Hej Piotrze :)
Hej Rafale!

Przede wszystkim dziękuje za odpowiedź. Moja obecna intencja jest tą samą, którą wyraziłem pisząc do Ciebie mój poprzedni komentarz.
Hmm, Twój komentarz jest niezwykle długi. Na część odpowiem ale dokładna analiza zajęłaby mi za dużo czasu.

Zapraszam do współpracy!

Dodam, że niektóre odpowiedzi mogą wydawać się “zimne”.
To dlatego, bo spieszyłem się z odpowiedzią. Chcę ukazać stronę techniczną, nazwać sprawy po imieniu, choć w większości bardzo pobieżnie.

Mój kontakt z ludźmi, od czasu dzieciństwa, jest często związany z bólem fizycznym. Oczywiście nie każdy człowiek, jakiego napotkałem w swoim życiu, zadał mi go. Jednak “na wszelki wypadek” nastawiam się tak do innych, choć nie zawsze.
Nastawienie w wielkim stopniu determinuje nasze doświadczenia.
Nastawiasz się jakby miało Cię spotkać coś złego. Więc prawdopodobieństwo kolosalnie wzrasta, że tak będzie.

A to tylko jeden aspekt tego.
Dwa – widzisz, że nie wybierasz pozytywności. Tylko się tak wydaje – “na wszelki wypadek” ciągle wypatrujesz bólu, ataku, możliwości zranienia Ciebie.
A przez to odrzucasz wszystkie inne opcje, możliwości. Nie dostrzegasz całego dobra, spokoju, radości, ani bezpieczeństwa.

Ponadto nie mówisz jakie masz tak naprawdę nastawienie. Mówisz “nastawiam się TAK” ale jak konkretnie? W jakich okolicznościach?
I czy przynosi to bezpieczeństwo, czy raczej utrzymuje Cię w takim stanie jakbyś już został zraniony i cierpiał?
Czy takie nastawienie, jakimkolwiek by nie było, naprawdę pomaga/chroni?

Dużo zależy od tego w jaki sposób ktoś się wobec mnie zachowuje. Mam tutaj bardzo niski “próg” tolerancji, często wystarczy mniej wybrednie podana uwaga, krytyka, tudzież sarkazm. Mam w sobie bardzo wiele gniewu.
Zgadza się.
Co oznacza, że to my dajemy innym pretekst, a jeśli rezonujemy taką wewnętrzną energią, w innych ona też rezonuje – czyli z ludźmi, którzy mają dużo gniewu, są skorzy do ulegania swoim słabością, zaczepkom, itd.

Pod tym jest bardzo dużo winy, wstydu, żalu, niezgody, “praw”, oczekiwań, wymagań, etc.
To wszystko składa się właśnie na chorobę uzależnienia.

Gdy obrywałem, często tym sytuacjom towarzyszył lęk, wstyd za to, iż nie poradziłem sobie w danej sytuacji bardziej bezwzględnie.
Co pokazuje, że możesz nieświadomie dążyć do sytuacji konfliktowych, bo w końcu chcesz sobie “poradzić”.
Tylko że sobie nie radzisz. Dlaczego nie?
A nawet jakbyś sobie “poradził”, to być może wcale nie byłoby lepiej, tylko jeszcze gorzej.
Zauważ – nie wybierałeś troski o siebie. Tylko dowalałeś sobie, że sobie nie poradziłeś.

I co to znaczy “poradzić sobie bezwzględnie”?
Czy to na pewno słuszny kierunek?

Zauważ, że mówisz o przeszłości. A kiedy ostatnio “oberwałeś” od kogoś?
Ile razy od tamtych czasów “oberwałeś” od siebie?

To wszystko “przykrywał” gniew, którym z czasem kierowałem się, by wziąć rewanż. Czasem były to agresywne zachowania wobec innych, nierzadko wobec siebie.
Przed też są negatywne.

Natomiast widzisz – dużo tych negatywności.
Nie tylko taki jesteś wobec innych ale też siebie. To się mnoży.
Rozwiązań nie ma, tylko pomnażają się problemy.

Dlatego pytałem – czy tu na pewno potrzebna jest “bezwzględność”? I czy to co zamierzałeś na pewno stanowi rozwiązanie?

Ta wrażliwość na krytykę ma także swoje źródło w obawie przed porażką, zatem ponownie przed wstydem i poczuciem winy. W tym wszystkim zauważam, iż gdy dopuszczam do siebie jakąś osobę i przejawiam wobec niej to, co we mnie pozytywne, uważam siebie za kogoś naiwnego, za wręcz „frajera”.
To solidna porcja opisów niskiej świadomości.
Tym warto się zająć na poważnie.
Bo to nie jest kwestia emocji, tylko generalnie tego jakim człowiekiem jesteśmy. Tu mamy opis człowieka, który bardzo chętnie wpędza się w kłopoty i potępia się za to, co pozytywne. No i też ogólnie się potępia na każdym kroku.

Co więcej Piotrze, już niedługo rozpoczynam pracę w roli Nauczyciela Informatyki :) Zauważyłem, iż w ostatnim czasie dostrzegam w sobie sporą ilość atutów, możliwości, umiejętności. Staram się być przygotowanym na tyle, na ile mogę w danym momencie to uczynić. Oczywiście mam spory „bagaż” obaw, wątpliwości i lęku. Jednak idę na takie rozmowy, podejmuję te kontakty, interakcje. Choć czasem się we mnie „gotuje”, choć czuję jak wręcz „zginam” swoje plecy. Choć nie zawsze jestem świadomy mojej intencji, to efekt bywa dla mnie zaskakujący i chyba pozytywny.
To zbyt ogólne, bym cokolwiek mógł odpowiedzieć.

Tak Piotrze, zdecydowanie nie był to świadomy wybór stresu.
Nigdy nie jest.
Stres właśnie nazywa się stresem, bo cały czas ludzie nie są świadomi tego, co robią w sobie.

Nie wiem do końca dlaczego ująłem to w taki sposób. Mimo, iż obrałem taki kierunek, w którym dawno temu chciałem podążyć, to jest w tym wszystkim sporo rzeczy, które muszę uczynić. Bardzo często, podczas wykonywania moich obowiązków, widzę jakby z boku, lub tuż za mną, mojego przełożonego. Zazwyczaj spojrzenie tej osoby jest kontrolujące, surowe, badawcze. Jakby czekała aż popełnię jakiś błąd, czy uchylę się od danego działania.
Tak mówi wstyd i wina.
To, że widzisz coś w dany sposób NIE oznacza, że to takim jest.

To nie spojrzenie danej osoby JEST takim jak je widzisz. Nie wiesz jakie ono jest. Ale z góry zakładasz, że takie jak myśli o nim. A myśli racjonalizują emocje.
Wiemy zaś, że Twoje nastawienie jest wobec wielu spraw negatywne. Więc i to co czujesz. Czyli też racjonalizacje będą ciągle negatywne.

Wydaje mi się, iż wiele rzeczy czynię tylko po to, by uniknąć krytyki.
Oczywiście. Jak większość ludzkości.
A tak naprawdę nie chcesz uniknąć krytyki, tylko właśnie wstydu i winy.
A przez to nigdy nie dajesz sobie szansy, by się z nimi świadomie zmierzyć i odpuszczać.
Więc ciągle się skazujesz na takie życie jak na polu minowym. We wszystkim i wszystkich widzisz swoich wrogów i by sobie to potwierdzić, nawet prowokujesz ludzi do takich zachowań.
Być może nawet kolekcjonujesz urazy i wrogów, afronty, itd.

Brakuje mi w tym wszystkim elastyczności i samodzielności. Co ciekawe, dotyczy to głównie błahych zadań, rutynowych. Znacznie lepiej radzę sobie w czymś „tłustszym”. Zadziwia mnie ja wiele niuansów potrafię wówczas dostrzec i „ogarnąć”. Choć czasem zdarza mi się o jakimś szczególe zapomnieć.
Bo nie ma znaczenia świat zewnętrzny, tylko nasza gotowość, nasza postawa, to co w sobie nosimy.
Możemy równie boleśnie wyłożyć się na sprawie nieważnej jak i ważnej.
Albo z drugiej strony właśnie bardzo obciążamy się stresem zajmując się czymś ważnym, a potem “dobija” nas błahostka.

To ciągłe poszukiwanie „złotego środka”.
Takim środkiem dla uzależnionego staje się zawsze ucieczka w nieświadomość, własna racja, samowola, to co chcemy zrobić na podstawie uczuć.
Nie rozsądek, nie pokora, nie mądrość i sugestie tych, którzy te problemy mieli i je rozwiązali.
Nie ma złotego środka. Ale właśnie to “ciągłe poszukiwanie” gwarantuje, że jesteśmy w “podróży”, która nigdy się nie skończy, bo nigdy tego nie znajdziemy.
Ale zawsze możemy się tym usprawiedliwić. Że “jeszcze nie znaleźliśmy”.

Często stawiam siebie w sytuacji, w której zauważam, iż żaden sposób nie działa. Czuję wiele negatywności, gdy opieram się na groźbach jakiejś kary wobec podpieczonych. Zauważam, iż dopiero to w jakiś sposób działa, lecz nie wobec wszystkich. Mam też świadomość tego, iż mogą się zacząć bać i nie mieć ochoty by ze mną rozmawiać, gdy będzie taka potrzeba. Czasem w jakimś wymiarze folguję, lecz wówczas widzę w myślach, iż mogą to wykorzystywać, uznać mnie za „miękkiego”. Czasem odpuszczam pewne kwestie z powodu zmęczenia fizycznego. Pod koniec dyżuru staję się jakby „duchem”.
Mogę tylko zasugerować współpracę, byśmy wspólnie zaczęli się przyglądać konkretom.
Jest nad czym pracować. :)
Co jest dobrą wiadomością, bo bardzo dużo jest już widoczne i dość jasne.

Przypatrzyłem się swojej intencji, i tego jak dużo zmieniam w swoim działaniu, względem niej. Wcale nie lubię tej pracy, nie idę do niej chętnie, nie wypełniam moich obowiązków spokojnie i radośnie. Niemal w każdym punkcie oddalam się w działaniu dość mocno i wyraźnie. Trzymam się tej intencji, która jest myślą, tworzoną świadomie przeze mnie. W drodze do pracy potrafię poczuć się bardziej komfortowo. Później niemal natychmiast oddalam się od tego. Co mogę uczynić by to zmienić?
Rozwijać się w świadomości.

Przede wszystkim na razie prawie wszystko opierasz o myśli i emocje. Nawet mówisz “czuję SIĘ” w sensie “SIEBIE”. Uważasz, że JESTEŚ np. spokojny, gdy “czujesz ‘się’ komfortowo”.
Tu nie ma jednej rady. Tu jest potrzebna decyzja o fundamentalnej drodze życiowej.

Często zauważam w myślach wręcz całe sceny, w których dzieje się w pracy to, czego najbardziej pragnę uniknąć.
Bo ciągle uciekasz od emocji, a umysł cały czas racjonalizuje je i projektuje.
A że ciągle się tych obrazów trzymasz, prawdopodobieństwo, że do nich doprowadzisz, rośnie.

Nie unikamy przykrych sytuacji utrzymując lęki, winę, wstyd i negatywne myśli, którym się opieramy i próbujemy je kontrolować i zmienić.
Tylko żyjemy spokojnie, rozsądnie, odpowiednio do tego, co CHCEMY osiągnąć.

No i widzimy też fundament uzależnienia – ciągłe wpatrzenie w myśli. Nie koncentracja na życiu, na realnym świecie, tylko na myślach.
A w myślach właśnie całe sceny, całe historie, całe opowieści. Bez końca.
I zapewne 99% negatywne. A ten 1% nawet nie jest pozytywny, tylko oparty o pragnienia, fantazje, pożądanie.
A ile jest tam spokojnych myśli – że np. “wszystko jest ok”?

Na długo przed przekroczeniem progu tego miejsca. W ostatnim czasie nastąpiła spora podwyżka płacy, związana z ogólnymi ustaleniami w tym względzie, w skali państwa. W tej placówce dyrektor niestety nie ma na to wpływu, bowiem to nie on o tym decyduje. To trochę bardziej złożona sytuacja. Wiedziałem o niej i zgodziłem się na nią. Staram się na to nie narzekać. Lecz czasem to tylko staranie się.
Bo próbujesz być inny, niż jesteś.

Nie można STAĆ SIĘ innym – np. bardziej troskliwym – dopóki w pełni nie zaakceptujemy tego jacy obecnie JESTEŚMY.
Bo jeśli tego nie akceptujemy, to znaczy, że się potępiamy, odrzucamy, etc. Nie możemy więc liczyć na zmianę pozytywną.
Jeśli podgrzewamy kotleta, to nie możemy liczyć, że stanie się chłodny.

A czego lęk dotyczy? Czym są te porażki? Skoro porażki to “zatem wstyd i poczucie winy”, to widzimy, że problemu nie ma w świecie. Dlatego też zmiana perspektywy nie przynosi poprawy. Bo problem jest wewnętrzny. To co robisz cały czas ma na celu tylko unikanie tych emocji, które i tak już w sobie nosisz. A skoro tak, to i każde działanie, które podejmiesz bardzo szybko okazuje się nieefektywne.
Także zauważam, iż unikam wielu działań, które mogą mnie doprowadzić do tego, czego czuć nie chcę.
Jak mówiłem – uzależniony nie zajmuje się realnym życiem, tylko kieruje się uczuciami.

Od kiedy pamiętam, widziałem siebie jako kogoś niewystarczającego, przynoszącego innym wstyd i troski. Spotykałem wielu ludzi, którzy mnie w tym przekonaniu utwierdzali. Bardzo często odczuwałem wówczas gniew, nie zgadzałem się z tymi opiniami, choć jednocześnie wierzyłem im. Co ciekawe, spotykałem w swoim życiu niemało ludzi, którzy byli zachwyceni moją osobą, umiejętnościami, sposobem bycia. Te osoby było mi trudniej zrozumieć.
Sam się przekonałeś.
Do tego dążyłeś.
Tak zazwyczaj wygląda – z jednej strony robimy wszystko, by nie czuć, a że nie można tego uniknąć, szukamy sobie ludzi, którzy “utwierdzają nas” w naszych racjonalizacjach i projekcjach.
Więc dalej żyjemy w oparciu o emocje ale coraz bardziej “utwierdzeni”.

Tak ale to tylko “LEPSZA” jakość, a nie “DOBRA”. I lepsza nie w kwestii życiowych – realnych zmian zewnętrznych. A lepsza wobec kwestii doświadczania – zaś to, co doświadczasz nie wynika ze świata. I nic w świecie ich też nie może zmienić.
Rozumiem to co napisałeś Piotrze jako kolejne próby poprawienia jakości tego, co odczuwam.
Ja mówię o jakości życia.
A nie o uczuciach.
Uczucia nie mają żadnego znaczenia.

Właśnie uzależnienie, którym kierujemy się do grobu, to ciągłe dążenie, by “poprawić jakość tego, co odczuwam”.

Przecież pożądanie i gniew są lepsze względem wstydu i poczucia winy, także wobec lęku. Jednak taki wybór nie zmienia mnie na lepsze, a tym samym mojej zewnętrznej sytuacji.
Bo świat to jedno. A uczucia to drugie.
Uczucia to nasz problem i nie mają ze światem nic wspólnego.
I właśnie zajmowanie się uczuciami gwarantuje, że nic w świecie nie ulegnie zmianie na lepsze. Bo o to m.in. chodzi.

Apatyczność może mieć wiele przyczyn. Lęk i opór to chyba najczęstsze. Gniew może wynikać z niezgody. Ale na co? Gniewu można używać nieefektywnie i pomocnie. Na co jesteś zdenerwowany? Nie jest Ci łatwo. Ale z jakich powodów? Możesz zdenerwować się, że np. dałeś sobie wmówić tak wiele kłamstw na temat rzeczywistości. I zacząć je poprawiać. Ale jeśli gniewasz się, bo w ten sposób unikasz lęku, to trzeba zająć się lękiem. A nie próbować go obejść gniewem.
Denerwuję się na moje poczucie zmęczenia, na duży „obszar” bezczynności w mojej pracy, która czasem polega na tym, by w tamtym miejscu zwyczajnie być. Mam w jej ramach sporo czasu, który mógłbym wykorzystać na rozwój, naukę, moje pasje. Jednak trudno mi się skoncentrować. Zauważam, iż gdy często podejmowałem coś swojego, wówczas pojawiał się intensywniejszy ruch. Ktoś ciągle czegoś chciał. Mam już trochę lat, staram się być życzliwy, spokojny, „kontaktowy”.
Nie można BYĆ lepszym, niż jesteśmy na siłę.
Tylko będziemy się coraz bardziej wściekać.
A tak naprawdę nie JESTEŚ taki, tylko imitujesz zachowania i słowa takiej osoby.
Ale nie jesteś z nimi integralny.

Wkurza mnie „cwaniakowanie” znacznie młodszych ode mnie, brak respektu, szacunku, współpracy. Nie jestem negatywny wobec innych, tak przynajmniej to postrzegam.
Tylko się tak nie zachowujesz.
Ale potępiasz bardzo wielu za bardzo wiele. Siebie też.

Jednak uzyskuję często zupełnie inną odpowiedź z zewnątrz. Przez moją pozytywną postawę, czuję się często jak „frajer”.
Bo to nie jest pozytywna postawa.
To tylko próby imitowania zachowań, które są dla Ciebie z zza wysokiego pułapu.
I widzimy jeszcze – widzisz się jak “frajer”, bo uważasz, że jesteś pozytywny. A reakcja jest negatywna.
Bo to nie jest pozytywność, tylko udawanie. I ludzie to podświadomie tak właśnie odbierają.

I nie ma uczuć “jak” cokolwiek. Ty sam siebie potępiasz i dorabiasz do tego usprawiedliwienia.
“Jak frajer” to myśl, nie uczucie.

Obserwuję kolegów i koleżanki z pracy. Zauważam dwojaką drogę. Jedni jak najwięcej ignorują, drudzy wręcz „siadają” na kimś, kto nie chce się podporządkować. Natomiast ja staram się poszukiwać czegoś, między tymi skrajnościami.
Nie ma czegoś takiego, bo to co obserwujesz nie dzieje się w świecie, tylko masz na ten temat jakieś myśli.
I próbujesz znaleźć i złapać się myśli, które nie byłyby skrajnymi myślami.
Ale to nie ma nic wspólnego ze światem, z sytuacją zewnętrzną.

Nie wiem czy do końca mi się to udaje. Są osoby, które twierdzą, iż tak. Denerwuję się na to, iż postrzegam siebie jako kogoś słabego, niewystarczającego, z drugiej strony uważam, iż nie jestem taki. Zdecydowanie też gniew „ratuje” mnie przed lękiem, który upatruję jako oznakę słabości. Nie lubię czuć się miernym, słabym, nie mającym na cokolwiek wpływu. Jednocześnie nie chcę być despotą, nieprzyjemnym gościem, którego należy się bać, wobec którego trzeba mieć respekt. Jestem dość postawnym mężczyzną, co dodatkowo wprowadza mnie w zakłopotanie. To sytuacja podobna do tej, w której słoń obawia się małej myszy.
Nie można czuć “się” jakkolwiek.
To wszystko potępianie samego siebie. Emocje i myśli to tylko racjonalizacje i usprawiedliwienia.

Niemniej widzimy, że “żyjąc w” myślach tak to będzie wyglądać.
Niekończące się historie, z których nic nie wynika.

Próbujemy coś, a reakcja świata zawsze jest poniżej naszych oczekiwań.

Dokładnie. A dlaczego sobie działania odmawiasz? Czego się naprawdę boisz? O co chodzi w tych historiach stojących za wstydem i winą? Gdyby do nich doszło – co najgorszego może się wtedy wydarzyć? Sam lęk trzeba zacząć przyznawać, dopuszczać i uwalniać jego energię.
Od kiedy pamiętam, obrywałem za moje błędy i porażki. Nie mogłem ich popełniać. Nie rozumiałem tego, później gniewałem się na to i przejawiałem agresję, dumę.
I nadal tak jest.
Dlatego dopóki z tym się nie uporasz, nie będziesz mógł być pozytywny. Będziesz mógł tylko zmuszać się do takich zachowań, często na bazie logicznych argumentów.

Mam dużo żalu wobec osób, które takie wobec mnie były. Mam ogrom żalu wobec siebie. Jednocześnie wstydzę się za siebie, obwiniam siebie, bowiem może mieli rację. Z drugiej strony, zupełnie się z tą wizją nie zgadzam, bowiem otrzymuję także skrajnie odmienne opinie.
Dalej widzimy miotanie się między różnymi stanami emocjonalnymi i towarzyszącymi im myślami.
I ciągle na tej bazie dobierasz takie postawy i zachowania.

Czasem ludzie mnie wręcz „liżą”, tak pozytywnie mnie odbierają. Odczuwam coś w rodzaju zagubienia,
Ponownie – mylenie rzeczywistości z uczuciami.
Nie ma uczucia “zagubienia”. Albo jesteś zagubiony, albo nie.
Ale nie jesteś, bo nie jesteś w lesie bez GPS-a czy kompasu.

Tylko wszystko opierasz o myśli, które w 5 sekund mogą zmienić się z jednej skrajności w drugą.

względem tego jaki jestem faktycznie, jaka jest moja „tożsamość”.
Tożsamość to tylko utożsamienia.
Jaki jesteś? Nie da się na to odpowiedzieć.
Można tylko wnikliwie i uczciwie obserwować siebie i korygować to.

A jeśli zamiast tego próbujesz “zrozumieć jaki faktycznie jesteś”, to tylko strategia, by to robić bez końca i nic z tego nie wyniknie.
Bo na razie nie odróżniasz się od myśli i uczuć.

Odmawiam sobie działania z wielu powodów. Chcę uniknąć porażki, zatem emocji, jakie są z nią związane. Nie chcę czyjejś krytyki, gniewu, przemocy fizycznej, zatem lęku. Chcę uniknąć przykrych konsekwencji z powodu mojej reakcji, a więc gniewu. Zazwyczaj otrzymuję dość niewybredną krytykę, i już w myślach widzę, jak „kasuję” czyjąś twarz moją pięścią. Co najgorszego może się wydarzyć? Ta wiara, iż wszyscy mieli co do mnie rację, że zawiodłem, potwierdziłem te wszystkie oceny. To, iż pozostaję z tym wszystkim sam, bez niczego. Boję się końca, a szczególnie tego, iż sam do niego doprowadzam. Może nie koniec sam w sobie jest taki straszny, a bardziej wizja tego, iż nim nastąpi, będę musiał przejść nagi i upokorzony, przez cały rynek jakiegoś miasta. Poprzez tłum gawiedzi, potwierdzającej wszystko to, czego się na swój temat wstydzę.
Czyli same emocje.

Jakim człowiekiem jesteś? M.in. takim, który wszystko opiera i buduje o emocje, a jednocześnie robi wszystko, by ich unikać. Tylko że ich uniknąć nie może, więc ciągle projektuje je na świat.

Nigdy nic się nie dzieje. :) Chodzi o to jakie znaczenie my temu nadajemy. Dla jednego np. odmówienie przez dziewczynę randki to tragedia, którą będzie przeżywał przez najbliższe miesiące, może nawet lata. Dla innego “nie ta, to inna” – chwilowa niedogodność.
Nadaję wielu kwestiom zbyt duże znaczenie. Zbyt wiele „tragedii” jest w mojej codzienności. Niemal wszystko uznaję za potwierdzenie tego, kim jestem. Jednocześnie nie zgadzając się na taką ocenę. Utkwiłem pomiędzy skrajnymi ocenami siebie i tego co czynię.
A widzisz. Czyli wcale nie jesteś “zagubiony”.
Tylko zakładasz jaki jesteś – a jest to pewnie w 99% negatywne. Bo oparte o myśli.
I próbujesz z tymi myślami dyskutować.
A jednocześnie dążysz, by to sobie potwierdzić.
I tak się właśnie miotasz.

I wtedy stawiasz temu opór, wycofujesz się. A wraz z tym zmieniasz swoje działania, swoje dążenia. Od tego uzależniasz życie w pewnej jego części/wymiarze. I dopóki się z tym nie zmierzysz, będziesz cały czas czynił ten “odwrót”. Trzeba zaryzykować i cokolwiek to będzie – zaakceptować to, pozwolić temu być dokładnie takim jakim jest.
Jakiś czas temu miałem dyżur na drugim piętrze, ze starszymi podopiecznymi. Była to nocna zmiana, związana z zachowaniem ciszy nocnej, co nie zawsze jest łatwe. Bardzo męczyłem się ze sobą, nim wyruszyłem do pracy.
Nigdy nie męczyłeś się ze sobą.
Tylko męczyłeś się z myślami i uczuciami, które uważasz za siebie. Opierałeś się i próbowałeś je zmieniać.
I próbujesz być inny, niż jesteś. Bo to jaki uważasz, że jesteś – potępiasz, a innym zachowaniom się opierasz.

W drodze do niej, poczułem większą ulgę. Wydaje mi się, iż bardziej przyzwoliłem na to, co czułem. Miałem bardzo gorącą twarz, skóra na niej wręcz mnie piekła.
Tak wygląda bardzo silne opieranie się wstydowi.
A czemu twarz?
Bo to reprezentacja nas – obraz człowieka zazwyczaj utożsamiamy z twarzą.
A że obraz siebie jest w głównej mierze w Twoich oczach potępieńczy, no to jest wstyd, któremu ciągle się opierasz i próbujesz go nie czuć.
I próbujesz ten obraz siebie odepchnąć, zmienić, udowodnić, że jest inny.
Więc twarz piecze.

Pojawiały się myśli, czy ktoś to zauważa? Moje działania były odważniejsze, unikałem mniejszej ilości ruchów. Czułem większą swobodę,
Swoboda to nie jest uczucie.
Ale właśnie dla Ciebie swoboda to mniej uczuć.
Bo gdy są jakieś uczucia, to odbierasz sobie wolność i ciągle próbujesz z nimi walczyć, bo uważasz się za nie.
Więc jak np. czujesz lęk, to uważasz, że musisz coś zrobić, by się ochronić przed czymś, na co projektujesz lęk.
Bo uważasz, że to właśnie lęk “przed” czymś. W sensie – chroniący przed tym.
I tak bez końca.

lecz nie czułem się zbyt dobrze.
Oczywiście. Bo nie jesteś emocjami ale się z nimi utożsamiasz.
Jednocześnie emocje potępiasz i się im opierasz.
W konsekwencji doświadczenia są nieprzyjemne.

Odliczałem w myślach czas do snu.
Więc ciągłe zapatrzenie w myśli i próby “przeżycia” wszystkiego w umyśle.

W takich sytuacjach potrafię utkwić między byciem stanowczym, a bardziej ugodowym.
To informacja o zupełnym braku decyzyjności. Bo uważasz siebie za myśli, a myśli to totalny bełkot.
Raz takie, raz takie.
Jedne to projekcje i racjonalizacji wstydu, a inne – dumy.

Nie wiem wówczas jakiego wyboru mam dokonać.
Bo tego nie można wiedzieć.
Można wybrać to, co chcesz osiągnąć i dobrać do niego odpowiednie działania.
A że Ty chcesz unikać emocji, za które się uważasz i które i tak czujesz, no to jedyne co pozostaje to tkwić w miejscu i liczyć, że żadna z tych emocji nie urośnie.

Jakby każdy z nich, był czymś negatywnym.
Bo to ciągły lęk, wstyd i poczucie winy projektowane na wszystko.

Może też staram się stworzyć zbyt idealną sytuację, wierząc iż komuś innemu to by się jednak udało. Tylko nie mnie.
Nic nie starasz się stworzyć, tylko non stop wpatrzony jesteś w myśli i ciągle żywisz nadzieje, że myśli się wreszcie zmienią na jakieś pozytywne.
Co nigdy nie następuje.

“Odczuwam jak opieram się”. Opór to nasze nastawienie, nasza postawa. To nasza decyzja. Decyzji nie czujemy. Tylko je podejmujemy lub nie. To co zapewne odczuwasz to rosnące napięcie ale nie zdajesz sobie sprawy, że się opierasz. I tu warto rozważyć – gdybyś zupełnie poddał się temu – co wtedy sądzisz, że się wydarzy?
Nie wiem czy kiedykolwiek czułem realną ulgę. Być może tak, lecz nie byłem tego świadomy.
Pewnie nie, bo ulga to nie uczucie.
To czego szukasz to spokój.
Ale robisz wszystko, co uniemożliwia jego doświadczenie.
Szczególnie opór, granie ofiary, utożsamienie z myślami i emocjami.

Często boję się tego, co może się wydarzyć,
A to projekcja lęku.
Przez co tkwisz na poziomie strachu.

gdybym zupełnie coś poddał.
A cóż może się wtedy wydarzyć?

To trochę jak bardzo odważna zmiana miejsca zamieszkania, wejście na „głęboką wodę”.
Czyli same racjonalizacje, żeby nic nie odpuścić.
Bo uwalnianie widzimy jako magiczne zaklęcie, które jak rzucimy, to nas nagle “rzuci na głęboką wodę”.
Nagle się nam zmieni życie, wszystko będzie inne, a my w tym utoniemy, nie poradzimy sobie.

Tak właśnie wygląda przykładowa racjonalizacja oporu.

Obawiam się także czy nie zauważą czegoś inni, czy moje ciało nie będzie dziwnie reagować na to, co postanowiłem uwolnić z siebie.
No myślę, że mogą wyrosnąć Ci czułki, może urośnie Ci szósty palec. ;)
Ostatnio jeden klient zmienił mi się w motyla i odleciał!
Liczyłem, że zmieni się w rumaka ale nie wyszło. ;)

Kochająca ekspresja. Nie pozwalasz sobie na ekspresję tego, czymkolwiek to jest – jakimś życzeniem, bólem, żalem, żądaniem, niezadowoleniem, prośbą, błaganiem. A nie pozwalasz sobie na to, bo to potępiasz. Zamknięte jest więc serce i zaciśnięte gardło. Pomaga mówienie, najlepiej ku zaufanej osobie. A to wymaga otworzenia innych centrów. Czy raczej – one samoistnie będą się otwierać, gdy dokonamy tych wyborów i podejmiemy działanie. W 12 krokach to się nazywa powierzaniem. Jest to niesamowicie uzdrawiające i cholernie niekomfortowe. :D
Zauważam, iż takie rozmowy dają poczucie większej ulgi. Zmniejsza się napięcie, jest jakby lżej. Gdy jestem sam, przed lustrem. Najczęściej chcą się pojawić łzy, odczuwam napięcie,
Właśnie tak nieświadomie żyjesz, że zdajesz sobie sprawę z napięcia.
Ale nie z oporu. Opierasz się non stop. Nie pozwalasz sobie czuć, ani uwalniać.

lecz także nieodpartą chęć płakania.
Ależ to tylko chęć.
Nie odpierasz się, bo to też takie utrzymywanie się stanie “dobrych chęci” ale bez decyzji i bez dopuszczenia i odpuszczenia.

Bo wygodnie powiedzieć “chcę płakać”. Tylko że to chęć. Miliardy ludzi na tej planecie chcą tego czy tamtego.
Ale to tylko myśl.
Nic więcej. “Heroicznie” brzmi “nieodparta chęć” ale to nie jest decyzja, ani odpuszczenie.
A gdy ujawnia się np. żal, to się temu opierasz. Dlaczego? Czy za tym nie stoi wstyd, poczucie winy, duma?
Jeśli blokujemy to, co czujemy, nie możemy się z tego oczyścić i blokujemy sobie dostęp do niższych warstw emocji.

Czasem bardzo silną, wręcz „eksplozywną”. Nie pozwalam sobie na to, bowiem obawiam się, iż ktoś mógłby to widzieć, usłyszeć, ocenić, skarcić.
I tak bez końca.

Nie musisz reagować w ogóle. Ani nie ma “tych sytuacji”, bo to “tych” to coś, co istnieje tylko w Twoim umyśle. Czy mówiąc językiem powszechnie używanym – “to jest tylko w Twojej głowie”. Przyglądaj się względem czego się wycofujesz, czego nie dopuszczasz, co też projektujesz na sytuacje. Czego nie chcesz powiedzieć? Czego się boisz?
Staram się być szczery, próbuję stosować język dyplomacji.
Właśnie dlatego, że się starasz i próbujesz.
Ale nie zajmujesz się przyczynami dlaczego taki nie JESTEŚ bez wysiłku.

Prawda o mnie jest „brzydka i brudna”.
To nie jest prawda o Tobie, tylko myśli o Tobie, które od zawsze uważasz za prawdę. O wszystkim, nie tylko o sobie.

Obawiam się reakcji innych, ocen, osądów, opuszczenia. Choć czasem sam mam ochotę uciec w jakąś dal. Wiele osób próbuje mnie „nawrócić” na coś, co już doświadczyłem, co sobie kiedyś zafundowałem. Dziwię się, iż ktoś ma ochotę w coś takiego brnąć. Boję się, iż sobie nie poradzę w jakiejś trudniejszej sytuacji. Bardzo utkwiła we mnie wizja wylądowania „pod mostem”. Przez sporą część życia, brnąłem ku tej sytuacji. Od jakiegoś czasu jest inaczej. Jednak zastanawiam się czy nie ma w tym także ucieczki, od zrealizowania tej wizji. Często nie mam pewności czy uda mi się od niej uciec, czy zdążę, czy mam jeszcze wystarczająco dużo siły i czasu. Czasem wizja końca daje mi coś w rodzaju ulgi.
Standardowe dążenie każdego uzależnionego.
Żyje bardzo dumnie, pysznie, wpatrzony w myśli ciągle potępia siebie i innych, cały świat.
Cierpi, bo ciągle żyje tak samo.
Naturalnie jego niedola rośnie.
I w końcu w myślach pojawia się OSTATECZNE ROZWIĄZANIE – ten upragniony koniec tego wszystkiego, tego znoju, tego padołu cierpienia.
Na które sami się skazujemy.

Lubię niczego nie musieć.
Ależ nic nie musisz i nigdy nie musiałeś.
To tylko Twoja opinia. To ciągłe kierowanie się winą i stawianie siebie w roli ofiary.
A kiedy tego nie robisz? Pewnie tylko wtedy, gdy oglądasz porno.

Być może nie boję się tej sytuacji tak bardzo, jak tego, iż inni mnie za nią srogo ocenią.
Bo to ciągłe oddawanie odpowiedzialności – granie ofiary i sądzenie, że to inni dopiero coś Ci zrobią.
Ale sam to sobie robisz.

Uświadomić sobie czym to jest, przestać się temu opierać, przestać to demonizować, zacząć to w pełni akceptować i dokonać aktów odwagi – np. przyznać to, powiedzieć to, powiedzieć o tym, (z)mierzyć się z tym bez osądów, w pełni się temu poddać.
Boję się przyznać do swoich słabości. Choćby do tej, iż jestem „niewolnikiem seksu”, a jednocześnie chcę być postrzegany przez kobiety niczym Peter North, czyli „Król Ejakulacji” ;) Jednocześnie boję się, iż przyznając się do tego, w czym „kuleję”, zacznę siebie potępiać i nie zgadzać się na to.
Wstyd, wina, lęk, opór, duma.
W kółko to samo.

I jakie są to rzeczy? Czym się dręczysz i dlaczego?
Wierzę, iż jestem do niczego. Wierzę, iż to czego się tknę, to „spartolę”. Uważam, iż jestem niewystarczający, jednocześnie wierząc, iż stać mnie na więcej.
Co pokazuje, że to pycha i folgowanie sobie.
Bo kto tak uważa? Tylko Ty.
I podejmujesz do tego odpowiednie decyzje. No bo co gdyby się okazało, że nie masz racji?
Dla uzależnionego to upadek korony! Więc musisz być do niczego i wszystko partolić, bo by się okazało, że się myliłeś, wtedy co? Masa wstydu?

Czasem sam zauważam swój potencjał,
Nie wiem co zauważasz ale to tylko opinia.
Pewnie zauważasz nieco bardziej pozytywne myśli na swój temat ale zaraz je odrzucasz.

Bo tak to też wygląda – uzależniony próbuje być inny, niż jest i nawet, gdy czasem dostane za to pozytywne reakcje od innych, może nawet zbuduje pozytywną reputację, to ciągle nie wierzy, że na nią zasługuje.
I tak bez końca, bez ustanku. Ciągle źle, ciągle nie tak, ciągle lęki, obawy, etc.

to jak wiele rzeczy przychodzi mi dość łatwo. Od kiedy pracuję, zauważam jak poprawiła mi się pamięć. Nie umiem tego wyjaśnić, lecz mam w myślach cały plan mojego dnia pracy.
Cały czas myśli…
Przez jakiś czas masz w myślach plan na cały dzień.
Ale wystarczy, że myśli się zmienią i zmienia się plan całego dnia.

Czasem coś mi się „zatrze” w pamięci, jednak jest o wiele lepiej, niż wcześniej.
To pozory i to bardzo niebezpieczna sytuacja.
Bo ciągle wszystko opierasz o myśli. Tu nic nie ulega poprawie. Co z tego, że dostrzegasz jakąś tam myśl, którą nazywasz planem?
Planujemy na kartce papieru, nie w myślach.

Planowanie w myślach jest jak pisanie na wodzie.

Po długiej przerwie sięgnąłem po gitarę. Szybko opanowuję kolejne „kawałki”. Chętniej uczę się solówek, których zawsze unikałem, oceniając siebie jako zbyt „cienkiego”, by coś w tej kwestii zdziałać. Pokusiłem się nawet o nagranie moich umiejętności i opublikowanie ich w Internecie. Opinie były pozytywne, było ich też dość dużo. Zauważam także, iż lubię „dociągnąć” drobne sprawy do końca. Zadbać o nie. Być może dlatego, iż bardzo chcę się wyróżnić w sposób pozytywny.
Czyli nie stoi za tym pozytywna motywacja.
Tylko wydaje się pozytywna ale to dlatego, bo alternatywy są jeszcze gorsze.

Pamiętaj, że alkoholik też uważa za lepszy pomysł napić się, niż cierpieć.
Ale są też inne drogi i inne motywacje.

Być może jest w to wliczona ucieczka przed krytyką, pragnienie pochwały, dostrzeżenia, docenienia.
“Być może”.
Czyli brakuje uczciwego wglądu, tylko “domyślasz się” różnych powodów, o których gdzieś przeczytałeś.
Jednak nie patrzysz na fakty o SWOIM życiu.

Wobec kobiet czuje się nieatrakcyjny.
Nie ma takiego uczucia.
Czujesz wstyd, bo się potępiasz i tu jest też oddanie odpowiedzialności za to jak widzisz siebie.
Uważasz, że to jakieś takie odgórne uczucie, które Cię definiuje (jak każde inne). Ale to potępianie siebie, myśli i temu towarzyszą uczucia.
Zaś atrakcyjność to jest nazwa wspólna dla bardzo wielu elementów, z czego być może większość jest indywidualna dla każdej kobiety.

Często zazdroszczę innym mężczyzną pewnych cech, których nie dostrzegam w sobie.
Cechy nie są czymś, co można dostrzec.
A jak jakiejś nie mamy, bo jej nie praktykowaliśmy, możemy zacząć je rozwijać.

Innymi słowy ukazuje nam to, że zazdrość – jak każda forma potępiania się i emocjonowania – stanowi folgowanie sobie. By utrzymywać negatywną pozycję wobec innych, a nadal samemu odmawiać sobie twórczego działania.

Z drugiej strony zauważam zainteresowanie kobiet moją osobą. Potrafię uznać, iż nikt nie uczyni im tak dobrze, jak ja.
A to fantazja, tak jak te negatywne.
Bo nie ma znaczenia czy przednią szybę samochodu pomalujesz sobie farbą czarną, czy różową.
W obu przypadkach nie widzisz drogi przed sobą i szybko dojdzie do wypadku.

Rozpiera mnie duma, mam paradoksalnie wysokie mniemanie o sobie.
Duma jest destruktywna.
Nadymasz się dumą, bo to jest pycha. I to tylko uczucie ale na jego bazie też tworzysz sobie opinie o sobie i innych.
Każda taka opinia jest fałszem.
Ale wydaje się bardziej pozytywna, dlatego to nadymasz.
Jednak ten balonik naprawdę łatwo pęka.

Jednak wydaje mi się ono dość fałszywe. Wydaje mi się, iż kiedyś podjąłem moje jedno, wielkie zaniechanie, by udowodnić moim rodzicom, iż mieli rację. Teraz jakby mierzę się z moją wiarą na swój temat, a jednocześnie chcę zdążyć przed końcem. Jakbym chciał od pewnego momentu uczynić na innych odmienne wrażenie.
I co potem?
Uczynisz wrażenie i cóż ma to przynieść?
Każde wrażenie mija.

Temu chcesz oddać swoje życie? By wywrzeć jakieś wrażenie?

Zaprzeczyć temu, co o mnie sądzili.
I po co? :)

Punktem zwrotnym był tutaj mój rozwód i otworzenie się na inne kobiety. Zetknąłem się z różnymi wizjami na życie, różnymi ich realizacjami. Zacząłem też spełniać swoje seksualne fantazje. Czasem do dzisiaj nie wierzę, iż to miało miejsce.
Co dalej pokazuje, że myśli zupełnie nie odnoszą się do rzeczywistości.
Miałeś pewne doświadczenia, w myślach “nie wierzę”. Bo jedną z cech umysłu jest ciągłe zaprzeczanie.
I jest to cecha śmiertelnie niebezpieczna dla uzależnionych.

Przez doświadczenie tego, uzyskałem swoisty „wiatr w żaglach”. Zauważyłem, iż wszystko jest jeszcze możliwie i mogę ciągle zrealizować to, czego sobie odmawiałem.
Jest wiele możliwe ale człowiek uzależniony musi brać pod uwagę swoją sytuację.
Jeśli nie rozwiążemy problemu uzależnienia, ten “wiatr w żaglach” zawsze stracimy i zazwyczaj bardzo boleśnie.

Piotrze. W sytuacji, o jakiej Tobie wspomniałem, poprosiłem tą kobietę o zaprzestanie tworzenia „opowieści dziwnej treści”. Jednocześnie przyznając się do błędu i przepraszając za niego. Efektem tego były kolejne niestworzone historie.
Jeśli zrobiłeś wszystko, by “być czystym”, to nie sądzę, że należy dalej próbować tę osobę przekonać do czegokolwiek.

W rezultacie moja Partnerka w niewybredny sposób dała jej do zrozumienia, by przestała. Bowiem zaczęła modyfikować także jej słowa, oraz zachowania. Nie wiem jak mógłbym jej zadośćuczynić. Nie pytałem o to, bowiem postanowiła się nie odzywać, jednocześnie unikać mnie, oraz mojej Partnerki.
W takiej sytuacji sugeruję modlitwę o wszelkie łaski i dobro dla tej kobiety.
Twoim zadaniem jest całkowicie powierzyć ją Bogu.

Ja nie obraziłem się, nie udaję, iż jej nie znam. Witam się w pracy, choć nie otrzymuję odpowiedzi zwrotnej. Rozmawiam w miarę swobodnie o kwestiach zawodowych, nie unikam jej. Wiem jednak, iż nie będzie już takich rozmów, jak wcześniej. Bowiem obawiam się, iż każde moje słowo, zostanie „przekręcone”. Pamiętam, iż planowałem tylko pisać do niej. W pewnym momencie miało się to zakończyć. Jednak trwało i eskalowało. Nie wiem czy nie chciałbym czegoś więcej.
Skoro nie wiesz, to prawie na pewno chcesz nadal czegoś.

Zauważam, iż częściej zamieniam oglądanie pornografii, na realny seks. Pojawiają się chęci na uczestnictwo w jakichś „zbiorówkach”, na „próbowanie” różnych partnerek.
Seks może być tak samo destruktywny jak pornografia.

Najdziwniejsze jest to, iż dość łatwo przychodzi mi umówienie się na takie sytuacje. Choć rzadko do nich dochodzi. Może potrzebuję jedynie tej adrenaliny, która towarzyszy całemu procesowi tuż przed?
A do czego jej potrzebujesz?
Chęć to kaprys, nie potrzeba.

I na pewno nie chodzi o samą adrenalinę.
Mówisz “może”, czyli jak wcześniej zupełnie brakuje uczciwej analizy.

Nie staram się nikogo wykorzystywać, choć mam wątpliwości czy nie wykorzystuję samego siebie.
To jest jakiś frazes i nic nie znaczy.
Ważne są fakty. A je można uznać w momencie, gdy podejmujemy decyzję.

Przejawiam szacunek i czułość wobec kobiet, choć mam ochotę na ostry i wyuzdany seks.
Czyli przejawiasz to czego one oczekują, byś Ty ten seks miał.
Nie wiem czy to jest szacunek, raczej coś, co go imituje, byś Ty otrzymał to, czego chcesz.

Potępiam się za to, jednocześnie czując dumę, swoistą wyższość.
Co pokazuje, że Twoje postawy nie są pozytywne, tylko je tak nazywasz.
Gdyby były pozytywne, nie towarzyszyła by im duma. Ani tym bardziej potępianie się.

Nie czuję się z tym dobrze. Jakbym był „rozdarty” w bardzo wielu, odmiennych kierunkach.
Oczywiście.
Bo to co mówisz to tylko etykietki, które są wygodne i usprawiedliwiają działania. Może nawet je uszlachetniają.
Ale prawdziwe motywy nadal ukrywasz przed sobą.
Bo ciągle się potępiasz.

Mając jednocześnie więcej, niż potrzebuję. Na co na dodatek nie zasługuję, według siebie.
Zgadza się – “według siebie”.
Bo ciągle sam jesteś tym wielkim krytykiem wszystkiego i wszystkich.
To jedna z fundamentalnych cech każdego uzależnionego.
Zastępujemy tym pokorę.

Ciągle jestem pomiędzy jakimiś skrajnościami.
Bo ciągle jesteś niewolnikiem myśli i brakuje tego całego procesu zdrowienia – dojrzewania – ewolucji.

Ciągle każda z nich jest mi do czegoś potrzebna.
Tak się tylko wydaje.
Tak jak alkoholikowi wydaje się, że potrzebuje się napić.

Tylko że to nie są potrzeby, a kaprysy.
To, co uważasz za swoje potrzeby, to tylko opinie. To nie są fakty.
Zgadza się? Widzisz to?

Można prościej, lepiej.
Wiele można.
Ale nie chcemy.
W tym sęk – jesteśmy przywiązani do korzyści jakie mamy z naszych postaw i opieramy się zmianie.
To są krytycznie istotne sprawy do pojęcia i przepracowania. Moduł 5 WoP dotyczy właśnie tego. To jest duży temat. Bardzo duży.

Niemniej – kolosalne przywiązanie do czegoś i korzyści jakie z tego mamy, nadanie temu wielkiego znaczenia NIE czyni tego naszą potrzebą.
Potrzeby oparte są o fakty. A jakie są fakty?

Jest różnica między “potrzebuję tego”, a “chcę tego, BO…”

Zauważam, iż często prowadzę zbyt zawiłe, skomplikowane życie. Widzę je jako „przeładowany” pokój, w większości „formą”, która nie jest mi do niczego potrzebna.
To tylko logiczne argumenty, które nie mają przełożenia na rzeczywistość.
W momencie wyboru uważasz te wybory za dobre, pewnie też słuszne i niezbędne.

Tak jak po fakcie każdy uzależniony mówi sobie – “po co to znowu zrobiłem?” – na takie pytania odpowiadamy ZANIM się uruchomimy, nie po.

W ostatnim czasie uczyniłem bardzo wiele na zewnątrz. Tak jak w moim poprzednim małżeństwie. Czy buduję kolejny „zamek”, tylko po to, by go zburzyć? Być może ciągle wierzę, iż jestem do niczego. Być może ciągle pragnę to potwierdzić.
Dużo można uczynić na zewnątrz, a nie polepszy to naszego życia.
Ok, możemy dużo zarobić. Mieć kolejną partnerkę, itd.
Tylko cóż to zmienia?

My nadal jesteśmy tym samym człowiekiem żyjący kierunkiem nieintegralnym, czyli nie stojącym po stronie życia.

Napisałeś wcześniej:
Intencją mojego komentarza jest chęć odnalezienia odpowiedzi, rozwiązania.
Nie jestem pewien czy Twoją intencją jest prawdziwe rozwiązanie.
Bo nie jestem pewien co widzisz za swoje problemy.

Zresztą nie mówisz “chcę rozwiązać swoje problemy”, tylko chcesz ZNALEŹĆ rozwiązanie.

A to różnica.
Taka jak między “znaleźć właściwy przepis na ciasto”, a to ciasto upiec na bazie tego przepisu.
Co zrobisz, gdy znajdziesz odpowiedzi i rozwiązanie?

Odpowiedź to odważne, uczciwe, integralne życie. To EWOLUCJA do takich jakości życia.
Droga do tego, to mogą być lata trudnej, wewnętrznej pracy. Tak jak w przypadku każdego uzależnionego.

I właśnie decyzja, by rozwiązanie zacząć stosować, a nie tylko je “wiedzieć”, to często tytaniczny problem, który u wielu wymaga upadku na dno, albo dno któreś z kolei.

Dalej w poprzednim komentarzu napisałeś:
Jak mam właściwie reagować w takich sytuacjach? Jak właściwie podejść do tego, przed czym ciągle stoję, w pewnym bezruchu. Wiem, iż kiedyś uwierzyłem w te wszystkie rzeczy, którymi teraz siebie dręczę. Umiem uwierzyć, lecz mam problem by uczynić to świadomie, by uwierzyć w inne jakości. Lub z odwagą podążyć w innym kierunku. Na czym to polega? Co potrzebuję uczynić?
Być może właśnie o to Ci chodzi – o to, by usłyszeć co masz robić, jak masz reagować.
To wszystko.
Na jakiś przygotowany scenariusz odnośnie pewnych sytuacji.

Ale skrajności w jakich się miotasz pokazują, że nie osiągniesz tego, czego chcesz. Nawet jakby było coś takiego.

Tu jest niezbędne zacząć proces zdrowienia, który wymaga zaufania, pokory, gotowości, by posłuchać kogoś innego, a nie ciągle robić po swojemu.
To może ukazać ogrom pychy i zaprzeczenia, wielką dumę, kolosalną niechęć, by cokolwiek zmienić w sobie.
Bo oczywiście do zmiany świata to wszyscy jesteśmy gotowi. ;) Ale do zmiany czegokolwiek w sobie – nie.

Odpowiedź na pytania “na czym to polega?” staje się jasna, gdy przyjrzymy się temu dlaczego nie idziemy w danym kierunku i w jakim właściwie idziemy. Oraz dlaczego.
Ja Ci nie mogę podać odpowiedzi. Bo choć mógłbym strzelać i być może nawet trafić, bo prawdopodobieństwo jest spore, to jednak podanie tego nic nie zmieni.
A może tylko pogorszyć sytuację. Bo sytuacja “WIEM O tym, bo o tym od kogoś usłyszałem, przeczytałem gdzieś” NIE musi być postępem, a kolejnym argumentem, by unikać wewnętrznej pracy – m.in. coraz bardziej świadomego, uważnego życia.

Pytasz jak podejść do tego, przed czym stoisz. A przed czym stoisz?
Ponownie – bez poprawnie zidentyfikowanego problemu niemożliwym jest znaleźć rozwiązanie.

Z jednej strony możesz ciągle dokonywać wyborów potępiania siebie i innych.
Bowiem masz z tego korzyści.
Ale też opierasz się innym jakościom.
Dlatego masz problem – bo nie chcesz odpuścić dotychczasowych postaw oraz nie chcesz przyjąć nowych.
A to oznacza pychę.

Więc w takich sytuacjach początkowym krokiem może być właśnie dostrzeżenie, że tą przeszkodą – do tej pory niewidzialną – jest właśnie pycha.
I ponownie – ja to tylko powiedziałem. Ale niezbędne jest, byś sam przyznał jakie są fakty, byś je zaobserwował. I tu potrzebna jest radykalna uczciwość.

—

Jak mówiłem – wielka odpowiedź, bo i problemów jest sporo.
Dlatego potrzebny jest system, żeby w tym nie utonąć. To już zostało napisane. Jest.
Masz więc pewne zarysy mapy o Tobie.

W takich sytuacjach w Module 2 zawsze sugeruję, by wybrać jakiś problem/temat – ale nie trudny, a jakiś relatywnie łatwy czy niewielki – i zacząć go rozwiązywać z zastosowaniem wiedzy i narzędzi z WoP.
Bo to najlepszy sposób na naukę, doświadczanie, rozwój oraz budowanie wiary, że to działa i zmiana jest możliwa.
Choć, jak mówiłem, zdrowienie może wymagać wielu miesięcy poważnej wewnętrznej pracy. Nie ma tu jednego scenariusza, który każdy może przebyć, by np. budować pokorę czy odwagę.
Uzależnienie to problem kolosalnie indywidualny.

I choć pod tym jest ogrom elementów wspólnych, to jednak niuanse są istotne.
Np. jeden się użala, bo się boi, a drugi się użala, bo jest zbyt dumny, by przyznać się do błędu.
Jeden kłamie i robi to świadomie, a drugi kłamie i robi to nieświadomie.
Problem jest ten sam ale rozwiązanie tego elementu będzie różne.
Itd.