*

Najserdeczniejsze życzenia świąteczne z okazji Wielkanocy!

*

Święto Wielkiej Nocy jest w religii chrześcijańskiej najważniejszym świętem.

Z jakiego powodu? Bo upamiętnia zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, czyli –

święto to przypomina nam i daje nadzieję, że śmierć to nie koniec.

Jest to szczególnie ważne w okresie panującej pandemii, gdy umarło już ponad 100 tysięcy ludzi. I ludzie globalnie projektują swój strach przed śmiercią na wirusa i obecną sytuację. Zapewne wierzą, że jak skończy się pandemia, to także zniknie ich lęk.

Warto wiedzieć, że źródłem wszystkich lęków jest lęk przed śmiercią. Każdy lęk jaki odczuwaliśmy od początku naszego życia miał źródło w lęku przed śmiercią. Potwierdza to proste ale ważne ćwiczenie – w obliczu dowolnego lęku pytamy siebie – “I co wtedy?” Okazuje się, że zawsze dojdziemy do strachu przed śmiercią. To ćwiczenie pomaga nam zmierzyć się z kolejnymi warstwami naszych nieuświadomionych lęków i dzięki temu je uwolnić. W tym sam strach przed śmiercią.

A więc baliśmy się zanim w ogóle o tym wirusie ktokolwiek pomyślał. To co czujemy nie ma więc z nim za wiele wspólnego. Tylko tak nam się wydaje. A raczej naszym umysłom, z którymi się bezkrytycznie identyfikujemy.

Warto podczas tego święta (i każdej innej okazji) zamiast skupić się na sprzątaniu i gotowaniu (co także często jest ucieczką od uczuć), pokontemplować tę prawdę –

że Życie jest wieczne i nie podlega śmierci. 

To jedna z najbardziej doniosłych Prawd na tej planecie. Dlatego Wielcy Nauczyciele jak Jezus i Budda nauczali, że każdy lęk to iluzja. Bo skoro już wszyscy mamy życie wieczne, to co w takim razie robimy bojąc się?

Śmierć to tylko nazwa dla zmiany formy życia.

Jest to oczywiście wspaniała wiadomość jednak warto wziąć pod uwagę pewien pomijany, bo nieznany fakt.

Życie, jako że jest wieczne, czyli się nie kończy i nie zaczyna od nowa (z tzw. białą kartą) – dotyczą konsekwencje swoich wyborów. Z każdym wyborem związane są konsekwencje, za które odpowiadamy NA WIECZNOŚĆ.

Warto też pamiętać, że Jezus został zamordowany za głoszenie Prawdy. Czyli tego, czego większość ludzi nadal nie chce słyszeć, ani znać.

A ludzie liczą, że jak nikt ich np. nie przyłapał na kradzieży, to im się “upiekło”. Jaaaaasne… Naturalnie udowodnić tego nie można, tak jak i to, że jakikolwiek przejaw miłości, radości, wdzięczności i przyzwoitości ma znaczenie. A jednak od tysięcy lat jesteśmy uczeni, że tak.

Jako że przyszłości przewidzieć nie można (co ludzie próbują nadal robić będą oczarowanymi ezoteryką), bo jest tworzona na podstawie wyborów dokonywanych przez wszystkich w każdej chwili, warto nareszcie zacząć dokonywać wyborów coraz mądrzejszych.

Bo dotrzemy tam dokąd zmierzamy.

Nie zrobi tego Bóg, los, latający potwór spaghetti, tylko nasz kierunek. My za to odpowiadamy w 100%.

Jeśli chcesz dotrzeć nad morze ale uprzesz się w kierunku na Bytom, to dotrzesz do Bytomia. Bo co z tego, że chcesz jednego, jak robisz drugie?

Z drugiej strony – tu gdzie jesteśmy – sami tu dotarliśmy. Nikt nas w tym miejscu nie umieścił.

O tym mówił każdy Wielki Nauczyciel – by nie wybierać negatywności, bo sami je do siebie przyciągniemy i sami sobie stworzymy taki los. Ale większość ludzi nadal woli narzekać i użalać się, obwiniać Boga, siebie, innych, nawijać o niesprawiedliwości.

No ale jedną z cech Prawdy jest to, że jest ponadczasowa. Czyli jest tak samo aktualna 10 000 lat temu, 2000 lat temu, 5 lat temu i dziś i będzie aktualna za 50 000 lat.

We wszystkim ukryty jest dar – także w naszej obecnej sytuacji nawet jeśli jest bardzo ciężka. Cierpimy wyłącznie przez nasz opór wynikający z błędnej i/lub niezwykle ograniczonej perspektywy w jakiej postrzegamy np. swoje życie.

Jeśli ktoś stracił pracę i cierpi przez to i mi mówi, że trudno jest mu nie cierpieć, to moje pytanie brzmi – a w ilu trudnych sytuacjach w przeszłości wybrał coś innego, niż cierpienie? Zawsze jest wybór. Ale jeśli będziemy go odkładać w nieskończoność i wmawiać sobie, że możemy tylko cierpieć, to będziemy tylko cierpieć. Ale oczywiście nikt nas do tego wyboru nie zmusza.

Oczywiście wiele osób w drodze krzyżowej Jezusa doszukuje się większego sensu – np., że cierpienie jest niezbędne, że jest smutnym losem człowieka. Otóż tak nie jest. Droga krzyżowa był to sadystyczny wymysł ludzkiego ego, by Prawda nie była głoszona.

Niejeden mi się już przyznał, że i mnie uważał za idiotę, bo np. mówiłem o życiu uczciwym, pozytywnym, odważnym, chętnym.

Kiedyś się nie patyczkowali i od razu lecieli do rządzącego, mówili jakieś kłamstwo i człowieka, który nauczał o miłości od razu wrzucano do więzienia. Dzisiaj, jako że mamy tzw. wolność słowa, wyśmiać, znieważyć, zniekształcić, wyciągnąć z kontekstu (co wielu robi chętnie, także na tym serwisie), etc. można wszystko nie bacząc na to, co się robi.

Tak jakby ludzie sami dążyli do zniewolenia siebie.

Awatar mówi, że jesteśmy odpowiedzialni za nasz los, a my lecimy i każemy uwięzić tego mędrca… A potem wielki płacz, że nam się nie podobają rządzący. Że ograniczają wolność, wybory.

Gdy mówię, że odpowiadamy za swój los, to weźmy pod uwagę np. strach przed wirusem. Nadal sądzimy, że wirus nas przeraża i więzi, ogranicza. Ale przecież oczywistym jest, że strach bierze się z nas, a nie z wirusa. My następnie dokonujemy projekcji strachu na wirusa. Bo gdyby źródłem strachu był wirus, to by znaczyło, że wszyscy, którzy się go boją, są nim zarażeni! A jednak tak nie jest.

Konieczność zostania w domu nie jest żadnym ograniczeniem. W tym czasie możemy dokonać ogromnych wewnętrznych zmian, oczyszczenia, wzrostu. A także możemy dalej trzymać się emocji i oporu, dalej utrzymywać ich racjonalizacje, negatywne, osłabiające przekonania i projektować je na świat.

W każdej pozornej stracie ukryty jest dar, jakiś zysk. I zazwyczaj ten zysk zdecydowanie przewyższa stratę.

Przykładowo – możliwość nareszcie rozpoznania iluzji strachu i uwolnienia jego energii. Oraz zmiana którejś negatywnej, osłabiającej postawy na jej zdrowy, pozytywny, wzmacniający odpowiednik (na podstawie książki dr Hawkinsa “Przekraczanie poziomów świadomości”):

1. Panika, przesadne reakcje – Samokontrola.

2. Dramatyzowanie – Radzenie sobie.

3. Podkreślanie – Spuszczanie z tonu.

4. Pozyskiwanie uwagi i pomocy – Samowystarczalność.

5. Próby kontroli – Poddanie.

6. Emocjonalność – Trzeźwe MYŚLENIE (a nie bezwolne hipnotyzowanie się mentalizacją).

7. Przesadzać – Minimalizować.

8. Wyobrażać sobie – Myśleć logicznie.

9. Projekcje na przyszłość – Życie w teraźniejszości.

10. Namnażać – Powściągać wyobraźnię.

11. Opór, obrona, unik – Akceptacja.

12. Osłaniać – Przepracować.

13. Utrata młodości, pieniędzy, własności – Dostrzeganie źródła wartości wewnątrz.

14. Projekcja przyczyny – Poczuwanie się do odpowiedzialności.

No bo nikt mi nie powie, że zaprzestanie bania się raz na zawsze poprzez uwolnienie jego energii nie jest cudownym zyskiem?

Obchodzenie świąt nie wiąże się tylko z tym, by dobrze zjeść, dać sobie prezenty, życzyć coś, poklepać się po ramieniu, spędzić czas z rodziną i tyle. A jednak większość ludzi na tej planecie dokładnie tak obchodzi wszystkie święta.

Każde święto to możliwość kontemplacji siebie – swoich utożsamień, postaw, percepcji, czynów, błędów, intencji oraz ich uwolnienie, poddanie i zastąpienie dojrzalszym odpowiednikiem. A jednak święta stały się dziś raczej hasłem marketingowym i czasem robienia, a nie świadomego BYCIA. Tak daliśmy się wszyscy wkręcić. I to bardzo chętnie – bo ego oczywiście z radością pójdzie i wyda kupę pieniędzy na prezenty i uzna, że jest takie dobre i hojne. A potem będzie trząść tyłkiem przez cały rok i nie będzie już takie hojne ani dla siebie, ani nikogo innego. Albo będzie przez tydzień sprzątać i gotować i uzna się za takie dobre, takie religijne.

Każde święto to okazja, by zacząć zmianę w sobie.

A nie pretekst, by coś zrobić raz i na tym poprzestać.

Pamiętajmy, że gdy skończy się pandemia, strach nie zniknie. Bo nie wirus był jego źródłem. Wszystko co czujemy nadal będziemy czuli i po prostu wyprojektujemy to na coś innego. Nikt nie stanie się ani trochę bardziej odważny, śmiały, zaradny, mądry, kochający, ani spokojny, bo zmieniła się sytuacja na świecie. Każdy będzie dokładnie taki sam, o ile nie dokonał wewnętrznego oczyszczenia, zmiany swoich intencji, postaw, nastawienia, interpretacji, etc.

Czekając aż świat się zmieni lub coś w świecie, czekamy na samych siebie.

Ta Prawda także jest aktualna od zawsze i zawsze będzie aktualna.

I próbując to zrobić być może dostrzeżemy jak przywiązaliśmy się do strachu, a może także i do świadomości ofiary.

A teraz zobaczmy powszechne absurdy na temat tego święta z pierwszej strony Google:

1. Onet.pl – “Wielkanoc to najstarsze i najważniejsze święto w religii chrześcijańskiej – upamiętnia mękę, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. Ten niezwykły czas jesteśmy zmuszeni przeżywać w domach z powodu epidemii koronawirusa. Być może to dobra okazja do poznania nie tylko wymiaru duchowego, ale również bogactwa tradycji i zwyczajów wielkanocnych, z których znaczenia nie zawsze zdajemy sobie sprawę. Czy wiesz dlaczego w Wielki Piątek ksiądz zakłada czerwone szaty, czego absolutnie do koszyczka ze święconką nie wkładać i dlaczego musi się w nim znaleźć baranek, chleb i sól? Zobacz naszą infografikę!”

Wow! Dobra okazja do poznania wymiaru duchowego i bogactwa tradycji! Więc przemyślmy dokładnie dlaczego ksiądz ubiera się na czerwono i dlaczego do koszyczka nie możesz włożyć frytek!

No, powiem wszystkim, że od razu czuję się bliżej Boga!

A poza tym dlaczego do cholery mamy upamiętniać mękę i śmierć kogokolwiek??? Dlaczego nie upamiętniamy miłości, wybaczenia, szacunku do każdego człowieka? Dlaczego nie upamiętniamy tego kim Jezus BYŁ, tylko to, że skonał w męczarniach?

2 Gk24.pl – “Symbolika palmy wielkanocnej”: “Wierzba symbolizuje zmartwychwstanie i nieśmiertelność duszy. To właśnie gałązki wierzby powinny znaleźć się w palmie wielkanocnej. Piszemy, co jeszcze oprócz nich powinniśmy wkomponować w palmę wielkanocną oraz co ona symbolizuje.”

Och! A tu sobie tworzymy palemki! Bo symbolizuje nieśmiertelność duszy! Więc trzeba koniecznie mieć palemkę! Dorzuciłbym jeszcze balonik napełniony helem, by symbolizował naszą drogę do Nieba!

3. Twittery, Fejsbuki, etc. – celebryci, inni ludzie – chwalenie się jedzeniem. Niektórzy nawet zastanawiają się nad symboliką jedzenia, jakby to miało jakiekolwiek znaczenie co zjemy w tym czasie…

Ma znaczenie kiełbasa w koszyczku? Chrzan? Jajka? Czekoladowa kurka i króliczek? Posiadanie ich na stole i zjedzenie cokolwiek zmieni? Coś da? Absolutnie nie. A jednak ludzie do tego podchodzą jakby od tego zależał ich zbawienie.

Nie mówię, że mamy zaniedbać przygotowania do świąt – ale róbmy to mądrze – z radością, miłością, spokojem. TO ma znaczenie, a nie same potrawy. Nasza intencja, nasze zaangażowanie. To pomoc także dla innych, by się rozpromienili, uśmiechnęli, poczuli dobrze przy naszym stole.

Mamy też dużo innych dość sporych absurdów – np. święcenie pokarmu w kościele. A dlaczego musimy z tym iść specjalnie do kościoła? Każdy może poświęcić swój pokarm – pomodlić się o to, poprosić Boga o błogosławieństwo, wyrazić wdzięczność za posiłek. Nie musimy wkładać garnituru lub najlepszej kiecki i biec z koszyczkiem do kościoła jak Czerwony Kapturek do babci.

Też praktycznie każdy mówi o potrawach, które powinny znaleźć się na stole, o tym jak go przygotować, wystroić.

A co oznacza stół? Stół to coś, co łączy rodzinę lub grupę ludzi. To symboliczne miejsce, przy którym siadamy, przy którym następuje rozmowa, wspólne posilanie się, na którym stawiamy to, czym się pożywiamy i dzielimy z innymi. A więc przy stole łączymy się i dzielimy z innymi ludźmi. W święta Bożego Narodzenia symbolicznie zostawia się miejsce przy stole dla kogoś obcego – czyli powinniśmy mieć świadomość, że w ten sposób otwieramy miejsce w swoim sercu dla “obcych”.

Bardzo często to, co dosłownie stawiamy na stole ma bardzo niewiele wspólnego z duchowym wymiarem tego co stawiamy na “stole” swojej świadomości dla siebie i dla innych każdego dnia.

A co mamy na swoim “wewnętrznym stole”? Lęki, wstyd, winę, urazy, żale, gniew, frustrację, stres, różne negatywne przekonania o sobie, innych ludziach, świecie? Negatywne oceny, osądy, wieczną krytykę? I ile czasu już je mamy w swojej świadomości? 5 lat? 10 lat? 30 lat?

Wyobrażamy sobie jakby to było mieć na stole od 20-tu lat tego samego śledzia? I kto na tym głównie ucierpi? Oczywiście my.

To, co utrzymujemy w sobie ma nieskończenie ważniejsze znaczenie, niż to co mamy na dosłownym stole. A jednak o stół i potrawy dbamy ale to czym karmimy siebie, co sobie dajemy, co dajemy innym – to wszystko jest dramatycznie zaniedbywane.

Np. 20 lat temu stworzyliśmy lub nauczyliśmy się przekonania, że jesteśmy gorsi i co? Nic z tym nie zrobiliśmy od tamtej pory – nadal to utrzymujemy? I pławimy się we wstydzie, winie, żalu? Dlaczego to robimy? Jeśli 20 lat temu nie zjedliśmy sałatki, to nadal trzymamy ją na stole?

A skoro trzymamy się np. użalania, no to mamy z tego jakąś korzyść.

Zauważmy, że sprawdzenie co jest na naszym “wewnętrznym stole” to 4-ty krok grup 12-tu kroków – wykonanie odważnego, rzetelnego, uczciwego inwentarza moralnego.

Aby to NARESZCIE (z)ROBIĆ ludzie muszą się uzależnić i naprawdę poważnie cierpieć, zniszczyć sobie zdrowie, życie, związek i/lub karierę. Dopiero wtedy zaczynają robić to, do czego zachęcają nas święta, czyli duchowe tradycje.

Udawanie, że się łatwo nie frustrujemy nie zmieni faktu, że się łatwo frustrujemy. Czyli utrzymujemy swoją małość, wstyd, winę, gniew, opór, dumę. I kto wie jakie jeszcze przekonania.

Wykonanie tego inwentarza i rozpoczęcie pracy nad tym, co możemy zmienić jest bardzo ważne. Bo dzięki temu przestajemy być podatni na zranienie.

Człowiek, który w pełni zaakceptował swoje słabości staje się niepodatny na zranienie psychiczne i emocjonalne.

Odbiera ze świata swoją moc i staje się niezależny od niego, niewrażliwy na wykorzystanie, machinacje i manipulację.

To wszystko, co stanowi ESENCJĘ świąt ma bardzo głęboki sens i wymiar niezwykle praktyczny. Ale trzeba to robić, a nie tylko o tym czytać i myśleć.

Dlaczego Droga Krzyżowa ma znaczenie? Bo pokazuje jak ludzie reagują na Prawdę, na Miłość. Poznałem kochającą osobę, której miłość nawet jej najbliższa rodzina traktuje jako przejaw ignorancji, naiwności i także głupoty. Skoro rodzina miłość własnego dziecka do innych i do świata tak postrzega, to nie dziwne, że ludzie 2000 lat temu domagali się ukrzyżowania Jezusa, który nauczał miłości. I był Miłością. To, co oczywiście nie jest w ogóle znane to fakt, że ludzie w czasach Jezusa byli o ponad 100 punktów świadomości niżej (skala dr Hawkinsa). Czyli byliśmy globalnie na poziomie Strachu. Wtedy tak ludzie reagowali na niezwykle wysoki poziom świadomości i dojrzałości. A dzisiaj jak reagujemy? Niewiele lepiej.

Zamiast skupiać się na cierpieniu Jezusa i je usprawiedliwiać, zamiast dorabiać do tego filozofie i sens, zastanówmy się jak rozwinięta musi być Istota, która nie gniewa się, nie obwinia i kocha tych, którzy nie życzą jej dobrze i pragną jej śmierci? Jezus nie przestał kochać nawet na sekundę. Nigdy nikogo nie obwinił.

Nikt od nikogo nie wymaga być drugim Jezusem. Ale krytycznie ważne jest rozpoznanie swojego obecnego poziomu rozwoju i problemów, blokad oraz wybór intencji, by to przekroczyć, uzdrowić, przepracować, poddać, zostawić za sobą. Oczywiście myślenie o tym, to nie żadna praca.

Wybaczenie sobie, puszczenie się wstydu, winy, oporu, żalu, strachu, gniewu i dumy naprawdę nie jest czymś niesamowitym. Ale nie może się to udać, gdy będziemy sobie fantazjowali o rzeczywistości i np. próbowali “przeskoczyć strach” czy “przełamać opór”. Na siłę nie staniemy się też np. bardziej spokojni, ani radośni.

Z Wikipedii przeczytałem ciekawą informację:

“Wokół zwycięstwa Chrystusa nad śmiercią, skupia się cała liturgia i cała teologia prawosławna. Zwycięstwo Chrystusa rozumiane jest jako duchowo urzeczywistniające się w każdym pokoleniu:

Tak, Chrystus zmartwychwstały powoduje, że i my powstajemy z martwych, gdyż On nosi w sobie pełne człowieczeństwo, On, Niepodzielny, czyste istnienie w komunii. „Wczoraj byłem ukrzyżowany z Chrystusem”, głoszą jutrznie paschalne, „dziś z Nim jestem wyniesiony do chwały. Wczoraj byłem umarły z Nim, dziś łączę się z Jego Zmartwychwstaniem; wczoraj z Nim byłem pogrzebany, dziś wraz z Nim budzę się ze snu śmierci”. Śmierć biologiczna i wszystkie śmierci cząstkowe, które ją poprzedzają i tragicznie wytyczają nasze losy, od tej pory stają się już tylko przejściami, „paschami” w dosłownym znaczeniu tego słowa, przejściami, poprzez które zmartwychwstanie ogarnia nas na miarę naszej wiary, ponieważ śmierć duchowa, która je otacza, i którą one symbolizują, zostaje od tej pory unicestwiona[16].“

Więc ludzie zakładają, że Jezus zwyciężył śmierć… Tylko że tu nie ma co zwyciężać. To błędna interpretacja. Niemniej po raz kolejny wraca temat walki – bo ego potrafi tylko walczyć. Cały czas do tego namawia. Jezus uczy poddania, a ludzie jak papugi w kółko, że pokonał śmierć…

Nie chodzi o zmartwychwstanie, lecz o świadomość – wysoką świadomość braku śmierci, ciągłości i nieskończoności życia oraz brak strachu oraz świadomość Miłości. A żeby ją uzyskać, należy poddać to, co ją ogranicza. I nie zrobi tego za nas Jezus. To odpowiedzialność każdego z nas, by poddać to, co sami w sobie utrzymujemy.

Pamiętajmy, że “wiedzieć o” nie ma nic wspólnego ze świadomością, własnym doświadczeniem i BYCIU tym.

M.in. dlatego właśnie święta są tak istotne – bo przypominają nam o konieczności kontemplacji, modlitwy, medytacji, uwalnianiu strachu, oporu. Łączeniu się w świadomości z Bogiem. Kto się obudził ze wspomnianego “snu śmierci”, czyli z niskiej, zwierzęcej świadomości? Na razie kilka procent ludzkości. Dopiero kilka procent ludzkości (3-4%) wzrosło na poziom Miłości, czyli wybrało taką intencję, uwolniło to, co ten poziom ograniczało – wykonało tę pracę. A ponad 80% ludzkości jest kompletnie nieświadoma i nie ma intencji tego zmienić. Reszta – kilkanaście procent – aktywnie nad sobą pracuje. Niemniej dopiero kilka procent ludzi “załapało” o co mniej więcej chodzi.

Ludzie bardziej rozwinięci po prostu lepiej wykorzystują dany im czas. Tak jak i są młodzi milionerzy, którzy zamiast imprezować czy narzekać na kogokolwiek, pracowali od rana do nocy, cały czas się uczyli, rozwijali. I osiągali wspaniałe sukcesy przed 30-tką. Nie ma to nic wspólnego z lepszymi genami czy silniejszą psychiką.

Bo jeśli w tym momencie narzekasz, użalasz czy umniejszasz sobie, to tylko i wyłącznie Twoja decyzja, by to robić. W każdej chwili możesz przestać. Ale najwyraźniej nie chcesz przestać.

Cytat ten mówi także, że w zależności od naszych decyzji i tego kim się staliśmy, śmierć będzie dotyczyć nas coraz mniej. Bo dopóki nie wzrośniemy na poziom Miłości, prawie na pewno będziemy kolejne razy inkarnować jako ludzie w niskiej świadomości – “śnie śmierci”. Ponowne inkarnacje jest to intencja większości ludzi na tej planecie. To ich wybór, a nie jakieś odgórne zarządzenie. By nareszcie się obudzić, przepracować nazbierane negatywności, odpuścić je, wybaczyć, nauczyć się żyć np. odważnie, chętnie, uczciwie, kochająco. A do tego prowadzą różne drogi – w tym uzależnienia.

Pozory mylą, bo umysł widzi tylko pozory, a nie esencję – duchowy wymiar.

Robienie pisanek ze swoimi dziećmi z miłością i radością zbliża nas do Boga. Ale obchodzenie święta jako ofiara, z musu, bo tak wypada/trzeba, nie ma nic wspólnego ani z Bogiem, ani z samym świętem. Ani tym bardziej ciągłe banie się czegoś. Więc pozornie możemy robić to samo ale jedna osoba będzie stawała się coraz bardziej kochająca, a druga coraz bardziej sfrustrowana.

To na co chciałem w powyższym cytacie zwrócić uwagę, to szczególnie ten fragment – “Śmierć biologiczna i wszystkie śmierci cząstkowe, które ją poprzedzają i tragicznie wytyczają nasze losy, od tej pory stają się już tylko przejściami, „paschami””.

No proszę – wprost mówi się o ponownym inkarnowaniu (nie mylić z reinkarnacją – inkarnowanie i reinkarnowanie to dwie zupełnie różne sprawy). Zastanawiające jest tylko dlaczego jest to postrzegane jako tragiczne? I dlaczego tylko śmierć rzekomo wytycza nasze losy? Dlaczego cały czas oddawana jest odpowiedzialność za swój los na coś/kogoś?

W każdej sekundzie wyznaczamy swój los. I odpowiadamy za to wyłącznie my.

Pamiętamy z jakiego poziomu świadomości życie postrzegane jest jako tragiczne? Z poziomu Strachu, czyli poziomu świadomości, na którym ludzkość była globalnie w czasach Jezusa, a więc 2000 lat temu. W tym kontekście nie zmieniło się to jak patrzymy na życie i na śmierć. No bo praktycznie nikt nie obchodzi świąt zgodnie z ich przeznaczeniem. Raczej ucieka się od strachu przed śmiercią, a nie poddaje się go Bogu. Prawie nikt nie dokonuje rekontekstualizacji ani życia, ani śmierci podczas świąt.

Jeśli chcemy przestać się bać (niewiele ludzi tego chce), to niezbędne jest dokonanie rekontekstualizacji życia i śmierci.

Tutaj kilka wspaniałych cytatów z Biblii:

1 Tes 5, 16-18:

Bracia i siostry, posłuchajcie słów świętego Pawła Apostoła do Tesaloniczan. “Zawsze się radujcie, nieustannie się módlcie. W Każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was”.

Kto raduje się nieustannie, modli i dziękuje w obecnej sytuacji? Ktokolwiek? Jeśli nie, to dlaczego? Dlaczego nie robimy tego, czego uczy nas Święte Pismo? Bo my wiemy lepiej?

Za co dziś możemy być wdzięczni, za co możemy się radować? Czy w ogóle potrzebujemy do tego jakichś powodów?

Mt 6, 31 ab.32b-33:

Bracia i siostry, posłuchajmy słów Ewangelii według świętego Mateusza. “Jezus powiedział do swoich uczniów: „Nie troszczcie się zbytnio i nie mówicie: co będziemy jeść? co będziemy pić? Przecież Ojciec wasz niebieski wie, że tego wszystkiego potrzebujecie. Starajcie się naprzód o królestwo Boga i o Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane”.

Biblia mówi jedno – nie troszczmy się zbytnio o to, co będziemy jedli, bo Bóg i tak o to zadba. Poucza nas, by starać się o wzrost do miłości, do świadomości połączenia z Bogiem i innymi ludźmi. A co ludzie robią – praktycznie tylko skupiają się na gromadzeniu jedzenia na stole ze strachu i poczucia braku. Oraz – oczywiście – odłączenia od Boga.

Nie ma tu mowy, że mamy się położyć, a Jezus zadzwoni nam po pizzę. Mowa o np. martwieniu się czy stresowaniu. Mowa o życiu spokojnym, pełnym miłości i życiu aktywnym, chętnym.

Cytaty te przedstawione zostały w artykule Onet.pl. A na samym początku tego artykułu były takie informacje:

“Ważne w tym czasie jest przypomnienie sobie głębokiej symboliki pokarmów wkładanych do koszyczków. “

A ja jakoś nie przypominam sobie, by Jezus uczył, że ma to jakiekolwiek znaczenie… Też nie kojarzę, by Jezus zmartwychwstał z koszyczkiem w ręku. Ludzie milion razy za bardzo wszystko odczytują dosłownie. Pokarm fizyczny ma najmniejsze znaczenie. Chodzi o to, czym karmimy siebie każdej sekundy – wiarą, nadzieją, radością czy strachem, oporem, wstydem, winą, gniewem? To ma znaczenie i ten “koszyczek” to nasza świadomość. O to powinniśmy dbać i błogosławić.

Tak samo ze świecą – świeca na stole to zwykły bajer. Ona nie ma żadnego znaczenia. Zapalona świeca oznacza płomień świadomości. Świadomość życia, które podtrzymuje Bóg, a nie my (szczególnie nie umysł), ani pokarm fizyczny. Ale co z tego? Wiedzieć o tym, a faktycznie stać się świadomym to zupełnie różne wymiary.

Tutaj jest majstersztyk:

“Zachęcam do publikacji w mediach społecznościowych zdjęć tradycyjnych koszyczków wielkanocnych z hasztagiem #Święconka – powiedział rzecznik Konferencji Episkopatu Polski ks. Paweł Rytel-Andrianik”

Jestem przekonany, że gdyby w tych czasach Jezus żył fizycznie pośród ludzi, to na pewno zachęcałby nas do publikacji sweet fociek koszyczków i stołów. #cykamdlajezusa #gotujęzjezusem #doniebaprzezzoladek

Żadne święta nie przyniosą ani spokoju, ani radości, bo te stany są w każdym z nas. To my jesteśmy ich źródłem. Ale źródło to zamykamy, ograniczamy, przygruzowujemy każdego dnia. I zamiast zmierzyć się z oporem i strachem i je uwolnić, wolimy uciekać od uczuć w jedzenie i myślenie. A także w porno rzecz jasna.

Święta w swojej esencji zachęcają do odkrywania W SOBIE Prawdy. Ale oczywiście nie ma do tego żadnej powinności. Nikt nas do tego nie zmusza.

Jednak można sobie zadać pytanie – dlaczego nie chcemy żyć spokojnie, radośnie, chętnie, odważnie, rozsądnie, odpowiedzialnie? Dlaczego uznaliśmy i wybraliśmy coś innego za odpowiednie dla nas?

A jeśli chcemy coś zmienić – zacznijmy zmieniać w sobie. Jaką negatywną cechą charakteru chcielibyśmy w sobie przepracować i odpuścić to, co ją zasila – np. żal, gniew, opór, poczucie winy, wstyd, strach?