Połączyłem Twoje komentarze w jeden, by był porządek.

Blog mi bardziej pomaga, w sensie takim, ze do znudzenia tu powtarzasz, aby ignorowac mysli i coraz bardziej udaje mi sie te mysli ignorowac. Nie do konca, moze nawet nie wiekszosc, ale duza czesc mysli ignoruje.
Czyli dobrze, że to powtarzam do znudzenia.

A w Programie jak coś napiszę raz, to należy to zastosować, sprawdzić, zaobserwować w swoim życiu.
Program to nie jest czytanka, tylko poważne zbiór informacji, obserwacji, wniosków, zaleceń, narzędzi.
Nie należy przeczytać i lecieć dalej i czytać kolejne 100 zdań i żadnego nie wdrożyć, nie zaobserwować.

“Wiedzieć”, “pamiętać o” nie oznacza, że to postęp.

Czasem wdrożenie, a nawet zaobserwowanie jednej informacji może wymagać nawet tygodni pracy.

I powoli tak jakby staje sie swiadomy tego, ze mysli sie pojawiaja, a nie ze to ja je mysle.
“Tak jakby”… to nie napawa optymizmem.
Wg mnie to “tak jakby” oznacza, że częściej masz taką myśl, co interpretujesz jako “już prawie o tym pamiętam”.

Ale jednak nie wiem, kiedy wpatruje sie w mentalny belkot, a kiedy cos sam analizuje i przemyslam.
Widzisz?

Więc elementem Twojego życia jest to, że nie wiesz kiedy coś robisz, ani co, a kiedy czegoś nie robisz.
To “tak jakby” to tylko “wiem o tym”. Starasz się to pamiętać. Ale nie masz tego świadomości.

To tak jakbyś nie wiedział kiedy wpatrujesz się w reklamę frytek, a kiedy jesz frytki, które zamówiłeś.
Kiedy byś “tak jakby” stał się bardziej świadomy, że oglądasz reklamę, a nie spożywasz posiłek?

Na razie nie jesteś w stanie stwierdzić kiedy sam zainicjowałeś proces mentalny w jakimś konkretnym celu i z jaką intencją, a kiedy jesteś non stop w stanie hipnozy mentalnym bełkotem, który wcale nie wydaje Ci się mentalnym bełkotem, a analizowaniem i konstruktywnym myśleniem.

Czy to nie poważne?

Nie mówię tego w formie zarzutu, tylko daję Ci bardzo istotne wnioski.
I niestety je daję.

Np gdy stane i pomysle sobie, ze ladna dzis pogoda, to czy to jest mentalny belkot, czy to ja pomyslalem? Tego nie wiem.
Co zaczyna pokazywać czym jest uzależnienie.
To jest m.in. tak nieświadome życie.
To dokładnie taki sam problem jak “nawet nie wiem kiedy znowu usiadłem przed pornografią”.

A gdy będzie myśl – “jestem nic nie wartym gnojkiem” – czy to mentalny bełkot, czy sam to pomyślałeś? A jak ta myśl będzie “wracać” co 5 minut lub non stop trwać?
Jak wtedy mają się fakty?

A w kwestii tego czym jest uzaleznienie, to rozumialem to tak, ze uciekam od czegos w swoim zyciu, od problemow itd. A jesli ze wszystkim co sie robi, wiaza sie jakies emocje, to dlatego uwazam, ze uzaleznienie to ucieczka od emocji.
Ale to dalej tylko akademickie rozważania, a nie uczciwa, wnikliwa analiza własnego życia.
“Rozumiem to tak” to tylko “widzę taką myśl na ten temat, która wydaje się mieć sens”. A jakie są fakty?

Na razie dużo wiesz teoretycznie, a nie jesteś w stanie stwierdzić czy pomyślałeś, że jest ładna pogoda, czy nie.

Prawda jest naturalnie prosta.

Ale widzimy, że nawet wobec kwestii tak infantylnych jak pogoda nie jesteśmy w stanie nie tylko stwierdzić czy pomyśleliśmy dane myśli, czy nie.
Ani jak się one mają do samej pogody, którą widzimy.
Bo to, że widzisz takie myśli – niezależnie czy je wybrałeś, czy nie, czy w nie wierzysz, czy nie – to czy to jest prawda? Czy pogoda naprawdę jest ładna?
A co to znaczy ładna?
A gdy leje deszcz, to pogoda nie jest ładna? Jaka jest wtedy? Brzydka?
Czyli pogoda ma 2 stany – ładna/brzydka? To na pewno ma cokolwiek wspólnego z pogodą?
Czy mówiąc to mówisz o świecie zewnętrznym, czy jednak o czymś innym?
Ta informacja pochodzi z zewnątrz – z tej “pogody”, czy raczej z wewnątrz i jest narzucana na to co widzisz?

I jaki byłby cel myślenia o tym, że pogoda jest ładna? Trzeba o tym myśleć? A nie widać tego?
A gdybyś zobaczył myśl, że pogoda jest brzydka, to znaczy, że pogoda jest brzydka?

Jeśli całe życie hipnotyzujemy się myślami, to z góry zakładamy, że one mówią o rzeczywistości – jaka jest treść myśli – takie są fakty.
Tylko że jest zupełnie inaczej.

Bo jezeli boje sie zmierzyc z jakims problemem w moim zyciu, to znaczy ze boje sie emocji, ktora bede czul mierzac sie z tym problemem.
To nie jest uczciwe wyznanie, tylko powtórzenie czegoś, co skądś przeczytałeś.
W WoP mówiłem, by się temu przyglądać w momencie wyboru. Nie przed, nie po fakcie – bo wtedy to będzie już racjonalizowanie, usprawiedliwianie, dorabianie kontekstu. A nie prawda.

I jezeli od tego problemu uciekam w porno, to tak naprawde uciekam od emocji. Tak to rozumiem.
Tylko to “wiesz”.
A wiedzieć można fałsz.

Chyba ze zle rozumiem.
Problem jest w tym, że tylko to “rozumiesz”.
Ale nie masz świadomości.

Bo tak jak sądzisz, że myśli opisują rzeczywistość, tak sądzisz, że informacje pochodzące z zewnątrz wystarczą.
Gdy coś zrozumiesz – wystarczy.
I zanim coś zastosujesz, najpierw musisz to zrozumieć.
Ale tak nie jest.

Bo większość możesz “zrozumieć” dopiero, gdy to doświadczysz i właściwie zinterpretujesz swoje doświadczenia.

Uzaleznieniem jeszcze jest dla mnie wpatrywanie sie w mentalny belkot. Ale.tutaj tak jak napisalem, nie wiem.kiedy jest belkot, a kiedy to ja o czyms mysle.
Co stanowi jeszcze większy problem, niż samo wpatrywanie się.

Czyli elementem uzależnienia nie tylko jest to, że się wpatrujesz w bełkot, który uważasz za ważną, obiektywną prawdę ale też nie widzisz, że to robisz, ani kiedy.
Nie masz świadomości dokonywania decyzji.

Tak samo uzaleznienie to wybieranie negatywnosci, zamiast pozytywnosci i problem z rozroznieniem co jest co.
A czy to nie jest samo w sobie tak straszliwie ważne, że aż nogi się uginają?

Nie wiesz co jest pozytywne, a co negatywne.

To tak jakbyś nie potrafił odróżnić, który pedał w samochodzie jest gazem, a który hamulcem.
To jakbyś nie potrafił odróżnić co jest oknem, a co drzwiami.
To jakbyś nie potrafił odróżnić ognia od wody.
Opatrunku od papieru ściernego.
Podłogi od sufitu.
Jazdy samochodem do przodu, a jazdy do tyłu.
Wchodzenia od schodzenia po drabinie.
Wrzątku od bryłki lodu.

Z tym jednym stwierdzeniem związana jest monumentalna ilość zagrożeń i tragicznych konsekwencji – jak np. wybór Hitlera na kanclerza.
Tak jak wybór wódki zamiast np. uczciwości.
Tak jak wybór porno zamiast…?

Tak jak piszesz- uzaleznienie to to jak czlowiek zyje. A ja jak sie spojrze na to jak zyje, to nie dziwie sie, ze jestem uzalezniony.
Na razie wg mnie nie patrzysz na to jak żyjesz, tylko na swoje osądy tego. Lekko tylko muskasz jedno czy kilka działań, za które się obwiniasz i których się wstydzisz.
Sam napisałeś – “jak spojrzę”. Na moment, raz czy dwa zerkasz. A uzależnienie to właśnie to jak żyjesz.
Napisałeś – “tak jak piszesz”. Ale właśnie ja to napisałem. Na razie to tylko wiesz, bo ja to napisałem.

A gdy patrzysz na coś i od razu oczarowujesz się myślą – “ładna dziś pogoda”, to co to ma wspólnego z tym na co się patrzysz?
Nie mówisz o faktach, tylko … właśnie – co?

To na razie przeczytanie tytułu książki “ja i moje życie”, to jeszcze nawet nie odwrócenie kartki, by przyjrzeć się spisowi treści.

Zastanawia mnie tylko
Nie “tylko”, a już kolejna rzecz.
Jak mówiłem – umysł będzie pomnażał takie pytania w nieskończoność, a żadne z nich nie ma sensu.

Nie zastanawia Ciebie, tylko non stop wpatrujesz się w myśli, które się mnożą jak karaluchy.

taki fakt, ze tak jak ty piszesz Piotrze, ze uzaleznieni sa i biedacy i bogaci. Robole i biznesmeni. Dlaczego ludzie, ktorzy maja pieniadze, kobiety, samochody i Bóg wie co jeszcze, tez sa uzaleznieni?
Dziwne te cale uzaleznienie.
Jak mówiłem – na razie nie mówisz o uzależnieniu. Tym bardziej nie “całym”.
Dlatego to, co nim nazywasz wydaje Ci się dziwne.

I znowu – proszę, byś mówił o sobie, a Ty mówisz o biedakach i bogatych, “robolach” i biznesmenach.

Dziwi Cię to, bo tak jak w przypadku pogody, nie mówisz o pogodzie, a opisujesz myśli jakie widzisz.
A myśli to nie jest rzeczywistość.
Każda myśl to jest fałsz.

Po raz kolejny – jeśli chcesz przestać się dziwić, to wybierz uczciwość w oglądzie WŁASNEGO życia, WŁASNYCH wyborów, WŁASNYCH decyzji, WŁASNYCH intencji.

Niczego nie mówię tu z wyrzutem. Ani nie staram się ukazać Ciebie z jakiejś szczególnie negatywnej perspektywy.
Bo miliardy ludzi postępują dokładnie tak samo i są tak samo nieświadomi, a nawet i bardziej.

Tylko podkreślam – czytasz, czytasz, czytasz, kupujesz programy, nie wiadomo z ilu jeszcze źródeł czerpiesz.
A gdy przychodzi do przyjrzenia się jednej myśli – okazuje się, że nic nie wiesz.
Oczarowujesz się, że “tak rozumiesz” to czy tamto. Ale prawda ma się tak – że nie widzisz jak jest. Bo się indoktrynujesz przeróżnymi treściami, w tym myślami.

To jakbyś się spóźnił do pracy, szef pyta dlaczego się spóźniłeś, a Ty odpowiadasz – “tak to rozumiem, że…”
Każdy by rozumiał, że ściemniasz, że nie mówisz prawdy.

A to jest właśnie to o czym mówił pan Tolle – te historie.
Całe życie się nimi hipnotyzujesz, zakrywasz nimi rzeczywistość i jest problem, by nawet widzieć czy pomyślałeś jaka jest pogoda, czy nie i czy ona naprawdę taka jest.

Jeszcze tak apropo problemow w zyciu.
Nie a’propos, tylko non stop wpatrujesz się w myśli, które się mnożą w nieskończoność i wiją niekończące się historie.

Ogladaam duzo pana Tolle-a i
Właśnie.
Czyli non stop wręcz obżerasz się informacjami. Ale ich nie przekuwasz na realne życie.

on ma taki jeden film zatytulowany: “No story, no problem”.
Tak, zgadza się.
A Ty wierzysz w każdą historię jaką widzisz w myślach.

Chodzi mi o to ( i ty tez o tym piszesz na blogu) ze wszystko jest, jakie jest i to dopiero czlowiek sam sobie stwarza problem.
Zgadza się.
Na co przykładem jest, że nie wiesz nawet czy Ty pomyślałeś, że pogoda jest ładna.
Albo że “dlaczego ludzie mający kobiety i samochody są uzależnieni”.
No bo dla Ciebie “uzależnienie” to np. uciekanie od wstydu – widzenia siebie jako gorszego. A przecież ktoś kto ma kobiety nie może widzieć siebie jako gorszego!
Ale czy to cała perspektywa?

Swoja historia na temat danego zdarzenia itd. Wobec tego ucieczka od problemow jest tak naprawde ucieczka od wlasnych mysli, interpretacji danej sytuacji itd? Tak to rozumiem.
Nie “rozumiesz”, tylko wpatrujesz się w mentalny bełkot pozostając ślepym na rzeczywistość.

Podaj jeden przykład ze swojego życia – uczciwie i wnikliwie przeanalizowany – to stanie się to jasne.

I jeszcze apropo mentalnego belkotu
Jak widzimy – nieskończoność…

i o tym ze nie rozrozniam. Podam przyklad ze swojego zycia. Jade dzisiaj na rowerze, a naprzeciwko mnie jedzie rowerzysta i jedzie prosto na mnie. I jedzie, tak jakby mnie nie zauwazal. I chyba nie widzial, bo sie patrzyl w ziemie. W ostatniej chwili podniosl glowe i nie doszlo do wypadku. Moja pierwsza mysl zaraz po tym zdarzeniu: kurwa!, ale zaraz potem: pewnie sie czlowiek zamyslil i dlatego mnie nie zauwazyl. I teraz czy to byl belkot, te mysli?
No uważam, że myśl “kurwa!” to jest owoc dojrzałej egzegezy świętej treści mentalnej. ;)

Gdzie ta kurwa? To kurwa jechała na tym rowerze?
Rower był w kształcie kurwy?
Obok szła?

Jak większość – wg Ciebie myśleniem jest “moja pierwsza myśl”. Tylko dlatego, bo “była pierwsza”.
Ale czy wybrałeś, by ją pomyśleć? Po co mieszać do tego jakąkolwiek kurwę?
Po co przeklinać – rzucać przekleństwa?

A drugą też pomyślałeś? Mogę zapytać w jaki sposób to zrobiłeś?

Czy “pewnie się człowiek zamyślił i dlatego nie zauważył” to prawda? Zapytałeś się go o to i Ci to powiedział?
Oglądałeś filmik “no story, no problem”, a jednak historię sobie stworzyłeś.
A czy “ładna dziś pogoda” to nie jest przypadkiem taka sama historia? Co ona ma wspólnego z rzeczywistością?

Ponowny przykład, że nie masz pojęcia w kolejnej sytuacji czy pomyślałeś, czy wydarzyło się coś innego.
Ani nawet nie jesteś w stanie określić czy myśl jest bełkotem, czy opisem rzeczywistości.

Zacznij od kontemplacji tych fundamentalnych spraw.
Bo przecież to samo dotyczy pornografii – wszelkiej maści myśli o treści erotycznej.

W pewnych okolicznościach, o których masz całe historie, pierwsze myśli to “a gdyby tak włączyć porno i sobie ulżyć/zapomnieć o tym?”…

Ponadto mamy też przykład innego człowieka, który też był tak zahipnotyzowany myślami, że nawet nie zauważył innego rowerzysty.

“Rozumiem” nie jest tożsame ze “znam fakty”. Ani tym bardziej nie oznacza, że te fakty uzyskałeś poprzez uczciwą kontemplację świata, którego doświadczasz radykalnie subiektywne.
Na razie tylko indoktrynujesz się. Zastępujesz uczciwą, wnikliwą kontemplację własnych doświadczeń “wiedzeniem o” – pamiętaniem przeczytanych treści.
Poprawną drogą jest dążenie, by tę kontemplację kontynuować, aż jej owoce pokryją się z tym, co wiedziałeś wcześniej lub być może okażą się inne ale będziesz pewny, że są prawdą.

Ponownie przytoczę przykład z koperkiem – mógłbyś o tym jak pachnie koperek przeczytać 1000 książek i “tak rozumieć” zapach koperku jak tam opisali.
Ale to wszystko to tylko ułuda, która staje się oczywistą “mgłą myślową przesłaniającą rzeczywistość” w tej samej chwili, gdy w rzeczywistości poczujesz zapach koperku.
I wtedy już nie musisz próbować dalej tego rozumieć. Bo już wiesz jaka jest rzeczywistość. I nie jest potrzebna o tym żadna myśl. Bo po co?
Gdy już poczułeś zapach koperku, po co jeszcze o tym myśleć? Po co jeszcze jest potrzebna nawet jedna myśl?
Czy myśl, że “koperek pachnie ładnie” lub “koperek pachnie brzydko” ma cokolwiek wspólnego z koperkiem i jego zapachem?

Czy myśl “jestem głupi” ma cokolwiek wspólnego z Tobą, ze mną, czy z kimkolwiek innym?

Ponadto – zacząłeś pytać o impulsy, bo nie rozumiesz. A teraz już mamy 4 komentarze, same pytania, niezrozumienia.
Po wysłaniu tej odpowiedzi, pojawi się pewnie ze 100 kolejnych pytań, może uraza, frustracja.

No powiedz – czy to “jedzie tak jakby mnie nie zauważał” to rzeczywistość, czy myśli – ta historia, o której mówił pan Tolle?
I nagle “o kurwa!” – historia jaką się hipnotyzowałeś okazała się inna, niż rzeczywistość!
Patrzyłeś, że nie patrzy, że jedzie prosto na Ciebie, a jednak prawie doszło do wypadku. I dlaczego? Bo on się nie patrzył? Ale Ty przecież nie widziałeś tak samo jak on. Patrzeć nie znaczy widzieć.
W każdej chwili mogłeś skręcić ale byłeś tak zahipnotyzowany myślami, że nawet nie wziąłeś odpowiedzialności za swoje bezpieczeństwo.
Zapewne chciałeś tego zderzenia, by móc tę osobę obwinić.

A potem kolejna historia – “może się on zamyślił”.
Ale jedyny istotny “aktor”, który się “zamyślił” to byłeś Ty. I tak zaabsorbowałeś się tą historią, którą z góry uznałeś za rzeczywistość, że nie dostrzegłeś, że była o Tobie.
Tak projektowałeś myśli na kogoś, że prawie sam wjechałeś w tego gościa.

I teraz czy to był bełkot, te myśli?
Możesz policzyć ile o tym jednym wydarzeniu było historii.

Wiesz co, Piotrze. Ja nie wiem. Albo ja jestem jakis malo rozumny, albo uposledzony, albo jeszcze nie wiem co. Piszesz w drugim module tak:” Postrzeganie siebie jako ofiary to REZULTAT stłumionego poczucia winy,
co nie ma nic wspólnego z rzeczywistością!”
Ale przeciez m.in. na tym blogu pisales ze poczucie winy pojawia sie na skutek postrzegania sie jako ofiare. Tutaj jest jakies odwrocenie. Pisales ze przeciez emocje to rezultat tego jak cos postrzegamy. Czyli w tym wypadku stlumione poczucie winy bedzie rezultatem tego jak sie postrzegamy. Przecuez emocje nie sa mna. Tak pisales. I na skutek tego jak ja siebie widze, jakies sytuacje itd, powstana jakies emocje. A tutaj piszesz odwrotnie. Ze ktos siebie widzi tak i tak, bo ma stlumione poczucie winy. Nie wiem naprawde jak rozumiec to co piszesz, bo w WOP co innego, tutaj co innego…
Tak się tylko wydaje, bo non stop jesteś omamiony myślami.

Nie przyjrzałeś się żadnej własnej percepcji, nie kontemplujesz z czego wynika, co jest jej konsekwencją. Nic.
Tylko używasz słów jako idei, którymi “podlewasz” myśli.
Bujasz w obłokach “dymu myślowego”. A rzeczywistości nie pojmujesz, nie rozumiesz, nie widzisz.

Cóż za problem wywnioskować, że wstyd powstał jako konsekwencja wiary w przekonanie “jestem gorszy”, w które kiedyś uwierzyłeś.
A następnie na bazie tego wstydu zacząłeś wierzyć w nowe percepcje, które produkował umysł, w kolejne racjonalizacje, projekcje, etc. To są te “historie”. “Jestem gorszy” to też tylko historia, w którą wierzysz.
Np. wstyd mógł być konsekwencją wiary w “jestem gorszy”, a na jego podstawie już stworzyłeś sobie kolejne, np. “nie zasługuję”.

Oba twierdzenia są prawdą – że emocja powstaje z percepcji i percepcje z emocji.
Ale jeśli dalej będziesz się tylko upijał tłustymi kęsami informacji, cała rzeczywistość zawsze będzie poza zasięgiem.
A Ty zaczniesz obrastać w ten “tłuszcz informacyjny” i będzie Cię on coraz bardziej obciążał.

Raz jeszcze – zacznij zajmować się swoim życiem.
Na razie nie jesteś w stanie nawet stwierdzić czy pomyślałeś, że pogoda jest ładna.
Nie jesteś w stanie stwierdzić co było faktem, a co myślą i czy w ogóle te myśli pomyślałeś w jednej sytuacji z drugim człowiekiem – rowerzystą.
Tym się zajmij.

A nie już lecisz dalej.

Raz czytasz jedno twierdzenie, z którym nic nie robisz, następnym razem drugie, z którym też nic nie robisz.
Wcześniej pan Tolle i też – brak kontemplacji.
I za chwilę zgrzyt. I następny. I pytania. I tak w nieskończoność.
I zaraz kolejne milion pytań. I wątpliwości. I sam już nie wiem.
I Piotrze wytłumacz.

A czy już wykonujesz notatki? Czy zaobserwowałeś choć raz siebie w sytuacji widzenia siebie jako ofiary?
Jak mówię – na razie nie jesteś w stanie nic stwierdzić wobec myśli “pogoda jest ładna”.

I pytasz się mnie czy pomyślałeś. Ja przecież nie mogę Ci powiedzieć czy i co zrobiłeś.
Raz że nie wiem. Dwa – nawet jakbym stał obok, to Twój świat wewnętrzny – nie da się stwierdzić co zrobiłeś wewnątrz.
Trzy – nawet gdybym wiedział – a jestem tego prawie pewien – to powiedzenie Ci tego byłoby błędem.
Bo to by była tylko kolejna informacja – kolejne “wiem, bo o tym przeczytałem/bo mi ktoś o tym powiedział”, z którymi widzimy jak się miotasz.

Zamiast pożerać kolejne kęsy wiedzy i próbować ją “rozumieć”, przestań i zacznij analizować swoje życie.

Z wiedzy NIE korzystamy tak, że ją zapamiętujemy i próbujemy zrozumieć.
Tylko w swoich doświadczeniach, dążeniach, kontemplacjach obieramy jakiś aspekt swojego życia, uczciwe analizujemy to jaki dla nas obecnie jest i zaczynamy zmianę, korektę całego kontekstu.
Kierunek nie ma być z zewnątrz do wewnątrz, tylko z wewnątrz do wewnątrz, a informacje/wiedza mają tylko ukazywać cel.

Samo czytanie informacje, to jak oglądanie zdjęć jakiegoś miejsca, do którego jednak się jeszcze nie wybrałeś. I możliwe, że nie masz takiej intencji.
Mówienie “wiem o” tym, bo o tym przeczytałeś z zewnętrznego źródła jest jak twierdzenie, że byłeś w jakimś miejscu, bo obejrzałeś pocztówki, które ktoś inny Ci wysłał.
Dlatego też pojawiają się problemy, by przedstawić najprostszą rzecz spoza tego, co znajdowało się na tych “pocztówkach”.

Twoje pytania właśnie wynikają z tego, że oglądanie pocztówek uznajesz za tożsame z odbyciem podróży.

Szczerze mowiac, to ze tak powiem: nie wiem o czym do mnie mowisz.
Treść jest jasna, przekaz konkretny do poszczególnych zagadnień, które zawsze umieszczam nad moją odpowiedzią.
Skoro nie wiesz, to znaczy, że nie chcesz wiedzieć.
Bo co mówię i o czym jest podane czarno na białym.

A że odnoszę się do konkretnych treści, Twoich wypowiedzi, przeżyć, historii w oparciu o informacje z WoP, to solidny sygnał, że raczej nie przepracowałeś nic z tego.
To jakbyś zdał prawo jazdy – “przerobił je” ale nigdy nie siadł za kółkiem samochodu samodzielnie.
Po jakimś czasie wracasz do instruktora jazdy, on pyta się o Twoją jazdę, np. jak Ci idzie parkowanie, a Ty – “nie wiem o czym do mnie mówisz”.
Byłoby oczywiste, że nawet raz nie zaparkowałeś.

Albo przeczytałeś 5 razy książkę kucharską ale nic z niej nie wykonałeś.
Kucharz się Ciebie pyta o różne parametry, jak ugniatałeś ciasta, jakie kawałki kurczaka kroiłeś, itd.
Wtedy też byś odpowiedział, że nie wiesz o czym do Ciebie mówi ten kucharz.

Ale miliona pytan nie bedzie. Nie bedzie juz nawet jednego.
Będą. I są.

Gdybyś się temu tematowi przyjrzał, to byś dostrzegł, że zadajesz masę pytań ale na żadne nie odpowiadasz.
Tak jak np. “jak żyć bez myśli?” Odpowiedzi można podać niezliczone ilości.

To taki sam “problem” jak pogubienie się, gdy powiedziałem, że emocje pochodzą z percepcji, a i percepcje z emocji.
Umysł, którym jesteś zahipnotyzowany 24/7 jak niewolnik, gubi się tym bardziej im prostszy jest problem.

A analizy mojego zycia dokonalem i wyszlo ze jest chujowe, do dupy itd. I patrzac na to jak zyje, to ta analiza jest trafna.
To nie jest żadna analiza.
To bazgrolenie na kolanie wulgarnych, bezwartościowych frazesów czy raczej w ogóle wulgaryzmów bez żadnej treści i znaczenia.

Ponadto – mówisz, że dokonałeś analizy życia, a za chwilę “i patrząc na to jak żyję, to ta analiza jest trafna”.
A jak mogłeś jej dokonać inaczej, niż patrząc na swoje życie?
Czyli zrobiłeś coś nie patrząc na swoje życie i dopiero na nie spojrzałeś w ten czy inny sposób.

Coś tu jest solidnie podejrzanego.

Chyba ze wynika z osadzania siebie. I jest wtedy falszem.
Jest fałszem, bo nie napisałeś nic zgodnego z prawdą.

Nie wiem natomiast jak mam zyc bez mysli.
A kto powiedział, że masz żyć bez myśli?
No o tym mówię – nie słuchasz, fantazjujesz o tym co Ci mówię, co jest podane w WoP.

Czy w WoP powiedziałem, że masz żyć bez myśli?
Co mówiłem o myślach?

Przeciez analizowanie to tez myslenie.
Nie “też”. Analizowanie to jedna z form myślenia.
A to co robisz przez 99,9% czasu to jest wpatrywanie się w mentalny bełkot, co nie jest w żaden sposób konstruktywne.

Zaś co do “analizowania” to na razie tego zupełnie brakuje.

5 sekund wpatrywałeś się w myśli i stwierdziłeś, że jest chujowo (zapewne bo oglądasz porno od X lat).
I to wszystko.
Coś jeszcze?

Wnikliwego obrachunku moralnego z pomocą doświadczonej osoby, np. ze mną, ludzie dokonują tygodniami, miesiącami. Niektórzy latami.
A nie – “już, jest chujowo”.
Ostatnio jeden mężczyzna powiedział mi, że 4 czy 5 lat potrzebował, by uświadomić sobie, że nie jest myślami.

Myśli to nie myślenie, ani analiza, tak jak farbki i pędzel to nie jest obraz.

A notatki wykonalem
Nie wiem co to za notatki, skoro mówisz, że żyjesz “chujowo”, “do dupy”, itd.
Ani nie wiem jaką miałeś intencję pisząc je ale na pewno nie zdrowia.

Notatki to nie jest coś, co raz sobie “wykonujesz” i fajrant.
To nie cerowanie dziury w gaciach.

Cel notatek to jak rysowanie mapy własnego życia i osobowości.
A celem mapy nie jest stwierdzenie “ale chujowa okolica”.
Tylko to pomoc w rozeznaniu, w poruszaniu się po tym terenie.

Celem notatek jest też stawanie się świadomym rzeczywistości w momencie ich pisania.

i jako moze nie ofiare, ale malego bezradnego czlowieczka postrzegam sie caly czas.
Bo jesteś bezradny. Jak każdy uzależniony. Jesteśmy bezradni wobec tego problemu.
I dlatego konieczna jest pomoc kogoś/czegoś większego od Ciebie, np. wspólnoty 12 kroków.

A Ty mówisz, że nie. 5-ty raz będziesz robił to samo. I – jak sam trafnie zauważyleś – czego można się spodziewać?
Uważasz, że teraz będzie coś innego?
A co zmieniłeś za drugim razem, trzecim i czwartym?
Co zamierzasz zmienić teraz?

Wiesz, jeśli masz problem, by rozeznać się czy myślisz, czy nie nawet o pogodzie, by przyjrzeć się nawet jednemu uczuciu, które czujesz cały czas, to naprawdę nie możesz liczyć, że dalsze samotne zmaganie się ze wszystkim przyniesie Ci poprawę.

Widzisz siebie jako bezradnego ale nadal nie zmieniasz decyzji. Dalej chcesz próbować tego samego.
Dlaczego?

I nie wiem jak przestac sie tak postrzegac.
No bo nigdy nie “przerobiłeś” WoP nawet raz. Tylko 4 razy czytałeś i nie miałeś intencji nic pojąć.
Tak jak teraz moich odpowiedzi.

A jak wielu mówiłem – nie, to nie.
Nikomu nie da się pomóc na siłę.

Znowu – jak u każdego, kto nie stosuje zaleceń i nie ma intencji ich zrozumieć – pytasz “jak?”
JAK można coś przestać robić?
No powiedz – jak przestać się drapać po nosie? Czy potrzebna jest do tego jakaś technika?
Czy zaprzestanie drapania się po nosie wymaga jakiejś technologii, tajemnicy, sposobu? Czy potrzebne jest “JAK”? Jakaś metodologia?
To nie są pytania retoryczne. Zadaję je, byś na nie sobie odpowiedział.

To że tak się postrzegasz całe życie i nie przestajesz NIE wynika z tego, że nie poznałeś tej magicznej, niezbędnej techniki – odpowiedzi na pytanie “jak?”

Zamiast rozważać na tak ważnymi sprawami, sugerowałem, byś przyjrzał się dlaczego pogodę postrzegasz jako np. “ładną”.

Gdybyś uczciwie i rzetelnie wykonywał notatki, to nie tylko przeanalizowałbyś cały problem – co robisz, w jakich okoczlinościach, co z tego masz, czym to wszystko jest.
Ale też byłbyś świadomy w tych momentach – widziałbyś swoje decyzje i to że je podejmujesz oraz dlaczego.
Odpowiedź byłaby wtedy jasna.

A teraz wmawiasz sobie, że nie wiesz jak coś możesz przestać robić, bo takiej właśnie analizy dokonałeś – jest chujowo.
Widzimy jak istotna jest rzetelność i uczciwość.
Robienie dla samego robienia tak się właśnie kończy.
WoP możesz przeczytać kolejne 20 razy i nadal będzie tak samo.
Konieczne są zmiany.

Byc moze postrzegam sie tak, bo wpatruje sie w swoje mysli. A byc moze nie.
…
Jak widzimy – nadal nie masz zamiaru uczciwie przyjrzeć się czemukolwiek w swoim życiu.
Mylisz obserwację ze ślepymi osądami.

“Może tak, może nie” tłumaczy się jako – “nie mam zamiaru”.

Ale tu znowu wraca temat, jak tu zyc bez mysli.
Ignorowanie chmur na niebie nie oznacza, że masz żyć bez chmur.

Przeciez nawet jak pisze ten tekst, to zanim cos napisze, to pojawia mi sie mysl co mam napisac.
Tak – POJAWIA SIĘ MYŚL.

A nie wybrałeś żadnej analizy. Tylko przepisujesz myśli.

To jakbyś nie widział różnicy między – “przygotowałem sobie posiłek”, a “pojawił się talerz z jakimś żarciem”.

Nie ma ani intencji pracy, ani intencji zrozumienia, ani świadomego wyboru, by myśleć – czyli też analizować czy dane spostrzeżenie jest zgodne z prawdą, czy nie.
Dlatego piszesz rzeczy takie jak “może tak, może nie”.

I naprawdę jest to “myśl co masz napisać”???
Kto tak twierdzi? Ta myśl? Myśli mówi Ci co MASZ zrobić?

Nie – właśnie dla Ciebie całe życie to było – myśli = tak mam postąpić.
I tyle.
Jak widzisz myśl “ładna jest pogoda”, to ładna jest pogoda. I tyle.
Jak widzisz myśl “brzydko dzisiaj”, to jest brzydko i tyle!
Jak widzisz myśl o porno, to masz obejrzeć porno. Koniec tematu!
Jak widzisz myśl “jestem XYZ człowieczkiem”, to jesteś takim człowieczkiem. Proste!

Pytasz jak żyć bez myśli.
No to POMYŚL – jak żyć bez myśli w tym przypadku? Gdyby się myśl nie pojawiła “co napisać”?
Co byś napisał? Pojawiłaby się czarna dziura i wchłonęła cały wszechświat?

No, nie zostałoby Ci nic innego, niż przyjrzeć się rzeczywistości i napisać prawdę.
A to wymagałoby odpowiedzialności.

I nie rozumiem tego, ze mowie ze czegos nie rozumiem, a ty Piotrze piszesz, ze to “nie rozumiem” to jest mysl, w ktora sie wpatruje. Czarna magia dla mnie.
Tak, a ta “czarna magia” to też tylko myśl.

Powiedz – jak w swoim życiu zrozumiałeś cokolwiek?
Jaki proces temu towarzyszył?
Co z tego, że czegoś na początku nie rozumiałeś? Jak przestałeś nie rozumieć i zrozumiałeś?

A nie rozumiesz, bo łapiesz się takiej myśli i nawet nie rozważasz, że może ona nie być prawdą.
Co tu jest do rozumienia? Przeczytaj moje odpowiedzi, odnieś je do realnego życia.

A na koniec napisze, ze mam nerwice i czuje caly czas cos w ciele- w brzuchu, chyba emocje i uciekam w porno zeby tego nie czuc.
Nikt nie ma nerwicy, tylko non stop się opiera, próbuje walczyć, kontrolować emocje, ściska swoje wnętrze, by za żadne skarby nie dopuścić tej całej emocjonalności, którą tłumił zapewne całe życie.
Naklejenie na to etykietki “nerwicy” nie czyni z tego czegoś innego, specjalnego. Ani czegoś niezależnego od naszego postępowania.

To co nazywa się nerwicą to niezrozumienie emocji i myśli. To ciągła walka z nimi, próby kontroli – bo kontrola możliwa nie jest – a w efekcie ciągłe zmaganie, napięcie, ból, a problem nie tylko trwa ale nawet rośnie.
M.in. dlatego też uważasz porno za pomoc, a nie problem. Bo większym problemem jest nerwica.

Pomaga na jakis czas, a potem wraca.
Właśnie – dlatego w życiu nie przestaniesz oglądać porno, jeśli będziesz to widział jako “pomaga”.
A widzisz, że od tylu lat to robisz, a problemu nigdy nie rozwiązałeś. Nawet nie wiesz czym jest.
Mówisz tylko, że czujesz COŚ. “Chyba” emocje.
I nie widzisz nawet co sam z tym robisz – a to właśnie kluczowy element KONSEKWENCJI, które fatalnie etykietkuje się nerwicą.

Dlatego i 5-ty raz “przerobienie” WoP nic nie da, jeśli nadal będziesz tylko czytał, fantazjował obok swojego życia.

Pierwszy krok każdej techniki uwalniania to świadomość tego co czujesz. To nawiązanie świadomego kontaktu z uczuciem.
A tego zupełnie brakuje. Nie ma tego.

Tak jak możesz przygotować całe ciasto, wszystko zrobić super, ale jeśli nie włączysz piekarnika, to nawet jeśli całe ciasto w nim umieścisz na dowolną ilość czasu, to i tak nie wyrośnie, ani się nie upiecze.

Krytycznie istotnym jest przyjrzenie się temu, co nazywasz nerwicą.
Bo to że ktoś temu przyczepił etykietkę nie zwalnia Cię z odpowiedzialności i konsekwencji. No ale jest to bardzo wygodne – bo to przecież ta “nerwica”, więc co można zrobić?
Poczekać na lek.

Bo to “nerwica”, a nie:
– Ciągłe stawianie oporu emocjom – szczególnie gniewowi, winie i żalowi.
– Demonizowanie (tych) emocji.
– Demonizowanie myśli.
– Próby kontroli myśli.
– Robienie wszystkiego, by nie czuć.
– Niedopuszczanie do siebie zaniedbań z wielu lat nieświadomego i negatywnego życia.
– Ciągłe projekcja stłumionej emocjonalności na coś/kogoś w świecie, względem czego “stajesz się nerwowy” i próbujesz tego unikać.

Nie JESTEŚ nerwowy, nie MASZ nerwicy, tylko WYBIERASZ nieświadomie takie, a nie inne postępowanie. I doświadczasz tego konsekwencji.
Nawet nie wiesz co czujesz. Tylko “coś” i “chyba”.
A gdy np. jakaś sytuacja czy osoba mocniej Cię przyciśnie – reagujesz gniewem. Czyli “znerwicowaniem”.
Ciągle masz nadwyrężone “nerwy”.
Ale czy to nerwy?

To reagowanie wielce zaniedbaną emocjonalnością.

I potem znowu porno i tak w kolko.
Tak jak czytanie WoP któryś tam już raz. W kółko to samo.

No bo nawet jednej myśli nie poddałeś analizie. Nie zapytałeś siebie – “na pewno tak jest? A może jest inaczej?”

Technike uwalniania probuje stosowac, ale oczywiscie nie caly czas, bo przeciez slucham sie mysli.
Jeśli teraz kpisz, to tylko sam sobie podcinasz nogi.

I co to znaczy “próbuję stosować”? Albo coś stosujesz, albo nie.
Czy kiedykolwiek próbowałeś umyć zęby? I jak? Mogło się nie udać? Może to nie zadziałać? Nie dać efektów?

Technika ma kilka zdań. W czym leży problem?
KONKRETNIE.
Bo na razie konkretów jest totalne zero.

W WoP instrukcję uwalniania rozdrobniłem na 8 kroków, by można było precyzyjnie określić, z którym jest problem i jaki.

Ale dwa razy dziennie medytuje skupiajac sie wlasnie na tych odczuciach w ciele i wtedy staram sie te uczucia obserwowac i ignoruje mysli. Ale to nie dziala. Metode Sedony tez probuje, ale to tez nie daje efektow.
Bo nawet nie masz świadomości, że się opierasz.
Jak możesz przestać się opierać, skoro nie widzisz, że wcale nie chcesz przestać?

Poza tym co “nie działa”? I względem czego?

Te “odczucia w ciele” to konsekwencje tego, co robisz bez świadomości, że to robisz.
Opierasz się, bo nie chcesz czuć. Wcale nie dopuszczasz do siebie żadnych uczuć, wcale nie pozwalasz im być, wcale nie akceptujesz ich takimi jakimi są. Bo nawet nie widzisz jakimi są.
I nie dopuszczasz ich. A dopuszczasz? Oczywiście, że nie.
Dlatego techniki nie działają. Bo same z siebie nie zadziałają.

Tak jak nie zadziała żadna technika wiązania krawatu jeśli w rękach nie będziesz trzymał krawatu.

A co z jakąkolwiek sytuacją, w której “jesteś nerwowy”? Czy wtedy stosujesz uwalnianie?
Czy/jak stawiasz krok pierwszy tej techniki?

Pytania zadawane przez pana Dwoskina – “czy MOŻESZ to zrobić?” oraz “czy zrobisz to?” – nie są refrenem piosenki.
O co pyta pan Dwoskin?
Ty nie masz odpowiedzieć na te pytania, tylko wykonać robotę.

Gdyby żona pytała się Ciebie czy możesz iść po chleb i odpowiedziałbyś, że tak, a następnie zapytała się Ciebie czy to zrobisz, a Ty odpowiadasz “tak” ale tego nie robisz, to nie dziw się, że chleba nie ma, a żona niezadowolona.

Nie ma innej drogi niż poddanie lub powierzenie komuś silniejszemu, niż my sami.
Nie robisz tego.
Tylko ciągle “sam sobie poradzę”… i już zamierzasz próbować 5-ty raz. No cóż – są ludzie, co próbują setki razy.
Jeden mężczyzna napisał, że 7 lat próbował emocji się pozbyć… no bo dla niego to było bez różnicy – pozbyć się czy uwolnić – bo przecież efekt jest taki sam – brak emocji!

To jakby chcieć odwiedzić kogoś w szpitalu i bez różnicy czy dojedziemy tam bezpiecznie czy w ambulansie po wypadku. W końcu chodziło o to, by znaleźć się w szpitalu!

On też, jak Ty, uważa, że tu chodzi o “życie bez…” myśli czy emocji.
“Tu chodzi” o życie dojrzałe, uczciwe.

A czytalem ksiazke i mam nawet kurs na 20 plytach cd, pana Dwoskina. I on mowi w tym kursie, ze jest niemozliwe zeby nie dzialala, bo dziala zawsze i na kazdego.
No ale trzeba to robić.
A czy Ty zgodnie z zaleceniami pana Dwoskina całkowicie zaakceptowałeś te odczucia w brzuchu? Jakimkolwiek by nie było. Czy pozwoliłeś mu/im być dokładnie takimi jakimi są?

A ja co?
Na to pytanie na razie nie odpowiedziałeś uczciwie.
Choć może odpowiedziałeś – “I co? I gówno”.
Zgadza się?

Zadaje te pytania: could you? Would you? When? Now. I co? I gowno. ( za przeproszeniem Piotrze)
Bo (za przeproszeniem) gówno robisz. I nie mówię tego, by Cię ośmieszyć, ani obrazić, tylko stwierdzam fakt.

Tak, zadaje pytania – pan Dwoskin. Nie Ty.

Ty nie przeprowadziłeś uwalniania nawet przez 5 minut. To oczywiste.
Tylko wpatrywałeś się w myśli.

Tak jak ja twierdzę, że uzależnienie to ucieczka. Ty tego nie twierdzisz.
To co Ty twierdzisz to “oglądanie porno pomaga”. TO jest prawda dla Ciebie. Tak to widzisz.
Co też pokazuje, że zupełnie nie dokonałeś nawet minimalnej analizy swojego życia.

Wszystko to właśnie takie – gówno (za przeproszeniem).
A jak nie gówno, to chujowo czy do dupy.

Patrzysz się na myśl, która się pojawiła. Np. o pogodzie.
I co?
Pytasz mnie.
A co z realną analizą?
Pytam jak żyjesz. Odpowiadasz – “chujowo, do dupy”.

TO jest uzależnienie – m.in. właśnie takie podejście do poprawy.

Słuchanie wykładowców na studiach nie uczyni Cię specjalistą. Trzeba włożyć w to troszkę więcej zaangażowania i odpowiedzialności.

Dziekuje ci za to ze poswieciles mi swoj cenny czas. Bede przerabial twoj Program ( ktory to juz raz? 5-ty?) najlepiej jak bede potrafil. Ale fajerwerkow sie nie spodziewam. Skoro poprzednimi razami nic nie wskoralem, to teraz pewnie tez nic z tego nie bedzie. Pozdro!
Mówiłem – Ty nie masz “przerabiać Programu”, tylko zajmować się swoim życiem.
Nigdzie nie dojdziesz “przerabiając mapę”. Nigdzie nie dojedziesz “przerabiając samochód” czy “przerabiając ulicę”.

Tak jak nie masz “stosować techniki”, a zajmować się tym jak żyjesz – np. zacząć całkowicie akceptować wszystkie doznania jakich jesteś świadomy.
Albo jak zalecał pan Tolle – nie tworzyć historii.
A Ty – “pogoda jest ładna”. A co to jest jak nie historia?
Uważałeś, że te historie to jakieś kilkurozdziałowe opasłe opisy każdej chmurki na niebie i źdźbła trawy? Nie, historia to np. “pogoda jest ładna”.

Do tej pory nie zastosowałeś absolutnie nic z tych wszystkich materiałów jakie zgromadziłeś i słuchasz, i “przerabiasz” od lat po ileś razy.
Bo gdybyś faktycznie to stosował, to by były zmiany. Bo – jak zauważył pan Dwoskin – nie może być inaczej. To działa jeśli się to uczciwie stosuje.

12 kroków też mówi wyraźnie – aż nie zaangażujemy się całym sercem, będziemy do tego wracać i wracać.
A wielu wcale nie chce wyzdrowieć, tylko cieszyć się np. pornografią czy wódką, tylko troszkę to kontrolować.

Pamiętanie informacji “ignorować myśli” nie oznacza, że ją wdrożyłeś.
Czym innym jest utrzymywać myśl, by ignorować myśli, a czym innym jest ignorować myśli.

I ja to wiem, bo wiele razy miałem do czynienia z klientami, którzy lat potrzebowali, by przyznać, że też tylko “przerabiali” WoP dla samego przerabiania, a wcale nie mieli intencji nic z tego zastosować, nic nie zmienić, ani tym bardziej wyzdrowieć.
Liczyli, że się samo wszystko zrobi. Tak jak po połknięciu aspiryny migrena sama minie.
Ja też tak początkowo żyłem. Tylko chomikowałem informacje – zbierałem je jak wiewiórka żołędzie w dziupli.
Dlatego nieraz mówię – żadna ilość żołędzi nie zmieni wiewiórki.

Oczywistym jest, że to np. “jest chujowo” to strategia, by nie przeanalizować nawet jednego postępowania. Jednego wyboru.
Bo aby powiedzieć prawdę o czymkolwiek, można to zrobić tylko w momencie doświadczania tego, wyboru, podejmowania decyzji, etc.
A Ty w 5 minut przeanalizowałeś wszystkie swoje decyzje, wybory, ich konsekwencje?
W momencie podejmowania decyzji nigdy, nawet raz, nie powiedziałeś – “ale chujowa decyzja ale i tak ją podejmę”. Tylko widziałeś je jako decyzje dobre.

Nawet mówisz, że ciągle czujesz coś w ciele, w okolicach brzucha. Ale ciągle jest to tylko “coś” i “chyba”.

Zastanów się – np. idziesz na terapię, specjalista pyta się Ciebie jak przeżyłeś dzień, a Ty odpowiadasz – “chujowo”.
Jakich owoców można się spodziewać z takiej “współpracy”? To że zapłaciłeś terapeucie nie oznacza, że on dokona jakichś guseł na Twoim życiu.

Nie pamiętam czy Tobie to mówiłem – krok 1 ma modlitwę kapitulacji.
W niej są dwie bardzo ważne prośby do samego Boga – nie tylko o całkowitą gotowość do poddania, co uzależnieni rozumieją jako ŁASKĘ ale też prośbę o ukazanie całej naszej nieuczciwości.
Tak jak nie widzisz różnicy między wpatrywaniem się w mentalny bełkot, a myśleniem np. w formie analizowania, tak nie widzisz słuchania czyjegoś gadania, a wykonaniem pracy, którą opisuje.
Tak jak cały opis swojego życia to “do dupy”.
Albo jak nie widzisz, że wcale nie uwalniasz, tylko odsłuchujesz nagrania.

Podkreślę dla pewności – ja Ci teraz nic nie wyrzucam, nie atakuję. Choć oczywiście może boleć – bo możesz czuć winę i wstyd, którym się bardzo mocno opierasz.

ROZWIĄZANIE:
Zamiast kolejny raz robić to samo, idź do wspólnoty 12 kroków. To zacznie Ci SOLIDNIE przejaśniać w czym leżą przyczyny problemów, zaczniesz się otwierać, słuchać, zrzucać gardę.
Po kilku miesiącach wróć do moich komentarzy i do WoP, i dopiero dostrzeżesz co faktycznie robiłeś nie tak, etc.
Wtedy złapiesz się za głowę widząc jak postępowałeś i co mówiłeś. Rozwiązania staną się oczywiste, wskazówki zaczną docierać.

Wniosek z tego jest jeden – sam sobie nie poradzisz.
Masz dowody z filmów, książek, metod, całego programu – no nic nie działa. Dlaczego?
Bo próbujesz tego wszystkiego sam.
I to bardzo nieuczciwe.

Milionom pomogło. Dlaczego? Bo podchodzili do tego uczciwie i oddawali się temu całym sercem – taką mieli intencję.
Ty na razie nie.
Jak mniej więcej 2/3 a może 3/4 uzależnionych, z którymi sam miałem do czynienia. Aż dostatecznie mocno nie zaboli obierają taki kierunek.

Ci którzy coś robią, nawet latami, a zmian nie ma – tylko robią dla samego robienia. Nie są temu oddani.
Na co dowodem są Twoje opisy.

INTENCJA to fundament.

Ja sam doskonale to znam. Jeszcze mam na kompie resztki różnych programów, które niegdyś kupiłem… o samym uwodzeniu miałem z 15-20.
I tak – każdego zapalczywie słuchałem. I to wszystko. Słuchałem. A nie wykonałem żadnego. Nigdy nie miałem intencji np. działać, by mieć te 3 randki tygodniowo z nowymi kobietami.
Np. słuchałem programu o rozmowach z kobietami, jak rozmawiać, jak eskalować, a w tym czasie… robiłem w pokoju przysiady. Nie byłem na randkach, nie rozmawiałem z kobietami i następnie analizowałem te rozmowy na bazie programu.
Tylko słuchałem tego jak słuchowisk.

Tak samo można słuchać jak ktoś recytuje formułkę uwalniania ale nie wykonać pierwszego kroku.
Np. nie nawiązać świadomego kontaktu z uczuciem.

No przecież właśnie dlatego słuchasz, by nie nawiązać świadomego kontaktu z uczuciem.
Takie nagranie nie jest potrzebne do uwalniania. Przesłuchaj je raz czy dwa razy, by zapamiętać formułę, a następnie tę formułę ZASTOSUJ.

Albo napisać jakieś notatki… i?
Jaka jest rola notatek w WoP, możesz powiedzieć? No bo jeśli coś robisz pojęcia nie mając po co, to nie dziwne, że możesz to robić X razy i nic to nie przyniesie.
Bo nie TO ma cokolwiek przynieść, tylko Ty masz dać sam sobie z pomocą np. notatek.

Była taka scena w filmie “Dzień świra”, w której główny bohater przepytuje z angielskiego swojego syna.

Wszystkie moje uwagi, rady, korekty – “szczerze (…) nie wiem o czym do mnie mowisz”.
Przepraszam, może napisałem po łotewsku?
Przeczytałeś tylko wszystko jednym “haustem” i tyle. Coś stanęło w gardle i wszystko wyplułeś.

Kiedyś rozmawiałem z mężczyzną, który nie chciał się mnie w ogóle słuchać, podważał bardzo wiele z Programu WoP.
Bo tyle już wiedział – przeczytał masę książek, przesłuchał wiele programów, był na terapii ponad 5 lat. Chodził na terapię “aby wyzdrowieć”.
Zapytałem się go co to jest zdrowie? Odpowiedział – “nie wiem”.

Każdy może powiedzieć – “jadę nad morze”. Ale jeśli nie wiesz, gdzie to morze leży, to nie dojedziesz do niego i po 20-tu latach.

A co do “jak mam żyć bez myśli”, to weź pod uwagę, że np. śpisz nie mając myśli i jak się w myśli wpatrujesz przed snem, to źle się śpi, nie wypoczywa, nie wysypia, a niektórzy w ogóle nie mogą zasnąć.
Więc bez myśli żyłoby się całkiem dobrze.
Dlatego mówiłem – potrzebujesz myśli, by widzieć, że jest ładne słoneczko? Bez tych myśli nagle cały świat zniknie? Nie będziesz widział co jest co?
Naprawdę byłbyś zupełnie bezradny bez myśli? Gdybyś podszedł do szafy z ubraniami, by wybrać co na siebie włożyć, to bez myśli to zadanie stałoby się niemożliwe? Byłoby to wyzwanie, któremu nie sposób sprostać bez myśli?
Potrzebujesz myśli “co na siebie włożyć”, by coś na siebie włożyć?

No, na razie widzisz, że porno Ci “pomaga”. Też zahipnotyzowany jesteś tą myślą. Jakby Ci się żyło bez wiary w tą myśl? No, zobaczyłbyś, że oglądanie porno wcale Ci nie pomaga ani na chwilę, ani na dłużej.

Całe doświadczenie też pokazuje jak poważnym problemem jest uzależnienie i nikt sobie z tym sam nie poradzi. Ani ja, ani nikt inny z kim pracowałem, ani nikt o kim słyszałem.

No powiedz – jakbyś miał żyć bez tych wszystkich myśli o porno? Gdybyś je wszystkie ignorował?
Jakbyś miał żyć bez tych myśli dotyczących “nerwicy” jak – to mnie denerwuje, tym się stresuje, to mnie wkurza, tym się martwię, itd.?
No jak?
Odpowiadam – no, trzeba by zacząć żyć samodzielnie i odpowiedzialnie! Koniec zwalania wszystkiego na myśli!
Koniec z “czuję się źle”, “nie chce mi się”, itd. Trzeba podejmować odpowiedzialne decyzje i liczyć się z konsekwencjami!

Trzeba zacząć podejmować decyzje POMIMO myśli. I co więcej – podejmować decyzje, których w myślach wcale nie chcesz podjąć.

WoP działa fantastycznie dla tych, którzy już oddali się temu całym sercem i są uczciwi, wnikliwi, odważni, pokorni.
Ale jeśli są takie problemy jak i z innymi źródłami, z których korzystasz samemu, to pora na zmianę fundamentalną.
Przestać to wszystko robić samemu. Poszukać pomocy.

I ponownie – “jak żyć bez myśli”? Gwarantuję Ci, że w myślach nie zobaczysz nowych treści. To będzie ciągle to samo.

Jak żyć bez myśli?
Skoro i tak nie jesteś ich autorem, ani twórcą, to jak zwykle nie oczekiwać magicznej, zewnętrznej odpowiedzi “jak?”
Tylko na to pytanie ODPOWIEDZIEĆ.
Bo żyjesz tak jak sam wybierasz. Nikt tu nie dokonał za Ciebie żadnej decyzji. Myśli też nie.

Dzieki ze odpisujesz tak obszernie i calkowicie za darmo. Przyznam ze mam poczucie winy z tego powodu, ze mam WOP, tego bloga, gdzie odpowiadsza ludziom na problemy, ktore czesto sie u wiekszosci z nich powielaja. A ja zamiast wyciagac wnioski i wprowadzac w zycie twoje rady, to ciagle pytam. I dlatego juz nie bede pytal i nie odpowiem na twoje pytania z szacunku do ciebie, zebys nie tracil na mnie swojego czasu.
To nie jest szacunek.
To wina, wstyd i lęk.

Ja nie tracę czasu. Ty sam teraz bardzo dumnie próbujesz dysponować moim czasem.

Ja znam Twoją sytuację i gdybym uważał, że marnuję czas, to bym nie pisał ani tak obszernie, ani za darmo.

Teraz uciekasz. Bo właśnie wstydzisz się i winisz.
Zamiast wyciągać konstruktywne wnioski.

Próbujesz to tylko “szlachetnie ukryć”. Odwracasz kota ogonem.
“Ja zamiast wyciągać wnioski i wprowadzać w życie” – więc wiesz, że tego nie robisz, rozumiesz, że to istotne. A jednak tego nie robisz.
I to nazywasz szacunkiem do mnie?

To nie jest szacunek ani do mnie, ani do siebie. To ciągle niechęć do wyzdrowienia, do mówienia prawdy.
To nadal nie jest jeszcze nawet pierwszy krok w stosunku do zdrowia.
Gdybyś szanował to co Ci mówię, to byś był wdzięczny i to stosował. A jednak tego nie robisz. O przyczynasz nie mówisz.
To się nazywa duma.

Skoro czujesz winę – co z uwalnianiem? Co z medytacją?
Ponownie – nie używałeś tych narzędzi do poprawy własnego życia i zdrowia, tylko robiłeś je dla samego robienia.
A ja nigdy nie mówiłem, że uwalnianie i medytacja to wszystko co trzeba, by zaczęło się poprawiać.
To elementy niezbędne ale to elementy całego “systemu” zdrowia. Którego samym fundamentem jest radykalna szczerość i uczciwość.

TERAZ jest najlepszy moment, by uwolnić winę, wstyd i lęk. Bo jak nie, to to co będzie tego dalszym ciągiem, to będzie zahipnotyzowanie się mentalnym bełkotem, który dalej będzie Cię prowadził na manowce i ku destrukcji.
Tak jak setki, tysiące razy do tej pory.

A teraz przyjrzyjmy się jakie “wnioski” wyciągasz, bo są właśnie dalszym dążeniem ku swojej zgubie:

Co do 12 Krokow, to oczywiscie na ten temat przeczytalem cala “encyklopedie” i obejrzalem mnostwo filmow, jak i for internetowych.
Czyli to samo co z WoP, metodą Sedony, itd.

Masa ale tylko teoretycznych informacji, których nie wdrażasz w życie.

Powtórzę – mógłbyś przeczytać tysiąc książek o smaku koperku ale dopóki nie spróbujesz koperku, to nie masz pojęcia jak smakuje.
Żadna ilość informacji nie zastąpi doświadczenia.

Przypominam, że uwalnianie to nie jest magiczne zaklęcie. Jak je właściwie “rzucisz”, to nie wydarzy się magiczny efekt.
Analiza Twoich słów wykazała, że non stop się opierasz emocjom, nie nawiązujesz z nimi świadomego kontaktu, co wyklucza stosowanie uwalniania oraz jego efekty.

Mam tez pracownika w pracy, ktory uczeszcza na 12 Krokow, ale online. Nie wiem czy taka forma jest odpowiednia. Ale czytajac i ogladajac te wszystkie w/w, jak i rozmawiajac z tym kolega z pracy, dowiedzialem sie ze duzo ludzi z grup 12 Krokow, o ile nie wiekszosc, trwa w trzezwosci, dopoki uczeszcza na spotkania.
Zgadza się.
Co ponownie pokazuje jak wielkim problemem jest uzależnienie.
To efekt wielu ograniczeń ludzkich natury.

To trochę jak z jedzeniem – żyjesz, dopóki odpowiednio i regularnie się odżywiasz.

Ten kolega wlasnie zna kogos, kto nie pil 30 lat i stwierdzil ze skoro nie pije, to juz nie bedzie chodzil na spotkania. I przestal chodzic i znowu zaczal pic.
Oczywisty błąd.

Gdyby uczciwie przyjrzał się podstawom tej decyzji, byłoby oczywiste, że zacznie pić bardzo szybko.
I literatura SA oraz AA wyraźnie przed tym przestrzegała.

Wnioskuje z tego ze 12 Krokow, to takie kolejne uzaleznienie.
Właśnie.
Wnioskujesz na bazie tego jednego przykładu, że metoda znana na całym świecie, która uzdrowiła nieprzeliczone miliony, to kolejne uzależnienie.

No to wiesz – musisz pracować, by mieć pieniądze. Uzależnienie!
Jeść, by żyć – uzależnienie!
Nosić spodnie – uzależnienie!
Brać prysznic i myć zęby – uzależnienie!
Trenować na siłowni, by utrzymywać ciało w sile i sprawności – uzależnienie!
Codzienne chodzenie do szkoły/na studia i nauka – uzależnienie!
Utrzymywanie kontaktu z bliskimi, z partnerką/żoną – uzależnienie!
Przestrzeganie przepisów drogowych podczas kierowania samochodem – uzależnienie!

Tak właśnie widzisz uzależnienie – tylko jako coś, co powtarzamy. I to wszystko.
I wystarczy 5 sekund analizy, by dostrzec, że to co robimy to nie jest uzależnienie.

Niemniej – pokazuje też, że sam sobie nie poradzisz, bo raz – to nie możliwe, dwa – potrzebujesz wsparcia, bo wnioski wyciągasz fatalne.
To Ci nie służy.

Dopoki sie chodzi, to jest sie trzezwym, a jak sie przestanie chodzic, to od nowa Polska Ludowa. Tak slyszalem, a jak jest to nie wiem. Dobra. Pozdrawiam i dziekuje.
Nie wiesz i się nie dowiesz, aż nie pójdziesz.

Natomiast widzisz, że robisz wszystko, by nie wyzdrowieć. By dalej żyć tak samo.

A trzeźwość – niezależnie ile trwa – to jeszcze niekoniecznie zdrowie.
To jeden z przejawów zdrowia. Ale nie jest samo w sobie dowodem na wyzdrowienie.
Jak mówi literatura AA i SA, jak ja dobrze wiem – to dopiero początek.

Dlatego mówiłem – nie myślisz, nigdy nie myślałeś. A to nie wnioski, to nie analiza, to nie zastanawianie się.
To wpatrywanie się w mentalny bełkot, który zignorował miliony przykładów pozytywnych i na bazie jednego oczywistego błędu odrzucił całe rozwiązanie.
No i sam fakt – ten człowiek nie pił 30 lat.
Tylko też nie mówisz jak żył przez te 30 lat. Bo na mitingi chodził pewnie 2-3 razy tygodniowo. Miting trwa ok. godziny.

To jakbyś usłyszał, że ktoś zjadł jabłko i zwymiotował i na tej podstawie “wyciągnąłeś wnioski”, że nie zamierzasz jeść jabłek.

A dlaczego nie przytoczysz choć jednego przykładu osoby, która przestała pić i podniosła się z dna cierpienia i biedy, i zaczęła żyć szczęśliwie i fantastycznie?
Jak widzisz – nadal “inspirujesz się” przykładami negatywnymi, a nie pozytywnymi.
TO jest uzależnienie.

Gdy otrzymujesz pomoc – wstydzisz się i winisz, uciekasz. Nazywasz to “z szacunku”. Ale to nie jest szacunek. Nie wiesz co to jest szacunek.
Bo gdybyś wiedział, to byś się posłuchał, gdyż dostrzegłbyś nareszcie, że Twoje decyzje Ci nie służą.
Tak jak mówi “Biała księga” definiująca człowieka uzależnionego – “przestał odróżniać dobro od zła”.
Widzimy tego przykłady.

Np. pomimo, że choćby mój Program “przerobiłeś” 4 razy – nadal nie dostrzegasz, że czytanie to nie działanie.
Słuchanie nagrań uwalniania to nie działanie.
To czytanie i słuchanie. Nic więcej. To jak wiewiórka gromadząca orzechy w dziupli. No ma je. I?
To jakbyś czekał przygotowany do biegu, słyszysz wystrzał pistoletu ale tylko go usłyszałeś. A nadal czekasz przy ziemi w bezruchu.

Nie odpowiadasz na moje pytania nie z szacunku, tylko ze wstydu, winy i lęku.
Gdybyś naprawdę miał do mnie szacunek, to byś na nie odpowiedział, choćby dla siebie.

No ale nie zamierzasz robić tego, co Ci radzę, mówię, zalecam, polecam. Wolisz dalej po swojemu.
Ok. Twoja wola.

Wszystko zostało powiedziane. To jest już tylko kwestia Twojej intencji i decyzji.
Zamiast “gdy przestanę, to wszystko wróci do tego jak było”, spójrz na to tak – “gdy zacznę, to wszystko zacznie się zmieniać na lepsze”.

Bo na razie to tak jakbyś był całe życie anorektykiem i nie chciał zacząć normalnie, zdrowo jeść, bo gdy przestaniesz, to znowu zaczniesz chudnąć…
Albo kradłeś całe życie i trafiałeś do więzienia i mówisz, że nie chcesz zacząć uczciwie żyć, bo gdy przestaniesz uczciwie żyć, to znowu zaczniesz kraść.

Albo – “jestem samotny ale nie chcę zacząć się z nikim spotykać, bo gdy przestanę, to znowu zacznę być samotny”.

Zaczynasz rozumieć absurd swojej deklaracji?

Ponadto – 4 razy przeczytałeś WoP, a nadal sądzisz, że uzależnienie to coś, co się robi – np. ogląda porno…

Mężczyzna, który nie pił 30 lat nigdy nie pojął czym jest uzależnienie, ani wyzdrowienie.
On chyba nie przeczytał fundamentalnej Wielkiej Księgi AA, w której na początku jest podany przykład człowieka, który właśnie nie pił ok. 30 lat, a potem znowu zaczął.
TO jest uzależnienie – brak kontroli nad swoim życiem.
Której też już nie masz od wielu lat.

I jak widzisz – tak jak alkoholik pije, by “ukoić skołatane nerwy”, sam jesteś nerwowy i oglądasz porno, by “się uspokoić”. A potem ten stan “spokoju” mija i znowu to samo.
To jest uzależnienie.
To jest tak poważny problem.
Tak jak człowiek, który złamie sobie nogę, potrzebuje pomocy. Rehabilitacji. Ale gdy znowu zrobi to samo, znowu złamie sobie nogę. I będzie jeszcze gorzej.
Życie uważne, uczciwie, cały proces rehabilitacji – to nie jest kolejne uzależnienie. To elementy zdrowia.

Codzienna nauka gra na wiolonczeli to nie jest uzależnienie.
To co powtarzasz nawet codziennie wcale nie musi być uzależnieniem, a wyrazem rozsądku i zdrowia.
Problemu nie stanowi tylko poziom ROBIĆ.

Codzienne uprawianie sportu czy czegoś innego to nie jest kolejne uzależnienie. To może być cudowna forma rozwoju czy relaksu.
A uzależnienie to brak kontroli nad własnym życiem, niemożność odróżnienia prawdy od fałszu, dobra od zła i życie ku własnej destrukcji.
Uprawianie sportu to nie jest dążenie ku własnej destrukcji. No chyba, że uprawiasz go, gdy np. masz przewodzić zespołem w kluczowym projekcie firmy i gdy to zaniedbałeś, firma upadła.
Chodzenie na mitingi to nie jest dążenie ku własnej destrukcji.

Uznanie, że nie pójdziesz do wspólnoty, bo ktoś tam był trzeźwy przez 30 lat i przestał być trzeźwy – to jest dążenie ku własnej destrukcji.

Są nawet choroby fizyczne, które wymagają od nas ciągłego przyjmowania leków – przez resztę życia.
Np. problemy z tarczycą czy sercem.
Przyjmowanie leków to nie jest kolejne uzależnienie, ani kolejna choroba. To niezbędna forma pomocy sobie, by nasze życie mogło trwać. Bo tak żyliśmy, że teraz musimy nasze zdrowie wspomagać.
A leki czy suplementy to też dar od Boga.

30 lat trzeźwości, która kończy się natychmiast, gdy rezygnujesz z rozwiązania pokazuje, że rozwiązanie jest, jest niezbędne i jak poważny jest problem uzależnienia – alkoholizmu czy seksualnego pijaństwa.
To jedno i to samo.

Natomiast możemy zobaczyć, że samo uczęszczanie do wspólnoty i stosowanie z pewnym zaangażowaniem kroków już daje fantastyczne rezultaty – utrzymywało człowieka w trzeźwości przez 30 lat.
Choć zapewne nie był oddany całym sercem swojemu zdrowieniu, nadal był bardzo dumny, nadal uważał, że może swój problem kontrolować i kto wie co jeszcze.
A gdy włożysz w to swoje serce – co wtedy może się wydarzyć? O tym też pisze literatura.

Na razie uważasz, że porno Ci pomaga, a grupy 12 kroków Ci nie pomogą. Bo ktoś był trzeźwy tylko przez 30 lat.

To nieodróżnianie dobra od zła.
To jakbyś branie leków żeby wyzdrowieć uważał za kolejną chorobę.
Nastawianie kości po złamaniu jako kolejny wypadek.

Patrzysz zarówno na oglądanie porno jak i chodzenie do wspólnoty jako jakieś idee, tylko coś co ROBISZ i tyle.
Jest to pozbawione całej rzeczywistości.

Jakiś czas temu napisał do mnie mężczyzna, który był uzależniony praktycznie całe życie.
Poszedł do wspólnoty 12 kroków i przestał oglądać. Był trzeźwy.
Doszedł do wniosku, że “wyciągnąłem z 12 kroków wszystko co się dało” i przestał chodzić. Na drugi dzień siedział przy pornografii. I naprawdę nie mógł pojąć dlaczego.

Dlaczego? Bo dalej był w głównej mierze tym samym człowiekiem.
Sam fakt, że 12 kroków widział jak dolewkę Coca-Coli w McDonaldzie pokazuje, że zupełnie nie rozumiał ani swojego problemu, ani co to jest wyzdrowienie.
A mimo to samo uczęszczanie do wspólnoty trzymało go w trzeźwości.

Ponadto – 12 kroków mówi wyraźnie – że należy stosować kroki we wszystkich naszych poczynaniach oraz nieść posłanie innym cierpiącym.
Skoro to dla niego było obce, nienaturalne, to pokazuje bardzo dużo o jego poziomie zdrowia.

On tylko chciał “wiedzieć o”, “rozumieć”. Gromadził informacje jak wiewiórka żołędzie w dziupli.
Oczywiście to wiewiórka jest uzależniona – chora. A żadna ilość żołędzi nie zmieni wiewiórki.

Na co jesteś też dowodem – przeczytałeś “encyklopedię” i nawet mając ogrom pewnej wiedzy – i tak podjąłeś decyzję szkodliwą, bezowocną, negatywną. To dalej kierunek destrukcji.
Bo aby korzystać z wiedzy dobrze, to też wymaga rozwoju – ewolucji.

Na razie to co robisz nazywa się technicznie INDOKTRYNACJĄ.
To Ci nie służy.

Zmień to co robisz. Idź do wspólnoty 12 kroków i przestań to podważać.

A jeśli nie – ok. Pogódź się z tym ale pamiętaj o konsekwencjach.
Będzie coraz gorzej.

Ale dlaczego mialo by byc coraz gorzej,
Sam mówiłeś, że żyjesz chujowo.
A chujowe życie, szczególnie oglądanie porno, ma negatywne konsekwencje. Bardzo negatywne.
Skoro decydujesz – no to przestań żyć chujowo.

Zresztą – nie urodziłeś się pełen nerwów i napięć. To jedne z konsekwencji. A na pewno jest dużo więcej. Np. brak radości, energii, etc.
Czym jest ta “nerwica” jeśli nie właśnie tym “coraz gorzej”?

skoro to ja decyduje jak bedzie?
Naprawdę?
A ile czasu już oglądasz porno? Decydujesz, że to robisz?
Ile razy zdecydowałeś, że go nie obejrzysz, że nie będziesz się masturbował?

Skoro tak, to przestań oglądać.
Przestań cierpieć.
Przestań doświadczać napięcia, nerwów, zdenerwowania, wstydu, winy.

Zdecyduj, że nie będziesz znerwicowany.
No chyba, że zdecydowałeś, że chcesz być znerwicowany, to przepraszam, czepiam się.

Przestań żyć do dupy i zacznij żyć ekstra.

…

To że decydujesz to iluzja. Tak Ci się wydaje. Jak każdemu.
Pierwszy krok mówi wyraźnie – przestaliśmy kierować własnym życiem. Przegraliśmy z żądzą.

TO jest prawda.

Jedną z części “definicji” uzależnienia jest to, że nawet wiedząc jak bardzo sobie szkodzimy, jak bardzo już zniszczyliśmy sobie życie, nawet z całych sił pragnąć przestać to robić, nadal nie jesteśmy w stanie.
Oczywiście nikt nie musi doprowadzić się do takiej sytuacji. Ale choroba uzależnienia to coś, co nieubłaganie postępuje. W WoP określam to jako spirala samozniszczenia.

I tutaj znowu napisze, ze nie rozumiem co to jest uzaleznienie.
Zgadza się.
Co jest ciekawe, bo mówisz, że 4 razy czytałeś WoP.
To powinno być jasne. A nadal nie jest.

A mimo to twierdzisz za chwilę, że jednak wiesz co to jest uzależnienie – bo np. flecista może być uzależniony od gry na flecie.

Piszesz ze to jest ot jak czlowiek zyje i potem radzi sobie z konsekwencjami takiego zycia, za pomoca alkoholu porno itd.
Nie, nie radzi sobie.
Gdybyś sobie radził, to żyłbyś spokojnie, zdrowo, silnie. Coraz lepiej. A nie coraz gorzej.

PRÓBUJESZ sobie radzić. A to tylko wszystko pogłębia i pomnaża.

I dalej mówisz o jakimś człowieku, a nie o sobie.

Niemniej dalej mówisz – że taki urojony człowiek radzi sobie i to jeszcze ZA POMOCĄ używek.
Dalej twierdzisz więc, że porno Ci pomaga w radzeniu sobie.

Czyli czlowiek podejmuje takie decyzje, a potem sie z nimi nie zgadza i dlatego ucieka w nietrzezwosc?( A mialem nie zadawac pytan)
Kolejny przykład, że nie dotrzymałeś własnej decyzji.

Nie miałeś nie zadawać pytań.
Mówiłem, że pytania będą, bo mentalizacja bełkocze się cały czas.

A Ty pytasz, bo nie chcesz trzeźwo spojrzeć na żaden fakt z własnego życia. I non stop jesteś zahipnotyzowany tym bełkotem.
Gdybyś przyjrzał się temu jak żyjesz, to odpowiedź byłaby oczywista.

Po raz kolejny mówisz “człowiek”. A nie “ja”. Nie mówisz o sobie.
Dlatego nic nie pojmujesz, nic nie rozumiesz. Bo nie patrzysz uczciwie na siebie.

I liczysz na jakąś krzyżówkę z gazetki, którą wystarczy rozwiązać i odgadnąć hasło.

Czyli ja to tak rozumiem, ze
Nic nie rozumiesz, tylko wpatrujesz się zahipnotyzowany w mentalny jazgot przez co jesteś zupełnie oderwany od faktów.

wystarczy zaakceptowac swoje decyzje i swoje zycie i wtedy nie trzeba bedzie od niczego uciekac. Dobrze rozumiem?
Fatalnie.

Ale jeśli uważasz, że dobrze, to przetestuj to i opowiedz o efektach.

Jesli zaakceptuje swoje zycie takie jakie jest teraz i przestane obwiniac sie za przeszlosc i bac sie przyszlosci, to nie bede musial ogladac.
Nie.
To dalsze wypieranie 99% faktów i całego rozwiązania.

Czy 12 kroków mówi “wystarczy się przestać obwiniać”?
Czy w WoP napisałeś, że “wystarczy się przestać obwiniać”?

A poza tym mówisz, że życie jest chujowe. Czyli wg Ciebie jak zaakceptujesz, że Twoje życie jest chujowe, to nagle nie będziesz musiał oglądać porno…
Kiedy więc przestaniesz widzieć swoje życie jako chujowe? No chyba, że zamierzasz zaakceptować, że jest chujowe?
Do czego należy tu “przyłożyć” akceptację?

Ok – to pora na testy.

Tak samo.jeali zaakceptuje swoje mysli, ale nie bede sie ich lapal.
To co piszesz to są wszystko myśli.

A tak na marginesie, to nauka gry na flecie moze byc uzaleznieniem. Zalezy z jakiego powodu ktos gra na tym flecie. Jesli gra na flecie jest ucieczka, to jest uzaleznieniem.
Nie jesteś specjalistą, nie widzisz nawet najprostszych, fundamentalnych rzeczy o swoim życiu.
A rozważasz nad całym uzależnieniem.

Nie, gra na flecie nie może być uzależnieniem.
Może być elementem uzależnienia – życia nieświadomego, niedojrzałego.
Mówiłem Ci, że nie chodzi o to co człowiek ROBI.
Ale nie słuchasz. Zupełnie.

A sporty uprawiam cale zycie, wiec chyba tak do konca do destrukcji siebie nie daze.
“Tak do końca”…
Dalej to tylko fantazje nie wykraczające poza mentalne jazgotanie.

To odpowiedz sobie – z roku na rok, z miesiąca na miesiąc – jest coraz lepiej czy coraz gorzej?
Czy 10 lat temu było gorzej, niż teraz, czy lepiej? I pod jakimi względami?

I wiem co to jest szacunek. Do czlowieka i do zwierzat. Do czyjejs wlasnosci i do swojej. Nie jestem socjopata ani jakims debilem.
Ale to nie ma nic wspólnego z byciem socjopatą czy debilem.

Nie wiesz, bo tak nie żyjesz.
Tylko “rozumiesz” po swojemu.

Nie siedze sfrustrowany przy porno. I tez wyciagasz bledne wnioski, bo warunkujesz, ze nie wiem co to jest szacunek, bo cos tam cos tam. A to nie jest prawda, tylko twoje domysly. Dobra, nie bede sie spieral. Dobrej nocy. Pozdrawiam.
Ja nic nie “warunkuję”, tylko doskonale o tym wiem.
Bo wiem dobrze jak wygląda życie tak jak to przedstawiasz. Czego sam nie widzisz i nie pojmujesz. Bo nie chcesz widzieć.

To co nazywasz “szacunkiem” to duma i dumanie.

Tak “wiesz” ale nie napisałeś ani czym szacunek jest, ani jak go oddajesz temu “człowiekowi” czy jakiemukolwiek zwierzęciu. Czy własności.
Przepisałeś myśl i to wszystko.
W Raporcie 7 jest pytanie co to jest szacunek do siebie i do innych.
I wiesz co zazwyczaj czytam? “Szacunek do kogoś, to szanowanie tej osoby”. Czyli masło maślane.

Mówisz o akceptacji. Ale czy akceptujesz np. to, że ja bardzo dobrze rozumiem temat uzależnienia i wiele z nim pokrewnych? Bo na razie uważasz, że ja się mylę i Ty wszystko wiesz lepiej. Ew. tylko “nie rozumiesz” kilku spraw.
Ale wnioskujesz, że można niszczyć sobie życie grą na flecie…

Chociaż podałeś przykład – za szacunek uważasz nie zabieranie mi czasu, bo nie chcesz mnie słuchać.
A ja Ci wyjaśniłem, że to szacunek nie jest, tylko ucieczka ładnie nazwana i ukryta pod płaszczykiem “szacunku” – np. “do czyjejś własności”. Tu – do mojego czasu.
Ale tak jak granie na flecie to nie jest uzależnienie i nie może być. Tak samo to co nazywasz szacunkiem nie jest nim i nie musi być.

Uzależnienie to np. brak fundamentalnej pokory, przyznania, że nie wiesz.
Tak jak tysiące razy oglądałeś porno cały czas sądząc, że Ci pomaga. I nadal tak sądzisz, pomimo, że 4 razy przeczytałeś WoP.
Co pokazuje jak fatalnie pojmujesz tę decyzję. Należy założyć, że inne też.

A co do gry na flecie – znasz chociaż jednego człowieka, który grając na flecie zniszczyłby sobie życie i pragnął skończyć z grą na flecie ale nie był w stanie i znalazł się przez to w skrajnej rozpaczy, odeszła od niego żona, zniszczył sobie zdrowie, karierę, rodzinę?
Bo zamiast np. porozmawiać z żoną, przeprosić – uciekał do pokoju i grał godzinami na flecie?
Znasz kogoś, kto grał na flecie np. 10 godzin non stop i zapomniał w tym czasie jeść i pić? I to nie raz czy dwa ale setki razy?
Jeśli nie – to przyznaj chociaż to, że nie wiesz co mówisz.

I (nie) chcesz się spierać ale znowu – udajesz “szacunek”, a to tylko i wyłącznie duma, teraz połączona z poczuciem winy.
Pytanie – dlaczego miałbyś się ze mną spierać? Ja rozumiem Twój problem, a Ty nie. Ja znam rozwiązanie, a Ty nie.
Ty 5-ty raz zamierzasz robić to, co nie działa. I nie mówię o WoP, bo WoP to narzędzie. Ty z niego korzystasz. Z jakimi efektami – widzimy i nie dziwne biorąc pod uwagę Twoje wypowiedzi.

I co do tego, że “wystarczy zaakceptować” swoje życie i myśli (skąd pomysł, że myśli są Twoje?), to proszę – zaczynaj!
Nic nie stoi na przeszkodzie, skoro mówisz, że Ty o wszystkim decydujesz.
No kiedy zaakceptujesz swoje życie?
Zaakceptuj i powinno być po problemie, skoro tak twierdzisz. Trzymam kciuki!

Miliony alkoholików, seksoholików, narkomanów, hazardzistów, którzy wyzdrowieli nie zrozumieli, że wystarczy zaakceptować życie i (swoje) myśli…
Po co była ta cała praca, pomoc innym, skoro wystarczyło zaakceptować życie i myśli…?

Zacznij to robić – szybko realizuj te wszystkie pomysły. Bo im szybciej się z nich wyprztykasz, tym większa szansa, że dostrzeżesz swoją bezsilność i bezradność. Dopiero wtedy być może zwrócisz się ku faktycznemu rozwiązaniu.
Bo to oczywiście nigdy nie jest nic pewnego. Większość nigdy nie przyzna prawdy. Szczególnie ci na nofap – bo nofap zachęca do powtarzania ciągle tego samego. Co jest nieskuteczne w faktycznym uzależnieniu. Ale wmawia się ludziom, że tylko muszą coraz mocniej zaciskać zęby i po miesiącu, dwóch czy trzech, nagle wszystko magicznie się zmieni. To jak dziecinne baśnie. A jednak – ludzie łapią się na to jak ryby na haczyk. Ty się jeszcze (chyba) nie złapałeś, więc jesteś w relatywnie niezłej sytuacji w porównaniu z wieloma innymi.
Można zauważyć, że coś takiego jak “nodrink” czy “nokieliszek” nie istnieje. Ale też zapewne dlatego, bo problem alkoholizmu ma tysiące lat. I nadal jest kolosalnie niezrozumiany przez zdecydowaną większość. A problem pornografii ma kilkadziesiąt.

To co masz do zaakceptowania, to nie “swoje życie”, bo na razie to jest tylko idea – myśl.
A do zaakceptowania jest to, że Twoje życie stało się niekierowalne i że potrzebujesz pomocy.

Ale jak mówię – do tego dochodzimy przez ból, cierpienie i rozpacz.
Na razie jeszcze nie zabolało na tyle, byś był gotów to przyznać. Na razie cały czas uważasz, że decydujesz.

I to doświadczenie jest bardzo wyraźne, nie można go pomylić z niczym. Gdy stanie się jasne, że przestałeś kierować swoim życiem, znikną pokusy, by się spierać.

Przypomnę – masz problem, by dostrzec czy pomyślałeś, że pogoda jest ładna, czy nie. Masz problem, by pojąć jak możesz żyć bez tej myśli.
A twierdzisz, że rozumiesz co to jest uzależnienie – temat, nad którym miliony ludzi pracowało w pocie i łzach, by znaleźć rozwiązanie, a i tak nieprzeliczone miliony nadal to wypierają tak potężnie, że realne zagrożenie życia to dalej za mało, by przyznali prawdę.

Problem tu jest też taki, że nie poprosiłeś mnie o pomoc, bo nie widzisz, żebyś jej potrzebował.
Dlatego to co mówię uważasz za moje zdanie i tyle. Ja mam swoje, a Ty swoje.
I gdy moje zdanie jest inne, niż Twoje, to się opierasz, uważasz, że ja się tu przepycham czy spieram.
Ja przecież nie mogę wiedzieć o Tobie nic, bo Cię nie znam…

A przy porno nikt nie siedzi sfrustrowany. Właśnie m.in. dlatego to robisz, by zmienić stan emocjonalny. Z którego nawet nie zdajesz sobie sprawy.

Nikt na tej planecie nie jest też żadnym debilem. Inteligencji jest wiele różnych rodzajów. Można być np. inteligentnym społecznie ale klapa w inteligencji finansowej.
Inteligentnym akademicko, a bardzo nieinteligentnym seksualnie.
Nie ma czegoś takiego jak “jestem” czy “nie jestem” i tyle.
Twierdzenie “nie jestem debilem” jest tak samo nieprecyzyjne, a tym samym pozbawione znaczenia, jak “jest chujowo”.

Ponadto nie rozumiesz, że inteligencja to nie jest jakiś fenomen zakorzeniony w rzeczywistości.
To fenomen pracujący w oparciu o informacje, które posiadamy.
Tym samym inteligencja może pracować na szkodę, gdy np. za fakt uznaliśmy coś szkodliwego i nieprawdziwego. Co widać na przykładzie Twoich wypowiedzi, bo m.in. fatalnie rozumiesz co to jest uzależnienie.
A jednak nie jesteś tego świadomy – ani czym naprawdę jest, ani jak je pojmujesz.
Dlatego w umyśle widzisz zgrzyt i treść “dziwne to uzależnienie”.

W pierwszej odpowiedzi napisałem Ci, że nie masz pojęcia co to jest uzależnienie i to czemu przyczepiłeś tą etykietkę nie jest uzależnieniem. Co dalej potwierdza to, że twierdzisz, że gra na flecie może być uzależnieniem. Albo że wystarczy, że zaakceptujesz swoje życie i myśli i nagle zniknie potrzeba ucieczki.

To jakby kierowca, który codziennie doprowadza do wypadków twierdził, że wystarczy, że zaakceptuje, że miał te wypadki i będzie miał, to przestanie je mieć.

Dlatego mówię – zacznij testować swoje teorie.

Nie bądź jak inny mężczyzna, który napisał taki komentarz ale go nie zaakceptowałem przez totalny bezsens jakiejkolwiek dyskusji z takim człowiekiem:
Wy się bawcie w jakieś uwalnianie,terapie i tak dalej a ja zrobię nofap 90dni i mi się mózg naprawi.Po okolo miesiącu znikną myśli o porno,będę miał pełno energii,będę pewny siebie i tak dalej i tak dalej.Po co mam chodzić na terapie i słuchac innych ludzi ktorzy mowią o swoim problemie?Na reddicie są goscie co oglądali porno po 10 lat i po 3 miesiącach byli innymi ludźmi.
Piękne, nie? Jacyś ludzie na reddicie twierdzą, że nagle się stali innymi ludźmi. :)
On to też zrobi!
Oczywiście nie zrobił ale przyszedł napisać, że zrobi.

Ale jak już zrobi, to pewnego dnia obudzi się jako ktoś inny!
Bo mózg mu się naprawi i znikną myśli o porno. :)

No nigdy na to bym nie wpadł! Normalnie nowy Kolumb!

Tutaj mamy pomieszanie z poplątaniem. Do tego sądzenie, że mitingi 12 kroków, to tylko siedzenie i słuchanie jakie problemy mają inni…

Zakładam, że ludzie z reddita wierzą, że negatywne myśli produkuje chory – zniszczony – mózg.
I jak się mózg naprawi to zacznie produkować myśli pozytywne. Ot, nagle sobie przypomni, że może…!
To ciekawe dlaczego w ogóle ci ludzie zaczęli oglądać porno? Przecież wtedy mózg mieli zdrowy, więc powinni mieć tylko pozytywne myśli, być pewnymi siebie, i tak dalej i tak dalej.

Ponadto – do czego komukolwiek myśli? Ile z nich – negatywnych czy pozytywnych – pokrywa się z faktami?
Dlatego pytałem – czy myśl “pogoda jest ładna”, czy “pogoda jest brzydka” ma cokolwiek wspólnego ze światem?

Ciekawe iluż to ludziom po miesiącu czy 3 zniknęły myśli o porno?
Ja rozmawiałem szczerze i uczciwie z setkami ludzi i ani jedna tak nie twierdziła.
I wszyscy co stosowali ten osławiony nofap upadali. Nikomu nie pomógł.

Ale oczywiście, że takie “społeczności internetowe” się tworzą i mnożą. Na tej planecie nawet największe szaleństwo i bałamuctwo ma swoich zwolenników. I zawsze będzie miało.
Jest masa urojeń i szaleństw, w które wierzą miliardy.

Codziennie się motywują cytatami wielkich ludzi jak David Goggins np, róznych aktorów,komandosów itp.
Wow, cytatami się motywują. :)
Ciekawe ilu z tych wielkich ludzi wyzdrowiało z uzależnienia?

Andrew tate powiedział żeby się nagrać jak się ogląda porno i potem obejrzeć siebie jak to wygląda z innej perspektywy,to powoduje obrzydzenie do siebie i dlatego łatwiej wytrzymać.
Obrzydzenie do siebie pomoże. :)
Bo pan Tate tak powiedział.

A ile razy oglądaliśmy porno, bo czuliśmy właśnie obrzydzenie do siebie?
Czy pan Tate to rozważył?
Jak sądzisz?

Czy ktoś, kto się siebie/sobą brzydzi, wystarczy, że zaciśnie zęby na 90 dni i przestanie się siebie brzydzić?
Znasz choć jedną taką osobę?

Czy wygadywanie takich rzeczy to jest szacunek do kogokolwiek?

Wiesz – jeśli potrzebujesz się motywować codziennie, to znaczy, że wcale nie chcesz tego robić.

Ponadto – widzimy, że mężczyzna ten też przytacza tylko czyjeś słowa. Pan Tate tak powiedział.
Ale ta osoba w ogóle tego nie zastosowała nawet raz. Jest oczarowany tylko tym, że ten gościu jest popularny gdzieś w świecie.
Słyszał o nim. Automatycznie jego słowa uważa za słuszne.

Pierwsze dni są najgorsze bo strasznie ciągnie do porno,ale potem jest coraz łatwiej.Jest jeszcze do pokonania flatline,gdzie dużo ludzi przegrywa walkę,ale ja się nie poddam bo na reddicie są obrazki komandosów i ludzi którzy pokonali ten nałóg.
On się nie podda, bo na reddicie są obrazki.
Jakie to proste!

Wystarczą cytaty i obrazki na reddicie!

Właśnie przyznanie się, że walka nie skutkuje i nie może doprowadzić do zdrowia to podstawa.
A tu się ludzie zachęcają do kontynuowania walki – tylko dłużej, silniej, bez końca.
Sami trzymają się w uzależnieniu.

Bo to człowiek chory próbuje leczyć innych chorych.
“Pokonali nałóg” – ja nie znam nawet jednego przypadku. Ani nie słyszałem o nikim, kto by “pokonał” jakikolwiek nałóg.
Ale znowu – jakiej definicji “nałogu” używamy? I co to znaczy “pokonać”?

Możliwe, że społeczność nofap jest najbardziej szkodliwą społecznością dla uzależnionych.
Bo uzależniony pozostawiony sam sobie doprowadzi się do stanu rozpaczy i w końcu poprosi o pomoc.
A tutaj ludzie robią wszystko, by nie dotrzeć do tego momentu monumentalnego zwrotu życiowego.

Możesz się zapytać – jeśli codziennie walczysz, to jesteś zdrowy?
Jeśli codziennie musisz naprawiać przeciekający kran, to naprawiłeś go?

Trzeba zacisnąć zęby i wytrzymać pierwsze tygodnie i ten paskudny flatline gdzie pojawiają się lęki społeczne,poczucie się jak szmata,i ciągła ospałość.Nie rozumiem kompletnie tego uwalniania,tam ludzi byli nieśmiali a po dwóch tygodniach byli jak james bond.
Jak widzisz – uzależniony złapie się wszystkiego, byle tylko nie wejść na drogę zdrowia.

Znajdzie sobie kogoś w internetach, który coś twierdzi i już!
Ludzie po 2 tygodniach nagle stawali się jak James Bond!
Czy samo to nie rzuca już wielkiego cienia podejrzenia? Naprawdę nikt nie widzi, że tu jest coś bardzo nie tak? To jakieś szaleństwo – że człowiek nagle się stanie zupełnie inny.

Nagle “lęki społeczne” znikną… tak, tak są te specjalne lęki – “społeczne”. Ludzie zupełnie nie rozumieją co to jest lęk i co jest jego podstawą.
“Poczucie się jak szmata” – tutaj oczywisty przykład utożsamiania się z emocjami. W tym przypadku ze wstydem, który demonizuje się i potępia. A wraz z tym samego siebie.
“Ciągła ospałość”. Czyli apatyczność. A tylko ona może mieć kilkadziesiąt przyczyn.
Ale znowu – wystarczy “zacisnąć zęby” i nagle się całe życie zmieni! Bo ktoś na reddicie, kto wrzucił obrazeczek komandosa tak powiedział!

Masy ludzi twierdzą, że mózg do nich mówi! Wow! No bo przecież mózg tworzy myśli, a myśli do nas mówią, namawiają nas, przekonują…
Czy to nie masowe szaleństwo? Oczywiście, że tak.
To jak uważać, że brzuch do nas mówi, gdy nam w nim burczy. Mówi nam, że mamy zjeść. A my słuchamy.
Co jeszcze do nas mówi? Może nos? Ręka?
Czego ofiarę jeszcze będziemy grali?

Czy w realnym świecie ktokolwiek powiedziałby szefowi, że nie przyszedł do pracy, bo jego nogi go przekonały, by nie iść?
Ile zdrowych osób przyjęłoby takie wytłumaczenie?

Zapewne to co ten mężczyzna mówi, to to, że po 2 tygodniach pojawiła się nagle pewność siebie – ten cały “błąd… wielbłąd”.
Ale przecież każdy człowiek jest bardzo pewny “siebie”. Tylko to, co uważa za “siebie” jest w większości negatywne.
I opiera się w głównej mierze na myślach.
A że ludzie wmówili sobie, że myśli tworzy mózg, no to skoro mózg jest zniszczony, a myśli są negatywne – to “logika” takich ludzi – wnioskuje, że jak się mózg naprawi, to i myśli się zmienią…
Moje pytanie też brzmi – ile razy byli oni niepewni wyboru pornografii? Albo użalania się nad sobą?

Ten człowiek widzi siebie “jak szmatę”. I uważa, że stanie się “pewny siebie” po iluś tam dniach nie oglądania porno.
Ja naprawdę nie chciałbym, aby stał się bardzo pewny siebie ktoś, kto siebie potępia i nienawidzi.
A skoro ma “lęki społeczne”, to i ludzi widzi negatywne. Bo gdyby widział pozytywnie, to by się nikogo nie bał.

Każdy jest zawsze “pewny ‘siebie'”. Problem jest w tym, co uważa za siebie i dlaczego jest tego tak pewny. Oraz czego pewny nie jest.

Takich ludzi, którzy sobie znaleźli jakichś ludzi w internecie, którzy coś twierdzą jest pełno. Niejeden też mi się zarzekał, że wystarczy, że zagryzie zęby na 3 miesiące.
Ale jakoś tak nikt z takich osób już nigdy do mnie nie napisał – ani po tych 3 miesiącach, ani latach. Jakoś nie wrócili pochwalić się, że wyzdrowieli.

Oczywiście wszyscy w internetach, a szczególnie na reddicie są uczciwi, szczerzy, rzetelni, mówią tylko prawdę, nic nie ukrywają!
Gwarantuję!

Wiesz, są ludzie, którzy wierzą, że Ziemia jest płaska. Wielu też w to uwierzyło – bo ktoś w internetach tak stwierdził.
Nie dziwne, że tak chętnie ludzie wierzą w tą ezoteryczną “regenerację mózgu”.

Skazanie kogoś na codzienną walkę, męczarnię i obiecywanie, że to zmieni życie jest dosyć sadystyczne, nie sądzisz?

No ale to też wychodzi z fatalnego założenia, że cały problem uzależnienia to tylko to, co robimy.
Więc jak przestaniemy – niezależnie jakim sposobem, jakim kosztem – to po problemie! Bo przestaliśmy to robić…

Uważasz, że ktoś w takiej społeczności przyjdzie po np. 3 miesiącach trzeźwości, czy 6 miesiącach, czy po roku i przyzna, że jednak nadal ogląda?

Jak mówię – do bezsilności przyznajemy się przez solidny upadek.
Jeden upadnie relatywnie szybko – np. po kilku miesiącach ciężkich prób.
Inny po latach.
Jeszcze inny nigdy.

Ty sam masz możliwość udowodnienia sobie co nie działa. Tylko przestań się łudzić obietnicami czasu.
Ja sam byłem trzeźwy przez ponad rok. Ale nie byłem zdrowy. Trzeźwość nie jest tożsama ze zdrowiem.
Bo trzeźwość mieć jest bardzo łatwo – wystarczy zamknąć się w piwnicy bez żadnej elektroniki. Poprosić kogoś bliskiego, by co 2 dni dowoził trochę jedzenia.
Trzeźwość gwarantowana.
Tylko czy po opuszczeniu piwnicy takiego człowieka będzie można nazwać zdrowym?

Ps.Jesli pojde do grupy 12 krokow, to czy te uczucia ktore caly czas czuje, a od ktorych uciekam w porno, magicznie znikna?
A co mówi WoP o uczuciach?
Co to są emocje, z czego wynikają i co z nimi zrobić?

To Ty się masz zmienić wobec uczuć, nie uczucia.

Czy i tak bede musial stosowac technike uwalniania. Bo z tego co wywnioskowalem, to ja caly czas czuje cos, co pan Tolle nazwal “cialem bolesnym”. I mam to caly czas te uczucia od dobrych kilku lat. Chyba stosowanie 12 krokow tego nie usunie?
Usunie przyczynę.
I w trakcie też będziesz się mierzył z tymi uczuciami, w czym bardzo pomoże technika uwalniania.

Wykonując kroki w wielkim stopniu będą ujawniać się pokłady tego, co stłumione, wyparte, zdemonizowane.

Czy już nie samo rozważanie pójścia do wspólnoty czy wykonania telefonu, by znaleźć miting nie ujawnia lęku, wstydu, winy? Nie zaczynasz się temu opierać?
Jednocześnie – czy te emocje uniemożliwiają Ci podjęcie decyzji?