Jeszcze chcialbym spytac w kontekscie chorob. Pan Hawkins w “Przywracaniu zdrowia” pisze, ze aby wyzdrowiec, trzeba m.in. uwolnic sie od negatywnych emocji.
Między innymi.
To często warunek konieczny ale nie jedyny.

Czyli ja to tak rozumiem, ze uwolnic sie uwalnianiem ich. Ale co to znaczy uwolnic sie od nich.
To znaczy to, co zostało napisane.
Jeśli problemem są stłumione emocje – to je uwalniamy warstwa po warstwie.
Jeśli jakieś postawy wynikające z emocji, to zmieniamy te postawy.
Itd.

Nie ma tu jednego “hasła” dla każdego problemu, jak krzyżówki.

Potrzebna jest analiza, konkretna, dokładna, precyzyjna, uczciwa. Często odważna. Szczególnie wobec cech i aspektów siebie, które najsilniej potępiamy i wyparliśmy.
Wtedy można dobrać nie tylko narzędzia i wiedzę ale też kolejność stosowania tego, odpowiednie intencje.

Pytania tego typu “co to znaczy?” wynikają zazwyczaj z niechęci, by spojrzeć na jakiś problem w naszym życiu, którego dane zagadnienie, np. właśnie emocjonalne, się tyczy.
Dlatego tak chodzimy tak “naokoło” tego problemu i tylko próbujemy zajmować się bez końca konsekwencjami posiadania go.
Np. nie zajmujemy się naszymi postawami wobec czegoś, tylko ciągle próbujemy zajmować się myślami i emocjami. Ew. też próbujemy “uwolnić opór”, choć wcale tego nie chcemy zrobić.

Wtedy ego robi z uwalniania syzyfową pracę. Której też szybko zaczyna używać do użalania się, nadmuchiwania swoich problemów, szczególnie uzależnienia.
Próbuje “zrozumieć” uwalnianie, itd.

Przykładowo – wielkim krokiem do wyzdrowienia może być “paradoksalnie” przyznanie, że wcale nie chcemy wyzdrowieć.
Albo nasza definicja “wyzdrowienia”, to było tylko “mniej cierpieć ale nadal cieszyć się pornografią”. U wielu to jest “nauczyć się kontrolować swoje popędy”.

Nie trzymac sie ich, nie lapac itd, czyli zrezygnownac z nich? Z negatywnosci. Ale co w przypadku, gdy juz zrezygnowalem w duzej mierze z negatywnosci, ale ciagle czuje te emocje dzien dnia, a one nie chca odejsc?
Emocje nie mają swojej woli.
To bezosobowa, zupełnie neutralna energia. Jest jak wiatr. Ale wewnętrzny.

Wielokrotnie mówiłem, dr Hawkins też przed tym ostrzegał, że ego zrobi wszystko, by nie uwalniać.
A proces zdrowienia z uzależnienia nie zaczyna się od uwalniania emocji, tylko od przyznania własnej bezsilności i niekierowalności własnym życiem.

Pamiętaj, że dr Hawkins pisał książki nie skierowane bezpośrednio dla uzależnionych. Tylko dla poszukiwaczy duchowych.
Rzadko uzależniony jest poszukiwaczem duchowym. Bardzo rzadko. I zanim się stanie, często musi naprawdę dużo stracić, by zwrócił się na tą ścieżkę i podążał nią przez resztę życia.

Uzależniony ma sytuację bardzo poważną. Samym uwalnianiem tu niewiele zdziałamy, choć oczywiście może bardzo pomóc. I pomaga.

Ale skoro twierdzisz, że emocje nie chcą odejść, to czegoś jeszcze nie pojmujesz.

Jesli mam je ciagle w swoim ciele, to rozumiem ze one caly czas oddzialowuja na moj system akupunkturowy itd?
Tak i nie.
Zanim nie wzrośniesz do Odwagi, to nawet nie czytaj o systemie akupunkturowym.

Ciało reprezentuje wyższe poziomy, wliczając emocjonalny. Najwyższym jest zaś świadomość.

Gdy wejdziesz na poziom Odwagi – czyli już INTEGRALNOŚCI – samoistnie zacznie się proces harmonizacji.
Odwaga to mówienie prawdy, branie odpowiedzialności, podejmowanie działań, szczerość i uczciwość.

Bez podjęcia się tego i tylko zajmowanie się jakimiś ezoterycznymi technikami, pozostaniemy w miejscu. A nawet nie w miejscu, tylko staniemy się coraz bardziej sfrustrowani i zmarnujemy bardzo dużo czasu.
Tak jak wielu na tym Blogu przeczytało wszystkie artykuły, siedzą tu od lat i nic to nie daje. Tylko coraz bardziej wmawiają sobie, że albo to wszystko jest ściema, albo ich problem jest wyjątkowy, albo są wyjątkowo głupi.
Nic z tego nie jest prawdą.

Wiec jak sie od nich uwolnic?
Zdrowieniem z uzależnienia.
A nie próbami tylko pozbywania się emocji.

Technike uwalniania stosuje tak, ze zamykam oczy i odczuwam te energie. Ale zabieram sie za ta technike z nastawieniem pozbycia sie tych energii. A to chyba blad.
Tak, błąd. I jak widzisz – nie dostrzegalny do tej pory.
A co dr Hawkins mówił w instrukcji? Właśnie NIE próbujemy się ich pozbyć. Zupełnie poddajemy się im i pozwalamy im trwać w takiej formie, w jakiej są.
Uwalnianie to lekcja pokory. A nie kontroli.
To trening puszczania/odpuszczania, a nie siły.

I tutaj tez pytanie: czym sie rozni intencja uwolnienia emocji, od checi pozbycia sie jej?
Tym samym, co miłe spędzenie popołudnia z bliskimi, którzy następnie się ciepło z Tobą żegnają dziękując za wspólnie spędzony czas.
A próbami pozbycia się gości jak najszybciej.

I tak jak jest w Metodzie Sedony, otwieranie drzwi i wyobrazanie sobie, ze emocja opuszcza nasze cialo, to czy takie wlasnie wyobrazanie sobie, to nie jest opór?
Tu widzimy akademickie teoretyzowanie.
Tylko Ty możesz stwierdzić czy się opierasz, czy nie.
To co ROBIMY ma drugorzędne znaczenie. Pierwszorzędne ma intencja.

Tak jakby specjalne naciskanie na emocje, aby opuscila cialo.
Jeśli tak właśnie robisz, to są próby kontroli, czyli m.in. opór – niezgoda.
Metoda Sedony mówi – odpuszczamy pragnienie zmiany i opór. Poddajemy się.
Uwalnianie to poddanie, a nie ROBIENIE czegoś.

Ja nie potrafie tego pogodzic- akceptacji emocji z proba pozbycia sie jej, wiedzac ze zeby wyzdrowiec, trzeba sie od niej uwolnic. Jak to zrobic Piotrze?
Zapraszam do WoP, przejdziemy przez ten proces wspólnie.
Bo to nie jest kwestia “JAK” to zrobić, co też wielokrotnie na blogu podkreślałem.
To jest kwestia zorientowania się co właśnie robimy i przestać to robić. Zaś kluczowa w korekcie jest zmiana intencji.
Bo najczęściej doskonale wiemy co/jak możemy zrobić, tylko NIE CHCEMY tego zrobić i/lub nie chcemy przestać robić to, co robiliśmy dotychczas.
W WoP o intencjach jest Moduł 6.

I najlepiej uwalnianie stosować do konkretnych zagadnień we własnym życiu, wobec których możemy też podejmować twórcze czynności.
To automatycznie pokazuje nam czy technikę w ogóle stosujemy i poprawnie, czy nie i mamy też natychmiastowy dowód skuteczności oraz aktywne działanie z intencją dbania o swoje życie harmonizuje cały proces.
A takie próby “pozbywania się emocji”, gdy emocje są przecież konsekwencją tego jak żyjemy, to jakbyśmy próbowali pozbywać się konsekwencji, a nie je akceptować i brać za nie odpowiedzialność.
Emocje to nasza energia.
Próby pozbycia się emocji, to próby pozbycia się własnej energii. Co możliwe nie jest. Można ją tylko tłumić, wypierać lub pożytkować, zużywać. Nie ma możliwości jakiegoś mentalnego “pozbycia” się własnej energii.
Zarówno emocjonalnej jak i fizycznej.

Instrukcja uwalniania dr Hawkinsa brzmi mniej więcej – “nawiąż świadomy kontakt z uczuciem, ustal intencję uwolnienia, przestać robić X, przestać robić Y, przestań robić Z”. Odpuszczamy wszystko co próbowaliśmy robić z emocjami i pozwalamy całemu procesowi odbywać się samoistnie. To jest też proces poddania. Kluczowy w zdrowieniu.
Tak jak proces oddychania jest samoistny. My go nie czynimy. On się dzieje sam. Na tym oczywistym przykładzie możemy się zorientować jak ego – zwierzęcość – narcystycznie przypisuje sobie sprawczość.
Naprawdę możemy sądzić, że my oddychamy. Ale to jest urojenie. Na co dowodem jest każda noc. Ciało oddycha wtedy samoistnie. Gdy jesteśmy świadomi – także.

I tego człowiek dumny, który nadal jeszcze sobie mówi, że swoje życie kontroluje, nigdy nie pojmie. Bo ciągle opiera swoje życie o myśli, w których nigdy nie znajdzie pokory, ani tym bardziej prawdy.
Odwaga to też odklejenie się od myśli i decyzja, by widzieć fakty, a nie myśli o faktach.

Czesc Piotrze.
Hej Tomku!

A czy jest moze znana ci ksiazka “Kod emocji” dr. Bradleya Nelsona?
Nie czytałem jej ale słyszałem od różnych ludków.

Pytam w kontekscie chorob, poniewaz ta ksiazka jest wlasnie o leczeniu chorob poprzez uwalnianie emocji. Sa tam opisane testy kinezjologiczne, oraz przypadki osob, ktore wyleczyly sie nawet z raka, poprzez uwalnianie emocji.
Uwalnianie emocji to tylko jeden aspekt leczenia chorób.

Choć oczywiście może to być element krytyczny, by np. dokonała się remisja choroby.
Często jednak to wymaga jeszcze pracy duchowej – zmiany postawy, wybaczenia, wyjścia ze świadomości ofiary, etc.
Samo uwolnienie niekoniecznie może oznaczać uzdrowienie korzenia choroby.

Remisja nie oznacza uzdrowienia.
Wiedzą to np. chorzy na raka, u których badania pokazały brak komórek rakowych. Jednak po kilku miesiącach czy latach znowu mogą się pojawić.

Dziwi mnie jednak metoda uwalniania emocji opisana w tej ksiazce, poniewaz tam sie uwalnia poprzez “przykladanie magnesu” do czola i przesuwanie go do tylu, az do kregoslupa. Dziwne jest to dla mnie, poniewaz tak jak ty pisales, ze do uwolnienia jednej emocji potrzeba 100 godzin, a tutaj cyk, pyk magnesik i emocja uwolniona.
Uwolniona zostaje warstwa.
Emocje ułożone są warstwami.

Być może opisane zostały przypadki bardzo pozytywne, by ukazać możliwości.
Jednak większość ludzi na tej planecie wcale nie chce odpuszczać emocji. I właśnie wielu potrzebowało dopiero np. nieuleczalnej choroby, by zacząć odpuszczać i zdecydować się na zmianę wewnętrzną, która towarzyszy uwalnianiu/terapii.

100 godzin to absolutne minimum, by mieć choć nadzieję, że uwolnimy dużą część stłumionych warstw emocjonalnych jednej z emocji.

Nie czytałem tej książki, więc nie wiem czy naprawdę jest tak jak opisujesz – “cyk, pyk i emocja uwolniona”.
Samo dopuszczenie do siebie pewnych warstw emocji może być bardzo kłopotliwe, tak się tego boimy.

Bywało, że spory ładunek emocji udawało mi się odpuścić naprawdę momentalnie. Ale bywały długie godziny nieprzyjemnego doświadczania bez ustanku danego stanu.

Niemniej zaciekawiłeś mnie i przeczytam tę książkę. Żebym nie gadał na ślepo. ;)

Jesli znasz ta ksiazke, to na ile jest ona i te metody w niej opisane prawdziwe?
Patrz na owoce.
Jeśli owoce są realne, to metody działają.

A jesli nie znasz, to czy twoim zdaniem mozliwe jest w ogole uwolnic emocje magnesem? Bo mi sie wydaje ze nie.
Niekoniecznie magnes oddziałuje na samą emocję. Emocja to energia. Napieramy na nią mentalnie, jest przechowywana w ciele i wpływa na ciało.
A raczej to ciało fizyczne zawiera się w wyższych, subtelnych ciałach jak mentalne i emocjonalne. Dlatego jest to ciągłe przenikanie.

A my zaś ciało non stop nieświadomie napinamy, tak jak i psychikę.
Oddziaływanie magnesem może mieć wpływ na odpuszczenie napięć i nieuświadomionego oporu w częściach ciała, w których są blokady.
Magnes może pomóc na uwolnienie blokad, a następnie uwolnienie emocji odbywa się już samoistnie.
A wraz z tym ciało może przechodzić przez różne stany. Czasem nawet nasilenie objawów. To się często zdarza w uwalnianiu.
Jeśli wtedy zaczniemy na to napierać, możemy zablokować cały proces lub nawet pogorszyć swój stan.

Trochę jakbyś usunął liście i inne zanieczyszczenia z rynny. Gdy to zrobisz, woda spłynie samoistnie. Nie oznacza to, że rękami spowodowałeś, że woda popłynęła.
Tylko zająłeś się tym, przez co woda w rynnie nie płynęła spontanicznie.
A jeśli płynie za dużo? :) Lepiej nie stać wtedy pod rynną.

Skupienie się na samym procesie fizycznym, psychicznym i emocjonalnym to też nie jest cały obraz sytuacji.
Jest jeszcze cała tzw. “karma”, a to samo w sobie to może być monumentalny zestaw rozmaitych uwarunkowań.
Książka zapewne opisuje, że te same dolegliwości mogły wymagać przynajmniej pewnych wariancji tej metody.

Na pewno mogę powiedzieć, że ludzkość cały czas się rozwija, uczy, poznaje nowe możliwości.
Warto korzystać z tego, co działa.
To jedno z często nierozumianych spraw – nie wszystko zadziała u każdego. Często z nieznanych przyczyn. Jednak fundamentem jest tu rzetelność, szczerość, uczciwość, właściwa intencja.
Bo zbyt często mam do czynienia z kimś, kto twierdzi, że w jego przypadku coś nie działa. A gdy to analizuję, okazuje się, że dana technika nie została w ogóle poprawnie zastosowana.
Lub zastosowana do problemu, którego przynajmniej w danym momencie nie można nią rozwiązać.
Zauważ, że nawet kanapki nie zaczynamy od smarowania masłem. Zanim zaczniemy nakładać masło, potrzebna jest kromka chleba lub bułeczka.

W sumie nie zdziwiłbym się, gdyby w tej książce wspomniano czy ukazano, że ludzie, którzy przyszli na terapię, bo np. bliska im osoba o to ich poprosiła, a nie była to ich własna decyzja, skuteczność metody malała.

Być może ta metoda harmonizuje pole energetyczne, co automatycznie udrażnia przepływ.
Pamiętaj – najpierw poznaj definicję używaną przez autora – zarówno “emocji” jak i “uwalniania”.
Bo tylko dlatego, że dwoje ludzi używa tego samego określenia, nie oznacza, że mówią o tym samym. Choć oczywiście mogą.

Uwaga! ;)
Odpowiedź długa, potencjalnie nieprzyjemna. Ale może pchnie nieco we właściwym/szym kierunku.

To jest ten moment, kiedy mówię “nie”.
Z różnych powodów.
Jednym z nich jest to, że pytasz najpierw o jedną metodę. Wyjaśniłem.

Za chwilę pytania o kolejną. W sumie w tym samym duchu. Zapewne “czy to mi pomoże”. Ale wiesz co Ci pomoże.
A co z tą pierwszą? Czy już używałeś magnesów i nie pomogły, że oglądasz filmiki o czymś innym?
To w moich oczach jest kompulsja. To jest karmienie choroby. Co kryje się/stoi za tymi pytaniami? Ciekawość? Czy raczej lęk?
Pytasz o moją opinię – tego jesteś ciekawy, jak mówisz. Nie ciekawi Cię ta metoda, bo byś z niej już korzystał – był chętny to przetestować, badać, doświadczać.
Właściwa definicja “ciekawości” to CHĘĆ POZNANIA. A chęć to nie jest uczucie. To nasza postawa – to wybór.
A wyborów i postaw się nie zaspokaja, tylko obiera i realizuje.

Tak nie można postępować. W ten sposób można pytać o dania w restauracji, jeśli nie możemy się zdecydować.
Ale to co nam przyświeca, to “zjeść”. Co Tobie przyświeca?
W przypadku uzależnienia rozwiązania są. I trąbię o nich non stop. Nie trąbię o stuku-puku, ani o magnesach. ;)

Ludzi z różnymi przeżyciami jest ok. 8 miliardów.
Zaś wykonanie obrachunku moralnego, analizy strefy śliskiej i czerwonej choroby to często tygodnie wielkiego zaangażowania tylko jednej osoby i np. sponsora.
Ja z każdym pracuję miesiącami, by w ogóle choć przejść przez cały program raz. To dopiero nauka, pierwsze kroczki.
Gdyby w uzależnieniach pomagało opukiwanie, to by na świecie nie było wspólnot 12 kroków, tylko fight cluby. ;)

Każdy ma swoją historię, bowiem życie na tej planecie jest radykalnie subiektywne.
Jednak daleko nie każdy z nich jest uzależniony, ani tym bardziej zdrowiejący.

Moglibyśmy o jednym człowieku rozmawiać miesiącami. I nic to nie zmieni. A i moglibyśmy się totalnie mylić, bo rozważalibyśmy czysto teoretycznie.
A teoretyzowanie, gdy problem jest jasny, jego konsekwencje też i rozwiązanie jest znane, jest oczywistym błędem. Z potencjalnie bardzo poważnymi następstwami.
Najlepiej zacząć od pytania – po co?

Co nie jest jeszcze jasne, że pojawiają się pytania. Następne. I następne.

To wszystko jest diablo interesujące ale to też nic nie zmieni. Ja takich filmików oglądałem setki, pewnie tysiąc lub więcej.

I nic to nie zmieniło. I było coraz gorzej.
Wpadłem w pułapkę chłonięcia wiedzy i jedyne co z tego miałem to napuszenie. Myśli mnożyły się w nieskończoność, rósł też głód pochłaniania wiedzy.
To się stało kompulsywne i nie miałem nad tym kontroli.
Nie tylko u mnie, a u wielu. Którzy ciągle wpatrzeni są wyłącznie w myśli i emocje i szukają na zewnątrz. I znaleźliśmy kiedyś to słowo “ciekawość” i ten pozorny cel – “zaspokajanie ciekawości”.
I się temu oddajemy jak porno na “odstresowanie”, itd.
Korektą tego było, że zacząłem testować to i znalazłem to, co pomogło w moim problemie. Przetestowałem to i pomogło w problemach innych.
Moim celem nie była już ta kompulsja ale rozwiązanie problemu. Natomiast problem zdefiniowałem poprawnie. To nie było tylko oglądanie porno.
Oglądanie porno to objaw – jak kaszel w przypadku grypy. Jeden kaszle trochę, drugi bardzo, a trzeci jeszcze kicha i się poci.
Jednak ciągłe zajmowanie się objawami nie rozwiąże problemu. Problem może się też pogłębić, bo nieleczona grypa staje się niebezpieczna.

A co to jest stres?
Stres to nasza wewnętrzna batalia z emocjami, którą projektujemy na świat.
Co więcej – uzależniony nie potrafi już odróżnić dobra od zła.
Opukiwanie, jak wszystko, może pomóc ze stresem, gdy na czas opukiwania przestajemy się opukiwać wewnątrz z emocjami. ;) A co gdy skończymy korzystanie z tej techniki?
Wielu właśnie uważa, że coś im pomogło ze stresem. Ale tylko dlatego, bo tylko na czas stosowania tego przestali stawiać opór, odwrócili uwagę, itd.
I są zadowoleni. Ale to szybko okaże się, że nie pomogło. “Półśrodki nic nikomu nie dały”. Nie w przypadku uzależnienia.

Nieraz mówiłem, że czasem zastosowanie jednej informacji, nawet jednego zdania może wymagać tygodni, nawet miesięcy pracy.
Zaś człowiek jest zdolny dziennie pochłonąć tysiące takich twierdzeń i zupełnie nic z tym nie zrobić. Co z tego, że potrafimy recytować wiedzę z pamięci, jeśli nadal pozostajemy na nią zupełnie ślepi w realnym życiu?
To jakbyś poznał teoretycznie wszystkie manewry autem, a nie wykonał żadnego i liczył, że jak w końcu siądziesz za kółkiem, to będziesz mistrzem kierownicy. Natomiast efekt tego może być opłakany, o ile nie uznamy pokornie, że tylko “wiemy” ale nic nie potrafimy.
Bo nie JESTEŚMY człowiekiem posiadającym doświadczenie. Tylko teoretyczne koncepty.
Każdy manewr zaś trzeba przećwiczyć osobno.
Nie ma manewru, który przećwiczy wszystkie inne manewry.

Radykalna zmiana jaka musi się odbyć jest wewnętrzna i nie załatwimy jej upajaniem się wiedzą, ciekawością, niczym takim.
To wymaga wglądu wewnętrznego, któremu tak się opieramy, że nieraz musi go siłą wymusić nawet choroba śmiertelna. A i to nieraz jest za mało.
Nikt nie może Ci powiedzieć jak żyjesz, ani jakim człowiekiem jesteś.
To mogę np. ja aproksymować przez moje doświadczenie. Ale ostatecznie gdybym Ci to zasugerował, choroba użyje tego znowu jako “wiem”. Ale pominięta będzie przy tym cała niezbędna praca wymagająca pokory i uczciwości.
Ten kto chce wyzdrowieć musi te cnoty zacząć przejawiać. Nie można ich przejawić za nikogo.
Jeśli ja będę ćwiczył manewry, to ja będę w nich lepszy, nie Ty.
Natomiast mogę być obok i na bieżąco mówić jak Ci idzie i czy wykonujesz to poprawnie. Samemu mamy kolosalnie mniejszy i węższy ogląd. Nawet jeśli jest poprawny.

Fajnie słuchać o jakichś cudownych uzdrowieniach. Ale zazwyczaj te cudowne uzdrowienia poprzedzone były ogromnym przebytym “dystansem” rozwoju duchowego, w tym porzuceniem pychy i przyznaniem swojej bezsilności oraz powierzeniem się Bogu. Głębokim powierzeniem.
Często te zmiany nie są ilościowe, tylko jakościowe. W sposób monumentalny. Np. przestajemy nienawidzić ludzi i zaczynamy współczuć (nie mylić z litością).
Na zewnątrz niewiele może się zmienić. Ale przed oczami będziemy mieli już zupełnie innego człowieka.

Ci wszyscy ludzie w takich filmikach najczęściej nie są uzależnieni i nie znają natury tego problemu.
To co działa dla “zwykłych” ludzi zazwyczaj nie działa, lub nie od razu, dla uzależnionych.
Z wielu powodów.

Uzależniony przede wszystkim musi się oddać całym sercem duchowemu programowi zdrowienia, który MUSI być stricte skupiony na tej chorobie. Bo jest to choroba śmiertelna i nieuleczalna ale zaleczalna.
Problem musi być poprawnie zdefiniowany, bo jeśli problemu nie rozumiemy, to nie zastosujemy do niego odpowiedniego rozwiązania.
Z problemami z oczami nie idziemy do laryngologa.
Jeśli słabo się widzisz w lustrze, to nie idziesz do producenta luster, zgadza się.
Poprawnie określasz jaki masz problem. Ok, problemem też może być np. stłuczone lub zabrudzone lustro. Ale nawet jak tym się zajmiesz, nadal nie będziesz widział swojego odbicia. Bo to z oczami jest główny problem.
Dlatego – z czym do mnie przychodzisz i kim jestem w Twoich oczach? Opiniodawcą? :) Może tak być. Ale w takim razie pukasz pod niewłaściwe drzwi.

Jak mówi literatura zaakceptowana na całym świecie i pokrywają się z tym moje doświadczenia – “półśrodki nic nikomu nie dały”.
Takie metody to półśrodki w odniesieniu do uzależnienia. Mogą być środkiem na jakieś pojedyncze objawy ale uzależnienie to nie jest pojedynczy objaw/problem.
Uzależnieni od 20-30 lat nie są nawet świadomi, że “oglądanie porno” to nie jest nawyk, a tym bardziej jeden.

Może się wydawać, że taki środek przyniósł jakieś duchowe odmienienie.
Ale to pozory. Za tym zazwyczaj stoi ogrom pracy duchowej. Ludzie jednak ignorują to i skupiają się tylko na tym, co poprzedzało rezultat. Przypisujemy wtedy ten rezultat tej jednej praktyce, którą następnie nazywamy źródłem tego rezultatu.
A to jest fantazja.

Na drodze rozwoju duchowego nie ma skrótów, nie ma technik, które go zastąpią. Mogą wspomóc pewne etapy rozwoju czy pomóc poradzić sobie z różnymi aspektami tej podróży.
Ale nie ma techniki, która zbuduje wiarę. Nie ma techniki, która doda odwagi. Bo to wszystko akty woli. Wybory.
Np. jeśli jesteśmy zamknięci w sobie, to rozwiązaniem jest codzienny kontakt z innymi ludźmi. Nie ma techniki, która ten kontakt zastąpi.
Ale można dobrać różne techniki, by poradzić sobie z tym, przez co nie chcemy tego kontaktu zacząć nawiązywać.
Jeżeli jedna skupimy się na technice, a z oczu zgubimy cel, to nawet najlepiej wykonana technika nie da nam żadnego kontaktu.

I jest różnica między doniosłym doświadczeniem tzw. “ciemnej nocy duszy”, która stanowi nie tylko znaczący efekt naszej pracy ale też znaczący potencjał do dalszego rozwoju.
A ciągłą depresją, zdenerwowaniem, apatycznością, stanami lękowymi, etc. W tym drugim przypadku nie ma żadnej pracy, tylko ciągłe utrzymywanie destruktywnego kierunku.

Tak jak często czyjś sukces finansowy przypisuje się tzw. “szczęściu”. A przy tym ignoruje tysiące godzin ciężkiej pracy (nie mylić “ciężkiej” z “męczeniem się podczas jej wykonywania”), wiele porażek, niezliczone ilości błędów, itd.
Ciągły, często wieloletni postęp, który za tym stał, doprowadza nas do położenia, że w końcu podjęta decyzja przynosi sukces.
Niezbędna była też praca, by ten cel w ogóle obrać, precyzyjnie opisać, etc.
A żeby utrzymywać taki kierunek latami i ciągle dokonywać mniejszych i większych korekt kursu, gdy poszerzamy nasze doświadczenia, wymaga już często znamienitych zmian wewnętrznych – w szczególności rozwoju pokory, dyscypliny, szczerości, odwagi – by np. cały czas przyglądać się własnej pracy, jej owocom, dokonywać inwentury, etc.

Jest to zmiana, przed którą uzależniony ucieka jak szalony. I choć jego życie już prawie nie istnieje, on nadal ucieka. Bo obliczem “monety”, której pierwszym z obliczy jest pokora, drugim jest pycha.
Pycha jest śmiertelnie niebezpieczna dla uzależnionego. Zresztą jest to informacja znana od długiego czasu. Nawet figuruje na 1 miejscu listy siedmiu grzechów głównych – czyli siedmiu głównych błędów jakie możemy popełniać.
Dlatego są główne, bo wiążą się z potencjalnie najbardziej szkodliwymi konsekwencjami. W SZCZEGÓLNOŚCI dla kogoś już uzależnionego.
Dla człowieka “normalnego” urazy to często nawet pewien entertainment. Dla uzależnionego ten entertainment jest już okupiony śmiertelnym niebezpieczeństwem. Urazy zabiły więcej alkoholików, niż cokolwiek innego.
Seksoholicy najczęściej mają urazy do siebie, swoich bliskich i generalnie do przedstawicieli drugiej płci. Czyli tak do połowy ludzkości. ;)

Miałem kiedyś klienta, który 5 razy podchodził do mojego programu WoP. Chyba w sumie trwało to 5 lat.
Dopiero po tych 5 latach powiedział mi prawdę, że wcale nie chciał wyzdrowieć. Chciał robić dla samego robienia ale nie trzeźwieć.
Chciał wymówki, że niby coś robi i tym usprawiedliwiał dalsze uruchamiania. I dopiero po takim czasie się zorientował. Powiedział prawdę.
Pamiętam, że pomyślałem sobie wtedy – “nareszcie!” (kciuk w górę!)

Gdyby nie podjął się tej pracy, nigdy by tego nie przyznał. To dla niego wielki postęp – przyznać, że nie chce trzeźwości. I “paradoksalnie” to wyznanie stanowi wielki postęp w dążeniu do trwałej trzeźwości. Bo odrzucił dużą część pychy w formie zaprzeczania.
Gdyby ciągle tylko robił jakieś techniki “naokoło” całego problemu, poświęciłby na to całe życie (ale bardziej prawdopodobne, że poddałby się bardzo szybko) i pewnie niemało pieniędzy. A nigdy nie postawiłby tego fundamentalnego kroku.
Stosowałby coraz więcej sądząc, że w końcu znajdzie coś, co nie działa. I/lub użalałby się, że w jego przypadku żadna technika nie działa. Wielu tak postępuje.
Ale prawda brzmi – wcale nie chce, by zadziałały. Robi je dla samego robienia. To jakby nagrzewać patelnię dla samego nagrzewania patelni. Ale nigdy nic na niej nie usmażyć.
Uwalnianie też należy stosować do konkretnych tematów.

Moim celem jest pomoc. A nie “zaspokajanie ciekawości”.
Bo to nie jest ciekawość. To najczęściej chwilowe oczarowanie, które nigdy nie mija. A nawet pomnaża się.
Ponadto uczuć się nie zaspokaja. To że mijają NIE oznacza, że cokolwiek zostało zaspokojone – czyli, że osiągnęliśmy jakiś nasz cel. Najczęściej nastąpiło coś zupełnie innego i wcale nie służącego życiu.
Ciekawość to nie jest uczucie. To jest myśl.
A to my tej myśli nadajemy takie znaczenie, sens i wartość, że wraz z taką myślą zaczynamy odczuwać ekscytację. To wszystko razem nazywamy “ciekawością”. I uważamy, że musimy ją zaspokoić.

Ważne jest, by zacząć uczciwie obserwować WŁASNE życie. Nie czyjeś.
Jeśli jesteśmy uzależnieni, jesteśmy chorzy nieuleczalnie i śmiertelnie. Na tej drodze mamy tylko 2 możliwości – szaleństwo i śmierć (co może wymagać kilkudziesięciu lat coraz większego zmagania) lub oddanie się całym sercem rozwojowi świadomości.
Opukiwanie sobie części ciała jest techniką, która być może ma zastosowanie do pewnych aspektów na tej drodze. Ale nią nie jest i nie może jej zastąpić. To jest pomoc, nie rozwiązanie.

Ja przetestowałem MASĘ różnych technik i narzędzi. 99% nic mi nie dała.
Opukiwanie było jedną z tych rzeczy.
I nie słyszałem o żadnym uzależnionym, który by tego używał, ani że mu to pomogło. Ani u moich klientów, ani u pozostałych, z którymi mam kontakt.
Może teraz przyniosłoby to jakiś efekt. Ale na razie mam inne zajęcia. Pomaga mi co innego.

Ja sam przeżyłem ciemną noc duszy i więcej niż raz. Też doznałem różnych mniej lub bardziej wzniosłych doświadczeń i tych bolesnych i trudnych też.
To jest normalne na tej drodze. A wręcz informuje o realnych postępach.
Jeśli zależy Ci na zdrowiu, to bądź na to przygotowany. Postęp w zdrowieniu nie jest liniowy. Postęp w zdrowieniu nie oznacza, że przestajemy np. odczuwać lęki. Tylko już sobie z tym radzimy w zdrowy sposób, nie zaniedbując przy tym swojego życia.
I trzeba mieć kogoś, kto rozumie czy następuje postęp czy upadek.
Tak jak wielokrotnie mówiłem, że sam fakt, że czujemy emocje NIE oznacza, że zostały w nas ujawnione, wyciągnięte, etc. Równie dobrze możemy je zasilać swoimi postawami.

Aspiryna może pomóc na ból głowy. Ale jeśli ból głowy jest spowodowany pobiciami czy wypadkami, do których sami doprowadzamy, to oczywistym jest, że czytanie opowieści ludzi biorących różne leki przeciwbólowe nie przyniesie nam wiele dobrego.
Bo NASZ problem leży gdzie indziej.
A zajmowanie się w kółko tylko konsekwencjami to syzyfowa praca. I wcale nie oznacza, że po tym jest ok. Jednego może boleć głowa z powodu A, drugiego z powodu B.
A z jakiego powodu głowa boli NAS?
To jakbyśmy przepraszali partnerkę po każdej kłótni ale kłócili się nadal. Wcale nie musi być lepiej. Może być coraz gorzej i w końcu relacja może się zakończyć. Co z tego, że poznaliśmy jakąś technikę na łagodzenie zdenerwowania po kłótni?

To że jeden się pogodził ze swoją partnerką i przestali się kłócić, nie oznacza, że jest to jakieś uniwersalne remedium, które i nam pomoże. W szczególności jeśli my jesteśmy uzależnieni, a ten człowiek nie.
Za przeprosinami powinna iść zmiana. Zmiana NAS. Wzięcie odpowiedzialności za wszystko, co my uważamy za pretekst, by się kłócić. Kłótnie kończy najczęściej pokora. Pokora uzdrawia. A jej nie można zdobyć z książek.
Nie można jej wykłócić, ani ona nie występuje samoistnie po bolesnej utracie trzeźwości.

Na etapie jeszcze wypierania swojego problemu, ciekawość wbudowana w zdrowo funkcjonujący umysł, która sama z siebie może być wykorzystana pozytywnie, jest kontrolowana przez wypaczone instynkty, na które tylko przylepiamy zdrowo brzmiące etykietki.
A za tym stoi choroba.

Odpowiedź na “co sądzisz o…?” nie jest potrzebna dla Twojego zdrowia.

Mówiłem też, że dopóki nie zaczniesz żyć odważnie – integralnie – to nie ma co zajmować się energetyką ciała, bo to jest tak zablokowane, zatkane, nie płynie, że byś musiał nie robić nic innego – i podkreślam – NIC, żadnego obwiniania, wstydzenia, bania, stresowania, denerwowania, itd. – i tylko stosować te techniki pewnie 20 godzin na dobę. By po iluś miesiącach przyniosły jakikolwiek efekt.
A do tego potrzebne jest otwarcie na życie, podejmowanie twórczych działań, etc. – by energia zaczęła płynąć.
Ciało <- myśli <- emocje <- świadomość. A nie odwrotnie. Świadomość jest polem o nieograniczonym potencjalne. Nie ciało. Opukiwaniem nie zmienisz świadomości. Sam fakt, że wybieramy np. opukiwanie czy cokolwiek innego, a nie rozwój świadomości już ukazuje, że sam kierunek tego procesu nie jest integralny, więc nie przyniesie poprawy. Gdy następuje postęp w rozwoju świadomości, być może intuicyjnie przyjdzie faktyczne poszukiwanie dodatkowych pomocy do różnych problemów. Np. gdy u mnie zacząłem czuć poważne mdłości i blokady na gardle, znalazłem samoistnie kilka technik, które mi w tym pomogły. Jednak fundamentalna praca to było mówienie. Gdy moja mowa była zdrowa, energetyka to odzwierciedlała - następowało zdrowienie. Gdy mówisz prawdę, nie doświadczasz lęku czy wstydu. Tylko podniesienia na duchu. Oczywiście jeśli mówisz to odpowiedniej osobie i robisz to już z pewną wrażliwością, m.in. uwzględnieniem dobra drugiego człowieka. Podejrzewam, że uważasz, że główny problem uzależnienia dotyczy emocji i dlatego szukasz technik na to. Ale to nie jest główny problem. Emocje to konsekwencja. Co robić z emocjami wyjaśnione jest w książce "Technika uwalniania" doktora Hawkinsa na pół strony. W czym innym jest problem. Ja sam jestem w przygotowaniu programu dotyczącego wszystkich aspektów dotyczących emocji. Będzie miał ok. 400 stron, z czego wyczerpujący opis emocji to pewnie kilkanaście. Zaś to wszystko co stanowi przyczynę emocji i niechęć, by naprawdę emocjonalność przekroczyć zajmuje resztę. Gdyby jakiekolwiek techniki tego typu rozwiązywały problem uzależnienia, nie byłyby to problemy o skali pandemicznej i zabójczej. Niezbędny jest odpowiedni KONTEKST danego problemu czy zagadnienia, by można je było uzdrowić. Ciekawość nie ma tylko pozytywnych stron. Ma też negatywne. Wszystko na tej planecie ma swoje miejsce i czas. Niewłaściwy środek zastosowany w niewłaściwej rzeczy czy w niewłaściwym celu - np. rozlanie wody na urządzenie elektryczne - może nawet zabić. I choć woda może nawet uchronić przed śmiercią, może też zabić. Woda. Rozgrzany tłuszcz wlany na zimną wodę nic nie uczyni. Ale zimna woda wlana na rozgrzany tłuszcz to już zupełnie inna sytuacja. Z ciekawością jest tak samo. Niektórzy nawet zauważyli to w słowach - "ciekawość to pierwszy stopień do piekła". Właśnie z tego powodu. Prąd może uratować życie i również może je odebrać. Jednym z wielu problemów uzależnionego jest to, że większość z tego, co używa, robi to w niewłaściwym celu. Lub w sposób kompulsywny, niepohamowany. Np. chce dobrze - bo uzależniony zazwyczaj ma dobre intencje - ale g*** z tego wychodzi. Więc przestaje dobrze chcieć. "Bardziej" nie zawsze oznacza "lepiej". A "lepiej" nie zawsze oznacza "dobrze". Jednym z kluczowych sloganów zdrowienia z uzależnień jest - "Najpierw rzeczy najważniejsze". Pytanie - czy w TWOJEJ sytuacji odpowiedź na Twoje pytania jest najważniejsza? Czy może coś innego? Z innej strony - dlaczego uznałeś zadanie mi tego pytania jako ważne? Dlaczego akurat to, a nic innego? Bo "byłeś ciekawy"? A ile razy z tego samego powodu włączyłeś pornografię? Odpowiadam 20 razy "za dużo", bo to, czego chce uzależniony rzadko jest tym, czego potrzebuje. I chciałem wyjaśnić dlaczego. Gdybym kierował się pragnieniami uzależnionych, nigdy nikomu bym nie pomógł. Np. właśnie poznawanie opinii na różne tematy. A cóż to może zmienić? Jedna z dróg do pokoju przedstawionych przez dr Hawkinsa, które opisałem brzmi - "nie ma potrzeby mieć o wszystkim opinii". I ja nie mam, ani nie mam potrzeby, by mieć. Zamiast opinii najlepiej mieć własne doświadczenie. Tym można się już dzielić. A kiedy mamy własne doświadczenie i pokorę, to opinie nie są już do niczego potrzebne. Dlatego - jeśli za pytaniem o moją opinię stoi tak naprawdę - "czy to mi pomoże, czy tego potrzebuję?" - to dzieląc się moim doświadczeniem oraz moich klientów, mogę odpowiedzieć, że nie. Być może jest jakiś uzależniony, który ma inne doświadczenia. Czy to prawda? - pytasz. Dla tych osób z filmiku to może być prawda. Ale nie dla nas. Bo ani magnes, ani opukiwanie nie są rozwojem duchowym. Korzystanie z różnych technik może być jednym z przejawów pewnego rozwoju - bo stajemy się coraz bardziej otwarci, elastyczni, tolerancyjni, zaczynamy eksplorować co świat ma do zaoferowania. Ale na tej drodze - a w szczególności dla uzależnionego - jest masa pułapek, błędów, ślepych zaułków, rozczarowań. I tego co zwyczajnie nie zadziała, bo nie dotyczy tego problemu. Ale może zostać wykorzystane przez ten problem, by problem mógł trwać tak długo, zanim nie zorientujemy się co robimy. To może nieraz trwać latami. Ludzie w zaprzeczeniu żyją nawet dziesiątki lat. Czego nie życzę nikomu. Dlatego mówię, że nieraz bardzo bolesny upadek czy wielka strata może być tym właśnie ukrytym darem, który "zmotywuje nas" lub na tyle otrzeźwi, że przyznamy prawdę. Jeśli chcesz pomocy i prowadzenia - zapraszam do WoP i współpracy!

To nie moja ciekawosc. Ogladam na youtube specjaliste od uzaleznien- pana Gabora Mate-a. On rowniez byl uzalezniony z tego co pamietam ponad 20lat. I wyszedl z tego i pomaga innym.
A co dla Ciebie oznacza “pomaga”?
Słuchanie nie oznacza, że następuje jakaś pomoc.

Realna pomoc wymaga zaufania, słuchania się, wykonywania tego, co zaleca specjalista.
A nie robienie tego, co się podoba i jak się podoba.

Zaś oglądanie filmików jakie sam wybrałeś, czytanie tego, co sam wybrałeś, to nie jest słuchanie się specjalisty.
To słuchanie co specjalista mówi generalnie.
Ja np. mówię, by nie zaczynać od uwalniania.
Tylko od przyznania swojej bezsilności, niekontrolowalności własnym życiem.
I tego, że mamy chorobę nieuleczalną zwaną uzależnieniem. Ty powiedziałeś, że to rzuciłeś czy wyszedłeś z tego, bo ileś tam tygodni nie oglądasz?
Więc najważniejsze sprawy leżą.

Słuchasz ale nie w znaczeniu “stosuję się posłusznie”. Tylko słuchasz.
Tak samo – “czytasz” ale nie stosujesz tego, co napisano. Tylko czytasz. Starasz się coś tam robić ale to nie ma wiele wspólnego z instrukcją.
Więc – samowola.

A i tu zapewne nie ma intencji zdrowienia, tylko sam określiłeś co stanowi u Ciebie teraz problem i sam szukasz dla niego rozwiązania.

Nie mówię tego, by Cię jakoś atakować czy ośmieszać.
Tylko na to mi wygląda.

I duzo z tego co mowi, pokrywa sie z tym co ty Piotrze mowisz. I ten wlasnie pan mowi, ze kazde uzaleznienie ma swoje korzenie glownie w przezytej jakiejs traumie w dziecinstwie.
Nigdy tak nie mówiłem.
I to jest szalenie niebezpieczne stwierdzenie.

Uzależnienie nie ma swojego źródła – korzeni.
Coś mogło być pierwszym trudnym doświadczeniem, od którego uciekliśmy. I od tamtej pory uciekaliśmy. Ale to coś z przeszłości nie stanowi żadnej przyczyny, ani tym bardziej nie należy się tym zajmować.
To że uciekliśmy pierwszy raz, a potem uciekaliśmy tysiące razy nie oznacza, że te tysiące ucieczek ma jakiś korzeń.

Cały czas trzymamy się projekcji, że cierpimy dziś, bo kiedyś coś się stało.
To bardzo wygodne uznać, że przez ostatnie 20 lat żyliśmy jakoś – podejmowaliśmy takie decyzje – bo przed tym stało się coś, co to zdeterminowało.
Tylko że to nie jest prawda.

Korzeniem naszych decyzji dzisiaj są nasze postawy, które dzisiaj obraliśmy. Co z tego, że wczoraj też je obraliśmy? Albo tydzień temu, albo miesiąc?
Wczoraj już nie istnieje. Rok temu już nie istnieje.
Dziś znowu to wybieramy. Dlaczego DZIŚ to wybraliśmy kolejny raz?
Nie jesteśmy ofiarą jakiegoś korzenia. Pierwsze kroki zdrowienia to mówienie prawdy i branie odpowiedzialności.

Jeśli w wieku 30-40 lat żyjemy tak jak w wieku 10-20 lat, to NIE znaczy, że trzeba “wracać do przeszłości” i tam coś naprawiać.

“W dzieciństwie przydarzyło mi się XYZ” to nie jest branie odpowiedzialności, tyko stwierdzenie jakiegoś faktu.
Tylko ten fakt był X lat temu, nie dziś.
Tylko dlatego, bo widzimy myśli o przeszłości, to uważamy, że przeszłość jest realna.
Tak jak mamy myśli o porno i uważamy, że musimy obejrzeć porno, że to nasza potrzeba.
Problem polega na tym, że ciągle wpatrujemy się w ten mentalny jazgot i tylko to ma dla nas znaczenie.

Źródło uzależnienia jest jedno – to jest to jakim człowiekiem jesteśmy. A jesteśmy takim, bo utrzymujemy takie, a nie inne pozycje na temat świata, mamy z tego korzyści, takie decyzje uważamy za najlepsze.
TERAZ.
Nie kiedyś.

Jeśli teraz napiłeś się kawy, a pijesz kawę od 40-tu lat, to nie szukaj przyczyny w przeszłości. Tylko odpowiedz sobie dlaczego TERAZ napiłeś się kawy?
Powód był TERAZ. Nie kiedyś.

To, że pewne postawy obraliśmy w wieku dziecięcym NIE oznacza, że jest tego jakieś ezoteryczne źródło i to jeszcze znajdujące się w przeszłości i dzieciństwie, które w tej przeszłości było.
Wybieramy je, bo cały czas uważamy to za wybór dobry, z którego mamy korzyści.
Źródłem tego jest WYBÓR dokonywany TERAZ. Tak, możemy go dokonać, bo ciągle sądzimy, że kiedyś coś się stało. Ale to tylko myśl.
Ale że dokonaliśmy go tysiące razy, stał się wyborem nieświadomym. Tzw. nawykowym. Nie oznacza to, że są jakiegoś głębokie korzenie w przeszłości.
Tylko się tym usprawiedliwiamy.
To że nie widzimy przyczyny, nie oznacza, że jest ona gdzieś w nas głęboko zakopana. Tylko tak silnie się opieramy – NIE CHCEMY się do niej przyznać i jej wyznać.

Jeśli teraz miałbyś wypadek samochodowy (oby nie!), to źródła tego nie ma w dzieciństwie, niezależnie do jakiego karambolu doszło.
Karambol ma miejsce teraz. Jest teraz taki jaki jest, bo teraz były ku temu takie warunki.
Teraz dokonałeś takiego manewru, a nie innego, teraz nie zaobserwowałeś tego, co się działo na ulicy i nie dałeś rady zareagować.
Kto przy zdrowych zmysłach szukałby źródła ileś lat temu? Jeśli np. nie zadziałał hamulec i dlatego zderzyłeś się z innym samochodem, nie oznacza, że źródło jest w przeszłości, gdy hamulec się zepsuł.
Zepsuł się kiedyś. No i? Teraz go trzeba naprawić, przyjrzeć się. Każdego dnia można było sprawdzić czy hamulec działa.
Kierując mogłeś koncentrować się na myślach dotyczących przeszłości ale znowu – koncentrowałeś się na nich TERAZ.

Jeśli teraz się gniewasz czy użalasz, to robisz to teraz. I teraz się temu możesz przyjrzeć.
Co z tego, że zacząłeś pierwszy raz użalać się np. 20 lat temu? To nie ma znaczenia.
Jeśli się obżerasz, a zacząłeś 20 lat temu, to nie ma jakiegoś magicznego korzenia, który można usunąć, byś przestał sie obżerać.
Mogłeś zacząć pochłaniać kompulsywnie jedzenie, bo 20 lat temu poczułeś wstyd. I ten wstyd nadal w sobie nosisz i gdy go czujesz, dalej jesz.
Znowu – problem jest TERAZ, nie w przeszłości.

Jeśli 20 lat temu do plecaka włożyłeś cegłę i ona Ci dziś ciąży, to jak ją z tego plecaka wydostać? Wrócić do przeszłości w myślach i w myślach tę cegłę usunąć?
To przecież czyste szaleństwo lub żenująco oczywisty sposób, by cegły nie wyjąć, bo nie chcemy.

KONSEKWENCJE dawnych wyborów mogą nadal w nas być – np. poczucie winy, żal czy wstyd.
Ale nikt tego nie uwolni wracaniem do przeszłości. Bo to zazwyczaj tylko unik, by problemem nie zająć się teraz. Np. tak jak mówi 12 kroków – wybaczyć tym, których skrzywdziliśmy.
Nie możemy wybaczyć w przeszłości. Możemy to zrobić w chwili obecnej. A nadal nas boli coś z przeszłości, bo nadal widzimy to tak samo, nadal gramy ofiarę, nadal ma to dla nas to samo znaczenie co od X lat, itd.
TERAZ.
I ta osoba też może w chwili obecnej przyjąć przeprosiny, odpuścić lub nie.

Gdyby mi ktoś próbował wybaczyć czy przeprosić i wracał na terapii do przeszłości podczas hipnozy, gdy coś miało miejsce, to co mnie to obchodzi?
Dlaczego ze mną nie rozmawia teraz? Mnie nie boli kiedyś. Nie noszę sobie winy 10 lat temu.
Noszę ją teraz.
I teraz ktoś może stworzyć sprzyjające warunki, w których odpuszczę urazę.

Powrót do przeszłości ma tylko sens taki, że uświadamiamy sobie, co mogliśmy zapoczątkować i co robimy przez ten cały czas.
Dziś możemy mieć takie same powody jak kiedyś. Ale DZIŚ je mamy.
Np. rodzice powiedzieli nam, że jesteśmy do niczego. Uwierzyliśmy w to kilkadziesiąt lat temu.
Ale nadal w to wierzymy, każdego dnia. Zaczęliśmy kiedyś.

Każdy zaczął kiedyś coś robić, co robi. Ale jeśli robisz to dzisiaj, to dzisiaj to wybrałeś, bo dzisiaj nadal uważasz to za dobry wybór.
Wrócenie w myślach do tego wydarzenia może nam pomóc obrać nowy kontekst, spojrzeć na to inaczej, uświadomić sobie swoją niewinność, ich niewinność, itd.
Możemy się zastanowić ile lat minęło od tego czasu i dlaczego przez ten czas się tym nie zajęliśmy?
Ano dlatego, bo każdego dnia byliśmy na tyle nieświadomi i pyszni, że nie chcieliśmy. Tysiące dni, dziesiątki tysięcy godzin.

Wiec idac tym tropem zupelnie “przypadkiem” natrafilem na filmik tego pana, ktory leczy ludzi z traum opukiwaniem. Wiec polaczylem kropki i myslalem ze opukiwanie pomoze mi z uleczeniem mojej traumy i tym samym bede blizej wyjscia z uzaleznienia.
Jak mówiłem – to może wspomóc przepływ emocji/energii.
Ale trauma to jeszcze nasza postawa wobec tego, ta cała nadana temu historia, znaczenie, sens oraz opór, który stawiamy.

Zaś łączenie kropek, które sam sobie stawiawsz, nie oznacza, że dokonujesz poprawnej analizy.

Opukiwanie jest tylko elementem leczenia traumy.

Te kropki postawiłeś sobie sam tam, gdzie Ci to pasowało. A jakie są fakty?

I jeszcze jezeli chodzi o te magnesy i opukiwanie, to dodatkowo szukam sposobu na uwolnienie emocji, poniewaz nie potrafie pojac o co chodzi w uwalnianiu wg dr. Hawkinsa. On mowi zeby czuc emocje, ale jednoczesnie je uwolnic.
Szukasz na zewnątrz, zamiast uczciwości wobec pełnej, wystarczającej instrukcji.

Np. zeby sie nie gniewac, ale uwolnic gniew.
Właśnie to jest różnica między odczuwaniem, emocjami, a naszą postawą wobec tego.

A jak uwolnic gniew? Odczuwajac go.
Jak cierpliwie mówię – instrukcja jest podana.
Jeśli z niej nie korzystamy, to nie zadziała.

Jak zjeść obiad? Mając go na talerzu? I to wszystko? Obiad na talerzu = jego jedzeniu?

Ktoś może słuchać “rzewnej” piosenki i płakać. Ale nie ubędzie mu żalu.
Bo żal jest tylko chwilowym ładunkiem powstałym, bo tak widzi ten utwór.
Tu się często słyszy, że “poruszyło” się coś w nas czy “zostało poruszone”. Jeszcze niektórzy mówią, że to taaaak głęęęęęęboko ich poruszyło, że aż sama dusza została dotknięta.
Taki to “romantyzm duchowy” zostaje na to narzucony. Taki nimb dla tych myśli. Tylko dlatego, bo tłumione od lat uczucia poczuliśmy przez dłużej, niż mrugnięcie okiem, od razu ego dorabia do tego filozofie i to przystraja swoimi fantazjami.
Emocje to emocje. Nie mają nic wspólnego z duszą. Ale to my im nadajemy takie znaczenie – są najważniejsze i ich przeżywanie to esencja naszego życia. Że utożsamiamy je z duszą. Tak zwierzę się chroni i nadyma.
Jak ktoś ryczy, to zwierz ryczy, nie dusza.
To zwierz dorabia do tego całą bajeczkę. A potem głowi się dlaczego nie może się uwolnić. No dlaczego? Bo dalej woli bajeczkę.
Bo jak słowa piosenki mówią o dziewczynie, która odeszła, a my się babramy w takich opowieściach, to pewnie, że się będzie emocjonować jakby świat się kończył.

Nie, nic nie zostało poruszone. Tylko tak widzimy np. treść tej piosenki, takie znaczenie nadaliśmy słowom, widzimy to np. przez sentyment (sentyment jest nieintegralny).
Żalu nie ubędzie, a przybędzie. A my poczuliśmy ulgę, bo wreszcie znaleźliśmy sobie doskonałą racjonalizację dla stłumionego żalu. I się mu możemy oddawać przez resztę życia.
Żalu nie ubędzie, a przybędzie za każdym razem, gdy będziemy go czuć.

Ale przeciez jak sie gniewam, to juz czuje gniew.
Naprawdę nie wiem skąd już niejeden wziął twierdzenie, że “uwolnić oznacza odczuwać”.
Nie.

Tak jak “jeść” nie oznacza “ruszać szczęką”.
Możesz ruszać żuchwą i nie jeść.

Wiec czemu on sie nie uwalnia?
Bo wcale nie chcesz tego uwolnić. Chcesz żeby to jakaś technika zrobiła za Ciebie. Ale ta technika to korekta naszej postawy wobec emocji. Reszta dzieje się automatycznie.
Nadal utrzymujesz pozycje, z których gniew wynika.
No i nie wykonujesz uwalniania.

Jedną z cech uzależnienia jest niechęć, by się temu przyjrzeć, wielka duma – pycha, by to przyznać i bardzo silny opór, by dokonać korekt.
Przepracowanie tego to krytycznie istotny proces.

Dla mnie ta technika to maslo maslane. Pan Hawkins pisze zeby sobie pozwolic na smutek i placz, ale jednoczesnie pisze ze trzymamy sie smutku poprzez “wyplakiwanie oczu”. Czyli czujac smutek i placzac uwalniam go, ale jednoczesnie sie go trzymam.
No właśnie to jest to, o czym mówiłem – poczytać to jedno.
Ale uczciwy, rzetelny wgląd wewnętrzny to drugie.

Nie mamy świadomości co robimy.
Nie mamy świadomości naszych postaw, bo tak jesteśmy do nich przywiązani.
To jest “być albo nie być” dla zwierza w nas. Dlatego robi co może, kombinuje, byśmy nie doszli do samego sedna i zatrzymali się na zabawach w słówka.
A o tym wszystkim jest w WoP, bo to szalenie ważne.

Wypłakiwanie oczu to nasza postawa, z której żal wynika. Utrzymywanie tej pozycji to zasilanie żalu, więc możemy go sobie czuć i przeżywać i 100 lat i nie minie, a nawet urośnie.
To jest właśnie jedna z rozmaitych spraw, z której ludzie zupełnie nie zdają sobie sprawy, bo sobie to nazywają jak im się podoba.
Naklejają na rzeczywistość etykietki i zastępują prawdę własnymi widzimisie.
A potem dziwują się, że “nie działa”.

“Wypłakiwanie oczu” to jest pozycja. Płakanie może towarzyszyć uwalnianiu, a może towarzyszyć utrzymywaniu pozycji.
To nie jest jedno i to samo.
Ale właśnie pokazuje kolosalne zagięcie na formie. I formie dorabia się znaczenie.

No to zapytaj siebie – ile się już obwiniasz i wstydzisz za jakieś błędy? Ile czujesz te emocje? I jak? Minęły? Czy trwają i rosną?
Bo obwinianie to pozycjonalność, z której wina wynika. A odczuwanie winy to coś zupełnie innego.

Przeciez to nie ma sensu.
Ależ ma.
Tylko nie widzisz co sam robisz. Brakuje uczciwości.

Przeczytałeś jedno zdanie, a nie całą instrukcję. Zastąpiłeś uwalnianie jednym słowem.
I dziwisz się, że nie ma sensu.
Tak, to co robisz i czego oczekujesz sensu nie ma.
Ale instrukcja jak najbardziej ma.

I dlatego szukam sposobu na uwolnienie sie od tych negatywnych energii. Stad te magnesy i opukiwania. No i pan Gabor Mate i traumy.
Mówiłem – to jest kompulsywne, bo ciągle zapatrzeni w myśli, nie widzimy faktów.

Nie jesteśmy w stanie nawet spojrzeć czy to co robimy pokrywa się z instrukcją. Myśli twierdzą jedno ale fakty to drugie.

I jeszcze zeby nie bylo, to nie teoretyzuje, tylko probowalem dziesiatki razy tej techniki i nigdy nie wiedzialem czy ja poprawnie wykonuje.
Bo, jak wyjaśniałem nieraz na blogu, brakuje rzetelnego wglądu co naprawdę robimy.

Jak widzimy – brakuje rozróżnienia między odczuwaniem gniewu, a gniewaniem się.

To jakby nie widzieć różnicy między pieczeniem skóry, a drapaniem się po skórze, gdy/bo piecze.

Czy np. mam plakac czy nie, jesli jednoczesnie plakanie jest uwalnianiem i trzymaniem sie emocji.
“Wypłakiwanie oczu” to utrzymywanie pozycji, z których żal wynika i granie ofiary.
Wielu płacze ale nie ma intencji odpuścić pozycji, więc i żal trwa nawet przez całe życie.

A gdy pragnąłeś obejrzeć porno, to samo czucie pragnienia powodowało, że pragnienie malało? Czy raczej rosło bez końca?
Ile lat to już trwa?

Pisalea ze odczuwanie emocji nie uwalnia jej. Ale jednoczesnie odczuwanie uwalnia.
SAMO odczuwanie to nie jest uwalnianie.
To element uwalniania.
To jeden z warunków, w których uwalnianie może się odbyć. Bo to jest proces samoistny.

Wystarczy przyjrzeć się przez minutę dowolnej sytuacji ze swojego, REALNEGO życia i odpowiedzi stają się oczywiste.
Zdrowia naprawdę nie ma poza realnym życiem.
Jak unikamy życia, to cóż ma się zmienić?

Za malo inteligenty chyba na to jestem. I to chyba zbyt, zbyt malo. Mozna rzec ze jestem tumanem, bo podobno technika bardzo prosta. Wszystkiego dobrego Piotrze.
Tak wygląda uzależnienie – gdy coś nie wychodzi, acz “podobno jest to proste”, zaczynamy się nad sobą użalać.
Dr Hawkins przestrzegał, im coś prostsze, tym człowiek ma w naturze tendencję do komplikowania tego.
Ciągle głowię się jak ktoś musi czytać tę instrukcję i przeczytać tylko “czucie emocji”.
Tam naprawdę jest więcej. Aż mi się przypomina klasyczna scena:
https://www.youtube.com/watch?v=XElQLXXyblk

W książce jest podana instrukcja, a nasz “wewnętrzny tłumacz” przekazuje nam jakieś generalne jedno twierdzenie.
A potem – “BOBA-SAN, czy my się nie rozumiemy!?” ;)

Gdzieś na blogu można znaleźć komentarz mężczyzny, który też twierdził, że uwalnia. Ale tak naprawdę próbował cały czas “pozbyć się emocji”.
Bo dla niego to było jedno i to samo – bo przecież “o to chodzi – by pozbyć się emocji”.
Choć w instrukcji jest jak wół napisane, by nie próbować się emocji pozbyć. Ale on tego nie widział.
Nie widział, że nie widział. Oczywiście obraził się na mnie, zaczął próbować obrażać, itd.
Po drodze też użalanie się, że może jest jakiś głupi czy gorzej. Ale instrukcji nie stosował.

Jak się ktoś uprze, że wszystko robi dobrze, tylko ze światem jest problem, no to cóż można poradzić?
Możesz wykonać listę – wypisz wszystko, co uważasz, że jest nie tak ze światem.
Być może ilość tego uświadomi Ci, że jednak jest nieco inaczej, niż sądzisz?

Tak, technika jest prosta i jest opisana na pół strony.
W WoP uwalnianie rozpisałem na 8 kroków, by mieć jasno, jak na dłoni, przedstawione czego nie robimy.
Bo wiem, że z tym najczęściej jest ogrom kłopotów. Bo próbujemy się pozbywać czegoś, czego wcale nie chcemy się pozbyć.

Przeczytaj instrukcję uwalniania na głos. Przepisz ją sobie ręcznie na kartkę papieru. Przeczytaj raz jeszcze.
I porównaj z tym, co teraz napisałeś.
Czy to 1 do 1?
Czytaj to co napisałeś codziennie na głos. To da Ci wgląd jak łatwo jest patrzeć i nie widzieć.

Na swoim przykładzie mogę opisać czym się różni przeżywanie emocji od emocjonowania się.
Np. gdy miałem poważne problemy, tak się bałem, że chciało mi się płakać.

Zanim zacząłem uwalniać i brać odpowiedzialność – dojrzewać – emocjonowałem się. Czyli ciągle brałem udział w dramacie oferowanym przez myśli i choć czułem emocje, to one trwały i rosły.
Co z tego, że czułem lęk? No czułem, bo go stłumiłeś “tony” i tak widziałem swoją sytuację. A za tym stała pycha, w tym niechęć, by podejmować działania.
Ciągle stawiałem opór i grałem ofiarę. Ciągle próbowałem to kontrolować. Dlatego trwało i rosło, nawet latami.
Bo ciągle uważałem emocje za wrogów, za przeciwników, którzy coś mi robią i których się muszę pozbyć, z którymi albo muszę wygrać lub od których muszę uciec. I za ich źródło uważałem coś w świecie.
I oczywiście mówiłem sobie “nie mogę”. Ależ mogę. Tylko trzeba się odkleić od emocji i nadawać im magiczne właściwości.
Jest różnica między “czuć gniew”, a “denerwować się”. Odczuwanie gniewu jest neutralne. Denerwowaniu się towarzyszy projekcja, brak odpowiedzialności, zapewne też opór i osądzanie.
Zazwyczaj uciekałem od razu. Nawet nie próbowałem walczyć. Nakręcałem się emocjami i nakręcałem emocje cały czas utrzymywaniem negatywnych postaw.
Bo bezustannie wpatrzony byłem w myśli, które racjonalizowały emocjonalność.

Aż w końcu, gdy zacząłem uwalniać…
Dopuściłem do siebie lęk i pozwoliłem mu trwać.
Dopuściłem do siebie też żal. Zacząłem płakać.
To trwało swoim torem.
Jednocześnie nie kontynuowałem dramatu jaki odbywał się w myślach. Rozróżniłem fakty zewnętrzne od okoliczności wewnętrznych.

Nie “bałem się” niczego, tylko “czułem lęk”. Nie użalałem się, że mam problem, tylko pozwalałem sobie czuć żal.
Moją intencją było przestać przerzucać te emocje na świat i zająć się problemem – PODJĄĆ DZIAŁANIE. Bo to nie problem jest źródłem emocji. Tylko moje nastawienie. Zanim więc zająłem się problemem, zająłem się swoim nastawieniem wobec niego.
I byłem gotowy podjąć działanie, gdy emocje już będą się wyczerpywać – co nie oznacza, że miną. Bowiem ułożone są warstawmi. Ale to już nie ma znaczenia. Znaczenie ma to jakim ja jestem człowiekiem.
Już się nie trzymałem emocji. Już nie utrzymywałem, że ich źródłem jest coś w świecie. Nie mówiłem “nie mogę, bo jestem zbyt zdenerwowany/przestraszony”. Pozwalałem im być zawsze, gdy się ujawniały.
A nawet zapraszałem ich więcej i wyrażałem wdzięczność, że mogę wreszcie się od nich uwalniać.

Żalem mogę przykrywać strach, a strachem jeszcze coś innego.
To tylko neutralna energia wynikająca a naszych postaw.
W pewnym momencie stawało się jasne, że mogę podjąć działanie. A to co akurat czuję nie ma znaczenia. Raz to, raz to, raz to i to. I co z tego?

I sam w trakcie zacząłem przyglądać się swoim postawom ignorując przy tym zupełnie mentalny bełkot.
Byłem gotowy je porzucić i podjąć działanie.
Czyli zmieniać siebie.

Ale widzimy – gdy próbujemy coś robić i przez nierzetelność nic z tego nie wychodzi, od razu znajdujemy sobie wytłumaczenie.
Np. renomowanego specjalistę, który mówi, że nasze dzisiejsze życie jest jakie jest, bo kiedyś się coś stało.

Ale nic się kiedyś nie stało, że teraz nie pojmujesz, że odczuwanie emocji to tylko jeden element uwalniania. Tak jak smakowanie jedzenia to tylko jeden element konsumpcji.
“No przecież czuję smak jedzenia, dlaczego więc cały czas jestem głodny?”
“Przecież mówiłeś, że jak jem, to czuję smak, więc dlaczego nie jem!?”
Odpowiedź brzmi – bo nie jemy.

A jeszcze nawet nie doszliśmy, że ciągle możesz utrzymywać postawy, z których wynikają emocje.
Dlatego w WoP zawsze zalecam, by stosować uwalnianie nie generalnie wobec emocji, tylko wobec konkretnego problemu, który mamy i który jesteśmy gotowi lub chcemy stać się gotowi, rozwiązać.
Gdy mamy dobry punkt odniesienia, to nie ma mowy o tym, żeby nie zaobserwować owoców naszej pracy.
Oczywistym wtedy się staje, że emocje to tylko powierzchowny problem. Istotne jest nasze nastawienie.
A uwalnianie emocji zrzuca z naszych barków wielki ciężar, który ułatwia nam ten wewnętrzny wgląd. Bo nadal jesteśmy bardzo niedojrzali i pełni pychy, by go wykonać, gdy czujemy dużo emocji.

A jeśli od ręki bierzemy się za traumę, to jakby człowiek, który przebiegł może 100 metrów w życiu, próbował wystartować w maratonie. No bo przecież bieg na 100 metrów i maraton to bieg, czyli to samo.
To tylko pozornie to samo i wymaga kolosalnie innego przygotowania. Innej postawy. 100 metrów przebiegniesz nawet na kacu. Maratonu już nie.

Czy np. medytowałeś już i zorientowałeś się ile czasu jesteś w stanie ignorować mentalny bełkot, po czym znowu wracasz do wpatrywania się w niego? Zazwyczaj są to 2-3 sekundy. 5 sekund to już orzeł. ;)
Jak długo możesz utrzymywać spokojną, niewymuszoną koncentrację na jednym zajęciu?
Czy potrafisz zupełnie nic nie robić i być zrelaksowanym, spokojnym bez fantazjowania o czymkolwiek?

Mówiłem, że piszę program o emocjach.
Tam np. będę wyjaśniał różnie w “czuciu” emocji, a emocjonowaniem się.
Można czuć lęk i być spanikowanym, nieostrożnym, wręcz szalonym.
A można czuć lęk i być ostrożnym ale też spokojnym. Bo mamy świadomość, że istnieje potencjalne niebezpieczeństwo.
Np. saper czuje lęk, gdy rozbraja czy przenosi ładunek. Ale nie panikuje. Nie walczy z lękiem, ani go nie kontroluje. Nie nacila lęku, nie nakręca się nim.
Pozwala lękowi trwać i robi swoje. Bo nie jest tym lękiem. Więc nic z nim nie musi robić.
A lęk wynika z przeświadczenia, że jeśli się pomyli, to ładunek może wybuchnąć i go zabić. Skoro śmierć widzi jako złą, no to będzie lęk.
A inny tak się będzie lękał np. usłyszenia “nie” od dziewczyny czy nawet sukcesu z podrywu dziewczyny, że gdyby go do tego przymusić to uderzy z pięści w twarz. Lęk w moment urośnie do paniki, bo tu nie ma w ogóle odpowiedzialności.
W obu przypadkach tych dwóch ludzi czuje lęk.
I to taki sam lęk, tylko o innym natężeniu.

Albo czym innym jest odczuwać wstyd – naturalny, normalny i zrozumiały – gdy uświadomimy sobie, że mogliśmy kogoś skrzywdzić czy byliśmy bardzo niesprawiedliwi.
Ale nie nakręcamy tej historyjki. Od razu bierzemy odpowiedzialność, akceptujemy to i zastanawiamy się co możemy zrobić, by zadośćuczynić. A wstyd sobie będzie trwał i się wyczerpie. Bo go nie podtrzymujemy jak grecki Atlas całej planety.
A czym innym jest zacząć to sobie jeszcze wypominać, obwiniać się, dodatkowo się za to potępiać, dowalać sobie. Też będziemy czuli wstyd.
Ale w pierwszym przypadku on się wyczerpie, a w drugim będzie rósł do nawet absurdalnie ogromnych ilości, że jedyne co zobaczymy jako sensowne dla nas to jakaś sadystyczna kara za to. Za to, co pierwszy mógł zadośćuczynić np. szczerą rozmową i przeprosinami.

Kolejnym problemem może być sama etykietka – “jestem pogniewany”. Raz, że mówisz “JESTEM”. Czyli uważasz siebie za emocje.
Uwalniamy energię od nas. Ale jeśli uważasz się za ten stan, no to już to blokujesz.
Co więcej – na pewno za tym stoi cała historia.
Dr Hawkins radzi, by zrezygnować z jakichkolwiek etykietek i jak mówi “nawiązać świadomy kontakt z uczuciem”. A nie ma uczucia zdenerwowania. Nie ma. To tylko etykietka.
Co czujesz? Nie pytam o myśli jakie masz na temat uczucia/uczuć.
Co NAPRAWDĘ czujesz?
Czy możesz się na to zgodzić? Czy możesz pozwolić temu być dokładnie takim jakim jest?
I czy możesz przestać się temu opierać?
Czy możesz przestać się tego trzymać i pozwolić temu odejść, wyczerpać się?
Czy możesz choć na trochę odpuścić wpatrywanie się w myśli na temat tego, co czujesz i skupić się tylko i wyłącznie na uczuciu i gotowości, by pozwolić mu odejść?

Jak widzisz – jeśli uważamy, że znaczenie jest wpisane w słowo – np. “odczuwam” to jest tylko jedna możliwość, to nie dziwne, że pojawiają się problemy z najprostszymi rzeczami.
Dlatego nieraz “prosty” nie znaczy “łatwy”.

Kolejna rzecz – a co, gdybyś miał już nigdy się nie zdenerwować z tego powodu?
Dlaczego się denerwujesz? Co z tego masz?

Uwalnianie to proces prosty i samoistny. My tylko musimy usunąć to, co postawiliśmy na jego drodze.
A tego usunąć nie chcemy. Np. naszej ukochanej pozycji, iluzji kontroli, oporu, grania ofiary, itd.

“Mówiłem już wielokrotnie, że na pełne rozładowanie – uwolnienie – jednej emocji potrzeba nawet do 100 godzin jej uwalniania.
Ale nawet taka ilość podświadomego bagażu to nadal żadne ograniczenie. Nawet pomimo tego mógłbyś podejść, porozmawiać i umówić się na randkę. Albo przynajmniej powiedzieć “Cześć, ładnie wyglądasz/podobasz mi się”. To zajmie 5 sekund.”
Moze Piotrze dla ciebie to zadne ograniczenie, ale ja tak mam, ze jak mam rozmawiac z kobieta, ktora mi sie podoba, to jezyk mi kolkiem staje, zaczynam sie jakac, robie sie czerwony itd. Nie wiem czy to przez ten bagaz, czy przez cos innego.
Nic Ci się samo nie dzieje. Powtarzasz tylko zasłyszane racjonalizacje.

To co robisz, to natychmiast stawiasz lękowi wielki opór, bo też wstydzisz się odezwać, otworzyć, powiedzieć, że dziewczyna Ci się podoba.
Bo gdybyś odpuścił lęk, to pozostaje coś powiedzieć. A jak to widzisz? Np. że zrobisz z siebie debila i ona Cię wyśmieje, opowie znajomym i już na drugi dzień wszyscy będą o tym słyszeli i będą o Tobie mówić w telewizji, zgadza się? :)
Za tym też może stać masa przekonań – że jesteś gorszy, że można Cię zranić (np. odrzucić, wyśmiać – zawstydzić).
To zapewne problem o większej skali, niż tylko odezwanie się do dziewczyny i lęk.
To też pewnie lęk przed mówieniem prawdy, wstyd wobec mówienia o swoich potrzebach, niechęć, by mówić o swoich lękach i bólach, to też opór wobec swobody wyrażania generalnie siebie i więcej.
Tylko wszystko pewnie przerzucone na kobiety.
“Robię się czerwony” to zawsze wstyd, czyli efekt potępiania siebie, któremu stawiasz bardzo silny opór. Tak silny, jakbyś próbował wstrzymać się od oddychania i już nie mógł wytrzymać, bo nie ma tlenu, tylko trujące opary i jak tylko pozwolisz sobie na wdech, to się zatrujesz.

O tym wszystkim jest w WoP. I dlatego mówię – jeśli nie mamy świadomości tego, co robimy, to nie wykonamy tej prostej techniki.

Zauważ, że komentujesz pod artykułem o tytule – „WAŻNE – Jak i dlaczego zacząć odczuwać? (Część 6)”.
Powiedz – czy stosowałeś się do tej instrukcji?
Czy znalazłeś sobie bezpieczne miejsce na przeżywanie wybranej emocji? Czy czytałeś to uważnie i praktykowałeś?
Bo widzę, że masz bardzo duże problemy z tym, by nie opierać się emocjom, by je dopuszczać do świadomości bez oceniania, osądzania, bez wartościowania.
I masz też trudności, by odróżnić uczucie od całej tej historii, którą sobie przedstawiasz na różne tematy.
Oraz też nie odróżniasz, przynajmniej pewnych, myśli od uczuć. “Zdenerwowanie” to myśl, nie uczucie. Za tym “zdenerwowaniem” mogą stać różne emocje jak gniew, wina, duma, żal.
No i tona różnych jeszcze pozycji, opinii, osądów, itd.
Nazywanie tego wszystkiego zgrabnie “uczuciem zdenerwowania” i następnie próba uwolnienia tego “uczucia” oczywiście, że się nie uda.
Bo to jakbyś wrzucił 10 brudnych talerzy do worka i próbował umyć worek. Ok, worek i może będzie czysty ale nie talerze, które się w nim znajdują.

Nie wiem czy to przez ten bagaz, czy przez cos innego.
Przez opór, z którego nie zdajesz sobie sprawy.
I przez tą całą historię jaka za nim stoi.
Brakuje właśnie postawienia pierwszego kroku uwalniania – nawiązania ŚWIADOMEGO kontaktu z uczuciem.

Innymi słowy – jesteś uzależniony. Chory.
Między innymi tym się przejawia życie jako osoba uzależniona.
Przypominam, że to choroba nieuleczalna, tylko zaleczalna.

Nic się w przeszłości nie stało, że teraz tak się opierasz wstydowi, że aż robisz się czerwony na twarzy.
To, że się robisz czerwony na twarzy to wynik tego, że stawiasz opór wstydowi. I robisz to TERAZ. Nie kiedyś.
Wstyd to konsekwencja tego, że został stłumiony. Czujesz go TERAZ. Co z tego ile czasu go nosisz i kiedy go stłumiłeś? To nie ma znaczenia.
I nie ma różnicy od kiedy się potępiasz i wstydzisz zagadać do kobiety. Bo nadal to wybierasz TERAZ.
TERAZ jest “korzeniem”.