojęcia.
Za to co umysł robi – wykorzystuje, niszczy, wypiera, odbiera moc, ogranicza, racjonalizuje.

> Ale to już chyba kwestia jakiś takich fundamentalnych wierzeń danego człowieka.
Ten pan wybrał rację, a nie spokój. Bo od tej swojej racji zapewne zależy jego reputacja, czyli poczucie wartości, której sobie odmawia.
Duma to niskie poczucie własnej wartości, bo wynika ze wstydu i strachu.
Niestety, gdyby ludzkość miała takich filozofów jak ten pan, zapewne siedzielibyśmy w jaskiniach.

Postęp dzieje się dzięki ludzkiej współpracy, a nie wojowniczości.
Wojownik miał chronić , a nie zdobywać.

Potem z wojownika uczyniono po prostu mordercę. Dodano do tego różne fajne wytłumaczenia – wolę boską i inne pierdoły.
To zrobił ludzki umysł. Bo zablokowaliśmy dumą wzrost naszej świadomości. I dlatego żyliśmy max w gniewie przez tysiące lat.

> Swoją drogą kojarzysz Davida Deidę? Nauczyciel tantry, w swoim ,,Way of superior man” wskazywał że kobiety chcą aby mężczyzna miał jakąś taką swoją mroczną stronę np zdolność do przemocy: niekoniecznie to od razu oznaczabycie jak James Bind ale bycie w pewnym sensie mężczyzną-pacyfistą wg niego świadczy o niepełnej męskości. Powołuję się na człowieka bo jest nauczycielem duvhowym(w sumie Ty tez jesteś) i co sądzisz?
Kojarzę i zgadzam się.
Wszystko zależy od naszych intencji.
Jeśli unikamy przemocy, gdyż widzimy lepszą drogę – wspaniale.
A gdy unikamy przemocy, gdy jest ona niestety wskazana – postępujemy z jakiegoś oporu w sobie, braku. Czyli braku pełni.

Tak, kobiety chcą czuć ciemną stronę ale jednocześnie to, że mamy nad nią kontrolę. Innymi słowy – “Może wpierdolić” ale tego nie zrobi bez dobrego powodu.
Dlatego czasami kobiety są jak suki, by sprawdzić czy facet nie boi i nie wstydzi się tej swojej ciemnej strony. Czy ustawi ją do pionu. Bo jak nie – nie ma pełnej kontroli nad sobą.
Nie jest pełnią.
Ale nie chodzi o strach. Chodzi o to, że sami żyjemy z pełni. Jak facet czuje się super to dba o siebie. Nie blokuje się.
Jak mu podskoczy jakiś wypierdek to może wybrać – odejść w spokoju ducha lub , gdy zajdzie konieczność, obronić się czy obronić ludzi, z którymi jest.
Czasem najlepszą obroną jest wycofanie się.

Ale nie mamy szukać okazji do wykazania się – tej swojej ciemnej strony. Niestety wielu mężczyzn tak próbuje ją okiełznać – szukać ofiar dla swojej negatywności, której nie kontrolują.
To wielka słabość.

Jako mężczyźni mamy szukać sposobów na otwartość, na dzielenie się pełnią. Bez wypierania swojej podświadomości. Światło świadomości, czyli miłość ma zostać zaniesiona w każdy nasz zakamarek.

>Widzisz ja taki nie jestem że miałbym używać przemocy jako narzędzia żeby: coś sobie udowodnić, wyżyć się itp
Brzydzi mnie taka postawa więc staram się Jej unikać. Poza tym może wpędzić człowieka w kłopoty/
Wspaniale postąpiłeś. Bez kierowania się nienawiścią. Zadbałeś o siebie i o dom, w którym byłeś. Jak dojrzały wojownik.
Ale byłeś gotów, by zrobić coś więcej. Więc wykazałeś obie strony – miłość i kontrolę nad swoją mroczniejszą stroną.
Ja tu dostrzegam pełnię. :)

> Chodzi o coś innego. Kowal myślał jak zarobić na życie, być może był pasjonatem który dokonał innowacji w kowalstwie, ale to dlatego że był czlowiekiem skoncentrowanym na robocie, a nie na analizowaniu swojej duszy i wnętrza i całego świata,
Duchowość i rozwój świadomości nie oznacza, że mamy porzucić to, co robimy, siąść pod drzewem, robić pod siebie i śpiewać 2 sylaby przez 30 lat.
Duchowość to właśnie wkładanie serca w to, co robimy. Dodawanie miłości. Kierowanie się intencją, by nasza praca służyła dobru innych ludzi.
To PODSTAWA każdego sukcesu. I to jest duchowe. Bo przekracza umysł. Nie koncentruje się na zysku ale przyjmuje sprawiedliwą zapłatę za swoją pracę, bo to energia – energia za energię.

> czy się uda czy nie uda itp duchowość moze człowieka wprowadzić w taki stan. Sam taki jestem w dużej mierze ale oólnie masa ludzi jest
Niestety przemawia przez Ciebie brak BYCIA.
Duchowość to nie szukanie sensu życia ale bycie w pełni. Świadome. Nie kierowanie się poczuciem braku ale poczucieł pełni i miłości wypływających z wewnątrz.
Można tak żyć wykonując dowolną pracę na świecie. I wtedy staje się ona wspaniałym, pełnym radości doświadczeniem.

>Ten człowiek analizował przyczyny upadku dziejowego Polski, doszedł do wniosku że to jezuici od końca XVI wieku wzięli się za edukację Polaków i w ten sposób stworzyli to co widzimy do dziś. Ludzi apatycznych, traktujących świat jak wrogie miejsce, pacyfistów w dużej mierze. I twierdził że to się bierze z takich nauk że człowiek to generalnie nie powinien się zajmować realnym światem, tylko własną duszą, własnym zbawieniem. Tak właśnie postrzegał Jezusa, Buddę czy Sokratesa. Pierwszy medytuje na pustyni, drugi pod drzewem, trzeci jest menelem zaczepiającym ludzi. No i wyszedł z złożenia ze tak prosty lud zrozumiał katolicyzm, jako oderwanie od życia no i że jezuici celowo tak wychowywali. Nie no reputacji stracić nie mógł bo jako członek AK był prześladowany i pokaleczony(inwalidztwo) za PRLu. Przepraszam ze tym nudze ale to jest takie drugie spojrzenie na duchowość, przynajmniej tę masową. :)
To nie spojrzenie na duchowość, tylko, jak sam mówisz, apatię związaną z oderwaniem od życia.
To brak harmonii. To bujanie w obłokach. Duchowość to świadome życie. Uczestniczenie w nim ale nie kierując się ego, tylko BYCIEM.
Świadomością JAM JEST, której nie doświadcza i nie doświadczało 99,99% ludzi, wliczając tego pana.

Natomiast, jak większość, myli religie z duchowością. Religie powstały oczywiście z wysoką intencją – by mieć możliwość połączenia się z czymś większym od nas samych, by jakoś tak łatwiej bylo zrozumieć sens tego wszystkiego, a szczególnie śmierci i tego, co się wtedy dzieje.
Tylko religie powstały w czasach, gdy globalna świadomość ludzi była potwornie niskie – na poziomie Strachu. Dzisiaj mamy gniew globalnie i dumę.
Więc kiedyś było dużo gorzej. Dlatego religie były super. Bo łatwiej było poradzić sobie z własną podświadomością.

Ale sprytne ego zrobiło podział – na ludzi gorszych i lepszych. Tu mamy papieża, tu mamy kapłana i oni są bliżej Boga, niż reszta. I tylko oni są wybrani, by jakoś tak specjalnie się łączyć i mówić reszcie o co może mu do cholery chodzić. Za to oddawajcie nam kurczaki, kasę, dzieci i miłość do samych siebie.
Zrobiono z duchowości, której nauczali ci praktyczni, piękni ludzie (dżej dżej, budda, etc.), narzędzie kontroli i strachu.

Bo Boga postrzegano jako kawał kutasa – dziada, co karze za złe, strąca do piekła, wybiera sobie ulubieńców, a reszcie zsyła plagi.

Nie dostrzegano, że to jest projekcja własnej podświadomości. Sami się karzemy za to, co uważamy za złe, a nagradzamy lub nie za to co sami uważamy za dobre.
I postępujemy tak względem własnych dzieci!
Ludzie! Jak dziecko może robić coś złego!? Przecież to najbardziej niewinna istota na świecie! Nie przelewajcie na nią swoich toksyn!
Wychowujcie ją w miłości. Mówcie o konsekwencjach, a nie trakujcie poczucia winy jako narzędzia kontroli i kształtowania na swoją podobiznę. Przecież nawet Boga tak kształtujecie…
Odbieracie dzieciom miłość do samych siebie. A potem wystarczy taki jeden mały Hitler, ryknie raz czy dwa, że jest wróg, na którego można przelać ten brak miłości – nienawiść do samych siebie (którą sami wszyscy wybieramy) i wszyscy hurrraaaaaa! Ataaaak! Jak dzieci w piaskownicy. Nie! Gorzej.

> Właśnie powiedziałbym że w całym procesie nauki to było najtrudniejsze. Ile razy pojawiały się fantazje o np uratowaniu kogoś i popisaniu się w ten sposób. Ale z czasem popuszczało, popuszczało.. az odeszło :)
Rozwijasz się duchowo. I co, praktyczna sprawa, co nie? :)

>,,Ale byłeś gotów, by zrobić coś więcej. Więc wykazałeś obie strony – miłość i kontrolę nad swoją mroczniejszą stroną.
>Ja tu dostrzegam pełnię. :)”
> a jeszcze takie pytanie do tego, kiedyś mi się wydawało że jak sobie ogarnę jedną dziedzinę życia na większosći płaszczyzn(np tutaj płaszczyzny fizyczna, umysłowa oraz świadomość) to wydawało mi się że ta świaomość jakoś automatycznie powinna przejść na inne dziedziny a a jakoś średnio z tym jest. Tak bym to ujął.
Czy to jest tak że zaczynając budowanie/rozwijanie nowej dziedziny(powiedzmy zdrowie czy relacje) za każdym razem muszę budować świadomość w tych dziedzinach obok innych umiejętności?
Mylisz świadomość z po prostu wiedzą i doświadczeniem. Nie możesz mieć świadomości np. zielarstwa. Możesz mieć świadomość siebie.
Gdy masz świadomość siebie, możesz połączyć się z rośliną i intuicyjnie wiedzieć co tam ona magicznego w sobie ma.

To samo z innymi dziedzinami.
Gdy jesteśmy świadomi siebie, płynie z nas muzyka. I jeśli puścimy opór przed ekspresją, nagle ręka \”sama\” zacznie grać na gitarze.
Jeśli popadniemy w mentalizację czy myślenie, będziemy grali tak koślawo. Może poprawnie ale nie będzie tej iskry, \”tego czegoś\”.
Co więcej – nie będzie sprawiało nam to frajdy.

Gdy będziemy świadomi siebie, nagle taniec stanie się płynny sam z siebie.
Będziemy mogli doskonalić się oczywiście ale natychmiast będziemy łapać i radośnie, bez wysiłku powtarzać nowe figury i tworzyć z nich wspaniałe doświadczenie, bo wypływa z naszej pełni.

Niestety nadal kierujesz się umysłem. Świadomość rośnie ale nie ma stanu medytacji.
To nie siedzenie pod drzewem czy na pustyni. To absolutnie niezrozumienie czym jest medytacja.

Medytacja to świadomość siebie w każdej sytuacji. Siedzenie pod drzewem to po prostu fajny sposób, by wchłaniać czystą energię Matki Ziemi bez zakłóceń ze strony niskiej energii innych ludzi, urządzeń i miejsc przesyconych negatywnościami.
To również praktyczna sprawa. Jak spacer. Przynosi radość.
Ale dla umysłu spacer jest bez sensu. Marnownie czasu. Lepiej robić coś pożytecznego.

Bo jesteśmy nieświadomi. Jesteśmy w umyśle. Nie jesteśmy w świadomości JAM JEST. Tylko ego.

> Tylko że efektem nauk Jezusa byli pustelnicy,
Nie wiem skąd masz te informacje.
Pustelnicy byli efektem wiary w swoje myśli.
Dawali sobą pomiatać Rzymowi. Jakie to wszystko jest symboliczne – przychodzi do nich człowiek pełen miłości, do żebraków w materii i duchu, w psychice, mówi im jak to przekroczyć, a oni nadal wybierają to co znane.

To pokazuje, że bieda ma źródło w świadomości. To apatia i niżej – nieumiejętność nawet wykorzystania środków które są dostępne.
Ci ludzie już byli pustelnikami i tacy pozostali w swoich sercach.

Natomiast każdy człowiek sukcesu wie jak ważne są tzw. “retreat-y”, czyli wyjazdy poza miasto , poza cywilizację, by oczyszczać się z gromadzonej negatywności, by być z ludźmi o wyższej świadomości i dzielić się intuicją, inspiracją, a potem wrócić i wdrożyć to do swojego życia i zarobić grubą kasę, czy dzielić się swoją większą otwartością z bliskimi, mieć lepszy seks, etc.

>którzy w zamian z trochę udręki na tym “marnym świecie” mieli w nagrodę wstąpić do lepszego.
Udręka nigdy nie jest ceną niczego.
Udręka to wybór.

Ci ludzie zrezygnowali z możliwości wzrostu ponad nią.

Jak mówiłem – nawet Papież powtarzał tą samą głupotę, którą Ty teraz powtarzasz – że udręka jest konieczna, jest nieunikniona.
Nie.
Udręka to wybór. To wybór, by się opierać życiu. By zamykać się na miłość.

To przemawia poczucie winy, które od 2000 lat nadal jest w ludzkiej podświadomości. I ludzki umysł tak się do niej przywyczaił, że sobie wymyślił, że ono jest potrzebne do czegoś.

Lepszy świat nigdy nie był nagrodą za nic.
To wybór każdego człowieka i można go dokonać w każdej sekundzie swojego życia.

Ale jeśli wierzymy, że trzeba umrzeć , a tu się wycierpieć – wycierpisz się i umrzesz. I tyle. :)
Jesteś odpowiedzialny i Ty wybierasz.

> I nie muszę chyba mówić, że żyli w całkowitym oderwaniu od świata, życia i ludzi.
Co? Gdzie? Kto?
Te kilka wycieczek?
Przychodzi Wielki Nauczyciel, tak jakby teraz przyjechał np. Bill Gates do szkoły i mówi ludziom – “Komon ze mną nauczę Was jak odnieść sukces”.
Przynajmniej 60-70% ludzi mówiło by to samo co Ty teraz. Wymyślili by tyle wymówek, że nie iść, że by nie poszli.
A potem by obwiniali, że przyszedł taki Bryll czy Żbik i mówi ludziom, żeby szli za nim, oderwali się od świata, od ludzi.

No a zadaj sobie pytanie – czy przebywanie z tymi ludźmi, co do tej pory i w tym swoim światku, który tworzysz i życiu, które masz – służy Ci?
Czy jesteś tak szczęśliwy, że jakbyś mógł wybrać, wybrałbyś dokładnie to samo? Czy możesz umrzeć bez poczucia winy i żadnych wyrzutów?
Czy rozwijasz się? Masz fajny seks? Działasz, zdobywasz swój kawałek świata? Czy raczej fantazjujesz i odkładasz na potem?

Czasem całkowite oderwanie od świata jest niezbędne, by zobaczyć wszystko, co blokuje nas wewnątrz. Świat ma za dużo rozpraszaczy. Zawsze miał.

> Taka jest według Biblii prawdziwa chrzescijańska postawa, tacy też byli święci tej religii.
A więc czytujesz książkę napisaną setki lat wcześniej, przepisywaną dziesiątki razy, by była tak zagmatwana, by jej interpretacje można było dostosowywać do swojej sytuacji? Przepisywana, by nauki służyły kontroli, cierpieniu i wmawianiu ludziom poczucia winy, kary za grzechy?
Oczywiście nie wszystko ale są dodane całe księgi dużo później, które są absolutną kontrolą przez strach, wstyd, winę, itd.
Co więcej – rozumiesz ją dosłownie?

Przypominam, nawet jakby napisane tam słowa były dokładnym odwzorownaiem słów Jezusa – były to słowa Człowieka o ogromnej świadomości skierowane do ludzi w świadomości żebraków i biedaków.
Mówił prosto, symbolicznie, by ludzie to rozumieli.
Ale Jego słowa służyły wkroczeniu w wielką świadomość. M.in. “wszyscy ludzie są równi”. Ile osób ma się za równego z każdym celebrytą, miliarderem, aktorem porno?
Anyway – Były to proste rady dla prostych ludzi. To, że nie zostały zrozumiane nawet po 2000 lat wiele mówi o obecnej ludzkiej świadomości. Nadal mamy “Rzym” i rybaków, którzy nie chcą porzucić tej swojej malutkiej sieci.

> A swoją drogą z Jezusa był niezły sekciarz, skoro mówił rybakom, by zostawili swoje sieci (i rodziny) i szli za nim, bo on jest, hehe, Synem Bożym :D
No i mamy sedno.
Twoje ego śmieje się… z Ciebie.
Ale użyłeś pięknych, symbolicznych słów.

Tak, ludzie wybrali swoje sieci. Swoje nawyki. Swoje przekonania. Swoją podświadomość. Sami się w nie złapali.
Wybrali swoje rodziny – swoje utożsamienia. Wybrali swoje cierpienie, swoją biedę.

Każdy człowiek sukcesu poświęcił wiele, by osiągnąć sukces.
Tysiące godzin kształcenia się. Musiał znaleźć możliwość porzucenia swojej dotychczasowej sieci, by sięgnąć po coś więcej. Np. zbudować łódź, by łowić większą ilość ryb. A potem nauczyć się jak prowadzić małą firmę złożoną z 5 łodzi. Zarządzania ludźmi, itd.
Musiał rzadziej być w domu, ze swoją rodziną.
Wszyscy mamy swoje sieci.

Nie, Jezus nie był sekciarzem.
To kościół jest sektą. Bo wmawia ludziom kłamstwa. Nieprawdę. Zaś nauki Jezusa były praktyczne, łatwe.
On nie mówił ludziom, że mają za nim iść jak barany.

I wiesz co? I ludzie tak właśnie dziś postępują. Idą jak barany za programami swojej podświadomości.
Podświadomość mówi – “Tylko bezpieczna praca na etacie za 2000 zł. Własna firma be”. I idziemy jak barany.

Gdyby przyszedł do mnie człowiek, który ma taką energię i aurę jak On. Do tego zamienił mi wodę w wino, uzdrowił trędowatego, przywrócił wzrok niewidomemu i powiedział mi, żebym z nim poszedł na trochę, możesz być pewien, że by się za mną kurzyło, by go nie zgubić z oczu.

No ale ludzie pokazali, że wybrali strach, a nie miłość.
Wybrali swoje sieci. Swoją sektę. Swoje “rodziny”.
Przecież te słowa były symboliczne. Oznaczały – puśćcie przywiązania. Uwolnijcie się.
Nie mówił, by to wszystko porzucić.

Ludzie trzymają się tych swoich rodzin nawet jak sobie wmawiają nawzajem cierpienie, ból, umniejszają sobie.
Nie mają odwagi, by wybrać siebie i miłość do siebie. Wybierają to, co znane.
Te swoje kozy i owce.

Pamiętajmy, że więźniem można być tylko w swoim umyśle.
Gdy więzień opuszcza więzienie po dziesiątkach lat, zazwyczaj wraca lub popełnia samobójstwo.
Zbyt się boi. Wybiera swoją “rodzinę”.

Ile osób to potwierdzi? Ile było na jakichś szkoleniach i czuli się super. Potem to trwało tydzień czy dwa i wrócili do swoich rodzin i sieci?
Kto poszedł dalej? Kto wybrał nowe – kto wybrał królestwo , a kto swoją pełną dziur sieć?