Witam Cię serdecznie!

Kontynuujemy drugą z trzech serii dotyczących dróg do pokoju, szczęścia i sukcesu! Zajmiemy się szczęściem.

Link do artykułu wprowadzającego znajdziesz poniżej!

► Seria „100 Dróg” – Wprowadzenie.

Części 1-6 znajdziesz klikając na poniższe linki:

► 100 Dróg do Szczęścia (1-6) – Źródło jest w Tobie, nie poza Tobą, Chciej tego, co masz, zamiast tego co chcesz mieć, Szczęście jest wewnętrzną decyzją, Zrezygnuj z “biedny/a ja”, Dokonuj wyborów zamiast usilnie pożądać (…) Bądź gotów poddać to pożądanie Bogu, Poddawaj wszystkie łaknienia i pragnienia (…) Módl się.

► 100 Dróg do Szczęścia (7-9) – Radość życia/własnej egzystencji jest niezależna od zdarzeń, Czy to dziecko, dorosły, czy rodzic, który chce?, Rozróżniaj zwycięstwa i zyski faktyczne od symbolicznych.

► 100 Dróg do Szczęścia (10-12) – Rozróżnij cele narcystyczne (“bogaty i sławny”) od dojrzałych, Bądź kontent kierunkiem i zestrojeniem, niż tylko realizacją, Praktyczna rzeczywistość vs. fantazja glamouru “sukcesu”.

► 100 Dróg do Szczęścia (13-15) – Podejmij decyzję zamiast tylko mieć nadzieję. Zapisz swoje cele dla tego życia, Bądź elastyczny/a, a nie sztywny/a, Anuluj “… i wtedy będę szczęśliwy/a”.

► 100 Dróg do Szczęścia (16-18) – Puść się chwytania, łapania, łapczywości, pazerności, chciwości, Miej klarowne, jasne cele i ideały, Uświadom sobie, że każda wartość jest arbitralna.

► 100 Dróg do Szczęścia (19-21) – Szczęśliwość to drzemka w pociągu lub w samolocie. Bycie szczęśliwym to spełnianie Twojego człowieczego potencjału, Żyj jednym dniem naraz. Jeśli nie masz żadnego problemu, znajdź sobie jakiś, byś dołączył(a) do grupy 12 kroków, Szczęśliwość to mruczenie kotka i merdanie psiego ogonka.

Szczęście, jako że jest aspektem wewnętrznym, wymaga od nas pewnej jakości BYCIA. Czyli dojrzałości i odpowiedzialności. M.in. dokonania wyboru szczęśliwości nad inne opcje.

Bardzo łatwo możemy się pomylić, bo jako ludzie nie wiemy co jest realnie dobre, a co nie. Nie wiemy co stanowi drogę do góry. Tak jak uzależniony, który tysiące razy wybrał porno czy wódkę, cierpiał, a nadal sądzi, że to dobry wybór. Albo uważamy, że samochód, dobra praca czy druga osoba da nam szczęście. Naokoło mamy miliardy przykładów takich błędów.

Dzisiejsze drogi skupiają się na dokonaniu kilku bardzo istotnych korekt w naszym postrzeganiu i rozumieniu.

22. Odróżnij wiarę od sceptycyzmu (narcyzmu). Sceptyk wierzy w swój sceptycyzm.

Rozumiesz co mówi doktor Hawkins?

Człowiek sceptyczny jest narcystyczny – wybiera wiarę w swój sceptycyzm. Wybiera to nad wiarę w Prawdę. Woli on jakieś negatywne założenia.

Sceptyk tylko dlatego, bo inaczej nazywa swoją wiarę, sądzi, że to coś innego, niż wiara. Ale to wiara pokładana w wygodną negatywność.

Ponadto widzimy też, że wszystko opiera się na wierze. Tym samym wiara pokładana w to co negatywne to narcyzm – bo wybieramy swoją rację, swoje pozycjonalności. I na tym poprzestajemy.

Odróżnienie wiary od narcyzmu to wielki krok. Niewielu go dokonuje. Bowiem esencją homo sapiens – ego – jest narcyzm. Zakochanie w sobie i skryte uznawanie siebie za Boga. Jak i wiele więcej – np. dojenie skrywanej przyjemności z wszelkich negatywności, wliczając cierpienie.

Sam fakt, że sceptyk wierzy w coś negatywnego, spodziewa się tego, utrzymuje taki rezultat w umyśle, niebotycznie zwiększa prawdopodobieństwo jego wystąpienia. Czym sam sobie potwierdza swoją wiarę – swój sceptycyzm.

To jakby malarz dążył do namalowania płonącego lasu, namalował płonący las i mówił, że świat to płonący las. Nie – to jego własny obraz, który sam namalował.

Każdy maluje swój własny obraz.

Dlatego bardzo istotnym jest, by dążyć do widzenia esencji i dążyć do Prawdy. Bo tylko dlatego, że widzisz jakieś myśli, że coś obserwujesz, etykietkujesz to i generalizujesz, nie oznacza, że poruszasz się w świecie Prawdy.

Przypominam też to, że każde doświadczenie na tej planecie jest radykalnie subiektywne. To co widzisz i czego doświadczasz Ty, może być zupełnie inne dla drugiej osoby. Ty odpowiadasz za swoje doświadczenia.

Wielu np. jest sceptycznych wobec terapeutów, bo znajdują sobie forum, na którym nieuczciwi ludzie opowiadają jak to im terapie nie pomogły. A ja rozmawiałem z wieloma takimi osobami i wiem jak oni sami nie przedstawiali terapeucie faktów. Często nieświadomie, bo nie znali faktów. Równie często nie mieli w ogóle intencji wyzdrowieć – np. uczciwie opowiadać o sobie i stosować zalecenia terapeutów. Tylko chcieli np., by żona się od nich wreszcie odpieprzyła. A terapeucie nie ufali. Jak mogli więc liczyć na jakąkolwiek poprawę? To jakbyś liczył, że instruktor na kursie prawa jazdy wszystkiego Cię nauczy ale Ty mu nie ufasz, nie słuchasz i nie masz zamiaru stosować tego, co Ci przekazuje.

Niemniej – to wszystko jest pomijane w takich opisach. I naiwny człowiek czytając je, uważa, że sceptyczne nastawienie jest najbardziej sensowne. Bo co jeśli nastawisz się pozytywnie, a tu dupa? A to dobre pytanie – bo pokazuje, że już na starcie planujemy swoją porażkę.

Masę razy czytałem jak to “ktoś w internecie” coś powiedział, coś stwierdził – i zawsze, bez wyjątku coś negatywnego – i człowiek uzależniony wierzy w to z całych sił. Nic innego już nie rozważa. Bo ktoś zupełnie obcy coś powiedział. Tak sceptyk szuka potwierdzenia swojej wiary – zupełnie niedostrzegalnie to wybiera i odrzuca wszystko inne.

Sceptyczne nastawienie gwarantuje, że nie wyzdrowiejesz z uzależnienia. Bo zdrowie to życie INTEGRALNE, m.in. ROZSĄDNE. Nie 2-3 takie wybory w roku. Tylko jak uczą nas 12 kroków – stosujemy te zasady (kroki) we wszystkich swoich poczynaniach. Czy Ty stosujesz jakąkolwiek drogę poznaną w tej serii we wszystkich swoich poczynaniach? Czy oczekujesz w swoim życiu poprawy?

Doktor Hawkins zwraca nam uwagę, że sceptycyzm jest wiarą w to co nieintegralne.

Przykładem tego błędu jest mężczyzna, który jakiś czas temu na Blogu napisał, że czyta artykuły od początku – czyli jakichś 7-8 lat i “jakoś tak mi nie zaufał”. A teraz znalazł sobie racjonalizację – że w jego oczach stałem się jakiś taki oschły.

Nie stałem się oschły, tylko po tylu latach pracy z setkami poważnych problemów, zacząłem podchodzić do tego konkretnie, bez owijania w bawełnę. Co się nie podoba tym, którzy uwielbiają właśnie tak kombinować – 7 lat, 8 lat – a mogliby i 40 lat. Tacy ludzie też tu bywali. Kilkadziesiąt lat czytania, słuchania różnych osób ale zupełnie nic nie zrobili z tego rzetelnie, uczciwie, ani z integralną intencją.

Co też pokazuje czym jest esencja uzależnienia i jak niewielu naprawdę chce wyzdrowieć – czyli żyć DOBRZE.

To człowiek zakochany w swoim sceptycyzmie. Bo skoro teraz dla niego stałem się negatywny, to dlaczego nie napisał do mnie, gdy wg niego byłem taki pozytywny – 5-6 lat lub dłużej? Oczywiście pomijam kompletny brak intencji i decyzji, by wyzdrowieć oraz brak jakiejkolwiek odpowiedzialności przez ten czas. Dla takiego człowieka jego własne postępowanie wydaje się mu słuszne, dobre, usprawiedliwione i pozytywne. Choć zupełnie takim nie jest. Ale on tego nie widzi, bo jedyne co widzi to sceptycyzm. Np. wyprojektowany na mnie.

Tym bardziej ten, kto już dokonał decyzji o zdrowiu i zaczął wybierać pokorę, a nie dumę i słuchać kogoś innego, niż siebie (ale integralnego), wykonał OGROMNY krok do przodu. A sceptyk zawsze sobie znajdzie usprawiedliwienie, pretekst i racjonalizację. I słucha wyłącznie tych, którzy są nieintegralni. A nawet jeśli przedstawią jakąś wypowiedź człowieka integralnego, to zawsze robią to w kontekście negatywnym i nie stoi za tym intencja pozytywna. Jeszcze się nie spotkałem z wyjątkiem.

Nieraz mówiłem, że udowodnienie własnej racji jest najprostszym zadaniem na tej planecie. I jednocześnie jednym z bardziej zgubnych i zupełnie niedostrzegalnym w tej materii.

Sceptycyzm wynika z samego rdzenia zwierzęcości – narcyzmu. Jednocześnie widzimy jak kluczowym aspektem jest wiara. Gdy w coś uwierzysz – to po Tobie, jeśli jest to negatywne – nieintegralne. Bo kierujesz się w stronę destrukcji. A wiemy, że człowiek przekonany o czymś, zrobi wszystko, by to osiągnąć – zginie, zamorduje, okłamie, okradnie, będzie pracował 20 godzin na dobę, poświęci się, etc. Wiara to nasz motor napędowy. Dlatego możemy całą energię poświęcać nawet wyłącznie na niszczenie swojego życia, zdrowia, relacji, etc.

A że WSZYSTKO opieramy o wiarę, staje się to dla nas totalnie “przezroczyste”. Co więcej – z intencją i wiarą jest tak, że dopasowują się do tego nasze zmysły – wyłuskują one to, co wybieramy.

Wielu np. bardzo pragnie żyć lepiej ale nic z tego nie wychodzi. Dlatego bo wierzą, że to pragnienie jest pomocne. Tak nie jest. I takim osobom zalecam spacer do lasu, by przetestować jak człowieka gubi utrzymywanie pragnień/chcenia. Gdy ja chodzę do lasu i bardzo pragnę znaleźć grzyby – nie znajduję ani jednego. Dopiero gdy całkowicie odpuszczam, relaksuję się – zestrajam z energią lasu – moje oczy automatycznie zaczynają dostrzegać grzyby i sam kieruję się tam, gdzie je znajdę. Bez tego mogłem nawet patrzeć na miejsce, w którym grzybek rośnie, a i tak go nie dostrzegałem.

Dlatego też sceptyk może wierzyć, że dobra nie ma. Bo im silniej czegoś pragniesz, tym trudniej Ci to przychodzi. Możesz to przetestować na wszystkim – bez znaczenia. Od sprzątania po zbieranie grzybów. Swobodę przyniesie Ci odpuszczenie pragnień i wybór chęci, radości. Sceptyk powinien przede wszystkim dostrzec, że wcale nie opiera się temu, co negatywne. Dlatego to przychodzi mu z łatwością.

Praktycznie od każdego klienta czytam jak to swoje percepcje opiera o “wrażenia” – czyli myśli i emocje. Mówią mi np.: “cały czas mam wrażenie, że kobiety mnie ignorują, nie dostrzegają”. Bo to sceptycyzm takiego mężczyzny – widzi co chce widzieć. Chce widzieć coś negatywnego względem siebie. I ew. wyłuskuje sobie z tłumu kobiety, które faktycznie go nawet nie dostrzegły. Wielu uzależnionych tak siebie widzi jako centrum świata, że jak kobiety ich po prostu nie zobaczyły, oni uważają, że są ignorowani specjalnie! Że są ranieni przez kobiety!

Ja wiem jak żyje sceptyk, bo sam tak żyłem.

Sceptyk np. mówi – “nie uwierzę, dopóki nie zobaczę”. Co często ma formę – “nie wybiorę tego, dopóki nie uwierzę, że mogę to osiągnąć”. Ale nie chce uwierzyć – właśnie to fundament sceptycyzmu. Wielu uważa, że mogą zyskać – lub już są! – perfekcjonistami – czyli mogą tak wyczarować coś, że nie popełnią “błędu” i od razu wyjdzie im perfekcja. Co jest oczywiście skrajnie naiwne i dziecinne. Albo nie chcą czegoś wybrać, aż nie będą pewni, że to osiągną. Ale swoją “pewność” opierają o emocje – lęk, winę, wstyd. Więc tej “pewności” nie zyskują nigdy. A jak nie chcą się uczyć, ani popełniać błędów, to nigdy tego nie osiągną – bo każdy sukces nieraz wręcz wymaga od nas popełnienia wielu błędów.

A że zdrowie to doświadczenie absolutnie subiektywne, którego nie można udowodnić – to w jaki sposób sceptyk może uwierzyć, że ktokolwiek był uzależniony i już żyje integralnie? Co ktokolwiek może udowodnić na temat drugiego człowieka?

Niejeden o mnie to mówił – że wcale nie wierzy, że byłem uzależniony. :) No nie wierzy – o jejku. Ale w to, że mu porno np. odstresowuje życie wierzy bez mrugnięcia okiem. Oraz oczywiście za żadne skarby nie powie co to wg niego jest uzależnienie.

Jeżeli jesteś sceptykiem, pamiętaj – osiągniesz to jaką masz prawdziwą intencję. Wybierz 100% uczciwości i dostrzeż, że tak jest i zawsze było, bez wyjątku. Rzeczywistość jest. Ona nie musi być broniona, nikt nie musi walczyć, by ją zachować, by jej nie stracić, by ją udowodnić. Ona jest niezmienna, zawsze była i zawsze będzie.

To co się zmienia to nasze percepcje rzeczywistości. Niektóre ulegają poszerzeniu, inne zawężeniu, a inne zupełnemu zniekształceniu.

Uniwersalną radę dostaliśmy 2000 lat temu od Jezusa – “po owocach ich poznacie”. Gdy ktoś ma owoce, których tych chcesz, warto zainspirować się tą osobą – w pewnym stopniu zaufać. Ale i tu sceptycy postawili sobie barykady – wymyślili sobie geny, los, szczęście i wiele więcej czynników, wobec których widzą siebie jako totalnie bezsilnych, a świat chociażby z tego powodu jako niesprawiedliwy. A tym samym – cóż mogą poradzić? Bo mają gorsze geny, więc nie mogą mieć, ani robić tego, co ktoś z lepszymi genami. Gdy czytam, że kobieta – żywa osoba – ma zostawić swojego partnera, bo jej się zrobiło mokro po tym jak zobaczyła innego faceta z bardziej kwadratową szczęką, to mi się chce śmiać. Ale trudno się śmiać, gdy obie dłonie mam przyłożone do twarzy. No, ale tak miliardy facetów widzi kobiety. Nie dziwne, że jakiekolwiek zrozumienie leży poza ich możliwościami. I sobie tłumaczą – geny, “tak kobiety są stworzone”, itd. Sami eksperci! Ale owoców nie mają.

Dowodem, że sceptycyzm to narcyzm jest to, że żaden sceptyk nie jest sceptyczny wobec swojego sceptycyzmu. Parafraza to “wiem, że nic nie wiem” – a to już poważny poziom dojrzałości. Samo użycie tego twierdzenia nie ma znaczenia. Ale moment, gdy naprawdę zdamy sobie z tego sprawę nie uczyni nas sceptykiem, tylko otworzy przed nami drzwi kontemplacji.

23. Okazuj wdzięczność za to co masz i jaki/a jesteś.

Wielu klientów, z którymi rozmawiam mówi, że nic nie mają. Zupełnie ignorują oni fakt, że gdyby nic nie mieli, żyliby w kartonie, schorowani, z jedną parą majtek na tyłku, które tylko w odległych wspomnieniach przypominają majtki. Nie mieliby telefonu, komputera, itd.

Nie urodzili się w Afryce z AIDS. Nie muszą na boso iść 7 kilometrów dziennie do szkoły przez puszczę pełną drapieżników i pasożytów.

Każdy z nas ma kolosalnie więcej, niż miliardy ludzi na tej planecie. Media nie pokazują nam jak wygląda prawdziwa bieda. Prawdziwa bieda to życie 11 osób w jednym kartonie. Dosłownie.

Tak naprawdę człowiek samemu nie nadał wartości temu co ma, ani co robi, ani jaki jest (jak się widzi). Dlaczego nie?

Ponownie – to narcyzm “zmusza nas”, byśmy biadolili, osądzali i potępiali, nie doceniali tego co mamy i jacy jesteśmy. Jeśli potrafisz w ogóle dostrzec, że popełniłeś/aś błąd i próbujesz go naprawić – to już relatywnie BARDZO poważny i znaczący dowód Twojej ewolucji! Miliardy ludzi nie są do tego zdolni. Wielu z nich nawet nie chce.

Bardzo dużo z tego, co uważamy za dane nam z góry, za coś, co się nam pozornie należy – ignorujemy fakt, że to są dary. Nawet jeśli mają je wszyscy w Twoim otoczeniu – nie umniejsza im to ani trochę. Tak jak Twoja wartość nie maleje tylko dlatego, bo poza Tobą są miliardy innych ludzi.

Od małego uczymy nasze dzieci, by były dumne, a nie wdzięczne. Duma wyczerpuje się bardzo szybko. A drugą stroną tej monety jest wstyd. Ludzie tyrają latami, by przez kilka chwil poczuć dumę. A gdy się wyczerpie, doświadczają czegoś, co błędnie nazywają “pustką”. Zaczynają się obwiniać i wstydzić. Wielu jest śmiertelnie obrażonych, nieraz wściekłych na bliskich, bo po latach poświęcania ich nie docenili.

Duma to błąd – ona wydaje się pozytywna tylko wobec innych emocji. Ale nie wobec rzeczywistości.

Zamiast dumy, wybierajmy, ćwiczmy, okazujmy wdzięczność, troskliwość, zainteresowanie, doceniajmy. Duma wcale nie oznacza doceniania. Nadanie mądrej wartości to nie dumne nadymanie wartości, bo się do tego kolosalnie przywiązaliśmy i się boimy utraty.

Ludzie kupują sobie różne drogie rzeczy, nadmuchują to do absurdalnych rozmiarów (we własnych oczach) i oczekują, że inni będą widzieli tę urojoną wartość i ją docenią, poklepią ich po ramieniu, etc. To w 99.9% sytuacji nie następuje. A jeśli – to tylko w formie, nie esencji. Ktoś to robi, bo wie, że się poświęciliśmy i nie chce, by nam było przykro. Ale to nie jest docenianie. To nie jest radość z naszego osiągnięcia.

Z czasem więc pojawia się frustracja, a nawet gniew na innych. Naturalnie również żal i wstyd.

Zauważmy – gdybyśmy byli samotnie na bezludnej wyspie i zbudowali piękny, bambusowy dom, zaczęli hodować różne rośliny, zbudowali zagrodę dla jakichś zwierzaków – czy czulibyśmy się dumni? Nie! Bo nie byłoby nikogo, kto by tę dumę mógł zaobserwować. Bylibyśmy wdzięczni i radośni, że możemy dzięki temu przeżyć. Co pokazuje nam, że duma często to tylko teatrzyk dla innych. A nie trwała, wartościowa cegiełka charakteru. Duma ma zawsze bardzo chybotliwe i kruche fundamenty.

Nie miałem ani jednego klienta, który dążąc do dumy i nawet osiągając pozornie wiele – byłby szczęśliwy.

Wielu z nich wtedy pyta – “Po co mi to było?”

Nie rozumieją, że to doskonały moment, by dokonać przewartościowania i rekontekstualizacji. A na to pytanie nie odpowiadają. Bo to jest użalanie się, a nie uczciwe przyjrzenie się jakie mieliśmy intencje oraz jakie nadaliśmy znaczenie, sens i wartość tym celom.

Przypominam – rozczarowanie, nazywane przeze mnie ODczarowaniem – jest pozytywne! Ale oczywiście człowiek może grać ofiarę każdych okoliczności i zdarzeń. Przecież wielu gra ofiary własnych decyzji!

Teraz możemy się zastanowić co to znaczy “okazać wdzięczność”? Przyjrzyjmy się najlepszej drodze do zdrowia, spokoju, sukcesu i szczęścia – 12 krokom. Ostatni krok mówi – “Przebudzeni duchowo w rezultacie tych kroków staraliśmy się nieść to posłanie innym -holikom i stosować te zasady we wszystkich naszych poczynaniach.”

To jest najlepsza forma okazywania wdzięczności za to czym/kim się staliśmy/jacy jesteśmy. BYĆ tym cały czas, bez wyjątku, dla każdego i wszystkiego, i wszystkich. Dla siebie również. Jeśli dzięki pracy nad sobą stałeś/aś się świetnym stolarzem, bądź świetnym stolarzem dla każdego człowieka w Twoim życiu.

Dzielenie się owocami i darami to okazywanie wdzięczności. Miłość się dzieli. Narcyzm zagrabia.

Np. odważny żołnierz (odwaga to pierwsze kroki miłości) oddaje/jest gotowy oddać swoje życie za ojczyznę. Dzieli się więc swoim życiem. Jest wdzięczny za to, że może! Że jego szkolenie i treningi pozwoliły mu być odważnym, czym się następnie dzieli.

Ja w WoP zalecam wdzięczność za każdą emocję jaką czujemy. To dla większości jest niemożliwym zadaniem – bo raz, że nie mają świadomości, że emocje nie są takimi jakimi je widzą i czego wobec nich doświadczają, ani nie są świadomi swoich osądów oraz oporu wobec emocji i ich odczuwania. Jako że całe życie opierają o emocje i myśli, początkowo wręcz absurdalnym jest dla człowieka, by był jakiś wobec emocji – np. pozytywny, gdy emocję widzi jako negatywną, złą, bolesną. Właśnie dlatego cierpi, bo tak widzi emocje i taką ma wobec nich postawę.

Co też pokazuje jakiej pracy może wymagać tylko to. A to bardzo ważne zadanie.

Wdzięczność to remedium na wiele problemów, które wynikają z niezrozumienia rzeczywistości – jak tzw. samotność, niskie “poczucie” własnej wartości, “poczucie pustki”, “widzenie” bezsensu, itd.

Jak zwykle – wdzięczności nie można sobie wymyślić, ani się do niej zmusić. Bo to stan naturalny. Trzeba rozpoznać czym go ograniczamy i to usunąć. Tak jak mówił dr Hawkins – “usuń chmury, a Słońce wyjrzy samoistnie”.

24. Rozróżniaj nieprzywiązywanie się od łaknienia, pożądliwości, żądzy. Wybierz coś, co uważasz, że jest Ci niezbędne do szczęścia i uwolnij przywiązanie do tego.

Nieprzywiązywanie się jest jednym z niezbędnych elementów spokoju, szczęścia, zdrowia, rozwoju jak i zdrowienia z uzależnienia.

Zauważmy na przykładzie związków – ludzie WIĄŻĄ się ze sobą. I już rodzi to oczekiwania, wymagania, próby kontroli i manipulacji, by zachować przy sobie drugą osobę. Trzyma ich ze sobą samo przywiązanie, nic więcej. Nie to jacy SĄ. Tylko się przywiązali i tyle. Albo przywiązują się do uczuć jakie między nimi są. Więc znowu – nie są ważne dwie osoby, tylko przywiązanie do uczuć. Uczucia są ważniejsze od ludzi. I co się stanie jak uczucia te miną? Mówimy – “no nic już nas ze sobą nie łączy”. “Piękne”, prawda? Wystarczy, że uczucie się wyczerpie i nagle ludzie przestają chcieć ze sobą być.

Widzimy jak piękna i mądra jest ta droga. Gdy uwolnimy przywiązanie, stajemy się wolni. I właśnie dlatego ludzie się chcą przywiązywać. Bo boją się, że człowiek wolny ich zostawi. Gdyż siebie potępiają, osądzają, wartościują i sami porzucają. Więc są przekonani, że druga osoba postąpi dokładnie tak samo. Gdy zobaczy ich takimi jakimi naprawdę są.

Z tego też powodu w związkach ludzie dają sobie ochłapy – minimum, by ze sobą być i się za bardzo nie zmęczyć. Bo bycie pozytywnymi męczy większość ludzi na tej planecie. Kto np. cieszy się, że może sprawić przyjemność drugiej osobie kupując prezent bez żadnej okazji. I bez żadnej ukrytej intencji?

Ale gdy uwolnimy przywiązanie, stajemy się spokojni i szczęśliwi. Nagle nie widzimy potrzeby nikogo wiązać. Dlatego możemy BYĆ szczęśliwi i się tym dzielić. Jak sądzisz – czy bezwarunkowe dzielenie się szczęściem i radością z drugą osobą zwiększy szansę, że ta osoba od nas odejdzie? Czy może zmniejszy?

Gdy zobaczy, że nie potrzebujemy nikogo do szczęścia ale cieszymy się z samej jej obecności, to czy samo to nie będzie dla tej osoby pretekstem, by również taka była wobec nas? Zastanów się na własnym przykładzie. Gdybyś był(a) z kobietą/mężczyzną, który JEST szczęśliwy i dzieli się tym z Tobą bezwarunkowo, ani nie miałby w ogóle żalu, gdybyście ze sobą już nie byli, to czy nie chciał(a)byś, aby ta relacja kwitła? Czy nie dążył(a)byś, by dawać tej osobie tyle samo radości, co ona albo nawet więcej?

A z czego wynikają te wszystkie smutki w związkach, kłótnie, niezrozumienia, żale, itd.? Czy nie z zawiedzionych oczekiwań, które jeszcze ukrywamy? Ile razy liczyliśmy, że ta osoba się domyśli o co nam chodzi i czego chcemy? Ba! Może nawet uważamy, że powinna się domyślać, bo TO ZNACZY, ŻE jej na nas zależy? A jak się nie domyśli to dowód, że wcale jej nie zależy!

To jest totalna głupota. A jednak dla miliardów ludzi wydaje się bardzo sensowna. Co nam pokazuje, że wolimy jakieś dziecinne gry, niż spokój, szczęście, radość i kwitnącą relację z drugim człowiekiem.

Jest masa ludzi, którzy cały czas chcą być uszczęśliwiani. Codziennie domagają się dowodów, że są np. kochani. Co stanowi tak jawną manipulację, że w oczy kole. A jednak większość łapie się na to jak ryby na haczyk. I to też jest przez wielu uważane za normalne. Oczywistym jest, że takie postępowanie to jak próba wypełnienia studni bez dna. Bo nie chodzi o szczęście, ani żadne dowody. Tylko nieskończone dojenie narcystycznego usposobienia.

Łaknienia, pożądliwość i żądze wynikają z wiary w braki wyprojektowane na siebie. Uważamy siebie za gorszych, niepełnych, wybrakowanych, itd. A to wiara. Ta wiara to egocentryzm i narcyzm. Bo tylko my możemy to przekonanie utrzymywać – zasilać. Dopóki Ty nie wierzysz w jego prawdziwość, nikt inny nie może Cię za jego pomocą zranić, ani wykorzystać. A Ty nie musisz całego swojego życia i wszystkich dążeń oraz celów oprzeć o takie braki. Puść się tych narcystycznych przekonań.

Jeśli w to wierzysz, łatwo dasz się omotać temu wszystkiemu, co oferuje Ci świat – przedmiotom, usługom, używkom, niekończącym się rozrywkom i więcej. Oraz – skoro uważasz, że szczęście daje Ci coś w świecie, to zaczniesz porównywać to co masz, robisz i jak siebie widzisz – z innymi. No bo nic z tego nie da Ci szczęścia, więc nie będziesz go doświadczać. I to porównywanie to tylko próby racjonalizacji i wytłumaczenie sobie dlaczego pomimo, że coś robisz i masz – co rzekomo powinno sprawdzić Ci radość – nie czyni tego. A nie czyni, bo nie może.

Przecież nawet ekscytacja, co powinien zrozumieć każdy uzależniony, też nie bierze się ze świata – np. z kolejnych zdjęć i filmów pornograficznych. Tylko ta ekscytacja to wynik naszego nastawienia i dążenia wobec pornografii. A związane jest to z tym, dlaczego w ogóle tego chcemy i uważamy to za dobre. Naprawdę naparstek ludzi to rozumie i dostrzega przez uczciwy, odważny, wnikliwy obrachunek moralny.

A wiara w jakiś brak, wiara w to, że jesteśmy gorsi sama z siebie powoduje wstyd. Wobec wstydu więc ekscytowanie się jakimiś wydarzeniami, których zaczynamy pożądać, będzie dla nas jak wybawienie z dołu cierpienia. Miliardy przecież sięga wtedy po chociażby jedzenie – przez co stają się chorobliwie otyli, a depresja zamiast się zmniejszać – tylko się pogłębia. A potem od nich słyszymy – “ja po prostu lubię/kocham jeść!” Co więcej – świat nazywa to np. “to moje ciało, więc mogę z nim robić, co mi się podoba”. Tylko że to nie jest ani oparte o rozsądek, ani zdrowie, ani żadną mądrość. Lub takie osoby zaczynają projektować wstyd na swoje ciało, gdy już je dostatecznie zaniedbali.

Pamiętaj – to że coś MOŻESZ zrobić NIE oznacza, że powinieneś/powinnaś. To że są dostępne różne opcje, nie znaczy, że należy je wybrać. Są opcje – nazywane błędami/grzechami – których lepiej nie wybrać nawet raz. W tym momencie możesz ugryźć mydło. Jak sądzisz – warto czy nie? Masz taką opcję. Dlaczego miałoby jej nie być w świecie odpowiedzialności?

Ludzie podchodzą do łaknień, pożądliwości i żądzy tak, że albo próbując się temu opierać, albo starając się ze wszystkich sił, wszystkimi dostępnymi środkami oraz za każdą cenę zrealizować TREŚĆ myśli – bo uważają, że pożądają treści myśli – np. porno. Nawet sobie to nazywają “namiastką seksu”, itp. Wielu uważa, że “czują pustkę” i próbują tę urojoną pustkę “wypełniać” np. jedzeniem czy obrazami pornograficznymi, myślami – fantazjami, etc. To prowadzi też do pogarszającego się stanu mentalnego.

To jakby człowiek mając samochód uważał, że skoro ma samochód, to musi gdzieś pojechać. Tak jak ludzie uważają, że skoro mają myśli o porno, to powinni pornografię obejrzeć. A przez to, że są wyłącznie wpatrzeni w myśli, zupełnie nie dostrzegają fundamentalnych faktów.

Bo treść nie ma żadnej wartości, ani znaczenia, ani sensu. Nie jest w nią wpisana też intencja.

To wszystko wynika z KONTEKSTU.

Zauważ, że w umyśle widzisz dziennie tysiące myśli. Nieprzeliczone ilości. Dlaczego więc problem sprawiają tylko te dotyczące np. seksualności, jakichś błędów, przeszłości, itd.? Z jakich powodów tych myśli nie ignorujesz? Dlaczego nie ignorujesz myśli potępiających? Oceniających? Nienawidzących?

Co więcej – dlaczego uważasz, że ta treść myśli to jakieś ważne informacje? Np. wierzysz, że zrealizowanie jej da Ci szczęście… Nie, nie da. Nigdy nie dało i nie da nikomu. Ani przecież nie cierpisz teraz, bo kiedyś coś zrobiłeś/aś lub nie zrobiłeś/aś.

Już pomijając fakt, że nikt nie chce ani porno, ani seksu, ani wódki.

Dlatego ta droga mówi – by zacząć odróżniać nieprzywiązywanie się i możliwą spokojną realizację od jakości niesprzyjających szczęściu. Każdy wie, że wielka ilość pożądliwości prowadzi tylko do komplikacji w życiu – np. wiecznego niepokoju, frustracji, żalu, obwiniania się i wiele więcej.

Bo człowiek też uważa, że skoro czegoś chce, to jest to coś dobrego oraz że to wybrał… Nie, bo to tylko emocje i myśli. A emocje i myśli to nie Ty. Tak jak oglądanie programu kulinarnego nie oznacza, że wybrałeś/aś aby przygotować obiad. Wielu właśnie dlatego ogląda, by “poczuć się lepiej”, bo przygotowaniu posiłku się opierają i pewnie się jeszcze osądzają – np. uważają, że źle gotują i nie chcą się uczyć.

Dr Hawkins naucza nas, byśmy WYBRALI coś, co uważamy, że ma nam dać/przynieść szczęście i uwolnili PRZYWIĄZANIE do tego.

Możesz wybrać przywiązanie do swoich dzieci i uwolnić je – bo jesteś przekonany/a, że Twoje dzieci dają Ci szczęście – że są jego źródłem. To nie jest prawda. A z przywiązania łatwo przejść do rozmaitych form manipulacji, kontroli, rosnących wymagań, nawet zaborczości, gniewu, wypominania, obwiniania, potępiania za “rozczarowujące” czy “złe” zachowania, rozpaczania, bo zostaliśmy zawiedzeni, co też jest formą manipulacji i dużo więcej.

Uwolnienie przywiązania do takich fałszywych przekonań, nareszcie zacznie usuwać to, przez co cierpisz w życiu. Bo przecież takimi samymi przywiązaniami są przywiązania do przekonań, że coś/ktoś sprawia Ci cierpienie. Tak samo możesz uważać, że są to Twoje dzieci.

A przecież są nieprzeliczone miliony ludzi uważających, że ich (nie)szczęście powodują im inni – nawet zupełnie obcy, których nigdy nie widzieli na oczy. Co pokazuje jak absurdalnymi są te przekonania. No ale wiara ma to do siebie, że trzymamy się jakiegoś przekonania, które uważamy za prawdę, a żyjąc będąc zahipnotyzowanymi myślami, widzimy w nich tylko racjonalizacje, usprawiedliwienia takich przekonań oraz kontekst, w którym wydają się prawdą.

No bo leży dzidziuś, taki śliczny, a my nie możemy przestać się uśmiechać. No musi być źródłem naszego szczęścia, bo przecież bez jego obecności (tak) szczęśliwi nie jesteśmy!

To trochę jak alkoholik, który jest nieszczęśliwy, aż nie zobaczy lub nie “pomyśli” o kieliszku wódki.

Ja swego czasu uwolniłem przywiązanie do seksu. Całe życie cierpiałem, bo uważałem, że mogę być szczęśliwy tylko z/dopiero gdy będę miał seks. Bo też wierzyłem, że cierpię, gdyż jestem gorszy od innych i z tego samego powodu nigdy nie będę miał seksu. I powiem Ci, że miałem seks, i to dużo. I jeśli byłem bardziej zadowolony z życia, to nie dzięki seksowi, tylko dlatego, bo wybrałem, by być zadowolonym. Ale miałem też seks na smutno, bez żadnej radości. Takie ocieranie się ciał, a potem kilka sekund orgazmu i można wkładać spodnie z powrotem.

Seks nie jest dla mnie żadną potrzebą. Co dla nikogo nie powinno być żadnym usprawiedliwieniem, by się opierać seksowi, ani odpuszczać.

Jak jest to spoko, jak nie – to też spoko.

A skoro bez seksu jest spoko, to możesz się skupić na partnerce/partnerze. Zacząć dawać bezwarunkowo i nie bać się straty.

Nie liczę ile razy słyszałem od ludzi, że są z kimś w związku, nawet małżeńskim, tylko dlatego, by nie być samotnymi na starość!

Ale jeśli siebie zupełnie akceptujesz i żyjesz radością własnego istnienia, to nic takiego Cię nie czeka. O ile pójdziesz tą drogą.