Chcialby sie z tego wygrzebać chcialbym miec fajne relacje z kobietami ale gdy to wszystko czytam to jest za trudne nic z tego nie rozumiem.
Z dwóch powodów nic nie rozumiesz.
Bo nie idziesz systemem i tylko czytasz.

Nauka przychodzi przez praktykę.
Nikt czytając o pływaniu nie nauczy się pływać. Trzeba zacząć pływać. A nie nauczysz się machając rękami.
Pływanie to konkretne czynności.

A 45 lat to tylko wymówka.
Możesz narzekać i biadolić lub wreszcie podjąć decyzję.

Jak akceptowac emocje jak je przywolac
Nic nie masz przywoływać.
Przywołać to można wilka z lasu.
Emocje się przeżywa. Te które już czujesz.

Chyba odpuszcze sobie dalsze czytanie.
Cieszę się, że to mówisz i naprawdę zalecam, byś już przestał czytać.

Blog nie powstał dla uzależnionych, którzy mają gdzieś swoje życie i nic nie chcą zmienić.
Powstał dla tych, którzy chcą zdrowieć, idą systemem i potrzebują dodatkowych informacji dla problemów, które mogą mieć.

Nigdzie nie napisałem, że trzeba tu siedzieć i to wszystko czytać, tym bardziej zrozumieć.
Blog to jest blog. To nie jest program.

Tak jak pójście do komisu samochodowego i patrzenie na setki samochodów nie jest nauką jazdy samochodem.

Mam 45 lat zanim sie z tego wszystkiego wygrzebue to mina lata
Tak może być. Zdrowienie z uzależnienia to bardzo poważny temat.
Ale żaden wiek nie jest zbyt wysoki, by zacząć.

Możesz dalej żyć tak jak do tej pory lub zacząć pracę nad sobą, która w przyszłości może zaowocować m.in. szczęśliwą relacją z kobietą.
Sam wybierz co jest dla Ciebie ważne.

W WoP uczysz się najważniejszych rzeczy w kilka miesięcy ale nie czytając o nich, tylko korzystając z nich.
Jest też Wspólnota 12 kroków, którą też Ci bardzo polecam. Te 2 połączone ze sobą sprawy absolutnie przyspieszą proces zdrowienia.

Niemniej – trzeba zacząć, trzeba się zdecydować.

Wszyscy mi mówią że mam nieprzepracowane emocje ale nikt nie powie jak to zrobić.Może Pan mi podpowie.
No bo właśnie wszyscy dużo gadają ale nie stoi za tym żadna prawda.
Nie można “przepracować” emocji. Tak jak nie można przepracować zakwasów po treningu.
Emocje to konsekwencje.
Mogą być też stłumione.

Można przepracować postawy, z których emocje wynikają. A tego nie osiągniemy żadnymi sposobami, ani technikami. “Przepracowanie” to zaś konkretne czynności, które wynikają z analizy danej postawy.
Tak jak nie ma techniki, by puścić przedmiot, który ściskasz z całych sił. To wymaga nie techniki, tylko gotowości, by go puścić.
Stłumione emocje zaś się przeżywa. I na to też nie ma technik, tylko zgoda.
Tak jak możesz zaciskać nos, bo np. nie lubisz zapachu skoszonej trawy. Możesz przestać zaciskać nos i pozwolić sobie oddychać i czuć ten zapach. Nie jest potrzebna do tego żadna technika.
Nie masz przepracować zapachu skoszonej trawy, tylko pozwolić sobie go czuć.
Nie można czuć lepiej, ani gorzej. Nie ma też możliwości, by tego nie potrafić. Totalna nieświadomość ciągłego stawiania oporu jest tu wielką przeszkodą.

Pamiętaj – używamy słowa “czuć” wobec zapachów i emocji ale różnica jest absolutnie istotna – emocje są bowiem stricte wewnętrzne – to my jesteśmy ich źródłem. Nie biorą się z zewnątrz, w przeciwieństwie do zapachów.

Tylko dlatego, że Ci jacyś ludzie naopowiadali jak to rzekomo coś tam masz z emocjami NIE oznacza, że to jest Twój problem.

Jak pokonać strach przed odrzuceniem , wstyd, stres przy atrakcyjnych kobietach.Z koleżankami rozmawiam swobodnie i na luzie.
Nie można pokonać strachu, ani żadnej emocji.
Strach “przed” czymkolwiek oznacza strach ZANIM w ogóle do tego doszło.
Jak można pokonać uczucie, które czujemy zanim nawet doszło do tego, co uważamy, że to uczucie w sobie zawiera?
Nie można, bo to urojenie. Uczucie nie wynika z żadnego odrzucenia, bo gdyby tak było, poczułbyś lęk w momencie odrzucenia, a nie przed.
Tak jak nie można poczuć szarlotki zanim się ona nie pojawi na stole.

Lęk może wynikać z różnych postaw wobec tego tematu. “Odrzucenie” to tylko zawsze wygodna racjonalizacja dla potępiania samego siebie i zrzucanie odpowiedzialności za to na innych.
Nikt nie może Cię odrzucić, co już zresztą Ci mówiłem.
Ty sam zapewne zrównujesz siebie z zespołem jakichś swoich cech, które uważasz czy wręcz zakładasz, że nie będą użyteczne dla kobiety, więc w konsekwencji Ty również.
Jeśli sam siebie widzisz nie jako człowieka, tylko przedmiot, to zwykłe “nie” czy “dziękuję” odbierzesz jakby Cię ktoś rzucił w kąt jak szmacianą lalkę. Uprzedmiotawianie ludzi to jeden ze wzorców chorobowych.
Tego nie załatwi temat emocji, tylko całościowa praca nad sobą.

A stres to konsekwencja naszych wewnętrznych zmagań z tym co czujemy. To co czujemy wynika z naszych postaw wobec świata czy ludzi.
Stres to już są próby zmagania z tym co czujemy. Nie można z tym wygrać, tylko przestać to sobie robić. A żeby przestać, trzeba w ogóle zdać sobie sprawę z własnej odpowiedzialności za stres.

Jak widzisz – to jest problem stricte wewnętrzny.
A jako człowiek uzależniony tym bardziej trzeba się skupić przede wszystkim na zdrowieniu i trzeźwieniu. To też obejmuje właściwe podejście do emocji. Ale w swoim czasie.
Bowiem człowiek uzależniony przede wszystkim ciągle ucieka, np. ciągle coś robi, byle tylko nie zatrzymać się i nie przyjrzeć się swojemu wnętrzu i sobie.
Zrobi wszystko, byle tego uniknąć, np. właśnie przez ciągłe próby zajmowania się emocjami. To jest strzał w kolano.

Niczego tu nie można pokonać. “Walka” czy jej rzekomy skutek – “pokonanie” może i brzmi heroicznie ale to jest totalne pudło.
Ludzie po prostu uwielbiają walczyć ze wszystkim i wszystkimi o wszystko. Uzależnienia to też są konsekwencje tych walk.

Dlatego, raz jeszcze, takie szczątkowe podchodzenie do tematu bez gotowości do zaangażowania się nic nie zmieni.

Poczytam napewno ten rozdział o emocjach może coś zaiskrzy w umyśle
Nic nie zaiskrzy, bo jesteś seksoholikiem.
Problem masz m.in. między uszami. Nie przez to czego nie wiesz, tylko głównie przez to co wiesz i wydaje Ci się prawdziwe.
To jakbyś liczył, że samochód bez benzyny wreszcie ruszy, bo coś w końcu zaiskrzy. Ale jeśli nie ruszył do tej pory, nie ruszy teraz, ani jutro, ani za miesiąc, ani za rok.
Nic nie można wykombinować, tylko trzeba dolać benzyny. Nie ma magika, który odpali samochód z pustym bakiem. To oczywiste.

Wobec wielu życiowych problemów jest dokładnie tak samo. Jeśli podejdziemy do problemu ze złej strony, to go nigdy nie rozwiążemy.

Sam fakt, że chcesz tylko poczytać o emocjach już pokazuje, że fatalnie rozumiesz swój problem.
A to co napisałeś w komentarzach to potwierdza.

ale do płatnych kursów i programów mocno się zraziłem i powiedziałem sobie że już w żaden nie wejdę.
Decyzje podejmowane w stanach wzburzenia są zazwyczaj fatalne.

Właśnie to jest ten destruktywny kierunek – zamiast się uczyć, rozwijać, dążyć, by odróżniać prawdę od fałszu, od razu się zamykamy.
Nie mówisz też w ogóle nic o sobie – jakie kursy kupiłeś, z jakich powodów, co z nimi zrobiłeś, jak z nich skorzystałeś? Na jakiej podstawie stwierdziłeś, że było to naciągnięcie Ciebie?
Urazoholizm, nawet względem natury nieożywionej to też jest wzorzec chorobowy.

Czyż nie jest tak, że jako uzależniony właśnie byłeś w tym nieuczciwy i nie miałeś ani energii, ani chęci, ani siły, ani motywacji, by z tych kursów skorzystać w pełni? Czy urażenie się nie było także odwróceniem uwagi od prawdziwego problemu?
A może znalazłeś jakieś kursiki motywacyjne sądząc, że tego Ci brakuje?
Powtarzam – jesteś chory i to poważnie. Tego nie załatwisz żadnymi półśrodkami, ani żadnymi kursami skupionymi na jakichś pojedynczych tematach. Takie kursy mogą pomóć jak już będziesz szedł drogą trzeźwienia i zdrowienia.
Same w sobie te kursy mogą być bardzo dobre ale w życiu uzależnionego nic nie zmienią poza właśnie tym, że się uzależniony zrazi, obrazi, tupnie nóżką i już żadnego nigdy nie kupi.
Czyż nie postępujesz podobnie z kobietami?

Tak samo nie pomoże Ci żaden pojedynczy artykuł na temat emocji.
Problem jest szerszy.

I też możesz się zranić, bo przeczytasz, jak niejeden, wszystkie artykuły – a jest ich już 250, i nic to nie da.
Nie oznacza to, że problem jest w tym serwisie. Problem jest w nieleczonym uzależnieniu.

Moze Pan to nazywać wymówką albo oporem ale parę razy się sparzyłem na naciągaczach i powiedziałem sobie dosyć.
Gdybym był naciągaczem, to bym nie poświęcił 10-ciu lat życia na prowadzenie tego serwisu, tysięcy godzin na prowadzenie setek osób i jeszcze więcej.

Nie chcesz zaufać mi ale jednak jakimś ludziom, którzy Ci coś wmawiają, przez co możesz stracić kolejne miesiące czy lata na jakieś bezsensowne czynności ufasz.
Czy to nie podejrzane?
“Wszyscy Ci mówią” – ale czy choć jedna z tych osób jest specjalistą od uzależnień? Ile z tych osób choć w 5% rozumie Twoją sytuację? Przedstawiłeś komuś swój problem w pełni – uczciwie, całościowo, odważnie, klarownie?
Czy te osoby tylko gadają co im przyniesie ślina na język?

Podkreślę, że ja nie jestem od podpowiadania. Podejmujemy całościową współpracę albo nie.
Uzależnienia nie załatwi się półśrodkami. Ja tylko stracę czas, a Ty się zniechęcisz.
Zaś w tej pracy nie zaczynamy od emocji.

Postanowiłem odpowiedzieć. Może to Cię pchnie we właściwym kierunku.
Jak zwykle uprzedzam, że coś może zaboleć.

Dziękuję za odpowiedź ale mam 45 lat i mam już dosyć, poddaje się będe samotny.
Czego masz dosyć?
Czyż nie życia po swojemu? Robienia w kółko tego, co Ci się podoba i jest komfortowe, i co jednocześnie przynosiło zawsze rozczarowujące rezultaty?

Oczywiście to Twój wybór i ja go szanuję. Ale pamiętaj w przyszłości – to był Twój wybór. Nikogo innego.
Jak każdy inny do tej pory.
I jak zapewne kolosalna większość, ten też nie służy Ci.
Bo uzależnienie to szalejąca samowola.

“Mam 45 lat” to tylko wygodna wymówka. Ja pracowałem z 60-latkami. Wiek nie ma znaczenia. Zawsze powtarzam, że gdybyś w dowolnym wieku obudził się szczęśliwy, to przeszłość nie miałaby znaczenia.
Ma tylko wtedy, gdy używamy jej jako usprawiedliwienia. I właśni dlatego ma.

Wcześniej nie miałeś dosyć? Czego próbowałeś i przez jaki czas?
Teraz się w końcu poddajesz, gdy znalazłeś odpowiedzi i możliwą pomoc?
Czyż to nie podejrzane?

Oczywiście Ty tego nie wiesz ale gdy trafiłeś na serwis o uzależnieniu, jedyne co napisałeś to trochę użalania się i że rezygnujesz.
To jest tak klasyczne, że aż już nudne.
Mówisz, że w wieku 30-tu lat “coś w Tobie pękło” i minęło 15 lat i akurat teraz postanowiłeś wreszcie odpuścić.
W wieku 30-tu lat nic w Tobie nie pękło, bo byś wylądował w szpitalu. Tylko na moment postanowiłeś posłuchać kogoś innego.
Ale nie zrezygnowałeś z pychy i dalej robiłeś po swojemu. Tak jak teraz – niby piszesz, niby coś opowiadasz o sobie ale nie masz gotowości, by posłuchać.
Wtedy było tak samo.

Pamiętaj, że sam stworzyłeś sobie wizję świata, w której nikomu nie możesz zaufać, bo się raz czy dwa przejechałeś na, jak twierdzisz, naciągaczach. Pamiętaj, że sam wybrałeś, by posłuchać tych ludzi.
I dalej zamierzasz polegać na swojej samowoli, która przecież doprowadziła Cię w dokładnie to miejsce, w którym jest Ci tak źle.

Szach mat.

Dzień, w którym naprawdę przegraliśmy to nie dzień, w którym upadliśmy setny raz. Tylko dzień, w którym postanowiliśmy się już nie podnieść sto pierwszy.

No i decyzja, by nie odpowiedzieć na żadne zadane pytania też rzucają cień podejrzenia, że nie wszystko jest tak jak to przedstawiasz.

Przepiszę Ci kilka fragmentów z ważnej książki:
“Rozhukane instynkty bronią się zaciekle przed badawczą oceną.

U tych z nas, którzy z natury są skłonni do przygnębienia, reakcją obronną jest najczęściej pogrążanie się w poczuciu winy i wstrętu do samego siebie.
Nurzamy się w tym psychicznym bagnie, często nie bez pokrętnej i bolesnej przyjemności. Bezwolnie poddając się tego rodzaju nastrojom ponurej melancholii możemy dojść do stanu tak beznadziejnej rozpaczy, że jedynym wyjściem wydaje nam się znów ucieczka w zamroczenie.

“Mamy także jeszcze jedną wspaniałą wymówkę, żeby uniknąć samooceny. Wszystkie nasze obecne zmartwienia i kłopoty, skarżymy się, zostały spowodowane przez niewłaściwe zachowanie innych osób.”

“Sądziliśmy, że ‘trudne warunki’ pchały nas do picia/ćpania żądzy, i że dopiero wówczas, gdy nasze próby zmiany warunków spełzły na niczym, zaczęliśmy tracić kontrolę nad piciem/ćpaniem żądzy i staliśmy się alkoholikami/seksoholikami. Nigdy nie przyszło nam do głowy, że to my sami powinniśmy się zmienić, by sprostać warunkom, jakiekolwiek by one nie były”.

Jak mówiłem – problem jest między uszami.
Rezygnacji też nie ma nigdzie indziej – to tylko jedna myśl, jedna decyzja.
Świat idzie naprzód i Ty też możesz.
No ale zamierzasz się bać, żyć w zniechęceniu, w zgorzkniałej melancholii, w ciągłym patrzeniu na świat przez pryzmat przeszłych błędów.
Tego się nie bierze ze sobą i w pewnym, nieuchronnym momencie, mówi – “wystarczy, za dużo tego”. Tylko się to odpuszcza, wyciąga wnioski i próbuje dalej. Aż do skutku.

Przed Tobą potencjalnie jeszcze wiele lat życia, które relatywnie szybko mogą być szczęśliwe i wspaniałe.
Oczywiście, że trzeba zakasać rękawy. I to nie jest prosta robota ale zdecydowanie robota, która rezultatami przebija każdy włożony w nią trud.
Może być tylko lepiej, jeśli w końcu podejdziesz do sprawy właściwie i przestaniesz się usprawiedliwiać tym, co zrobili inni.

A jeśli tak się boisz znowu zostać oszukanym, czyli jak zakładam – stracić pieniądze – dołącz do wspólnoty 12-krokowej. To nic nie kosztuje, a może Cię wyciągnąć z tego psychicznego bagna.
O ile tego będziesz chciał. Tu się nie możesz rozczarować. Możesz tylko nie być uczciwym.

Widzimy też, że nie samotność jest Twoim największym lękiem, tylko coś innego. Zapewne ponowne odczucie emocji związanych z rozczarowaniem, zawiedzionymi nadziejami, etc.
Jeśli tak, to to jest Twój prawdziwy problem – ponownie – stricte wewnętrzny. Nie ma nic wspólnego z innymi ludźmi.

Każdy kto nie chce zdrowieć, woli coś innego. Wliczając to, że woli się dalej uruchamiać.

Coś jeszcze panu powiem na koniec.Nazywa mnie pan seksoholikiem a moim wyczynem seksualnym było złapanie koleżanki za pośladek.
Ja Cię nie nazywam, tylko stwierdzam fakt.
Lekarz chorego na raka nie nazywa chorym na raka. Tylko stwierdza fakt na temat jego sytuacji.

Tylko dlatego, że w nazwie tego -holizmu jest “seks-” nie oznacza, że problem uzależnienia jest związany (tylko) z seksem.
Mówiłem wielokrotnie, że uzależnienie to to jakim człowiekiem jesteśmy.

Może i raz zrobiłeś to na żywo. A ile razy zrobiłeś to w myślach? Co jeszcze robiłeś w myślach z kobietami?
Jak na tle tego mają się wyobrażenia nie skupione na seksualizacji? Np. wspólne spacery z fajną kobietą, wyjazdy, rozmowy przy stole, itd.? Czy było to choć 5%?

Seksoholik, który nigdy nie miał seksu może mieć kolosalnie większy problem od seksoholika, który seksu ma dużo.
Bo nie w tym problem. Co widać w Twoich wypowiedziach.

Jednym z problemów seksoholika, jak zresztą każdego -holika, jest ułomność w sferze miłości.
Zaś pierwsze przejawy miłości to uczciwość, prawdomówność i odpowiedzialność. Dopóki to nie zacznie się poprawiać, niewiele innego może.

Mówi pan że nieśmiałość wstyd niskie poczucie wartości jest wynikiem pornografii a ja uważam że odwrotnie.
A możesz pokazać, gdzie ja tak mówiłem?
Na pewno mówiłem coś takiego i tylko to?

Bo gwarantuję Ci, że mówiłem dużo więcej, a także ująłem to z innej perspektywy.

Wstyd i nieśmiałość były ze mną już w podstawówce ,a wtedy nie wiedziałem co to porno.
Co ja ciągle mówię o emocjach, wliczając poprzedni komentarz?
Powiedziałem, że emocje to konsekwencje naszych postaw.
Postawy, jako dzieci, nabieramy przez obserwację i naśladownictwo. Także postawy wobec konsekwencji postaw, czyli postawy wobec emocji.

Jak widzimy – nie czytasz, bo Cię to nie interesuje. Ty już masz swoje zdanie, zapewne od wielu lat i odrzucasz wszystko, co się z nim nie pokrywa.
To jest pycha.
Wstyd i pycha to dwie strony tej samej monety.

Bierzesz sobie jedno zdanie i robisz sobie z tym co Ci się z tym podoba, jak cyrkowiec żyrafę z balonika.
Ty uważasz swoje, stawiasz to na szali z tym, co sądzisz, że ja tylko uważam.
Twoje oczywiście wydaje Ci się “twojsze”, więc “wygrywasz”. Jakiż jest gorzki smak tej wiktorii.

Nieraz miałem do czynienia z “wojującym zaprzeczeniem”. Wystarczy powiedzieć, że jestem samozwańczym ekspertem i ja coś sądzę. A skoro tak, to wystarczy sądzić coś innego, zrównać wartości obu osądów i cóż można począć? Chory człowiek twierdzi, że jego słowa są tak samo ważne jak słowa eksperta. To jakby człowiek potrzebujący operacji pouczał chirurga co ma robić. Twierdziłby, że chirurg tylko coś sądzi, więc można z nim polemizować.

Skoro nie uważasz mnie za eksperta, to co tu robisz? Czy odwiedzasz warsztaty samochodowe, w których pracują ludzie nie mający pojęcia co robią? Np. bibliotekarze?

Byłem nieśmiałym chłopakiem wyśmiewanym przez kolegów, zresztą potrzebowali mnie tylko żeby czasem odpisać zadanie.
Ja miałem podobnie.
Takie wzorce wmówiłem sobie sam, bo nie miałem lepszych. To ja w swojej dumie uznałem, że skoro np. moi rodzice nie okazują mi miłości, to ja jestem gorszy.
Ale okazywali, tylko moje uczucia się z tym nie pokrywały. Bo od małego byłem zagiętym na sobie egoistą. Nie doceniałem dobra i kleiłem się do zła.
Za cenę bycia popychadłem, miałem tylko to małe poczucie, że jestem częścią grupy. Choćby najmniej ważną. Bo sam siebie tak widziałem.
Problem był we mnie. A nie tym co robili i jak traktowali mnie inni. Ale potrzebowałem wielu lat, by się w tym zorientować i zacząć to zmieniać.

I nie ma “nieśmiałości”, tak jak nie ma “niesera” w lodówce. Brak sera nie oznacza, że jest jakiś osobny brak – “nieser”.
Tak jak nie ma tu jakiejś “nieśmiałości”, tylko zamiast śmiałości wybierałeś coś innego. A to dlatego, bo mieliśmy z tego korzyści.

Być może chętnie płaciłeś cenę takiego traktowania, by chociaż ktoś zwracał na Ciebie uwagę, byś “czuł się” częścią grupy.
I dawałeś odpisać zadania pomimo tego, co mówisz. Dlaczego?
Każdy kto daje się źle traktować, wybiera to. Nie chce postąpić lepiej dla siebie. Jest wobec siebie niesprawiedliwy, a często pozostawiony sam ze sobą staje się dla siebie negatywny, sam się rani, etc.
I zazwyczaj nigdy nie oddaje tym, którzy wyrządzili krzywdę, tylko tym, którzy starają się być dobrzy, ew. innym, pławiącym się w swoich słabościach.

Pamietam 7 8 klasę jak ganiali za dziewczynami i je obmacywali ,a mnie wmawiali że tylko te najbrzydsze będą moje.
Powiedz – kto w to wierzył?
Kto po tylu latach nadal w to wierzy?

Masz możliwość zmiany ale jeśli spojrzysz na to właściwie. To nie brak kobiet jest Twoim problemem i nigdy nie był. Oraz zajęcie się nim w pierwszej kolejności też nic nie rozwiąże.

Zreszta mnie wychowywani że takie coś jest złe niewłaściwe , grzeszne.
Nikt Cię nie wychował, tylko Ty się tego nauczyłeś i nadal trzymasz od tak wielu lat.
Zauważ, że rodzice nie nauczyli Cię obsługi telefonu, a jednak sam się tego nauczyłeś. Bo tego chciałeś/potrzebowałeś.
“Wychowanie” to tylko logicznie brzmiące usprawiedliwienie.

Każdy z nas ma możliwość dalszego rozwoju, zmian, korekt, zostawienia za sobą tego, co już nam nie służy i szkodzi.

I widzimy też, że potępiałeś te dzieciaki, bo dostałeś wzorzec stawiający Cię na moralnie wyższym gruncie.
Nie dziwne, że traktowany byłeś w odpowiedzi równie negatywnie. Nie lubiłeś ich, ani nie lubiłeś siebie, więc nie byłeś lubiany.
Próbowałeś tylko manipulować innymi poprzez np. pozwolenie, by odpisali od Ciebie zadania.

Skoro mówisz, że zostałeś wychowany, że to było złe, niewłaściwe i grzeszne, to dlaczego się tak wstydziłeś tego, że tego nie robisz?
Powinieneś się cieszyć, że unikasz grzechu. A jednak wcale Ci się to nie podobało.
Bo to tylko kolejne z usprawiedliwień. Masz ich sporo i wyciągasz je w zależności od potrzeb, jak asy z rękawa.

Oni bawili się na szkolnych dyskotekach a ja siedziałem w domu, bo po co mam tam iść , by być pośmiewiskiem.
Jak widzimy – od wczesnych lat utożsamiałeś się z emocjami, kleiłeś się do negatywności, zgadzałeś się z nimi i nic z tym nie robiłeś – grałeś ofiarę i uważałeś się za bezsilnego.
I tak jest nadal. Ponownie – gdybyś naprawdę “został wychowany” jak to opisujesz, to byś np. był w domu, spokojny i zadowolony, że unikasz grzechu i zajmowałbyś się czymś konstruktywnym.

Dalej odrzucasz rozwiązania, bo dalej najważniejsze jest dla Ciebie uciekanie od wstydu, na który sam się skazujesz, bo sam grasz ofiarę.
Czyli też to, co dotyczy tego, że jacyś naciągacze Cię wykorzystali. Rodzice Cię wychowali. Inni Cię wyśmiewali. Inni coś Ci wmawiali. I tak cały czas.
Ale kto ich wybrał? Kto ich znalazł z masy uczciwych autorów kursów? Kto trzymasz z tymi dzieciakami? Kto nie podjął choć jednej dobrej decyzji dla siebie? Kto ciągle oddawał odpowiedzialność innym?
Tak wyglądanie życie w świadomości ofiary.

Jest tylko jedna forma prawdziwej zemsty – zmiana siebie i odniesienie sukcesu. A do tego nie musimy już trzymać się żadnej urazy, ani żalu, ani nikomu wyrządzać krzywdy, ani niczego oczekiwać od innych. Trzeba się tylko puścić tych wszystkich małych korzyści jakie mamy z taplania się w tym emocjonalnym bagnie.

I to oni później mieli dziewczyny teraz żony a ja zostałem prawiczkiem.Teraz gdyby nawet doszło do zbliżenia to pewnie kobieta by mnie wyśmiała.
Dopóki będziesz się tego trzymał, tak prawdopodobnie będzie.
Tobie nie chodzi o to, co może zrobić ktoś inny. Tylko tak się boisz wstydu.
Jeśli obcy człowiek jest gotowy zranić drugiego, to możemy być wdzięczni, że pokazał nam od razu jaki jest. Możemy podziękować i zrezygnować z jego obecności. A jeśli nie chcemy, no to naprawdę problemu nie stanowi ta osoba.
Gdy wybierzemy pokorę, stajemy się odporni na upokorzenie. Pycha jest przeciwieństwem pokory. Albo jedno, albo drugie.

Jak mówiłem wielokrotnie – wstyd i wina to najgłębsze korzenie uzależnienia. Tu nie ma znaczenia, że “jesteś” prawiczkiem. Bo wcale nie “jesteś”, tylko jeszcze nie MIAŁEŚ seksu. To jest problem na poziomie ROBIĆ. Natomiast ponownie zupełnie pomijasz poziom BYĆ – to jak Ty siebie widzisz i jakie znaczenie ma dla Ciebie to “jestem prawiczkiem”. Sam to znaczenie nadałeś. Możesz być z tym całkowicie pogodzony, spokojny i pogodny. Ale nie jesteś.

Tu ma znaczenie także to, że oglądasz porno, by przestać czuć konsekwencję tego jak sam siebie postrzegasz.
To że nie miałeś seksu z kobietą nie ma żadnego znaczenia. Ale dla Ciebie ma. I sam przyklejasz sobie etykietkę “prawiczka” ale nie mówisz co ona dla Ciebie znaczy.
Bo to co dla Ciebie znaczy, sam to znaczenie nadałeś.
Ty sam siebie wyśmiewasz i dlatego sądzisz, że przy sposobności każdy postąpi tak samo jak Ty. To również przejawy egocentryzmu.
Używasz tego jako argumentu, by się pławić w samopotępieniu.

Zauważ, że ja Cię nie poniżam, tylko staram się do Ciebie dotrzeć. Długo już tkwisz w tym bagnie. Nie sądzisz, że wystarczy?

W szkole średniej gdzie 90% to były dziewczyny też nie miałem smiałosci by jakąś poznać bliżej.
Śmiałość to nie są drobne, które mamy w kieszeni lub nie.
Śmiałość to wybór.
Ty ciągle wybierałeś wstyd, winę, lęk. Aby wybrać śmiałość, trzeba zrezygnować z jakości niższych.
Tak jak żeby nalać do wanny ciepłej wody, trzeba przestać lać zimną.

Mówiłem – droga prawdziwego rozwoju, to nie jest droga czytania sobie, tylko mierzenia się z samym sobą i poddawania tego.
Każdy -holik jest zagiętym na sobie egocentrykiem i kłamcą. I nawet sobie nie zdaje sprawy z ogromu kłamstw, które sobie wmawia i przedstawia. A także innym.

Chłopakom też nie ufałem na tyle by mieć męskiego przyjaciela.
I nadal nie ufasz innym. Być może nigdy nikomu nie ufałeś.
Tylko sobie, bo ciągle w umyśle widzisz te same kłamstwa – że umysł Cię chroni, że Ci pomoże, zabezpieczy, przeprowadzi przez to cierpienie suchą nogą.
Ale jedyne co Ci dał, to zatrzymanie Cię w miejscu od czasu, gdy byłeś nastolatkiem. I wewnętrznie nadal nim jesteś. Dlatego ciągle przeżywasz to samo.
Bo umysł to narzędzie. Z niego trzeba nauczyć się korzystać, a nie zostać jego niewolnikiem.

Umysł nie jest ani Twoim przyjacielem, ani nie wykrywa rzeczywistości, ani tym bardziej nie przedstawia prawdy. Nie działa jak “wykrywacz metalu”.
To narzędzie, jak wiertarka. Tylko dlatego, że jest ciągle włączona i warczy, NIE oznacza, że me nią cokolwiek robimy. Szczególnie w jakimkolwiek dobrym celu.

Po szkole rodzice przepisali mi gosp(jestem rolnikiem) i wtedy też , sąsiedzi ,wujkowie dowalili mi do psychiki “żadna cię nie zechce z hektarami” “gdzie ty znajdziesz taką głupia na wieś” Nawet mój własny ojciec we mnie nie wierzył “Poszedłbyś do tej Kaśki może cię zechce” to są jego słowa.
Jak widzimy – ciągle brałeś do siebie słowa innych. Poza tym – ja tu widzę, że tata w Ciebie wierzył na swój sposób.
Gdyby nie wierzyli, to by Ci nie przepisali gospodarstwa.

Zdrowienie z uzależnienia to m.in. dojrzewanie – branie odpowiedzialności za samego siebie. To Ty decydujesz jaką masz wartość, znaczenie, jaki sens ma to co robisz, co masz, etc.
Jednak nigdy nie wziąłeś za siebie odpowiedzialności.

Zawsze stawiałeś się w roli ofiary innych ludzi. Ktoś Cię musi chcieć, a jak nie, to nie masz wartości.
To jest fałsz. Ale Twój tata też w niego wierzył. Przekazał Ci to, co sam sądził, że jest prawdą. To uważał za rzeczywistość.
Możesz mu wybaczyć, bo sam nie wiedział jak jest.

Czułem się jak bezwartościowy śmieć,
I znowu wraca temat dojrzałości emocjonalnej – nie można czuć się “jak” cokolwiek.
Ty sam nadajesz wstydowi takie znaczenie. Bo sam siebie uważasz za śmiecia.
To Twoje wnioski. Nikt Ci ich nie podał. To racjonalizacja dla wstydu – skoro ciągle czujesz, to musisz BYĆ śmieciem. Bo wstyd to takie gówniane uczucie.
Tak, wstyd to gówniane uczucie. Tak jak gdy przypieprzysz palcem w mebel – ból to też gówniane uczucie ale Ty nim nie jesteś. I im szybciej zaakceptujesz to co czujesz i zadbasz o palca, tym szybciej to minie. Tylko dlatego, że codziennie możemy uderzać palcem w mebel i ciągle nas boli ten palec, nie oznacza, że jesteśmy tym bólem.

Tylko my się skazujemy na takie doświadczenia. Nikt nam tego nigdy nie robił. NIKT NIGDY. Tylko my sobie sami. Trzymamy się tego nawet dziesiątki lat, nawet całe życie.
I nie chcemy odpuścić. To pycha. Nigdy nie chcemy zwolnić i uważać, gdy przechodzimy obok tego mebla. Ciągle to samo. Setki, tysiące razy przez całe życie.

Jakie jest rozwiązanie? Zmniejszanie egoizmu poprzez coraz mniejsze skupienie na sobie; i zainteresowanie się innymi. Nie tymi ludźmi, którzy okazali się mało empatyczni.
Jest na tej planecie wiele innych osób.
Wiele korzyści mamy z użalania się nad sobą. Każdą trzeba poddać, z każdej trzeba zrezygnować.
Do tego dochodzą pozostałe malutkie korzyści – np. nienawiść do innych, święte oburzenie, chęć zemsty, potępianie innych, itd.

Jeśli się tego trzymamy, to ciągle będziemy spotykać tylko takie osoby, które w nas to poruszą. Towarzystwo innych sami odrzucimy.
Zawsze wpakujemy się tylko tam, gdzie będzie nam źle. Bo taki jest nasz wewnętrzny obraz nas samych – uważamy, że i tak na nic lepszego nie zasługujemy.

nigdzie nie wychodziłem , grałem w gry, zawsze jak pojawiała się obok fajna kobieta , w myślach słyszałem te słowa ” i tak cię nie zechce”
Jak widzisz – problem jest między uszami.
Cały czas myśli to dla Ciebie wszystko. Bo wierzysz, że zadaniem umysłu jest ratowanie życia i jego ochrona. Ale to urojenie. Twoje życie się nie rozwijał właśnie dlatego, bo ciągle zahipnotyzowany jesteś tym bełkotem i nic nie widzisz poza nim.

To jest narcyzm. Słuchasz tylko myśli i tylko negatywnych. Za których autora się uważasz. Czyli wystarczy “moja myśl” i reszta nie ma znaczenia.

Wiem ,
Jak widzimy – dalsza pycha.
“Wiesz”.
Tak, wszystko zakładasz, że już wiesz. Wiesz co będzie, wiesz co powiem…

Wstyd i pycha to dwie strony tej samej monety.

To samo przecież było z innymi ludźmi – Ty doskonale zawsze wiedziałeś co robią, co mówią i dlaczego. Wiedziałeś, że tata w Ciebie nie wierzy.
Wiedziałeś, że żadna Cię nie zechce. Wiedziałeś, że jesteś pośmiewiskiem dla innych.

I od razu przerzucałeś odpowiedzialność za to na nich. Mówisz “słowa potrafią niszczyć”. Nie słowa, tylko znaczenie, jakie sami im nadaliśmy.

powie pan że obwiniam innych za swoje życie, ale taką jest prawda ,
Nie, taka jest Twoja opinia, bo jesteś na takim poziomie pojmowania rzeczywistości.
To jest Twoja prawda, bo sam na nią przystałeś.

Nie mówisz o żadnej obiektywnej rzeczywistości, ani prawdzie ale myślach, które uznałeś za prawdę.

Przypominam – wszystko można uznać za prawdę ale tylko w pewnym kontekście.

Ale tak – oczywiście, że obwiniasz innych. A nie?
I ile już to robisz? Mówisz, że masz 45 lat. Czyli około 30-tu lat. Tak, to szaleństwo grania ofiary. Nadal rozpaczamy na temat tego, co miało miejsce 30 lat temu.
I co najlepsze – nadal te wydarzenia odtwarzamy w swoim życiu. Bo nigdy z tego nie zrezygnowaliśmy, nigdy nie odpuściliśmy. Dlatego się to powtarza.

Tylko obwinianie nie wydaje Ci się problemem, bo sobie tak to przedstawiłeś, że jesteś ofiarą innych ludzi i że jest to prawda.
Że Cię zniszczyły słowa.

Przypominam, że tylko dlatego, że czegoś doświadczamy nawet całe życie, NIE oznacza, że to jest rzeczywistość – że tak po prostu jest.
Każde doświadczenie jest radykalnie subiektywne, gdyż to my je definiujemy dla siebie. To tylko nam pokazuje, że podchodzimy do tego tak samo nawet kilkadziesiąt lat.
Gdybyś od małego próbował wypić za duże hausty wody, to byś się krztusił. NIE oznacza to, że Ciebie woda nienawidzi i jesteś skazany na krztuszenie się podczas picia. Można dokonać korekt.
Tylko dlatego, że zakrztusiliśmy się tysiąc razy w swoim życiu nie oznacza, że problem jest z wodą, tylko z tym jak my ją pijemy.
Wody nie zmienisz, ani konsekwencji nierozsądnego, nierozważnego jej picia.
W życiu uzależnionego bardzo brakuje rozwagi.

Przypominam i to – uczciwość i obserwacja samego siebie to same fundamenty, by w ogóle mieć szansę na zmianę. Niezbędne jest wreszcie zacząć dostrzegać to, co leży po naszej stronie. A jest tego niemało.

ludzkie słowa potrafią zniszczyć.
Tylko jeśli sam na to przyzwolisz.
Całe życie na to przyzwalałeś. I to Twoje własne Cię niszczą, bo taką im nadałeś moc.
Tak jak myśli, trzeba zacząć IGNOROWAĆ słowa innych, przestać nadawać im wielkie znaczenie, sens i wartość. Inaczej to my doświadczymy tego konsekwencji. Tego znaczenia, sensu i wartości – mocy – nie ma w słowach innych. To nasze dzieło.

Skoro słowa mają na Ciebie taki wielki wpływ, to dlaczego żadna wzniosłe słowa Cię nie zmieniły na lepsze? Nigdy nie usłyszałeś niczego dobrego?
To pozwól – jesteś wspaniałym mężczyzną i wszystko co cudowne jeszcze przed Tobą! Nie jesteś zły, tylko chory. Wszystko jest możliwe i zdrowienie przyniesie Ci samo dobro, wliczając to, że przeszłość nie będzie miała żadnego znaczenia!
To może być Twoja prawda.
Ty sam to określasz.

A nigdy nie wybrałeś tego, co pozytywne. Bo sam siebie potępiałeś. I tylko oddawałeś odpowiedzialność. Jeśli te pozytywne słowa na Ciebie nie wpłynęły, to znaczy, że sam to odrzuciłeś.
To jest aspekt choroby. Choroba prowadzi nas ku śmierci. Nawet jeśli mamy dobre intencje.

Ja sam przeżywałem to, co opisujesz. Kiedyś cierpiałem przez słowa innych. A dziś już nie.
Dlaczego? Bo ja się zmieniłem. Już mi wystarczy grania ofiary, użalania się, zrzucania odpowiedzialności. Za tym wszystkim zawsze stała pycha.
I dużo mnie kosztowało, by wreszcie to przyznać i zacząć odpuszczać.

Świat zewnętrzny wpływa na nas w takim stopniu na jaki sobie pozwalamy. Z jednej strony zgadzamy się na oceny innych, a z drugiej przebywając z ludźmi negatywnymi uczymy się takich postaw przez ich obserwację i naśladownictwo.
Zaczynamy sami być dla siebie takimi jakimi inni byli dla nas i dla innych.

Człowiek w świadomości ofiary zupełnie nie zdaje sobie sprawy z własnej odpowiedzialności. Bo ją tak wypiera. Wystarczy myśl i już rezygnujemy z odpowiedzialności, bo przecież myśl się pojawiła…

Tak jak podczas deszczowej pogody mówimy, że pogoda jest przygnębiająca. To się niczym nie różni! Ludzie oddają odpowiedzialność za swoje małe uczucia nawet pogodzie.
Ktoś nam kazał się tak czuć? A może sam deszcz nam kazał? Nie. To nasz narcystyczny wybór.

Najpierw zgadzamy się ze słowami innych – np. ich opiniami czy ocenami – i od razu stawiamy opór doświadczonym konsekwencje tej zgody. To powoduje ból. Ale zupełnie nie zdając sobie z tego sprawy uważamy, że ktoś inny nas zranił.
To nie jest prawda.
Nieraz mówiłem, że uzależniony jest tak wyczulony na wszelkie przejawy w świecie zewnętrznym i wewnętrznym tego, co sam potępił i czego gra ofiarę, że reaguje zanim nawet zda sobie z tego świadomość.
Np. już ucieka od lęku czy winy, nim nawet je świadomie poczuł. Albo sam sobie tak przedstawił czyjeś słowa, by karmić tym urazę i tym samym zareagować tak jak mu się podoba.

Dopiero wtedy pojawiła się pornografia, masturbacja,
Jak u większości.
A ja nigdy nie powiedziałem, że wstyd to efekt pornografii.
Oczywiście, że pornografii też się wstydzimy. Bo kto byłby z tego usatysfakcjonowany?
Pozorne zadowolenie to tylko maska, którą zakładamy, by wyprzeć wstyd, żal, strach, frustrację.

To my przesycamy wstydem i winą własne życie. Nikt i nic tego nam nie robi.

jak nie mogę mieć realnej kobiety
To też Twoje zdanie – dumne, zarozumiałe.
I tak jest ale tylko dlatego, bo sam tak wybrałeś.
A nie?
Kto rozkoszuje się w tych toksycznych myślach, gdy jest ładna kobieta w pobliżu ”i tak cię nie zechce”?
No – ktoś Ci te niszczące słowa mówi? Nie. To tylko myśli. I kto się ich tak zapamiętale słucha przez całe życie?

W ten sposób starasz się unikać odczucia np. wstydu. A gdy ktoś – np. trener uwodzenia – wycisnął z Ciebie choć trochę, od razu stwierdzałeś, że zostałeś poniżony i rezygnowałeś.

zadowole się substytutem,
To oczywiste kłamstwo, bo wcale nie jesteś zadowolony. Gdybyś był, to byś nic nie napisał.
No chyba, że aby pokazać innym jak to bardzo cierpisz, jak to życie Cię niesprawiedliwie traktowało i ajajaj.

Każdy przeszedł swoje ajajaj czy ojojoj.

Łatwo jest ojojować.

teraz to nawet na porno nie mam ochoty.
Bo nigdy nie miałeś ochoty na żadne porno.
Nie to jest uzależnieniem.

Jakoś po 30 coś we mnie pękło, szukałem odpowiedzi zainteresowałem się samorozwojem.
Jak sama nazwa wskazuje – “samorozwój” to rozwój człowieka chorego przez człowieka chorego. Cóż ma to zmienić?
Choroba uzależnienia to zbyt poważny problem, by uzależniony był w stanie pomóc sobie sam. Nikt, z kim rozmawiałem przez 10 lat mojej pracy nie pomógł sobie sam.

Jak chory na raka łapałem się różnych cudotwórców, rozwojowe grupy, medytacja , autohipnoza, trenerzy relacji, a nawet kretyni od PUA tacy jak Samiec Alfa , ale od nich dostałem tylko kolejny cios, że jestem przegrywem , ostatnim ogniwem łańcucha.
Bo to wszystko może pomóc – o ile może pomóc – dopiero, gdy będziesz zdrowiał z uzależnienia.

Ta choroba wyniszcza człowieka od środka. Tak jak użycie zgniłych jajek do zrobienia ciasta nie da Ci dobrego ciasta. Musi nastąpić uzdrowienie samej podstawy. Nas.
To my jesteśmy głównym składnikiem naszego życia i wszystkiego co robimy oraz mamy.
Jeśli ciągle doświadczamy tego samego, to naprawdę poprawnym wnioskiem nie jest, że świat jest gówniany czy ludzie, tylko że jest jakiś problem w nas. Nie “z nami”, tylko w nas.
Każdy z nas w swojej niewinności i naiwności uwierzył w masę szajsu i nawet się nie zorientowaliśmy, że sami zaczęliśmy sprowadzać sobie do życia masę niepotrzebnych kłopotów.

I ja podejrzewam, że nie dostałeś żadnego ciosu, tylko niezadowalające efekty tak sobie interpretowałeś – skoro oni Ci nie pomogli, a innym tak, to na pewno dlatego, że uznali Cię za przegrywa.
Co więcej – oni też zapewne nie podejrzewali, ani tym bardziej nie rozumieli, że jesteś uzależniony i czym jest uzależnienie. Uzależnienie to jakby Ci urwało nogi. Nogi nie odrosną. Nie weźmiesz udziału w maratonie, niezależnie do ilu trenerów pójdziesz.
Trzeba się nauczyć żyć bez nóg. A nie rozpaczać, że 15-latek biegnie szybciej od Ciebie.

Dlatego powtarzam po raz kolejny – jesteś chory, nie gorszy.
CHORY.
I to bardzo poważnie. Od wielu lat.

Chory na raka nie będzie się łapał aromaterapii, tylko zacznie od tego, co skupia się na tym problemie i ma szansę powodzenia. Ty uważałeś, że właśnie brakuje tu rozwoju osoby, próbowałeś obchodzić swoje problemy hipnozą, uważałeś, że problem leży w nieumiejętności tworzenia relacji czy z braku seksu. To wszystko pudło. Bo to są w najlepszym razie półśrodki.
Problemy, które wymieniłeś to już konsekwencja uzależnienia, a nie jego przyczyny.

Ale jeśli tego nie chcesz pojąć, nie ma magika, który Ci pomoże. I tak było do tej pory.
Liczyłeś na półśrodki.
Chorego na raka nie wyleczy aspiryna.

Przeczytaj i ten fragment:
“Rzadko się zdarza, by nie powiodło się komuś, kto dokładnie podąża naszą drogą. Do zdrowia nie wracają ludzie, którzy nie mogą lub nie chcą poddać się całkowicie temu prostemu programowi. Zazwyczaj są to mężczyźni i kobiety, którzy nie potrafią zachować uczciwości wobec samych siebie. Istnieją tacy nieszczęśnicy. To nie ich wina, prawdopodobnie tacy się urodzili. Z natury swej nie są zdolni pojąć, a tym bardziej zmienić sposobu życia na taki, który wymaga bezwzględnej uczciwości. Mają więc mniejsze szanse na powodzenie niż inni. Są także ludzie, których cierpienie wypływa z głębokich zaburzeń emocjonalnych i umysłowych, a mimo to wielu z nich wraca do zdrowia, jeśli tylko zdobędą się na uczciwość.

Nasze historie pokazują w ogólnych zarysach jacy byliśmy, co się stało i jacy jesteśmy obecnie. Jeśli zdecydowałeś, że pragniesz tego co my mamy, i jesteś gotów uczynić wszystko, by to osiągnąć – wtedy jesteś przygotowany do postawienia pewnych kroków.

Przy niektórych z nich towarzyszyło nam wahanie. Myśleliśmy, że możemy znaleźć łatwiejszą, łagodniejszą drogę. Ale nie potrafiliśmy. Z całą powagą błagamy Cię, bądź nieustraszony i dokładny od samego początku. Niektórzy z nas usiłowali trzymać się starych przekonań, ale dopóki nie pozbyli się ich całkowicie, nie osiągnęli żadnego rezultatu.

Pamiętaj, że mamy do czynienia z alkoholem – podstępnym, potężnym i przebiegłym! Bez pomocy to dla nas zbyt wiele, ale jest Ktoś, kto ma wszelką moc. Tym Kimś jest Bóg. Obyś znalazł go teraz!

Stosowanie półśrodków nic nam nie dało. Znaleźliśmy się w punkcie zwrotnym. Z całkowitym oddaniem poprosiliśmy Boga o ochronę i opiekę.

A oto kroki, które postawiliśmy i które są sugerowanym programem powrotu do zdrowia:
[i tu jest wypisanych 12 kroków]”

Pana też mi polecił facet z jednej z grup, że niby mam tłumione emocje że powinienem je uwolnić, tylko huj wie o co w tym chodzi.
Tak wygląda słuchanie chuj wie kogo z internetów. A jednak nadal to robisz.
O co chodzi? Chodzi o to, że jesteś nieuleczalnie chory. Na wielu poziomach. I to można uzdrowić ale nie żadnymi półśrodkami, bo one nikomu nic nie dały.
Nie żadnymi wykrętami typu kursy uwodzenia.
Raka też byś nie leczył tabletkami na zgagę.

Powiedz – jaki to problem wpisać w Google “uwalnianie emocji”?
Dosłownie pierwszy wynik zawiera instrukcję. Wystarczy przeczytać i już będzie wiadomo. A jednak – nadal to dla Ciebie “chuj wie”. Czyż to nie oczywiste co jest Twoim problemem?

Wszystko co opisujesz to cechy choroby seksoholizmu, popularnie zwanej uzależnieniem. Ale uzależnienia różnią się tylko niuansami. Problem wszystkich -holizmów ma ten sam mianownik.

I znowu – słuchasz chuj wie kogo ale gdy już rozmawiasz ze mną, to słuchać nie chcesz. Od razu uważasz odwrotnie, niż wg Ciebie ja uważam.
Ja nic nie uważam, tylko przedstawiam Ci swoje doświadczenie, wliczając te zebrane na przestrzeni ostatnich 10-ciu lat i pracy z ponad 250 uzależnionymi.

I tak przez całe życie – tych, którzy nie mówią prawdy słuchałeś, a tych, którzy prawdę mówią – nie.

Nie jest to podejrzane? Akurat, gdy dostałeś odpowiedzi, których szukałeś przez 15 lat, nagle chcesz zrezygnować i “zadowolić się substytutem”?
A czym to się różni od “zadowalania się” pornografią?
Albo się leczysz, albo nie.

No ale Ty uważasz, że nie masz problemu z uzależnieniem, tylko ze słowami innych ludzi.
I to Ty nadal chcesz się zadowalać trucizną, która Cię zabija i ostatecznie zabije. A po drodze zabierze Ci jeszcze więcej.
To jest Twój prawdziwy problem – to, co Cię zabijało w ciszy, nadal uważasz za lek i za źródło zadowolenia.
A to co nie ma żadnego znaczenia, tylko to, które sam nadałeś, uważasz, że jest Twoim głównym problemem.

W sumie to rak nie byłby taki zły w porównani do wieloletniego wewnętrznego konania w bólu samotności.
Tu masz rację – uzależnienie, które opisujesz dokładnie tak wygląda. Jest jak rak na psychice i duszy. Ale i na ciele też. Mnie to fizycznie niemal zabiło.
I o ile w przypadku raka ludzie zazwyczaj współczują choremu, starają się pomóc, etc., to uzależnienia wręcz przeciwnie – zniechęcają jeszcze do nas ludzi. I co więcej – nas samych też czynią w naszych oczach gorszym sortem człowieka i zaczynamy się nienawidzić. W tym popadamy w liczne konflikty z innymi ludźmi.
Ale to też objawy tej choroby.
Uzależnienie zabija nasze życie, nasze relacje, nasze marzenia i dopiero na końcu nas samych.

Zdrowienie z tego przynosi też odmianę w relacjach z ludźmi.

Czasem wydaje mi się że wewnętrznie już jestem martwy.
Tak, to tylko się wydaje. To subiektywne doświadczenie tego, co uważamy za siebie.
Ale tego nie rozumiemy.

Właśnie to, co uznałeś za siebie – coraz więcej tych braków i “pustki” próbowałeś czymś wypełnić – początkowo grupą ludzi, za co płaciłeś cenę bycia poniżanym. Zgadzałeś się na takie traktowanie, by mieć kogoś w pobliżu.
Potem były kobiety ale nie pozwalając sobie na zdrowe relacje z nimi, też sądziłeś, że jesteś raniony. Sam zacząłeś od razu przekreślać kobiety. Z góry założyłeś, że postąpiłyby tak samo z Tobą.
Szukałeś też wytłumaczeń i racjonalizacji dla tego, co czujesz i je znajdowałeś – to że jesteś gorszy, śmieciem, przegrywem, ostatnim ogniwem łańcucha, etc.

Mówiłem – uzależnienie sprowadzi człowieka na sam dół świadomości i uzna on, że śmierć jest rozwiązaniem na życie. Bo choroba uzależnienia powoduje, że wszystko zaczynamy widzieć odwrotnie. Życie staje się straszne i poniżające, a śmierć wyzwalająca i szlachetna. A po drodze wszystko co prowadzi do śmierci też się wydawać będzie za słuszne i usprawiedliwione.

A seksualność, którą zabija seksoholizm, to przejaw naszej witalności. Dlatego widzisz siebie jako coraz bardziej martwego.

Nie mam ochoty na nic ,
Oczywiście. Bo to też jest element oporu, dumy i wstydu.
Niemal nikt nie podejmuje decyzji, by zacząć zdrowieć, bo tak mu zaczęło na sobie zależeć.
Tylko tak dostaliśmy po dupie przez chorobę, że w końcu pragniemy coś z tym zrobić – najpierw tylko przestać cierpieć. Ale po drodze najpierw przez X lat próbujemy wszystkich popularnych półśrodków, metod, technik, itd. Ty mówisz, że próbowałeś przez 15 lat? No, to już jest jakiś wynik. Ale najwyraźniej to nadal za mało.
Może właśnie dopiero, gdy zostaniesz sam na sam z chorobą dostrzeżesz, że nie niszczy Cię nikt inny.

Ciągle uważasz, że dostałeś po dupie nie przez chorobę, tylko przez innych ludzi, więc nie widzisz sensu w jakiejkolwiek pracy związanej z uzależnieniem.
Dlatego ew. rozważyłeś jakąś radę o zajęciu się emocjami. Bo sądzisz, że emocje i związany z nimi ból powodują Ci inni ludzie.

Ja przez to wszystko co opisujesz sam przechodziłem i przez wiele więcej. Nic z tego nie jest mi obce. A jednak – żyje mi się teraz dobrze.

Dopiero z czasem, dzięki trzeźwieniu zaczyna nam coraz bardziej zależeć na sobie i własnym życiu.

Ochota to nie jest coś, co można mieć. To postawa, którą obieramy. I często trzeba zagryźć zęby i zrobić to co należy i czego wcale nie chcemy zrobić.
Trzeba się pogodzić z dyskomfortem, przynajmniej przez pewien czas.
Robienie tego, co nie przychodzi nam naturalnie i czego nie chcemy robić to właśnie praca, która prowadzi do zdrowienia. Bo chory wcale nie chce robić tego, co przynosi poprawę.
Tylko to na co ma ochotę. A ochotę ma na coraz mniej. Zazwyczaj tylko na uruchamianie się.

nic mnie nie cieszy,
Bo nic nigdy Cię nie cieszyło, tak jak nigdy nic Cię nie upokorzyło.
Każde uczucie ma źródło wewnętrzne i wynika z naszej postawy.

co rano ubieram maskę pogodnego człowieka i wychodzę do ludzi,
Każdy uzależniony prowadzi podwójne życie.
Wszystko co opisujesz to jest książkowy opis seksoholika. Tylko oczywiście Ty tego nie wiesz, bo w tym ogromie dumy i zagięcia na sobie uważasz siebie za przypadek gorszy od wszystkich i oczywiście słowo “seks” w “seksoholiku” sądzisz, że Cię nie dotyczy, bo nie miałeś seksu. Ale seks to tylko jeden aspekt seksualności. Jak mówiłem – seksualność ma znaczenie szersze – oznacza witalność, żywotność.
Seksoholizm to choroba życia. To odcinanie się od źródła swojego życia i zastąpienie go samowolą – przekonaniem, że to my jesteśmy źródłem swojego życia, a więc tylko my możemy je/się zmienić. Co uniemożliwia prawdziwą zmianę. I gdy nam się to nie udaje, staje się to dla nas dowodem, że naprawdę jesteśmy gorsi od wszystkich ludzi.
Starając się imitować “normalne” zachowania, które obserwujesz u innych, męczyłeś się strasznie.

Bo to próby życia na wyższym poziomie, niż jest z nami integralny.
Zdrowienie z uzależnienia to uzdrawianie wewnętrzne – podnoszenie naszego poziomu świadomości. To nie jest samorozwój. To nie jest rozwój osoby, tylko świadomości.
Nasz “rozwój” zaczynamy od przyjrzenia się sobie w pełni i akceptacji dotychczasowego stanu rzeczy. Przestajemy się potępiać, przestajemy być dla siebie katem.
Otwieramy się na innych. Prosimy o pomoc i jesteśmy gotowi słuchać. Oczywiście trzeba znaleźć właściwą osobę, bo gdy opowiemy o tym, czego zresztą sami w ogóle jeszcze nie rozumiemy, komuś, kto sam nie wziął jeszcze choćby minimalnej odpowiedzialności za własne życie, możemy spodziewać się, że z jego ust padną raczej niebezpieczne debilizmy. Bo mało kto przyzna, że nie wie jak nam pomóc.

Osoba może się rozwijać przy okazji rozwoju świadomości. Ale początkowo trzeba robić to, czego ta osoba wcale nie chce robić. Bo to osoba jest chora. Jeśli będziemy robili tylko to, czego chcemy, no to cóż ma się zmienić? Przecież dokładnie to spowodowało uzależnienie w ogóle.
Ten rozwój wymaga PODDANIA. Gotowości do rezygnacji z tych wszystkich negatywnych postaw i dążeń. Tego nie zrobi za nas hipnoza, ani miłe towarzystwo.

a wieczorami czasem włączam liryczna muzykę by wycisnąć trochę łez.Nawet już nie mam ochoty na inwestycje w gosp ,wegetuje.Jedyne co sprawia mi przyjemność to jazda rowerem ,
Nie sprawia Ci to przyjemności, tylko Twoja postawa wobec jazdy na rowerze jest trochę bardziej pozytywna, niż wobec innych spraw i w konsekwencji Twoje wewnętrzne doświadczenia są bardziej pozytywne.
Bo też rower to materia nieożywiona, więc nie masz tu uraz, żalów, gniewu, frustracji, oczekiwań, pragnień, lęków, itd. Nie oczekujesz, że rower Cię poniży. No, chyba, że przebijesz sobie oponę.