Witam Cię serdecznie!

Kontynuujemy temat świadomości Gniewu. Części 1-2 znajdziesz klikając na linki poniżej:

► O Emocjach – Gniew (Część 1).

► O Emocjach – Gniew (Część 2).

Gniew i duma rzadko występują osobno i są na tym świecie gloryfikowane.

Pomimo, że w głównym nurcie myślowym panuje przekonanie (i słuszne!), że nie powinniśmy podejmować decyzji, gdy jesteśmy:

– Zmęczeni.

– Ekstatyczni.

– Głodni.

– Zdenerwowani.

– Przestraszeni.

Ludzie i tak je podejmują! Robią po swojemu wbrew zdrowego rozsądkowi. Dlaczego nie powinniśmy tego robić? Bo wtedy po prostu nie jesteśmy trzeźwi (ale umysł nie potrafi rozróżnić kiedy jest konstruktywnie rozsądny, a kiedy niekonstruktywnie mentalizuje). Nasz umysł przesycony jest w wymienionych wyżej stanach energią nadpisującą zdrowy rozsądek. Nawet w ekstazie przejaw szczodrości wobec innych potem spotka się z poczuciem winy – “Dlaczego to zrobiłem/am, dlaczego dałem/am komuś pieniądze, przecież ja bardziej ich potrzebuję?!”. Podejmując działania w silnych stanach emocjonalnych nie możemy liczyć, że doprowadzą nas w korzystne dla nas miejsce. Tak po prostu nie będzie. Jeśli przykładowo wiecznie się stresujemy i frustrujemy to już bardzo silny sygnał, że pora wziąć się za wewnętrzną higienę. Tak nie musimy i nie powinniśmy żyć.

Nie możemy liczyć, że kierując się niskimi emocjami będziemy zadowoleni z rezultatów naszych działań i wyborów. Tak mogło być w Twoim życiu. Było? Bo czy udowodnienie własnej racji kosztem przyjaźni, zniszczenie komuś związku, by się zemścić jest faktycznym sukcesem? Czy raczej przykrym i zdesperowanym działaniem, by wypełnić czymś poczucie dojmującego braku?

Wiele osób podejmuje bardzo dużo decyzji właśnie odczuwając gniew. Bowiem czują się wtedy silni, a wraz z dumą usprawiedliwieni, by podjąć się dowolnego działania. Jako, że ich zdrowy rozsądek jest nadpisany przez gniew i dumę, żyją oni w zaprzeczeniu, że podejmują najlepszą dla siebie decyzję. Podejmują najlepszą decyzję dla swojego ego ale nie dla siebie.

Bo czy ktokolwiek czuł się dobrze nawet “wygrywając” kłótnie ze swoją partnerką/swoim partnerem? Nie. Czuliśmy tylko gorzką satysfakcję i poczucie winy ale nie prawdziwą radość. Niemniej uparcie miliony ludzi powtarzają w kółko ten sam schemat postępowania. Bo żyją nieświadomie. Zaś uświadomienie sobie, że doimy nektar przykładowo niesprawiedliwości jest zazwyczaj bardzo bolesne. Szczególnie, gdy robiliśmy to latami.

Tak naprawdę jedyny stan, w którym jakakolwiek decyzja powinna zostać podjęta, to stan całkowitego wyciszenia, spokoju. Bowiem zachowanie balansu w sobie pozwala nam dostrzec, gdzie w naszym życiu panuje dysharmonia, a wraz z tym zamiast walki, wypierania i ucieczki, możemy podjąć się najbardziej odpowiedniego, korzystnego działania z właściwą intencją. Zaś tego stanu nie można ani udawać, ani się do niego zmusić. Droga do niego wiedzie przez wewnętrzne oczyszczenie. A ono nie jest możliwe bez pełnego wzięcia odpowiedzialności za siebie. Drugim warunkiem jest uświadomienie sobie, że nie jesteśmy swoim umysłem. Nie możemy liczyć, że umysł się uspokoi! Nie taka jest natura umysłu! Przynajmniej do momentu, aż nie oczyścimy się wewnętrznie.

Biorąc odpowiedzialność za swoje wnętrze w obliczu niesprzyjającej sytuacji często dochodzimy do wniosku, że nie wiemy, co możemy zrobić. Więc automatycznie otwieramy się na pomoc. Możemy zadzwonić do kogoś bliskiego, by zapytać o radę. Automatycznie zmienia się więc kierunek naszego życia. Nie tylko kierujemy się już troską wobec siebie i swojego życia (a nie niechęcią do kogoś/czegoś) ale także inni mogą otworzyć się na danie nam wsparcia. To także wspaniałe uczucie, że pomagamy innym, że możemy być dla nich oparciem.

Sami dostrzegamy, że gniewu używaliśmy jako ochrony przed zranieniem (które przecież nigdy nie musiało nadejść). Dodatkowa energia w postaci gniewu miała nam pomóc zadbać o siebie, a nie szkodzić innym. Możemy się nieźle zaskoczyć widząc jak niewłaściwie z niej korzystaliśmy.

Poziom wewnętrznej higieny ludzi jest globalnie niezwykle niski, więc tam, gdzie powinien przepływać przez nas gniew wspomagający nas i zasilający korzystne, właściwe działania, przelewa się przez nas nienawiść, święte oburzenie, furia. Nawet osoba czująca się jak kompletna ofiara, czująca niemoc, nie mająca umięśnionego ciała ma w sobie ogromne pokłady gniewu. I właśnie dlatego, że opiera się mu z ogromną siłą nie ma jej na co dzień. Jeśli lubimy i oglądamy filmy pełne przemocy, to już informacja, że nosimy w sobie bardzo dużo stłumionego gniewu. Umysł woli na ekranie zobaczyć to, czego nie chce widzieć w sobie.

Wiele osób także boi się własnego gniewu, bo odczuwając go mogli kiedyś komuś wyrządzić krzywdę. Nie chcą więc ponownie popełnić błędu. Co w swojej intencji jest szlachetne ale względem własnego wnętrza jest niezwykle destruktywne. Bo w życiu nie unikniemy osób i sytuacji, których bardzo często głównym celem jest właśnie wyciągnięcie z nas jak najwięcej gniewu. Miliony ludzi też zostały zawstydzone i ukarane za okazywanie gniewu, dlatego sobie na niego nie pozwalają w życiu nastoletnim i dorosłym, przez co zaczyna on narastać. I narasta nieraz przez dziesiątki lat.

Musimy zrozumieć, że noszenie w sobie gniewu jest jak noszenie w ruchliwym miejscu filiżanki kawy napełnionej z czubem.

Nawet jeśli będziemy BARDZO uważać, i tak zazwyczaj coś rozlejemy – a raczej gniew wyleje się z nas. Najczęściej jednak wpadniemy na coś lub na kogoś. Gorąca, wrząca “kawa” więc ochlapie nas i najpewniej też drugą osobę. Warto też zrozumieć, że nigdy nie jest tak, że tylko jedna osoba niesie filiżankę. Zawsze zderzają się ze sobą tylko te osoby, które już “mają w ręku filiżankę” pełną emocji.

Dla osoby nierozumiejącej natury emocji – że one się w nas gromadzą i różne sytuacje oraz osoby je z nas wyciągają – trudno będzie pojąć dlaczego np. spotyka tylko frustrujące, denerwujące ją osoby, dlaczego cały czas czuje napięcie, zmęczenie, dlaczego reaguje tak gwałtownie na drobnostki, etc. Łatwo wtedy wpaść we wstyd, obwinianie się i użalanie.

A nawet jeśli “kawa” się nie wyleje, będziemy cały czas niespokojni, niepewni, będziemy skupiać się na utrzymaniu za wszelką cenę tego delikatnego balansu, bo dowolne przechylenie spowoduje rozlanie się zawartości naszego wnętrza. Czy takie życie będzie radosne, satysfakcjonujące, spokojne, głębokie, szczęśliwe? Nie. Będzie bardzo nieprzyjemne. Tym bardziej, że większość ludzi nie będzie tak dbała o swój balans i chętnie będą wylewać swoje kawy na innych.

Musimy zwrócić uwagę jak reagujemy na gniew innych ludzi, szczególnie naszych bliskich, bo jest to odbicie tego jak sami postępujemy względem własnego gniewu. Czy mówimy np. denerwującej się bliskiej osobie:

– No i co się denerwujesz?

– Przestań się gniewać, bo i ja zaczynam się wkurzać!

– Nie przesadzasz czasem?

– A ty znowu wkurzony/wkurzona?

– Uspokój się natychmiast!

– Nie denerwuj się, bo gniew piękności szkodzi.

Etc.

Jeśli nie pozwolimy drugiej osobie się zdenerwować, jeśli dodatkowo będziemy ją jeszcze zawstydzać i obwiniać – jakże ten gniew ma zniknąć? Będzie wracał, będzie rósł, a wraz z tym rosnąć będzie konieczność stawiania mu oporu – czyli pogłębiać się będzie zmęczenie, wieczne niezadowolenie. Będziemy czuli coraz mniej radości i chęci (bo będziemy zmuszani wybierać niechęć do własnego wnętrza). A wraz z tym wszystkim, gdy gniew będzie się ujawniał (bo będzie), będziemy dodawać sobie wstydu, winy, bezsilności, żalu. Jakość naszego wnętrza będzie się więc degradowała, a wraz z nią jakość naszego życia zewnętrznego.

Jednak bardzo istotne jest nauczyć się rozróżniać postawę, gdy czujemy gniew i akceptujemy go, pozwalamy mu płynąć i się wyczerpać od postawy, gdzie gniew czujemy ale się z nim męczymy, trzymamy się go, usprawiedliwiamy, zrzucamy na innych, obwiniamy innych i/lub siebie.

Dwoma najsilniejszymi sygnałami, że z gniewu nie chcemy/nie jesteśmy gotowi zrezygnować jest:

1. Cierpienie.

2. Utrzymywane, że winni są jacyś ludzie – inni lub my sami.

Cierpienie to efekt utrzymywania oporu, czyli niechęci. Utrzymywanie niechęci względem własnego gniewu powoduje, że nie tylko on nie minie i będzie się dalej w nas gromadził ale także będziemy odczuwać wraz z gniewem ból, a nawet pojawi się cierpienie. Bo nawet jeśli będziemy filiżankę pełną kawy trzymać za ucho – ile tak wytrzymamy? A większość ludzi odczuwając gniew łapią się go, jak filiżankę pełną gorącej kawy i trzymają godziny, dni, a nawet lata. Bardzo łatwo jest wtedy obwinić drugą osobę za swoje nieprzyjemne odczucia. Bo ludzie tylko przypominają nam o tym, co nosimy w sobie. Nie mogą nas w tym kontekście zranić.

Naturą nieświadomości jest to, że to, czego nie jesteśmy świadomi zazwyczaj nie CZUJEMY ale nie oznacza to, że nie ma to na nas wpływu. Na tej planecie każdemu pisany jest sukces, radość, szczęście, zdrowie – więc jeśli ich nie mamy, musimy zrozumieć, że jest to tylko i wyłącznie odbicie naszego wnętrza – jego zewnętrza reprezentacja. Nie mamy się za to winić, wstydzić, ani użalać ale wziąć odpowiedzialność i przystąpić do odpowiedzialnej, wewnętrznej, pełnej troski pracy.

Niestety bardzo dużo ludzi (za dużo) wybiera obwinianie innych za własne niepowodzenia, odczucia, a nawet charakter i warunki życia. Mnóstwo milionerów urodziło się w bardzo biednych rodzinach, w których panowało setki przekonań, że osiągnięcie sukcesu jest niemożliwe i trzeba się męczyć. A jednak.

Pamiętajmy, że każda terapia ma na celu (powinna mieć) wyciągnięcie nas ze świadomości ofiary, a także nauczenie nas brania odpowiedzialności za własne życie. Tym jest np. praca ze sławnymi 12 krokami.

Cierpienie jest REZULTATEM braku odpowiedzialności i obwiniania oraz utrzymywania w sobie niechęci. Przypominam – poczucie winy informuje nas, że utrzymujemy, że zrobiliśmy coś złego, zaś wstyd, że to my jesteśmy źli. To jest do korekty ale poprzez lekcję rozsądku – możemy puścić się wstydu i winy ale konieczne jest wzięcie odpowiedzialności i dokonanie niezbędnych korekt oraz naprawa tego, na co mogliśmy negatywnie wpłynąć. Jeśli negatywnie wpływaliśmy na siebie, na swoje życie – tu przede wszystkim dokonajmy korekt. Jeśli się nienawidziliśmy i przez to nasze życie wygląda/wyglądało jak śmietnik, pora by nasze życie zaczęło reprezentować nowy poziom traktowania siebie. Ale jeżeli do korekt zewnętrza nie dochodzi, nadal siedzi w nas coś do wewnętrznej korekty, oczyszczenia i/lub uzdrowienia – uwolnienia.

Opór ma to do siebie, że nie musimy rozumieć dlaczego go stawiamy i względem czego lub kogo. Wystarczy, że go zaakceptujemy i puścimy. Jednak aby to było możliwe, musimy stać się świadomymi chwili obecnej. Myślenie o chwili obecnej to nie jej świadomość. Myślenie to słuchanie radia, to bycie zahipnotyzowanym przekazem tego radia bez świadomości, że to tylko audycja na dany temat i możemy ją swobodnie zmienić. Stacji nie zmienimy utrzymując niechęć do obecnej audycji, nie zmienimy stacji także nienawidząc obecnej, opierając się jej, obwiniając i użalając się. To wszystko jest opcjonalne, zaś zmiana stacji wymaga tylko krótkiego, właściwego działania.

Jeśli jednak słuchamy danej stacji od lat, względem niej nagromadziliśmy już tony gniewu, zazwyczaj zmiana stacji odbywa się przez niszczenie radia. Tym jest oglądanie pornografii, picie alkoholu, palenie papierosów i korzystanie z dowolnej innej używki – w tym intelektualnej i emocjonalnej. Tym także jest obwinianie i nienawidzenie innych. Niszczymy więc siebie, by zagłuszyć audycję, zniszczyć odbiornik. Nieraz niszczymy przy tym innych.

Dużo czytam o podchodzeniu do gniewu i widzę w tym w przytłaczającej większości używki intelektualne. Wiele z nich jest niezwykle ohydnych względem siebie, np. – tzw. “ugryzienie się w język”, “przełknięcie tego, co chcemy powiedzieć”. Jeśli ponownie łykamy gniew, dlaczego oczekujemy, że w naszym życiu cokolwiek zmieni się na lepsze?

Mam nadzieję, że już zdajesz sobie sprawę jak niebezpieczną radą jest “pozwól sobie ochłonąć”, “oddychaj, by zapobiec eskalacji gniewu”. Te rady są dobre, gdy “wulkan już wybuchł” i wyczerpuje się w nas silny ładunek emocji. Jeśli zaś nosimy w sobie wrzący gniew, wieczną frustrację, wściekamy się o byle co, winimy innych, krzyczymy na bliskich, na innych, w korku zamiast rozkoszować się możliwością odpoczynku od jakiegokolwiek obowiązku trąbimy na innych, przeklinamy i wrzeszczymy – to nie jest moment, by uskuteczniać rady z poziomu umysłu!

Czy dobrą radą jest – powstrzymaj się od zwymiotowania i połykaj wymiociny? Czy dobrą radą jest – rozmyślaj gdzie możesz te wymiociny konstruktywnie wykorzystać? Czy dobrą radą jest zmiana myśli na temat wymiocin w momencie, gdy chce Ci się wymiotować? Czy dobrze jest najpierw zastanowić się dlaczego wymiotujemy i co te wymioty oznaczają? Gdy wymiotujemy to chcemy słyszeć dobre rady, by już nigdy nie pić, co to znowu zrobiliśmy, że dobrze nam tak, itd.? Czy to nam pomoże? Nie, wkurzy nas jeszcze mocniej, a więc zasili powód picia – tłumienie gniewu, a także poczucia winy.

Ludzie nie rozumieją, że emocje to namacalna substancja, którą przechowuje nasze ciało i umysł – zarówno część podświadoma (w ponad 90%) oraz świadoma. Wiedząc to:

1. Czym innym jest nauka brania odpowiedzialności za to, co czujemy i stawania się świadomym w emocjonalnych sytuacjach.

2. Czym innym jest wzrost w świadomości, nauka nowego, korzystniejszego podchodzenia do tych spraw, które wyciągają z nas emocje lub względem których utrzymujemy niski stan emocjonalny.

3. Czym innym jest praca nad oczyszczaniem się z emocji, które gromadziliśmy w sobie od najmłodszych lat.

Nie możemy liczyć, że bez WEWNĘTRZNEGO OCZYSZCZENIA z tego, co już w nas zalega praca nad dwoma pierwszymi punktami będzie możliwa, przyjemna, prosta, skuteczna, ani szybka. Punkt 3 jest podstawą. Zaś wiele (większość) terapii go pomija. Bo praktycznie nikt nie rozumie natury emocji i co z nimi robić.

Dlatego mówiłem w poprzednich artykułach jak istotna jest AKCEPTACJA emocji – akceptacja gniewu, wybaczenie go sobie. Dopiero po wyrzuceniu go z siebie (nie na kogoś, bo nie o to chodzi), po odczuciu ulgi stanie się nieraz wręcz możliwy jakikolwiek przejaw odpowiedzialności i dojrzałości.

Tym samym wręcz musimy:

1. Dać sobie nieograniczoną cierpliwość, zrozumienie, wybaczenie, troskę.

2. Dać zrozumienie innym – że oni tylko rezonują z naszym wnętrzem – pomagają nam wyciągać z nas gniew, który także sami noszą od lat.

3. Zaakceptować swój gniew – porzucić wszelkie negatywne opinie i przekonania na temat gniewu, furii, frustracji, denerwowania się, etc.

Przeszukiwałem internet, pytałem się moich Klientów uczęszczających od lat na różne terapie i do różnych ośrodków – nie znalazłem żadnej informacji o konieczności szacunku i zrozumienia samych emocji. Nikt im nigdy tego nie przekazał, nawet podczas wieloletnich terapii! Ani słowa! Za to znajdziemy mnóstwo porad odnośnie myślenia. Myślenia! Umysł nie odczuwa, nie ma możliwości, by emocji się pozbyć, uniknąć. Jeśli umysł chce czegoś uniknąć, TO JUŻ W NAS JEST.

Nie można otworzyć drugiej osoby bez jednoczesnego wyciągnięcia z jej wnętrza tego, przez co się zamknęła. Tym samym widząc niechętną osobę już wiemy, że ta osoba nie jest taka, tylko zmuszona jest wybierać taką postawę względem siebie i świata, bo nie potrafi lepiej sobie radzić z tym, co się w niej nagromadziło. Poznając szerszy kontekst tego, co można opisać jako ludzkie doświadczenie, zaczynamy współczuć tym, którzy nie potrafią żyć inaczej, niż gniewać się, wybierać niechęć. To tyczy się także nas. Jeśli nie damy tego sobie, nie damy nikomu innemu.

Zaś umysł względem emocji może tylko myśleć, mentalizować, namawiać nas do stawienia oporu – wyboru niechęci i podawać nam taki kontekst, by uniknąć nie tylko związanego z tym poczucia winy ale także naszą postawę usprawiedliwić. Na swój sposób umysł troszczy się o nas, pomimo, że jest w tym niezwykle niedojrzały. Ale i niewinny!

Więc dzięki świadomości, że słuchamy się jak zahipnotyzowani własnego umysłu, by stawiać opór, możemy przestać go stawiać emocjom. Ale nie oznacza to, że to koniec pracy! To dopiero początek! Emocje zaczną z nas wychodzić, zaś my pozwólmy im przez nas przepłynąć.

Gdy nasi pierwsi przewodnicy po tej planecie – nasi rodzice – nauczyli nas, by nienawidzić swojego gniewu, trzymać go dla innych, hołubić urazom, niechęci, a może zawstydzali nas, obwiniali, karali za gniew, odmawiali nam tego, czego chcieliśmy nazywając to wychowywaniem, nasz umysł uznał te nauki za święte dyrektywy naszego życia. Życia zewnętrznego oraz – przede wszystkim – wewnętrznego. Od tamtego momentu nasz umysł sam tych nauk chroni i je usprawiedliwia, racjonalizuje. Robi to niewinnie. Taka jest natura umysłu. Zachowanie, utrwalenie, ochrona, racjonalizacja tego co poznał. Nawet jeśli jest to dla nas szkodliwe. Tym samym nie znajdziemy w umyśle rozwiązania. Jedyne, co powinniśmy zrobić w kwestii emocji, oporu i umysłu to wybrać akceptację – puścić opór. Przestać prowadzić mentalną i psychiczną grę z własnym wnętrzem.

Odpowiedzialność i dojrzałość nie oznacza, że nie będziemy już odczuwać dziecinnych frustracji. Odpowiedzialność i dojrzałość oznacza, że tym frustracjom przestaniemy hołubić, przestaniemy je gloryfikować, oddawać za nie odpowiedzialność, zaprzestaniemy kogokolwiek za nie obwiniać, przestaniemy się tego wstydzić i zawstydzać za to innych i jednocześnie dzięki stawaniu się świadomym/świadomą, będziemy się uczyć wybierać inną postawę zarówno względem swojego wnętrza jak i zewnętrza.

To akceptacja obecnego poziomu pozwoli go nam zmienić, a nie próbowanie umysłem, niczym łomem, wyważać zatrzaśnięte drzwi naszej podświadomości i zamkniętych w niej przyczyn naszego obecnego poziomu.

Warto zacząć obserwować swoje ciało (czyli – ponownie – stać się świadomym) – ono symbolicznie ukaże nam nasze postępowanie względem własnego wnętrza. Przykładowo zaciśnięte pięści pokazują nam, że ściskamy coś w swoim wnętrzu, a także z całej siły się tego trzymamy. Walczymy z tym, chcemy to zdusić, pokonać. Zaobserwujmy swoje szczęki – czy je także zaciskamy jakbyśmy próbowali z całych sił zablokować potok czegoś niedobrego, szkodliwego.

W codziennych sytuacjach możemy reagować jak ta pani z filmu “Człowiek z ziemi”. Widzimy jak ściska pięści i szczękę. Bowiem chroni się cierpiąc przy tym – czuje się atakowana – taką ma świadomość. Czuje, że zostało zaatakowane to, w co wierzy – co jest dla niej bardzo ważne. Nie dostrzega, że robi sobie krzywdę – że jej ciało to pokazuje. Nie ona jest atakowana przez kogokolwiek z zewnątrz ale ona atakuje siebie od wewnątrz. Duma jest podatna na zranienie, nie akceptacja, pamiętajmy.

Czując gniew wyobrażajmy sobie, że to my się go trzymamy zaciskając pięści. Widząc to pozwólmy sobie otworzyć pięść.

Naturalnie gdy czujemy dodatkowo dużo dumy, trudno nam będzie to zrobić. Jednak nie zniechęcajmy się. Nasz organizm oraz nasza psychika potrzebują czasu, by się rozluźnić. Pozwólmy sobie być cierpliwymi. To tak jakbyśmy dosłownie zaciskali pięść przez cały dzień. Nasze ciało zastygnie w tej pozycji i otworzenie pięści może być nawet bolesne. Dlatego róbmy to powoli ale róbmy to.

Inaczej to wewnętrzne napięcie, niechęć, tę “mentalną pięść” będziemy wszędzie ze sobą zabierali.

Możesz wykonać proste ćwiczenie, by zrozumieć jak wygląda życie człowieka ze ściśniętym wnętrzem. Zaciśnij obie dłonie i po prostu przystąp do swojego dnia. Ale za nic ich nie otwieraj. I rób to, co byś robił/a normalnie. Zobaczysz, że nawet najprostsze czynności, które mogłeś/aś wykonywać wielokrotnie nagle staną się wręcz niemożliwe do wykonania. Dokładnie tak samo jest, gdy ściśnięte jest nasze wnętrze. To co miałoby być z założenia proste, staje się trudne, uciążliwe, a nawet i niemożliwe.

Trudno nam wybaczyć komuś? Trudno nam poruszyć ważny temat ze swoim partnerem/partnerką? Już wiemy dlaczego. Wiele osób gromadzi w sobie przez lata wiele negatywności. Czekają aż ta druga osoba przeleje czarę goryczy i wtedy dają sobie pozwolenie, by zaatakować, obwinić. Czekają z tym nieraz całe lata, po drodze walczą, cierpią, zmagają się i usprawiedliwiają to, racjonalizują, pocieszają się.

Jak chcesz wiedzieć jak zmieni się Twoje życie, gdy się oczyścisz z gniewu, weź małą metalową kuleczkę czy inny niewielki ale twardy przedmiot, którego nie zgnieciesz, ani nie zniszczysz i to na nim zaciśnij pięść i przystąp do swojego dnia. Nie tylko będzie to bardzo trudne ale Twoja ręka zacznie Cię bardzo szybko boleć. Jednak wytrzymaj chociaż 15 minut i próbuj coś zrobić, np. przygotować sobie posiłek. A potem puść tę kuleczkę – otwórz pięść i pozwól jej wypaść, upaść na ziemię. Odpocznij, wybacz sobie ten ścisk, ten ból. Opatrz rękę. I zacznij żyć. Jest różnica? Oczywiście!

Czy będziemy znowu chcieli tę kuleczkę umieścić w swojej dłoni i ją zacisnąć? Za nic na świecie! No ale jeśli wierzymy, że to inni cały czas nam siłą każą zaciskać pięści na kuleczkach i nie pozwalają nam ich otworzyć – będziemy cierpieć. Nie ma innego wyjścia. Osoba w świadomości ofiary wierzy w to bardzo silnie.

Tym właśnie jest wewnętrzna higiena. Najpierw uświadomienie sobie, że to co nas boli jest w nas, a nie poza nami. Wzięcie za to odpowiedzialności, akceptacja, przeżycie, puszczenie, troska, wybaczenie. Ważne może być także zadośćuczynienie tym, których skrzywdziliśmy. WLICZAJĄC SIEBIE!!!

Ta droga nie należy do najprostszych ale jest jedyną słuszną.

Temat ten rozwinę w kolejnym artykule. Zapraszam do komentowania!