Poza tym, co mam rano zanotowac, jak juz sie budze i od razu czuje pozadanie?
To nie pożądanie, tylko CHĘĆ obejrzenia porno, by stłumić odczuwane niskie emocje.
Ta chęć to antycypacja nagrody i jest rezultatem dążenia umysłu do tego, czego on chce.

A umysł chce nagrody. Porno to “tylko” środek do tego. Gdyby dawało Ci tę nagrodę żucie starych skarpet, budziłbyś się rano z pragnieniem żucia starych skarpet.

A dlaczego mam w ogole nadawac etykietki temu co czuje?
Nie masz nadawać żadnych etykiet.
Masz w ogóle sobie uświadomić, że coś czujesz “pod” tym pożądaniem. Jeśli masz problem z uświadomieniem sobie tego rano, wykonaj notatki przed snem, bo rano umysł chce uciec zazwyczaj od tego, z czym położyliśmy się spać.

Rano nie czujesz (tylko) pożądania, tylko myśli o nim umysł, naciska na to.
A naciska, byś uniknął odczuwania tego, co tłumisz za pomocą porno – wstydu, winy, apatii, żalu, strachu.

Nie masz etykietkować, tylko UŚWIADOMIĆ SOBIE, ŻE TO CZUJESZ. Bo gdy sobie to uświadomisz i poczujesz, będziesz mógł się z tego oczyścić – uwolnić to.
Bez świadomości tego nie masz żądnych opcji, tylko być dalej oczarowany myśleniem.

Bodajże pan Hawkins mowil, zeby tego nie robic?
Tak, bo on mówi, by nie etykietkować tego, co czujemy.
Nazywanie nie jest ważne, by coś uwolnić, to prawda.

Ale czy Ty rano uwalniasz? Nie. Tylko słuchasz się umysłu jak niewolnik.

Poprzez notatki masz wyjść z umysłu. Przestać sądzić, że to Ty pożądasz czegokolwiek, bo to nie Ty, tylko umysł.
A umysł nie ma zdolności odczuwania. On tylko chce. Rano czujesz chcenie, a nie pożądanie.

No chyba, że również w emocjach, które chcesz stłumić jest i pożądanie wymieszane z innymi emocjami.

Jeśli rano masz problem, ok. Zacznij notować to, co czujesz w dalszej części dnia. Bo skoro dzień zaczynasz od chęci ucieczki, to nosisz to w sobie cały czas “prawie na powierzchni” świadomości.
Więc na pewno czujesz to dużo częściej.

Wczesniej pisales zeby uwalniac to, co czujemy w danej chwili. Co mi da nazwanie tego?
A to, że nazwać możesz tylko to, co czujesz.
Gdy więc nauczysz się to świadomie czuć – pozwolisz sobie w ogóle na to – automatycznie będziesz miał możliwość uwolnienia tego.
A teraz siedzisz tylko w umyśle, oczarowany nim – zahipnotyzowany i robisz tylko to, do czego Cię zachęca.

Wzięcie kartki papieru, zastanowienie się co czujesz i zanotowanie tego zatrzymuje mechanizm nawyku i umożliwia podjęcie świadomej decyzji, innej niż nawykowa.
Masz jedynie pozwolić sobie dostrzec, że czujesz emocje, że to tylko emocje, a nie koniec świata. I przestać się słuchać umysłu jak jego uniżony sługa.

Poza tym Hawkins swoje książki kierował do ogółu ludzi. To co ja mówię jest skoncentrowane na uzależnionych i z mojego doświadczenia jest dla nich bardzo pomocne.

Mam po prostu jakies uczycie, ktore trzeba uwolnic.
Nooooo, a jakie jest to “po prostu uczucie”, które trzeba uwolnić?
Sam przed chwilą napisałeś, że jest ich mnóstwo “i koniec”.

Jak zle mysle,
Nie Ty myślisz.
Przepisujesz tylko mentalizację umysłu.

to mnie naprostuj.
Cały czas Cię prostuje, a Ty dalej swoje.

A z tym przykladem podejscia do kobiety i zmierzenia sie ze strachem, to wedlug mnie to nie jest zadne uwalnianie, czy tam odpuszczanie, tylko po prostu przelamywanie sie.
Nie według Ciebie, tylko według Twojego papającego umysłu, od którego nie potrafisz się jeszcze odróżnić.
To raz.
Dwa – mówi on to głównie na bazie dumy. A ją możesz uwolnić. No ale konieczna jest świadomość, że w ogóle ją czujesz. Bez notatek, co widać, nie dasz rady tego sobie uświadomić, bo będziesz tylko widział myśli.

Jeśli będziesz trzymał się strachu, brał go ze sobą do interakcji licząc, że on sam zniknie, no to tak – to nie tylko “przełamywanie się” (cokolwiek to znaczy) ale i oczarowanie.
Więc prędzej czy później nastąpi rozczarowanie.

A w uwalnianiu piszę jak byk – USTAL INTENCJĘ UWOLNIENIA, czyli aby puścić się emocji. Zaakceptować ją i pozwolić jej minąć.

Sam więc decydujesz co zrobisz z emocją podczas działania.

Potrafie to zrobic.
Na pewno?
To “przełam się” rano, gdy czujesz pożądanie.
Wstać od razu, gdy się obudzisz, umyj się, ubierz i idź chętnie wykonywać swoje obowiązki.
A potem następnego dnia.
I następnego.
I tak 365 razy każdego roku.

Hawkins pisal, zeby uwalniac na lezaco, z zamknietymi oczami, w Metodzie Sedony z zamknietymi, lub otwartymi ale nikt nie pisal, ze trzeba wykonywac dzialanie, zeby uwolnic emocje.
Ja też tego nie pisałem. Nie na początku.
Bo na początku uzależniony nie tylko ma tak wielki opór do emocji ale też nie rozumie co ma robić i jest zahipnotyzowany umysłem, że by padł podczas działania.

Ja też mówię wprost w instrukcji, by uwalnianie zacząć praktykować w zamkniętym pokoju i też zalecam zamknąć oczy.

Dopiero potem, gdy już nabierzemy doświadczenia w uwalnianiu i troszkę się uspokoimy, bo zobaczymy, że emocje to nie żadne potwory, które mogą nas zranić, należy zacząć przenosić uwalnianie do codzienności, a także wprowadzić świadome dążenie do ustalonych pozytywnych celów i podczas ich realizowania uwalniać emocje i opór.

W tym jest wlasnie problem, bo to emocje blokuja czlowieka przed wykonaniem dzialania.
Bzdura.

Człowiek sam wybiera opieranie się emocjom, czyli niechęć. Automatycznie obniża się jego poziom energii, no i oczywiście znika chęć, bo osoba wybiera niechęć.
Więc znika chęć względem czegokolwiek innego, w tym działania.

To nie emocje to ograniczają. Ale ludzie opierają się im i zrzucają na emocje odpowiedzialność. A ja mówię wyraźnie czym emocje są – są elementem wewnętrznego kompasu.
Więc mówienie, że emocje nas ograniczają jest jak mówienie, że kompas wskazujący północ nas ogranicza.
No może ogranicza, gdy byliśmy przekonani, że płyniemy na północ, a płynęliśmy na południe.

Dlatego też Odwaga to pierwszy STAN ŚWIADOMOŚCI (odwaga to nie emocje), w którym ŚWIADOMIE WYBIERAMY działanie POMIMO strachu, wątpliwości, wstydu, żalu, etc.
Bo uświadamiamy sobie, że nic nam nie grozi nawet, gdy nasz umysł paple.

No ale do Odwagi wzrastamy poprzez porzucenie dumy. A ty na razie nie chcesz porzucić dumy.

Bo jeśli teraz czujesz np. strach i opór, a umysł mówi, że to opór, by np. iść do pracy, to jest urojenie.
Bo ten strach i opór trzymałeś w sobie od lat, zanim nawet zacząłeś tę pracę. Więc one nie dotyczą pracy.
Ale my wierząc umysłowi – będąc nim zahipnotyzowanym – nie mamy pojęcia jaka jest rzeczywistość i wierzymy temu bełkotowi.

To, o czym piszesz, to jest zwykle przelamywanie sie,
Nie.
To co Ty piszesz, to Twoje interpretacje.
Gdybyś przeczytał instrukcję uwalniania, którą zasugerowałem w Programie, dostrzegłbyś, że zalecam to samo co metoda Sedony i Hawkins.

A uwalnianie w trakcie działania zalecam dużo później, np. po miesiącu REGULARNEGO, CODZIENNEGO (najlepiej przynajmniej 2 razy dziennie) uwalniania.
Więc przynajmniej po 50-60 czy więcej sesjach uwalniania samemu.

zeby podjac dzialanie.
Dlatego zalecam potem działanie, bo tylko zewnętrzne rezultaty pokazują nam czy faktycznie uwolniliśmy emocje i opór.
Jeśli nie wykonaliśmy pozytywnego działania, no to oczywistym jest, że dalej trzymamy się emocji i oporu. Czyli stref komfortu naszego umysłu.
Nie otworzyliśmy się, nie rozwinęliśmy się. Dalej wierzymy umysłowi, że bezpieczniej jest się ograniczać.

Ale na początku nie podejmowanie działania jest normalne, bo dopiero oswajamy się z emocjami – czyli tym, od czego uciekaliśmy jak od zarazy i to nieraz kilkadziesiąt lat.

I tutaj juz mi nie wmowisz, ze tak nie jest, bo znam to, poniewaz sam to przerabialem.
Nie wiem co przerabiałeś.
A ja nic nie zamierzam Ci wmówić, tylko przedstawiam fakty.

Nawet teraz – czy zanotowałeś to, co czujesz? Czy stałeś się tego ŚWIADOMY?
Nie masz nadawać etykietek ale przestać przepisywać mentalizację umysłu (jak kilka chujów w krótkim komentarzu) i pozwolić sobie CZUĆ. I wziąć za to odpowiedzialność.
Zacząć ignorować myśli, bo to bełkot i zacząć uwalniać ich źródło.

Bo tak możemy sobie fajnie pisać na Blogu, a nie uwolnisz nawet krzty tej dumy, winy, gniewu, żalu i oporu. Więc nic się nie zmieni.

Ok. Z racji wykonywanej pracy, to chcąc- nie chcąc muszę się cały czas “przełamywać”.
Sam wybierasz takie postępowanie.
Możesz puścić się emocji, ignorować myśli i skoncentrować się na realizowaniu INTENCJI tego, co masz zrobić.
Ale Twoją postawą jest “muszę, a nie chcę, bo może mnie spotkać coś złego”.
Stawiasz się więc w roli ofiary sądząc, że negatywności przychodzą z zewnątrz, np. od innych.

A uwolnienie oporu, winy, żalu i strachu spowodowałoby, że poczułbyś spokój. Pozwoliłbyś stać się temu, co się stanie i skupiłbyś się na DODAWANIU tego, co pozytywnego do swojego obowiązku.
Zaś inni odczuwając Twój spokój i czując, że od Ciebie płynie to co pozytywne, sami zareagowaliby pozytywnie.

Przypomnę, że na poważniejsze zmiany należy założyć kilkanaście godzin/20+ godzin uwalniania jednej emocji.

(Dużo kontaktu z ludźmi)
To nie jest źródło emocji.
Emocje wyciąga z Ciebie praktycznie byle co teraz.

Ale Ty się im opierasz. A opór to takie napieranie na emocje od wewnątrz. Dlatego jest Ci ciężko.
Uwalnianie to kompletne porzucenie tego nacisku na nie. Zostawiasz je samym sobą. Ignorujesz myśli i robisz to, co masz zrobić z jak najlepszą intencją.
A jeśli jest Ci ciężko podjąć działanie – ok – skoncentruj się na swobodnym pozwoleniu, by emocje trwały i upewnij się, że się ich nie trzymasz – pod żadnym pretekstem ich sobie nie tłumaczysz, nie racjonalizujesz, nie zrzucasz odpowiedzialności.

Jeśli chcesz zrozumieć na czym polega trzymanie się emocji, to w tym momencie spróbuj zrobić coś, czego pragniesz i nigdy tego nie zrobiłeś. Zobacz co zaczniesz czuć i jak zaczniesz wobec tego postępować. Np. pojawi się myśl – “Boję się TEGO”. I już wiesz, że trzymasz się strachu, bo wierzysz, że jego źródłem jest TO. A jak nie pozwalasz sobie na działanie, to trzymasz się oporu.

Zauważyłem, że teraz jest mi dużo łatwiej załatwiać sprawy i ogólnie przebywać i rozmawiać z ludźmi, niż jeszcze jakieś pół roku temu. Czy to nie jest czasem tak, że każdym “przełamaniem” się, żeby coś zrobić, uwalniane jest troszkę jakiejś emocji?
Skoro jest Ci łatwiej, to znaczy, że skorygowałeś choć trochę swoją postawę. Już trochę mniej “musisz”.
Głównym źródłem tego co czułeś i problemów była Twoja postawa, którą sam wybierałeś zawsze tak samo – “nie chcę ale muszę”.
A gdy po np. 40-tu razach robienia tego samego na siłę i po tym, że nigdy nie spotkało Cię nic złego, w końcu nieświadomie odpuściłeś choć trochę oporu.
Przy czym nigdy nie musiałeś się zmuszać i “przełamywać”, bo nie musiałeś trzymać się emocji i oporu, ani podejmować działania z pozycji ofiary.

Po prostu mam w pracy tak. że muszę iść i coś załatwić z klientem i nie ma zmiłuj. Idę i załatwiam, pomimo tego co czuję. Czy to jest to odpuszczanie?
A odpuszczasz? Robisz to? Wybierasz to świadomie? Taką masz intencję?
Jeśli nie, to nie jest to odpuszczanie, tylko napieranie na drzwi z obu stron i w końcu ze zmęczenia na moment przestajesz się opierać, robisz coś, a potem wracasz znowu do tego samego.

To jest pierwsza sprawa.
Druga sprawa to taka- czy wiesz coś o “integracji z cieniem”?
“Cień” to to, co sami uznaliśmy za złe i na różne sposoby zaczęliśmy od tego uciekać – w wypieranie, opieranie, bagatelizowanie, racjonalizowanie, tłumienie, oddawanie odpowiedzialności, odrzucanie, itd.

Dlatego najczęściej emocje stają się “częścią cienia”, bo ludzie zdemonizowali je jak ostatnie diabły. A emocje to po prostu informacje w formie energii. Tyle. Cały kufa kłopot, a ludzie się głowią od setek, jeśli nie tysięcy lat.

Uwalnianie emocji to już praca z cieniem. Zaś jego integracja to akceptacja tego co czujemy – uświadomienie sobie, czyli przyjęcie do świadomości, uznanie, akceptacja, uwolnienie.

Jest taka książka ” Oswoić swój cień” Jeana Monbourquette.
Nie znam.
Za to polecam “Nakarmić swoje demony” – Allione Tsultrim.

Ale Tobie na razie książek wystarczy.

Na tym forum: https://braciasamcy.pl/index.php?/topic/4551-uwalnianie-emocji/
omawiają ten wątek, jak i tez uwalnianie emocji.
Piszą też m.in. cyt: “Według Seligmana uwalnianie negatywnych emocji prowadzi tylko do błędnego koła napędzania się nimi, a radą na nie jest wyciszenie się i nie roztrząsanie tego co wzbudza złe emocje. ”
Pierwsze co mi rzuciło się w oczy to bzdurna generalizacja. Co to w ogóle znaczy “uwalnianie negatywnych emocji prowadzi TYLKO do błędnego koła napędzania się nimi”?
Może prowadziło TYLKO autora tego komentarza. Bo zdecydowaną większość moich Klientów prowadziło do uwolnienia od negatywności.

Więc widać wyraźnie, że autor boi się odczuwać. Po prostu. Nie rozumie emocji, nadal stawia się jako ich ofiarę.

Poza tym co będziemy robić zależy od nas. Czy sami wykorzystamy emocję, by usprawiedliwiać nią swoje postawy, decyzje?

Ty sam przecież szukasz w wypowiedziach innych potwierdzenia Twoich własnych, nieuświadomionych wyborów. Mówiłeś, że “emocje blokują człowieka”.
I autor tego komentarza mówi to samo.
I dla Ciebie to już jest potwierdzenie Twojego przekonania. I dlatego prosisz mnie bym przeczytał komentarze i liczysz podświadomie, że przyznam Ci rację, że emocje naprawdę ograniczają i lepiej o nich zapomnieć i się nimi nie zajmować.

Dlatego zaraz podkreślę, że nic nie wiemy o tych ludziach – ani ich poziomie świadomości, ani podświadomości, ani karmie, ani intencjach.
Więc powoływanie się na ich komentarze jest z góry skazane na utrzymanie własnych iluzji.

Jak byś miał czas, to mogłbyś przeczytać ten wątek i napisać, co o tym myślisz?
A co ja mogę sądzić o tym?
Masz grupę ludzi, każdy na swoim poziomie świadomości, ze swoimi – SUBIEKTYWNYMI – doświadczeniami, interpretacjami, etc.
Nie znam ich intencji, nie znam celu, w którym oni się wypowiadają, nie wiem czy dążą do tego samego. Wielu z nich pewnie dąży do utrzymania i udowodnienia swojej racji, niewykluczone, że niskiego poziomu, a może nawet po prostu negatywnej.

Każdy mówi to, w co wierzy. I już.

A jak to jest zgodne z rzeczywistością trzeba by skalibrować, bo domyślanie się to z góry skazane na porażkę przedsięwzięcie.

Szczególnie o tym cieniu i o tym że uwalnianie emocji “szkodzi”? Ciekawi mnie to bardzo. Dzięki.
Uwalnianie emocji szkodzi ego.

Człowiek, który poleca książki Grzesiaka – gościa, który na swojej stronie internetowej w tle miał powtórzone słowo “ja” mówi samo za siebie.
Jeśli książka kalibruje się wysoko, to pamiętajmy, że chodzi o wiedzę i jej realny wpływ po zastosowaniu.
Ale należy zdać sobie sprawę, że kluczem w kalibracji jest wzięcie pod uwagę nas i naszej intencji.
Czyli poziom kalibracji książki to jedno ale jej użyteczność dla nas w danym problemie to zupełnie inne pytanie.

Książka może kalibrować się wysoko ale kompletnie nie zawierać żadnej pomocy dla nas.

Odnośnie uwalniania emocji i samego doświadczenia.
To, co należy zrozumieć to spójność i uziemienie.
Po oczyszczeniu się z warstwy/warstw emocji nie lecimy do kolejnych i kolejnych z pianą na ustach.
Rozumieją to ludzie trenujący – potrzebny jest odpoczynek, regeneracja po treningu.
I nikt nie bierze się za ogromne ciężary na początku.

A jednak w przypadku emocji – pogubienie z poplątaniem, chaos, kosmosy.
No ale z drugiej strony i trenujący biorą sterydy. A ci co się pchają do uwalniania czy “duchowości” jakkolwiek ją rozumieją, biorą różne środki, nieodpowiedzialnie i się dziwią, że potem pół roku ich męczy-dręczy.

Uwalniamy emocje i opór dotyczące jakiegoś zagadnienia w naszym życiu. Wybieramy chęć, akceptację, radość, spokój. Pyk.
Zajmujemy się nim. Rozwiązujemy problem, wykonujemy obowiązek. Pyk.
Przechodzimy do kolejnego. Pyk.

Wybierając większy cel albo większy problem, ujawnią głębsze warstwy emocji i oporu. Robimy to co wcześniej. Pyk.

Ale jednak wiele osób traktuje emocje i ich uwalnianie jak jakąś odłączną od reszty życia czynność. Magiczne zaklęcie.

W tych komentarzach koleś, który najprawdopodobniej sam nic/niewiele robił w temacie uwalniania emocji, poszedł na Ayahuascę. I potem dziwi się, że dostał po dupie.
“Świętą medycynę”, bo tym są te rośliny, zażywamy w sposób odpowiedzialny. Z odpowiednią intencją. Z miłością i szacunkiem. Jak nie potrafimy, nie bierzmy.
Bo w ich przypadku “ostrzeżenie o raku” jest jak najbardziej realne. Jak ktoś nie rozpoznaje tematu dokładnie, niech chociaż weźmie odpowiedzialność za rezultaty.

Ważne też, by całość odbywała się w otoczeniu miłości. Czy takie otoczenie zapewnił prowadzący? Nie wiemy.
Z jaką intencją ten człowiek to przyjął? Nie wiemy. To, co przeżył w trakcie i to, co mówił o tym – że przez pół roku zastanawiał się nad psychiatrą czy egzorcystą pokazuje skalę niedojrzałości i głupoty w tej “ceremonii”. OBOWIĄZKIEM prowadzącego było zadbać o każdego. A nie zrobić imprezę, zgarnąć kasę, pomasturbować się mentalnie i do domu.

Zapewne robili to sobie dla jaj, dla zabawy, bo Aya była popularna, była na to moda. A może ten cały prowadzący chciał się dowartościować czego to on nie robi i wrzucił fotki na fejsa…

A jeden z uczestników dostał po dupie, a potem mówi jakie to emocje to demony. Dżizas.

Gdyby tak pouwalniał sobie odpowiedzialnie bez “łomów świadomości” dostrzegłby wyraźnie, że emocje ułożone są warstwami.
I do głębszych dochodzimy uwalniając te płytsze. W ten sposób niejako się “zaprawiamy”.
Bo każdy dostaje to na co jest gotowy.
A że on dumnie sądził, że jest gotowy zajrzeć głębiej – no to hej! Nikt go nie zmusił siłą wziąć Ayę.

I ja nikogo nigdy do tego nie zachęcałem.

Poza tym podczas takich ceremonii zaciera się granica obecnej inkarnacji i odsłonić się mogą wglądy w poprzednie, w których np. ktoś nas zamordował (co teraz nasz rozsądek tłumaczy to sobie przez obrazy jakie widział w filmach, grach czy w internecie). I się robi kłopot.
No ale jak ktoś wyważa drzwi zamiast je spokojnie otwierać, to niech weźmie za to odpowiedzialność.

Emocje nie mają z tym nic wspólnego. To co czuł, sam wybrał. Mógł zaakceptować to, co przeżywał już w trakcie i przez pół roku.
Ale on przez pół roku walczył. Opierał się. DEMONIZOWAŁ. Dlatego jego wyobraźnia podsuwała mu wizje demonów.

A może odwiedził tzw. niższe astrale – piekła, do których jest/był podczepiony? Nie wiem.

Ale wklejanie tych doświadczeń w wątek o emocjach to jak wklejanie doświadczeń ze wspinaczki na Mount Everest na forum dla rozgrzewających się na bieg przełajowy na 500 metrów.

No bo co – strach przed podejściem do kobiety to wielki demon z piekła, co nas trzyma za jaja? Nie. To emocja, której sami się opieramy i to działanie ją z nas wyciągnęło RAZEM Z naszą negatywną postawą odnośnie siebie, kobiet, tego co chcemy zrobić… a w ogóle JAKA JEST INTENCJA tego, co chcemy zrobić – podejść do kobiety? Kto w ogóle zdaje sobie z tego sprawę? Prawie nikt.
Więc nie dziwmy się, że czujemy opór i emocje. Bo emocje – a emocja to ENERGIA W RUCHU – informują nas o jakości naszej świadomości. W tym o naszym nastawieniu i intencji.
Jeśli robiąc coś czujemy się źle, tak do tego podchodzimy. Tyle.

Ale najlepiej zrzucić odpowiedzialność na emocje. Emocje to element kompasu ale panowie o tym nie mają pojęcia. Nazywają emocje złymi. Hawkins nazywał niektóre emocje złymi dla uproszczenia. Bo gdyby w książce na tak poważne tematy jeszcze zaczął się rozpisywać o emocjach, to by się ludziom poprzepalały obwody. Więc po prostu napisał – “Złe emocje uwalniamy. Cześć.”
Poza tym Hawkins doskonale wiedział, że nic na tym świecie nie jest złe. Wszystko jest jakie jest. Ale tego stwierdzenia też ludzie nie są w stanie przetworzyć.

Realnie uznawać je za złe, to jakby uznać za Wschód na kompasie za zły. Albo zachód. No wschód można uznać za zły ale tylko jeśli płynęliśmy na wschód a nasz cel był na zachodzie. No ale jaki to ma sens demonizowanie wschodu?
Wybierzmy zachód, puśćmy się wschodu. Po co się opierać innemu kierunkowi, niż wybieramy?
Ale jeśli zaczniemy walczyć z obecnym kierunkiem, no to możemy sobie walczyć i nawet zniszczyć okręt.

Nikt nikomu nie każe schodzić tak głęboko do podświadomości.
Nasi rodzice jakoś poradzili sobie bez tego. Ale było im najczęściej trudno.
Więc my bądźmy mądrzejsi ale nie bądźmy głupcami. Oczyszczajmy się warstwami. Bierzmy tyle “na klatę” ile zdołamy unieść. No, może trochę więcej, niż podpowiada nam “wygodny umysł”. I już.
Nie ma co się zarzynać. To, że zmierzymy się z ogromnym strachem co nam da? No pewnie się skulimy i zaczniemy ssać palec. Tak samo jakbyśmy spróbowali podnieść 200 kg nie podnosząc nawet kilku razy 20 kg. Ale jakoś nikt potem nie jedzie do psychiatryka.

Są dwie szkoły radzenia sobie z negatywnymi emocjami:
1) pozwolenie na przeżywanie
2) zabijanie ich w sobie
Jezu Chryste.
No to powodzenia z “zabijaniem wschodu” na kompasie.

Poza tym – czym to się różni od sytuacji, że jesteśmy plemieniem, spotykamy drugie plemię, w którym coś się nam nie podoba, np. jak pachnie i z dwóch wyborów – poznać, zaakceptować, nauczyć się współżyć lub napierdalać maczugami wybieramy napierdalać maczugami?

No zastanówmy się jakby się nam pływało z kompasem, który nie działa? W który uderzyliśmy kilkanaście razy maczugą? Hmm?

Emocji nie można zabić, BO TO ENERGIA!!!!!!!!!!!!!!!!!!!11111!!!11!1!1

To “zabijanie” to tłumienie. To używanie siły, by energie te w sobie zatrzymać. To dodatkowe ranienie siebie od wewnątrz.
No chyba, że za słowem “zabijać” kryje się coś, co ma cokolwiek wspólnego z życiem. Ale dlaczego więc metoda nazywa się “zabijanie”? I to “w sobie”?

Widzimy jak ludzie traktują emocje – jakby dopiero wyszli z jaskini, patrzą, a tam żuczek chodzi po ziemi. No co tu zrobić – głowi się całe plemię. Może pier***ć maczugą?
Jeb! Żuczek zniknął! Brawo! Sukces!
Patrzą, a tam dzik! No co z tym fantem zrobić? Większy, może krzywdę zrobić. No to go trzeba pier***ć maczugą parę razy! Brawo! Sukces! Po problemie!

Patrzą, a tam stado dzików! O nie! No to albo trzeba wojny, albo uciec.

…

Naprawdę tak chcemy żyć w sobie?

Emocje to energia, a to oznacza, że próby jej zdławienia, demonizowania, wypierania, “zabijania” to dławienie, demonizowanie, wypieranie i zabijanie energii w sobie.
Życia.

A za chuje jeszcze raz przepraszam. Już nie będę.
Nie chodzi o to, byś przeprosił, tylko zrozumiał dlaczego w ogóle toto wypisywałeś?
W czym miało to pomóc, czemu służyło?

I czy zaprzestanie cokolwiek zmieniło na lepsze, w czymkolwiek Ci pomogło?
Bo dopóki ŹRÓDŁO tego, co robiłeś nie zostanie rozpoznane i skorygowane, znajdziesz sobie inny, równie bezowocny “sposób komunikacji”.
Podkreślam, że robiłeś to na publicznej sekcji, do której każdy ma wstęp.
Więc zostawiłeś swój podpis.
Mnóstwo ludzi zignoruje nawet treść merytoryczną i niosącą wartość i dostrzeże niedojrzałość, wulgarność, przelewaną frustrację.
Tak było w moim przypadku, gdy sam użyłem parę razy wulgaryzmów i sobie to ludzie pointerpretowali po swojemu mając gdzieś mega wartościowy przekaz. Łotewer.

Jeszcze kilka komentarzy odnośnie komentarzy z tego forum.

Dalej widzimy jak ktoś triumfalnie projektuje swoje niedojrzałe postępowanie i zrzuca odpowiedzialność na emocje:
Pierwsza szkoła według mnie jest głupia, tłumaczy to dokładnie Inteligencja Emocjonalna, bo gdy sobie pozwalasz na przeżywanie negatywnej emocji to ona cię jeszcze bardziej nakręca, niejako spirala.
Emocja nikogo nie nakręca! Bo czy kogoś nakręca do silniejszego utrzymywania kierunku na wschód, gdy zorientujemy się, że płyniemy na wschód, a chcielibyśmy na zachód?

No przecież to bzdura.
Ale potrzebna jest ŚWIADOMOŚĆ tego, co robimy, jak postępujemy.
Autor tego komentarza takiej świadomości nie ma i wymyśla bzdury.

Poza tym jeszcze krytyczna rzecz – komentujący sądzą, że to oni coś robią z emocjami. Ale tak nie jest.
Energia płynie sama. To my – poprzez naszą świadomość, w tym intencję – jedynie wyznaczamy dla niej kierunek.
Opór blokuje przepływ. Utrzymywanie negatywności również blokuje przepływ. Bo emocje nie mogą z nas polecieć do kogoś. Więc nienawiść do kogoś to robienie krzywdy tylko sobie.
Strach “przed” czymś to robienie krzywdy sobie. Bo czy naprawdę potrzebujemy się np. bać terrorystów, by unikać miejsc, w których ostatnio atakowali?
Po co nam ten strach? Skoro wierzymy, że strach nas paraliżuje, to po cholerę go w sobie trzymamy? Przecież gdy spotkamy terrorystę, to strach nas sparaliżuje, nie uciekniemy i terrorysta nas zabije – no sami się o to prosimy! Ale nieeeeeee, lepiej “się bać”. Nie lepiej wybrać rozsądek i spokój?

Ok, nieco dalej już widzimy, że ludzie uwalniają, oczyszczają się, wybierają pozytywności i nagle niesamowite! No obcy człowiek powie “dzień dobry!” No inna planeta! Szok! Niedowierzanie! Albo ktoś się pierwszy odezwie! Boże, musisz istnieć! Człowiek się do mnie odezwał!

Widzimy w jakiej mentalizacji żyli ludzie, którzy nigdy się nie oczyszczali emocjonalnie. Bełkot ich umysłów przesłaniał im wszystko, co pozytywne. Czyli większość.
No a kto by się odezwał do człowieka, od którego “wali” na kilometr? Hmm?
Przecież ludzie naokoło też wypierają emocje. I jak podświadomie czują w nas to, co wypierają w sobie, dlaczego mieliby ryzykować, że to z nich wyciągniemy?
Ale jeśli to zaakceptujemy, przestaniemy demonizować, inni naturalnie poczują się dużo, dużo lepiej.

Dodam, że to nie tak, że ja uważam, że oni robią cokolwiek źle. Mówiłem, że każdy z nich interpretuje, postępuje wobec własnego poziomu świadomości i tego, czym został zaprogramowany. Każdy jest inny. Kilka osób pisało o pozytywnych doświadczeniach, niektórzy o negatywnych. Dostrzegamy więc SUBIEKTYWNOŚĆ doświadczeń.

A potem jakieś krokodyle znowu…

To ja się pytam – kiedy Jezus czy Budda mówili o krokodylach? O osiołkach mówili, a osiołków naokoło dużo.

To jest ciekawe, że poczytałem tyle pozytywnych relacji, a Ty z całego wątku wyjąłeś cytat – “Według Seligmana uwalnianie negatywnych emocji prowadzi tylko do błędnego koła napędzania się nimi, a radą na nie jest wyciszenie się i nie roztrząsanie tego co wzbudza złe emocje. ”
Wiesz kto to jest w ogóle ten Seligman? Czy jego zdanie cokolwiek jest warte?

Tutaj widzimy jak niezrozumiane są emocje:
Tycie, lub niedowaga może być spowodowane emocjami. Mam kumpla który wiele lat przerabia temat,
je może połowę tego co ja (jak nie mniej) i wygląda świetnie, masa ciała idealna.
Jak nie jesz pod wpływem emocji, to sam czujesz czego potrzebujesz, poza tym emocje zabierają energię.
“Jeść pod wpływem emocji”. Nie. Sami oddajemy odpowiedzialność za emocje. Poza tym to nie decyzja podjęta na bazie emocji, by zjeść ale na bazie OPORU stawianego emocjom. To opieranie się powoduje uczucie pustki, bo opór to niechęć. A więc blokada wewnętrzna. Dlatego pojawia się uczucie braku. A nasz umysł z braku lepszego pomysłu namawia nas do zjedzenia czegoś, by zagłuszyć, czyli stłumić to uczucie czymś słodkim lub tłustym.

“Emocje zabierają energię”. O matko… To tak jakby powiedzieć, że lód zabiera wodę. Emocje TO ENERGIA. To, co zabiera energię to opieranie się im.
Akceptacja emocji pozwala im swobodnie płynąć, co nie zmniejsza energii, bo nie poświęcamy jej na stawienie oporu ładunkowi emocji.

Widzimy jak nieświadomie postępują z emocjami te osoby – nawet nie są świadome własnej postawy odnośnie emocji i wierzą, że to emocje wpływają na nich negatywnie.
Ale to, że w ogóle oni noszą w sobie te emocje i dlaczego powstały TO REZULTAT postawy tej osoby odnośnie różnych aspektów swojego życia.

Reszty nie widzę potrzeby komentować i czytać, bo to już osobiste, subiektywne doświadczenia. Można spędzić całe życie czytając co tam inni przeżywają i jak to interpretują, a samemu nie zmienić/uzdrowić siebie nawet o 1%.

Masz więc przykłady, że działa i sam wiesz jak postępowałeś, co czujesz, w jakich sytuacjach, masz cały Program. Wszystko masz.

Nie masz przeczytać raz jeszcze wszystkich Modułów.
Bo tak robiłeś do tej pory – 1 000 stron czytania, pół godziny stosowania narzędzi.

Tym razem zmień ten stosunek – pół godziny czytania i 1 000 godzin stosowania narzędzi.

Możesz przeczytać cały Program i 50 razy i nic się nie zmieni.
No bo co da Ci przeczytanie o nawykach jeśli nawet raz nie siadłeś i nie kapnąłeś się – “O kufa! Faktycznie czuję teraz opór! No bo nie chcę tego robić! No ale dlaczego tego nie chcę? A bo wierzę, że ten obowiązek jest źródłem wstydu i jak coś skopię to się w tym wstydzie utopię! Więc tak naprawdę unikam wstydu! Ale przecież wstyd czuję już teraz!
Niesamowite! Więc jakbym teraz oczyścił się z tego wstydu i oporu, to przestanę się bać tego obowiązku i zrobię go z radością!”

Co da Ci przeczytanie Programu nawet 50 razy, jeśli poczytasz o medytacji, raz czy dwa będziesz medytował, a potem w sytuacji emocjonalnej każdą myśl będziesz uznawał za (nie)święte przykazanie – czyli jak zobaczysz myśl, że “nic nie ma sensu, jestem do niczego”, to od razu uznasz ją za wyznacznik życiowy i wszystkie swoje działania oprzesz na bazie tej bzdury?

Co da Ci przeczytanie Programu nawet 50 razy, jeśli w Raporcie nr 5 wybrałeś do korekty postawę użalania się, a po pierwszym małym błędzie znowu będziesz się rozpływał w użalaniu?

Więc czytaj 10-20 razy wolniej i stosuj narzędzia 10-20 razy bardziej regularnie, dokładnie, ze zrozumieniem.

Bo nie wyleczy Cię wiedza, tylko to jaki się staniesz. A jeśli Ty nie będziesz się stawał np. bardziej akceptujący (czyli rozpoznasz i odpuścisz/przepracujesz to czym blokowałeś akceptację), nic się nie zmieni.

No mogę powiedzieć 2 rzeczy poza tym, co już mówiłem:
1. Każdy powinien zapoznać się z pracą dr Hawkinsa. Świat stanowczo zmieniłby wreszcie kierunek na pozytywny.
2. Autorzy artykułu stosują cytaty, tak jakby nie mieli własnych doświadczeń, wglądów pokrywających się z Jedną Prawdą.

Intencja nie istnieje tylko w ogromnym polu mocy nazywanym Miłością. Mówiłem, że wszystko robimy z intencji. Każde zwierzę ma nawet własną intencję istnienia. Człowiek również.
Tak jak temperatura nie istnieje tylko powyżej 20 stopni Celsjusza. Ale poprzez nasze intencje będzie nam w życiu “cieplej” albo “chłodniej”, bo dotrzemy tam, dokąd zmierzamy. A to determinują nasze intencje.

Nie ma błędu.

Błąd jak zawsze zawiera się w niezrozumieniu kontekstu.

Przykład porównujący puszczanie emocji i myśli z puszczaniem długopisu (które sam stosuję) to jedno i to samo, tylko w jednym luzujemy uchwyt dłoni, a w drugim “uchwyt” mentalny. Zaś długopis nie znika. Tylko leci i sobie potem spokojnie leży na ziemi. I nie ważne już co się z nim stanie. Można go odłożyć ale już spokojnie go trzymając i nie projektując na niego żadnej negatywności.

Chodzi o to, że ludzie próbują to zrozumieć. Ale nigdy tego nie robią.
Czy oni zanim zrobili kupę próbowali zrozumieć jak mają to zrobić? Nie. Puszczali ściśnięte mięśnie i pozwalali nieczystościom wylecieć samym. Bo istotniejsze było pozbycie się tego, a nie unikanie przykrego zapachu i konieczności poświęcenia czasu i użycia papieru toaletowego.

Dlatego najlepiej coś zrozumieć robiąc to.

Wybierzmy najprostsze ćwiczenie. Np. myśl “muszę iść do pracy” i zasilające ją poczucie winy.

Praktycznie każdy przynajmniej raz tak miał, więc każdy może to zrobić.
Kluczem jest przede wszystkim zdać sobie sprawę, że tak podchodzimy do pracy oraz że coś czujemy – opór, winę.
To połowa sukcesu.
Bo uwalniania sobie nie wymyślimy kiedyś. Możemy je przeprowadzić tylko w chwili obecnej.

Następnie gdy już zdajemy sobie sprawę, że w danym momencie czujemy winę i utrzymujemy, że musimy coś zrobić, dostrzeżemy, że towarzyszy temu napięcie.
Chodzi o to, by dostrzec, że sami blokujemy się wewnętrznie. Coś robimy w sobie, coś negatywnego.
I gdy zdamy sobie, że to robimy, możemy przestać. Po prostu. Bardzo pomaga oddech – regularny i dość głęboki.

I wydaje mi się, że problem polega na tym, że ludzie nie chcą sobie uświadomić fundamentalnego faktu – emocje nic im nie robią, to oni robią coś emocjom – napierają na nie i trzymają się ich.
Przykład z pracą łatwo to ujawnia – no bo czy poczucie winy uniemożliwia nam cokolwiek, np. uśmiechnąć się, radośnie i chętnie wstać i uczciwie pracować 7,5 godziny? Nie.
To ludzie sami wybierają opór i własne postawy racjonalizując to tym, co czują. Trzymają się tego i mówią – “Aha! Czuję winę, to mogę wybrać niechęć i ją w sobie utrzymywać”.

Ja tak miałem. Ale naprawdę szczerze wierzyłem, że nie mogę się uśmiechnąć. Bo nawet nie dostrzegałem, że sam wybierałem, by trzymać się oporu, winy, wstydu, żalu, gniewu czy dumy.
Tym samym gdy je czułem, wierzyłem, że to one mają moc nade mną. Myśli stanowiły potwierdzenie tego.

Zaś każda metoda uwalniania przede wszystkim rozpuszcza te iluzje. To my trzymamy się emocji i myśli, nie odwrotnie.
A skoro tak, to możemy się ich puścić.

No tylko wraz z tym należy zrezygnować z korzyści trzymania się ich, czyli np. przestać oddawać odpowiedzialność na współpracowników, że są jacyś – negatywni w jakimkolwiek znaczeniu.

Czy robienie sobie krzywdy i zrzucanie za to odpowiedzialności na innych można uznać za objaw zdrowia? Nie.
No ale ktoś się trzyma myśli – “On/ona/oni mnie denerwuje(ą)!” I już! Koniec! Jesteśmy ofiarą, inni odpowiadają za nasze samopoczucie i tyle!
A metody uwalniania pozwalają się temu przyjrzeć, że NIEZALEŻNIE co robią inni, my możemy puścić się emocji i pozwolić sobie poczuć spokój, a nawet radość.
Bo nic i nikt nas nie ogranicza, prócz tego, czego sami się trzymamy.
Ile osób przyjrzała się temu co czuje i co z tym robi? Większość postępuje tylko ślepo tak jak mentalizuje ich umysł.

Ja pod artykułami widzę dialogi osób, które za bardzo nie doświadczyły na czym polega odpowiedzialność i uwalnianie.
Mówią o boskim świetle, a nadal widzę mylą duszę z umysłem.

I przypominam, że dla jednego “zadziała coś”, a dla drugiego nie, bo nie chodzi o to, co robimy ale kim się stajemy.
Dwóch facetów wyglądających tak samo może podejść do kobiety, powiedzieć to samo i z jednym się umówi, a z drugim nie.
Bo to co determinuje rezultat to intencja – to kim wybieramy być (np. w danej sytuacji). Jeden wyglądając tak samo i mówiąc to samo chce wziąć, a drugi dać.
I wspaniały rezultat będzie miał ten, co chce dać. A nawet jeśli kobieta mu odmówi, to ten co chciał dać nie zacznie z tego powodu cierpieć, nie poczuje bólu.
A ten co chciał wziąć poczuje.

W uwalnianiu to samo – jeśli nie chcemy stać się bardziej pozytywną osobą, no to nici z uwalniania, bo jego rezultaty też determinuje intencja.
Intencja by przestać się trzymać tego, czym ograniczamy w sobie pozytywność.

Pełno ludzi doświadczyło czegoś negatywnego ileś tam lat temu. Cała sytuacja mogła trwać kilkanaście sekund.
Ale przez to, że trzymają się oni emocji i swoich interpretacji tego, co się stało, taka sytuacja rozrasta się z kilkunastu sekund do kilkunastu lat, albo i dłużej.

Bo ktoś coś powiedział i nie możemy tego zrozumieć?
A czy ważniejsze jest zrozumieć dlaczego ugryzła nas żmija czy się pozbyć jadu?

Kilka faktów jeszcze o uwalnianiu, o których warto pamiętać:
– Emocje są ułożone w podświadomości warstwami. Warstwy determinowane są przez to ile danej emocji poczuliśmy i jak wiele oporu im stawiliśmy. Tym samym każda warstwa ma swój ładunek.
– Uwalnianym z podświadomości emocjom zawsze więc towarzyszyć będzie ten ładunek oporu, czyli siła niechęci, którą wybraliśmy i którą naparliśmy niegdyś na emocję.
– Uwalnianie oznacza, że pozwalamy ładunkom emocji się wyczerpać, a nie że emocja znika w 2 sekundy. W zależności od ładunku uwalnianie może więc w ekstremalnych przypadkach trwać nawet kilka dni. Co oczywiście nie oznacza, że będziemy przez kilka dni niezdolni do życia. Ot, będziemy czuli np. strach i tyle. Zero problemu, tylko troszkę dyskomfortu.

To wszystko.
Reszta zależy od naszej intencji. Bo jeśli uznamy, że nie, że potem, że niemożliwe, że to emocja się nas trzyma, etc., no to na własne życzenie przerywamy proces uzdrowienia.
I nasza postawa pokazuje to jak dalej potoczy się nasze życie. Bo czy wybraliśmy troskę, współczucie, wybaczenie? Czy zmieniliśmy się na bardziej pozytywnych choć o jeden stopień?
Czy dłuższy proces uwalniania wykorzystaliśmy jako kolejny argument do utrzymywania świadomości ofiary?

A co do Boga, bo się przewija w tych artykułach.
Jeśli szukamy jakiegoś punktu zaczepienia odnośnie jaka jest “rola” Boga w tym wszystkim, to najprościej ująć to tak:
Bóg ZAWSZE odpowiada – “Ok!”
:)
:) :)

Chcesz cierpieć? Ok!
Chcesz szczęścia? Ok!

I pokazuje nam to, jacy jesteśmy na przykładach różnych wydarzeń, osób, wyciąga z nas to, co blokuje np. szczęście czy bogactwo.
Ale niezmiennie zawsze jest OK!
Jak wybierzemy radość, a na ujawnioną blokadę – emocję winy czy gniewu już powiemy “tego nie chcę!”, to też “usłyszymy” OK!

Dlatego dość istotne jest zrozumieć, by kierować się tym, czego chcemy, a nie czego nie chcemy.
Niektórzy interpretują to, że podświadomość nie rozumie słowa “nie”. I dla niej “nie upadnij” brzmi “upadnij”.
Jeśli nie wybierzemy konkretnego kierunku, to życzenie “obym tylko nie upadł/a” doprowadzi do upadku ale dlatego, by pokazać nam co do niego doprowadziło.
I od tego czy to skorygujemy zależeć będzie czy upadniemy ponownie z tego samego powodu.

Powiem tylko tyle – skończ z czytaniem i zadawaniem pytań i weź się za stosowane instrukcji. Wybierz sobie jedną i zacznij to praktykować.
Sprzeczności są tylko w Twoim umyśle. Nie ma ich w treści moich komentarzy i książkach o uwalnianiu.
Ten cały komentarz to jedynie przepisany bełkot umysłu i jego rolą jest, byś nie przystąpił do uwalniania.

Wyjaśnię tylko raz jeszcze odnośnie 100 godzin uwalniania.
Emocje ułożone są w podświadomości warstwami. Jak klocki Lego – jeden na drugim.
Czerwony klocek, 2 niebieskie, 15 zielonych, 7 czerwonych, 4 niebieskie, itd.

W sumie na uwolnienie jednego ” koloru”potrzeba około 100 godzin, może więcej, może mniej.
Ale na tyle warto się nastawić.

Każda warstwa ma swój ładunek – 1 klocek, 2 klocki, 15 klocków, 7 klocków, itd.
Tutaj np. niebieskich klocków jest w sumie 6, a czerwonych 8, zielonych 15. Ale ułożone są warstwami.
Więc 8 czerwonych klocków uwolnisz najpierw uwalniając warstwę siedmiu “jednostek”, a potem jednej.

KONIEC FILOZOFII.

I uwalniamy “od góry”, warstwa po warstwie.

Czy moglbys Piotrze jeszcze jakos tak w prosty i zrozumialy sposob napisac czym jest intencja, bo sie spotkalem sie juz nawet z takim stwierdzeniem, ze jest to jakas niewidzialna sila pochodzaca od Boga itd. Ja myslalem, ze intencja, to jest po prostu zamiar. Jakis rezultat, ktory chcemy osiagnac poptzez zrobienie czegos.
Jak wszystko, zrozumienie wiąże się z poziomem, na którym postrzegamy daną rzecz.

Zauważ, że z lotu ptaka ocean to wielkie niebieskie pole. Można się jedynie domyślać co to w ogóle jest.
Z perspektywy człowieka ocean to dużo wody – można iść, iść ale w pewnym momencie porwie nas prąd lub zanurzymy się i nic nie będziemy widzieć. Więc ocean to dla nas tyle ile zobaczymy, doświadczymy, a reszta to domysły.
Ocean to coś zupełnie innego z perspektywy statku pływającego na wodzie, a coś zupełnie innego z perspektywy łodzi podwodnej.
Ocean to jeszcze coś innego z perspektywy przeróżnych zwierząt morskich.

I co najlepsze – wszyscy mają rację! DLA NICH ocean to to jak go postrzegają.
Ale to, że wszyscy mają rację nie oznacza, że to wszystko. Bo nikt nie ma pełnego zakresu – pełnego KONTEKSTU.

Rozumiesz?

Tak samo odpowiem na temat intencji.

W najbardziej “płytkim” rozumieniu intencja to zamiar. Coś, o co nam naprawdę chodzi.
Jednak nawet wiedza czym intencja jest, większość ludzi podejmuje działania w oparciu o nieuświadomione intencje, a potem wymyślają intencje, by pasowały do rezultatów. Najlepiej widać to w sądach – adwokat wymyśla dla oskarżonego takie intencje jego postępowania, by lepiej wyglądały w oczach przysięgłych i sądu. Ale to lucyferyzowanie rzeczywistości, której nie polecam.

Inny przykład to wymyślanie intencji przez facetów, którzy podeszli do kobiety, a kobieta zapytała się ich o co im chodzi. No i wymyślają – “Spodobałaś mi się”. To może być część prawdy. Ale głównym powodem było – “Jestem samotny, czuję się niewartościowy i wierzę, że jakbyś się ze mną umówiła, to zyskam w swoich oczach i naprawię swoje życie”. Kobiety często wyczuwają intencje i taka negatywna intencja bardzo obciąża psychikę. Kobieta czuje, że coś jest nie tak, że straci, że dla faceta jest źródłem – więc będzie on próbował jej to zabrać. Jedni chcą zabrać własną wartość, inni wziąć seks.

A wystarczy być szczerym w elegancki sposób. Tak, podobasz mi się, tak chcę z Tobą seksu (czasem już to wystarczy, by wszystkim było fajnie). Jedna uzna, że to za mało, inna, że to wulgarne, a inna, że bardzo odważne.

Inne, nieco głębsze rozumienie intencji to kierunek życiowy. Bo do każdej czynności mamy intencję – i zawsze wykonujemy działanie realizując tę rzeczywistą intencję. Ale możemy mieć też intencję nadrzędną. Nadrzędny kierunek. Np. może nim być unikanie emocji. Czyli to, co wybierają uzależnieni. Więc żyją sobie, coś robią, może nawet zakładają rodzinę. Ale gdy pojawi się dana emocje, to nagle wybierają nadrzędną intencję i wszystko podporządkowują względem niej. A jeśli ktoś się w nią nie wpisuje, staje się nawet wrogiem.

Stąd tak dużo problemów w związkach osób, z których przynajmniej jedna jest uzależniona od czegoś. Bo druga osoba naturalnie wyciąga z niej to, czego ona za wszelkę cenę chce unikać. Dla uzależnionego ta druga osoba staje się źródłem jej niedoli i dlatego dochodzi do rozpadu, a wcześniej nawet do strachu i nienawiści.

Gdybyśmy prześledzili swoje życie, możemy zobaczyć, że nieraz mogliśmy próbować coś realizować, a potem z jakichś niewyjaśnionych przyczyn sabotowaliśmy to – zatrzymywaliśmy się, nie pozwalaliśmy sobie na dalsze działanie. Tak jakbyśmy natrafiali na ścianę. Bo właśnie nasza nadrzędna intencja nie pozwala nam (sami nie pozwalamy sobie) iść dalej. Bo zazwyczaj jest nią unikanie tego, co wreszcie dotarło na skraj świadomości – prawie ujawniło się z podświadomości. I dopóki się z tym nie zmierzymy, co również oznacza skorygowanie nadrzędnej intencji, możemy się męczyć i nic się i tak nie zmieni.

Więc intencją może być założenie rodziny. Ale nadrzędną intencją jest np. duma – posiadanie racji. Więc jak urośnie nasze dziecko i już nie będzie się dawało programować naszymi negatywnościami, przestanie chcieć być kontrolowane i wiecznie sprawdzane, nagle stanie się dla nas źródłem bólu, niechęci. Potem słyszy się – “Najważniejsza jest rodzina”, a jak się przyjrzeć wzajemnym relacjom, to widzimy kłótnie, niechęć, niezrozumienie, brak zaufania, zrzucanie odpowiedzialności, obwinianie, itd.

To może już być dla Ciebie wystarczająca odpowiedź. Ale oczywiście to nie wszystko.

spotkalem sie juz nawet z takim stwierdzeniem, ze jest to jakas niewidzialna sila pochodzaca od Boga
Intencja to nie siła.

Gdybyśmy głęboko zrozumieli szeroki kontekest rzeczywistości – że WSZYSTKO JEST BOGIEM, w tym kompletny brak nadziei i sensu istnienia, jak i najbłęszy wymiar duchowej ekstazy, bo Bóg to nieograniczone pole mocy i miłości, dostrzeglibyśmy, że intencja to jakby ładunek, który determinuje ruch w tym nieograniczonym polu. Tak jak opiłek żelaza w polu magnetycznym. W zależności od jego ładunku jest przyciągany lub odpychany. Nie ma to nic wspólnego z tym czy pole go chce, lubi, nie chce, nienawidzi, karze. To wszystko bzdury. Opiłek sam decyduje gdzie się znajdzie w tym polu.

Tym jest intencja. Więc jeśli chcemy zmienić nasze położenie, determinuje to intencja. Jeśli nasz obecny ładunek jest ciężki – zwany karmą, losem, etc. – intencja ma być pozytywna. No bo wszystko, co “złe” mamy dlatego, bo nasza intencja była dokładnie taka. Jeśli spotykamy negatywnych ludzi, to dlatego, bo utrzymujemy w sobie takie jakości. Ok, nie zaprzeczam, że są ludzie, co chętnie by nas okradli i skatowali. Ale czy to wystarczający powód, by utrzymywać w sobie strach, poczucie winy, gniew, dumę? To nasz ładunek. Gdy troszkę zainteresujemy się duchowością, znajdziemy określenia jak wibracje, przyciąganie, itd.

Bo to część zrozumienia rzeczywistości. My odpowiadamy za swój ładunek. Budda, czyli osoba znająca możliwie szeroki kontekest z poziomu bycia istotą nazywaną człowiekiem, dostrzegł, że utrzymywanie urazy jest jak picie trucizny z nadzieją, że zaszkodzi komuś innemu. Należy przez to rozumieć, że trzymanie uraz to czysta głupota, bo to oznacza utrzymywanie w sobie negatywnego ładunku. Czyli w nieograniczonym polu będziemy dryfować tam, gdzie są dokładnie takie warunki (przypominam, że na tej planecie to nie przeciwieństwa się przyciągają, tylko następuje cały czas ‘wibracyjne zestrojenie’). Dążymy tam, jacy sami jesteśmy.

Więc jeśli ktoś nas opluje to szczytem głupoty jest utrzymywać niechęć do tej osoby, bo ta niechęć “dotryfuje” nas tam, gdzie będą nas opluwać jeszcze częściej. Należy oczyścić się z wszelkich negatywności. Czasem pomoże nam zdecydowana reakcja, by przekroczyć apatię, a czasem głęboka, wewnętrza praca nad wybaczeniem tej osobie i sobie (ten etap zawsze jest niezbędny). Sami musimy rozpoznać na jakim etapie jesteśmy.

Więc możesz codziennie myć zęby, bo tak wypada ale co jest główną intencją? Szukanie aprobaty innych, dopasowanie się, by zostać zaakceptowanym i uniknąć odrzucenia? Więc to co pozornie pozytywne tak naprawdę może napędzać bardzo niekorzystny dla nas mechanizm.

A czy czytales moze ksiazke “Potega intencji”, Wayne-a Dyera? Chcialem sobie ja kupic, ale wszedzie jest niedostepna.
Tej nie.
Ogólnie Dyer-a polecam wszystko.

Kalibracja pokazuje, że Dyer kalibrował się w momencie śmierci na poziom Miłości Bezwarunkowej. Więc kierowanie się jego zaleceniami pomoże nam przepracować całą osobistą karmę – więc wzrosnąć do Miłości Bezwarunkowej.

Podsumowując – intencja jest tym, gdzie dotrzemy. Jeśli naszą intencją jest np. wzrost do Miłości Bezwarunkowej, to nic nas nie zatrzyma – niezależnie ile porażek, potknięć będzie po drodze. Bo naszą intencją nie jest unikanie bólu ale nauka radzenia sobie z nim jeśli jest niezbędny lub takie korekty, by ból już nie był potrzebny. Ale jeśli naszą intencją będzie unikanie niewygody, to dotrzemy w życiu co najwyżej tam, co odwzorowuje poziom unikania niewygód. Może będzie to 2 500 zł/miesiąc, może będzie to związek z osobą, która nie lubi się wysilać i dawać z siebie coś ekstra?

Ja nawet kupilem twoj program i staralem sie stosowac wszystko co tam napisales, ale gowno z tego wyszlo, bo po prostu nie rozumiem tych oporow, trzymania sie emocji itd.
Jeszcze odnośnie tego – mówisz o nie rozumieniu oporów i trzymania się emocji.

Ale uwalnianie to trzeci krok. A co z notatkami? Czy w ogóle zacząłeś uświadamiać, obserwować i notować te sytuacje, gdy coś czujesz?
Czy praktykowałeś pisanie notatek?
Bez tego to jasne, że nic nie będziesz rozumiał, bo nie wyszedłeś nawet ze swojego paplającego umysłu.

A gdy spojrzysz na kartkę papieru i przeczytasz “Czuję niechęć, by iść na dwór, bo XYZ” to wszystko będzie jasne.
I gdy zadasz sobie pytanie – “Dlaczego NIE CHCĘ podjąć DECYZJI, by wyjść na dwór i cieszyć się Słońcem”, nieuświadomione i dlatego rządzące Tobą przekonania staną się świadome.
A gdy staną się świadome będziesz mógł z nich zrezygnować. Bo to, czy wybierzesz dane przekonanie to Twój wybór.

Więc bez notatek będzie i było Ci trudno.

Program ma kroki. Ty na razie tkwisz w “pajęczynie” mentalizacji i dlatego proste rzeczy wydają się trudne.
Bo WSZYSTKO co podaję w Programie to ogromne zagrożenie dla ego.
Więc ego stosuje każdą sztuczkę, byś tego nie zastosował.

Drugim krokiem jest medytacja. Bez niej również będzie i było Ci trudno.
No bo podczas odczuwania umysł zaczyna paplać, nieraz obłąkańczo.
Więc medytacja – praktykowanie spokojnej obserwacji myśli – jest krytyczna, by w trakcie uwalniania znowu nie zamotać się w myśli i nie biegać za nimi jak dziecko z siatką za motylkami.
Dopiero następnie podchodzimy do uwalniania.
Ale wtedy jasno mówię, by określić czy w ogóle potrafimy odczuwać. Jeśli nie – jest do tego instrukcja, która również ma podane kroki.

Więc wszystko masz jasno podane.
3 kroki. Każdy jest dokładnie opisany w punktach.
Więc to nie może się nie udać. Po prostu coś albo nie zostało zastosowane w kolejności lub nie zostało zastosowane właściwie.

Dodam jeszcze co nieco o tym zdaniu:
Po prostu po tym wszystkim co przeczytalem, boje sie ze w poprzednich wcieleniach moglem byc kims zlym i teraz ktos mnie bedzie teraz bestialsko mordowal
Widzisz jak umysł Ci nie służy. Jak sabotuje Twoje działania.

Nagle strach i opór mają wytłumaczenie! Nie weźmiesz się za siebie, bo ktoś Cię będzie mordował!
No to pięknie! Teraz możesz czuć się usprawiedliwiony siedzeniem w domu i oglądaniem pornografii! No bo teraz realnie ratujesz swoje życie.
Teraz już nie tylko przed emocjami ale też przed tymi bestiami, które tylko czekają, aż się uśmiechniesz na ulicy i spróbujesz być pozytywny.

A wcześniej jak tłumaczyłeś sobie opór przed działaniem? Że może kobiety Cię wyśmieją, zranią?
Ktoś inny pisał, że nie podejdzie do kobiety, bo boi się, że nagle pojawi się jej chłopak i mu ten chłopak od razu rozkwasi nos, bo się odezwał do jego dziewczyny…

I tak przez 20 lat i możliwe, że przez kolejne 40.

Ty nie boisz się PO TYM WSZYSTKIM, CO PRZECZYTAŁEŚ. Tylko gromadziłeś w sobie i utrzymywałeś strach od małego.
Od małego gromadziłeś w sobie każdą emocję strachu, jaką poczułeś. I Twój umysł racjonalny nie miał wyjścia, tylko musiał szukać coraz bardziej pasujących wytłumaczeń dla rosnącej ilości strachu.
Najpierw pewnie bałeś się wyśmiania. Może nawet wcześniej, że ugryzie Cię pies sąsiada jak wyjdziesz na rower. Potem inni ludzie niebezpieczni.
Potem umysł zobaczył, że przecież wojny były, że ludzie straszni. Więc potem to już ludzie straszni, same bestie.
A teraz umysł sobie znalazł komentarze Piotra Kruka, że zaraz się za Ciebie karma weźmie i Cię zamordują.

No ciekawe co sobie umysł wymyśli za 5 lub 10 lat? Pewnie ufoludki, może dasz się przekonać, że koniec świata się zbliża w 2029 lub 2030 i bóg jakiś wybaczy Ci grzechy i nie pójdziesz do piekła jak oddasz cały swój dobytek i wyskoczysz z gołym tyłkiem na ulicę prosząc wszystkich o wybaczenie. Kto wie.

Czy jakikolwiek pies biega z poczuciem winy, że inne psy jego rasy kogoś pogryzły lub zagryzły? Nie. Praktycznie wszystkie psy emanują radością i miłością.
I ludzie widząc to chcą dla nich jak najlepiej.
Więc i my gdy zaczniemy postępować dla siebie w jak najlepszy sposób, inni zostaną “rozbrojeni”.
Gdy kochamy siebie i innych, inni kochają nas.

Więc wewnętrzna praca nad sobą to najbezpieczniejszy, jedyny skuteczny i w ogóle skuteczny sposób, by wszystko co “złe” zniknęło z naszego życia.
Nawet gdy jedynym “złym” było wyłącznie to, co robiliśmy sobie sami.

Witaj Jarku/Darku! Dzięki za komentarz!
Połączyłem 2 komentarze, bo chyba podpisałeś się inaczej ale to jest ta sama osoba. A jeśli nie to przepraszam. Ale odpowiedź będzie ta sama na oba komentarze.

No tak, tylko ze tej osoby, ktora cos tam wyczyniala w poprzednim wcieleniu juz nie ma.
Karma to Ty. Dusza to Ty. A to całe “ja”, z którym się utożsamiłeś to tylko pełno różnych programów i przekonań. To nie jest rzeczywiste.
Najprostsze 2 sprawy, której kompletnie nie rozumieją ludzie, a którą można sprawdzić w 2 minuty:
– Nie jesteś umysłem, ani myślami. No – spróbuj kontrolować umysł i myśli, np. zatrzymać myślenie. Każ się umysłowi zamknąć, rozkaż, proś, błagaj… no i? Posłuchał? Gdybyś Ty myślał, to mógłbyś przestać. Ile myśli dzisiaj miałeś i ile z nich świadomie wybrałeś? Następnie inne ćwiczenie – zapisz przez 15 minut myśli jakie widziałeś w umyśle, a następnie zapisz ile z nich świadomie wybrałeś.
– Nie jesteś swoim ciałem. No – gdy obetniesz sobie włosy, to nadal mówisz o sobie “ja” czy mówisz “mniej mnie”? Czy na włosy leżące na podłodze u fryzjera mówisz “ja”? Gdy człowiek straci nogę czy rękę, to mówi o sobie “mniej mnie” i do nogi mówi “ja”? Nie – każdy dalej mówi o sobie “ja” niezależnie czy stracił coś ciałą, czy nie. Ponadto – czy możesz obserwować rękę? Tak. A czy ręka może obserwować siebie? Nie. Skoro możesz coś zaobserwować, to tym nie jesteś. Ręka jest ręką i dlatego nie może się obserwować. A Ty możesz obserwować zarówno ciało jak i myśli oraz proces myślenia.

A to nawet nie przedszkole, tylko zerówka świadomości. Wiedziałeś o tym? Żyjesz ze świadomością, że nie jesteś ani ciałem, ani myślami i że nie Ty myślisz?

Wiedząc to co wypisałem powyżej, przystąpmy do Twojego komentarza odnośnie bardzo zaawansowanego tematu świadomości.

Osoba, która “coś tam wyczyniała” to Ty.
Dusza to Ty, a nie osobowość, z którą się utożsamiasz. Nikt Ci nie każe sądzić, że Ty za kogo się teraz uważasz to Ty. Sądzisz, że jak teraz dasz komuś bez powodu w twarz, a potem sobie umrzesz, to nie przyjdą konsekwencje? Ależ przyjdą. Jak nie w tym życiu, to w następnym, bo Dusza to Ty i Dusza odpowiada za swoje wybory.

Tożsamość/osobowość to narzędzie do nauki. A nie rzeczywistość. Radykalna rzeczywistość jest duchowa.
Natomiast TWOJA rzeczywistość, tak jak każdego innego człowieka, jest w pełni subiektywna i zależy w pełni od tego kim jesteś poprzez ewolucję świadomości.
Twoje życie, sytuacja, obecna osobowość to kontynuacja Twojego osobistego, subiektywnego procesu ewolucji.

I proszę porzuć to czego się dowiedziałeś na temat Duszy, bo to nie jest prawda.

Nikt nigdy nie powiedział, że konsekwencji doświadczysz w tym samym życiu. Zresztą co wiesz na temat odpowiedzialności w ogóle? Nawet takiej zwykłej, przyziemnej? Jesteś osobą odpowiedzialną? W jakim stopniu?

I dlaczego mówisz “Jeżeli cos tam ”złego” jakas osoba z moja dusza zrobila cos w poprzednich wcieleniach”? Dlaczego mówisz “moja Dusza”? Dusza to Ty. Ty nie masz Duszy! To też programowanie fałszem.
Ja używasz stwierdzenia “czyjaś Dusza” z pełną świadomością, że to człowiek – świadomość – jest Duszą, bo Dusza to tylko inna nazwa dla tego i to Dusza wybiera kolejne wcielenia – w odpowiednich warunkach. Dopiero potem następuje tego programowanie. I wszystko w co wierzysz na swój temat, wliczając swoje imię, to tylko program. Ma takie zaczepienie w rzeczywistości, że jest praktyczne. Ale każdego dnia, gdy się budzisz, to pojęcia nie masz kim/czym jesteś. Po prostu jesteś. Dopiero następnie umysł przywołuje z podświadomość wszelkie programy.

Osobowość – tzw. “Ty” to jedynie coś, z czym się utożsamiłeś. Dusza to Ty. Więc nic Dusza nie zrobiła, tylko Ty. I Ty za to odpowiadasz. Nie ważne kiedy ten czyn nastąpił.
Twoje życie to Ty. To jest karma. To kim jesteś teraz to jedna z nieskończonej ilości konsekwencji Twoich wyborów – czyli tego kim wybrałeś być.

Jak ktoś całe życie kradnie, kłamie, wykorzystuje i żyje jako osoba majętna, czyli pozornie żyje się jej nieźle, to sądzimy, że ona nie doświadczy konsekwencji swoich wyborów? Ależ doświadczy, tylko niekoniecznie w tym samym życiu – w tej samej inkarnacji. A potem ludzie właśnie się użalają, że zginęło “niewinne dziecko”. Ależ to “niewinne dziecko” bardzo możliwe, że zasztyletowało setkę osób.

Niemniej – co oczywiście będzie śmieszne dla umysłu – nie da się tego udowodnić ale można to zbadać przy użyciu JEDYNEGO narzędzia do badania rzeczywistości znanemu ludzkości – kalibracji/testu kinestezjologicznego.

Dlaczego np. moja osoba ma cierpiec jakies meki, tylko dlatego, ze w poprzednim wcieleniu inna osoba, ale z ta sama dusza, robila “złe” rzeczy?
A cierpisz? Powiedz – czy w tym życiu cierpisz? Zostałeś jako niemowlę przybity do drzwi stodoły?
Jeśli nie – to dlaczego to mówisz? Dlaczego używasz jakiegoś absurdalnego przykładu, którego doświadczyło ileś set ludzi, a pomijasz doświadczenia miliardów?

Nikt nie musi cierpieć. Cierpienie to wybór.
Jak nie chcesz cierpieć, to wybieraj mądrze, rozsądnie, pozytywnie dla siebie i innych. To fundamentalne nauki każdej religii i mądrego systemu wierzeń.
Rozumie to chyba każdy racjonalny człowiek.

Poza tym kolejnymi fundamentalnymi lekcjami było/jest to, by skupić się na sobie. O jakiej niby osobie mówisz? Mów tylko o sobie, bo karma to Ty. Ty odpowiadasz za siebie. Ty doświadczysz konsekwencji Twoich wyborów. Więc stań się ich świadomym i skup się, by były możliwie pozytywne, dobre, mądre. A nie zajmuj się wyimaginowaną inną osobą, która coś tam…

Co niby chcesz udowodnić za pomocą tego przykładu? Że życie jest niesprawiedliwe? Przedstawi więc najpierw WSZYSTKIE założenia jakie masz odnośnie tej sytuacji osoby, życia.
Co – dzidziuś to znaczy, że nie dotyczy go karma jego poprzednich inkarnacji? Ależ nie! To kolejna inkarnacja w X paśmie przeszłych. I jest perfekcyjnym odbiciem wszystkich poprzednich wyborów tej Duszy.

Przeciez np. ja z tego wcielenia i ja z innego wcielenia, to zupelnie inne osoby.
Nie, to kompletnie błędne postrzeganie.
Jak w tym życiu np. okradłbyś kogoś, to niekoniecznie karmicznie odpowiesz za to w tym życiu.
Odpowiedz np. za 5 inkarnacji. I co? Uważasz to za niesprawiedliwe? To cały czas Ty. Odpowiadasz za swoje wybory.
Co w tym takiego dziwnego?

Gdy popełnisz zbrodnię będąc kucharzem, a potem zmienisz profesję na kierowcę tirów, to ta zbrodnia już Cię nie dotyczy i jej konsekwencje?

Czy w ogóle żyjesz w tym życiu jako osoba odpowiedzialna? Rozumiesz, że odpowiadasz za to, co utrzymujesz np. na temat pieniędzy, zarabiania, pracy czy relacji z kobietami? Co utrzymujesz? Rozumiesz, że automatycznie doświadczysz tego konsekwencji? Czy rozumiesz, że jak sądzisz, że nie zasługujesz na piękną kobietę, to nigdy nie będziesz miał pięknej kobiety? I dopóki tego przekonania nie zmienisz, to zapewne nigdy tego nie doświadczysz? To szalone? Jeśli tak – dlaczego?

Ty jesteś odpowiedzialny za każdy swój wybór. Jeśli dokonałeś go 1000 lat wcześniej, nikt mądry duchowo nigdy nie powiedział, że konsekwencje przyjdą natychmiast.
Czy może zrzucasz na coś/na kogoś odpowiedzialność – np. na rodziców za coś w Twoim życiu?

Gdy uwolnisz wstyd, winę, opór, żal, strach, gniew, dumę, to zrozumiesz. A na razie próbujesz intepretować prawo karmy przez emocjonalność, co oczywiście nie jest najlepszym pomysłem, bo przemawia przez Ciebie jedynie programowanie. I sądzisz, że jest realne. Z góry założyłeś ileś tam rzeczy – pewnie setki, by następnie przystąpić do wnioskowania z góry błędnego.
A rzeczywistość nie obejmuje żadnych interpretacji.
No bo czy prawo grawitacji obchodzi co o nim sądzisz, myślisz, jak je postrzegasz? Nie. Twoje postrzeganie i interpretacji nie wpływają na grawitację ani trochę.

Nie jestem swiadom, ze kiedys np. wyrzadzalem komus krzywde.
Ale wtedy byłeś. A mimo to dokonałeś tego wyboru.

Tak jak dzisiaj, teraz. Właśnie pierwszy raz w historii swojego istnienia poznałeś temat karmy i odpowiedzialności. Warto więc, byś to dobrze zrozumiał.
Ale z Twojego komentarza widać, że zupełnie nie chcesz tego zrozumieć. Jedno z najważniejszych praw na tej planecie. Tysiąckroć ważniejsze od grawitacji.
A Ty zbywasz je głupim, ekstremalnym przykładem i nawet nie przytoczyłeś żadnej rzeczywistej osoby.

Wiedząc to pora zacząć wybierać lepiej.
Więc to, co teraz wybierzesz – jesteś za to odpowiedzialny na wieczność.

Dlatego Awatarowie tacy jak Jezus i Budda starali się ludzi nauczyć odpowiedzialności za swoje wybory. Ale mało kto to pojął przez tysiące lat.
I w interesie każdego człowieka powinno być to, by upewnił się, że to, w co wierzy jest rzeczywiste. A jak nie ma jak tego sprawdzić, to pokora nakazuje chociaż przyznać, że nie mamy jak tego sprawdzić i pewni być nie możemy. Ty zaś pokory nie okazujesz. A to nienajlepsza postawa.

Jeśli w tym życiu wyrządzisz komuś krzywdę, to kiedyś za to odpowiesz. Proste i sprawiedliwe.

Dlaczego wiec, ja musze ” odpowiadac” za cos, co ktos inny zrobil w poprzednich wcieleniach?
Ależ to nie był ktoś inny! To byłeś Ty!

Czy pamiętasz co zrobiłeś w tym życiu jako dziecko mające 3 lata? Nie pamiętasz. Czy był to ktoś inny? Nie, to byłeś Ty i nadal jesteś. Czy to co zrobiłeś jako bobas zwalnia Cię z odpowiedzialności teraz, jako osoba dorosła? Nie!
Jeśli jako dziecko wsadziłeś palec między drzwi i ktoś Ci go przygniótł to teraz powiedziałbyś, że mając uszkodzony palec w życiu dorosłym to jakieś szaleństwo? Nie. To konsekwencja Twojej decyzji. Być może nauczyłeś się dzięki temu, by palca między drzwi nie wsadzać.

Konsekwencje zazwyczaj odpowiadają temu co zrobiliśmy.

Spójrz na swoje życie – czego doświadczasz? Czy to takie straszne? To Twoja karma.

Wiesz dlaczego nie pamiętasz? Bo to mądry mechanizm. Ma wiele ważnych funkcji. Np.:
– Chciałbyś pamiętać, gdy byłeś tracony, tratowany przez konie, może spalony żywcem? Jesteś na to gotowy?
– Brak pamięci poprzednich wyborów umożliwia nam kompletnie pozbawiony przeszłych uprzedzeń wybór. Czyli kierunek rozwoju. To jedna z ważniejszych spraw. Bo to jaki wybierzesz być TU I TERAZ kieruje Cię dalej w Twoim wiecznym życiu.

Przeciez to nie ma sensu.
Jak nie widzisz w czymś sensu, to znaczy, że błędnie to interpretujesz.
I tak jest odnośnie wszystkiego na tej planecie. Warto to wiedzieć.

Co takie dzieciatko przybijane na zywca do drzwi stodoly zawinilo?
Zrobiło coś podobnej jakości w poprzednich inkarnacjach.
Wystarczy poczytać o tym jak ludzkość żyła przez tysiące lat, to stanie się jasne, że z dużym prawdopodobieństwem praktycznie każdy dopuścił się jakiegoś bestialstwa lub nawet bardzo wielu.

Nie bez powodu Jezus zachęcał do modlitwy “Ojcze Nasz”, wybaczania, etc. Bo doskonale wiedział jak praktycznie każdy jest karmicznie obciążony. I jeśli nie zacznie wykonywać duchowej pracy – wybaczania, brania odpowiedzialności za siebie, czy czegoś innego pozytywnego dla innych, no to zmierzy się bezpośrednio z konsekwencjami swoich przeszłych decyzji.

To rozumie się nawet w sądach. Za dobre sprawowanie wyrok jest zmniejszany. Czasem wyrok można zastąpić pracami na rzecz innych ludzi.
Oczywiście te “wyroki” to nie jest coś, co robi Bóg. Bóg nie ocenia, nie obwinia, nie gniewa się, etc. Tak jak pole elektromagnetyczne nie ocenia tego, co się w nim znalazło.
Bo to co znalazło się w polu porusza się w nim zgodnie ze swoim ładunkiem.
Rozumiesz?
I to samo tyczy się ludzi. Ponadto człowiek sam z poziomu Ducha wybiera co odpracuje w jakiejś formie. Często przez brak jakiejkolwiek duchowej pracy nad sobą konieczne jest przeżycie tego, co się wyrządziło innym.

A jeśli rozumiemy temat odpowiedzialności za swoje czyny w “normalnym” życiu, dlaczego tak trudno to pojąć w tematach dotyczących bezpośrednio duchowości i duchowej odpowiedzialności, gdy każda religia naucza, że Dusza jest wieczna? Co za sens miałoby jedno życie, gdy przytłaczająca większość ludzi kompletnie nie wzrasta w stronę pozytywności?

Bo poprzednie wcielenia? Przeciez to byl ktos inny?
Nie.
Teraz przemawia przez Ciebie niezrozumienie i programowanie brakiem odpowiedzialności.

Wszystkie inkarnacje jakie miałeś to Ty. A nie jakieś inne osoby.
Nie chroń swojej nieświadomości, no bo to tak jakby dziecko nie chciało wyjść z 1 klasy i sądziło, że informacje poznane w 1 klasie to wszystko, co należy wiedzieć o świecie.

Teraz wiesz, że odpowiadasz za swoje wybory NA WIECZNOŚĆ. Zawsze tak było i zawsze będzie. I nie ważne co o tym sądzisz, tak jak nie ważne co sądzisz o grawitacji. Tak jest i basta.
Witamy w rzeczywistości.

Kto to w ogole wymyslil, ta cale prawo karmy? Jakis szaleniec?
Nie szaleniec.
Nie rozumiesz prawa karmy, więc tylko i wyłącznie swoją interpretację postrzegasz jako szaloną.

Na razie mówisz mniej więcej – “Jak złodziej nie został złapany, to nie dotyczy go odpowiedzialność, bo uniknął konsekwencji”. Ależ nie uniknął.

Rzeczywistość jest radykalnie duchowa, a ludzie na temat duchowości zostali niebotycznie negatywnie zaprogramowani.
To tylko pokazuje jak głęboko nieświadoma jest ludzkość.

Zamiast zajmować się jak zwykle skrajnymi przypadkami, szokować się i na tej podstawie negować coś, czego i tak nie rozumiesz, wróć na Ziemię do swojego życia.
Zrób listę problemów i tematów bolesnych i się nimi zajmij. Karma to Ty, Twoje życie. Wszystko co masz i kim jesteś. Jak chcesz doświadczyć czegoś lepszego, stań się lepszą osobą, a najlepszą praktyką do tego jest zadbanie o swoje życie. Na pewno nieraz słyszałeś – “Jeśli chcesz zmienić świat, zmień siebie/zacznij od siebie”. Ile razy w swoim życiu to zastosowałeś?

Ale oczywiście możesz nawijać o biednych dzieciach obdzieranych żywcem ze skóry, palonych, gwałconych, etc. Wolny wybór. Tylko proszę nie rób tego na tym Blogu. Ubierz czarną szatę, idź na środek rynku w swoim mieście i zacznij wzywać innych do bojkotu praw duchowych. Ja w tym czasie będę się zajmował sobą i swoim życiem w sposób możliwe odważny, uczciwy, dobry, kochający. I będę pomagał innym w sposób jak najbardziej praktyczny.

I gdy czasem nie pójdziesz na rynek, by odpocząć, zastanów się dlaczego tak w ogóle to robisz zamiast zająć się swoim życiem…

Jesteś uzależniony od porno? Dlaczego więc jedyne o czym napisałeś komentarz to dziecko przybite żywcem do drzwi stodoły, a nic o sobie i swoim życiu?

Skąd wiesz o tych przybijanych dzieciach? Z książek, filmów, internetu? Dlaczego o tym czytałeś? Jaką miałeś intencję? Czy jesteś/byłeś tego świadomy?
Dlaczego teraz nad tym rozpaczasz? I to jeszcze 31 grudnia. Nie lepiej się dobrze bawić? Dlaczego zamiast tego piszesz na Blogu dla uzależnionych od porno o wymyślonym przykładzie dziecka przybitego do drzwi stodoły?

Dlaczego z nieograniczonej puli możliwości wybierasz rozpaczanie nad losem jakichś dzieci? Czyni Cię to szlachetnym lub współczującym? Nie. Czyni Cię to pogniewanym, pełnym winy, żalu.
Bo czy naprawdę zależy Ci na tych dzieciach? Wiesz, różne bestialstwa dzieją się w tym momencie w różnych miejscach na Ziemi. Dlaczego więc nie ruszasz tam z krucjatą, by im pomóc?

Czy jesteś w swoim życiu spokojny, szczęśliwy, zdrowy, pełen energii? Zapewne nie. I to konsekwencje Twoich wyborów, których dokonujesz w każdej sekundzie.

Zajmowanie się przypadkami ekstremalnymi to oczywisty zabieg unikania odpowiedzialności za coś w swoim życiu lub za całe swoje życie. Pełno ludzi tak robi i zazwyczaj są to ludzie, którzy bardzo słabo radzą sobie w życiu. I wykorzystują każdy pretekst, by wylewać zaniedbania swojej psychiki i emocjonalności.

Szalone i niesprawiedliwe byłoby, gdyby nikt nie doświadczał konsekwencji swoich zachowań. Wyobrażasz sobie świat, na którym każdy może kraść i zabijać bez żadnych konsekwencji? Nazywa się to albo anarchią, albo wojną.

Gdybyś kogoś teraz napadł i okradł, to mógłbyś uniknąć natychmiastowych konsekwencji ale one i tak przyjdą. Kiedyś. Wtedy, gdy najbardziej będą służyły rozwojowi. Czasem niestety konsekwencje są niezwykle drastycznie poważne. Jest tym m.in. przykład, który przytoczyłeś. A o przeszłości tej Duszy nie wiesz nic. 0. Ani jednego faktu. Więc dlaczego jesteś na tyle dumny, by sądzić, że temu dziecku nie powinno się to przytrafić?

Poza naszą świadomością odbywa się tryliardy tryliardów procesów, z których każdy przenika wszystkie inne. I to wszystko nazywa się karmą – karmiczną harmonią wszechświata.

A ludzie w większości są na takim poziomie dojrzałości, że nie radzą sobie z kilkoma myślami i kapką oporu. Dlatego nie zdajemy sobie na razie sprawy z szerszego wymiaru wszechświata.
Natomiast to, że nie pamiętamy przeszłych inkarnacji, decyzji i wyborów ma swoją niezwykle mądrą rolę – bowiem stawia nas w sytuacji wyboru. Możesz np. w obliczu człowieka nieprzyjemnego wybrać współczucie. “Ale niby dlaczego!?” – podniesie krzyk umysł/ego. Ano dlatego, bo wybierając to względem innego człowieka, wybierasz to względem siebie – tych aspektów podświadomości, które zakumulowałeś przez poprzednie wcielenia i które obciążają Cię, Twoje zdrowie, psychikę, ciało w sposób niewidzialny ale decydujący. I które nadal w sobie potępiasz, a tym samym potępiasz siebie w całości. To przez te aspekty nie pozwalasz sobie w tym życiu np. na radość, piękny związek, sukces finansowy. I dlatego chętnie szukasz ekstremów, by na nie zwalić np. gniew czy winę.
Myślisz, że skąd się wzięły? Z dumnego oceniania czegoś jako niesprawiedliwe? Nie – to podświadome nagromadzenia z poprzednich żyć, gdy Ty wyrządzałeś niegodziwości, a teraz, by się nie zadręczać, nie pamiętasz tego – nie jesteś świadomy. Ale to cały czas Ty.

Każdy Wielki Nauczyciel duchowy pouczał, by przestać oceniać świat i innych, a nawet Jung też o tym mówił, bo podświadomie to coś, co robimy sami sobie – potępiamy się, skazujemy na cierpienie, braki, nieszczęścia, etc.

Pokora to niezwykle ważna cecha, bo o rzeczywistości nie wiemy nawet 0,001%. Nic nie wiesz o rzeczywistości. Znasz tylko swoje programowanie i tyle. I dumnie sądzisz, że dziecko żywcem przybite do drzwi stodoły to akt wyłącznie niegodziwy i świadczy, że jeśli Bóg istnieje to jest szalonym sadystą. Ale prawda jest taka, że Bóg nie ma z tym nic wspólnego.

Jeśli chcesz troszkę bardziej zrozumieć Boga, to odpowiedz sobie na pytanie – jeśli np. upuścisz sobie na stopę ciężki kubek, to kto za to odpowiada? Grawitacja czy Ty? Czy grawitacja wybrała, by Ci zrobić krzywdę? Czy zrobiła to specjalnie? A może sam kubek? Może Bóg? Czy się od tego masturbuje i cieszy Twoim cierpieniem i stratą kubka? Jeśli topisz się w jeziorze, to jezioro, woda i ryby w nim cieszą się z tego? Jeśli zbudowałeś sobie dom na zboczu wulkanu i wulkan wybucha, niszczy Twój dom i Ciebie zabija zalewając lawą, to Bóg za to odpowiada? A może jednak głupotą było zbudować dom na zboczu wulkanu? Wiesz, że ludzie odbudowują domy, które tracą w wynikach trzęsień, powodzi, tornad, wybuchów wulkanu nawet wiele razy? Czy to mądrość, czy szczyt szaleństwa i głupoty? I co? Bóg ich karze? Uwziął się na nich?

Gdy siądziesz gołą dupą na mrowisku, to następstwo tego – ból, cierpienie i zapewne poważne urazy ciała, które leczyć trzeba będzie miesiącami – to jakaś boska kara, zemsta za to? Mrówki Cię nienawidzą czy jedynie reagują zgodnie ze swoją naturą, która jest jaka jest?

Ludzie uwielbiają zrzucać odpowiedzialność i winę na Boga za to, za co kompletnie nie odpowiada – zazwyczaj za uczynki innych ludzi. Oraz za mnóstwo kompletnie bezosobowych zdarzeń.
Ludzie do tej pory wierzą, że Bóg karze tornadami czy trzęsieniami. Ale jakoś tak kompletnie pomijają fakt, że tornada i trzęsienia były na Ziemi zanim pojawili się na niej pierwsi ludzie. No chyba, że wierzymy w bzdurę wykreowania Adama i Ewy i tyle. To się nieźle musieli narobić, że dziś jest nas ponad 6 miliardów…

Awatarowie pouczali nas, by nie czynić innym niegodziwości. Dlaczego? Bo nas Bóg ukarze? Nie! Bo to co uczyniliśmy innym, sobie uczynimy w przyszłości. Np. pod postacią innych ludzi.

Jak dasz komuś w mordę, a potem ktoś da w mordę Tobie, to co? Bóg powinien się objawić i powiedzieć “Hej! Przestańcie się bić, bo was strącę do piekła!” ?
Ależ nie! To Twoja odpowiedzialność oraz tej osoby, by wybrać coś innego – np. wybaczenie, porozumienie albo zignorować agresywną osobę i odejść w pokoju. To Wasza lekcja i Bóg nie ma z tym nic wspólnego. Ani tym bardziej nie będzie się wtrącał.

Gdyby rodzice rozwiązywali za Ciebie lekcje w szkole, to w życiu dorosłym byłbyś bardziej nieporadny, niż niemowlę. Na tym polega mądrość – by pozwolić dzieciom uczyć się samodzielności i odpowiedzialności. A jak widzisz kogoś przybijanego w wieku dziecięcym do drzwi, to sobie możesz wyobrazić jak nieodpowiedzialna była to osoba w poprzednich wcieleniach.

Jak bardzo jesteś samodzielny i odpowiedzialny w życiu? Czy w Twojej obecnej sytuacji najlepszym możliwym wyborem jest rozpaczanie nad losem dzieci przybijanym do drzwi? A gdybyś wiedział, że to dziecko przybyło np. do krzyża 40 innych osób i będąc samemu przybitym w pełni to spłaciło? Nie wydawałoby się to w pełni ok? I o ile ten człowiek ponownie nie uczyni nikomu krzywdy, to także nie spotka go nic niedobrego od innych ludzi? Czy to nie sprawiedliwe?

Skąd w ogóle wytrzasnąłeś przekonanie, że jak komuś zrobisz krzywdę to w tym samym życiu powinieneś doświadczyć tego konsekwencji? Czego by Cię to nauczyło? Jeśli jesteś wściekły, pełen winy i negatywnego postrzegania świata, to gdyby inni zaczęli Ci robić krzywdę, to nic byś się nie nauczył i nie zrozumiał! Tylko jeszcze bardziej pogłębiałbyś nienawiść do innych i w konsekwencji do siebie.

Słuchaj, ja doskonale zdaję sobie sprawę po jakim gruncie się poruszamy. M.in. po takim, którego nie da się udowodnić. I nieraz mówiłem, że wszystko na tej planecie jest subiektywne, wliczając nasze życie, doświadczenia, odczucia, interpretacje, a nawet rezultaty z robienia tego samego, co inni ludzie. I każdy Awatar o tym mówił – by brać odpowiedzialność za swoje wybory, przestać zajmować się światem, przestać próbować go zmieniać, bo to droga donikąd. Jedna Oświecona osoba mówiła, by nie zajmować się światem, bo świat, który postrzegamy nawet nie istnieje. I jest to prawda.

Ja Ci nie udowodnię, że jest karma i co to jest. Mogę podać na poziomie logicznym i Twój umysł i tak będzie się opierał.
Nie udowodnię Ci, że życzliwość ma pozytywny skutek, sprawiedliwość, cierpliwość, miłość, etc. Ale są ludzie, którym przytrafia się praktycznie wyłącznie coś dobrego. A nawet jeśli przytrafi się coś pozornie złego, to nie cierpią z tego powodu. Więc coś musi być z tym ludzkim wnętrzem, że jest taki rozstrzał w doświadczeniach.

Natomiast mogę powiedzieć tyle – że jak przestaniesz zajmować się światem, odpuścisz opór względem siebie, porzucisz ujmowanie sobie jako istota ludzka, mężczyzna, pracownik, kochanek, etc., jeśli zaakceptujesz swoje wady, zaczniesz skupiać się na pozytywach, jeśli dla innych staniesz się pozytywny ALE BEZ POŚWIĘCANIA SIĘ, jeśli przestaniesz szukać w świecie akceptacji, zrozumienia i zaczniesz je dawać, to bardzo szybko Twoje życie stanie przed Tobą w zupełnie innych barwach. I Ty będziesz dla siebie i dla innych żyjącym, chodzącym, oddychającym przykładem, że coś z tą duchowością, połączeniem i karmiczną harmonią jest na rzeczy. Ale zanim cokolwiek zrobisz ze sobą i będziesz wymagał dowodów, etc., to nic z tego nie będzie. Tak było zawsze, tak jest i tak będzie.

Nie bez powodu wiara nazywa się wiarą. Bo zakładasz coś nie wiedząc czy to prawda. I zauważ, że wszystko co przedstawiłeś oraz to, czego nie przedstawiłeś – to też wiara. Pojęcia nie masz nic o temacie karmy, tego dlaczego to dziecko spotkało co spotkało, etc. To tylko Twoja wiara, Twoje założenia, interpretacje. Niczym nie różni się to od wiary w coś innego.

Dlatego tak bardzo staram się przekazać, by rozpoznać w dumie pułapkę i blokadę. By ją odpuścić na chociaż pewien okres – pół roku. Wybrać pokorę, choć jedną pozytywną zasadę – duchową praktykę i ją wdrażać CODZIENNIE, NIEPRZERWANIE w swoim życiu. Inaczej nie doświadczysz niczego nowego. Naturalnie dla wielu nazwanie czegoś duchowym już staje się wystarczającym pretekstem, by tego nie robić. Tak bardzo są dumni, tak są uprzedzeni i/lub tak są negatywnie zaprogramowani, np. strachem przed karą tego sku…na, demona, którego z jakichś powodów nazywają Bogiem… (czego nie potrafię pojąć).
Dobrze, że nikt nie powiedział, że wszystko jest duchowe, wliczając picie herbaty, bo miliony ludzi przestałoby pić herbatę! A picie herbaty to jak najbardziej sprawa duchowa.

Nawet doświadczenie picia herbaty może być dla jednego przykrą koniecznością, a druga osoba będzie się przy tym wyciszać, łączyć ze swoim sercem, czuć radość i wdzięczność z tego, że ma co pić i że jest to bardzo smaczne. Jak Ty pijesz herbatę? Świadomie? Co wtedy robisz W SOBIE? A może cały czas jesteś na zewnątrz – przeglądasz internet, czytasz, słuchasz i nigdy nie pozwalasz sobie skoncentrować się na swoim wnętrzu? Jeśli tak – dlaczego? Dlaczego za ważniejsze uważasz zajmowanie się jakimiś przypadkami przybicia dzieci do drzwi? Czy pomoże Ci to w pracy? Czy pomoże Ci to w Twoich relacjach? Rozumiem, że masz je na zadowalającym poziomie i teraz z równie zadowalającego poziomu zaczynasz zajmować się problemami świata i zaczynasz od tych najbardziej drastycznych i trudnych?

Nie można zbadać, ani udowodnić nawet Twojej intencji tego, dlaczego znalazłeś informacje o tych dzieciach, dlaczego je przedstawiłeś i co chcesz osiągnąć przez napisanie komentarza tutaj. A skoro nie można zbadać tak fundamentalnej i krytycznej oraz można rzec – prostej kwestii – to jak udowodnić i zbadać kwestie głębsze? Ludzie się kłócą na tysiące tematów wliczając równość płci czy wolność słowa. Nie mogą nic ustalić, żadnego wspólnego gruntu od lat w tak fundametalnych, podstawowych kwestiach. I to sama śmietanka intelektualna tej planety. A Ty rzucasz mi w oczy temat dzieci przybijanych do drzwi i na tej podstawie negujesz prawo karmy, o poziomie zrozumienia którego nie mówisz nic.

Jeśli spokój przyniesie Ci wiara, że karmy nie ma i jest jakaś niesprawiedliwość, że są takie rzeczy – ok! Ale niech TOBIE TO SŁUŻY! Ale jeśli na podstawie tego będziesz tylko zasilał w sobie gniew, winę, nienawiść… no to po co Ci to? Będziesz nieszczęśliwy i wcale nie jest to wina, że te dzieci tak były potraktowane ale tego, że sam usprawiedliwiłeś tym własny brak radości. Można odczuwać współczucie do tych sytuacji (a nie gniew, żal czy winę) i na co dzień być radosnym, pełnym energii. Czy Twoja postawa, Twoje dochodzenie, Twoje pytania pozytywnie wpływają na świat?

A może sądzisz, że rozmawiasz z kolejnym wariatem, który siedzi sobie codziennie na drzewie i rozmawia z ptakami (i dlatego przybrał alias Kruk)?

Proszę przedstaw wszystkie swoje założenia, intencje, to co wiesz na temat duchowości i karmy – konkretnie i precyzyjnie, napisz skąd to wiesz i w skali 1-10 jak silnie w to wierzysz i dlaczego? Co skłoniło Cię do wiary w akurat to? Wtedy będziemy mieli grunt do rozmowy.

Ja te wszystkie informacje o karmie napisałem właśnie po to, by dla tych sytuacji i osób potrafić wzbudzić w sobie współczucie. I podkreśliłem, że to informacje tylko dla tych, których spotkało i/lub spotyka na okrągło coś negatywnego i nie rozumieją dlaczego. Dzięki zrozumieniu tematu karmy mogą sami okazać sobie współczucie i rozpocząć praktykę duchową, w tym oczyszczenie z emocji i oporu. Wtedy temat zostanie załatwiony i zniknie z życia tej osoby.

Ale praktycznie każdy komentujący użył tematu karmy do rozjuszania się. Nie wiem dlaczego.

Najpierw przedstawiasz coś, co sam sobie wyobraziłeś i zinterpretowałeś i mówisz, że coś zupełnie innego nie ma sensu! Twoje postrzeganie rzeczywistości, a rzeczywistość to dwie ZUPEŁNIE różne sprawy. Twoja opinia “to nie ma sensu” odnosi się wyłącznie do tego jak TY interpretujesz karmę czy cokolwiek innego.

Pytasz co takie dziecko zawiniło. A skąd w ogóle pomysł, że wina ma z tym cokolwiek wspólnego? Komentujesz na tym Blogu. Ale kompletnie nie odnosisz się do tematu artykułu, ani nie posługujesz się żadnymi zaprezentowanymi informacjami.

Mówiłem nieraz, że wina, a odpowiedzialność to dwie KOMPLETNIE inne płaszczyzny rzeczywistości. Wina jest biegunowo odległa od rzeczywistości, a odpowiedzialność to coś, czego większość ludzi absolutnie nie rozumie i nie chce zrozumieć. Dziecko nie zawiniło ale jest kolejną inkarnacją Duszy, która odpowiada za swoje wszystkie decyzje. To co się dziecku rzekomo “przytrafiło”, to wybór tego dziecka z najwyższego możliwego poziomu zrozumienia, mądrości i miłości względem siebie. Gdyby w jakiś, jakikolwiek możliwy sposób nie odpłaciło za swoje poprzednie, niegodziwe uczynki, miałoby mówiąc przyziemnie – przejebane. Każdy Wielki Nauczyciel mówił, by nie wybierać piekła, bo to coś tak straszliwego, że największe tortury na tej planecie nawet nie zbliżył się do piekieł. Nie bez powodu Dusze wybierają urodzić się jako dzieci chore czy w rodzinac narkomanów, w których są bite i molestowane seksualnie. Bo to była jedyna droga odpłaty za poprzednie decyzje. Bez tego konsekwencje przeszłych wyborów wiązałyby się ze znalezieniem się w bardzo złym miejscu. A ta planeta umożliwia spłatę i/lub odpracowanie niegodziwości. System szkolnictwa oraz sądownictwa bazuje w bardzo prymitywny sposób na “systemie karmy”, który działa od zawsze, czyli od miliardów lat. Ludzie tego nie wymyślili.

Jeśli to uważasz za szalone, to dlaczego istnieje kara śmierci, kara dożywotniego więzienia? A to nie jest szalone, sadystyczne?
Wolałbyś się urodzić z pamięcią tego jak udusiłeś 27 osób i zostały Ci zmiażdżone ze 2-3 razy nogi, wycięte serce, przebita czaszka strzałami lub Twoje ciało rozerwane wybuchem? Hmm?

Ponadto mówiłem, że wzrost jako istota ludzka następuje przez intencję oraz odpuszczenie fałszu. A Ty z góry zakładasz, że masz rację! Więc robisz coś zupełnie przeciwnego, niż rozwój. Zakleszczasz się w swoim pojmowaniu rzeczywistości, z czym także związana jest odpowiedzialność. A nie wina czy kara. Jak wsadzisz palce w kontakt, to nie jesteś ani winny i ani kontakt, ani Bóg Cię nie karze. Ale odczujesz konsekwencje swojego wyboru. W tym przypadku natychmiast. Czy potrzebna jest wiara? Wiara w prąd? Niegdyś dla ludzi temat prądu był czarną magią i gdybyś się cofnął 1000 lat z telefonem w ręku, to pewnie spalono by Cię na stosie. Dziś raczej nie. Ale to samo jest teraz z tematem karmy. Za ten temat ludzie nadal chcą palić na stosie od tysięcy lat. Bo jest dużo bardziej istotny dla wszystkich ludzi, niż prąd.

Słuchaj, ogólnie uważam, że na razie ten temat nie jest dla Ciebie. Po co Ci się nim zajmować, jeśli nie jesteś w stanie/nie chcesz go zrozumieć ze spokojem? Po co się denerwować? Gdybyś bez fundamentów matematyki próbował zrozumieć całki, różniczkowanie lub wyższą matematykę też byś się denerwował i niepotrzebnie. Co ma Ci przynieść nawet zrozumienie tematu karmy? Jest Ci to do czegoś potrzebne? Spotkało Cię coś bardzo złego w tym życiu?

“Nie, bo nic nie rozumiesz.
Dusza Hitlera nie inkarnuje ponownie jako ta sama osoba, tylko jakaś osoba (może nawet kobieta) w perfekcyjnych warunkach dla swojej duchowej podróży.”
To zdanie, to dla mnie kolejny dowód, ze ta cała historyjka o karmie, nie trzyma się kupy.
Naturalnie, bo Twoją intencją nie było zrozumienie, tylko udowodnienie sobie, że to bzdury.

Oczywiście nie napisałeś dlaczego.

Mowa jest o duszy Hitlera i o samym Hitlerze. To kto ma odpracowywać cokolwiek? Hitler, czy jego dusza? Jeżeli Hitler, to jak on ma to odpracować?
Hitler nic nie odpracuje, bo tej tożsamości już nie ma.
Nie wiem jak to odpracuje ta Dusza. Na pewno w sposób 100% sprawiedliwy.
Nikt tego nie wie i dowiedzieć się nie może, bo to sprawa tej Duszy. Ale jeśli tego nie odpracuje, to będzie z nią bardzo xle.

Nie mam pojęcia, bo oczywiście się tym nie podzieliłeś, jak w ogóle interpretujesz czym jest Dusza. Tylko coś założyłeś, uznałeś to za rzeczywistość na tej podstawie snujesz dalsze przypuszczenia.

To dla mnie dowód, że dyskusji z Tobą nie będzie, bo jesteś na dyskusję za dumny.
Albo kompletnie nie wiesz jak prowadzić dyskusję.

Musiał by się rodzić raz, za razem ,jako ten sam Hitler i ze swiadomoscią, co kiedyś zrobił.
Niby dlaczego musiałby cokolwiek? I to jeszcze to, co zasugerowałeś?
Dlaczego wymyślasz jakieś bzdury?

Dlatego potrzebna jest świadomość tego, co zrobił, by to spłacić?
Sądzisz, że człowiekowi wyjącemu w szpitalu psychiatrycznym, któremu nie pomagają leki pomogło by dodatkowo wiedzieć, co nawyczyniał w np. 17 poprzednich życiach?

Ponadto nie jest powiedziane, że w ogóle Dusza ta otrzymała pozwolenie karmiczne na ponowną inkarnację w Czyśćcu. Bardzo możliwe, że nie.

Jeżeli odpracowac miałaby cokolwiek dusza Hitlera, to co ma do tego jakaś kobieta? Przecież ta kobieta, to nie Hitler, tylko zupełnie inna osoba.
Ale Hitler to tylko pewna tożsamość. Programowanie. Dusza, czyli Świadomość – Jaźń, która inkarnuje ma pewien etap rozwoju, który postępuje w zależności jakich wyborów dokonuje i jest za nie odpowiedzialna.
I odpracuje je w najlepszy możliwy sposób dla siebie z uwzględnieniem tryliardów tryliardów czynników, o których nie mamy pojęcia.
Tak samo Ty i każdy inny człowiek.

Podałem na początku ćwiczenie, by uświadomić sobie to, czego nie jest w stanie uświadomić sobie około 80% ludzkości – że nie jesteśmy umysłem, ani myślami, ani ciałem tylko czymś co może to obserwować i przyjąć wobec tego oraz wobec dowolnego zdarzenia w świecie dowolną postawę – taką, przez którą będzie cierpieć czy odczuwać różne emocje, albo taką, dzięki której nie straci ani spokoju, ani radości. Tym samym bardzo szybko można sprawdzić, że nie jesteśmy tym, za kogo się uważaliśmy przez całe życie.
A to zaczyna zmieniać punkt widzenia odnośnie siebie i odpowiedzialności. To, że coś spotyka człowieka i pozornie wydaje się niesprawiedliwe wcale nie musi być niesprawiedliwe. Tylko nie jesteśmy świadomi przyczyn. A za te przyczyny jesteśmy odpowiedzialni.

Jak popełniłeś przestępstwo w czarnym garniturze, to odpracować to możesz tylko w tym samym garniturze? W kąpielówkach już nie możesz?

Dlaczego ona ma odpracowywać cos za kogos innego?
Mylisz kompletnie pojęcia.

Za to, co zrobisz małym palcem lewej ręki jesteś tak samo odpowiedzialny jak za to co zrobisz kciukiem prawej ręki. Co z tego, że to różne ręce? Nie jesteś ciałem, a jednak odpowiadasz za to co za jego pomocą zrobiłeś. Co z tego, że masz inne ciało? Nadal jesteś odpowiedzialny co z nim zrobiłeś i za jego pomocą.

Gdybyś dzisiaj okradł sklep i zaraz po tym dostał amnezji, to nie jesteś odpowiedzialny?
Gdybyś został poddany hipnozie i wmówiono Ci inną osobowość, to jesteś odpowiedzialny czy nie?

Gdy śpisz to nie jesteś odpowiedzialny za to co zrobiłeś np. 10 lat wcześniej? I tylko dlatego, bo o tym nie myślisz lub nie pamiętasz?

Przeciez ona nic nikomu nie zrobila.
Błędnie patrzysz na to czym jest człowiek i Dusza. Oraz odpowiedzialność.

Jak sie czlowiek rodzi, to jaka karma? Przecież każdy się rodzi z czystym kontem.
Wcale nie!
A skąd to wziąłeś? Dlaczego uznałeś to za rzeczywistość?
To kompletna bzdura!

Nikt nie rodzi się z czystym kontem. Każdy człowiek to kontynuacja procesu ewolucji świadomości, która wybiera warunki zgodne z jej poziomem rozwoju. Wliczając płeć jaką mamy.

Całe Twoje życie, warunki narodzin, rodzice, a nawet czas i miasto już pokazuje, że nie masz czystego konta. Sam fakt, że jesteś na tej planecie – Czyśćcu – to dowód sam w sobie, że nie masz czystego konta!

Ponadto to, że każdy kto rodzi się ma już wykalibrowany poziom świadomości, pokazuje, że jest na pewnym etapie swojego rozwoju i każdy jest na innym.
Jedne dzieci uczą się świetnie, inne są chore, inne są skore do przemocy, inne są przybijane do drzwi stodoły. To pokazuje, że jednak nie mamy do czynienia z czystymi kontami.

Jeżeli istnieje inkarnacja, to poprzednie wcielenia, to byly zupelnie inne osoby.
Ale ta sama świadomość.
Jak ubierzesz dzisiaj czerwony T-shirt, a jutro zielony, to jesteś kimś innym i nie odpowiadasz za to, co zrobiłeś w czerwonym T-shircie?

Kolejne jakies New Age-owe bzdury.
Czyli znamy Twoją intencję – udowodnienie sobie, że temat karmy to New Age-owe bzdury. Brawo! Udowodniłeś sobie swoją rację!

Zrealizowałeś zadanie wymagające najmniej wysiłku na tej planecie!

Pogratulować stricte wewnętrznego dialogu, który nie ma kompletnie przełożenia na to, co ja mówię czy ktokolwiek inny!

I powiedz mi co dało Ci to udowodnienie sobie, że karma to bzdura? Jesteś teraz lepszym człowiekiem? Więcej rozumiesz? A może pójdziesz za ciosem i teraz udowodnisz, że bycie uczciwym jest bzdurne i nie popłaca? Podkreślę, że tego czy uczciwość popłaca też się nie da udowodnić. I też oczywiście możesz przedstawić to w taki sposób, że wyjdzie, że nie popłaca i najlepiej kłamać i kraść dla własnych korzyści.

Może kiedyś trafi – jeśli będziesz kłamał i kradł, to jesteś za to odpowiedzialny i dopóki nie dotrze do Ciebie, że to nie najlepszy sposób bycia, będziesz tego doświadczał od innych. Czy będziesz w to wierzył, czy nie. Bo tak jak z grawitacją. Ona ma gdzieś czy w nią wierzysz. Zadziała na Ciebie tak samo jak na każdego innego człowieka.

A poza tym jak możesz temat karmy traktować jako coś New Age-owego, jeśli o karmie nauczano od tysięcy lat, czyli tysiące lat zanim w ogóle powstało pojęcie New Age? No sam robisz się w jajo i jesteś z tego dumny. Trochę to śmieszne. Ok, nie trochę.
To pokazuje jak nieświadomie posługujesz się jedynie programowaniem, które nawet nie wiesz skąd masz. Jak można porównywać informacje przekazywane ludzkości sprzed minimum 6000 lat z czymś, co powstało w XX wieku? Oczywiście to kompletnie nic Ci nie pokazuje o zasobie Twojej wiedzy i jakości interpretacji? Nie zastanawia Cię, że jednak może nie masz racji? Czy wykonałeś ćwiczenia, które zaproponowałem odnośnie myśli i ciała? Zapytałeś się ręki czy jest świadoma siebie? Czy spróbowałeś wyciszyć lub kontrolować myśli? Jakie efekt? Jakie wnioski?

Mnie zastanawia po co się zajmujesz czymś czego nie chcesz zrozumieć i co nic Ci nie da… To jest dopiero New-Ageowe. Bujanie w niebieskich obłokach, zamiast rozsądne i racjonalne zajmowanie się sobą, swoim życiem i problemami w nim oraz cieszyć się swoim życiem, bawić się, realizować swoje cele i marzenia.

Podkreślam też, że to serwis poświęcony uzależnieniom, a Ty z setek jeśli nie tysięcy przedstawionych na nim informacji wybrałeś sobie coś, co Ci nie pasuje… naprawdę nic innego mądrego nie znalazłeś, czy użyjesz teraz poruszonego tematu karmy (i to na prośbę komentujących, to nie była moja inicjatywa), by zaprzeczyć znaczeniu reszty informacji z Bloga? Już tak kilku próbowało.

Ja temat niezrozumiany z różnych względów od tysięcy lat, od zawsze, staram się przedstawić w sposób zrozumiały ale także praktycznie odnoszący się do życia. New Age-owe bardzo często (ale nie zawsze) jest właśnie robienie czegoś w oderwaniu od swojego życia i sądzenie, że to uduchowione (czy praktyczne, rozsądne), a najczęściej jest naiwne i głupie. Nigdy nikomu nie mówiłem, by siedział pod drzewem i coś tam mruczał. Zawsze odnoszę wiedzę do życia codziennego.

Dzięki nauce o świadomości oraz niebotycznemu wzrostowi świadomości mamy informacje o intencji i wielu innych tematach i dzięki temu możemy poznać przyczyn m.in. niezrozumienia tematu karmy. Widać to wyraźnie u Ciebie.

Wiesz, że są tysiące tysięcy błędów nie tylko w zrozumieniu ale nawet tłumaczeniu ważnych pojęć i nauk? Przykładowo “cogito ergo sum” wcale nie oznacza “myślę więc jestem”, tylko “doświadczam więc jestem”. A to “drobna” różnica, nieprawdaż? Myślenie wcale nie oznacza, że jesteś. A uzależnieni, którzy czytają tego Bloga i przechodzą Program WoP powinni wiedzieć, że właśnie przestają żyć, bo uciekają w umysł. Jest ich coraz mniej, coraz więcej zaniedbują i tracą, coraz bardziej cierpią. Bo sądzą, że oni myślą i że myśli mają jakikolwiek sens i znaczenie.