Dziękuję za tak długą i treściwą odpowiedź Piotrku. Jestem w tym wszystkim bardzo zamotany, chyba wychodzi ze mnie wszystko co tłumiłem, gorzej z puszczaniem się tego w cholerę.
Dlatego zwolnij.

Pamiętaj, że realna jest tylko chwila obecna. A TU I TERAZ – ile z tego jest tu i teraz?

Tu i teraz miotasz się, bo np. mówisz, że chcesz “dogodzić” wszystkim. A ostatecznie nie udaje Ci się nikomu.
Ważne, by widzieć prawdę – by ją wybrać, by sobie na nią pozwolić. A nie używać etykietek tylko dlatego, bo się ich używa.
Przez etykietkowanie tracimy z oczu rzeczywistość.
Bo na pewno próbujesz “dogodzić” czy raczej Twoim dążeniem kieruje co innego?

“Jestem zamotany” czy “gubię się w tym wszystkim” oznacza opór, potępianie, ciągłą ucieczkę – często wynikających z tego, że posługujemy się jakimiś percepcjami czy definicjami, które nie są zgodne z prawdą.
Np. “lęk mnie chroni” i jednocześnie “jestem przerażony perspektywą odpowiedzialnego życia”. Sądzimy, że lęk jest niezbędny do przeżycia jak i nam przeszkadza żyć.
Tylko że lęk nie chroni.
Tak się tylko wydaje, bo lęk jest wyższym stanem od wstydu, winy, apatii i żalu. Ale nadal stoi bardzo nisko na mapie świadomości.
Co więcej – każdy doświadczył, że gdy utrzymywał lęk, opierał się czemuś, czego się obawiał, doświadczał tego. Samemu to do siebie przyciągnął.

Bo wiesz, do niedawna myślałem, że
Nie “myślałeś, że” nigdy, tylko ciągle wpatrywałeś się w ten sam mentalny jazgot.

I to fundamentalna uwaga. Człowiek dopóki nie zacznie żyć odpowiedzialnie – nie myśli. Tylko jest zapatrzony, wręcz zahipnotyzowany samoistnym mentalnym bełkotem.
Jednym właśnie sygnałem tego jest twierdzenie – “Zawsze myślałem, że”, “do niedawna myślałem, że”, itd.
Człowiek narcystycznie nazywa się jego autorem, bo każdy z nas tysiące razy słyszał twierdzenie “myślę”. Ale nigdy nikt nam nie wyjaśnił jak to właściwie i realnie zrobić oraz nie usłyszeliśmy, że poza tym procesem aktywowanym intencją i decyzją – myśleniem, jest też ciągły i bezosobowy proces mentalny zwany mentalizacją. Jest jak biały szum i dopóki nie nastawimy odbiornika na jakiś konkretny kanał, to wsłuchujemy się w ten szum.
I to “zawsze myślałem, że” to jest właśnie ten szum.

Tak naprawdę to myślenie dopasowywało się do tego, co uważaliśmy, co utrzymywaliśmy. Zaś myślenie służy m.in. temu, by znaleźć czy zbudować nową perspektywę, która zmieni myśli automatycznie.
Pomaga w tym zdanie sobie sprawy z dotychczasowej perspektywy.

To tak jakbyś całe życie oglądał serial odcinek za odcinkiem i uważał się, że jesteś postacią w tym serialu i że wszystko z niego jest realne.
Zresztą pełno jest ludzi, którym jak się zrobi żart – np. udaje zombiego – to uciekają. Masowe szaleństwo. I właśnie dlatego, że masowe – jest niedostrzegalne.
I dlatego, że całe życie wpatrujemy się w ten szum nazywając go myśleniem, a siebie widząc jako jego autora, nigdy nie zwróciliśmy uwagi, że to wszystko to fałsz.

problemy “normalnych” ludzi, ( bo siebie uznawałem oczywiście całe życie za chodzące dziwadło) mnie nigdy nie będą dotyczyć.
O tym mówię – nigdy tego nie myślałeś, tylko wpatrywałeś się w taki bełkot i tylko dlatego, że nazywałeś to “myślę”, uważałeś, że tak musi być.
No bo po co miałbyś to myśleć, gdyby tak nie było?

A skoro w myślach widziałeś, że inni ludzie są normalni i tylko Ty jesteś takim dziwadłem, no to już nie było myślenia. Bo uwierzyłeś w te myśli, tylko dlatego, bo je widziałeś cały czas.
To jakbyś za film uznał właśnie ten szum na ekranie telewizora. A potem patrzysz na telewizor kogoś innego, a tam program przyrodniczy i piękne obrazy.

Dowód – dziwadło ze mnie! ;)

Chciałem żyć tak, jakby istniało jakieś fatum, przeznaczenie, które z góry zakłada, że nie mam pewnych rzeczy doświadczyć i już- koniec, kropka!
Tak. Niektórzy tak są o tym przeświadczeni, że nazwali to nawet Bogiem.
Wszystko, byle tylko nie widzieć, ani nie przyznać nawet kapki odpowiedzialności za własne życie.

Można rozważać czy np. jeśli kopnąłeś przez nieuwagę nogą w mebel w domu to fatum przygotowane dla Ciebie przez nieskończenie mądrego Boga?
Czy może konsekwencja zwykłej nieuwagi i tyle? I kto za to odpowiada?
A jak kopniesz drugi raz, to już w ogóle całe niezbędne uzasadnienie, że wisi nad Tobą to fatum i zmusza Twoją nogę do krzywdzenia siebie?

A może warto zwolnić i poruszać się w swoim domu z troszkę większą uwagą i spokojem?

To było niezwykle wygodne zracjonalizowanie lęku przed działaniem, chociażby przed nieśmiałą próbą.
Przypomnę – lęk “przed” czymkolwiek nie oznacza, że to jest tarcza wymierzona w nadlatujące strzały, która przed nimi uchroni.
To oznacza, że czujesz lęk ZANIM nawet do tego doszło.
Co stanowi dowód, że to uczucie nie ma z tym nic wspólnego – np. z tym działaniem.
Tylko lęk stanowi projekcję i/lub efekt tego jak widzisz to działanie – jakie masz wobec niego nastawienie, postawę, etc.

A że straszne obrazy utrzymujesz w umyśle, to samo to już powoduje, że okoliczności zewnętrzne dopasowujesz do realizowania tego.
Np. z tysiąca możliwych decyzji do podjęcia, podejmiesz akurat taką, która do tego doprowadzi. A inne odrzucisz.

Do niedawna byłem przekonany, że sobie gdzieś tam umrę kiedyś jako osoba, która nigdy nie dotknęła nawet kobiety i to jest w porządku, a teraz jestem w fajnej relacji i można powiedzieć, że trochę już tych rzeczy związanych z intymnością zakosztowałem, chociaż jeszcze ta znajomość nie została skonsumowana (ale powoli do tego zmierza i trochę się boję) i też głupio mi teraz, że kiedyś zamieniłbym ruchomy obrazek na monitorze na doświadczenie, które może dać prawdziwa realna, atrakcyjna dla mnie dziewczyna.
Generalnie warto na seks patrzeć nie jako na coś niesamowitego, co zmieni wszystko. Chociażby z tego względu, że seksu trzeba się nauczyć. I nie mówię o tym, co ROBIMY w łóżku.
Tylko chodzi o stopniowe otwieranie się na intymność, połączenie, zaufanie, radość. Akrobatyczne wyczyny są w tym drugo- czy trzecioplanowe.

Jak wiemy – jest niemało ludzi na tej planecie, którzy seksem zniszczyli sobie związki i życie.

Seks to narzędzie do dzielenia się i pomnażania pewnych jakości wewnętrznych.
Pożądanie z samej natury jest energią kreatywną. Możemy z niej korzystać nie tylko, by płodzić dzieci ale wykorzystywać w kreatywnych życiu w ogóle – np. w pracy.
Pożądanie jako energia pomnaża też aktualny stan emocjonalny. Dlatego np. jeśli człowiek pełen wstydu ucieka w porno, to po sesji będzie się wstydził jeszcze bardziej. To samo z masturbacją.
Dlatego tak szalenie błędnie stwierdzono, że to masturbacja jest zła czy grzeszna. Ale to nie jest prawda. Błędne – grzeszne – są powody masturbacji. Akty seksualne to pomnażają.
Ale równie dobrze można pomnażać też z ich udziałem to co pozytywne, dawać im wyraz, dzielić się. To wtedy piękne doświadczenie.

Seks warto rozważyć jako pewną formę ofiarowania czegoś, czym niekoniecznie chciałbyś dzielić się z każdym innym.
Intymny znaczy m.in. “nie dla każdego”, “wrażliwy”, “wewnętrzny”.

W zależności czym to jest (dla nas) i jak to widzimy, to może też oznaczać np. “podatny na zranienie” i dlatego podzielenie się z tym, to wyraz odwagi i zaufania wobec drugiej osoby.

Oczywiście seks może być bardzo płytkim doświadczeniem – tylko tym co ROBIMY i to wszystko.
Tak jak wystarczy ZROBIĆ – np. kupić prezent.
Ale jak widzisz – dla tej dziewczyny ważny jest nie poziom ROBIĆ czy MIEĆ, tylko BYĆ.
A więc to co stoi za tym co zrobiłeś, co np. wręczyłeś.

Z seksem zapewne jest podobnie. Nie chodzi jej o sam akt, tylko to, co za nim stoi. Nie chce, by to miało tylko numer seryjny – było czymś, co robicie, “bo się to robi”.

Seks czy seksualność to to jacy JESTEŚMY wobec drugiego człowieka. Seks jako zachowanie to tylko jeden tego przejaw. Ludzie uprawiający ze sobą seks mogą BYĆ dla siebie zupełnie neutralni lub pozytywni tylko na czas stosunku.
Gdy ludzie mają seks, a są wobec siebie negatywni, nazywa się to gwałtem i stanowi krzywdę, nawet prawo rozpoznaje to jako przestępstwo.

Więc widzisz, że sama czynność nie jest żadna. Jej uprawianie samo z siebie nie ma żadnego znaczenia. Sami to znaczenie nadajemy. A ono wynika z tego kim JESTEŚMY – kim wybraliśmy BYĆ. M.in. wobec drugiego człowieka.
A większość seks widzi jako coś co trzeba odpowiednio ROBIĆ, by XYZ – mieć z tego np. poczucie wartości, by zadowolić kobietę.
Skupiają się tylko na czynności, a nie tym wszystkim co za nią stoi.
Wiesz, nawet najwspanialszym samochodem jeśli kieruje furman, to dla nikogo taka przejażdżka nie będzie komfortowa. Nawet najbardziej wygodne siedzenia szybko okażą się niewystarczające, jeśli np. kierowca co chwila ostro hamuje i wszystkich rzuca w środku.

Poradziłeś mi, żeby ogarnąć się i dbać o ten związek najlepiej jak umiem. Naprawdę się staram o nią dbać pod wieloma względami. Może nie obsypuję jej prezentami, czy kwiatami, ale ostatnio na mikołajki dostała ode mnie piękny obraz, który dla niej namalowałem ( bo jak coś to maluję od 10 lat). Powiedziała, że nie lubi jak ktoś wydaje na nią pieniądze, woli bardziej osobiste prezenty “od serca”, niepowtarzalne, a nie takie, które każdy może kupić w sklepie i mają numer seryjny. Nigdy nie podniosłem na nią głosu, ani nie odezwałem się bez szacunku.
:)
Dziękuję, że się tym dzielisz!

Jak widzisz – komunikacja jest bardzo ważna.
Są ludzie, dla których “liczy się gest”. I to może być pozytywne, bo są w stanie docenić nawet tylko to, że ktoś poszedł do sklepu i kupił coś. Czyli poświęcił na to swój czas, energię – to jest ten gest.
A są też ludzie, dla których liczy się jednak pewne zaangażowanie, włożenie w to siebie. W nieco innej formie. Np. własnoręcznie upiec ciasteczka i je przystroić.
Nie chodzi tak bardzo o to, by coś MIEĆ ani ROBIĆ, tylko BYĆ. Liczy się to jaki człowiek JEST. Pewne gesty to tego reprezentacja i dowód.
Np. właśnie wykonanie czegoś własnoręcznie, a nie kupno tego, co zrobił ktoś inny.
I nawet jeśli nie do końca wyjdzie, to i tak jest fantastycznie. Bo nie jest generycznie. Jest tak “od serca”.

Np. dużo większe znaczenie miałoby, gdybyś znalazł jakieś piękne, ciche miejsce w lesie, gdzie moglibyście spędzić razem czas, niż zarezerwowanie stolika w jakiejś drogiej restauracji.
Albo np. znalazłeś jakiś fajny przepis na herbatę czy ciasto, które przygotowałeś własnoręcznie.

Wszystko układa się wręcz idealnie, co mnie niepokoi, bo to jest zbyt piękne, żeby było realne.
Widzisz? Tak wygląda sabotowanie własnego życia.
Najpierw “to niemożliwe, żeby mogło być lepiej. Nie mówiąc, żeby było dobrze”.
A gdy jest lepiej, niż dobrze “to niemożliwe, to nierealne”. ;)

To dalej ten sam bełkot, w którym jesteś zakochany.
To się niezbyt precyzyjnie nazywa “życiem we własnej głowie”.

Ale właśnie piękne = realne. Jeśli porzucamy nasze osądy, wartościowanie, potępianie – nagle okazuje się, że wszystko może być dobrze, a nawet pięknie.

Jeśli jednak z osądów nie zrezygnujemy, to nawet, gdy jest pięknie, my i tak przedstawimy to sobie tak, że nie jest pięknie lub że w każdym momencie może przestać być.
Nie znikną lęki, a nawet się będą pogłębiać.

Niemniej widzimy też jeszcze jeden aspekt – tego jak widziałeś rzeczywistość. Nie jako dobre miejsce, piękne, pełne możliwości.
Dlatego, gdy “przytrafiło” Ci się coś pozytywnego, to się nie mieści w Twoim oglądzie rzeczywistości i dlatego jest to dla Ciebie podejrzane. Zamiast poszerzyć perspektywę, próbujesz znaleźć wytłumaczenia dla tych wątpliwości.
I bez poszerzenia perspektywy – znajdziesz je.
Tak też widziałeś siebie “komuś takiemu jak ja nie jest pisane nic dobrego”.

A to jest właśnie uzależnienie.

Czasami nawet mam w głowie, że takie kobiety nie istnieją i mi ktoś ją podstawił po prostu, żeby się odegrać na mnie za coś z przeszłości.
To nie jest w Twojej głowie. Tu warto rozwinąć to, co powiedziałem wcześniej – że to nie jest precyzyjne i poprawne określenie.

To się bełkocze samoistnie, bo tak wygląda mentalizacja.
To nie są Twoje myśli, ani ich nie myślisz.
Tak jak audycji radiowej czy piosenki nie ma radiu. Szumu nie ma w telewizorze.
Radio to odbiornik. Telewizor ma antenę. On tylko to odtwarza.
Rozumiesz?
Mózg to antena – to zaobserwował Budda tysiące lat temu. Mówimy “film leci w telewizorze” oczywiście nie oznacza, że film jest tworzony przez telewizor.
Film został stworzony przez pewnie kilkaset ludzi ileś lat wcześniej. A teraz jest ODTWARZANY z tego, co telewizor odbiera.
A gdyby się nam film nie spodobał, a wierzylibyśmy, że tworzy go telewizor, no to próbowalibyśmy ten film usunąć z telewizora lub próbowalibyśmy zmienić telewizor, żeby zaczął tworzyć coś innego.
Gdyby to był horror lub dramat, to próbowalibyśmy uspokoić telewizor. Zgadza się?
I co miałoby to przynieść? Nic.
Ostatecznie wywalilibyśmy ten telewizor na śmietnik lub uderzyli w niego czymś ciężkim, żeby przerwać to, co nadaje.

Te myśli to są racjonalizacje dotyczące lęku, wstydu, winy. I one się będą pomnażać – tak jak ryby łapią się w sieć, którą rozłożyłeś w morzu.
Dopóki ta sieć jest, złapanych ryb będzie coraz więcej.
To jest efekt tego, do czego dostroiłeś swoją antenę. Nie w antenie problem, tylko w nastawieniu/dostrojeniu jej.

Dopóki będziesz utrzymywał lęk, wstyd, winę, potępianie siebie, wmawianie sobie niezasługiwania – takie absurdy będą się mnożyć.
“Takie kobiety nie istnieją” – no ale ku*** istnieje. I jest z Tobą. :) To jest rzeczywistość. A widzisz jak umysł nawet próbuje zanegować to co jest.
Ta myśl wydaje Ci się bardzo sensowna. Ważniejsza od rzeczywistości. Czy nie żyłeś tak całe życie?
W czym jest więc problem? W myślach czym tym, kto tym myślom bezkrytycznie wierzy? I nie mówię tego w formie “ale z Ciebie dziwadło”. Tylko to błąd, z którego naprawdę niewielu zdaje sobie sprawę.
“Ktoś mi ją podstawił” – kolejny absurd daleko poza granicą rozsądku. A jednak – gdy widzisz taką myśl, to nagle wraz z towarzyszącym mu lękiem i wstydem ma całkiem sporo sensu. Ostatecznie – to przecież jest możliwe!

Że ma mnie rozkochać, a potem zostawić. Że ktoś specjalnie wiedział, jakie mam potrzeby.
Jak mówiłem – bełkot goni bełkot.

A Ty nie rozkochuj się, tylko kochaj.
Oczarowanie prowadzi do rozczarowania.
Miłość zaś jest odporna na takie manipulacje.

Odkąd ją poznałem nawet nie mam czasu na xxx. Nie mam i nie chcę.
Ale pamiętaj, że kobieta Cię nie uzdrowi. Żadna relacja, nawet idealna.

Chwilowo jesteś oczarowany. Ale widzisz – lęki są, trwają i rosną. Wstyd, wina też. Wątpliwości się mnożą.
Z czasem to “nie mam czasu i nie chcę” zacznie się zmieniać. Wkrótce pojawi się “kurde, no jestem taki napięty, bo już nie wiem czy ona mnie chce czy udaje. Ulżę sobie pornografią”.
A że jesteś uzależniony – to się rozpędzi bardzo szybko.
I równie szybko zrealizujesz swoje lęki.

Nie mam zamiaru ryzykować takiej relacji dla pikseli i ludzi nagrywających, jak robią sobie tak naprawdę krzywdę.
To tylko logicznie brzmiąca papka.
Pracowałem i rozmawiałem z wieloma mężczyznami, którzy obiecywali swoim partnerkom na wszystkie świętości “nigdy więcej” i łamali to jeszcze tego samego dnia.
Ja także składałem takie obietnice. I lipton.

Zauważ, że już teraz wątpisz w tą relację. Naprawdę uważasz, że logiką się ochronisz? Ile razy takie argumenty wystarczyły?
A co z tym, czego chcą Twoi bliscy?
Czyż ich namowy nie mają dla Ciebie przynajmniej pewnego sensu i znaczenia?

Dużo już przecierpiałem, dosyć tego, tym razem chcę wybrać szczęście.
To nie możesz wypierać problemów, ani własnej odpowiedzialności.

Możesz zastanowić się dlaczego do tej pory nie wybierałeś szczęścia? Co się zmieniło?
Teraz boisz się stracić taką relację/osobę, bo…? Bo taka jest dla Ciebie ważna? Czy dlatego, bo się byś za to straszliwie potępiał i nie miał zamiaru sobie wybaczyć?
Lęk nie chroni Cię przed utratą. Zresztą widzisz, że racjonalizacje lęku już w ogóle to negują. W myślach już odbywa się scenariusz, że wcale tego związku nie masz, bo nie jest realny, że jest udawany.

Gdyby ona teraz zapytała się Ciebie “Dlaczego chcesz ze mną być?” – co byś odpowiedział? Tylko szczerze, nie wymyślaj przyjemnie brzmiących kłamstw.
Bo jeśli powody są w większości negatywne, ten fundament nie jest trwały. Jest kruchy i niestabilny.
Ale tylko wyznaniem prawdy przed samym sobą możesz dokonać zmian.
Drugie pytanie – z jakich powodów chciałbyś z nią być?

Męczą mnie tylko ciągle batalie z moją rodziną, którym nie za bardzo podoba się to, co jest teraz.
Pamiętaj, że włączenie pornografii pod dowolnym pretekstem może być jakby kula śnieżna zaczęła się staczać ze stoku.
Początkowo mała i niegroźna ale za moment będzie wielka, nie do zatrzymania i spustoszy wszystko w co trafi i pociągnie ze sobą.

Woleli jak siedziałem w domu i nie miałem nikogo, a teraz za każdym razem, jak wychodzę są pretensje, kłótnia itd. bo ja mam rzekomo siedzieć z nimi i to oni mają być najważniejsi, a nie jakaś “obca”, która “ledwo rzęsami zatrzepotała, a ja biegam do niej jak pies z wywieszonym jęzorem”, że to źle się skończy, że omamiła mnie, że przez nią zaniedbam studia, że mi niepotrzebna dziewczyna itp. Argumenty wzięte z rzyci, bo ona też świetnie się uczy i pilnuje mnie, żebym nie odstawał. Ma na mnie dobry wpływ. Tak uważam.
Nie musisz z nimi prowadzić batalii. To ich zdanie. Niezależnie jakie jest – możesz je zaakceptować przez zrozumienie ich perspektywy.
Oni np. boją się zostać sami, bo np. ich wartość, ich sens życia to było wychowywanie dziecka. A co mieliby zrobić, gdy Ty odejdziesz wieść własne życie?

Dlatego powiedzą Ci dowolną bzdurę, a nawet dużą negatywność.
Tak jak Ty widzisz, że w umyśle są największe bzdury, absurdy, kłamstwa, urojenia – “ktoś mi ją podstawił”. Może rodzice? :D

A może to najzupełniej normalne, bo rzeczywistość jest sprzyjająca? Jesteście dla siebie dobrzy. Możecie to dobro pomnażać. To naprawdę może być tak proste i przyjemne.
Niemniej widzisz też, że ona ma swoje potrzeby, preferencje. To się samo nie utrzyma. Trzeba o to dbać. Lękiem nie dbamy o życie.

Przez całe lata wpajali mi jakie to są “teraz” kobiety i że bezpieczniej trzymać się od nich z daleka. “
No, z tego co zakładam, to przynajmniej połowa nich to kobiety. ;) Ale oczywiście to kobieta “z wtedy”, a nie “z teraz”. ;)
Bo przecież “kobiety” to nie są żywe osoby, tylko taka idea, którą sobie każdy przędzie jak mu pasuje.
Możesz rozważyć to – skąd oni czerpią te informacje? Z telewizji? Z internetu?
A z iloma takimi osobami porozmawiali na żywo?

Takim logicznym procesem szybko sobie możesz przeanalizować, że przemawia przez nich nie prawda, nie rozsądek, nie troska, tylko lęk.

Że są dobre tylko na początku, a potem każda mnie zniszczy bla bla bla.
Pamiętaj, że są takie kobiety. Ale nie ta, z tego co mówisz.
Niemniej jednocześnie Ty sam taki byłeś dla siebie. I być może Twoi rodzice byli tacy dla siebie.

Z kim ci będzie lepiej niż z nami, tylko rodzina się liczy”.
Każdy sam nadaje znaczenie.
Pamiętaj, że możesz dbać, troszczyć się, stawiać na pierwszym miejscu swoją partnerkę. Co NIE znaczy, że musisz potępiać kogokolwiek.

Ponownie – od razu widzisz z własnego doświadczenia, że to co mówią nie jest prawdą. Bo Tobie wcale nie jest lepiej z nimi.
Ale mogłoby być – nie gdybyś zrezygnował z tego, co dobre i został z nimi. Tylko wtedy, gdy oni przestaną narzucać Ci to, co robią.
A mogą to przestać robić tylko jeśli Ty spokojnie będziesz wiódł dobre życie i ich akceptował. Nie walcz, nie stawiaj oporu. Rób swoje.

Możesz kochać swoją dziewczynę i kochać swoich rodziców. To że zaczynasz żyć odpowiedzialnie, nie oznacza, że oni Cię już nigdy nie zobaczą.
Ale jednocześnie jeśli pozostaną negatywni, to raczej warto ograniczyć z nimi kontakt. Chociaż przez jakiś czas.

Możesz im uświadomić na czym stoją – że Tobie zależy na tym, by było dobrze. Jeśli oni nie zaakceptują i nie uszanują Twoich potrzeb, tego co wybrałeś i będą cały czas pełni krytyki – to tylko z ich własnego wyboru nie będziecie się widzieć.
A jeśli to zaakceptują, nie widzisz powodu, by ich regularnie nie odwiedzać czy nie zapraszać do siebie.

Wmawiali mi od małego, że seks, okazywanie sobie czułości, czy nawet całowanie to coś złego, nieodpowiedniego.
A jednak sami to robili.
Czyli nie przemawia przez nich tylko lęk ale też wstyd i wina.

Coś czego trzeba się wstydzić i krępować, bo to nie jest normalne, tylko “zboczone” aka grzeszne.
Fanatyzm religijny jest strasznym fatum. Nie polecam.

Zazwyczaj bardzo trudno, najczęściej niemożliwe jest, by do takich ludzi dotrzeć.

Zauważ co mówi religia – grzechem nie jest jedzenie, tylko OBŻARSTWO – czyli nieumiarkowanie.
Każdy kto się obżera jasno nam pokazuje dlaczego. Nie dlatego, bo bozia karze. Tylko dlatego, bo to niszczy zdrowie i życie. Jak kula śnieżna.

Grzech – czyli błąd – to nie jest coś co ROBIMY ale z jakich powodów, w jakich okolicznościach czy co próbujemy za pomocą tego osiągnąć.
Tak jak masturbacja jest najzupełniej normalna i zdrowa ale może przerodzić się w niszczący życie nałóg.
Sama z siebie taka nie jest.

Człowiek, który się masturbuje, nie grzeszy. MOŻE grzeszyć, czyli popełniać błąd. Ale niekoniecznie to czyni.
Tak jak człowiek, który je niekoniecznie się przecież obżera.

Związek też może być z powodów pozytywnych jak i negatywnych.

Dlatego teraz mam różne opory, ciężko mi było na przykład całować się z nią przy ludziach gdzieś w knajpie, na dworcu, na rynku, czy w parku, bo studiuję od dwóch lat prawo i w mojej głowie już dostawałem mandat za nieobyczajne zachowanie w miejscu publicznym, podczas gdy robiłem to z nią nieraz i nikt nawet nie patrzył, nikogo to nie obchodzi. Każdy ma swoje życie i gdzieś idzie, spieszy się, albo rozmawia, nikogo nie obchodzi, że dwójka gówniarzy wpatrzonych w siebie jak w obrazek się całuje albo przytula. Żeby taki mandat dostać musiałaby mi chyba robić dobrze na ławce w parku, musiałaby zajść jakaś abstrakcyjna, obrzydliwa sytuacja.
No tak ale zauważ, że to dalej ten sam bełkot, który mówi, że Ci ją ktoś podstawił.
A jednak z jakichś powodów cały czas jesteś w to wpatrzony.

Z jakich? Bo w ten sposób całe życie separowałeś się od uczuć. Tylko nie wiedziałeś, że to w co próbujesz uciec to racjonalizacje i projekcje tych uczuć. Od których nigdy nie uciekłeś, bo ciągle je nosisz w podświadomości.
Czyli – Twoja antena – mózg/umysł – są cały czas zestrojone z takimi polami informacyjnymi, w których odbywa się ten cały bełkot.
Innymi słowy – uciekasz z deszczu pod rynnę.

Moja dziewczyna tłumaczyła mi kiedyś, że jak się wywróciła nikt jej nie pomógł wstać w miejscu pełnym ludzi, a tym bardziej ludzie mają gdzieś, jak się nic nie dzieje złego.
Niekoniecznie ludzie mają to gdzieś.
To że nie podjęli działań, nie oznacza, że byli negatywni. Tak jak Ty mogli być ciągle wpatrzeni w myśli – “Co robią inni? Dlaczego inni nie reagują? Lepiej też nic nie zrobię? A jeśli ona jest pijana i mi coś zrobi? Lepiej się nie mieszać w cudze sprawy”
Ten sam bełkot.

MOŻNA mieć gdzieś człowieka na podstawie takich myśli. Tak jak Ty mógłbyś ją mieć gdzieś, bo widzisz myśl, że ona może być podstawiona.
Ale to tylko myśl. Zaś człowiek może być przestraszony, zawstydzony, wiecznie pełen obaw i niepewności. Chętnie by pomógł ale ciągle wierzy w to, że lęk chroni przed tymi wszystkimi scenariuszami, które się non stop dramatyzują w umyśle.

Ja np. pojęcia nie mam o 99,9999% ludzi naokoło mnie. Nie oznacza to, że mam to gdzieś.
Tylko żyję rozsądnie. Wiem, że nie muszę wszystkich znać, z każdym rozmawiać, troszczyć się o los każdego.
Dlatego – nie zajmuję się nimi ale nie mam ich gdzieś.

Dopóki nie napisałeś, nawet nie wiedziałem, że istniejesz. A teraz, gdy się otworzyłeś, jednocześnie wzbudziło to we mnie troskę.
Nie oznacza to, że wcześniej miałem Cię gdzieś. Nie oznacza to, że gdy skończymy rozmowę, to będę Cię miał gdzieś.

Rozumiesz różnicę?

Widzisz, dopiero to ona musi “uczyć” mnie, jak wygląda normalne życie bez lęków.
Tak ale to Ty decydujesz czy tych lęków się trzymasz i je racjonalizujesz, czy się ich puścisz.
Nikt Cię tego nie może nauczyć.
Ona daje Ci pewną perspektywę. Jednak decyzji za Ciebie nie podejmie, bo to niemożliwe.

Inspiruj się. Zobacz jak można postępować. Twoi rodzice nigdy nie otrzymali takiej perspektywy, dlatego “pracują” z tym, co znają.
I uważają, że przeżyli jak przeżyli dzięki temu. Dlatego nawet siłą próbują Ci to narzucić. A każdą inną perspektywę uważają za niesłuszną, nawet niebezpieczną.
To przykre ale tak właśnie “rozumują” ludzie. Bo to jest mentalizacja. Gdyby pomyśleli, długo nie trwałaby krytyka własnych perspektyw, bo byłoby oczywiste jaka jest.

Po każdej randce z nią mam poczucie winy, że znowu się musiałem kłócić z rodziną, że jadę.
I dlaczego się obwiniasz?
Przecież robisz to, co jest dobre.

Pytanie – czy MUSIAŁEŚ się kłócić? Na pewno? To Twoje zadanie? Powinność? Cena, którą musisz zapłacić?
A nie mogłeś im spokojnie powiedzieć – “możecie mieć swoje zdanie, ja z nim nie będę walczył i zrobię to, co uważam, że jest dobre dla mnie”?
Możesz też powiedzieć – “jeśli popełnię błąd, to też ok. Wezmę za niego odpowiedzialność”.

Nie mam już na to siły.
Masz i zawsze znajdziesz.
Bo przecież po to to robisz, by nie czuć “się” winnym, apatycznym, przestraszonym itd. Wybierasz gniew “na nich”, bo Ty masz z tego korzyści.
Chcesz być wzmocniony. Bo sam nie podjąłeś jeszcze decyzji.

Na każdym spotkaniu mam wrażenie, że nie jestem obecny w tym momencie tylko siedzę w swojej głowie, kiedy zobaczymy się znowu.
Zgadza się. Bo nadal nie podjąłeś decyzji co ta dziewczyna i ta relacja dla Ciebie znaczy.
Dlatego ciągle się kłócisz z tymi, którzy mają o tym jakieś zdanie. Zamiast wybrać własne, wolisz nie zgadzać się z czyimś.

Gdy podejmiesz decyzję, określisz to znaczenie, sens i wartość, zniknie potrzeba konfliktu. Bo wtedy stanie się dla Ciebie jasne – “to tylko ich zdanie, a nie prawda. Mają do niego prawo, a ja mam prawo się nie zgadzać i nadal ich kochać ale też dbać o swoje życie”.

Jeżeli bym ograniczył nasze spotkania miałbym wyrzuty sumienia z kolei w stosunku do niej.
To nie wyrzuty sumienia, bo sumienie niczego nie wyrzuca.
Sumienia to właśnie tu brakuje.

Sumienie bowiem to struktura wartości, którymi się kierujemy. Sumienie to trochę jak przepisy drogowe. Uczymy się ich i przestrzegamy. A jeśli np. przekroczymy dozwoloną prędkość, to czy przepisy drogowe Ci to wyrzucają? “Dlaczego nas przekroczyłeś!?” :)
Oczywiście, że nie. Tylko na bazie sumienia mówimy sobie – “o cholera, przekroczyłem dozwoloną prędkość! Dobrze, że się zorientowałem zanim mogło dojść do wypadku!”
Jest różnica między “co ze mnie za kierowca!? Dlaczego przekroczyłem prędkość!? Inni nie przekroczyli, jadą tak doskonale, a tylko ja jestem taka łamaga! Co ze mnie za dziwadło drogowe!” ;)

To nie sumienie. Sumienie to granice, które sami sobie wytyczyliśmy, to nasze wartości, nasz system wierzeń, to na co sobie możemy pozwolić.
To jest i tyle. To taki cichy głos, który zanim podejmiemy działanie już wiemy, że jest w tym sumieniu zawarte lub nie.

To co nazywasz “wyrzutami sumienia” to nadal poczucie winy – potępianie siebie, tak jak obwiniasz innych.
To inna forma tego, co robią Twoi rodzice.

I tak bardzo rzadko się widujemy, bo kiedyś raz na tydzień, a teraz prędzej to już raz na dwa. Życie mija mi na wyrzutach sumienia, bo nikomu nie dogodzisz.
Oczywiście, że nie.
A rodzice nie byliby szczęśliwi nawet jakbyś ją rzucił i z nimi siedział jak pryszcz na tyłku. ;)

To co próbujesz robić, to nie dogodzić komukolwiek, tylko uciekać od własnego poczucia winy, a przez to jesteś miotany, grają Tobą jak foki na trąbkach w cyrku. ;)
A Ty dlatego na to idziesz, bo wierzysz, że dzięki temu Twoje poczucie winy zniknie lub zmniejszy się/nie powiększy się.
I nawet rezygnujesz z tego, co naprawdę dobre.

Myślę o tym, co chce ktoś, a nie o tym, czego chciałbym ja.
Nie myślisz, tylko non stop wpatrujesz się w mentalny bełkot – jazgot racjonalizujący winę.

Dobrze, że istnieje coś takiego, jak messenger i videoczat, ale nie wyobrażam sobie mieć związku przez internet i widzieć się z nią raz na miesiąc albo rzadziej. Jestem zmęczony Piotrze, powinienem być szczęśliwy, a jestem zmęczony, bardzo zmęczony. Dziękuję za twoją działalność. Pozdrawiam cię serdecznie.
Nie jesteś zmęczony, tylko Twój potencjał energii maleje, gdyż non stop utrzymujesz winę, wstyd, gniew, żal, lęk i opierasz się temu cały czas. A jednak też nie odpuszczasz.
To nie jest zmęczenie. Jego nie można wypocząć.
Tylko można zacząć odpuszczać i zacząć wybierać to co pozytywne – np. troskę, wybaczenie, radość.
Zacznij mówić prawdę.

Idź do wspólnoty 12 kroków. Zacznij poznawać ludzi. Wykonuj codziennie telefony, w których będziesz powierzał te wszystkie lęki, winę, wstyd, frustracje.
To zacznie je rozpuszczać – bez wysiłku, bez zmagania. Otwartość, zaufanie, prawda – to uzdrawia. Nie lęki, obawy, obwinianie, frustracje, opór, osądzanie.

Natomiast to co teraz widzimy to bezsilność wobec tego wszystkiego. Jesteś bezsilny i sam sobie nie poradzisz. I sobie nie radzisz.
Ale nie jesteś bezradny. Można uczynić bardzo dużo.

Jednak na razie się tylko miotasz, próbujesz walczyć, uciekać, do tego dajesz się wodzić za nos, co nazywasz różnie “wyrzutami sumienia” czy próbami “dogodzenia” innym.
Żyjesz na bazie emocji, a nie świadomie i odpowiedzialnie podjętych wyborów, nadanych wartości, określonych, obranych celów i kierunków.

Pamiętaj – jeśli lubisz czarną czekoladę, nie musisz nienawidzić, ani walczyć z białą. Nie musisz potępiać tych, którzy wolą białą.
Wystarczy tego nie wybierać.
To samo z rodzicami – jeśli Ty wolisz być z kobietą, nie musisz im dogadzać, ani zmuszać się do lubienia białej czekolady. TYM BARDZIEJ jako człowiek uzależniony. A raczej – przede wszystkim w takich okolicznościach.
Zadbaj o swoje dobro. Bo jeśli nie zadbasz o własne, to nie zadbasz o niczyje.
Jeśli nie wiesz co to jest własne dobro, ani jak je osiągnąć, to nigdy tego nie osiągniesz wobec kogokolwiek innego.

A spełnianie ich zachcianek to nie jest ich dobro. Oni nigdy nie będą spokojni, ani szczęśliwi.
A Ty dalej się będziesz obwiniał. Teraz za to, że ich nie słuchasz, że chcesz posłuchać ale sprzeniewierzysz się temu, co jest dla Ciebie ważne.
Obwiniasz się, że robisz to, co chcesz – np. całujesz swoją dziewczynę, itd.
Ciągle to samo.

Pamiętaj, że innym możesz dać tylko to, co sam posiadasz dla siebie. Jak sam z siebie nie będziesz szczęśliwy, to jak możesz być szczęśliwy z kimś innym? Jak możesz zapewnić szczęście komuś innemu, jeśli sam nie wiesz nawet jak ono wygląda? Oczywiście prawdziwe szczęście można budować, uczyć się tego, co mu służy, a co nie. Wybierać to pierwsze, rezygnować z tego drugiego.

Widzisz jak to wygląda obecnie – “może to podstawione?”, “ona mnie zostawi, gdy tylko mnie wykorzysta”, “nie powinienem”, “to zbyt piękne”. I rodzice mówią to samo.
I dlatego masz te myśli, bo słyszałeś to całe życie i w to wierzyłeś. A rzeczywistość pokazuje Ci coś innego. Oczywiście jak się uprzesz, to się te obawy ziszczą.
Różnie to nazywasz ale to ciągłe kierowanie się winą. I brak winy uznajesz, że stanowi “dogodzenie” komukolwiek. Nie wybieraj tego. Wybieraj to co służy szczęściu i dobru.

Jeśli ktoś ma w tyłku wbitą cierń, to “dogodzić” możesz tej osobie np. sadzając ją na drugim półdupku. Ale to nie jest szczęście, to nie jest ulga, to nie jest ani dobro, ani normalność.
To jest LEPSZE, bo nie boli. Jednak tylko do czasu, aż znowu nie siądzie na tym półdupku.
Każde “dogodzenie” jest tymczasowe, bo nie zostały usunięte te ciernie.
I możesz zobaczyć, że tak jest także w Twoim przypadku. Gdy posłuchasz się kogoś innego, to na moment zmniejsza się wina ale bardzo szybko znowu na niej “siadasz”.

Jedni próbują Cię usadzić na jednym, drudzy na drugim, trzeci położyć, czwarci chcą, byś stał, itd. I zawsze boli. Nie ma takiej pokracznej figury, w którą dałoby radę ułożyć ciało, by każdy stwierdził “o, nareszcie może być”.
A nawet jakby była, to jedyny efekt z tego byłby Twoim zmaganiem.

Inni mają pełne prawo zaakceptować Twoje wybory i mają pełne prawo ich nie zaakceptować. To jest ich problem.
Zaś Ty upewnij się, że Twoje wybory i ich przyczyny służą Tobie. Nie “dogodzą”, tylko naprawdę służą temu co dobre.

Dlatego raz jeszcze – odpowiedz sobie – dlaczego chcesz z nią być?
To tworzenie Twojego sumienia. A gdy ono jest, to wiesz co jest dla Ciebie ważne. Nie musisz już z nikim walczyć. Unikasz, nie wybierasz, dziękujesz, rezygnujesz, odpuszczasz i idziesz własną drogą. Na spokojnie, bez winy, bez żalu, bez żadnych wyrzutów. Gdy wiesz jakie są przepisy drogowe i tak prowadzisz samochód, to nie obchodzi Cię, że ktoś jedzie szybciej lub wolniej. Ty żyjesz tak jak tego chcesz. Bez winy, bez lęku, bez porównywania się.

Jak ktoś chce cierpieć czy się wkurzać, to będzie to robił niezależnie od wszystkiego. Całe życie takiej osobie można dać, a ona nigdy nie będzie usatysfakcjonowana.
To co możesz robić, to modlić się za takie osoby – np. za swoich rodziców. Modlić się o ich dobro, o to, by mieli wszystko, czego potrzebują, o każdą łaskę, o wszelki dostatek. A nie o ich zmianę. Zmianę zostaw Bogu.
Ty możesz zmienić tylko siebie.

Dziękuję za szczegółową odpowiedź Piotrku, będę pracował nad tym, na co zwróciłeś mi uwagę i przestać oceniać ludzi wokół mnie, zaczynać się na nich otwierać i doceniać.
Ok, to bardzo dobrze.
Ale Twoim problemem nie jest przecież samo to.
Unikanie ludzi, to “zamknięcie się na nich”, to efekt tego, że sam się oceniasz, osądzasz, bo m.in. nie miałeś jeszcze seksu.

Ostatnio odpuściłem opór i wyszedłem pierwszy raz w życiu do klubu, było całkiem fajnie, poznałem kilka ciekawych osób. Przełamałem się
Nie ma czegoś takiego jak “przełamanie się”.
Odpuściłeś opór, odkleiłeś się od lęku czy czego się tam trzymałeś i podjąłeś decyzję.
Nic nie przełamałeś.

Jeśli będziesz uważał, że coś przełamałeś, to gdy następnym razem również będziesz to planował i ujawni się np. lęk czy nie ustalisz pozytywnej intencji, to znowu będzie problem.
Bo nie nastąpiło żadne przełamanie, żadna jakaś permanentna zmiana, która by coś tam odblokowała.
To czy coś robisz, jak to robisz – np. swobodnie czy się z tym męczysz – zależy od intencji, nastawienia, postawy, nadanej wartości, znaczenia, sensu oraz od decyzji.
Jeśli nie dokonasz podobnej, niezbędnej korekty, to nic nie “przełamiesz”, czyli nie zmienisz swoich działań i ich konsekwencji.

i zagadałem do grupki mieszanej, zaczęliśmy gadać, napiliśmy się , pobawiliśmy się trochę i było w porządku. Na początku uznałem, że to takie dziwne zagadywać do obcych ludzi, ale powiedziałem, że wyglądają na sympatyczne osoby i się po prostu przywitałem,
O tym właśnie mówię.
Jak widzisz – nie przełamałeś (tym bardziej “się”), tylko zmieniłeś swoją percepcję – już nie z “to dziwne”, tylko “są sympatyczni, zrobię coś dobrego”.
Automatycznie podjąłeś inne decyzje, zrealizowałeś je swobodnie i zmieniły się rezultaty.

a oni nie uznali mnie (chyba) za wariata.
A widzisz. Czyli dalsza część problemu – nie robiłeś tego, uznawałeś to za dziwne, bo się bałeś zostać osądzonym jako wariat.
A jesteś wariatem? Podchodząc do ludzi w klubie i chcąc się poznać jesteś wariatem?
Podkreślam, że każda osoba zanim ją poznasz jest obca.

Kiedyś panicznie się bałem takich miejsc,
Nie dziwne, skoro bałeś się zostać uznanym za wariata.
Nie miejsc się bałeś, tylko osądów. A dlatego się ich bałeś, bo sam siebie tak osądzasz.
Problem jest więc stricte wewnętrzny i nie ma nic wspólnego z żadnym miejscem.

bo mój umysł
Nie, przyczyną nie był Twój umysł, ani to co rzekomo robił.

cały czas widział w nich niebezpieczeństwo,
Mentalizacja tylko racjonalizuje emocjonalność i poziomu świadomości.

TY widziałeś w tym niebezpieczeństwo – niebezpieczeństwo potwierdzenia Ci tego jak sam siebie widzisz – osądzasz. Jako np. wariata, kogoś dziwnego, etc.

jak np. to że dostanę od jakiegoś pijanego osiłka w mordę albo nóż pod żebra,
No to unikaj miejsc, gdzie są pijane osiłki z nożami w kieszeni.
Jeśli gromadzą się w jakimś klubie, zmień klub.

bo krzywo się na niego popatrzę i inne cudaczne scenariusze, a przecież nic takiego się nie stało.
Ale to nie ma znaczenia.
Bo to dla Ciebie była doskonała racjonalizacja, by unikać takich miejsc.
Problemem nie było to, że się bałeś zostać zaatakowany, tylko osądzony.

A co do tych dziewczyn to powiem, że ta moja niechęć do “śmiałych i pewnych siebie” nie wzięła się znikąd i jest po prostu przykrywką, którą ciężko mi było dostrzec i przyznać się do niej samemu ze sobą, ale wymagam ostatnio u siebie radykalnej szczerości, koniec wymówek.
To skąd się wzięła nie ma znaczenia.
Znaczenie ma to, że Ty nadal tak postępujesz. Jak widzisz – dopiero wybrałeś szczerość. Dopiero postawiłeś pierwszy krok.
Cała reszta to były ściemy. Niektóre wmawiane sobie świadomie, inne nieświadomie – jak to, że bałeś się zostać zaatakowany. To nie jest prawda.

Nooo bo jak już mówiłem nigdy nie byłem w żadnej bliskiej relacji z dziewczyną i nigdy nie miałem seksu, kiedy moi znajomi zaczęli ogarniać tego typu sprawy podejrzewam, że w szkole średniej, ja przesiedziałem w książkach cały wolny czas, uczyłem się. Uciekałem od ludzi w matematykę i fizykę, może i oceny miałem świetne, ale wcale nie czerpałem z nich satysfakcji,
No bo z niczego nie czerpiemy satysfakcji.
Tzw. satysfakcja to wewnętrzne doświadczenie, które się odsłania, gdy mądrze postrzegamy np. to co robimy, nadajemy temu mądry sens, znaczenie – widzimy to w odpowiednim kontekście.
Satysfakcja nie bierze się z niczego zewnętrznego.
Widzisz, że gdy przestałeś uważać, że podejście do grupki nieznajomych w klubie czyni z Ciebie klauna, od razu zmieniło się Twoje wewnętrzne doświadczenie na bardziej pozytywne.
Gdyby jakiekolwiek uczucie brało się ze świata, to niemożliwym byłoby wobec niego doświadczyć czegoś innego – zawsze byłoby tak samo.

wolałbym być duszą towarzystwa, która ma przeciętne stopnie, a ma grono fajnych ludzi wokół siebie, ale panicznie się bałem ludzi,
Nie boisz się ludzi, tylko ich osądów, bo to dla Ciebie byłoby ostateczne potwierdzenie tego jak sam siebie osądzasz.
A osądzasz się, bo wpatrujesz się w mentalny bełkot, który bez końca racjonalizuje stłumiony wstyd, winę, żal, strach.
Nie chcesz tych emocji czuć, więc znajdujesz się zewnętrzne racjonalizacje i usprawiedliwienia.

I teraz sam pokazałeś dowód, że wcale się nie boisz łysych osiłków z nożem, tylko boisz się też grupki bawiących się, spokojnych, radosnych ludzi.

Bo ten lęk nie ma nic wspólnego z żadną osobą.

a cyferki w podręcznikach nie mogą skrzywdzić, urazić ani zranić,
Taaaak?
Dopóki Ci jakaś dziewojka nie powie, że dla niej facet z samymi piątkami i bez seksu jest dziwny. ;)
Dopóki sam nie wyprojektujesz na to źródła wstydu – wystarczy, że zaczniesz się tego wstydzić, osądzać i już Twoje doświadczenie się zmieni.

A teraz wierzysz, że Cię obca 20-latka może zranić… Naturalnie wyobrażasz sobie, że na dyskotece akurat do Ciebie dowali się łysy osiłek z nożem w kieszeni i Cię zabije, bo się na niego spojrzałeś.
Ale 20-latka mówi, że musisz być dziwny, bo nie miałeś seksu i wymiotujesz, czujesz się jakby Cię ktoś postrzelił z armaty.
A tego nie robi Ci 20-latka, ani nigdy też nie zostałeś zaatakowany nożem.
Więc to wszystko Twój wewnętrzny dramat, który sam tworzysz i utrzymujesz.

Obca dziewczyna nie może Cię zranić tak samo jak cyferki w podręcznikach. A jeśli się tak dzieje, to na Twoje własne życzenie.

tak było mi wygodniej, wolałem to “bezpieczne” chociaż niesatysfakcjonujące życie.
Gdyby było bezpieczne, to byś nie cierpiał i żył swobodnie, przyjemnie.

Pornosy, matematyka, pornosy, fizyka, pornosy, matematyka, no i tak wyglądał mój cały czas generalnie.
I to dla Ciebie jest bezpieczne? Niszczenie sobie mózgu, obciążanie psychiki, banie się już nawet bawiących się ludzi?

No widzisz jak to widzisz – obca osoba, 20-letnia dziewczyna swoją opinią rani Cię niczym jakiś sadysta tnący Twoje ciało, a Ty oglądanie porno postrzegasz jako bezpieczne.
Jest zupełnie inaczej.

Wszystko, żeby jakkolwiek uciec od swojego wnętrza.
No to powiedz nareszcie – czy problemem są inni ludzi, czy coś, co w sobie nosisz?
Rani Cię jakaś dziewojka, czy sam sobie to robisz?

Oczywiście problemem nie jest to, co w sobie nosisz, tylko Twoje osądzanie tego, niechęć do tego.

A teraz jestem w połowie studiów i “obudziłem się z ręką w nocniku”, wszyscy już w jakichś związkach byli,
I to jest dla Ciebie ta “ręka w nocniku”?
Większość ludzi na tej planecie nie jest zdolna podejść krytycznie do tego jak żyją.
A Ty tak.
Twoim problemem jest, że pierdołom nadajesz przeogromne znaczenie i cierpisz przez to.

wszyscy moi koledzy na pewno potrafią już od dawna zadowolić kobietę w łóżku,
Bzdura totalna.
Gdybyś pogadał trochę z babkami, to byś wiedział, że marny procent facetów jest faktycznie dobrych w łóżku.
Kobiety m.in. dlatego udają orgazmy, by nie zranić swojego faceta, bo większość jest straszliwie wrażliwa na tym punkcie.

No ale widać jak sobie budujesz ten osobisty dramat, smutną fantazję o sobie.

a ja nie umiem nic, zero totalne.
Nie jesteś bardzo w tyle. ;)

Nie jestem nawet pewien, czy potrafiłbym prawidłowo włożyć penisa do pochwy, bo nigdy nie widziałem jej na żywo,
Im szybciej przestaniesz się o to osądzać i wstydzić, tym lepiej.
Tego się nauczysz w 5 sekund. Poza tym sam fakt przyznania się, że czegoś nie potrafisz, otwiera drzwi to nauki, korekty, rozwoju.
Gorzej, gdybyś sądził, że bzykasz doskonale, a robisz to żenująco i kobieta nie ma z tego przyjemności choć się stara to ukryć.

a co dopiero bardziej skomplikowane rzeczy.
Jakie skomplikowane?
Te wszystkie cyrkowe akrobacje jakie wiedziałeś w porno mają mało wspólnego z przyjemnością. To jak przyprawy. Fajnie dodać, fajnie skosztować. Ale nie mogą zastąpić całej reszty.
A jak z jakąś przesadzisz, to można spieprzyć całe danie, które stanie się albo niedobre, albo niejadalne.

Pewnie bym skończył po 30 sekundach,
Pewnie tak.
Ale są książki, jest wiedza, są ćwiczenia, jest masa skutecznych rozwiązań.
Tylko że na razie z nich nie korzystasz, nawet nie szukasz.
Bo nadal wolisz się osądzać, podcinać sobie skrzydła.

a ona by nawet nie poczuła nic.
Kto?
A, jesteś z tych, którzy 3 i pół miliarda kobiet kompilują do jednej nadkobiety, która uniwersalnie reprezentuje wszystkie inne, tak?

Gdybym spotykał się z jakąś nieśmiałą szarą myszką byłaby szansa, że też nie ma doświadczenia albo ma, ale bardzo niewielkie i nie będzie mnie porównywać z poprzednikami,
Porównywanie z innymi nie wynika z tego, że dziewczyna nie miała jeszcze partnera.
No, kolejne elementy dramatu jaki sobie piszesz – że wszystkie kobiety porównują, wartościują, osądzają, odrzucają i tylko chcą “tych lepszych” albo “najlepszych”.
Jak facet śpi, to potajemnie mierzą go, ważą, sprawdzają telefon, wszystko o nim, by sprawdzić czy jest lepszy od poprzedniego?

A to oczywiste użalanie się nad sobą i granie ofiary, gdy zrozumiemy jak złożone i wielowymiarowe jest życie.

Dlatego masy, dosłownie masy ludzi, tak są zakochani w “genach” i tym, że niemal wszystko z nich wynika, cały los, życie, przyszłość, no wszystko.
Gorzej się bzykamy, bo mamy gorsze geny. Nie podobamy się kobietom, bo mamy gorsze geny. Nie radzimy sobie z matematyką przez geny. Itd.

na których tle wyglądałbym jak cienki papieros przy kominie fabrycznym.
No to zdradzę Ci wielką tajemnicę – na tej planecie wszystko jest lepsze od czegoś i gorsze od czegoś innego.
I daleko nie każda kobieta ani szaleje, ani pragnie faceta, który wygląda jakby go rzeźbiono 3 tysiące lat temu.
Jeśli jesteś zaniedbany, przyjrzyj się temu. Ale samo porównywanie się do jakichś byków jest tylko biadoleniem.

No i co by się stało potem, jakby już jakimś cudem poderwał tą śliczną, pewną siebie i przebojową? Gdybym powiedział jej otwarcie całą prawdę, kawa na ławę, jaka jest sytuacja nawet gdybym zrobił to z pewnością siebie, uśmiechem i dystansem zareagowała by pewnie sarkastycznym uśmieszkiem i wyszła bez słowa,
Jeśli tak uważasz, to pewnie tak by było.
Bo olewasz wszystko, tylko dopasowujesz sobie wymyślane historyjki do z góry zakładanych rezultatów.

a jakbym nie mówił nic o swoim doświadczeniu to i tak się zorientuje podczas seksu, jak zrobię coś nie tak, albo nie będę czegoś umiał, albo będę onieśmielony.
Bo uważasz, że wszyscy, a szczególnie dziewczyny, myślą tak jak Ty i taką samą wartość przypisują seksowi, bzykaniu.
I oczywiście zakładasz, że wszyscy osądzą Cię tak jak sam siebie osądzasz.

Jeśli mądra, fajna dziewczyna miałaby wyjść, to nie przez Twój brak doświadczenia czy powiedzenie prawdy, tylko to, że widziałaby, że sam jesteś dla siebie sadystyczny, sarkastyczny, osądzający.
Wiesz, ja również – gdy zobaczę, że Twoją intencją nie jest zmiana, rozwój, tylko cały czas narzekanie, użalanie się, etc., to przestanę zatwierdzać i odpowiadać na Twoje wiadomości. Nikogo na siłę i za uszy nie będę nigdzie ciągał.

Mało prawdopodobne, że taka kobieta uzna to za “urocze i słodkie”, ucieszy się i zaprowadzi mnie z uśmiechem do sypialni, a potem wszystkiego nauczy oraz wytłumaczy i jeszcze się będzie wszystkim chwalić,
A, jeszcze uważasz, że każda kobieta jest mistrzem seksu, że jak jest przebojowa, to się bzyka jak amalgamacja 40-tu najlepszych gwiazd porno, tak?
Coraz lepiej. :)

Seks to nie jest umiejętność. To nie jest coś, czego można nauczyć drugą osobę.
Można nauczyć o sobie, np. pokazać, powiedzieć w słowach czy bez to, co nam się podoba, jak, na co mamy ochotę.
Jednak doświadczenie seksu jest w głównej mierze wewnętrzne. Możesz kobietę dotykać – przesuwać dłonią po jej udzie, a ona będzie jęczeć i się trząść.
To nie jest umiejętność. To jakość bycia, intencja. To to jaki jesteś dla siebie i drugiej osoby.

Że jest wyjątkowa, bo jako pierwsza mogła zrobić to z takim wyjątkowym facetem jak ja. Bzdura totalna,
To jest akurat najmniejszą bzdurą z tego wszystkiego, co napisałeś. :)

nie żyjemy w jakiejś bajce Disneya dla dorosłych.
Nie żyjemy też w tej dolinie smutku i rozpaczy, którą opisujesz.

Może jakbym wyglądał jak Brad Pitt, miał wielką klatę, bicka i kwadratową szczękę, a wyglądam na moje oko gorzej niż przeciętnie.
Bla bla bla.

Ja bym obok siebie się nawet brzydził położyć na miejscu tej kobiety,
I to jedno zdanie to jest fundament wszystkich Twoich problemów – te, które wypisałeś i których jeszcze nie.

a co dopiero czuć z tego jakąś dziką satysfakcję. Najbardziej prawdopodobne jest, że ta pewna siebie i śmiała kobieta wypaplałaby wszystko koleżankom, że jestem niedorozwinięty w łóżku,
Niedorozwinięty w łóżku… no ładnie, ładnie.
A powiedz mi – jak masz się zamiar rozwinąć w łóżku, jeśli tego unikasz?
Z każdej strony położyłeś sobie przeszkodę – nie podejdziesz, bo Cię osądzi. A nawet jak jakimś cudem wylądujesz w łóżku, to będzie kicha po X sekundach, potem się o tym wszyscy dowiedzą i już z żadną nigdy nie będziesz miał seksu, bo się wszystkie kobiety nagle dowiedzą, że Ty wytrzymujesz w łóżku 30 sekund.

Jak chcesz fajnie spędzać czas z kobietami, to zacznij od nauki rozmowy, pocałunku – luzu.
Tego brakuje ludziom – normalności. Gdy Ty będziesz normalny dla kobiety, ona będzie normalna dla Ciebie. I nawet jak skończysz po 30 sekundach, nie będzie to miało dla niej znaczenia.
Jak mówiłem – moja pierwsza partnerka przyjeżdżała do mnie przez miesiąc 4-5 razy w tygodniu. A ja nie mogłem nawet dostać erekcji. Jakoś nikomu o tym nie powiedziała, nie wyśmiała mnie.
Ani ja sobie tego nie robiłem.
A potem erekcji dostałem dzięki temu, że sam siebie nie raniłem i pierwszy raz trwał ponad 40 minut. Aż potem oboje nie mieliśmy siły. Naturalnie fajerwerków nie było ale było wystarczająco przyjemnie.

no i plotki by się rozeszły i zrobiłbym z siebie pośmiewisko na pół uczelni.
Jak każda dobra ofiara dążysz do wielkiego dramatu, w której grasz główną rolę, jesteś na oczach i ustach wszystkich.

am przyznasz Piotrku, czy chcemy, czy nie chcemy to ludzie przecież ze sobą rozmawiają, nie rzadko plotkują, kobiety też mają potrzebę wygadania się, lubią się chwalić facetami, więc w drugą, negatywną stronę też to na pewno działa.
Jeśli jesteś dobry dla siebie i innych, to nawet jak popełnisz błąd, inna osoba nie zrobi z tego tego teatru dramatycznego.
Jednak w ludziach widzisz swoich katów, oprawców, sadystów, których niechybnie skorzystają z każdej okazji, by Cię zranić, upodlić, zniszczyć.
Nie dziw się jeśli będziesz trafiał na osoby kapkę bardziej negatywne. Bo sam się z tym zestrajasz.

Słabość, granie ofiary przyciąga atak. Jest to wiadome od zawsze i oczywiste, gdy się nad tym pomyśli.
Innymi słowy sami na siebie to ściągamy. Bo z grupy ludzi, z których 99% ma wywalone na wszystkich innych, znajdzie się jedna, która będzie szukać kogoś, od kogo emanuje taka energia miernoty. Taka wiadomość – “zapraszam, by się zabawić moim kosztem, w cenie dorzucę jeszcze okazję do wytykania palcami”.

Ja wiem jak to wygląda i od zewnątrz i “od kuchni”, bo sam niegdyś żyłem w takiej energii. Taka ciapa, taki robak, taki ochłap ścierwa bez wartości, którego życie nie ma znaczenia.
Co oczywiście jest urojeniem, ale w które bardzo chętnie wierzymy, którego się trzymamy, usprawiedliwiamy, racjonalizujemy i którego chcemy.
Bo dzięki temu możemy np. nic nie zmienić. Nie musimy się rozwijać, wziąć odpowiedzialności za swoje wady, niedoskonałości, braki. Zawsze możemy powiedzieć, że nasze starania nie mają sensu, że i tak się nie uda.
A nawet jak będziemy pewni siebie, to przecież już nasza przeszłość jest stracona i jak się o tym dowie kobieta, to zawsze zareaguje tak samo – odrzuci (cokolwiek to znaczy), wyśmieje, zrani, dodatkowo opowie dosłownie wszystkim.

No, Ty jesteś skromny, bo w Twoich oczach tylko połowa uczelni będzie o Tobie mówić. Nie cała, nie druga obok, nie ludzie na ulicy. ;)

Chcesz coś zmienić, to przemyśl jak być pomocnym, uprzejmym, a jednocześnie nie stać się niczyim podnóżkiem, ani “emocjonalnym tamponem”.
Odpowiedz kiedy i dlaczego odmówienie komuś pomocy jest ważne? Opisz to z przynajmniej dwóch różnych kontekstów.
Przy okazji nauczysz się myśleć, bo tu są braki.

Jakiś czas temu gadałem ze znajomymi pod uczelnią, żartowaliśmy sobie na różne tematy, no i rozmowa niefortunnie stanęła na szeroko pojętych relacjach damsko – męskich
Skoro mówisz, że niefortunnie, to znaczy, że chcesz omijać ten temat. Wstydzisz się, boisz. Opierasz. Grasz ofiarę.
Dlaczego? Bo sam się osądzasz.

i jedna z moim koleżanek powiedziała, że jak facet ma “aż” 20 lat i dalej jest prawiczkiem to musi być z nim coś nie tak
No to jej opinia. Zauważ w jak ograniczony sposób na to patrzy – “to MUSI być coś z nim nie tak”.
Na pewno musi? Nie, nie musi.

A poza tym co takiego “nie tak”? 99% chłopaków w tym wieku boi się, wstydzi, ma masę negatywnego, czyli nieprawdziwego programowania na temat kobiet, często od samych kobiet – np. by być grzecznym, nie obrażać, itp. (tylko, że to najczęściej nie ma nic wspólnego z realną grzecznością, tylko potulnością, służalczością, słuchaniem się innych bez brania pod uwagę własnych potrzeb, intencji, celów, wartości, etc.). Sami się odzieramy z atrakcyjności, własnej siły i nazywamy to “byciem dobrym/grzecznym”.

Skoro ta dziewczyna widzi tylko jeden powód, to sama projektuje lęk na te powody. Boi się. Z jednej strony można ją rozumieć.
Ale z drugiej strony 20 lat to jeszcze straszne gówniarstwo. ;) Ja zmądrzałem dopiero koło 30-tki. Na to nigdy nie jest za późno.

Ponadto – być może ona sama do seksu przywiązała za dużą wartość.
Może. Acz może też być mądra i wie, że seks jest naturalny dla faceta, który jest po prostu w porządku dla siebie i innych.
Jeśli seksu nie ma, to musi mieć więc jakiś problem.
Uważam, że Ty tym słowom przypisałeś jakieś kolosalne, negatywne znaczenie. Co oznacza, że ona ma rację – masz problem ze sobą. Osądzasz się jak jasna cholera.

Jeśli zdanie jakiejś tam koleżanki automatycznie staje się dla Ciebie przyczyną osądów, to znaczy, że już sam siebie osądzasz.
No powiedz – jakie to były te strasznie źle świadczące o Tobie przyczyny tego, że nie miałeś jeszcze seksu?
Co – wolisz podpalać mrówki, niż się wziąć za dziewczyny?
Czy się tylko boisz, wstydzisz i wolisz pozorny komfort od nowych doświadczeń i tyle?
Boisz się zostać osądzonym, a sam to robisz cały czas – zarówno innym jak i sobie. Nie dziwne, że się tak boisz odwetu za te nieprzeliczone godziny ataków na innych.

i nigdy by się z takim nie chciała poznać bliżej, tylko omijała go szerokim łukiem.
No nie dziwne, jeśli tak to postrzega.
To jej problem. Z drugiej strony to czy ktoś jest prawiczkiem, czy nie, bardzo mało mówi o osobowości.
Koleś, który miał seks w wieku i 12 lat, może być w wieku 20-tu lat gnojkiem, którego bawi ranienie innych i wykorzystuje.
Budowanie opinii o ludziach na podstawie tego czy mieli seks, czy nie, jest solidnie niedojrzałe.

Gdy trochę podrośniesz i dojrzejesz i zaczniesz interesować się czymś więcej, niż tylko cyckami, dostrzeżesz jak masy ludzi są niedojrzałe.
Najprostsze, banalne tematy są nierozwiązywane, bo dorośli ludzie się kłócą, doprowadzają do konfliktów, spięć, nie potrafią współpracować, nie chcą się szanować, doceniać, nie ma intencji wspierania siebie nawzajem i setki innych.
Zobaczysz, że są ludzie mający dużo seksu, a są takimi głąbami i negatywnymi baranami, że głowa mała. Z drugiej strony tak samo i ludzie bez seksu. ;)

Wyrzuciło ze mnie to tyle stłumionego wstydu, że jego dawka uśmierciła by chyba ogromnego słonia,
Nie dramatyzuj.
Poczułeś kapkę wstydu i tyle. Jest nieprzyjemny, mogło Cię potelepać, trochę mdlić ale naprawdę nie graj ofiary wstydu.
Ja też jak uwalniałem głębsze warstwy wstydu, na bazie których uważałem siebie za kawałek gówna, to wymiotowałem.
I masa klientów też mówiła, że szczególnie przy wstydzie czuli się bardzo źle. No cóż. Nie czyni to wstydu śmiercionośnym. Ani tym bardziej nie odnosi się do niego “taka dawka uśmierciłaby słonia”.
Przede wszystkim emocje to Twoja energia, której jakość i forma dopasowuje się do percepcji.

Innymi słowy – ujawniła się Twoja stłumiona energia, której, jak sam mówisz – masz dużo. Tylko ją niepotrzebnie tłumiłeś, próbowałeś zdusić i wyprzeć, bo miała formę wstydu.

pożegnałem się z nimi i poszedłem do toalety zwymiotować, bo ja jestem przecież jeszcze starszy. Ja wiem, że z boku to się może wydawać żałosne, zabawne i niedojrzałe, ale ja się naprawdę tym przejmuję.
Tak, bo grasz ofiarę, bo sam się osądzasz.
I dlatego zdanie jakiejś losowej 20-latki jest dla Ciebie jak cios Mike-a Tysona. ;)

Problem jest stricte wewnętrzny – to, że sam się osądzasz, że sam Twoim powodom braku seksu nadajesz znamiona wstydu, żałości, etc.
I po co?
No powiedz – co jest z Tobą tak bardzo nie tak, że aż wymiotujesz? No jakie to straszliwe sekrety ukrywasz przed całym światem? :)

Proszę, byś to napisał dlatego, bo każdy sekret, który ukrywamy przed innym, zaczyna nas wypalać, wyżerać od środka. Nawet zupełna pierdoła jak kradzież paczki czipsów kiedyś w sklepie może rozrosnąć się do kolosalnej nienawiści i wstydu, lęku nawet przed potępieniem. Autentycznie. Jeśli nie chcesz napisać na Blogu, skrobnij do mnie bezpośrednio – maila znasz. I podziel się tym ze mną. Ja już słyszałem chyba wszystko co można usłyszeć.
Nawet jakbyś miał faktycznie jakieś dziwne powody, to i tak je słyszałem. Nie zaskoczysz mnie niczym. Zresztą nawet jakbyś zaskoczył, to nie ma znaczenia.

Jedną z wielu wad ukrywania takich małych sekrecików jest to, że pozostajemy bez żadnej perspektywy. Ok, nie oznacza to, że masz się tym dzielić ze wszystkimi.
Dlatego też osoba, której można zaufać jest ogromnym darem dla innych. Jeśli potrafimy dotrzymać tajemnicy i słuchać to już sam to jest kolosalnie wartościowe.
Jeżeli też sam nie poradziłbyś sobie z ewentualnymi właśnie plotkami – męczyłbyś się, wstydził, bał się wyjść z domu, wszędzie potem sądził, że każdy gada o Tobie i się po kryjomy z Ciebie śmieje, to lepiej się tym nie dzielić.
Ale są wspólnoty np. 12 kroków. Właśnie tam znajdziesz ludzi, którzy słyszeli już wszystko. I wielu z nich przeszło więcej, niż większość. Nie tylko wysłuchają bez osądzania ale też w pełni to zaakceptują (i Ciebie) i zapewne Ci coś doradzą.
Dla wierzących – spowiedź nie dlatego nam służy, bo Bóg nam wybacza grzechy. Bóg nie wybacza grzechów, bo wybaczenie zakłada urazę, osądzanie, ocenianie, etc. Tego Bóg nie robi, więc wybaczenie nie jest możliwe.
Natomiast gdy dzielimy się naszymi przewinieniami, sami mniej się za nie osądzamy, przestajemy je obwiniać. Plus ksiądz doradza nam jak możemy zadośćuczynić za nie. Przynajmniej powinien.

Mogę to być ja, który wysłucha i doradzi.

Sugeruję robić to na Blogu, by inni, którzy też skrywają takie małe, bolesne sekreciki, zyskiwali coraz szerszy kontekst – raz, że nie są z tym sami, nie tylko oni tak mają ale też jest to mały problem i tylko w ich oczach jest wielki, bo tak siebie widzą.
Tak jak Ty mówisz, że się pojawiło tyle wstydu, że by powaliło słonia. I to ogromnego! A jednak stoisz, nie powaliło Cię, choć zakładam, że jesteś mniejszy i mniej potężny od ogromnego słonia. A może jesteś większy? Hmm?

Niemniej – warto znaleźć osobę, która będzie takim naszym spowiednikiem. To może być przyjaciel/przyjaciółka, ktoś z rodziny, terapeuta, ksiądz (jeśli znasz mądrego), sponsor (tak się nazywa osobę, która pomaga w grupach 12 kroków), etc.
Dzięki temu wina, wstyd i lęk przestaną rosnąć. A druga osoba może dać Ci zupełnie nową perspektywę – poszerzyć KONTEKST – w którym zaczniesz widzieć rozwiązanie i doświadczać nadziei, spokoju.
A jak tylko będziesz to w sobie dusił, to będzie tylko coraz gorzej. I zupełnie niepotrzebnie.

Seks to tylko seks. Naprawdę nie jest to nic wielkiego. Szczególnie, gdy już go masz. Tak, jest fajny, może być bardzo miło.
Ale.
Seks nie uczyni Cię lepszym człowiekiem – np. bardziej troskliwym, śmiałym, itd. Ba! Jak widzę dyskusje ludzi rzekomo dorosłych – mających żonę/męża, dzieci – to jest to cały przekrój – od totalnych debili i wręcz kolosalnie negatywnie usposobionych do życia i innych, po ludzi dumnych, przestraszonych, odważnych, śmiałych czy mądrych i kochających.
Seks nie ma tu nic do rzeczy.

Dlatego też bardzo istotnym jest przewartościować seks – przede wszystkim uświadomić sobie jaką wartość, sens i znaczenie mu nadałeś. No bo jeśli uważasz, że będziesz cokolwiek znaczył dopiero mając seks, a teraz go nie masz, bo się wstydzisz siebie i uważasz, że nic nie znaczysz, to widzisz jakie to błędne koło jest. I oczywiście znalazłeś sobie potwierdzenie – jakaś tam losowa 20-latka, czyli po prostu gówniara (bez obrazy, tylko chcę pokazać kontekst Twojego zmagania) – w jej oczach “facet”, który ma 20 lat (20 lat to jeszcze nie facet ;) ), a nie miał seksu, jest dziwny i dla Ciebie to jest prawda. Oraz źródło takiego cierpienia, że wymiotujesz, mówisz, że tyyyyyyyyyyle wstydu się ujawniło, że by powaliło słonia.
No, Ciebie nie powaliło, więc ta percepcja wstydu jest błędna i to tylko dorabianie do tego dramatu, by dalej trwał.
I sam sobie rzucasz kłody pod nogi – bez seksu nic nie znaczysz, a jak nic nie znaczysz, to nie możesz mieć seksu. I znajdujesz dziewczynę, która nie umówi się z facetem, który nie miał seksu.
No ma do tego prawo. Ale jeśli Ty zamierzasz przez to cierpieć – pleeease. Po co?
A gdybym ja Ci powiedział, że jak facet nie chodzi w marynarce za 2000 zł, to jest jakiś dziwny, to też byś zwymiotował?
No przecież to wszystko imponderabilia. To nie ma żadnego znaczenia.
Jak chcesz seksu, to się przestać tym przejmować. Odpuść przywiązanie, nadaną wartość, glamour, uwolnij lęk, wstyd, opór, przewartościuj seks i zakosztuj trochę tego czy tamtego.
I uzbieraj kasę na mentoring jakiegoś PUA. Przeciora Cię i temat będzie załatwiony.

Skoro jesteś dobry w matematykę, to zacznij dawać korepetycje. Zarobisz na szkolenie z uwodzenia. A na takich szkoleniach dużą część zajmuje zrobienie porządku w postrzeganiu i percepcji relacji z kobietami oraz seksu.

Wydaje mi się, że nawet wcale nie chodzi tu o ten seks i to, że go jeszcze nie miałem. Po prostu chciałbym w końcu poczuć, że jestem normalny, taki jak wszyscy, że gdzieś pasuję, że się niczym nie wyróżniam, że wpisuję się w jakąś rubryczkę tabeli jakichś badań, czy ankiet, jako norma.
Ok, dobrze. Ale zauważ, że mówisz tylko o emocjach.
Chciałbyś POCZUĆ. Ale odczuwanie nie ma nic wspólnego z rzeczywistością. Bo emocje to konsekwencje percepcji. Zajmowanie się tylko emocjami bez korekty percepcji to praca syzyfowa.

Zauważ też, co mówisz na samym końcu:
“Jestem dla siebie chyba najbardziej surowym i okrutnym katem na tej planecie, ale już nie chcę, nie mam na to siły.”
No to masz odpowiedź dlaczego nie “czujesz się normalnie”. Bo się cały czas obwiniasz, osądzasz, odrzucasz, potępiasz. I na to tracisz nawet całą siłę. Robisz to całych sił!
A potem próbujesz się poczuć inaczej – chcesz przestać czuć ten wstyd, winę, żal. Ale nie przestajesz się ranić.

No ale nie tylko w kółko tylko zmagasz się z emocjami ale też sam sobie dowalasz; być może też bardzo chętnie trzymasz się tych negatywnych myśli o sobie, bo jest to w wielu sytuacjach wygodne.
Np. nie starasz się o seks, bo XYZ – bo i tak jesteś do dupy, nie uda się, etc..
A jak się uda?

Poza tym – nie jesteś najbardziej surowym i okrutnym katem. Nei graj ofiary bycia swoim katem…
Jesteś surowy i okrutny dla siebie i tyle. I zmiana tego to jedna decyzja.

Ktoś inny mi napisał, że jedno zdanie jakiejś 20-latki wyciągnęło z niego tyle wstydu, że ten wstyd powaliłby śmiertelnie potężnego słonia. I po napisaniu tego dodał uśmieszek: :)
To się go pytam – czy ty jesteś potężniejszy, silniejszy od potężnego słonia? Bo cię ten wstyd nie zabił.

Nie nadmuchuj swoich problemów, bo naprawdę nie masz na nie ani monopolu, ani nie jesteś jedyny, ani nie są tak poważne jak Ci się zdaje.
Weź kartkę papieru i długopis i w 1-2 zdaniach opisz każdy problem, każdy przejaw tego okrucieństwa względem siebie. Bez nadymania tego. Jak to potem przeczytasz, to zobaczysz, że nie jest jakieś szczególnie straszliwe.

Dziewczynę chciałbym mieć, ale nie dla stricte seksu, tylko żeby się trochę dowartościować,
No to znowu to samo – najpierw odzierasz się z wartości, a potem próbujesz to załatać czymś z zewnątrz. W tym przypadku osobą, na którą sobie i tak nie pozwalasz, bo m.in. nie widzisz w sobie wartości. Więc spodziewasz się, że nikt inny też jej nie zobaczy.

poczuć że ktoś w końcu zaakceptował mnie takiego jaki jestem,
No widzisz? Sam siebie nie akceptujesz, a oczekujesz, że inni to zrobią.
Dlaczego?
Już rodzice uczą nas od wczesnych lat, by żyć odpowiedzialnie – np. sprzątać swój pokój. A Ty nadal oczekujesz, że inni zrobią fundamentalne rzeczy za Ciebie.

poczuć że komuś na mnie zależy,
1. Znowu “poczuć”.
2. Tobie na sobie nie zależy. Dlaczego miałoby komukolwiek innemu?

ktoś się o mnie troszczy i widzi we mnie wartość, której sam w sobie nie dostrzegam,
No to jest to niemożliwe. Bo inni są z nami zazwyczaj tacy jacy my jesteśmy sami ze sobą.

co jest niedojrzałe, ale do takich wniosków też doszedłem po Twoim ostatnim komentarzu.
Dobrze. Widzisz więc gdzie leżą problemy.

Że właśnie tak teraz funkcjonuję. Naiwne, że wymagam akceptacji od kogoś innego samemu siebie nie akceptując.
Nie naiwne. Normalne dla niskiego poziomu rozwoju.
Trzeba więc dojrzeć.

Poza tym, jak już jakimś cudem znajdę osobę, która mnie akceptuje to potrafię wszystko spieprzyć swoim zachowaniem.
No bo wszystko co pozytywne odrzucasz, odpychasz od siebie, bo uważasz, że i tak na to nie zasługujesz. Ponadto boisz się, że inni zobaczą Cię takim jakim sam siebie widzisz, więc wolisz innych od siebie odepchnąć.

Kiedyś miałem bardzo dziwną sytuację z dziewczyną. Prześliczna dziewczyna, wysoka, szczupła blondynka, długie włosy, duże niebieskie oczy. Może trochę przesadzam, ale z takim wyglądem pewnie mogłaby być na okładce niejednego magazynu albo w reklamie bielizny na billboardach. Raz na jakiś czas zagadywała do mnie, kiedy gdzieś się mijaliśmy, bardzo często komplementowała, a to za nową fryzurę, a to za koszulę, dostrzegała takie szczegóły, których nikt normalnie nie zauważa, jakby się na mnie cały czas gapiła. Wydało mi się wtedy to wszystko dziwnym zachowaniem z jej strony, za każdym razem, gdy mnie zobaczyła rozkwitała i szczerzyła się.
No właśnie.
Miłe, przyjemne, pozytywne zachowanie postrzegałeś jako “dziwne”. Dlaczego? Bo od razu czułeś wstyd, czułeś, że z nią musi być coś nie tak, skoro komplementuje takiego XYZ. Zgadza się?

Od razu zorientowałem się, że coś tu nie gra i dośpiewałem sobie, że pewnie założyła się z koleżankami, że mnie poderwie albo sama robi sobie ze mnie jaja, czy coś w tym stylu.
A może była po prostu miła?

Za którymś razem zapytała, kiedy w końcu ją gdzieś zaproszę, no bo przecież fajnie się gada. Ja przyjąłem to chłodno, zbyłem ją, że się odezwę, ale zacząłem jej unikać jak ognia i już nigdy się potem nie odezwałem i w dodatku byłem cholernie z siebie zadowolony i dumny, że nie dałem się nabrać na jakieś gierki.
Lol! :)

Więc widzisz, że nawet nie było problemu na zewnątrz. Tylko pozytywne, dobre doświadczenie.
A wewnątrz – tragikomedia w 20-tu aktach.

Jakieś dwa tygodnie później byłem zmuszony przez sytuację, żeby się z nią przywitać, a ona kazała mi mówiąc delikatnie spadać ( użyła innego słowa, wiadomo jakiego), powiedziała że żaden chłopak jeszcze jej nigdy wcześniej nie upokorzył i że mogłem po prostu powiedzieć, że nie ma u mnie szans i że się mi narzuca, a nie odstawiać taką szopkę i zwiewać przed nią przy każdej możliwej okazji albo udawać, że jej nie widzę jak jakiś gówniarz. Rozumiesz? ONA myślała, że nie ma szans u MNIE i w dodatku mówiła to śmiertelnie poważnie. Jakim cudem?
A takim, że 100% myśli kłamie, nie odnoszą się do rzeczywistości, a Ty zakochany w nich, wpatrzony w nie jak niewolnik, zahipnotyzowany, nie widzisz w ogóle żadnych faktów.
Z góry zakładasz masę, a wszystko co jest z góry założone jest i tak negatywne. A potem sam do tego doprowadzasz.

Przecież powinno być zupełnie odwrotnie, jakiś błąd Matrixa.
Oj, nie pierdol. Nie dorabiaj do tego teraz filozofii.
Jesteś zahipnotyzowany negatywnym mentalnym rzygiem i uwielbiasz to.

Byłem w tamtym momencie totalnie zszokowany, dziewczyna która mogła mieć w zasadzie każdego naprawdę chciała akurat mnie, a ja spartoliłem koncertowo sytuację, jak zawsze.
Teraz przynajmniej mam nadzieję, że rozumiesz dlaczego.

Tylu fajnych, przystojnych i przebojowych gości przewija się przez studia, a ona akurat zwróciła uwagę na kolesia, który najczęściej siedzi gdzieś z boku i się uczy albo siedzi z nosem w telefonie, bo dłuższa rozmowa z kimkolwiek go krępuje.
Nic Cię nie krępuje, tylko w momencie, gdy zaczynasz czuć wstyd i lęk wycofujesz się, sam się krępujesz, bo zaczynasz się opierać, zmagać, próbujesz zdusić w sobie niekomfortowe uczucia.
A że tylko je tłumisz, rosną w podświadomości.
I na ich podstawie budujesz cały czas wizje świata, ludzi, siebie.

To prawda, potrafię się dobrze ubrać, bo interesuję się modą męską, męskimi dodatkami, zegarkami, umiem łączyć ze sobą dobrze rzeczy, mam dobry gust, fryzurę też umiem ułożyć, ale poza tym nic ciekawego. Mam tylko 181 wzrostu,
A co ma z czymkolwiek wspólnego wzrost? Jakbyś miał więcej, niż jakaś magiczna wartość, to nagle wszystko będzie lepsze?
No i widzisz jakie masz pozytywne zdanie o sobie. To wszystko. A cała reszta negatywna.

sporą niedowagę, nawet rurki spadają mi z tyłka bez paska, wyglądam jak wieszak albo długopis, nie mam męskiej sylwetki z klatą o powierzchni lotniskowca, ale za to mam chudziutkie rąsie jak mała dziewczynka i trądzik, bo byłem już chyba u każdego dermatologa w mieście i nie ma efektów leczenia praktycznie.
No bo twarz reprezentuje to jak widzimy siebie – czyli nas.
Jako, że masz wobec siebie masę negatywności, to raz, że organizm to pokazuje np. w formie krost, dwa – takie masz podejście do świata zewnętrznego. A skóra jako narząd zewnętrzny to jakby taka “granica” między tym, co zewnętrzne i wewnętrzne.
A “na niej” jest wiele negatywności i toksyczności.
Po trzecie – organizm masz na tyle silny, że wyrzuca toksyny. No ale cały czas je w sobie trzymasz i zbierasz, dlatego i trądzik się utrzymuje.

Zacznij uwalniać wstyd, a nie ciągle od niego uciekaj.

W życiu bym nie powiedział, że mam szansę u kogoś takiego jak ona,
No pewnie. Bo Twoje przepowiadanie przyszłości opiera się o mentalny jazgot.
I choć tylko jest Ci z tym źle, nadal to robisz.

bardziej prawdopodobne byłoby już dla mnie to, jakby była jakąś wolontariuszką fundacji samopomocowej zakompleksionych mężczyzn i umawiała się z takimi z litości, żeby podnieść ich pewność siebie w ramach jakichś robót społecznych narzuconych jej przez sąd za przeskrobanie czegoś.
No to nie dziw się, że z takim zdaniem o sobie, nawet jak życie daje Ci miłe prezenty, to je traktujesz jakby się z Ciebie naigrywano. A potem jeszcze jesteś z siebie dumny.
Nieźle.

Czyli widzimy, że to wszystko co piszesz w ogóle nie istnieje poza myślami.
A jednak nadal myśli traktujesz jak swojego najlepszego przyjaciela i sprzymierzeńca.
Choć dziewczyna była dla Ciebie tylko miła, traktowałeś ją jak wroga. A myśli, choć tysiące razy już się wpędziłeś w bagno, nadal uważasz za najwspanialsze co masz…

Każdy komplement, jaki kiedykolwiek dostałem od jakiejś dziewczyny odbierałem, jako próbę naigrywania się z mojej osoby.
A, czyli miałeś komplementy od dziewczyn. A mimo to nadal wybierałeś siebie upadlać przy każdej okazji.

Kiedyś usłyszałem od jednej dziewczyny, że mam bardzo męski i ładny głos, że przyjemnie się mnie słucha, jak rozmawiam. Tak samo uznałem to jako docinkę, bo od mutacji mam niski, zachrypnięty głos, który brzmi dla mnie jak przepity alkoholik po kilku odwykach i nie mam pojęcia, jak może on być w jakikolwiek sposób dla kogoś pociągający.
Hahaha. :)

Niech każdy kto to przeczyta zrozumie nareszcie, że można od innych słyszeć na swój temat to, co dobre i to szczerze, a będziemy to widzieć jako atak…
Co pokazuje, że można być dla innych atrakcyjnym – czyli takim, o jakim zazwyczaj ludzie marzą – a i tak dalej wybierać, by grać ofiarę.
Bo to nie ma nic wspólnego z czymkolwiek. Tylko z poziomem świadomości.

Za każdym razem, gdy ktoś mi powie coś miłego mam wrażenie, że nie mówi tego szczerze tylko z litości, że widzi moją minę, jakbym miał zaraz skoczyć z mostu i chce mi poprawić nastrój.
Oczywiście, bo te “Twoje wrażenia”, to hipnotyzowanie się mentalnym bełkotem, który racjonalizuje wstyd jaki non stop w sobie nosisz, wypierasz, tłumisz, próbujesz zdusić, a mimo to cały czas się go trzymasz, wybierasz.
Wyjaśniałem, że zawsze to, co pozytywne zacznie wyciągać z nas to, co negatywne, byśmy mogli się z tego oczyścić.

Cały czas analizuję, dorabiam sobie filozofię do każdego wydarzenia,
Nic nie analizujesz, nie dorabiasz filozofii, tylko hipnotyzujesz się bezosobowym, ciągłym i nieskończonym procesem mentalizacji, czyli rzygiem mentalnym, którego jedyną rolą jest trwać – zasilać samego siebie.
Więc to nie żadne analizy, tylko mentalizacja napędzająca samą siebie.

nawet głupot i drobnostek, wszędzie szukam teorii spiskowych i intryg, nikomu nie ufam, z nikim nie potrafię stworzyć głębszej więzi, chociaż chciałbym, ale z drugiej strony boję jeszcze się zaufać komukolwiek, bo obawiam się, że się zawiodę na kimś, kto byłby dla mnie ważny, boję się rozczarowania i utraty osoby do której się przywiążę.
A tu widzisz racjonalizacje lęku.
I choć nic z tego szaleńczego jazgotu się nie zdarzyło, nadal jest dla Ciebie ważniejszy, niż wszystko co pozytywne, czego doświadczasz.

Więc mamy dowód, że każdy z nas ma to, co sam wybrał. Można mieć powodzenie u kobiet, a odbierać to jakby Cię szarpało stado dzikich psów, a nie podrywały fajne kobiałki.

No i tak cały czas błędne koło się zamyka dopiero ty mi uświadomiłeś, jakie to głupie i bez sensu.
Jak to “bez sensu”? Jak to “głupie”?
Ale dla Ciebie nie jest bez sensu, ani nie jest głupie.
Dla Ciebie ma to masę sensu, bo masz dzięki temu usprawiedliwienie i racjonalizację na wszystkie te nieprzyjemne emocje, myśli.

Chciałbym uwierzyć w siebie tak mocno, jak wierzy we mnie rodzina, która jest ze mnie taaaaka dumna.
A, nawet rodzina jest z Ciebie dumna.
No a Ty tylko chcesz uwierzyć ale nie chcesz przestać sobie dopierdalać. A potem wystarczy jedna myśl i już cała kawalkada.

Co mówiłem na ten temat? Jakie jest rozwiązanie?
Jak wygląda poprawnie, uczciwie zdefiniowany problem?

“Kacper zrobił to, Kacper zrobił tamto”, nie potrafię tego słuchać.
Oczywiście, że potrafisz, tylko nie chcesz, bo i to z Ciebie wyciąga wstyd. Tak samo jak komplement obcej dziewczyny.
Dla Ciebie priorytetem życiowym jest ucieczka od emocji, a jak nie możesz uciec, to szukanie dla nich racjonalizacji i usprawiedliwień.
A nie fajne, przyjemne, normalne życie.

Tylko, że oni nie widzą tego, co robiłem tyle czasu samotnie w pokoju, nie wiedzą, że do niedawna bałem się KAŻDEGO wyjścia z domu, nie wiedzą, że w towarzystwie nie jestem już tym uśmiechniętym i wygadanym gościem, jak przy nich tylko wystraszonym, skrępowanym dziwolągiem.
Nie jesteś dziwolągiem, tylko za priorytet obrałeś zarówno ucieczkę od emocji jak i trzymanie się ich.
I jeszcze na ich podstawie budujesz sobie obraz siebie, świata, ludzi – wszystkiego.

A że oni nie wiedzą tego – a skąd mają wiedzieć?
Do tej pory i Ty pojęcia nie miałeś jakie są fakty, bo tak hipnotyzowałeś się mentalnym bełkotem.

Nie wiedzą, że dopiero teraz staram się zacząć normalnie żyć i zdrowo funkcjonować.
A dlaczego mieliby to wiedzieć?
Znowu oczekujesz, że inni zobaczą jak jest naprawdę, a Ty tylko jesteś ofiarą tego wszystkiego, co Ci się wydaje? I czekasz, aż inni Ci wszystko powiedzą, naprawią, zmienią?
Plis.

Widzisz, mogę mieć nawet potwierdzenie jakiegoś faktu przez życie np. że fajny jestem gość, jeśli taka dziewczyna jest mną zainteresowana, ale i tak w to jest mi bardzo ciężko uwierzyć.
No bo próbujesz uwierzyć w coś przeciwnego, wobec czegoś, w co nie masz intencji przestać wierzyć. Bo masz z tego masę korzyści.
Dlatego nie chcesz się traktować dobrze. Bo co wtedy? Ooo, już nie mógłbyś taplać się w winie i wstydzie. Nie mógłbyś powiedzieć, że to przez kogoś.
Nie mógłbyś godzinami fantazjować na temat różnych spisków, nie mógłbyś już być w centrum tych wszystkich dramatów! Koszmar!

Na jedno wydarzenie stawiające mnie w pozytywnym świetle potrafię znaleźć 100 innych, które już nie są pozytywne, gdzie coś mi nie wyszło i skupiałem się tylko na tych drugich.
Twój wybór. :)

Jestem dla siebie chyba najbardziej surowym i okrutnym katem na tej planecie, ale już nie chcę, nie mam na to siły.
No to robisz coś, na co poświęcasz masę energii i jest to dla Ciebie wyłącznie negatywne, toksyczne, bolesne. A i tak to kontynuujesz.

Dlatego w WoP zalecam medytację i uwalnianie już niemal na samym początku. Bo bez tego człowiek właśnie żyje w ten sposób – zahipnotyzowane mentalnym jazgotem i nie widzi nic poza nim.
Świat mógłby dać Ci dom, samochód, super pracę, dziewczynę, a Ty byś w tym i tak szukał podstępu i ostatecznie byś to od siebie odrzucił.

Ja mogę Cię tylko zaprosić do WoP i zaczniemy/zaczniesz nareszcie nad tym pracować.
Tylko naprawdę – szczerze i uczciwie wybierz wreszcie realną zmianę – zmianę na lepsze, na dobre, na pozytywne.