Wątpliwości które mam dotyczą tego że znam wiele osób które nie mają żadnych uzależnień, a jednocześnie emocjonalnie wcale nie są na jakimś bardzo wysokim poziomie, można powiedzieć wręcz przeciwnie, często na najniższym z możliwych.
W artykułach o emocjach mówiłem wyraźnie, że mniej więcej (pewnie więcej) 85% ludzkości jest na poziomie jaskiniowym jeśli chodzi o emocje.
W Polsce na pewno więcej.

Po prostu nie jestem pewien tego czy przepracowanie (odpuszczenie, tak jak to nazywasz) wszystkich tych negatywnych emocji rzeczywiście pomoże mi wyjść z tego nałogu,
To fundament niezbędnej pracy. Ale to nie wszystko co jest do zrobienia.

przyznam że jest to nałóg z którym walczę od wielu lat,
I właśnie dlatego, że z nim walczysz trwa to tak długo.

i pomimo wielu prób, kosztujących mnóstwo wysiłku, zawsze kończących się tak samo (udawało mi się wytrzymać czasami wiele miesięcy).
Nic się nie zmieni niezależnie ile wysiłku włożysz w walkę.
A umysł co podpowiada?
TO SAMO ALE MOCNIEJ!
I co? I nic, dalej te same rezultaty ale słuchasz się dalej umysłu, bo po prostu nie miałeś innego doradcy.

Dlatego każdy, kto odniósł w czymkolwiek sukces mówi o konieczności znalezienia mentora, nauczyciela, przewodnika, trenera.

Zaszło nieporozumienie, to nie jest tak że zamierzam przestać czytać twojego bloga. Zamierzam sprawdzić na własnej skórze ile prawdy jest w tym co piszesz. Ja nie zakładam z góry że piszesz nieprawdę, a ja na pewno mam rację. Niepokoi mnie tylko fakt że musiałbym zostać jakimś oświeconym Buddą żeby przestać oglądać porno
Jeśli coś Cię niepokoi, to nie fakt.
Powiedz mi, gdzie ja napisałem, że trzeba zostać oświeconym Buddą, by przestać oglądać porno? Powiedz proszę.
Ale przedstaw mi Twój tok rozumowania, że powiedziałeś taki absurd.

To tak jakby powiedzieć, że trzeba zostać Jezusem, by wybaczyć urazę.

Przekroczenie umysłu, nauka odpuszczania emocji i dojrzewanie w odpowiedzialności to droga do Buddy ale daleko, daleko, daaaaaaaleeeeeeeeeeeeeeko temu do osiągnięcia tego stanu.

(wiem że nie do końca o to chodzi, ale po prostu trochę podobnie to brzmi).
Nie. To zupełnie co innego.

A ja chciałbym po prostu przestać marnować na to swój czas, bo mam dużo pasji, które chciałbym rozwijać,
Więc przestać poświęcać czas i energię na walkę, bo nie o to chodzi, co podkreślałem wielokrotnie gdzie popadnie.

i przyszłościowe studia, które chciałbym skończyć (być może przez nałóg jeszcze nie skończyłem, chociaż powinienem).
Nie przez nałóg.
Nałóg nie ma nic do rzeczy. Nałóg to podaż na popyt.
Ty zajmowałeś się podażą, a nie popytem.

Rozpoznaj i przepracuj, uzdrów przyczyny sięgania po porno, bo te same przyczyny powodują, że jeszcze nie skończyłeś studiów i przestałeś rozwijać swoje pasje.

Naprawdę, to by mi wystarczyło.
Praca do zrobienia jest wciąż ta sama.

Nie muszę mieć do tego żadnych mega fajnych relacji z kobietami, nie mam takich oczekiwań. Chciałbym przestać o tym marzyć, bo to nie realne dla takiego dziwoląga jak ja,
A, jeśli jesteś dziwolągiem to sorry. Nic się nie da zrobić.

a skupić się na rozwijaniu tego co dla mnie istotne
Dla dziwoląga? A co może być takiego ważnego?
Dłubanie w nosie nie wystarczy?

– sportach które mnie interesują i działalności artystycznej, co razem ze studiami strasznie zaniedbałem.
Więc rozpoznaj przyczyny zaniedbań i się nimi zajmij.
Porno to nie przyczyna, to jeden z rezultatów.

Swoją drogą twierdzenie że czegoś nie da się uzasadnić przy pomocy umysłu jest bardzo ciekawe.
To po prostu fakt.
Udowodnij proszę za pomocą umysłu drugiej osobie Twój poziom szczęścia.
Albo spokoju. Albo poczucia kontroli.

Udowodnij drugiej osobie lub sobie, że naprawdę dążysz do wyznaczonego celu.

Udowodnij czyjąś intencję. Udowodnij drugiej osobie swoją.
Udowodnij, że Twoje zamiary są dobre, że można Ci zaufać.

Tych fundamentalnych rzeczy nie sposób udowodnić, nie sposób zmierzyć, zbadać.
Bo to całkowicie zależy od tego kim WYBIERAMY BYĆ.

Ale ma jedną wadę – w ten sposób można by uzasadnić praktycznie wszystko.
Kompletnie nie rozumiem tego stwierdzenia.

Naprawdę sprawiam wrażenie osoby która sądzi że jest swoim umysłem i myślami?
Nie sprawiasz wrażenia, tylko tak jest na 100%.

Dowodów w swoich wypowiedziach jest dziesiątki. Jednym z nich jest powiedzenie o sobie, że jesteś dziwolągiem.
Przecież to absolutna, wierutna bzdura. A jednak ją powtarzasz i wierzysz, że tak jest, bo widzisz to w swoim umyśle.

Napisałem coś co może brzmieć absurdalnie, z tego powodu że nie potrafiłem znaleźć lepszych słów na wyrażenie tego co myślę.
Nie Ty myślisz.
Umysł myśli sam i powtarza tylko to, co usłyszał z różnych źródeł. Bo podświadomość pamięta wszystko, nawet słowa ludzi, gdy byliśmy jeszcze w brzuchu mamy.

Właśnie chodziło mi o tą duchową ścieżkę, którą coraz bardziej przypominają mi twoje wpisy o odpuszczaniu emocji.
Wszystko tak naprawdę jest duchowe.
Tylko od nas zależy czy/jak szeroko otworzymy oczy.

Mniej więcej 85-90% ludzkości (grubo ponad 90% Polaków) ma oczy zamknięte z całych sił.

Nie zupełnie o zostanie jakimś oświeconym człowiekiem.
Przynajmniej nie w tym życiu :)
Co naturalnie jest zrozumiałe.
Każdy ma swój poziom i należy na to spojrzeć trzeźwo i odważnie, a następnie poszukać informacji jaki jest następny krok.
Żadnej lekcji na tej planecie nie można pominąć, ani uniknąć, ani przeskoczyć.
Jeśli będziemy próbować cwaniakować – dostaniemy prztyczka w nos.

Natomiast “zostanie jakimś oświeconym człowiekiem” to w sumie cel wszystkich nas na tej planecie.
Tylko większości potrzeba będzie jeszcze jakichś 20+ inkarnacji, a zapewne więcej.

Tylko powiedz mi w takim razie na jakim etapie tej ścieżki człowiek kończy przygodę z nałogiem?
Na poziomie świadomości Akceptacji.

Zaś akceptacja to poziom absolutnej trzeźwości i przyzwolenia z jednoczesną swobodą życia – wolnością (przypominam, że Akceptacja przychodzi po przerobieniu lekcji Odwagi, Neutralności i Ochoty). To ogromnie wysoki poziom dojrzałości i uczestnictwa w życiu – kompletnie nie opieramy się życiu, badamy je, uczestniczymy w nim, wspomagamy je i jednocześnie nie przywiązujemy się do niego.

Wolność to stan, w którym ani nic nas nie przyciąga, ani niczemu się nie opieramy, niczego się nie trzymamy.

Naprawdę nie rozumiesz tego że można także uzasadnić wszystko, najbardziej absurdalne teorie (nie twierdzę że to co piszesz jest absurdalne), twierdząc że “tego nie da się wyjaśnić przy pomocy umysłu”?
Nie rozumiem w ogóle co piszesz. Kompletnie nie rozumiem kontekstu – co można uzasadnić? Za pomocą czego? Podaj przykład.

Rozumiem że umysł nie jest mną, przeczytałem wiele książek na ten temat,
No i co się zmieniło? Nie za wiele.

To właśnie przykład jak ego robi nas w konia. Możesz przeczytać nawet 1000 książek i dalej być dokładnie tą samą osobą. Tylko może troszkę bardziej dumą, bo się naczytałeś.

Można przeczytać milion książek o miłości, a nie wybaczyć najmniejszej urazy, nie zrozumieć najbardziej podstawowych faktów o ludzkim zachowaniu.

chociaż to prawda że tego wcale nie czuję,
No bo przeczytanie nic nie zmienia.

Poza tym tego, że nie jesteśmy umysłem nie można poczuć. Odczuwanie to zupełnie inny proces, niż uświadomienie sobie czegoś.

Wiedza może dać kierunek, wskazać rozwiązania, pokazać narzędzie.
Ale należy z tego skorzystać, stosować to na co dzień.

Bo inaczej to tak jakby poczytać o ćwiczeniach fizycznych, rozumieć je ale nigdy żadnego nie wykonać.
Naturalnie wtedy można nie wierzyć, że też możemy mieć ładne, silne ciało.

chociaż chciałbym,
Tego się nie czuje, tylko praktykując medytację, odpuszczając utożsamienia i identyfikacje wzrastamy w świadomości – otwieramy oczy.
Za chceniem ma pójść odpowiednie działanie.
Chcenie samo z siebie nic nikomu jeszcze na tej planecie nie przyniosło, no może poza frustracją i cierpieniem.

na poziomie podświadomym najprawdopodobniej postrzegam siebie jako swój umysł.
Nie. Po prostu non stop jesteś zahipnotyzowany myśleniem i widząc słowo “ja/mi/mnie/moje” sądzisz, że to Ty myślisz.
To co podświadome jest takie, bo reprezentujemy niski poziom dojrzałości. Nie mówię tego, by Cię obrazić.
Tak jak mówiąc, że dziecko nie potrafi różniczkować nie obrażam go tylko stwierdzam fakt.

Rozpoznaj odważnie i uczciwie swój obecny poziom. Tylko wtedy możesz wyznaczyć dalszy kierunek i nim podążać.

Zauważ, że już w pierwszym zdaniu tego komentarza napisałeś “na wyrażenie tego co myślę”.
Nie medytujesz, więc nie jesteś w stanie uświadomić sobie, że nie Ty myślisz. Możesz usłyszeć to stwierdzenie nieskończoną ilość razy, a nic to nie zmieni.
Możesz o tym wiedzieć, pamiętać ale to też nic kompletnie nie zmieni.
Tak jak poczytanie o ćwiczeniach bicepsa nie spowoduje, że urosną Ci bicki.

Bo minutę później pojawi się w umyśle jakaś myśl, a Ty automatycznie się jej złapiesz i się nią oczarujesz sądząc, że to Ty myślisz, że to jest życie, że w umyśle odbywa się wszystko.

A to za bardzo niczym się nie różni od przesiadywania godzinami przed telewizorem jak zombie.

A co do dziwoląga, wiesz ciężko nie wierzyć w to że się nim nie jest kiedy przez całe życie było się tak przez wszystkich traktowanym, fakt zachowywałem się jak dziwoląg, większy niż niektórzy ludzie mogą sobie wyobrazić.
To jak się zachowujemy nie wynika z tego jacy jesteśmy ale jacy wierzymy, że jesteśmy.
To wszystko.
Ty zostałeś zaprogramowany, jak każdy, w młodym wieku do pewnych zachowań.
Zapewne były one w opozycji względem tego jak również zostałeś nauczony postępować względem emocji i oporu.
Stąd dziwne zachowania. Były nieświadome, tak jak nieświadome były dla nich powody.

Naturalnie umysł widząc tylko zachowania sądził, że one o czymś świadczą. Ale to jakby sądzić, że ciemny pokój oznacza, że światło jest złe, bo nie jest włączone. Jednak wystarczy je włączyć.

Umysł może tylko analizować to co zna. A zna to, co napisałeś.
Aby umysł poznał coś innego, należy świadomie zrezygnować z tego, co znane. Czyli zrobić coś wbrew umysłowi.

Zaś tutaj konieczne jest uświadomienie sobie przyczyn dotychczasowych postaw i wyborów.

Ale podświadomość chce wierzyć że jestem w porządku, tylko świat jest zły.
Podświadomość to tylko bank pamięci.
Ego oczarowuje Cię, że to, co nosisz w sobie i czego się trzymasz ma źródło w świecie zewnętrznym, a np. Twoje cierpienie jest normalne i stanowi cenę Twojego istnienia.
Umysł logiczny zaś podsuwa racjonalizacje tego, co zostało zapisane w podświadomości.

Oczywiście razem z Bogiem który go stworzył
No i tu pojawia się właśnie niesamowita pomyłka utrzymywana przez ludzi od tysiącleci.
Ludzie mylą podłogę z sufitem – sądzą, że Bóg jest zły, BO… coś. A wierzą w to, bo tak im podpowiada ich umysł, ich percepcja, ich interpretacje.
To chyba najlepszy (przynajmniej dla mnie) dowód, że umysł pojęcia nie ma jaka jest rzeczywistość.

Ludzie cały czas globalnie zrzucają odpowiedzialność za własne wybory na Boga.
To tak jakby obwiniać kucharza i zrzucać na niego odpowiedzialność za przygotowanie niezwykle ostrej potrawy, gdy sami wybieramy z niej jedynie ostre papryczki.

(jako agnostyk, a nie ateista, nie zakładam że Boga nie ma, tylko że nie wiadomo czy jest).
Ależ wiadomo i jest to bardzo łatwo doświadczalne.
Ja potrzebowałem mniej więcej 3 lat aż znalazłem odpowiadającą mi praktykę duchową. Potem kilka miesięcy jej codziennej praktyki – modlitwy i uwalniania i dostałem odpowiedź. Jasną i wyraźną.
Wszystko się wtedy zmieniło.
Następne doświadczenia przyszły dużo szybciej.

A znam osoby, które doświadczyły “czegoś więcej” już pierwszego dnia.
Siedli, wyciszyli się, poprosili o kontakt i jebudu – kontakt był od razu.

Bo jaki Bóg mógł stworzyć zły świat?
1. Świat nie jest zły.
2. Ty sam skupiasz się tylko na jego fragmentach, których zdecydowana większość i tak nigdy Cię nie dotyczyła.
3. Bóg stworzył świat dawno temu. Jaki był praktycznie nikt nie wie. Zaś to jaki jest obecnie i czego doświadczamy zależy wyłącznie od nas samych.

Stwórca tego świata w moim odczuciu jest psychopatą najgorszego, możliwego sortu, nieporównywalnym z jakimkolwiek zwyrodnialcem, kiedykolwiek zamieszkującym tą planetę.
Wiele osób dochodzi do takich “logicznych” wniosków. Jest to etap, który można przekroczyć.
Tylko zazwyczaj osoba aby odpuściła dumę i podobne wnioski sama doprowadza siebie do dna rozpaczy.
Wtedy ponownie zwraca się do Boga z desperacji i dostaje pomoc. I to zazwyczaj taką, że majtki spadają.
Tylko samo dochodzenie do dna rozpaczy jest w tym opcjonalne.

Mogę więc zdawać sobie sprawę z tego że mam to na co zasłużyłem, ale część mnie nie chce tego przyjąć do wiadomości.
Na nic nie zasłużyłeś.
Zasługiwanie nie jest realne, to urojenie.

Wszystko co mamy sami wybraliśmy i/lub stworzyliśmy na bazie tego jacy się staliśmy i co utrzymywaliśmy w sobie.
Każdy człowiek, który osiągnął sukces mówił o konieczności niezwykle precyzyjnego planowania i praktykowania twórczej wizualizacji tego każdego dnia.
Ile osób tak robi? Praktycznie nikt. No więc jeśli nie słuchamy ludzi mających namacalne rezultaty, nie liczmy, że będziemy mieli podobne.
To samo z duchowością, z doświadczeniem Boga/Wyższego Ja/Duszy. Są podane w różnych źródłach jasne instrukcje co i jak.
Ja je zastosowałem i bum! Już nie muszę wierzyć.

Wracając do zasługiwania i tego co mamy/doświadczamy w życiu.
Nie ma to nic wspólnego z tym, że Bóg komuś coś dał lub zabrał, bo miał takie widzimisie.

Jezus i Budda mówili jasno i wyraźnie, że wszyscy jesteśmy równi w oczach Boga. Więc nikt na nic nie zasłużył – ani pozytywnego, ani negatywnego.
Wszystko co mamy jest konsekwencją tego kim wybraliśmy aby być. Jak nie w tym życiu, to w poprzednich. Amen.

Bardzo dobrze to tłumaczy Hawkins w książce “Siła czy moc”.

Nawet ludzie nie uduchowieni ale którzy odnieśli sukcesy finansowe czy w różnych innych dziedzinach mówią wyraźnie o konieczności wzięcia 100% odpowiedzialności za siebie i swoje życie. Bo to fundament. Drugi filar tego fundamentu to akceptacja.

I te 2 postawy właśnie są kluczem w wyleczeniu tak poważnych chorób jak uzależnienia.
A to postawy stricte pozytywne i duchowe.

Nie jest on zły, tylko ma wadę w tej postaci, że praktycznie wszystko co się wymyśli można by uznać za prawdę używając tego argumentu.
Zgadza się. I wynika to albo z bardziej niż dziecinnej niedojrzałości, albo niezwykle negatywnej intencji.
Często też z szaleństwa.

Tym jest dzisiejsza tzw. wolność słowa, której ogromne ważne znaczenie zostało zdegenerowane do tego, co przed chwilą opisałeś. Do wygadywania największych głupot, szaleństw, banialuków. Bo mogą. Pytanie czy fakt, że coś możemy oznacza automatycznie, że powinniśmy to robić/mówić?

Oczywiście każdy ma prawo wierzyć sobie w co chce ale czy założenie religii dla słonika widzianego w trakcie psychodelicznego transu jest oznaką dojrzałości, mądrości?
Czy warto byłoby poznać tę osobę i słuchać jej rad? Nie. To oznacza szaleństwa i dziecinady. Ale niech sobie religię zakłada. Problem wynikający również z niedojrzałości mają ci, co zaczną tę religię wyznawać.

Pełno było, jest i będzie podobnych sytuacji. Już tak to jest, że nawet największe szaleństwo znajdzie swoich wyznawców.

Niemniej każdy odpowiada za siebie. Jeśli Ty używasz tej niezwykle ważnej prawdy, że wielu rzeczy nie da się udowodnić za pomocą umysłu, do ochrony jakiegoś szaleństwa – to Twój problem, Twoja odpowiedzialność i Ty za to odpowiadasz w 100%.

Jeśli używasz prawd do chronienia urojeń, szaleństw – spotkają Cię tego konsekwencje.

Poza tym mówiłem – kontekst to jedna z istotniejszych rzeczy na tej planecie, jakie należy zrozumieć.
BARDZO niebezpieczne jest dorabianie kontekstu, by pasował do jakiegoś, często obłąkańczych, maniakalnych czy paranoicznych stwierdzeń.
To dzieci często czujące wstyd, winę i strach tak przeinaczają kontekst, by uniknąć odpowiedzialności.
Dlatego robiąc to dalej jako osoba dorosła nie liczmy na rezultaty korespondujące z dojrzałością, radością, odpowiedzialnością i sukcesem. Tylko raczej z klapsami na goły tyłek.

Swoją drogą, nie sądzisz że nie da się zaplanować swojej przyszłości?
Da się ale z pewnym prawdopodobieństwem.
W większości przypadków docieramy tam dokąd zmierzamy. A to dokąd zmierzamy można zaplanować, bardzo klarownie i dokładnie opisać i utrzymywać ten kierunek niezależnie od warunków zewnętrznych. Im cel określony jest bardziej precyzyjnie i utrzymywana jest odpowiednia intencja oraz wysoki stan, tym większe prawdopodobieństwo, że tam dotrzemy.
Tym np. jest wychodzenie z uzależnienia. Można je zaplanować i dotrzemy do celu.

Po drodze oczywiście doświadczymy rzeczy niezaplanowanych, na które nie byliśmy przygotowani, etc. ale zazwyczaj nie jest to problemem lub tylko tymczasowym uniedogodnieniem.

Piszę jako osoba która nie lubi życia zgodnie z planem, za to bardzo ceni sobie spontaniczność,
Zastanów się czy to co nazywasz spontanicznością nie wynika z niedojrzałości i niechęci do realizowania założonych celów.
Ludzie dojrzali planują i realizują plan. To bardzo męska postawa.
Idź na randki z kilkunastoma kobieta mi i powiedz im to, co przed chwilą napisałeś i zapytaj się co o tym myślą.
Kobiety, które chcą się jeszcze bawić (zazwyczaj do wieku studenckiego) kiwną głowami, że spoko. Ale kobiety pragnące rozwinąć swoje życie uznają to za zły pomysł.

Spontaniczność ma swoje miejsce w świecie ale nie cały czas, szczególnie w przypadku zajmowania się istotnymi obowiązkami jak praca, rodzina, relacja, etc.

Idź powiedz szefowi, że nie lubisz życia zgodnie z planem ale lubisz spontaniczność i poproś o podwyżkę lub awans wiążący się z większą odpowiedzialnością.
Zobacz jak różne osoby zareagują na to stwierdzenie i automatycznie dostrzeżesz jego poziom – czy sprzyja Twojemu życiu czy nie.

Można być spontanicznym w związku, zaskakiwać partnerkę, etc. ale spontaniczność traci swój urok, gdy do naprawy jest cieknący kran, do opłacenia rachunki, do zaplanowania wyjazd, zabranie psa do weterynarza, posprzątanie domu, przygotowanie świąt dla rodziny, etc.

zaniepokoiło mnie to co napisałeś na końcu. Uważam że w ten sposób traci się elastyczność, a życie przestaje być niespodzianką, przygodą, a zaczyna być schematem, projektem.
Odpowiedzialność i akceptacja Cię zaniepokoiły? Wow.
No cóż – Twój umysł ponownie chroni tego co poznał i poprzez co Twoje życie wygląda jak wygląda. Ty wiesz najlepiej jakie jest.

Życie traci elastyczność, przestaje być niespodzianką i przygodą? Rozumiem, że Twoje życie jest niespodzianką i przygodą i oglądanie pornografii jest w tym wszystkim jedną z takich niespodzianek? I rozumiem, że jesteś elastyczny, że możesz w każdym momencie przestać je oglądać i wybrać cokolwiek zechcesz?

Ja nie chce niczego wizualizować, nie chce żyć oczekiwaniami, chciałbym żyć teraźniejszością, zamiast marzyć, czy wizualizować.
Ależ przecież właśnie tylko marzysz i wizualizujesz. Nie żyjesz teraźniejszością. Myślisz o tym ale nie żyjesz tym.
Ile marzeń i celów zrealizowałeś w tym roku, poprzednim czy na przełomie ostatnich 5-10 lat?

Ile razy przeżyłeś dzień świadomie niezależnie od swojego umysłu i odczuć?
Ale razy byłeś świadom intencji Twoich decyzji?

Ile razy całkowałeś się z kobietą i byłeś całkowicie oddany tej chwili?

Gdzieś pisałeś o takim liczbowym wskaźniku, dotyczącym tego czy coś jest przeciwko życiu, czy sprzyja rozwojowi, czy też nie. Napisałeś że nawet większość tego co można znaleźć odnośnie ezoteryki znajduje się poniżej tego wskaźnika. Powiedz mi proszę w takim razie, co myślisz o Osho?
Nic o nim nie myślę.
Tak jak wszystko miał swoje miejsce w życiu. Pewne rzeczy mówił z sensem, inne nie.

Jego poziom kalibracji był wysoki (ale nie bardzo), więc na pewno warto się go posłuchać. Tylko nie ślepo. Swego czasu czytałem kilka jego książek, słuchałem jego wykładów ale tak naprawdę nic to nie zmieniło w moim życiu.

Osobą, której warto słuchać się ślepo jest dr David R Hawkins. Dopiero stosując jego porady moje życie zmieniło się kompletnie.

Tylko oczywiście nie zrobiła tego sama wiedza, samo czytanie czy słuchanie, tylko wdrażanie tego codziennie, rzetelnie, uczciwie.

Nie patrzyłem nigdy w ten sposób na kwestię spontaniczności/ życia zgodnie z planem.
Domyśliłem się, dlatego podałem Ci inne, skuteczne spojrzenie na to.

Pytasz mnie o moje tzw. sukcesy? Proszę bardzo.
Też domyśliłem się, że z sukcesami było krucho ale nie sądziłem, że było w drugą stronę – dużo problemów i łamania prawda.

Niemniej tym bardziej – dlaczego dalej planujesz kontynuować ten trend i uważasz, że jest/będzie to skuteczne?

Widziałem że coś jest ze mną nie tak.
Nie, nic z Tobą nie jest nie tak.
Po prostu żyjesz nieświadomie, dokonujesz wyborów w oparciu o negatywne, nieuświadomione intencje.
Docierasz tam dokąd zmierzasz, w kierunku, w którym wybierasz swój kurs.

Zacząłem zachowywać się coraz dziwniej, bo myślałem ze w ten sposób chociaż zwrócę na siebie uwagę, i nie myliłem się – zostawałem legendą w niemal każdej szkole do której trafiłem. Wszyscy o mnie mówili, ale nikt nie podawał mi ręki. Jak to się działo? Nie wiem.
To jest ten sam mechanizm, którym żywią się media – szok, skandale. Tym żyje większość ludzi pełnych wstydu, winy, strachu, oporu.

Plotkują, szokują się zachowaniami innych. Żyją życiem innych, nie swoim.
Zaś Ty faktycznie żyłeś tak, by zwracać na siebie uwagę. To jest Twój nektar, który doiłeś latami. To jest Twoja korzyść, nagroda.
Dla niej oddawałeś całą resztę.

Nie wiem. Rzeczywistość na każdym kroku pokazuje mi że nie ważne, jakie działania podejmę (a podjąłem ich całe mnóstwo), rezultat zawsze będzie ten sam – czyli Mateusz jako “małpa” którą wszyscy pokazują palcem, i to niemal natychmiast. I co ja mogę myśleć o sobie?
Nie Ty myślisz.

Umysł myśli sam i stara się podać pasujące racjonalizacje dla osiąganych rezultatów.

Zaś, jak mówię, rezultaty są odzwierciedleniem intencji. Ty nie byłeś świadom swoich intencji i dlatego niezależnie co robiłeś zawsze było tak samo.
Bo Twoje dążenia były nieświadome i nie ważne co byś robił, kierunek zawsze obierałeś ten sam.

Osoby z którymi piłem nie miały żadnych ambicji, i zawzięcie ciągnęły mnie do dołu.
Tak. A wiesz dlaczego?
By przyspieszyć nieuniknione – by Cię wreszcie zabolało na tyle mocno, byś zmienił kierunek – byś się mu uczciwie, trzeźwo przyjrzał i dokonał zmian.
Tak jak w momencie rozpaczy w gimnazjum.

Jednak Ty nadal trzymałeś się czegoś, czego zmienić nie chciałeś.

Mateusz był fajny tylko i wyłącznie dlatego że w jego towarzystwie można się było nachlać, i żartować z dowolnych rzeczy.
Przykro mi to wszystko słyszeć no ale wiesz, że sam to wszystko wybrałeś. Nikt nie podjął za Ciebie nawet jednej decyzji.

Nigdy w życiu nie całowałem się z kobietą. Nigdy w życiu nie miałem żadnej relacji z kobietą. Nie miałem nawet żadnych koleżanek.
Dlaczego więc dalej uważasz, że życie bez planu, tak jak do tej pory, jest ok i zaniepokoił Cię temat odpowiedzialności?
Przecież jeśli nic nie zmienisz w sobie – nie weźmiesz za siebie odpowiedzialności, nic się nie zmieni.
Będziesz mógł zacząć trenować wszystkie sztuki walki świata, zacząć malować, pisać, śpiewać, grać, zbudować rozszczepiać atomów, a i tak ludzie będą traktować Cię tak samo jak do tej pory.

W środku czułem się ze sobą tak okropnie
Więc tym bardziej zachęcam Cię do poważnego zajęcia się tematem emocji i oporu.

Tak bardzo wstydziłem się tego że nie mam kolegów, że nie było mowy o tym abym nawiązał relację z dziewczyną
Jak widzisz – trzymałeś się wstydu i zgadzałeś się z durnymi myślami produkowanymi przez umysł.
“Nie mam kolegów – nie mogę mieć dziewczyny”. Przecież to nawet nie jest logiczne. No ale jako, że zgadzałeś się z każdą swoją myślą, z tą też się zgodziłeś.
I dokonywałeś takich właśnie wyborów.

dalej czuje się dziwnie kiedy piszę słowo “mężczyzna”, po prostu totalnie nie czuję się mężczyzną
Naturalnie.
Bo aby poczuć się “normalnie” konieczne jest oczyszczenie się z tego, co blokuje normalne, pozytywne samopoczucie.
Zaś Ty do tej pory z tym walczyłeś, opierałeś się, wypierałeś i/lub tłumiłeś. Dlatego nic się nie zmieniało, a nawet pogarszało niezależnie od włożonego wysiłku.

O tym wszystkim pisałem na Blogu.

Mój wygląd zewnętrzny chyba mi tylko przeszkadza, bo od takich, to tym bardziej wymaga się żeby mieli jakieś doświadczenia.
Bzdura.
To tylko kolejna racjonalizacja dla wstydu i winy.
Nikt nic od Ciebie nie wymaga. Sam na siebie zarzucasz niepotrzebną presję. Bo tak mentalizuje umysł w oparciu o winę i wstyd.

Ile razy świadomie przeżyłem dzień? Świadomy jestem kiedy czuję adrenalinę – dlatego ciągnie mnie do robienia rzeczy wystawiających mnie na jej działanie. Bo tylko w trakcie jej działania czuję się szczęśliwy
Nie, to nie jest świadomość. To kompletna nieświadomość – podleganie hormonom.
Ty nie czujesz się szczęśliwy – czujesz tylko wyższy stan od wstydu i winy oraz apatii, które dominują w Twoim życiu.
Adrenalina bardzo silnie wytłumia niskie emocje. Ale to nie jest szczęście.

Bo przecież jeśli złamiesz sobie rękę i dostaniesz znieczulenie to ręka nie została wyleczona tylko dlatego, że przestałeś czuć ból, czyż nie?
To, że na moment przestajesz czuć wstyd, winę, żal, opór nie oznacza, że czujesz szczęście.

– kiedy kogoś biję, albo kiedy łamię obowiązujące normy w jakiś sposób. Stąd problemy z prawem, o których pisałem.
Nie.
Problemy z prawem wynikają z tego, że nie znasz innego sposobu na ucieczkę od wstydu, winy, żalu i apatii, niż przez ogromne dawki adrenaliny, które dostarczasz sobie przez robienie rzeczy niezgodnych z prawem. Oraz przez oglądanie porno.

I mam jeszcze jedno pytanie. Odnośnie inkarnacji. Jeżeli populacja na Ziemi wciąż rośnie, to skąd biorą się dusze, aby uzupełnić tę nadwyżkę? Jeżeli teraz jest 7 miliardów ludzi, a kiedyś był tylko miliard, skąd wzięło się nagle dodatkowe 6 miliardów dusz?
Dusz jest tryliardy tryliardów.
Dlatego Budda powiedział, że niezwykłą rzadkością jest urodzić się człowiekiem.
Bo to planeta jest szkołą i Czyśćcem – tu możliwy jest osobisty wzrost, rozwój, oczyszczenie.

Ziemia to tylko jedna z wielu planet, na które istnieje życie fizyczne.
Zaś życie w fizyczności to najmniejszy wycinek istnienia.
My nie jesteśmy istotami ludzkimi mającymi od czasu do czasu duchowe doświadczenia, tylko odwrotnie – jesteśmy istotami duchowymi, które mają tymczasowe doświadczenia fizyczne.

To jest pytanie będące podstawą mojego braku wiary w reinkarnację, wcielenia, cokolwiek tego typu (będącym właściwie wiarą w nieistnienie takowych zjawisk). Jak wytłumaczysz reinkarnację w sytuacji, w której ilość żywych istot na naszej planecie nie jest stała (nieustannie rośnie)?
Sami doprowadziliśmy do tego, że jest teraz tak dużo ludzi.
Ma to swoje minusy (głównie odbija się na niszczeniu planety, roślin, zwierząt i wzajemnego zatruwania się) oraz plusy – coraz więcej Dusz może przyjść z możliwością pracy nad sobą, przerobienia własnej karmy.

Na tę planetę przychodzą w dużej większości Dusze z negatywną karmą. Dlatego większość planety to ludzie w niskiej świadomości, czasem tak niskiej i z takimi obciążeniami, że dzieci rodzą się ciężko chore i w zniewalająco negatywnych warunkach. Bo od tego jest ta planeta.

Rzeczywistość zaś przedstawia się tak, że jest nieskończona ilość wymiarów nazywanych Astralami – są niskie astrale zwane piekłami i wyższe astralne nazywane niebami. I nie tylko. Wszystkie zamieszkują miliardy Dusz. I one nie mogą ich opuścić. Bo każdy ma to jaki jest – jaki poziom wybrał, jaki reprezentuje.

Dlatego narodziny na Ziemi to dar i ogromna możliwość. Budda mówił – “nie trać czasu”. Jezus mówił, by nie dać się zbałamucić astralom, tylko brać za siebie odpowiedzialność i zapierdalać do Miłości przez akceptację, wybaczenie, itd.

Wszyscy Wielcy Nauczyciele nie negowali istnienia Astrali, tylko mówili wprost, by skupić się na sobie. Bo cała reszta ostatecznie i tak jest iluzją i zazwyczaj ma na celu wyhamowanie nas w drodze do Domu.

Ok. Postaram się jak najkrócej. Sytuacja teraz jest nie najlepsza ale wszystko da się zmienić
Nie.
Nic nie można zmienić.
Ty masz się zmienić. Ty i tylko Ty.
I gdy Ty się zmienisz, wtedy reszta zmieni się sama.

i od teraz zaczynam wszystko zmieniać na stałe
Więc nic się nie zmieni.
Ty masz się zmienić. A nie wszystko.

i nie słuchać swojego umysłu i ego, żadnych wymówek i paplania i umniejszania sobie.
To i tak będzie się odbywać samo, automatycznie.
Ty masz medytować, by tego nie słuchać.

Tak więc przede wszystkim pokochać i zaakceptować siebie.
To “przede wszystkim” oznacza zmierzenie się z tym wszystkim, czym blokowałeś miłość i akceptację siebie i oczyszczenie się z tego.

Żadnego strachu ani fobii.
Ależ strach wyjdzie. I to bardzo dużo.
Nie masz go unikać. Masz się nauczyć odczuwać i akceptować strach.

Nie przejmować się innymi i nigdy nie atakować innych jedynie stosować asertywność w obronie.
Umysł i tak będzie atakował, dopóki będziesz w niskiej świadomości.

Przestać zasilać się negatywnościami (w tym nie brać negatywności innych) nie narzekać obwiniać użalać się.
A to należy praktykować każdego dnia.

Traktować przeszłość jako naukę i doświadczenie nie do narzekania lub fantazjowania.
Zgadza się.

Nie rzucać sobie kłód pod nogi.
Aby przestać coś robić, należy uświadomić sobie, że to robimy.
A nie opierać się.
Opieranie się to jedna z największych kłód.

Medytować, nie słuchać swojego umysłu i innych (jedynie bliskich i ludzi o wyższej świadomości słuchać lub brać pod uwagę).
Najczęściej bliscy są tymi, którzy nas najbardziej ograniczają. Szczególnie rodziny osób uzależnionych.
Poza tym – jak rozpoznasz osoby w wyższej świadomości?

Oczyszczać się i korygować. Być człowiekiem o wyższej świadomości.
Aby wzrosnąć, należy mieć taką intencję – zmierzenia się z tym, przez co utkwiliśmy w niższej świadomości. Zmierzyć się, odpuścić, uwolnić, skorygować.

Stłumione emocje przeżywać i uwalniać je w specjalnym miejscu.
W żadnym specjalnym miejscu.
To jest pomocne na samym początku, gdy dopiero uczymy się odczuwać.

Emocje uwalniamy na bieżąco.

Rozpoznawać swoje emocje i nie tłumić ich nie opierać się im. Z uczuciem uśmiechać się do lustra i coraz głośniej mówić afirmować i wizualizować.
I uważasz, że to “coraz głośniej” cokolwiek zmieni?
Że jak będziesz krzyczał to znaczy, że tak bardzo afirmujesz?

Żyć świadomie i dojrzale z dobrą intencją dla siebie i innych. Uczyć się i czytać rozwijające książki np. Hawkinsa oraz Twoje artykuły na blogu i wprowadzać wiedzę z nich do życia. Znaleźć pracę w której będę się realizował i czuł dobrze.
Żadna praca nie jest źródłem naszego samopoczucia.
My DODAJEMY od siebie to, co czujemy do tego, co robimy i gdzie jesteśmy.

Do której będę chciał codziennie z chęcią chodził.
Możesz chcieć chodzić do dowolnej pracy.
Od Ciebie zależy jakie WYBIERZESZ nastawienie.

Poznawać i zaprzyjaźniać się z dojrzałymi i dobrymi ludźmi którzy będą dla mnie wzorem.
Gdzie znajdziesz takie osoby?

Gdy się oczyszczę i odnajdę w sobie fajnego śmiałego i pozytywnego faceta to znaleźć dziewczynę ( to będzie trudne nie wiem gdzie ale zobaczymy) i powoli (według Twoich bardzo dobrych wskazówek :)rozpoczynać i rozwijać swoją pasję bycia muzykiem . Jest tego więcej ale maiło być w miarę krótko.
W teorii brzmi nieźle.

Ale w praktyce to dużo nieuporządkowanych i nieprecyzyjnych wytycznych.

Życzę Ci samych sukcesów. Niemniej gdyby coś nie szło, wiesz jakie jest rozwiązanie.
Nie bez powodu kilka lat poświęciłem na opracowanie metodologii. Takie pobieżne i ogólnikowe stwierdzenia to jakby sądzić, że będziemy mistrzem koszykówki, gdy “codziennie będziemy lepiej rzucali do kosza”. A choroba uzależnienia to wiele przeplatających się z naszym życiem wewnętrznych tematów.

Więc rozumiejąc subiektywność wiemy jaka jest droga – wewnętrzna, w siebie.
To, co uważamy za rację w 99,9% to zupełne bzdury i urojenia.

Prawda jest znana od zawsze, tysięcy, tysięcy lat i jest niezmienna. Umysł nagle niczego nie wymyśli, a już na pewno nie prawdy.
Więc elementem dojrzałości, prawdziwej dojrzałości jako żywa istota jest odpuszczenie dumy.