Piotrze a na czym dokładnie polega mechanizm projekcji?
Uważaj o co prosisz! ;) Skoro chcesz dokładnie, odpowiedź będzie długa!

Przede wszystkim upewnijmy się, że NIE szukamy potwierdzenia swojej racji na temat projekcji.
Przystąpmy do tego tematu “na świeżo”.

Wbrew pozorom projekcja jest czymś pozytywnym na wielu poziomach.

Projekcja odbywa się cały czas – to m.in. mam na myśli mówiąc, że wszystko jest subiektywne. I każdy może mówić TYLKO o sobie.
Czyli o swoich opiniach, poglądach, interpretacjach, emocjach, oporze, bólu, etc. Mówimy o swojej świadomości.
Pytanie – ile z tych opinii została poddana krytyce, korekcie, a ile bez żadnej autokorekty nosimy w sobie od lat i uznajemy je za fakty?

Przykład projekcji – co to jest projekcja? Bo projekcja to tylko nazwa. My sami narzucamy na to określenie jakiś zestaw przekonań, opinii.
A czym jest w rzeczywistości to, co nazywamy projekcją może być czymś zupełnie innym.
Więc projekcją jest już samo nazywanie projekcji projekcją.

Inny przykład – garnek. Każdy o garnku powie coś innego. Wyprojektuje na to pojęcie to, co już poznał na temat garnków.
Tak samo w dowolnej innej kwestii – co możemy powiedzieć np. o jakimś utworze muzycznym? Nic! Nic obiektywnego! Możemy opowiedzieć o swoich odczuciach.
Np. dla osoby w niskiej świadomości utwór heavymetalowy może być fajny i wzmacniać. Dla tej samej osoby, która wzrośnie w świadomości na poziom spójności, ten sam utwór zacznie ją osłabiać.
Gdy jeszcze wzrośnie i np. rzetelnie przerobi Kurs Cudów, ten utwór przestanie ją osłabiać ale też przestanie mieć jakąkolwiek wartość.
Co ktoś inny może powiedzieć o tym utworze? Ktoś może go zrecenzować i ta recenzja i tak będzie zależeć od oczekiwań tej osoby, nastawienia, jej stanu emocjonalnego i wiele, wiele więcej.

Ok, to teraz odpowiedź z niego szerszej perspektywy.

Ta planeta ma to do siebie, że grawitujemy w stronę tego kim się stajemy. W stronę naszych intencji i utrzymywanych w sobie jakości. Niektórzy nazywają to podświadomością.
Wszystko opiera się na i zawiera w tzw. polach atraktorowych.

Tym samym nie istnieje coś takiego jak “przeciwieństwa się przyciągają”. Nie istnieją również przypadki.
Można rzec, że przyciągają się do siebie te same wibracyjne jakości.

Tak jak z radiem – radio odbiera fale, do których się dostroi i to wszyscy słyszą w obrębie tego radia.
Czy to oznacza, że jest tylko to, co nadaje to radio? Nie – to tylko jedno pasmo. Jeden, jakiś przedział częstotliwości.

Więc jeśli dostroimy się do jakiegoś pola – doświadczymy takich jakości i spotkamy takie osoby, które również są z tym dostrojone.

To zaczyna się troszkę komplikować, gdy np. naszą intencją będzie poważny wzrost duchowy. Wtedy rzeczywistość pomaga nam odciążyć się z nagromadzonych obciążeń. Także tych, o których nawet nie pamiętaliśmy i których nie byliśmy świadomi.
Więc możemy np. żyć sobie spokojnie bez intencji wzrostu, żyć radośnie, zdrowo. I w pewnym momencie coś nas inspiruje do wzrostu – np. druga osoba albo już przyszedł nasz czas.
Wybieramy to, nawet niezauważalnie. I nagle wracają do nas lekcje, o których zapomnieliśmy – zranienia, gdy byliśmy dziećmi, wszelkie negatywne przekonania o świecie. Mogą nawet pojawić się choroby, gdy nasza psychika zacznie głębszy detoks.
I to przychodzi nie tylko pod postacią różnych wydarzeń ale też osób, które REPREZENTUJĄ nam to, co utrzymywaliśmy w sobie. Emocje, opór, negatywne, niedojrzałe, dziecinne, bolesne postawy i więcej.

Można to uznać za “test naszej intencji” – czy naprawdę chcemy wzrostu, czy złapiemy się i zatrzymamy na danym przekonaniu.

Mówię o tym, by pokazać, że projekcja wcale nie musi mieć związku z kimkolwiek innym. No bo cały czas wyprojektowujemy nasze emocje i przekonania na świat. I znajdujemy ich potwierdzenia – wraca do nas to, co daliśmy. Tak jak “wraca do nas” odbicie w lustrze nas samych.

Warto, gdy pytasz o takie sytuacje, byś przedstawiła jakiś realny przykład.
Bo domyślam się, że o to najbardziej chodzi. Dobrze byłoby nawiązać do/rozwiązać jakąś realną sytuację.

Mówiąc jeszcze tak – jako, że wibracja wiąże się z/jest ruchem, warto zastanowić się co W TOBIE zostało poruszone w danej sytuacji.

W skrócie można powiedzieć tyle, że projekcja polega na wierze, że coś zostało poruszone nie w nas, tylko na zewnątrz.
Projekcja może być również wmówieniem sobie, że to co widzimy na swój temat jest potwierdzeniem, że tacy jesteśmy.

Czy projekcja jest obustronna?
Ogólnie projekcja, w skrócie – nie. Ale w przypadku dwóch osób – odpowiedź jest nieco bardziej złożona.

To pytanie już zakłada jakąś definicję projekcji, którą się nie podzieliłaś.

Projekcja może być nieświadoma i to odbywa się cały czas oraz może być świadoma i sytuacyjna – np. wierzymy, że ktoś nas obraził, zasmucił czy zranił.
Ale patrzymy na kwiat i nazywamy go kwiatem – już korzystamy z jakiejś definicji kwiatu. Projektujemy na to, co widzimy jakąś definicję. W tym przypadku na kwiat.
Na ile jest ona zgodna z rzeczywistością – naturą kwiatu? Co wiemy o tym kwiecie? Czy znamy chociaż 5% jego natury? Nie. Nie wiemy nawet 5% o tym jaka jest esencja kwiatu.

A czy kwiat w odpowiedzi projektuje cokolwiek na nas? Czy obraża się, że nie znamy nawet 5% jego natury? Czy gniewa się, bo nazywamy go czymś, czym nie jest? Nie.
Więc projekcja nie zawsze jest obustronna ale może dotyczyć obu “stron”.

Codziennie dokonujemy projekcji na wszystko, bo o wszystkim zostaliśmy czegoś nauczeni – o chwili obecnej, jutrze, przyszłości, pracy, samych sobie, ciele, ludziach, Bogu, pracy, podatkach, deszczu, wietrze, etc.
Nieświadomie więc cały czas posługujemy się jakimiś pojęciami, przez które coś rozumiemy i to jest projekcja.

Nie pamiętamy ale jako dziecko przecież pytaliśmy się rodziców o znaczenie każdego słowa. Rodzice więc projektowali na słowa to, co oni uważali, że oznaczają.
Np. – “dobro” i “zło” – większość ludzi na tej planecie zakłada, że inni posługują się taką samą definicją jak oni. Ale praktycznie nikt nie wie, co właściwie sam przez to rozumie.
Dlatego tak trudno jest ludziom zrozumieć, że nie istnieje dobro i zło, tak jak nie istnieje dobra i zła temperatura.

Kurs Cudów oducza nas projekcji już w pierwszych lekcjach.

W przypadku ludzi – ludzie nazywali Jezusa kłamcą, samozwańcem, etc. Czy oznacza to, że Jezus tym był? Że było w tych słowach źdźbło prawdy?
Nie. To była wyłącznie jednostronna projekcja własnych opinii i osądów. Projekcja tego, co zostało w ludziach poruszone energią płynącą Jezusa – polem wibracyjnym, w którym się poruszał, z którym był zestrojony.
Bo pole miłości ma to do siebie, że wyciąga z innych nagromadzone negatywności. Uzdrawia. Ale częścią tego procesu jest ujawnienie tego, wzięcie odpowiedzialności, akceptacja i uwolnienie/poddanie. Dlatego mówimy – im większe światło, tym większy cień.
Jednak wtedy, za życia Jezusa praktycznie nic poza ujawnieniem się nie odbyło. Dlatego ludzie dokonali projekcji swoich emocji, oporów, przekonań na Jezusa. A był to poziom Strachu.

W tym kontekście można powiedzieć, że projekcja była obustronna ale ten kontekst zakłada całkiem inną definicję projekcji – energia przepływająca przez Jezusa poruszyła w ludziach ogrom stłumionych, wypartych i utrzymywanych niskich energii. I ludzie wierzyli, że to co czuli i co dostrzegli w swoich umysłach było rzeczywiste i dotyczył Jezusa. Ale tak nie było. Ich umysły jedynie szukały racjonalizacji tego, co zostało z nich wyciągnięte energią miłości. Jezus po prostu był. Nikogo do niczego nie zmuszał. Po prostu był jak Słońce.

Gdy np. poczułem Twoją energię to mną tak przewibrowało, że musiałem się otulić kocem i położyć.
Tzn. to nie była tak naprawdę Twoja energia, tylko energia pola, z którym rezonujesz/rezonowałaś i do którego ja się podłączyłem. Dla ułatwienia i uproszczenia komunikacji nazwałem tę energię “Twoją”.
Więc projekcją już jest nazywanie tej energii “Twoją”. Widzisz ile jest niuansów tego zagadnienia :)
Energia nie jest Twoja. Prąd płynący przez urządzenie nie jest prądem tego urządzenia. Urządzenie nie rości sobie praw do prądu.

Widziałem w umyśle zmieniające się opinie na temat tego co się działo. Starałem się żadnej nie złapać.
Mogłem dokonać projekcji o tym co się działo we mnie. Czyli uwierzyć w jakiś myślokształt i uznać go za zewnętrzną rzeczywistość. Czyli uznać, że “garnek” jest taki jak sądzę i nie inny.
I czy ta projekcja była(by) obustronna? Miałaby na pewno związek z tym, że rozmawiam z Tobą i doświadczam Twojej energii. Ale Ty nic mi nie narzucałaś. Chyba, że w stwierdzeniu “jestem piękna” była intencja manipulacji ;)

Więc “obustronność” ma to do siebie, że uczestniczą w tym zazwyczaj dwa, mniej lub bardziej różne pola. Przenikają się i dochodzi do jakiejś formy interakcji w energii, którą utrzymujemy w sobie.
Zauważmy co zawiera w sobie to słowo – interakcja (inter+akcja – coś dzieje się WEWNĄTRZ, jakaś WEWNĘTRZNA akcja).
Czyli w tym kontekście projekcja to wiara, że coś dzieje się na zewnątrz. To wszystko. I to jest poprawna definicja projekcji.
To oczarowanie oczarowaniem :) I narzucenie tego “podwójnego oczarowania” na coś/kogoś.

Widzimy garnek i co? Co tak naprawdę widzimy? Rzeczywistość? Nie. Widzimy jedynie swoją opinię, którą zbudowaliśmy w przeszłości. Widzimy kolor, kształt i nazywamy to tym, co już poznaliśmy na temat tego koloru i kształtu – garnek. Ale czy to jest rzeczywistość?

Czy krzesło to krzesło? Ale co to właściwie jest krzesło? Dla każdego krzesło oznacza coś innego. A przecież jest wiele różnych krzeseł.
Te definicje po prostu uproszczają życie – bo człowiek w niskiej świadomości nie poradziłby sobie z szerszym pojmowaniem rzeczywistości. Nie radzą sobie z własnymi myślami i emocjami.
Najpierw trzeba dojrzeć więc w tym kontekście.

Raz jeszcze – najprostsze określenie – biały, ceramiczny rondel. I co? Tyle? To jest rzeczywistość? A co to jest rondel? Co to jest ceramika? Co to jest biel? Kiedy poznaliśmy te pojęcia? Jak nazwalibyśmy ten przedmiot zanim poznaliśmy te określenia i uznaliśmy je za wystarczające? Gdybyśmy pojechali do fabryki porcelany, do fabryki produkującej te rondelki, jak następnie zaczęlibyśmy określać białe, ceramiczne rondelki?
Czy dostrzegamy projekcję – nieświadome użycie określeń, które są tylko powtarzaną definicją, której my nie stworzyliśmy? Kompletnie nie przemyśleliśmy, nie zbudowaliśmy na podstawie własnych doświadczeń. Tylko dopasowaliśmy coś zupełnie innego. Przeszłość do chwili obecnej.

Wiele osób zakłada, że projekcji dokonuje człowiek.
Ale tak naprawdę to co się dzieje, to obserwacja tego, co się dzieje samo na wielu różnych poziomach i dopiero potem podjęcie jakichś działań w związku z tym. I w zależności od poziomu naszej świadomości, dojrzałości i intencji sami ograniczamy nasze postrzeganie tego mechanizmu i wybieramy tylko jego fragment. Zaś do jego opisu używamy już poznanych określeń. Zazwyczaj kompletnie bez świadomości tego.

Osho dał ciekawe ćwiczenie – by spróbować opisać kwiat nie używając żadnych powszechnie używanych określeń (w tym, że to kwiat). Opisać go pod różnymi postaciami – najróżnorodniej jak tylko potrafimy.
Bardzo ciekawe, gdy zacząłem je nazywać np. żółtymi kuleczkami uśmiechu. Umysł miał duży problem, by nazwać nawet kwiat, który w swojej mądrości milczy :)

Gdy poczułem Twoją energię było w polu również pożądanie. Bo jest to naturalne między energią męską, a kobiecą.
Jest częścią tego.
Dla osoby w niższej świadomości ta część pola może nawet zawładnąć jedną stroną – mężczyzną, kobietą lub obiema osobami. Potem np. się to usprawiedliwia, racjonalizuje, dobudowuje kontekst, obwinia, użala, gniewa, etc. Bo energia tej osoby będzie na tym poziomie lub niższa. I dlatego ten aspekt stanie się dominujący. Bo np. ktoś odczuwać będzie brak tego. Dlatego się na tym skupi. Zasili. I wymaże całą resztę. Nie dostrzeże nic innego.

Ale jest w tym polu dużo, dużo więcej.

Nie było potrzebne nawet widzieć Cię, nie potrzebna była ocena Twojego piękna fizycznego, bo pojęcia nie mam jak wyglądasz. Powiedziałaś, że masz piękne ciało.
Jako, że nawet nie wiem jakiego koloru są Twoje włosy ani oczy, nic nie mogłem wymyślić. Wszystkie próby mojego umysłu do wyobrażenia sobie Ciebie były jedynie przypominaniem sobie tego, co/kogo ja sam niegdyś uznałem za “piękną kobietę”. Nie myślał więc kompletnie o Tobie, tylko o przeszłości. Bo umysł nie zna chwili obecnej. Tak jak uczy Kurs Cudów – umysł zna jedynie przeszłość.
Projekcja w tym kontekście i w tej sytuacji to było więc oczarowanie myśleniem umysłu o tym, co myślał w przeszłości i wierzy, że teraz myśli o chwili obecnej, gdy tak naprawdę nic takiego nie ma miejsca. Więc projekcja to było sądzenie, że myślę o teraz, gdy tak naprawdę umysł starał się dobrać myśli z przeszłości do chwili obecnej. To działo się wewnątrz. Nie miało nic wspólnego z zewnętrzem.

Wiedząc to – jak pracuje umysł, jaka jest jego natura – wiesz już, że osoba ta, która powiedziała do Ciebie przykre słowa, już je usłyszała od kogoś.
A skoro było w nich słowo “ty”, to znaczy, że ktoś skierował identyczne słowa do niej. Bo inaczej by ich nie znała – umysł nie jest w stanie wymyślić nic nowego.
Projekcja więc oznacza, że osoba ta starała się dobrać to, co już poznała i doświadczyła do obecnej sytuacji, która oczywiście odpowiadała jakości wibracji.
Skoro dobrała słowa, z którymi rezonuje opór, wina, gniew, duma, to znaczy, że sama tego doświadczyła kiedyś i doświadczyła obecnie.
A jeśli i my to poczuliśmy, no to już wiemy, że pola wyciągnęły z obu osób niską energetykę, by mogła zostać podwyższona jakimś procesem – np. akceptacją, uwolnieniem, wybaczeniem, gdy potrzebna jest też korekta świadomości.

Pytanie – co więc zarezonowało z Tobą? Czy pojawiły się jakieś myśli z przeszłości i zawibrowały jakieś niskie energie W TOBIE?
Możemy więc współczuć tej osobie oraz sobie, że dalej wierzymy w ten sam program (np. od 20-tu lat) i trzymamy się tych samych energii – czyli blokujemy je w sobie.
A odbywa się proces uzdrowienia, nie ranienia.

Bo jeśli poczujemy ból, ta osoba powiedziała do nas coś, co nazwaliśmy “niemiłym”, to czy to oznacza, że mamy rację – że zostaliśmy zranieni? Nie.
Co to jest w ogóle ból? Bo oczywiście na ból też dokonujemy projekcji.
Kto tak naprawdę wie co to jest ból, z czego wynika, co oznacza, jaką ma rolę i funkcję? Wiele osób uważa ból za zbędny, za dowód na to, że świat jest straszny i bolesny.
Ale czy tak jest w rzeczywistości?

Więc umysł powtarza tylko to, co już poznał. Gdybyśmy mieli kompletnie porzucić wszystkie definicje – jak sugerował Osho w przypadku opisu kwiatów – próbowali nazwać jak najdokładniej i szeroko potrafimy, dostrzeglibyśmy dużo, dużo więcej, niż tylko “ktoś mnie rani” czy “czuję ból”.

Twoje słowa “jestem piękna” były już więc w polu i poruszyły różne wibracje – różne jakości.
W polu jakości pożądania więc jest dużo odpowiedzi odpowiednich jakości.
W polu jakości miłości są inne.
W polu jakości spokoju czy rozsądku jeszcze inne.

Te wszystkie jakości zawsze są dostępne. Wystarczy się do nich dostroić.

Człowiek w zależności od tego w jakiej jest energii, zobaczy jedne, nie zobaczy drugich (co nie znaczy, że innych nie ma).
Możemy go za to nienawidzić, osądzać lub współczuć, kochać, itd.

Pozwalałem tej energii płynąć i nie starałem się wymyślić czy to moja energia, Twoja, pola czy cholera wie co/czego.
I widziałem mnóstwo rzeczy, które się działo. Nie rozumiałem tego ani trochę :)

Gdybyśmy byli np. na kawie/herbatce, to oczywiście, że dokonalibyśmy obustronnej projekcji na jakimś/jakichś poziomach tego.
Jakich projekcji – nie wiadomo.

Ale to byłaby próba wymyślenia opisu/definicji tego, co działo się w polu i z czego zdawaliśmy sobie sprawę.
Więc stanowiłoby jedynie opinię o malutkim wycinku nieograniczonej i ciągle zmieniającej się rzeczywistości.

Tym jest projekcja.
Dlatego pokora jest tak ważną i po prostu zdrową postawą w życiu.

Czy zawsze przykre lub obraźliwe słowa w moją stronę zawierają jakąś cząstkę prawdy
Nie. Zakładając, że wiem co masz na myśli mówiąc o “prawdzie”.

Osoba w niskiej świadomości, która w stanie emocjonalnym mówi coś o kimś innym nie mówi o prawdzie. Mówi o sobie.
I to zazwyczaj w bardzo ograniczony, niedojrzały sposób.

Co to jest prawda? Wszystko można uznać za prawdę w odpowiednim kontekście.

Intencja to intencja.
A my sami nadajemy znaczenie czyichś słów.

A znaczenie zależy od kontekstu – to zdanie jest więcej, niż krytyczne, by je zrozumieć.

Mogłabyś powiedzieć do mnie – “Ty idioto!”
I ja sam mogę w tym momencie dodać do tego to, co dodałem kiedyś do czyichś takich słów na mój temat. Czyli kontynuować własny, wewnętrzny dramat (a mogłabyś mnie tak nazwać, BO go kontynuuje, by mi to pokazać).
Mógłbym uznać to za potwierdzenie, że jestem idiotą, bo powiedziała mi to już X z kolei osoba.
Mógłbym próbować zrozumieć dlaczego to powiedziałaś. I sam się przekonać, że to prawda.
Mógłbym próbować na siłę wymyślić jakąś obraźliwą historyjkę o Tobie, która wytłumaczyłaby dlaczego tak mówisz na mój temat.

Wiele z tego zależałoby od tego co/czy coś poczułem.

Ale to tylko słowa. Jakiś zestaw literek. To w rzeczywistości nic nie znaczy.
Znaczyłoby coś dla Ciebie. I może znaczyłoby dla mnie, gdybym sam nadał tym słowom jakąś wartość – gdybym ją wyprojektował. Np. uznał je za źródło swojego bólu. Czy te słowa byłyby źródłem mojego bólu? Nie! Ani trochę. To tylko niezrozumienie rzeczywistości.

To co ludziom kompletnie unika jest właśnie wybór ze swojego banku danych pojęć, interpretacji, które pasują do danej sytuacji głównie pod względem emocjonalnym – energetycznym/wibracyjnym.
Ale nie dostrzegamy z jaką intencją to robimy – szukamy wyjaśnienia ale w umyśle, w pamięci, w podświadomości nie ma wyjaśnienia.
Jest tylko przeszłość – to co nosimy i z czego się nigdy nie oczyściliśmy, z czego nie wyciągnęliśmy budujących wniosków.
A wyjaśnienie jest tylko w chwili obecnej. Bo ją zawiera. Bo przeszłość do niej doprowadziła – czyli m.in. to, co już nosiliśmy w sobie.
Więc próba zrozumienia chwili obecnej na podstawie przeszłości (co odbywa się cały czas) już przesłania nam cały obraz sytuacji.
Bo jeśli do obecnej sytuacji doprowadziło m.in. to, co poczuliśmy i jak ją zinterpretowaliśmy, to dalsze utrzymywanie tego w sobie uniemożliwiać będzie zmianę. Więc zapewne znowu tego doświadczymy, bo dalej będziemy z tym rezonować.

Zazwyczaj staram się, bez wchodzenia w głębszy opis projekcji, wyjaśnić to, co się dzieje, że krytyczne jest to co poczuliśmy słysząc to, co ktoś powiedział i jakie przekonanie zbudowaliśmy na bazie tych odczuć.

Świetnie wyjaśnia to książka “Radykalne wybaczanie” Colin Tipping. Warto ją przeczytać.

Jeśli uznaliśmy za prawdę to, co ktoś powiedział – to część naszego zbędnego bagażu, który nosimy w sobie. Jeśli zabolały nas słowa innych, te słowa już kiedyś usłyszęliśmy i uznaliśmy je za prawdę. Czyli popełniliśmy błąd i teraz mamy możliwość go dostrzec i skorygować. Ale trzeba również w tym zrozumieć swoje odczucia i się z nich oczyścić.
Więc to część naszego procesu uzdrowienia ale konieczne jest wybaczenie zarówno tej osobie (czyli porzucenie projekcji – np. wiary, że ktoś może nas zranić) jak i sobie – czyli m.in. historii na swój temat, negatywnego umieszczania się w świecie (np. Bóg mnie nie kocha, nie jest sprawiedliwy, ze światem jest coś nie tak, itd.).

Prawda jest więc, można rzec, taka (prawda w pewnym, ograniczonym kontekście) – jeśli coś nas zabolało – wynika to z już stłumionego oporu i/lub wyboru takiej postawy odnośnie tej sytuacji/osoby/słów, które nie są korzystne/zdrowe dla nas. Ból więc zmusza nas do wejrzenia w siebie i dokonania korekty.

W biznesie przedsiębiorcy uczą jak rozpoznawać tzw. “konstruktywną krytykę klientów” od po prostu przelewania niedojrzałej negatywności.
To sztuka i tego nie da się opisać krótko.
Przykładowo ktoś mówi – “E, słaby ten produkt, bo nie zawiera XYZ”. I teraz pytanie – czy produkt na pewno jest słaby? Czy musi zawierać jeszcze XYZ? Może okazać się, że produkt jest fantastyczny i kompletnie nie potrzebuje jeszcze XYZ. A może nawet XYZ w ogóle nie nadaje się do niego. Bo np. mamy produkt o migrenach, a ktoś jeszcze chciałby zawrzeć w nim informacje o katarze. To bez sensu. Jednak możemy z tego wyciągnąć informację, że są ludzie, którzy potrzebują rozwiązania dla kataru.

Ale może się okazać, że nasz produkt naprawdę nie zawiera krytycznej rzeczy XYZ. I ta osoba dała nam wspaniały dar – dostrzegła poważną wadę, którą szybciutko możemy wprowadzić. I dzięki temu nie tylko nasz produkt i nasz biznes niezwykle zyskają ale też nasz produkt będzie jeszcze lepiej pomagał innym.

Bardzo pomocna jest więc intuicja, do której dostęp mamy w stanie spokoju.

Prowadzenie biznesu to bardzo pożyteczna i rozwijająca przygoda :)

Anyway – kluczem jest więc spokój. Utrzymanie/powrót do tego stanu.
Dopóki nie poczujemy spokoju, to nawet bardzo wartościowy feedback możemy odebrać jako atak. Lub kompetną bzdurę możemy uznać za ważną i do produktu o migrenie dodamy informacje o katarze i nasi klienci się pogubią i nic już nie będą wiedzieli. Czyli sami sobie przeszkodzimy.

Często taki powrót do spokoju to poważne, wewnętrzne przedsięwzięcie, które może potrwać wiele tygodni.

Tym samym projekcja to będzie po prostu nasza interpretacja tego, co otrzymaliśmy od kogoś.
Ta osoba naturalnie weszła z nami w interakcję na jakimś poziomie i z jakąś intencją.
Ale co dalej – to w 100% nasza odpowiedzialność i nasze decyzje.
Będą to tym wyższej jakości, im bliżej będziemy spokoju i naszą intencją będzie najwyższe dobro wszystkich.
Często naprawdę dużo się ujawni w nas – smutek, gniew, opór, wina, ból, bo tyle tego mieliśmy w sobie.
I ktoś naprawdę mógł chcieć nas zranić i obrazić ale był zbyt głupi i nieświadomy, by dojrzeć jak wielki dar nam dał – możliwość uzdrowienia.

Oczywiście nikogo nie namawiam, by zaczął chodzić po ulicy i wszystkich obrażać sądząc, że pomaga ;)

czy to pośpiesznie przerzucona opinia o sobie drugiej osoby na mnie aby ta osoba miała pewność że to nie o niej tylko o kimś w świecie zewnętrznym?
Przede wszystkim warto wiedzieć, że ŻADNA opinia nie ma nic wspólnego z rzeczywistością.
Dlatego nazywana jest opinią.

Opinia nazywana jest też osądem. A Jezus uczył, by osądy zostawić Bogu.
Przekładając to na dzisiejszy język – “Ignorować opinie swojego umysłu”.

A jeśli warto ignorować opinie własnego umysłu, to tym bardziej warto ignorować opinie umysłów innych ludzi.

Fizyka kwantowa uczy nas, że gdy spojrzymy na księżyc to już jest inny księżyc.
Więc jeśli osądzamy, że to ten sam księżyc, co minutę temu, to już się mylimy!
Co więc możemy powiedzieć o kimkolwiek/czymkolwiek? Nic.

Czy brać sobie to do serca i zastanowić się co w sobie jest do poprawy czy kompletnie ignorować nie wchodzić w dyskusję z tą osobą i jej unikać?
Nie da się na to odpowiedzieć kategorycznie i uniwersalnie.

Oczywiście kluczem jest skupić się na tym, co czujesz i jaki program/programy zostały aktywowane, jakie opory zostały poruszone, jakie rany zostały dotknięte.
Nigdy nie próbuj wchodzić z kimś w stanie emocjonalnym w dyskusję. To tylko rozjuszy ego – doda mu energii. A Ty stracisz z oczu klucz tego, co się dzieje.
Warto tylko zadać sobie pytanie czy intencją tej osoby jest/może być nasze dobro czy nie?

Przykładowo jeśli jakąś opinię o Tobie (na pewno o Tobie, czy o tym co zrobiłaś/robisz?) ma do powiedzenia osoba, którą można nazwać mistrzem, nauczycielem, etc. – czyli ma większe doświadczenie, wiedzę, rezultaty, etc., to warto jej posłuchać ale nie brać tego za jedyny wyznacznik.

Często nawet wulgarność może naprawdę mieć na uwadze nasze dobro – ćwiczymy na siłowni i podbiega nasz trener lub obca osoba i krzyczy – “Ty kretynie/kretynko! Przestań tak ćwiczyć!” to czy ta osoba chce nas po prostu obrazić? Czy chce naszej krzywdy i byśmy już nigdy nie wrócili na siłownię? A jeśliby się okazało, że ćwiczenie wykonujemy karygodnie źle i ryzykujemy poważną kontuzję?

Mi raz obca dziewczyna uratowała kręgosłup – wykonywałem ćwiczenie bardzo źle. Zrobiła to w miły sposób – “Póki jeszcze masz co ratować, przestań tak obciążać swój kręgosłup”.

Mógłbym się na nią obrazić, powiedzieć, że jest głupia, odpyskować coś, zignorować, zacząć się użalać, że ćwiczę jak idiota, etc.
Cała gama – wszystko do wyboru.
Ale w spokoju podziękowałem jej, dostrzegłem błąd i go skorygowałem. I dotąd cieszę się swoją pionową postawą :) Jest postawa homo erectus, a nie homo przygarbus :D

W sytuacji, gdy mówiłaś innym, że jesteś buddystką sama musisz się zastanowić nad tym z jakich powodów powiedziałaś co powiedziałaś, czy czegoś oczekiwałaś od innych. I co poczułaś po ich reakcji.
Jeśli tutaj jest wszystko w porządku, to nauka wg mnie brzmi – “nie mów, że jesteś buddystką”. Pytaj o buddyzm ale na start unikaj mówienia, że Ty jesteś buddystką.
Zaoszczędzisz i sobie, i innym negatywności. Jeśli inne osoby sobie z tym nie radzą, to ze współczucia do nich unikaj tego tematu.

Wiele, wiele firm nie wprowadza zasad duchowych do własnych biznesów. Oczywiście są niezbędne. Dlatego mądrzy ludzie przestali je nazywać duchowymi :)
I nagle wszystko gra!
Kiedyś mama wykorzystała taką strategię. Jako dziecko nie chciałem jeść kalafiora, bo uważałem, że jest paskudny. Kiedyś znowu był kalafior obsypany bułką tartą. Zapytałem się mamy czy to kalafior. Odpowiedziała, że nie. Zjadłem ze smakiem. Gdy zjadłem, mama powiedziała, że był to kalafior. Od tamtej pory uwielbiam kalafiora!

Więc Ty też możesz to zastosować. Nie mów, że to nauki buddyzmu. Po prostu żyj z takimi jakościami. A gdy ktoś się kiedyś zapyta co to – wtedy odpowiedz, że buddyzm.
Ludzie chcą/oczekują/zależy im na efektach, np. na sposobach jak żyć szczęśliwie. Jednocześnie boją się i mają ogrom niezrozumienia szczególnie odnośnie innych kultur i religii.
Tak naprawdę nie “innych”, bo to te same jakości. Ale sami wyprojektowują swój strach i opór, brak pewności siebie, poczucie zagrożenia na to, czego nie rozumieją.

Nie wiem jak setkom milionów katolików umyka prosty fakt, że Jezus medytował na pustyni, a jednak w kółko powtarzają bzdury, że medytacja nie jest w chrześcijaństwie, że coś może opętać i tym podobne kretynizmy. Mało ludzi też zdaje sobie sprawę, że Jezus pobierał nauki u mistrzów buddyjskich swego czasu. Jeszcze mniej, że miał seks :) (najwyraźniej ja też – kalibracja pokazała, że to nie jest prawda – nie miał seksu)
Ego nie obchodzi rzeczywistość, tylko własna racja.

Warto do wszystkich sytuacji tego typu podejść przede wszystkim szczerze względem siebie – “Na jakim poziomie teraz jestem? Co czuję? Czy jestem gotowa/gotowy wybaczyć? A jeśli nie – dlaczego? Ile oporu we mnie jeszcze jest? Ile i jakich emocji?”

Projekcja nie jest więc tym jak się to popularnie postrzega i interpretuje – “Oooo, ty tylko projektujesz na mnie swój gniew”.
To takie dziecinne i bardzo płytkie rozumienie i prawdę mówiąc nic z niego nie wynika. Stanowi tylko kolejne narzędzie do ego, do utrzymywania swojej racji.

A że nic nie jest po prostu głupie we wszechświecie, warto przemyśleć nie to, co ktoś robi ale jak MY na to reagujemy, co czujemy i czy/co ma/może nas to nauczyć.
Jeśli wyciągamy osłabiające, negatywne, smutne wnioski – to na 100% wyciągnęliśmy wnioski niepoprawne.
Przypominam – droga do Boga jest “do góry”, czyli przez spokój, radość, miłość, wysoką, pozytywną energię, zacieranie granic separacji ze światem.

Gdy więc wejdziesz w medytację w stanie emocjonalnym, zaczniesz dostrzegać przepływ energii w tym polu.
Można rzec – nieskończone morze niezrealizowanego, niezamanifestowanego potencjału. Możesz “sięgnąć” do tego morza i coś wybrać.
Tak żyjemy nieświadomie – manifestujemy niskie jakości i dlatego ich doświadczamy. Wybieramy je nieświadomie. Ale nadal to my je wybieramy i za te wybory jesteśmy odpowiedzialni.
Natomiast nie jesteś więźniem tego pola, tak jak opiłek żelaza nie jest więźniem pola elektromagnetycznego. To w jakim miejscu się znajdziesz zależy od Twojego ładunku, a nie zmagania, by być w innym miejscu. Zmień swój ładunek, a miejsce zmienisz automatycznie.

Możesz więc obserwować to, co widzisz i poddawać to – zrzucać bagaż.
Twój ładunek automatycznie zacznie się zmieniać i znajdziesz się w innym miejscu tego pola, a wraz z tym zmieni się jakość tego, co dostrzeżesz w polu. Niekoniecznie zmieni się miejsce fizyczne – czyli np. nie wyjedziesz z kraju – tylko zmieni się kompletnie doświadczenie Twojego obecnego życia.

Natomiast zajmowanie się tym, co obecnie widzisz w polu to po prostu błąd (jeśli naszą intencją jest rozwiązanie problemu).
Nawet Einstein to zauważył, że żadnego problemu nie rozwiążemy na tym samym poziomie, na którym powstał.
To niemożliwe.
Rozwiązania znajdują się na wyższym poziomie (energetycznym/wibracyjnym – świadomości).
Poziom ten sam i niższy automatycznie wprowadza zmaganie.

Zauważmy, że nie przejdziemy przez ścianę w stanie materii. Możemy użyć siły, by próbować ścianę zburzyć ale czy to jedyna droga? Czy w ogóle jest sensowna?
Ludzie wymyślili drzwi. Zresztą nie wszędzie są ściany. Więc jeśli na jakąś natrafimy, to bezsensownym jest się zmagać ze ścianą. Obejdźmy ją ale przestańmy na nią napierać. To bez sensu.
Taki typ wysiłku nie ma sensu. Nie ma też sensu próba zmiany ściany. Ściana jest ścianą i tyle. Jak ktoś jest uparty, niech sobie będzie. Nie musimy się zmagać z tą osobą.

Bo to tak jakby próbować wciągnąć na górę głaz wkładając w to taki poziom energii, że tego głazu albo nie wciągniemy nawet o trochę lub włożymy w to za mało energii i zaczniemy się staczać razem z tym głazem. Po pierwsze – nikt nie każe nam tego głazu taszczyć. Po drugie – zmaganie z głazem kosztuje ogromną ilość energii i jest po prostu bez sensu. Po trzecie – co jest ważniejsze dla nas – wtaszczenie tego głazu czy dalsza, swobodna droga?

Projekcja często to wiara w to, że ten głaz musimy taszczyć i że dał go nam ktoś inny.

Zauważ co piszesz:
– Czy zawsze przykre lub obraźliwe słowa (…) – ONE – coś zewnętrznego.
– czy to pośpiesznie przerzucona opinia o sobie drugiej osoby na mnie (…) – COŚ, co KTOŚ zrobił – ponownie coś zewnętrznego.

To już programy, którymi zostałaś zaprogramowana. Albo które sama kiedyś sobie zbudowałaś na bazie jakichś doświadczeń, emocji, etc.

Wierzysz, że słowa mogą być przykre lub obraźliwe. Ale tak nie jest. To tylko słowa. Całą wartość nadałaś im Ty. Mogło się tak stać, gdy najpierw się czymś oczarowałaś i liczyłaś, że inni też tak do tego podejdą.
To projekcja. Już na poziomie słów, nawet nie drugiej osoby. Najpierw w ogóle uznałaś, że słowa mają jakąś moc. Ale to Twoja moc, Twoja wiara, Twoje przekonanie.

Zauważ, że bardzo cenisz sobie buddyzm. Z Twojego poziomu to po prostu naturalne, mądre.
Dlatego “boli Cię to”, że inni tego tak nie widzą. Ale to zrozumiałe! Bo to zupełnie inne osoby na zupełnie innym poziomie świadomości!
Dla nich buddyzm nie ma żadnej wartości! Ba! Ma wartość “ujemną”!

Jak zwykle piszę dużo, bo ja za to odpowiadam karmicznie. Jak coś pokićkam, to ja się będę potem tłumaczył ;)

Najsensowniej jest odnieść się do konkretnej sytuacji. Wtedy te różne poziomy będzie można zaobserwować i znaleźć właściwe rozwiązanie – w sobie i na zewnątrz.

Skoro nie dałaś konkretnego przykładu, to ja pokażę na swoim :)
Ostatnio poszedłem do drogerii w Warszawie, bo chciałem wrócić do moich dawnych perfum. Bardzo mi odpowiadały zapachowo, niejedna kobieta powiedziała też, że ładnie pochnę – same plusy!
No to wio! Czy byłem oczarowany? Zobaczymy!
Na miejscu dowiedziałem się od razu, że perfumy te wycofano… i w tym momencie od razu miałem wybór – spokój lub brak spokoju. Co to DLA MNIE znaczy ta sytuacja? Może, że jestem ofiarą? Może należy zacząć się użalać – Dlaczego AKURAT MI MUSIAŁO się TO przytrafić!?!?!

Wybrałem spokój. Powiedziałem ok, zabawiłem się z dostrzeżonym żalem, zrobiłem mały cyrkuś w sobie, użaliłem się dla żartu. Zacząłem dobrze się bawić.
Pani była miła, pozytywnie nastawiona, więc kontynuowałem, poprosiłem o pomoc w znalezieniu zamiennika. Dowiedziałem się kolejnej ciekawostki – że zapach ten był bardzo specyficzny, nietypowy i będzie trudne znalezienie czegoś podobnego. Ok! Game on!
Pani zaprowadziła mnie do ekspertki, z którą zaczęliśmy poszukiwania.

W pewnem momencie pani ekspertka mówi do mnie:
– No pan za bardzo nie pomaga w poszukiwaniach. – Żaden zapach mi nie pasował, a że moje umiejętności opisu zapachów są co najwyżej kalekie, nie mogłem naprowadzić bardziej.
Odpowiedziałem:
– Ja doskonale zdaję sobie z tego sprawę, że kompletnie nie jestem pomocą. – W tym momencie zacząłem się śmiać, bo dostrzegłem komizm tej sytuacji i użytych słów – I nic nie mogę na to poradzić!

Poszperaliśmy jeszcze moment (ja się pysznie bawiłem i kompletnie mnie nawet nie obchodziło czy znajdę odpowiedni zapach), a że już mój nos nie przyjmował więcej zapachów i sam byłem w lekkim pośpiechu, pożegnałem się. Wyszedłem w lepszych humorze, niż wszedłem pomimo, że można rzec odniosłem porażkę oraz że mój umysł przypomniał sobie, że ostatnio szukając zapachu poświęciłem na to około 2 miesięcy dość regularnych odwiedzin i wąchania przeróżnych zapachów i wielu z nich mnóstwo razy.

Jednak teraz zamiast nastawienia oporu wybrałem spokój, a nawet ekscytację.

W tak prostej sytuacji, która ogólnie nie ma żadnego znaczenia ;) mogłem dokonać ogromu projekcji – doszukiwać się w przeszłości pasujących opinii o chwili obecnej. Mogłem się obrazić na panią, która powiedziała, że nie pomagam. Mogłem uznać, że w jakiś sposób odrzuciła mnie elegancka kobieta. A jednak sama się uśmiechnęła, gdy ja zareagowałem spokojem i radością.
Chwila obecna jest unikalna, niepowtarzalna, bo składa się na nią nieskończoność wszystkiego we wszechświecie z uwzględnieniem tego co już było i będzie. Także naszej postawy, która przecież ma decydujący wpływ na NASZE doświadczenie.

Czy to całe zdarzenie było smutne, a może było pozytywne?
Nie wiem!
Było DLA MNIE takim jakim je DLA SIEBIE stworzyłem. Tak czy siak dokonałem projekcji.
W rzeczywistości nie mam pojęcia co oznaczało, ani dlaczego do niego doszło.
Może to wspaniała wiadomość, że nie znalazłem zapachu i mógłbym teraz jeździć po sklepach w całej Warszawie i robić coś podobnego, rozbawiać pracujące osoby?
A może to źle, że nie znalazłem?
A może chodzi o coś zupełnie innego? A może o nic nie chodzi? Nie wiem.
A jeśli nie wiem, nie jestem w stanie pojąć znaczenia tak nieważnego (czy na pewno?) zdarzenia, jak mogę pojąć znaczenie czegokolwiek?
A może to się wydarzyło głównie dlatego, bym się mógł tym teraz podzielić?

Wspaniałym przykładem projekcji jest też to, co zrobiła osoba, której odpisywałem w tym artykule:
http://wolnoscodporno.pl/Blog/2019/09/Z-Zycia-Wziete-2/
Ona nawet nie przeczytała 4 króciutkich pytań z testu i zamiast tego jej umysł podpowiedział jakieś kompletnie inne zdania, które ta osoba zasłyszała nie wiadomo skąd. I sądziła, że to znowu te pytania.
Więc osoba ta kompletnie nie żyła rzeczywistością, tylko przeszłością i to pewnie przemieszaną wieloma różnymi sytuacjami.

I dlatego, bo coś w niej zawibrowało – jakieś zastygłe energie zostały poruszone – a więc emocje, którym osoba ta stawiła opór. I naturalnie jest przekonana, że żadnych emocji w sobie nie nosi, ani nie wypiera.
Projekcja więc to była próba wymyślenia z tego, co osoba ta już poznała, doświadczyła i jak to zinterpretowała/zrozumiała, tego co ma miejsce na zewnątrz. A wszystko, tylko niedostrzegalnie, działo się w środku.
To co na zewnątrz w pewnym kontekście nie jest ważne. To tylko jakaś, ograniczona forma reprezentacji. To co ważne i kluczowe jest tylko wewnątrz.

mam taki problem,bo chodzi o to,że będąc na spotkaniu z dziewczyną obwiniam się,że np za mało mówie i za duzo wymagam od siebie.
Po raz n-ty piszesz z tym samym tematem, który wałkowałem Ci już ze 30 razy.
To mentalizacja, którą masz ignorować i uwalniać to, co czujesz. Tyle.

Ostatnio taka jedna dziewczyna powiedziała,że to nie jest to i możemy się przyjażnić,ja się zgodziłem lecz czułem ból wewnętrzny,bo
Bo opierałeś się temu, co czułeś.

Ona mi się podoba
Bo widzisz w niej coś, czego nie widzisz w sobie. Uznałeś ją za źródło tego i opierasz się “stracie” tego źródła, gdy tak naprawdę tracisz jedynie iluzję.

a ja jej nie przypadłem za bardzo do gustu,bo powiedziała,że mam inne podejście do zycie i ogólnie nie było tej takiej chemii.Z drugiej strony to mógłbym się z Nią przyjażnić, bo Ona nie ma nic przeciwko bym ją przytulał lub całował lecz mi czegoś brakuje i czuje się żle,bo
Bo tego nie zaakceptowałeś.

chciałbym coś więcej,ale na siłe,przecież nie zmusze ją do związku.W ogóle jaką mam uwalniać emocje jeśli chodzi o tą sytacje?
Taką jaką czujesz.

Niewystarczalność czy bardziej wstyd to jest według Ciebie Piotrze?
Nie powiem Ci co czujesz, bo to co czujesz odzwierciedla Twoje podejście do tej sytuacji.

Jak jestem przy tej dziewczynie to ciągle ją dotykam i łapie za ręke,bo tak mnie ciągnie do tego…
Nie ciągnie Cię “do tego”, tylko poprzez to chcesz ją kontrolować, by dała Ci to czego brak odczuwasz.

ale nie chce wyjśc na nachalnego i potrzebującego;//
Nie być takim.