W nocy nie mogłem zasnąć bo miałem kłucia w sercu i duszności
To pokazuje, że emocje faktycznie zalegają w ciele – kłucie w sercu to doświadczana w ciele (i nie tylko) nagromadzona masa toksyn. Zablokowana jest tzw. czakra serca, w co oczywiście nie wierzy lub nie zdaje sobie sprawy z 95% Polaków, o ile nie 99%.

Duszności zaś to inny rodzaj doświadczenia tego samego. Przy okazji jest symboliczne – wierzysz, że życie Cię nie wspiera, że się dusisz w nim. Masz wiele negatywnych przekonań o sobie i życiu, których się trzymasz i trzymając się których jednocześnie opierasz się i/lub trzymasz również emocjonalne toksyny. Zaś nimi zasilasz te przekonania i koło się zamyka.

lecz zaakceptowałem to co czuje tak jak pisałeś i teraz zasypiam bardzo szybko.
Brawo!
Widzisz jak potężna jest zwykła akceptacja?
I w życiu WSZYSTKO można zaakceptować i automatycznie przestajemy cierpieć, a nawet chorować.

Chorujemy zazwyczaj na własne życzenie.

Z gniewem nie mam dużego problemu bo fajnie czasem się wkurwić.
Ooooj, uważaj.

Czym innym jest “czasem się wkurwić”, a czym zupełnie innym, z całkowicie innej galaktyki jest świadomie zmierzyć się z ogromem stłumionego gniewu i oporem, który mu stawiliśmy.
Na razie nie zmierzyłeś się nawet z 0,1% gniewu.

Gdy przyjdzie gniew, którym ludzie są w stanie racjonalizować zamordowanie kogoś, wtedy zobaczysz czy to jest takie łatwe.

Gorszy jest strach tak mi się wydaje.
Nic nie jest ani gorsze, ani lepsze. Wszystko jest jakie jest, a jeśli wydaje się gorsze, to tylko dlatego, że temu sami stawiliśmy większy opór niegdyś i/lub teraz.

Można powiedzieć, że Ty też miałeś objawy nerwicy prawda?
Oczywiście!
I dlatego wiem jakie bzdury panują na świecie odnośnie nerwicy i większości innych chorób, przypadłości i dysharmonii fizycznych oraz psychicznych.

Czy Ty Piotr miałeś całkowitą abstynencje od porno przez te miesiące,w których mierzyłeś się z gniewem?
Gdy zaczynałem pracę z emocjami, to oczywiście nie. Wpadki miałem nawet częste – raz w tygodniu.

Ale widziałem już wtedy, że uzależnienie nie jest osobnym bytem i nie jest w ogóle tylko kompulsywnym korzystaniem z porno czy dowolnej innej używki, tylko bardzo precyzyjnym mechanizmem, który uaktywnia się tylko w momentach braku akceptacji, braku miłości – słowem – oporu.

Więc wraz z emocjami ujawniały się ogromne ładunki oporu, który również odczuwałem jako ból. Nieraz jako cierpienie, gdy nie akceptowałem bólu.

Były sytuacje, że tak wydzierałem się – gdy wychodził ze mnie gniew razem ze smutkiem – że bolało mnie gardło, głowa, miałem nawet gorączki, nerwobóle i więcej. Nawet ciało zaczynało mi śmierdzieć. W ustach miałem posmak jak żul, który nigdy nie mył zębów. Bo w zasadzie taki miałem poziom zadbania wnętrza. Nigdy go nie myłem.

Początkowo nie było łatwo. Jednak wiedziałem czego chcę – do czego dążę. Do całkowitej świadomości i odpowiedzialności. I wiedziałem, że to co stłumię, wróci. Dlatego krok po kroku sesje, za pomocą których tłumiłem niechciane stawały się coraz rzadsze, a ja akceptowałem i uwalniałem coraz więcej.

W końcu wystarczyła zwykła, świadoma decyzja, by już nie sięgać po porno, gdy ujawniała się kolejna warstwa. Mówiłem stanowcze “Nie!” ale bez żadnego oporu. To był wybór wynikający z CHĘCI, a nie niechęci. I następnie skupiałem się na akceptacji i przeżywaniu tego, co się ujawniało. I trwałem w tym, aż nie wyczerpało swojego ładunku.

Chce dodać,że gdy mam abstynencje nawet 2 dni od porno to nawet mam chęci do małych czynności typu wykosić trawe lub coś posprzątać. Ostatnio nawet poszedłem na huśtawke a nie byłem kilka lat.
Dokładnie.
A to 2 dni bez głębokiego oczyszczenia. Wyobraź sobie co “czeka po drugiej stronie”, gdy zarówno przestaniesz się opierać temu, tłumić i uwolnisz np. 30% nagromadzonych toksyn…

Wystarczy kilka minut porno i nawet nie moge skupić się na czytaniu modułu bo w głowie jest chaos.
Oczywiście. To normalne i spodziewane.
Bo po porno czy dowolną inną używkę sięgamy WYŁĄCZNIE w sytuacjach, w których nie akceptujemy czegoś w sobie. A jeśli wybierzemy opór, nasz umysł od razu zaczyna szukać drogi wyjścia – by uniknąć odczuwania. Im większy opór, czyli im większa niechęć, tym umysł szybciej myśli, nieraz nawet szaleńczo.

Bo za pomocą takiej intensywnej mentalizacji unikamy świadomego odczuwania. Umysł jest niewinny i nieświadomy – i on naprawdę wierzy, że musi nas ratować przed odczuwaniem. Ludzie, nie tylko Ty, tak właśnie żyją – w takim niezrozumieniu, takiej niechęci do własnego wnętrza, czego zostali nauczeni przez innych. Że gdy tylko pojawi się kapka emocji, oni już sięgają po trucizny – czy to porno, alkohol, papierosy, czy narkotyki. Inni nawet idą do drugiej osoby i mają z nią seks – czyli oddają jej swoje toksyny, których nie akceptują.

Jak dalej tak będzie to będę musiał chyba jakieś leki brać no już sam nie wiem.
Gdy nie radzimy sobie z ilością ujawnianych emocji, jak najbardziej można skorzystać z jakiegoś leku ale ZAWSZE ze świadomością tego, co robimy i dlaczego.
Daj sobie tyle współczucia i zrozumienia ile potrzebujesz. Ale wiedz, że to co stłumisz – wróci. Zawsze wraca.
Więc oczyść się z takich ilości, z ilu potrafisz, a potem jak będzie za trudno, weź lek.

Ale następnym razem pozwól sobie pójść krok dalej, przeżyć to w akceptacji chociaż minutę dłużej. Tak dojdziesz do zdrowia – gdy będziesz aktywnie dążył w jego kierunku.
Wyłącznie pasywne, apatyczne branie leków nic nie zmieni.

Tę uwagę napiszę przy każdej mojej odpowiedzi – najpierw przeczytaj wszystkie 3, przemyśl i dopiero odpowiedz.

Ja ostatnio mialem “atak nerwicy”, czy jak to sie mowi- atak paniki.
Weź proszę pod uwagę, że to co się powszechnie mówi o emocjach i odczuwaniu jest najczęściej totalnie błędne, przekręcone, w masie przypadków głupie i szalone.

Jak to atakuje jakaś nerwica? Jak cokolwiek w ciele może atakować? Jaki element człowieka może zwrócić się przeciwko sobie?
Żaden.

Tylko człowiek w swojej percepcji może uznać coś za wroga i działać ze szkodą dla siebie czy ciała.

Moje pytanie brzmi – jeśli wsadzisz do szafy tonę szajsu, że aż zacznie napierać na drzwi od wewnątrz i Ty z kolei na te drzwi zaczniesz napierać od zewnątrz, co wytworzy zmaganie – to znaczy, że szafa na Ciebie napiera? Atakuje? Napada?
Albo te rzeczy, które do niej wepchałeś?
Nie.

To czego doświadczasz to bezosobowa konsekwencja.
Nadawanie temu cech ludzkich pokazuje niedojrzałość ludzkości. Tak jak się powszechnie uważa, że można zranić czyjeś uczucia.
Raz, że uczucia nie są niczyje, dwa – jak można zranić bezosobową konsekwencję percepcji?
To jakbym twierdził, że mi ktoś obraził pot po wysiłku.

Obudzil mnie ok. 12 w nocy wlasnie ten atak.
To nie był żaden atak.
Obudziłeś się z niewiadomego powodu.

Pamiętaj, że zaraz po przebudzeniu nie stawiamy jeszcze oporu temu co czujemy.
Plus – brak oporu podczas snu powoduje, że może się ujawnić jakaś warstwa lub warstwy emocji.
Ale większość ludzi od razu, natychmiast zaczynają stawiać opór.

Byl to glownie silny lek, strach i wiele wiele innych emocji,
Lęk i strach to jedno i to samo.
Ale tak, można odczuwać różne emocje naraz.
A czy był silny? Nie.

Emocje nie posiadają cechy “siły”. Tylko ładunek.

Bateria posiadająca pełny ładunek nie jest silniejsza od baterii posiadającej 5% ładunku. Rozładowanie 100% baterii i 5% jest dokładnie takie samo.
To co może się wydawać trudne wynika z samego faktu odczuwania emocji, demonizowania oraz stawiania oporu.

jak i rowniez uczucia sciskania w klatce piersiowej,
To był efekt tego, że się opierałeś.

uczucie goraca w calym ciele
Czasem zimno, czasem ciepło – to spodziewane doświadczenia cielesne, gdy zastygła energia zaczyna się poruszać.
Ja zazwyczaj odczuwam to w formie zimna.
Gorąco zaczyna się robić, gdy się opieramy.
Gdy ja stawiałem opór emocjom, temperatura ciała potrafiła się podnieść w kilkanaście sekund o np. jeden stopień i rosnąć tak długo jak się opierałem.
Raz po koło godzinie silnego emocjonowania się dostałem 39 stopni gorączki.

i jeszcze kilka innych objawow. Na poczatku myslalem ze zwariuje,
Kolejne fundamentalne urojenie – “(ja) myślałem”.

Nie myślałeś, tylko od razu uciekłeś w hipnotyzowanie się mentalnym bełkotem, który racjonalizuje emocjonalność.
A że stawiałeś jej opór, nie chciałeś tego, etc., no to bardzo częstą racjonalizacją jest “ja wariuję”. Ale nie wariujesz, tylko hipnotyzujesz się bezosobowym procesem próbującym racjonalizować bezosobową energię nazywaną emocjami. Oraz racjonalizujący opór.
Emocje nie mijają, które nadal uważasz, że Cię atakują, przytłaczają – Ty się wewnętrznie miotasz próbując je odrzucić, zdławić; w umyśle jest coraz większy chaos.
Oczywiście mentalizacja zawsze zajmuje co najwyżej 1% umysłu ale od zawsze był dla nas ważny, bo, jak dla zwierzęcia, interesuje nas, bo coś się tam dzieje, bo jest “ruch”.
I od zawsze wierzyliśmy w kłamstwo i urojenie, że myślimy, że jesteśmy tego autorem oraz że to, często z samego przekonania, że myślimy, ma samo w sobie sens, znaczenie, wartość i jest realne oraz odnosi się do rzeczywistości.
Tak nie jest.

poniewaz naprawde wpadlem w panike,
Nie wpadłeś w żadną panikę, tylko tak zapewne przez całe życie traktowałeś strach – czując strach uważając, że “wpadłeś” w panikę lub “panikujesz”.
Ale to tylko racjonalizacje lęku przez umysł i tyle.
Nie ma żadnej paniki, ani wariowania. W nic nie wpadłeś.

Tylko opierasz się uczuciu, więc nie mija i rośnie. A umysł wymyśla coraz dziwaczniejsze racjonalizacje.

ale potem przypomnialem sobie to, o czym piszesz na blogu o uwalnianiu i ignorowaniu mysli.
Bardzo się cieszę, że słowa zapadły w pamięć!

I tak tez staralem sie robic. Po czesci mi wychodzilo, a po czesci nie. Telepalo mna,
Nic Tobą nie telepało.
Tylko Ty walczyłeś, opierałeś się, próbowałeś energię zdusić z powrotem do środka.

Pamiętaj – to nie panika atakuje/napada nas, tylko to my atakujemy/napadamy emocje. Tzn. oczywiście próbujemy, bo to nie jest możliwe.
To Ty próbowałeś telepać lękiem, nie lęk Tobą.

dostawalem skurczow miesni calego ciala,
Tak wygląda opieranie się.

trzeslem sie w srodku i plakalem. Ten stan trwal mniej wiecej do 4 nad ranem, zeby potem znowu dac o sobie znac, ale juz z mniejsza sila, okolo 11 .
Gdybyś w pełni się poddał, to by pewnie trwało może nawet 15 minut, choć mogło więcej ale bez tego całego męczenia się.

Znowu czulem ogromny strach,
Na pewno był ogromny? Na 100%?

ale i smutek, zal i inne emocje. Final byl okolo godziny 12.10, gdzie wszedlem caly roztrzesiony do kuchni, gdzie siedziala moja mama i gdy sie spytala: co ci synu? , to w tym momencie bardzo sie rozplakalem, zaczelo mna trzasc, a w rekach od lokci do palcow, poczulem jakby energia chyb z calego mojego ciala sie tam nazbierala. A najwiecej w dloniach i palcach. Czulem ogromne wibracje w dloniach. Energie, ktora promieniowala dookola dloni. W placzu i w drgawkach powoli w szystko zaczelo odchodzic, az w koncu nastala cisza i ogromny spokoj.
No bo się poddałeś. :) To całe zmaganie przez pół nocy i cały ranek nie było potrzebne.
Ale też widzimy, że człowiek zazwyczaj poddaje się, gdy się już wymęczy tym całym zmaganiem.

To co opisałeś – odczuwanie energii i wibracji jest jak najbardziej normalne. Nie są to żadne tajemne arkana.

Dodam jeszcze ze przed calym procesem mialem bol kregoslupa, sztywnosc i napiecie karku i szyi, oraz lapaly mnie skurcze palcow u nog.
Żadne skurcze Cię nie łapały.
To wszystko konsekwencje opierania się, walki, którą prowadziłeś zapewne non stop przez całe życie. Dlatego tego nie zauważałeś i konsekwencje tego uznawałeś za samoistne byty, które Ci coś robią.

Po zakonczeniu tego procesu 95% wszystkich bólów odeszlo.
Witamy po stronie uwalniania. :)

Gdy wszystko odeszlo poczulem sie lekki, wolny i spokojny.
Nie odeszłoby, gdybyś się nadal opierał i zmagał.
Wyobraź sobie, że ponad 80% ludzkości właśnie jak Ty zmaga się i opiera cały czas.
Tylko wstają – od razu np. włączają radio czy telewizor, zapalają papierosa. Alkoholicy zaczynają pić, pornoholicy włączają porno, itd.

To czego doświadczyłeś to nie było uczucie spokoju, tylko naturalny stan bycia. Nie mogłeś “poczuć się”, bo uczucia nie mają nic wspólnego z Tobą.
Ani żaden inny stan.
Wszystko czego możesz doświadczyć i zaobserwować – tym nie jesteś.

Mama mi mowila, ze gdy wszedlem do kuchni, to w oczach mialem obled i wygladalem jak opetany. Czy to bylo Piotrze uwolnienie emocji,
A jak sądzisz? :)

czy jakis diabel ze mnie wyszedl?
Dobrze, że o to pytasz.
Bo masy ludzi dosłownie tak traktują emocje – jak diabły, które napadają, szarpią, atakują, grożą zranieniem, a nawet zabiciem.
Nie bez powodu miliardy ludzi jest gotowa zapić się nawet do utraty przytomności czy oglądać porno całymi dniami tracąc powoli zdrowie, karierę, nawet rodzinę.
A powiedz im to, to na poziomie logicznym pewnie zaczną się cynicznie śmiać, wyśmiewać to, drwić, etc.
I oczywiście powiedzą, że oglądają porno, bo lubią i że mogą przestać, że mają nad tym kontrolę. Niektórzy mówią – “nie oglądam porno od X czasu, to już mi się poprawia, bo w ogóle nie czuję ochoty na to”.

To nie był żaden demon. Można rzec, że to Ty byłeś demoniczny dla zwykłych odczuć – dla uczuć, emocji.
A ciało cóż ma począć? Jak wybierzesz opór, to się napnie. Tak jak naciśnięcie hamulca podczas jazdy powoduje, że samochód zacznie hamować. Nie ma w tym nic dziwnego.
Gdybyś zaś z całych sił naciskał pedał gazu i hamulca, to co się stanie? Mniej więcej to, czego doświadczałeś całą noc. I gdyby samochód mógł racjonalizować to, co się dzieje, to też by pewnie mówił, że wariuje. ;)

Ale przezycie niesamowite. Przezylem horror, ale wrocilem do zywych.
Widzisz? Emocje = horror. Dopiero zaprzestane ich odczuwania = życie.

Nie dziwne, że na tej planecie wszystko co odcina świadomość odczuć jest dla ludzi jak święte.

Podkreślę – nie każde uwalnianie będzie tak wyglądać. Im więcej będziesz uwalniał, tym mniej będzie tego całego “horroru”. I będziesz jakby “obok” całego procesu – jako obserwator.
Gdy wyjmujesz z wanny korek, nie musisz w niej siedzieć, gdy woda zacznie odpływać.

To całe zmaganie i “horror” wynikały z tego, że non stop utożsamiałeś się z umysłem – myślami, ciałem i emocjami. Starałeś się cały proces zatrzymać, kontrolować, powstrzymać, zmienić, zapobiec.
Pewnie uważasz, że to Ty uwalniasz, że Ty coś robisz. I gdy próbujesz na siłę – jak stękanie podczas siedzenia na sedesie, to emocje “wyjdą” szybciej. ;) Tak nie jest.
Jakiekolwiek próby na siłę, tylko blokują uwolnienie.

Teraz sugeruję, byś uwolnił cały opór przed ponownym takim doświadczeniem. :)

Pamiętaj – wszystko co odczuwałeś – sam to stłumiłeś. Dlatego też uważanie, że jakakolwiek ilość emocji czy ich “siła” to tylko granie ofiary konsekwencji własnych decyzji – zaniedbań i niskiej inteligencji emocjonalnej.

Ja sam doświadczałem napięć i bóli w masie miejsc na ciele. Niejednokrotnie budziłem się w środku nocy i od razu odczuwałem coś – zazwyczaj również strach. Zdarzało się, że wiele razy powtarzały się te same racjonalizacje – np. “Cholera, czy ja zdałem już studia? Czy jeszcze mam jakiś egzamin? Czy zaliczyłem wszystkie klasy przedmiotów?!” I nieraz chwilę zajmowało mi, że studia skończyłem wiele lat temu. Jednak przez ten moment odczuwania lęku i racjonalizowania go przez umysł – to się wydawało bardzo realne. A akurat ta racjonalizacja, bo podczas studiów stłumiłem masę strachu i dotyczyło to zazwyczaj zaliczeń, deadline-ów, etc.

A Ty się pewnie naoglądałeś horrorów o opętaniach. I dlatego umysł to powtarza.

Tę uwagę napiszę przy każdej mojej odpowiedzi – najpierw przeczytaj wszystkie 3, przemyśl i dopiero odpowiedz.

Wlasnie Piotrze- akceptacja. Jak wiec zaakceptowac ten tzw. “atak paniki” oraz natlok tylu emocji, oraz oporow na raz, ze nie wiadomo co jest czym i nie wiadomo czym sie zajac?
A co to jest akceptacja?

Bo pytasz jakby akceptacja to było jakieś jasno określone narzędzie, które nie wiesz jak zastosować. I masz je w ręce, jak lutownicę i tylko zastanawiasz się “jak” tego użyć?
Ale mało ludzi rozumie co to jest akceptacja.

Akceptacja NIE jest jakąś osobną czynnością, którą wykonujemy. Akceptacja to stan naturalny, który przywracamy odrzucając wszelkie osądy i wartościowanie oraz opór.
To intencja, by widzieć coś dokładnie tym, czym jest. A nie co nam się wydaje.

Więc już sam fakt, że uważasz, że doświadczasz ataku jakiejś paniki uniemożliwia akceptację, bo nic takiego nie ma miejsca.
Nie możesz zaakceptować urojeń, ani kłamstw, bo nie istnieją. A akceptacja to stan naturalny – może wystąpić tylko w rzeczywistości wobec tego, co realne.

Gdy ludzie zadają mi to pytanie – bo jest bardzo częste – zazwyczaj problemu nie stanowi “jak to zrobić?” tylko “nie chcę tego zrobić i szukam jakiejś alternatywy, jakiegoś sposobu, by nie cierpieć”.
A to co próbują akceptować nie istnieje, tylko stanowi jakąś błędną interpretację, osąd, nieraz cała wymyśloną historię.

Zauważ, że mówisz o natłoku oporów… ale opór to to, co sam robisz – opierasz się. Opór to właśnie niechęć, czyli można rzec – przeciwieństwo akceptacji.
Dlatego umysł pyta “jak zaakceptować?” Ale to nie jest kwestia “jak?” tylko “czy?” – czy przestaniesz się opierać? Przestaniesz osądzać i wartościować to, co czujesz, czego doświadczasz?
Czy pozwolisz sobie na to? Czy pozwolisz temu być dokładnie takim jakim jest?

Czlowiek jednoczesnie odczuwa strach i inne niskie emocje, a jednoczesnie ma ucisk w klatce piersiowej i boi sie, ze sie udusi.
To co opisujesz to solidne zaniedbania i niska inteligencja emocjonalna oraz niska świadomość.
Jak i non stop opieranie się.

Już pisałem, że ucisk to efekt opierania się.
“Lęk, że się uduszę” to tylko lęk i opór względem tego, czego doświadczasz i dalsze hipnotyzowanie się mentalnym bełkotem. To dalsza nieświadomość tego, co ma miejsce.

Co ciekawe – ostatnio miałem takie doświadczenie. Przez moment umysł sądził, że dzieje się coś złego – zaczynało brakować mi tlenu, coraz bardziej płytko oddychałem. W umyśle pojawiły się myśli, które można nazwać “paniką”.
Wstałem od komputera, otworzyłem okno, włączyłem wiatrak. I zacząłem całkowicie poddawać się tej sytuacji.
“Chwila grozy” trwała niecałą minutę. I całkowicie minęła.

Jak zaakceptowac dane emocje i odczucia w ciele, jezeli wywoluja one straszny dyskomfort
A tak, że to nie emocje wywołują dyskomfort, tylko brak akceptacji – demonizowanie, opór, niechęć.

Sam pytałeś czy to było uwolnienie, czy jakiś demon Cię opuścił. Tak widziałeś emocje – jak demony i robiłeś wszystko, by nie czuć ich, wliczając non stop stawiany opór.
I to pierwsze co robi większość ludzi zaraz po przebudzeniu – od razu stawiają opór. Dlatego tego nie zauważają, bo to dla nich jak woda dla ryby. Ryba pływa w wodzie cały czas i dlatego nie zauważa wody, nie zdaje sobie sprawy, że jest w wodzie.

W przypadku emocji niechęć do ich odczuwania, czyli opór, plus demonizowanie emocji, wartościowanie, etykietkowanie jako złe, nieprzyjemne, negatywne, jest tym, przez co trwają nawet wiele lat oraz rosną. A doświadczanie tego całego zmagania naturalnie przyjemne nie jest.
Bo to sygnał o popełnianych błędach.
Dlatego ludzie pytają – “jak zaakceptować?” – bo uważają, że akceptacja to jest coś specjalnego, co muszą uczynić. Niektórzy nawet sądzą, że ezoterycznego.

Właśnie przeczytałem ciekawe zdanie – terapeuta powiedział pewnemu człowiekowi – “nie jesteś wykończony, tylko dysponujesz pewną ilością energii, którą całkowicie przeznaczasz na przetrwanie”.
I wiele osób łapie się tego, łyka jak młody pelikan.

Gdybyśmy radykalnie uczciwie przyjrzeli się rzeczywistości, dostrzeglibyśmy zapewne z niemałym zaskoczeniem, że przeżywamy samoistnie. I przeżywamy POMIMO tego całego “zmagania, by przeżyć”.
Dodatkowo wiele osób właśnie sądzi, że przeżywa dzięki niedopuszczaniu emocji do świadomości, opieraniu się także negatywnym myślom, dzięki próbom kontroli emocji, myśli, sytuacji zewnętrznych, nawet innych ludzi, całego świata i życia.
Że przeżywają dzięki pragnieniom, dzięki strachowi i wiele więcej.
Ale przeżywamy POMIMO tego wszystkiego.

i czlowiek chce sie ich pozbyc? Walczy z nimi. Nie chce ich.
Mówisz jakby ta chęć, by się ich pozbyć, walka i niechęć do emocji działy się same.
Ale przecież Ty to robisz.

I pytasz “jak?” zaakceptować.
Ale widzisz – nie chcesz ich, chcesz się ich pozbyć, walczysz z nimi… Więc akceptacja to nie jest kwestia “jak?” tylko “czy to wybiorę?”

Dopiero, gdy to całe zmaganie Cię wymęczy, odpuszczasz, poddajesz zmaganie i wtedy proces uwolnienia może się odbyć. Bo to proces samoistny. Nikt nic nie uwalnia.

Da sie to w ogole zaakceptowac,
Akceptacja to nie jest jakaś tajemna, ezoteryczna technika, którą musisz wytańczyć czy wyczarować jakimś rytuałem.
Tylko zaprzestanie tego, co wymieniłeś – przestać chcieć się ich pozbyć, zaprzestać tej walki, zaprzestać nie chcieć ich.
Bo to co czujesz to konsekwencje Twoich percepcji – to konsekwencje tego jak żyłeś i jaki byłeś przez całe życie.
Niechęć do konsekwencji jest wielkim błędem. Stąd też dyskomfort.

czy lepiej bedzie wziasc jakies srodki na uspokojenie?
Nie ma żadnych środków, które dawałyby spokój.
Środki ew. odcinają świadomość tego, co osądzamy, z czym walczymy, co demonizujemy, czemu stawiamy opór.
I tylko przez to, że na czas działania specyfikuj przestajemy być tego świadomi, przestajemy się opierać.
Z tego bierze się to pozorne “uspokojenie” – że przestajesz prowadzić tę całą batalię. Tylko, że nie potrzebujesz do tego żadnego leku.
Ani leki tego nie dają.
Żaden lek nie ma mocy, by Ci dać spokój.

Biorąc pod uwagę, że każdy lek to trucizna, to możemy sobie przemyśleć na jakiej zasadzie ma nas trucizna uspokoić? :)
W USA bodajże 50% ludzi przyjmuje nałogowo leki “uspokajające”. Tak jak z alkoholem, papierosami i porno – to nic nie daje. A osiągany efekt nie jest rozumiany w ogóle. Ani jego cena.

I ten “spokój” trwa tak długo, jak długo się nie opieramy. Gdy działanie leku się kończy, znowu stajemy się coraz bardziej świadomi emocji i od razu zaczynamy się im opierać. A umysł zaczyna to racjonalizować.

Dal bys jakas rade, jak sobie z tym poradzic?
“To” z czym pytasz jak sobie radzić nie istnieje.

A jak sobie radzić – przecież już sobie poradziłeś.
Więc w czym problem? Już wiesz jak postąpić. Doświadczyłeś spokoju, odeszło 95% bóli i napięć.

Problem polega na tym, że nie jesteś świadomy tego, że emocje demonizujesz, że się opierasz, ani nawet, że je czujesz.
A gdy emocje jakoś “ominą” te wszystkie Twoje “zasieki, pola minowe, zamknięte drzwi, psy strażnicze”, itd., to uważasz, że Cię napadają i walczysz z nimi pół nocy. Aż ze zmęczenia się poddajesz i pozwalasz sobie płakać. Dopiero wtedy przestajesz się opierać.

Dr Hawkins w książce “Technika uwalniania” podkreślał, że uwolnienie emocji jest dla ego – czyli człowieka w niskiej, zwierzęcej świadomości – pozbywaniem się jedynego znanego mu źródła paliwa, którego chce oraz to niszczenie całego fundamentu “ego”.
To dążenie do śmierci iluzji, w które wierzymy i dlatego “ego” zrobi wszystko, byle tylko nie uwalniać. Czyli człowiek zastosuje wszystko co wie, byle tylko emocji uniknąć, wyprojektować, opierać się, grać ofiarę, zapomni, nie zrozumie, będzie się starał “zrozumieć”, będzie kłamał i wiele innych.
Ja miałem np. do czynienia z kilkoma klientami, którzy cały czas sądzili – i nic do nich nie docierało – że czują “się” źle, jak ofiara przez ludzi. Więc wyjechali z Polski za granicę. Kilku miesięcy było potrzeba, by całkowicie o tym zapomnieli i dalej czuli dokładnie to samo i dokładnie to samo sobie tłumaczyli – tylko tym razem uważali, że czują “się” źle przez ludzi w tym innym kraju. I znowu wyjeżdżali – jeden wracał do Polski, inni do jeszcze innych krajów. Bo cały czas sądzili, że to przez innych ludzi czują “się” niechciani, osądzani, etc. Nawet nie zauważali, że sami sobie to robią i także to oni osądzają innych cały czas.

Dzieki za odpowiedz. Na poczatku chcialbym sie odniesc do tych moich spacerow z bratem. Czy podczas wlasnie tych spacerow, gdy jestem spokojny, to emocje sa uwalniane ze mnie?
Widzisz?
Znowu kombinowanie.

Nawet przepisałem Ci całą instrukcję uwalniania z pełnym wytłumaczeniem i powiedzeniem co robisz nie tak, czego nie robisz, etc.
I nadal pytasz – czy podczas spaceru emocje są uwalnianie z Ciebie…
Powiedz mi – gdzie w instrukcji uwalniania jest napisane “idź na spacer”? Albo “bądź spokojny”?

Co to znaczy “jestem spokojny” i gdzie w instrukcji np. od doktora Hawkinsa jest to zalecenie?

Czy jezeli boje se ze zlapie mnie “atak paniki”,
To uwolnij opór i lęk.
Mówiłem Ci – uwolnij opór przed powtórzeniem tego doświadczenia.
Bo będziesz żył jakby cała planeta to było wielkie pole minowe.

czy dobrym sposobem na uwolnienie sie od strachu i w ogole na uwolnienie stlumionego strachu, bedzie robienie najczesciej jak tylko moge, rzeczy, ktore ten strach ze mnie wyciagna?
Możesz wejść do klatki z tygrysem.
A możesz żyć rozsądnie i mądrze.

Dlatego zaprosiłem Cię do Programu WoP.
Bo widzisz jak zaczynasz od razu dalej kombinować. Zamiast żyć rozsądnie, normalnie – teraz chcesz robić tylko to, co będzie z Ciebie wyciągało lęk.
I uważasz, że się do tego zmusisz? Jeśli nic nie robiąc męczysz się i walczysz całą noc, choć zupełnie nic się nie dzieje, nic nie musisz, to jak ma Ci pomóc jeszcze robienie czegoś, co wyciągnie więcej lęku?

Gdybyśmy współpracowali w WoP, to bym Ci tego nie zalecił.

Ja mam tez problem z odczuwaniem.
Nie masz.
Opierasz, gdy tylko zaczynasz cokolwiek czuć.
Problem polega na tym, że nie chcesz czuć.

Jezeli chodzi o strach, to uwazalem, ze gdy czlowiek sie boi, to bije mu wlasnie serce, ma ucisk w klatce itd.
Tylko jeśli człowiek uznał lęk za wroga, za coś złego.
Doznania cielesne z emocjami są inne w zależności od tego czy uznamy, że dzieje się coś dobrego lub złego.

Jak zatem czuje sie strach bez opierania sie mu?
Wyjaśniłem to już.

Tego nie rozumiem.
Nie musisz tego zrozumieć.
A wyjaśnienie otrzymałeś.

Gdy czuje np. gniew, to zacisniete zeby i napiecie miesni, tez bedzie swiadczyc, ze opieram sie gniewowi?
Nie próbuj tego wymyślić, tylko stań się świadomym, gdy odczujesz gniew.

Czytalem twoje artykuly o odczuwaniu, ale dla mnie to jest w dalszym ciagu czarna magia.
Bo tego nie wykonujesz.
Tylko starasz się “zrozumieć”.

Ja juz nie wiem, czy czuje emocje, czy stawiam jej opor.
To tylko strategia ucieczkowa i usprawiedliwienie.

Czuje cos, ale nie wiem czy jest to opor, czy emocja.
A z instrukcji odczuwania nie korzystasz.
Tak jak teraz otrzymałeś całkiem spore odpowiedzi i co? Zero. Tak jakbyś tylko rzucił okiem i tyle.
Bo umysł nie chce uwalniać, tylko chce myśleć o tym, fantazjować, wyobrażać sobie – masa osób jedyne co robi z zalecanych instrukcji uwalniania to “suplement” polegający na wizualizacji.
Umysł chce kontrolować, uspokajać, robić, czytać, cały czas dowiadywać się, próbować zrozumieć, itd.
Nic z tego nie jest potrzebne.

Dlatego niebardzo wiem CO mam zaakceptowac.
Nic.
Wyjaśniałem, że akceptacja to jest porzucenie wszelkich osądów. To zgoda na to co jest takim jakim jest.
Nic nie musisz rozumieć.
Nie musisz rozumieć wiatru, by nie stawiać mu oporu i nie dokładać do niego jakiejś historyjki, np. “łeee, wiatr mnie zaatakował, taki zimny wieje prosto na mnie, łeee!” ;)

Co? Odpowiedź brzmi – to co jest w tej chwili. O w ten właśnie TERAZ.

Bo gdy uwalniasz emocje to też “dysponujesz” jedynie TERAZ. Jeśli TERAZ nie jesteś świadomy TERAZ, m.in. tego, że się opierasz, to czego możesz stać się świadomy i kiedy?
A jak widzisz – umysł jest specjalistą od uciekania od teraz.
Problem polega na tym, że od TERAZ nie można uciec. Nawet jeśli masz tysiąc myśli o przeszłości i przyszłości, to widzisz je TERAZ.

W przypadku bicia serc i ucisku w klatce, mam zaakceptowac ten ucisk i bicie, czy zaczac spokojnie oddychac, wyciszyc sie i uspokoic?
Odpowiedź na to powinna być oczywista.

Ale oczywiście uważasz, że istnieje coś takiego jak “wyciszenie się” i “uspokojenie się”.
Powiedz mi – ile razy w życiu tak postąpiłeś? Co wtedy zrobiłeś?
Dlaczego mi zadajesz takie pytanie?
Czekasz aż ja dam Ci pozwolenie? A co próbowałeś zrobić przez całą noc niemałej męki? Nie próbowałeś przypadkiem wyciszyć tego wszystkiego i uspokoić?

Otrzymałeś cały opis co jest do zrobienia. Nadal nie chcesz tego zrobić i przepisujesz mi mnożące się w nieskończoność pytania umysłu.

Czy to wtedy bedzie uwalnianie?
Przepisałem Ci cały opis.
Co jest jeszcze niejasne?

Czy uwalnieniem bedzie poddanie sie temu uczuciu ucisku i biciu serca? Nic nie rozumiem i czuje sie jak w jakims kolowrotku. Co mam zaakceptowac?
A ja powtarzam, że nic nie masz próbować zrozumieć, tylko to wykonać.
A nawet nie coś wykonać, tylko przestać wykonywać – przestać stawiać opór, przestać wpatrywać się w mentalny bełkot, przestać osądzać emocje, przestać próbować je zmieniać, kontrolować, rozładowywać, etc.

Teraz inna sprawa. Gdy np w ciagu dnia jestem spokojny i czuje sie bezpiecznie,
Widzisz? Nadal uważasz, że uczucia to Ty. “Czuję —>się<---". Ale nie czujesz "się". To nie ma nic wspólnego z Tobą. Nie ma takiego uczucia jak "bezpiecznie". Nie czujesz lęku. Tyle. A gdy zaczynasz czuć lęk, od razu uważasz, że już nie czujesz "się" bezpieczny. Uczucia nie mają nic wspólnego z tym jaki jesteś. Wliczając to czy faktycznie jesteś bezpiczny, czy nie. Co bierzesz pod uwagę analizując swoje bezpieczeństwo? Tylko uczucia? No to tak jakbyś analizował swoje bezpieczeństwo pod względem zapachów. Jak pachnie ładnie - różami - to jesteś bezpieczny. A jak pachnie skoszoną trawą, to jesteś bezpieczny tylko troszkę. Uczucia nie mają nic wspólnego z Twoim bezpieczeństwem i właśnie uzależnienia pokazują ten absurd - człowiek robi sobie ogromną krzywdę - niszczy mózg pornografią, wyrzuca z siebie energię życiową, wlewa w siebie truciznę, wypala trucizny, ćpa i gdy uczucia wytłumił, totalnie zniszczył na moment możliwość ich odczucia, twierdzi - "no wreszcie jestem bezpieczny". A gdy ma iść na spacer, to się trzęsie jakby miał jechać na front. Robi coś najbardziej niebezpiecznego i uważa, że dzięki temu jest bezpieczny. To jakby uznać się za bezpiecznego od lwa w jego paszczy. Pytanie pomocnicze - od czego rzekomo "czujesz się" bezpiecznie? O co zadbałeś i w jaki sposób, że twierdzisz, że jesteś bezpieczny? A jaka jest różnica ODNOŚNIE FAKTÓW NIE UCZUĆ, gdy uznajesz, że nie jesteś bezpieczny i przed czym? to czy emocje sa ze mnie uwalniane w tym czasie?
Opis uwalniania otrzymałeś.

Najwiekszym problemem jest dla mnie to, ze nie wiem czy to co czuje, to emocja, czy opor stawiany jakiejs emocji.
To standardowa zagrywka tych, którzy nie chcą uwalniać.

Nie poświęciłeś nawet 1 sekundy na to, by uczciwie przeanalizować sytuację. Ani nie wykonałeś żadnego kroku z instrukcji jak nauczyć się odczuwać.
No bo powiedz – znalazłeś jakieś miejsce, w którym pozwalasz sobie dać upust jakiejkolwiek emocji bez lęku i oporu?

Plus – zadałem Ci pytania pomocnicze – czy np. gdy kładziesz się spać, to jesteś gotowy i chętny, by powitać lęk? Czy nie?

Przecież dobrze opisywałeś to co czułeś – nie tylko lęk ale jeszcze mówiłeś o innych emocjach, byłeś w stanie stwierdzić, że są też inne ale lęk dominuje.
Potem powiedziałeś, że przy mamie czułeś żal.
Więc potrafisz odczuwać, potrafisz to poprawnie nazwać (choć nie jest to wymagane do uwolnienia).
A opierasz się cały czas. :)

Nie wiem jak to jest czuc jakas emocje, bez stawiania jej oporu, poniewaz nie wiem czy to co zawsze czulem i czuje to emocja, czy opor. Eh. Sam juz sie w tym pogubilem.
I to jest moment, by podejść do tematu na poważnie.

Bo teraz się opierasz, a umysł mnoży pytania w nieskończoność. Myśli napędzają myśli, tak jak przestrzegał dr Hawkins, a Ty się tym hipnotyzujesz bez ustanku i nie chcesz wykonać nic, co Ci poradziłem.
Tak, sam się pogubiłeś, bo tego chciałeś. By się pogubić, by dalej unikać uwalniania.

Jak masz to wiedzieć, jeśli cały czas się opierasz?
To jakbyś nie chciał przejść przez próg drzwi, przez które jeszcze nie przeszedłeś, bo nie wiesz jak to jest po drugiej stronie tych drzwi.
A jak masz się tego dowiedzieć? Tylko przechodząc przez próg.

Czy w stanie medytacji, kiedy umysl jest wyciszony,
O, dalej. “W stanie medytacji umysł jest wyciszony”.
Kto tak powiedział? Ty?

A ja wyjaśniałem, że medytacja to nie żaden magiczny stan, tylko decyzja, by ignorować mentalny bełkot, bo mentalizacja to proces ciągły i nieskończony. I zajmuje on 1% umysłu. Mentalizacja jest to proces ciągły i niekończący się.
Nie ma jakiegoś ezoterycznego stanu wyciszenia umysłu, ani spokojnego umysłu. 99% umysłu to totalny, kompletny spokój.
Ale widzisz – umysł bełkocze cały czas, Ty nie chcesz tego ignorować, przepisujesz mi w kółko treść umysłu, zupełnie pomijasz informacje i zalecenia, które ode mnie otrzymałeś.
Gdy się na moment od tego odklejasz, uważasz, że to umysł się wyciszył lub Ty uspokoiłeś. Ale tak nie jest.

Dlatego – decyzja. Bierzesz udział w WoP, czy dalej wolisz po swojemu?
Prosiłeś mnie o pomoc. Otrzymałeś ją. Ale nie korzystasz. Mnożysz pytania.

a ja skupiam sie na odczuciach w ciele i ignoruje mysli, to to jest wlasnie uwalnianie.
Co to jest uwalnianie napisałem słowo w słowo.

Pytam, bo
Bo ciągle hipnotyzujesz się mentalnym bełkotem i świata poza nim nie widzisz.

ostatnio tak wlasnie lezalem i lezalem, az w koncu doznalem takiego wewnetrznego spokoju i uczucia blogosci, ze zaden stan ktory znam, nie moze sie z nim rownac.
Nie wiem czego doznałeś, a wiem, że ludzie zrobią wszystko, by uniknąć odczuwania i uwalniania.

Teraz sobie wymyśliłeś jakiś błogi stan, który Ci dało leżenie.

Czy to.bylo uwolnienie, czy te emocje zostaly gdzies zepchniete do podseiadomosci, tk ze nie bylem ich swiadomy?
Co to jest uwolnienie otrzymałeś w postaci dokładnego opisu.

Usnalem potem w nocy i spalem do rana.
I ostatnie pytanie. Czy, jezeli znowu bede mial te objawy bicia serca i ucisku w klatce, to bedzie znaczylo, ze stawiam opor emocji?
Czy nie wyjaśniłem tego?

Czy wtedy nalezy sie uspokoic, oddychac, wyciszyc i czy wtedy to bedzie uwalnianie?
Czy nie wyjaśniłem tego?

Zamiast kombinować coś o jakiejś przyszłości, co teraz odczuwasz, co z tym robisz?
Gdzie ja napisałem, że masz próbować “się uspokoić”?
No to spróbuj się uspokoić – przecież to właśnie robisz zawsze, gdy “panikujesz”.

Czy przeczytałeś instrukcję uwalniania? Gdzie tam jest zalecenie, by “uspokajać się”? Albo “wyciszyć”?
Skąd to bierzesz? Dlaczego o to pytasz, skoro to są jakieś powszechnie powtarzane bzdury, których nikt tak naprawdę nie stosuje, bo to niemożliwe?

No ze wszystich sił postaraj się TERAZ uspokoić, wyciszyć. Spróbuj wyciszyć umysł. Możesz mu kazać. Dajesz, dajesz.
Masz do uspokojenia tylko około 50 000 myśli – mniej więcej tyle “przelatuje przez” umysł każdego dnia bez wyjątku. :)

Moje pytanie do Ciebie brzmi – czy chcesz uwolnić lęk? Czyli pozwolić mu być bez stawiania mu oporu?
Nie musisz tego rozumieć. Nic nie musisz z tego, co napisałeś i o co zapytałeś.
Problem nie leży w “jak?” czy “nie rozumiem”, tylko “nie chcę”.
A chęć to tylko decyzja.

I ja wiedziałem doskonale, że to nie będzie żadne “ostanie pytanie”.
20 minut i już kolejny komentarz. Kolejne pytania.
Widzisz? Mówisz jedno, robisz drugie. Tylko dlatego, bo “masz myśli”. Miałeś je ignorować, a tego nie robisz. Też nie dotrzymałeś słowa, bo tego nie rozumiesz – nie rozumiesz jak to jest już nie zadawać pytań, gdy to orzekłeś?
Jak w tak trywialnych sprawach nie dotrzymujesz słowa, to jak wyobrażasz sobie zrealizowanie w swoim życiu czegokolwiek?

Teraz poczekam kolejny kwadrans i pojawi się kolejny komentarz. Potem pewnie kilka kolejnych.
A potem pewnie jak zwykle – przepraszanie za trucie dupy, że pewnie jesteś jakiś głupi, bo nic nie rozumiesz, a reszta na pewno wszystko od razu łapie, itp. biadolenie. :)
Takich rzeczy też się naczytałem masę.

Oraz tego, że ktoś ma dokładny opis, a on przepisuje mi jakieś scenariusze z życia, jak np. “idę na spacer, czy jak się wtedy uspokoję, to czy to będzie uwalnianie?”
Co też wspaniale pokazuje, że myślenie odbywa się w polu i zupełnie obcy sobie ludzie, żyjący w różnych miejscach na ziemi, widzą dokładnie takie same myśli, stosują takie same zagrywki.
Bo człowiek w Kanadzie czuje wiatr dokładnie tak samo jak człowiek w Polsce czy Japonii.
Ktoś mi kiedyś napisał, gdy nie uwalniał nawet sekundy, że ma świetny pomysł – pójdzie do klubu ze znajomymi, gdzie zazwyczaj czuje dużo emocji i tam wszystko uwolni!
Poszedł, męczył się całą noc, nie zignorował nawet 1 myśli, nie uwalniał nawet mikrosekundy, wrócił pełen napięcia, oglądał porno przez resztę nocy.

Zacząłem pisać to w innym komentarzu ale napiszę w tym.

Chcę jeszcze dodać, że ja rozumiem, że to dla Ciebie trudne, przeżycia nieprzyjemne, ani nieciekawe.
Ja to rozumiem, bo sam przez to przechodziłem.

I każdemu współczuję ale też nikogo nie widzę jako ofiarę. Bo nikt ofiarą nie jest. Niczego.
Nikogo też nie klepię po główce, bo się nacierpiał i liczy, że cierpienie to usprawiedliwienie.

Zdrowie to przede wszystkim konsekwencja uczciwości.
Dostałem wczoraj bardzo ciekawą wiadomość.
Po Module 5, jeden Uczestnik WoP napisał mi:
“Dziękuję za odpowiedzi. Przeczytałem Twoje podsumowanie mojego raport do modułu 5 i przeczytałem “Maczetę” .
Mogę tylko napisać tyle, że ściemniam cały czas. Ściemniam siebie. Oszukuję siebie. Odwalam 25 minut siedzenia rano i wieczorem, czasami nawet nie i więcej nic nie robię. No, może jeszcze przeczytam coś od Ciebie albo kawałek jakiejś książki i tyle. Sprawa załatwiona. A JA UCIEKAM CAŁY CZAS. Spierdalam świadomością jak najdalej od ciała i emocji, zajmuję się nieistotnymi sprawami , przeglądam internet , oglądam głupie filmiki, “załatwiam sprawy” itp, itd… Nawet minuty nie skupię się na uczuciu jak uwalniam, bo cały czas moja uwaga jest rozproszona. Nawet nie wiem teraz co mam napisać na Twoje pytania, bo wszystko co “wymyślę” to głupoty. To co napisałem w raporcie do modułu 5 to jakieś farmazony napisane na odpierdol. Przecież nie da się zmienić pomyślanej myśli. Ja nie mam nad myślami żadnej władzy i nawet nie wiem jaka będzie moja kolejna myśl. I tak naprawdę nic mądrego nie wymyślę, żeby poprawić swoje życie. ”

A to co napisał w komentarzu równo rok temu:
“Burdel, burdel , burdel , jeden wielki burdel i samooszukiwanie się w moim życiu… Pozdrawiam i dzięki za super film!”

Więc kontynuuje to jaki jest. Nadal robi dokładnie to samo. Oszukuje, ściemnia. A to dlatego, bo cały czas hipnotyzuje się mentalnym bełkotem. Jest jak niewolnik myśli.
Wszystko, byle tylko nic nie zmienić. Nawet minuty nie skupia się na uczuciu, gdy “uwalnia”.
Ale sam fakt, że przyznał to jest bardzo ważny. Bardzo.
Wbrew pozorom postawił krok do przodu.
Ty na razie nie chcesz. :)

Napisał bardzo wiele ważnych rzeczy, nareszcie dostrzegł to sam, a nie tylko usłyszał ode mnie. Widzi teraz – ma świadomość – że umysł wymyśla tylko głupoty. Czyli racjonalizacje.
Ty na razie uważasz, że zadajesz mądre i potrzebne pytania. :) On dostrzegł, że nie widział jeszcze żadnej myśli, która byłaby po jego stronie.

Ludzie uciekają od zmian i sabotują je jak tylko mogą.
Szczególnie wszystko, co jest związane z emocjami i uwalnianiem.
Ja się naczytałem setki wymyślnych sposobów na podważanie uwalnianie, przekłamywanie, kombinowanie, itd., byle tylko nie uwalniać.
A ja i tak wiem doskonale kto uwalnia, kto ma intencję uzdrowienia. Wiem to doskonale, bo mam ogromne doświadczenie i sam tak żyłem. Wiem dobrze jak się kłamie, ściemnia, kombinuje.
Nie mówię, że wszyscy robią to świadomie i z premedytacją. Zdecydowanie nie. Ale to i tak nie ma znaczenia. :)

Jeden np. mi zarzucał, że ja za bardzo skomplikowałem uwalnianie, bo je opisałem w 8 krokach w WoP, a dr Hawkins w książce w kilku zdaniach.
Tobie przedstawiłem to, co powiedział dr Hawkins w 10 punktach. :) No to już zamotałem totalnie!
A to są dosłownie przepisane zdania z książki.

No ale człowiek uznał, że skoro dodałem do tego punkty i nazwałem krokami, to już za bardzo skomplikowałem. :) Dobrze, nie? :)
A zrobiłem to, by czarno na białym było, na którym kroku jest problem.
Tak jak i Tu – na każdym zadałem Ci pytania, by wyszło, gdzie leży problem, czego nie robisz lub robisz inaczej.
I zamiast spokojnie to przeanalizować, przepisujesz mi jak to kiedyś leżałeś na łóżku lub wyobrażasz sobie jak to idziesz na spacer.

A potem uzależniony człowiek mówi tak – “uzależnienie niszczy mi życie!” :) “Nie mogę wyzdrowieć!” “To za silne!”
A kto spieprza jak może i kłamie na każdym kroku? :)

No, 16 minut i kolejny komentarz. :) Dobry jestem w te klocki. ;)

Moge ci Piotrze zaplacic, jezeli nauczysz mnie jak odczuwac emocje bez opierania sie im. O.ile to w ogole mozliwe ( ze mozesz mnie nauczyc)
Nie można się nauczyć odczuwać, bo to nie jest umiejętność.
Odczuwanie jest fenomenem bezosobowym, który odbywa się samoistnie i spontanicznie jak słuchanie dźwięków czy odczuwanie zapachów.
Chciałbyś komuś zapłacić, żeby nauczył Cię słuchać dźwięków? ;)

Nie możesz się tego nauczyć. Ani oduczyć. Nie możesz tego nie umieć. Nie możesz też tego ani zatrzymać, ani kontrolować, ani przestać, ani zacząć. Można co najwyżej przeszkadzać lub nie zwracać uwagi.

Gdybyś przyjrzał się instrukcji odczuwania, którą przedstawiłem na Blogu (w WoP też jest tylko inna), to zobaczysz, że nie ma tam żadnej umiejętności, którą możesz ćwiczyć i której Ci brakuje.
Zauważ, że nie musisz zrozumieć co słyszysz, by to słyszeć, zgadza się?
Nie musisz zrozumieć co zjadłeś, by czuć tego smak. Tak czy nie?
Nie musisz zrozumieć jakiej muzyki, audycji radiowej czy generalnie jakie dźwięki słyszysz, by to słyszeć.
Nie musisz rozumieć co czujesz na skórze – np. wianie wiatru czy promienie słoneczne, by to czuć. Co zmieni to, że się tego dowiesz? Zupełnie nic.
Choć oczywiście warto wiedzieć czy nagrzewanie skóry to efekt promieni słonecznych (i może wtedy warto posmarować się olejkiem do opalania) czy może chemicznego lub fizycznego poparzenia.
Wtedy ma to ogromne znaczenie dla zdrowia i potencjalnie życia.
Ale w przypadku emocji nie jest to do niczego potrzebne, bo emocje to tylko zbiorcze nazwy dla pewnych doświadczeń.

Nie musisz rozumieć ciała, brudu czy potu, by się umyć, by wziąć prysznic – zgadza się?

W instrukcji odczuwania jest np. znalezienie takiego miejsca, w którym będziesz widział siebie jako bezpiecznego, w którym nie będziesz lękał się np. dać ekspresję emocji. Tak jak pozwoliłeś sobie wypłakać się dopiero w obecności mamy.
A nauka odczuwania to branie odpowiedzialności – czyli zaczynasz skupiać się na wnętrzu i już nie potrzebujesz do tego nikogo innego.
Podałem wielki arkusz, by zacząć nazywać to, co czujesz. Itd.
To wszystko nie jest umiejętnością. Tylko pomocą, by dostrzec, że się opierasz i dlaczego się opierasz.
Odczuwanie to tylko element uwalniania. Samo w sobie nie jest uwalnianiem. To tylko pomoc, by przestać uciekać na każdym kroku.

Jak sam opisałeś – emocje są dla Ciebie jak demony, jak opętanie. Instrukcja odczuwania jest po to, by zacząć nareszcie widzieć uczucia jako uczucia i nic innego, nic więcej.

To wszystko jednak nie jest uwalnianie, tylko kroki, by odpuszczać opór przed odczuwaniem, by w ogóle sobie zacząć na to pozwalać.
Bo odczuwanie, tak jak i doświadczanie świata przez zmysły, czyni się samo.

Zamiast płacić mi za jakiś okruch tego, co ważne, sugeruję, byś albo kupił WoP, albo zaczął współpracę ze mną.
Odczuwanie emocji to tylko jeden element rozwiązania. A skoro mówisz, że jesteś uzależniony od porno, no to wiele Ci to nie zmieni w życiu.
Za naprawdę niewielką kwotę dowiesz się masę – poznasz fundamenty funkcjonowania jako istota ludzka.
Dowiesz się np. jak myśleć. Wiesz jak myśleć? Ile z dzisiejszego potoku myśli wybrałeś mieć? Jeśli uważasz, że myślisz, to powiedz mi jak konstruujesz te myśli? Jak to wygląda?
Bo jesteś w stanie opisać jak robisz kanapkę. A czy jesteś w stanie dokładnie tak samo precyzyjnie opisać mi Twoje myślenie?

Np. gdy doświadczasz tej “paniki” to wybierasz mieć te wszystkie straszne myśli?

A wydane pieniążki to zawsze świetna sprawa, by inwestycję docenić i wykorzystać.
Bo teraz widać – dostałeś całą odpowiedź ale z niej nie skorzystałeś. Ja naprawdę mam wątpliwości czy przeczytałeś moje odpowiedzi.
Uwalnianie to nadal dla Ciebie jest przymus, niechęć. A gdy pieniążki z konta znikną, to już będzie kapkę bolało zmarnowanie tego i człowiek znajdzie taki motyw, by zacząć to realnie stosować.

Tak jak ten klient – przyznał, że uciekał, kłamał, kombinował jak koń pod górę.
Gdyby WoP otrzymał za darmo, w życiu by tego nie przyznał. A tak zabolało i nagle uznał, że prawda zaboli mniej. :)
Iluś osobom podarowałem WoP za darmo. Gdy tak samo uciekali i sabotowali się jak inni, to jeszcze wykorzystali ten fakt do biadolenia – “otrzymałem WoP za darmo, a z niego nie skorzystałem, nie wykorzystałem szansy, jestem do niczego, lepiej, żeby mnie nie było”. :)

WoP ma taką strukturę, że od razu widać w jakich sytuacjach człowiek się sabotuje i jak.
Bo na przykładzie wymiany tych kilku komentarzy widać, że problem nie leży w “jak?”, tylko “czy?”
Większość uzależnionych NIE CHCE wyzdrowieć, BO… i właśnie świadomość korzyści, z których nie chcą zrezygnować to fundament potencjału do zmiany. Do decyzji.
Duża część pracy to poddawanie, a nie nauka czegoś nowego.
Tak jak w przypadku odczuwania – to nie jest nauka umiejętności, tylko uświadamianie sobie w jaki sposób od tego uciekasz i zaprzestanie tego.
A np. nazywanie tego co czujesz ma tylko taki sens, że zaczynasz to widzieć jako tylko i wyłącznie uczucie, a nie jakiś atak czy demony. A dzięki temu pozwalasz się temu poddać, przestać opierać i uciekać.

Większość to nie jest nauka żadnych umiejętności, tylko świadomość tego jak żyjesz, jakie decyzje podejmujesz, w jakich okolicznościach i jakie widzisz w tym korzyści.
To świadomość np. przywiązania i oporu.
Nawyki – tworzenie czy zmiana – to też nie jest umiejętność, bo to się dzieje samoistnie.
Medytacja to też nie jest umiejętność. Tylko decyzja. A wymaga praktyki, no bo jeśli czegoś nie robisz, to tego nie robisz. Zgadza się? Tak jak ten Uczestnik WoP napisał, że nawet minuty nie skupiał się na odczuwaniu emocji podczas uwalniania.
Więc nie uwalniał, bo pozwolenie sobie na odczucie emocji i skupienie na tym uczuciu to przecież element uwalniania.

Gdybyśmy współpracowali, to byśmy zaczęli analizować w jakich sytuacjach – codziennych, nie żadnych specjalnych i wyjątkowych – czego doświadczasz i się tym zajmowali.
Wybrałbyś jeden temat, wobec którego zacząłbyś stosować wiedzę i narzędzia, by zacząć BYĆ wobec tego tematu spokojny, chętny, radosny, zadowolony.
A emocje to nie jaki JESTEŚ. Tylko do tej pory się z nimi utożsamiałeś.

Przykładem tego jest – “JESTEM bezpieczny”, gdy nie odczuwasz lęku. A gdy odczuwasz, to uważasz, że panikujesz, czyli JESTEŚ paniką i NIE JESTEŚ bezpieczny.
Uważasz, że Ty się zmieniasz w zależności od emocji. Nazywałeś to nawet opętaniem.
A tak nie jest.

Zapamiętaj, że to Ty pętasz emocje do siebie, nie czynią tego one.

Jeszcze chcialem dodac, ze czasmi gdy “lapie” mnie ten “atak” to zaczynam spokojnie oddychac, wyciszam sie itd.
Nie ma “i tak dalej”.
Nie możesz się wyciszyć. Możesz natomiast przestać się zmagać, opierać, walczyć, miotać się.
Spokojne, czyli równomierne i dość głębokie oddychanie zawsze pomaga.

Ale to nie Ty się wyciszasz, tylko poprzez poprawne oddychanie przestajesz “boksować” emocje.

I wtedy w tym stanie bez tego bicia serca i ucisku w klatce cos czuje.
Więc widzisz, że wiedziałeś co zrobić, by stać się świadomym uczuć.
A mimo to starałeś się temat ostro przekombinować.

Czy to jest wlasnie odczuwanie bez stawiania oporu, czy po prostu jakos stlumilem/ stlamsilem emocje i dlatego czuje sie wzglednie spokojny?
“Odczuwanie bez stawiania oporu” nie jest jakimś osobnym wariantem rzeczywistości.

Gdybyśmy współpracowali, to zaleciłbym Ci znaleźć takie zajęcie, obowiązek czy czynność, wobec której nie odczuwasz emocji ale się temu opierasz. Np. sprzątanie w domu.
Wtedy bardzo łatwo byłoby Ci się stać świadomym, że się opierasz i przestać.

Jeszcze chcialem sie do tego odniesc:
Uświadom sobie dane uczucie, pozwól, by się ukazało i pozostań z nim kontakcie.”
A co w przyadku, gdy juz mam te uczucie bicia serca i ucisku w klatce?
To już oznacza, że się zacząłeś zmagać, a uczucie osądziłeś jako złe.

Czy ta instrukcje rowniez mozna do tego odniesc?
A czy ją w ogóle przeczytałeś?

Jakiego jej elementu można do tego nie odnieść?
Którego nie jesteś pewien?

Ale z tego co pisales, to raczej nie.
Powiedz konkretnie i precyzyjnie – na podstawie których moich słów wyciągnąłeś ten wniosek?

Wiec jak poradzic sobie z tymi odczuciami?
Przestać hipnotyzować się każdą myślą i uciekać od każdego doznania i uczucia, których doświadczasz.

Przestac sie opierac strachowi? Ale ja nie wiem, jak to jest czuc “zdrowo” strach i kolo sie zamyka. Eh…
Nie ma żadnego koła, tylko bardzo uparty mężczyzna, który za nic na świecie nie chce być w chwili obecnej. :)

Zauważ też, że nie odpowiedziałeś na żadne pytanie, które zadałem w poprzednich komentarzach.
Ja ich nie zadałem z nudów. To była dla Ciebie pomoc, której nawet nie dostrzegłeś.
Masa ludzi prosząc o pomoc, prosi tak naprawdę o potwierdzenie swojej racji lub o coś, czym mogą się zająć i zajmować jak najdłużej i dzięki temu omijać tematy niewygodne – czyli te najważniejsze.