Witam Cię serdecznie!

Dzisiaj króciutki artykuł w formie przypomnienia kilku istotnych informacji.

Każdy “dzień” jak Dzień Kobiet czy Dzień Nauczyciela oraz święta nie są w rzeczywistości w żaden sposób specjalne. Te daty nie mają żadnego znaczenia. Bo to znaczenie nadali im ludzie.

W rzeczywistości każdy dzień może być świętem i specjalnym dniem, w którym skupimy się na jakimś szczególnym aspekcie siebie, świata, jakiejś konkretnej osobie lub grupie osób.

Jeśli kochasz kobiety, to każdy dzień może być dniem kobiet. I nie oznacza to, że każdy dzień będzie odarty z wyjątkowości. Wręcz przeciwnie.

Od Ciebie zależy czy każdego roku przeżyjesz ten sam dzień 365 razy, czy przeżyjesz 365 wyjątkowych dni.

Święta nie muszą być “od święta”. ;)

Ale pomówmy o Dniu Kobiet.

Co to jest kobiecość? Co przez to rozumiemy? Kobiety i tyle?

A co wiemy i rozumiemy na temat kobiet? Bo to też tylko nasze zdanie, nasza percepcja. A percepcja wynika z kontekstu. Jaki jest kontekst Twojego postrzegania, jakie są Twoje intencje, pozycjonalności, z których dokonujesz osądów i interpretacji?

Kobiecość to dużo więcej, niż tylko kobiety. Aspekty kobiece są w każdym mężczyźnie, tak jak i aspekty męskie są w każdej kobiecie.

Bo płcie nie są względem siebie przeciwne. Płcie dopełniają się. Zdrowa męskość potrzebuje zdrowej kobiecości i odwrotnie.

Jeśli do tej pory ślepo powtarzałeś/aś, że kobieta i mężczyzna to płcie przeciwne, bardzo Cię proszę – przestań. Gdyby obie płcie były sobie przeciwne, to by mieszkały po dwóch stronach planety i ludzkość wymarłaby przez jedno pokolenie.

Święto, jak sama nazwa wskazuje oznacza uświęcanie czegoś/kogoś. Czyli nadajemy temu znamiona świętości. Hmm, czy jednak mamy taką moc, taką możliwość? Oczywiście, że nie. Natomiast warto na to spojrzeć przez pryzmat –

uświadamiania sobie świętości aspektu lub osoby, których święto obchodzimy.

Święta to dlatego specjalne dni, bo to dni, które przypominają, by kontemplować świętość, w tym przypadku – świętość kobiet oraz kobiecości.

Dla tych, którzy będą kręcić nosami i wypominać mi, że kobiety postrzegam lepiej od mężczyzn, przypominam, że jest również dzień mężczyzny i wszystko co piszę o kobietach, można (i powinniśmy) analogicznie odnieść do mężczyzn.

Poza tym porównywanie kobiet do mężczyzn to jak porównywanie jabłek i gruszek. Porównywać możemy ewentualnie jakieś aspekty, konkretne cechy ale każda z nich ma na świecie tysiące jeśli nie miliony rozmaitych ekspresji. Porównywanie mija się z celem. Jakim celem? Cel i jego znaczenie każdy wybiera dla siebie.

Bardzo ważne jest, by uświadomić sobie jak my postrzegamy to, co kobiecie oraz to, co męskie. Bo braki w męskości potrzebują dopełnienia nie tylko zdrową męskością ale również kobiecością.

Zauważmy, że uwalnianie emocji wymaga od nas tego, co kobiece – bycia w sobie, świadomości, uważności, akceptacji i miłości względem tego, co wewnętrzne. Dlaczego to jest kobiece? Bo miłość skierowana do wnętrza jest przecież dosłownie związana z dzieckiem, które nosi kobieta podczas ciąży. Nie może ona ignorować żadnych sygnałów dochodzących z wewnątrz, bo dziecko mogłoby nie przeżyć. W następnym etapie ta uwaga przenosi się na zewnątrz – na dobro bycia dziecka. Ale już nie tylko mamy, teraz wiele do powiedzenia ma również tata. A przecież to ta sama miłość.

Mężczyzna w tym czasie pracuje, zarabia, buduje dom, kupuje rzeczy dla dziecka. Robi to czego w tym czasie kobieta nie może. A kobieta w tym czasie zajmuje się dzieckiem. Mężczyzna pomaga jak może.

Czy to sobie przeciwne? Nie. To się wzajemnie uzupełnia (przynajmniej w teoretycznie perfekcyjnym scenariuszu).

A teraz przemyśl to zagadnienie, tylko zamiast dziecka niech to będzie np. kariera. I zamiast “kobieta” i “mężczyzna” niech to będę aspekty kobiece i męskie w Tobie. Czego jest za dużo? Czego jest za mało? Czego w ogóle brakuje? Odpowiadając sobie na te pytania, znajdziesz przyczyny dlaczego np. Twoja kariera się nie rozwija jak zdrowy organizm i psychika.

Mężczyzna robiący coś dla kogoś, kogo kocha ma masę energii (kobieta zresztą też, bo tak naprawę mowa o cesze męskości). Osiąga więcej, niż zazwyczaj. Przekracza bariery, przekracza własne ograniczenia. Dzięki temu wzrasta – dzięki intencji miłości. I dzięki tej intencji wzrasta też to, o co ta osoba dba.

Natomiast mężczyzna robiący coś w świecie ale z intencją ucieczki od tego co wewnętrzne i wojujący w sobie z pewnymi aspektami siebie, to jak mężczyzna odpychający od siebie kobiecość. Często również dosłownie odpycha od siebie kobiety, nie dostrzega ich zainteresowania. Osiąga dużo mniej, niż mógłby, a to co osiągnął, osiągnął zazwyczaj dużo większym wysiłkiem, niż mógłby.

W przypadku pieniędzy – ludzie, którzy zarabiają ogromne kwoty mówią, że urządzają sobie “dzień kobiet” każdego miesiąca. Przynajmniej 2-3 dni w miesiącu przeznaczają na bycie ze sobą. Analizują swoje potrzeby, pragnienia, analizują swoje cele, rezultaty, pracę. Są w 100% w sobie. Niczym się nie rozpraszają. Poświęcają własnemu wnętrzu 100% uwagi. Troszkę jak kobieta w ciąży poświęca 100% uwagi potrzebom dziecka.

Nie osądzają się ale też nie usprawiedliwiają. Nie obwiniają, tylko wybierają odpowiedzialność. Nie uciekają i nie walczą, tylko akceptują i wybierają odwagę.

Jako, że dopełniają w sobie męskość kobiecością, a kobiecość męskością, osiągają znamienite sukcesy. Im mniej jednego lub drugiego, tym osiągamy mniej lub osiągamy to trudniej.

Nie widzą sensu w osądzaniu konkurencji, bo nie osądzają siebie. I odwrotnie – nie osądzają siebie, są otwarci na krytykę, chętnie dokonują zmian na lepsze. Cały czas wybierają to co pozytywne. Zresztą jedną z cech biznesu, który osiąga sukces jest nieprzerwany proces doskonalenia, korygowania, szukania tego, co działa, zmian. Czyli – rozwój.

Jeśli wprowadzimy to względem samego siebie, sukces jest kwestią czasu.

Zauważ, że wystarczy, że samego/samą siebie osądzisz, negatywnie ocenisz, a automatycznie wszystko co robisz również osądziłeś/aś. Czyli – obraz samego/samej siebie cały czas narzucasz na to co robisz. Jeśli sobie nadałeś/aś niską wartość, to nadałeś/aś także niską wartość temu co robisz. Czyli wystarczy pretekst, jakiś problem, by przestać pracować lub pracę zacząć zaniedbywać, bo nie widzimy sensu w staraniu się. Jeśli nie widzimy sensu własnego życia, to nie widzimy sensu żadnego życia. Ani ludzkiego, ani zwierząt, ani roślin.

Rodzic z niskim poczuciem własnej wartości, czyli marnym obrazem samego siebie, nie wychowa dziecka z wysokim poczuciem własnej wartości, bo dziecko “skopiuje” obraz samego siebie od rodzica. To nie jest wina rodzica. Rodzic lepiej nie potrafi. A dziecko odpowiada za siebie. Prędzej czy później prawnie. Ale w rzeczywistości – cały czas.

Dlatego, o ile tradycyjnie Dzień Kobiet to dzień, w którym wyjątkowo troszczymy się o kobiety, to starajmy się nie zapominać o kobiecych jakościach, które są niezbędne do zdrowia, życia, radości i sukcesu, każdego człowieka.

Jeśli mamy kobietę, to tego dnia przeanalizujmy powody do jej kochania, znajdźmy nowe, odrzućmy te, którymi ograniczamy miłość. A jeśli kobiety nie mamy, zróbmy to wobec samego siebie (zresztą jak masz kobiałkę, to też to zrób).

Każdy mężczyzna, z którym rozmawiałem pragnął, by jego kobieta go doceniała, akceptowała, szanowała. Dlaczego jest to takie ważne dla mężczyzn?

Bo to zdrowe – jak doceniasz swoją/czyją pracę, to doceniasz siebie/tę osobę. Działanie i osiągane definiuje wartość męskości. No bo pokaż mi mężczyznę, który się szanuje, docenia, ma wysokie poczucie własnej wartości, a nic nie osiąga… Jest natomiast masa mężczyzn, którzy się nie szanują, nie doceniają i przez zmaganie próbują to znaleźć lub otrzymać od innych. I rzadko się im to udaje.

Pragniemy akceptacji drugiej płci i szacunku, bo to rozpuszcza świadomość separacji. Od siebie, od ludzi, od miłości. Tylko, że akceptacji, ani szacunku nie możemy od nikogo otrzymać, bo to nie bombonierka. Zresztą rozmawiałem z wieloma mężczyznami, którzy akceptację dostawali, a mimo to dalej nie akceptowali np. swojego ciała, starań, pracy, jakiejś swojej cechy. Bo brak to iluzja, której nic nie wypełni. Z iluzji należy rezygnować na rzecz prawdy.

Pod maską nienawiści zawsze ukrywamy strach i poczucie bezsilności. Skrywamy także brak sensu własnego życia czy życia w ogóle.

Jeśli będziemy się tylko napędzać nienawiścią i uciekać od jej przyczyn, to nigdy z nią nie skończymy.

Zbyt wiele osób jest dla siebie bardzo surowych i niezwykle krytycznych. Nie doceniają swojej pracy, bo nie doceniają samych siebie. I dlatego pragną, by np. ktoś ładny ich docenił – bo sądzą, że wtedy sami wreszcie “zmyją” troszkę brudu z własnego obrazu, który sami utrzymują na swój temat.

Natomiast piękne kobiety bez wysokiej wartości “lecą” na mężczyzn z wysoką wartością. Nie ważne czy zarabiają oni miliony, czy żyją z dnia na dzień nie mając nawet własnego domu. Ważne, że doceniają siebie.

Wszyscy pragniemy uzupełnić to, czego braki odczuwamy. Jest to normalne.

Tylko że wewnętrznych braków nie da się uzupełnić. Ani tym bardziej niczym, ani nikim z zewnątrz.

Bo każdy wewnętrzny brak to iluzja.

Każda negatywna opinia o sobie to tylko Twoje własne zdanie, nic więcej. Natomiast obraz samego/samej siebie nie powinien być budowany na jakichkolwiek iluzjach, wyolbrzymieniach, porównywaniu się, dumie, pysze, ani jakimkolwiek przejawie egocentryzmu, winy, wstydu, żalu.

Znaczenie mają tylko fakty.

Jeśli popełniłeś/aś błąd, to popełniłeś/aś błąd. Koniec historii. Możesz nad tym rozpaczać, nękać i dręczyć się przez następne 100 lat, a możesz błąd naprawić, wyciągnąć wnioski, zadośćuczynić innym oraz sobie – rozwinąć się.

Tego też powinien uczyć Dzień Kobiet. Bo jeśli choć na dzisiaj odpuściłeś jakiś żal czy urazę względem swojej partnerki, to znaczy, że możesz to zrobić każdego dnia i nie tylko wobec niej ale też wobec siebie i każdego innego. Pytanie – jeśli tego nie robisz, to dlaczego?

Im mniej osądzania innych, tym mniej osądzania siebie. I odwrotnie – im mniej osądzasz siebie, tym mniej osądzasz innych. I dzięki temu łatwiej Ci się żyje.

Jeśli widzisz piękno w innych (bez oczarowywania się), to łatwiej jest Ci je zobaczyć w sobie. I odwrotnie – jeśli widzisz realne piękno w sobie, łatwiej będzie Ci je zobaczyć w innych.

Niezależnie jak kobieta jest piękna, pragnie zobaczyć tego odbicie w męskich oczach. Dlaczego? Bo – cytując Zana Perriona – “piękno potrzebuje świadka”.

Piękno fizyczne bez świadka nie jest pięknem. Bo wszystko jest piękne – drzewa, chmury, morze, zachodzące Słońce, deszcz. Żyjemy w naprawdę pięknym świecie. I tylko my go osądzamy.  Świat, ludzi, siebie. Tego osądzania nie ma poza nami.

To całe ocenianie, osądzanie, w tym podział na piękne, brzydkie i wszystko pomiędzy jest tylko efektem naszej niedojrzałości – naszej percepcji. A że nasza psychika nigdy nie traci natury dziecka, to odzwierciedli ona nasze postępowanie.

Tym samym nie można osądzić nikogo, nie osądzając siebie.

Religia od tysięcy lat uczy, by nie osądzać i osądzanie zostawić Bogu. Ale mało kto wziął to sobie do serca. I zamiast przestać osądzać, bo dzięki temu kolosalnie łatwiej się żyje, ludzie przerzucili odpowiedzialność na Boga. Bo skoro mamy zostawić osądzanie Bogu, to znaczy, że Bóg wszystko i wszystkich osądza. Co jest oczywiście bzdurą, bo Bóg nie osądza. Ale ludzie stwierdzili dalej – skoro Bóg osądza, to my też powinniśmy, no bo przecież jesteśmy stworzeni na Jego podobieństwo…………………..

Więc zarówno piękna i brzydoty nie ma poza nami. A jeśli sami siebie również osądzamy, to nigdy nie czujemy się piękni, dobrzy, wystarczający. I pragniemy, by nam ktoś to potwierdził. I również boimy się, by nie potwierdził nam naszych lęków i wątpliwości.

Czy piękna kobieta czuje się piękna? Nie. Jeśli przejdzie się ulicą, minie tysiące ludzi i nikt nie powie jej komplementu, nie poczuje się w żaden sposób piękna. Może oczywiście szanować się, rozumieć swoją wartość, dbać o siebie, doceniać się i wysiłek włożony w siebie ale piękna nie będzie się czuła. Ew. może czuć się dumna. A jeśli długi czas nie otrzyma komplementu, potwierdzenia percepcji piękna, to zacznie w nią wątpić. Tak samo w przypadku mężczyzn.

Wielu mężczyzn pisało mi o swoim żalu do rodziców, że ich nie doceniali, nie akceptowali, nie szanowali, nie wspomagali, tylko np. wiecznie krytykowali. Ale to dlatego, bo rodzice ci tak postępowali względem siebie. Niepotrzebnie budujemy na tej podstawie własny obraz! A potem go nie zmieniamy, tylko całe życie utrzymujemy. Jeśli była to brzydota i brak wartości, to utrzymujemy na swój temat brzydotę i brak wartości. I coś co to usunie też próbujemy zdobyć ze świata. Tylko zazwyczaj ostatecznie z tego rezygnujemy, bo mówimy sobie, że nie jesteśmy tego godni.

Ale jako, że piękno jest albo osądem percepcji, czyli automatycznie wartościowaniem, porównywaniem, to nie można go czuć. Bo piękno nie jest rezultatem oceniania. Ocenianie da nam emocje – np. winę czy dumę ale nie da ani radości, ani poczucia wewnętrznego piękna.

Zresztą nie tylko piękno fizyczne jest wyłącznie osądem percepcji ale też my sami nadajemy mu znaczenie. Piękno fizyczne samo z siebie nie ma żadnego znaczenia.

No bo po co nam piękna kobieta u boku? Bowiem w samym założeniu uważamy, że dzięki temu będziemy poważani, szanowani, podziwiani przez innych. A to dlatego, bo odczuwamy tego brak. I dlatego szczególnie boli nas to, gdy inni jeszcze “odbierają” nam poczucie wartości, spokój, radość. Bo potwierdzają nam nasz własny marny obraz siebie. Ale to my odpowiadamy co utrzymujemy na swój temat.

Z drugiej strony piękno jest świadomością wpisanego w naturę życia aspektu boskości, która nie wartościuje i nie osądza. Tym samym nie porównuje i nikogo nie stawia na gorszej pozycji. Bo jeśli jesteś świadomy/a rzeczywistości, nie masz potrzeby jej osądzania. Bo wszystko jest perfekcyjne i piękne dokładnie takim jakim jest.

Jeśli przestajemy projektować na świat własne lęki, wstyd, winę, żale, opór, to przestajemy widzieć brzydotę.

Jeśli zaczniesz doceniać siebie, np. z samego faktu, że żyjesz, to zaczniesz doceniać to co robisz i osiągasz. Zaczniesz też doceniać to, co robią inni. Zamiast więc osądzać kobiety, że dbają o siebie, zaczniesz to doceniać. I samemu łatwiej będzie Ci zacząć dbać o siebie.

Mężczyzno, skup się w dzisiejszym dniu na dawaniu tego co pozytywne. Bo im więcej czegoś dajesz światu, tym więcej masz tego, by dawać.

I odwrotnie – im więcej dajesz tego sobie, to automatycznie więcej dajesz tego światu.

To się tyczy zarówno tego, co pozytywne, jak i tego co negatywne. Więc wybieraj mądrze.

To samo możesz robić zarówno z poczucia winy, ze strachu, z gniewu, odważnie, spokojnie, kochająco. Nawet rezultaty możesz mieć takie same. Ale dramatycznie różne będą Twoje doświadczenia.

Jeżeli więc obwiniasz siebie lub kogoś za błędy, to nie spodziewaj się poprawy. Zamiast tego spodziewaj się więcej przyczyn do obwiniania i więcej winy.

Jeśli kobiet nie kochasz, wstydzisz się, boisz czy masz do jakiejś kobiety urazy, wykorzystaj ten dzień, by nad tym popracować. A jeśli już ten dzień minął, wykorzystaj każdy następny.

Jeśli nie potrafisz kochać, nie zmuszaj się do tego, tylko zmierz z tym, przez co nie miłości nie potrafisz (lub już dostrzegasz, że nie chcesz) okazać.

A dla kobiet najserdeczniejsze życzenia! Zdrówka, radości, ufności, wiary, zadowolenia z siebie, z partnera, z własnej pracy, spełnienia marzeń i niech jak najmniej idzie po myśli, za to jak najwięcej jak tego chce serce! :) Dużo łagodności (ale nie usprawiedliwiania), wybaczenia, zrozumienia dla siebie i innych. Szczególnie dla nas, facetów – często zatwardziałych jak kłody. ;D