Dzięki Piotrku :) widzę że jesteś rozgadany. A każde Twoje słowo jest sensowne i cenne.
Dziękuję!
Niemniej staram się sam nie oczarowywać tym. To tylko słowa innych pisane przeze mnie, przełożone na współczesny język i czasem troszkę rozbudowane, “opakowane” w moje doświadczenia i rozumienie.
Można rzec, że maluję dzieła Wielkich własną kreską. To nic nowego i nie powinno być nowe. Bo Prawda jest niezmienna od początku.
Często też coś wyjdzie mi krzywo i koślawo.

Lubię też to, co robię porównywać do pracy chirurga. Chirurg, by uratować pacjenta usuwa niezbędne minimum. Jeśli usunie za dużo, pacjent może nawet umrzeć.
Dlatego staram się dobrać cząstkę wiedzy i odpowiedni język do osoby, z którą rozmawiam i do poruszanego tematu, problemu.

I to nie jest łatwe. Stety/niestety widzę tyle mniejszych i większych cusiów do poprawy u ludzi, że szans nie mam się tym wszystkim zająć.
I cały czas zapominam, że nie muszę :)

A rozgadanie czasem jest pozytywne, a czasem nie. To ani wada, ani zaleta.
Szczęśliwie coraz lepiej wiem kiedy się zamknąć i słuchać :D

Ok.
Odpowiedź będzie długa, a jednocześnie daleeeeeeeeeeeeeeko nie wyczerpująca tematów, które poruszyłaś.
Mam nadzieję, że wpływ na Ciebie i innych będzie pozytywny.

Tacy mężczyźni jak Ty w tym kraju i na świecie to skarb.
A więc KAŻDY człowiek to skarb.
Jeszcze 5-6 lat temu moja najlepsza opinia o sobie brzmiała – “Nic nie znaczący, słaby, marny, głupi, naiwny chłoptaś”.
Wykonałem sporo wewnętrznej pracy. Ale jednocześnie nie zrobiłem niczego wyjątkowego, nie urodziłem się inny od reszty, nie byłem w niedostępnych części Himalajów u jakiegoś 100-letniego mistrza. Zrobiłem coś i nie robiłem to w żaden sposób super niesamowicie. Mógłbym wręcz powiedzieć, że się przy tym mocno opierdzielałem.

A dziś piękna kobieta mówi mi że jestem skarbem. To pokazuje to co jest w każdym człowieku i wystarczy to odsłonić. Potem samo zaczyna świecić, bez wysiłku.
I to chcę pokazać innym. Zachęcić do tej pracy, która czasami jest trudna, a nawet bardzo trudna. Ale jest do zrobienia.

Oczywiście jest mi bardzo miło to usłyszeć. Kiedyś dałbym się porąbać za takie słowa od pięknej kobiety.

Niemniej skarbem jest każdy. I Ty, i ja, i każdy uzależniony, i każdy inny człowiek.
Jezus powiedział, że kiedyś wszyscy będziemy czynili takie cuda jak On, a nawet większe. On doskonale znał naturę ludzkiej świadomości, tzw. Duszy, Wyższego Ja, etc.
Główna praca duchowa to porzucanie iluzji, poddawanie ich Bogu i utrzymywanie pozytywnej intencji. Życie szczere, uczciwe, spójne. Co ciekawe, wiara w Boga nie jest w ogóle do tego potrzebna.

Różnimy się w ilości chmur, którymi przesłaniamy swoje Słońce i intencjami czy chcemy to odsłonić, czy nie.
Człowiek, który je raz odsłoni i doświadczy tego nie chce nic innego, nic poniżej.
Jest to najzupełniej normalne.

W świecie umysłu nazywa się to standardami. Jak raz wejdziemy na wyższy standard, to już nie chcemy zejść niżej.

Ale ten mechanizm ma też pułapki i jedną z nich jest uzależnienie. Gdy raz poczujemy poprzez porno czy alkohol ogromną różnicę między tym co czujemy na co dzień, a tym co poczuliśmy po/w trakcie działania używki, to już nie chcemy wracać do niższego stanu. I dlatego się uzależniamy. Bo wierzymy, że wyższy stan daje nam coś z zewnątrz – alkohol, porno, seks, papierosy, itd. Ale tak nie jest.

Ja mam słabość do spokojnych i tryskających pozytywną energią facetów. Najlepiej aby akceptowali też buddyzm i jego nauki.
Czyli masz słabość do normalności i zdrowia :)
Przyciąga Cię to co rezonuje z wyższymi jakościami. A one stają się po prostu normalne.
To już jest standard wykraczający poza przyjęte normy (szczególnie w Polsce).
Większość tego nie rozumie i czują się przy Tobie niewystarczający. M.in. dlatego ich ego atakuje.

Swoją drogą spokój i pozytywność to dwie najważniejsze wartości teraz dla mnie.
Gdy skończę pisać artykuły o chorobach charakteru to zaprezentuję kilkadziesiąt pozytywnych postaw. Co ciekawe – cecha “normalność” kalibruje się na 300. Czyli niezwykle wysoko.

Nie podobają mi się tacy typu tzw. macho i takich sprośnych co na siłę przyklejają się aby tylko zaliczyć.
Wiec sama jesteś normalna i zdrowa (w melioratywnym sensie).

Jesteś spójna i dlatego automatycznie odrzuca Cię to, co niespójne.
Ty jesteś na poziomie dawania światu (i sobie) tego co pozytywne. Powiedzmy – świecenia. Bo już odkryłaś swoje wewnętrzne źródło.
I też pragniesz mężczyzny, który znalazł to źródło. Słowem – nie zabiera już, tylko daje. A jak dwie osoby sobie dają, to nie słabną, tylko cały czas wzrastają – świecą coraz bardziej.

Zaś tacy mężczyźni jak powiedziałaś są na dużo niższym poziomie – brania, udawania, manipulacji, grania, by wziąć to co uważają za dobre dla siebie i często bez uwzględnienia dobra drugiej osoby (Ciebie). Słowem – nie widzą światła w sobie (co najwyżej dumę) i wierzą, że jego źródła są zewnętrzne. Np. piękno. I ego oczarowane tym chce to zdobyć za wszelką cenę. Nadal duża większość mężczyzn na świecie (i w Polsce) jest na tym poziomie.

Dlatego mówi się – “zdobyć kobietę”. Dla mnie to określenie jest po prostu głupie.
Oczywiście rozumiem, że w świecie zwierzęcym, w którym wierzymy, że wszelkie źródła są ograniczone i zewnętrzne, trzeba o nie walczyć. Ba! Ludzie się nawet o nie zabijają (wliczając o kobiety).

Ale czymś wg mnie zupełnie innym jest związek osób dojrzałych (dojrzalszych).
To wspólny cel przede wszystkim wewnętrzny. To, co na zewnątrz staje się drugoplanowe i tak naprawdę stanowi środek do osiągnięcia celu wewnętrznego.
To dwie osoby, które przyciąga do siebie coś zupełnie innego, niż pożądanie, oczarowanie, przywiązanie czy logiczne argumenty.

Dwie osoby spaja ze sobą to, co płynie między nimi – to, co te osoby dają od siebie bezwarunkowo. Niezależnie czy ktoś z nimi jest, czy nie i czy one są ze sobą, czy nie.
Kwiat nie przestaje być kwiatem i nie zaczyna pachnieć inaczej czy bardziej, bo ktoś go czuje. Słońce nie zaczyna świecić inaczej, bo się ktoś zaczął opalać.
Oczywiście wspaniałym jest, gdy ktoś inspiruje nas do wzrostu lub my kogoś inspirujemy, by rozkwitał. Często już sama ta gotowość jest tym, co może zespolić dwie osoby.
Przyroda jest świadoma nas. I sprawia jej przyjemność, że ją doceniamy i zachwycamy się np. śpiewem ptaków, zapachem kwiatów czy zielenią trawy i drzew. Trawa i ziemia uwielbiają, gdy zdejmujemy buty i boso chodzimy oddając jej to, co negatywne.

Niestety większość ludzi trzyma przy sobie albo strach przed samotnością, albo pożądanie, które zamieniło się na przywiązanie/przyzwyczajenie.

Są też związki współuzależnionych lub, w których jedna osoba jest współuzależniona. Czyli – jedna utrzymuje w sobie brak i cały czas bierze, a nawet oczekuje, że zostanie jej to dane.
I druga osoba daje bez końca. Cały czas słabnie, a druga wcale nie wzrasta. Bo poczucie braku to studnia bez dna.

Ja należę do Buddyjskiej Szkoły Zen Kwan Um w Warszawie. Jakbyś mógł sprawdzić kalibracje i poziomy buddyzmu była bym bardzo wdzięczna ;)
Oto kalibracja różnych gałęzi buddyzmu:
Mahayana – 960
Zen – 890
Hinayana – 890
Lotus Land – 740
Tantryczny – 515
Dzogchen Rinpoche (tradycja tybetańskiego buddyzmu) – 510
Tybetański – 490
Won – 405

Co ciekawe, kalibracja tej szkoły nie przekracza 500. Ale jest ponad 400. Więc bardzo przyzwoicie (jak na Polskę).
Nie wiem na ile dokładna jest ta kalibracja. Dobrze, by jeszcze ktoś potwierdził.
Jest to poziom Rozsądku, zgodnie z mapą świadomości:
https://swiadomoscpoprzezjedzenie.pl/wp-content/uploads/2018/01/Mapa_swiadomosci.jpg
I czuję, że jesteś w tym bardzo spójna. Jest ona bardzo dobra dla Ciebie. Ciebie też wykalibrowałem ale nie będę się tym dzielił publicznie.
Oczywiście najpierw sprawdziłem czy mogę!

Podam Ci może najważniejsze lekcje Buddy którymi się kieruję w życiu:
1. Źródłem cierpienia jest przywiązanie
Zgadza się.
A co to jest przywiązanie? Jaka jest jego natura? Dlaczego powstaje? Co/kto się przywiązuje?

Przywiązanie jest także jedną głównych blokad wzrostu świadomości.
Można przywiązać się do radości i gdy przyjdzie dzień na uwolnienie gniewu czy smutku, to będziemy cierpieć, bo nie będziemy chcieli do tego dopuścić i odpuścić – “stracić” – radości.

Ja początkowo ludziom tłumaczę, że jest jedno źródło cierpienia – opór.
Tak naprawdę opór stawiany bólowi, bo ból w życiu jest nieunikniony w pewnych sytuacjach. Np. właśnie podczas “straty przywiązania”.
Jeśli się przywiązaliśmy do kogoś/czegoś, to strata tego wiązać się będzie z bólem ale niekoniecznie z cierpieniem. Cierpieć będziemy, gdy zaczniemy się opierać bólowi.

Jako, że większość ludzi, jeśli nie wszyscy, są do czegoś przywiązani, to wg mnie w dzisiejszych czasach warto spojrzeć na to z dwóch stron – jeśli się nie przywiążemy, to unikniemy bólu i cierpienia.
Ale jeśli już się przywiązaliśmy, to nie unikniemy bólu ale możemy uniknąć cierpienia.

Czym jest przywiązanie? Energią. Oddajemy czemuś energię, co chcemy zatrzymać w swoim życiu. I zazwyczaj postrzegamy to jako zewnętrzne źródło braku, który odczuwamy/w który wierzymy/który utrzymujemy. Dlatego strata tego boli. Bo to tak jakbyśmy czuli, że “odrywa się” od nas nasza własna energia.

Ale ból to zawsze znak, że należy zwrócić się do swojego wnętrza.

2. Podziały istnieją tylko w naszych głowach
Bardzo szerokie zagadnienie. Ale oczywiście prawdziwe.

Choćby z prostego faktu, gdy spojrzymy na termometr, widzimy tam podziałkę temperatury. Ale przecież nic takiego nie istnieje! W rzeczywistości nie ma 5 stopni czy 50-ciu.
Temperatura ma gradient – poziomy – ale tych poziomów nie można przecież opisać. Bo są nieskończenie małe. Tak jak w matematyce – nie istnieje punkt. Nie ma czegoś takiego jak punkt.
Tak jak nie można wziąć odcinka czasu i nazwać go chwilą. Bo “chwila” nie istnieje.

Każda próba takiego nazywania to po prostu mentalna projekcja. Coś sztucznego, nie mającego zaczepienia w rzeczywistości.

Naturalnie to zdanie też można odnieść do religii, koloru skóry, płci, etc.
Ciekawe, prawda? Skoro podział płci jest tylko w naszej głowie, to oznacza, że wszystkie wartości, których pożądamy w innych też już są w nas! Energia też.
Dlaczego więc mamy taką, a nie inną płeć? Dlaczego istnieją dwie?

Nie wiem :)
Ale wiem że łatwiej jest ogolić się widząc swoje odbicie w lustrze.
Wiem, że często łatwiej jest dać coś pozytywnego drugiej osobie, niż sobie.
Wiem, że gdyby nie pragnienie czegoś w świecie, to nie wyszedłbym z własnej apatii lata temu.

Dlatego ten podział ma bardzo pomocną rolę w rozwoju na tej planecie. Oczywistym jest jego rola w świecie typowo zwierzęcym, bez duchowej perspektywy.
Ale, jak wszystko, znaczenie jest dużo, dużo, dużo szersze i głębsze.

3. Spokój i szczęście wymagają dyscypliny
Zgadza się!

Nikt nie osiągnie tych niezwykle wysokich stanów tylko wiedząc czy czytając o nich.
Już w 3 Module mojego Programu przedstawiam medytację. I ludzie po pół roku medytacji, którym w kółko tłukę, że nie oni myślą, nadal powtarzają te same iluzje i nadal podlegają umysłowi.
Bez codziennej, cierpliwej dyscypliny nic z tego nie będzie.

Poza tym – tak o swoje wnętrze, jak o swoją pracę, relację, a nawet ogród czy samochód trzeba dbać, by rozwijały się razem z nami.
Należy wkładać w to w zdrowy sposób wysiłek – inwestować pozytywną energię. DAWAĆ od siebie.

4. Nie zwalczysz nienawiści nienawiścią
100% prawdy.
I coś, czego nie rozumie szczególnie “świat męski”, który od zawsze programowany był, by walczyć. Ze złem, z niewiernymi, etc. Z czym popadnie.
I jak się to zabije, to wygraliśmy – odnieśliśmy sukces.
Ale dzisiejszy świat pokazuje nam, że ta krótkowzroczność była i zawsze będzie bardzo złudna.
Wszystko z czym ludzkość walczyła nadal istnieje i jest tego coraz więcej.

Dr Hawkins napisał to co poniższe:
“Gniew nie uwalnia nas, lecz wiąże. Łączy nas z drugą osobą i trzyma w naszych życiowych schematach. Zostajemy więc uwięzieni w tych negatywnych wzorcach, dopóki nie uwolnimy energii gniewu i jej małych korzyści, np. oburzenia wynikającego z przekonania o tym, że to my mamy rację, czucia się źle oraz pragnienia zemsty.
Nie musi być to jedna i ta sama osoba w naszym życiu. Jeśli nie ona, pojawią się inne, które będą reprezentować tę samą jakość wyzwalając w nas gniew i urazę. To będzie trwało, dopóki nie uporamy się ze swoją ukrytą złością.
Wówczas z naszego życia nagle znikną osoby reprezentujące tę jakość.”

I jest to prawda! Dla mnie cały czas niezwykle cenna. Bez tej mądrości możliwe, że pogrążyłbym się w gniewie i nienawiści. Bo wobec sytuacji, w których jestem/czuję się bezsilny, gniew wydaje się usprawiedliwiony. Wzmacnia. Dodaje energii. I przedstawia proste rozwiązanie – pokonaj/zabij/zaatakuj.

Ale to pozorne. Gniew jest pożyteczny tylko wobec niższych od niego emocji. Ale wobec rezultatów wyższych jak rozwój duchowy, gniew jest taki jak napisał dr Hawkins.
Niemniej jeśli w nas zalega, to trzeba nauczyć się z nim mierzyć. Zresztą czasem warknąć w świecie nie zaszkodzi ;)

5. Nie polegaj na doktrynach
Bardzo ciekawa mądrość.

Należy zdać sobie sprawę, że WSZYSTKO na tym świecie jest subiektywne.
Więc nawet najlepsza rada nie musi być najlepsza DLA NAS. Albo może być dobra do pewnego lub od pewnego momentu.
Nawet przedsiębiorcy uczący innych mówią – “Nie musisz mi wierzyć na słowo/nie wierz mi ALE PRZETESTUJ TO SAM. Sam tego doświadcz”.

Poza tym to mądrość ponadczasowa. Bo nie wiemy co zostało zaburzone, zniekształcone przez lata z nauk Awatarów.
Nie wiemy czy dzisiejsza doktryna ma cokolwiek wspólnego z informacją daną ludzkości przez Awatara, np. Buddę.
Zaburzenia/przekłamania/zmiany były nieuniknione.
Lubię ludziom mówić, by pobawili się w głuchy telefon i sprawdzili jak 10 osób, które nie chcą zmienić zdania, zmienią je w minutę przekazując je sobie.
A co dopiero mądrość, której KONTEKST musi zostać właściwie przekazany? Nie było więc szans, by wiedza została przekazana bez modyfikacji przez tysiące lat.

Zapis w księdze sprzed 4000 lat oczywiście nadal ma ten sam przekaz ale jego wdrożenie może się diametralnie różnić po tak długim czasie.

Ostatnio jadąc metrem w Warszawie starałem się po prostu być. I gdzie nie spoczął mój wzrok było coś, co próbowało złapać moją uwagę – a to reklama, a to zmieniający się obraz, a to jakiś napis programujący przekonanie, a to człowiek, który przegląda telefon i karmi się setkami informacji…

Ten świat różni się bardziej, niż nam się zdaje od tego jaki był niegdyś.

A to tylko jedna i to powierzchownie przedstawiona perspektywa.

Drugą jest to, że jesteśmy na tej planecie, by wzrastać. Doktryna może więc pomóc nam do pewnego momentu, a potem stać się poważnym obciążeniem i ograniczeniem. O ile w ogóle była pozytywna!
Przykładowo zdrowy rozsądek jest niesamowicie istotny do pewnego momentu wzrostu, a potem staje się wręcz absurdalny. Oczywiście na poziomie Rozsądku jest może 2-3% ludzi, a ponad nim dużo, dużo mniej.
No ale ostatecznie kiedyś wszyscy wzrosną na ten poziom.

Budda powiedział, by “nosić ten świat jak wierzchnie ubranie”. Czyli być gotowym je zrzucić, gdy przestanie spełniać swoją rolę.
Nikt nie będzie przecież siedział w wełnianym swetrze w lato. Ani nikt nie będzie siedział w t-shircie w zimę. Ubrania zmieniamy w zależności od warunków zewnętrznych.
To samo z informacjami, doktrynami. Gdy zmieni się nam paradygmat życia automatycznie zmieni się bardzo dużo.

Wiele osób, którzy dokonali dużego skoku potrzebowali nieraz nawet kilku lat, by uporządkować swoje życie.
Gdyby dalej próbowali się kierować tym, czym do tej pory, cierpieliby.

6. Karma to prawo przyczyny i skutku
Tu się nie zgodzę.
A przynajmniej tego zdania nie można po prostu wypowiedzieć bez jasno i klarownie opisanego kontekstu.

Przyczyna i skutek kalibruje się w okolicach 460. Więc jest to poziom Rozsądku. Ale poziom Rozsądku to nie jest przedsionek dojrzałej duchowości.
Nic nie powoduje nic innego. Nie ma przyczyn odmiennych od wewnętrznych.

Jedyne zdanie bez podania kontekstu, które mi rezonuje w 100%, to – “Karma to Ty i Twoje życie”.
Więc do pewnego etapu rozwoju jak najbardziej karma będzie dla nas przyczyną i skutkiem. Można to nazwać konsekwencjami.
Ale czego? Tego, co wybraliśmy i kim się staliśmy.

Przyczyna i skutek nie istnieją. To iluzja, której nierozpoznanie jest jedną z największych blokad na drodze rozwoju duchowego większości ludzi – drogi do Boga.
Nie ma przyczyny i skutku. I tego nie zrozumie człowiek, który niewłaściwie postrzega Rzeczywistość – Boga.

Nie ma przyczyny i skutku. Wszystko odbywa się w tzw. polach atraktorowych.
W tym artykule przedstawiam króciutko jak na to patrzę:
http://wolnoscodporno.pl/Blog/2019/08/Swiadomosc-Kontekst-Sub-5/

Jeśli medytowałaś już długi czas i mówisz o stanach Samadhi to powinnaś, jak to określić hmmm – obserwować. “BYĆ” obserwatorką.

Słowem – być świadomą ale nie uczestniczką. Tak jakbyś była polem, w którym wydarzają się te sytuacje. Czyli “jesteś” gdzieś w tym polu.
Gdzie? Tak, gdzie sama się umieściłaś – jaki ładunek w sobie wybrałaś. To chyba w buddyzmie mówi się, że piekło, a niebo oddziela linia grubości nici.
To 100% prawdy. Oj tak. Czasem więc niewielki błąd w interpretacji, w postrzeganym kontekście może spowodować, że zaczniemy cierpieć.

W pierwszym punkcie napisałaś, że źródłem cierpienia jest przywiązanie. Czyli zdajesz sobie sprawę, że doświadczenia i ich jakości są rezultatami tego na jakim poziomie my się stawiamy wobec tych doświadczeń. W tym artykule opisywałem stany od samego początku – najniższego poziomu świadomości, do stanów wysokich:
http://wolnoscodporno.pl/Blog/2019/08/swiadomosc-kontekst-sub-2/

Dlatego nie może istnieć przyczyna i skutek.
O tym też stara się nauczyć na Budda w tych słowach:
Zaś moje ulubione słowa Buddy:
“Gdybyśmy mogli zrozumieć cud pojedynczego kwiata, zrozumielibyśmy cały Wszechświat.”
Bo rzeczywistością jest to, że ani woda, ani promienie słoneczne, ani ziemia nie powodują, że kwiat wzrasta.
Nie są one przyczyną wzrostu żadnego kwiatu jak i wzrost kwiatu nie jest tego skutkiem.

Przyczyna i skutek są w kwiecie – w jego naturze.
Gdy warunki są sprzyjające, kwiat zrealizuje swój potencjał.

To dzieje się samo. Nie wpływa na to świat zewnętrzny. Ale przy sprzyjających warunkach realizuje się potencjał kogoś/czegoś.
Karma kwiatu to kwiat.
Twoja karma to Ty.
Moja karma to ja.
Karma wszechświata to wszystko od początku istnienia. Perfekcyjna harmonia tego co było, jest i będzie.

“Lepsze niż tysiąc pustych słów, jest jedno słowo, które przynosi pokój.”
Zmusiłem się, by napisać to zdanie – to prawda.
Czułem pokój. Ale absurdalne wydawało się wyjść z niego, by cokolwiek napisać :D

“Ucisz wściekłego człowieka miłością.
Ale co to jest miłość?
Miłość to wg mnie najbardziej niezrozumiane słowo na tej planecie.

Ucisz człowieka ze złymi intencjami życzliwością. Ucisz skąpca hojnością.
Hmm, czytam te zdania i wydają mi się dość naiwne.

Człowieka bez intencji wzrostu, odpuszczenia negatywności nigdy nie “uciszymy”.
Wiem to też po sobie. Żadna ilość seksu nigdy nie była dla mnie kiedyś wystarczająca. Godzina, dwie, trzy DZIENNIE – mało. Nigdy nie byłem zaspokojony. Nigdy nie odczuwałem spokoju. Nigdy nie odczuwałem swojej wartości, prawdziwej radości.

Żadna ilość gniewu też niczego nie załatwiła.

Dawanie pieniędzy biedakowi spowoduje, że biedak zatrzyma się na poziomie biedaka, bo zobaczy, że to działa. Więc będąc “hojnym” robimy mu krzywdę hamując jego rozwój.
Oczywiście wiem, że Budda nie był naiwny. Nie było mądrzejszej osoby od Buddy czy Jezusa na tej planecie.
Dlatego warto zastanowić się co Budda nazywał życzliwością, hojnością, miłością.

Ucisz kłamcę prawdą.”
Oj, tu też bym uważał.

Ty widzisz, że mówiąc innym, że jesteś buddystką nie uciszasz ich, a raczej rozjuszasz.
Jezusa ukrzyżowano za głoszenie prawdy.

Ludzie nie chcą słyszeć prawdy. Chcą słyszeć nawet kłamstwa ale by im się podobały.
Bo wierzą, że pokój ma źródło zewnętrzne.

Naturalnie rozsądek podpowiada mi, by temat podrążyć głębiej.
Nieraz prawda faktycznie zamyka jadaczkę. Szczególnie cała prawda, która boli, która ukazuje to, od czego uciekaliśmy, co wypieraliśmy.
Ale nie wiem o co dokładnie chodziło Buddzie.

“Jeśli cokolwiek jest warte robienia, rób to z całym swoim sercem.”
Tak.
A co jest/może być warte robienia?

Tak w Buddyzmie nie ma Boga i można nawet powiedzieć że jest filozofią a nie religią. Sposobem życia.
Zgadza się.
Ale wszystko tak naprawdę jest sposobem życia.
Wszystko ma pewną jakość – bliżej lub dalej od Boga lub zawiera w sobie więcej lub mniej światła, ma wyższą lub niższą temperaturę.

Buddyzm wg mnie dlatego jest wspaniały, bo ludzie uczą się dojrzałości i samodzielności.
Zostawiają świat i skupiają się na sobie. I jeśli uczestniczą w świecie to już dojrzale – akceptująco, kochająco, spokojnie.
Nie próbują go zmieniać. I paradoksalnie to go zmienia :)

Jesteśmy na tej planecie, by się uczyć podstaw i przerabiać swoje obciążenia, które nagromadziliśmy przez niedojrzałe życie i niemądre wybory.

Ta planeta to duchowa szkoła. I mamy się tu m.in. uczyć. A nie trzymać doktryn, dawać na tacę i liczyć, że bozia wynagrodzi poświęcenie. To głupota.
A buddyzm nie jest głupi. Na szczęście nie został zniekształcony jak chrześcijaństwo.

Wiele osób nawet nie zdaje sobie sprawy, że “góra” wzrostu, rozkwitu ludzkiej istoty wiedze przez spokój, radość, miłość.
Sądzą, że przez siłę, zmaganie, a nawet cierpienie!

I tylko doświadczając jednego i drugiego możemy sami dojść do siebie co nas interesuje – i wybrać to.
Dopóki sami nie doświadczymy czym jest cierpienie, możemy je nawet niewinnie sprowadzać na innych!
Z drugiej strony – wiele osób nie wybiera ani spokoju, ani radości, ani miłości, bo nigdy ich nie zaznali. Więc szukają ich w świecie wierząc, że są w świecie. Niestety ale dzisiejszy świat jest taki, że trudno to nawet w nim dostrzec. Bo cały czas jesteśmy programowani negatywnościami.
Dlatego ludzie nie dążą do pokoju. Wierzą w siłę, w zmaganie, poświęcanie się. I to też wynika z niewinności ludzkiej natury.

Prawdziwy spokój własnie daje mi medytacja oraz joga jestem też wegetarianką.
Pamiętaj o suplementacji! Szczególnie żelaza i witamin B6 i B12.
Dopóki nie poukładasz swojej energetyki w 100%, niezbędne składniki trzeba dostarczać z zewnątrz.

Ja też jestem wegetarianinem. I to nie był mój logiczny wybór.
Pewnego dnia zniknęła kompletnie potrzeba jedzenia mięsa – odbierania życia, bym samemu mógł przeżyć.
Nie zrobiłem tego ze współczucia dla zwierząt tylko z kompletnego demontażu iluzji, że muszę jeść mięso. To stało się samo, gdy się rozwijałem. Z dnia na dzień.

Jeśli jednak wybrałaś wegetarianizm logicznie lub przez niechęć do cierpienia zwierząt, suplementuj się. Energia duchowa może jeszcze nie być na tyle wysoka, by zajmowała się wszystkim w organizmie.

Medytuję już bardzo dłuuuugo i wchodzę w głębsze stany świadomości tzw. Samadhi. Potrafię nawet medytować chodząc ;)
To mnie zastanawia.
W tak wysokim stanie brak przyczyny i skutku powinien być dość oczywisty. Bo widać wtedy, że wszystko wydarza się samo. Nic nie powoduje nic innego.

Podobam się facetom. Uwierz mi gdybyś mnie zobaczył nie mógłbyś odpędzić wzroku ode mnie na długo ;)
Zapewne tak by było :)

I jak się z tym czujesz?
Czy Twoje piękno jest dla Ciebie zaletą, czy na razie sprawia więcej kłopotów? :)

Wierzę, że piękno fizyczne to też odpowiedzialność. Powinniśmy zdawać sobie sprawę jak wpływa/jak może wpływać na innych.
Jesteśmy za nie odpowiedzialni. Rozsądek podpowiada, że człowiek zaprogramowany brzydotą lub zaprogramowany, że piękno to tylko XYZ, może zareagować negatywnie na to, co piękne i pozytywne.
Może zazdrościć, nienawidzić, może nawet zaatakować, bo poczuje niesprawiedliwość – że on/ona taki/a brzydki/a, a Ty taka piękna.
Nie mówię tego, by Cię straszyć. Tylko ukazać nową perspektywę.

Czy zastanawiałaś się kiedyś po co istnieje piękno i dlaczego akurat Ty masz piękne ciało? :)

Usłyszałem kiedyś bardzo interesujący cytat – “Piękno potrzebuje świadka”.
Bo samo “piękno” (tak jak to powszechnie się określa) nic nie znaczy. Gdybyś była sama na świecie lub wszystkie kobiety były takie jak Ty, to nikt nie nazwałby nikogo piękną, prawda?
Każdy czułby się fantastycznie i nie uzależniał swojej wartości od wyglądu.

Dlatego piękno to też sprawa zupełnie subiektywna. To nadana wartość.
Prawdziwe piękno to coś w 100% wewnętrznego. Bo pięknym jest przewrócony kosz na śmieci i leżący obok zdechły szczur.
Tylko programowanie każe nam to nazywać brzydkim. Przypominam słowa Buddy – “Podziały są tylko w naszej głowie”.

Tym samym – dlaczego piękno potrzebuje świadka? Bo świadek widzi wewnątrz. Widzi Boga. I to odbija “pięknej osobie”. “Czuć się piękną/pięknym” to odczuwanie wysokiego stanu duchowego, który projektujemy na fizyczność.

Ale mężczyźni patrzą tylko na moje ciało nie widzą mojego wnętrza, mojej inteligencji, życzliwości.
Zgadza się.
I to normalne na ich poziomie.
Wiele kobiet nie widzi również piękna w mężczyznach.

Natomiast to, co mówiłem o odpowiedzialności za piękno fizyczne – rozsądek podpowiada, że mężczyźni będą Cię (go – piękna, ciała) pożądać.
To spodziewane, najzupełniej normalne i prawdę mówiąc – bardzo miłe! Ale może stać się kłopotliwe. A nawet denerwujące.

Energia seksualna, którą kobiece piękno (kobieca energia) pobudza w mężczyźnie zablokuje się na pierwszej blokadzie.
Niestety większość mężczyzn ma już blokady w pierwszych czakrach – czyli odnośnie przeżycia, własnej seksualności, wartości, działania, etc.
Też jeszcze mam w tych obszarach blokady, rany i ból.

Niemniej im piękniejsza kobieta, tym silniejsze oczarowanie, że seks zabierze ból, pustkę.
Reszta przestaje być ważna. Ważna staje się wyłącznie ucieczka od bólu.

Mówię to, by pomóc Ci spojrzeć na to troszkę inaczej – przez współczucie dla tych facetów. Nie traktowanie ich jako gorszych, tylko zrozumienie, że nie potrafią sobie jeszcze poradzić z własnym bólem. Nie są na to gotowi. Są tak samo piękni i wartościowi jak najpiękniejszy i najbardziej wartościowy człowiek na tej planecie ale jeszcze swoje Słońce przesłaniają chmurami bólu i oczarowań.

Pozwól im podziwiać Twoje piękno. Ciesz się tym. Dawaj im swoją miłość w postaci energii – zrozumienia, współczucia, akceptacji.
My tego potrzebujemy tak samo silnie jak kobiety. Pisząc to napływają mi łzy do oczu. To dla mnie wydaje się najzupełniej normalne – takie postępowanie.
Ale wiem, że potrafi być trudne, bo aby poczuć miłość czasem ujawni się gniew, czasem żal, czasem ból, czasem wszystko naraz. By mogło zostać zaakceptowane, pokochane, wybaczone sobie i innym.

Jeśli sobie tego nie damy, nie damy nikomu innemu. Bo podziały są tylko w naszej głowie.

Nie mówię tego, by Cię “wysłać na jakąś misję kochania na siłę pogubionych mężczyzn”. Tylko gdyby w przyszłości doszło do podobnej sytuacji, to warto rozważyć ją z nowej perspektywy.

A w bliższej znajomości jak już powiedziałam Ci odpędza ich mój sposób życia i to że jestem Buddystką.
Boją się.

Zastanów się – co by było, gdybyś żyła z kimś, kto cały czas wyciąga z Ciebie gniew?
Twoje piękno wyciąga z facetów nie tylko pożądanie ale też niższe od niego jakości jak wstyd, winę, opór, żal, strach.

I umysł od razu szuka pretekstu, by te emocje na coś przerzucić. Mówisz im “jestem buddystką”, a w ich umysłach od razu pojawia się – “Acha! Wiedziałem, że Z NIĄ coś nie gra! To ONA jest dziwna!” Ale to projekcja tego, co sami w sobie czują. Stety/niestety energia seksualna, pożądanie “przepychają” kanał energetyczny człowieka i wychodzi z niego wszystko, co w nim zalega.

A to jest dla mnie najważniejsze kierowanie się naukami Buddy. Byłam wychowywana na katoliczkę ale szybko opuściłam na zawsze tą religię źle na mnie działała i wpędzała w depresję. Od kiedy odkryłam Buddyzm moje życie zmieniło się nie do poznania :) Jakbym zerwała kajdany marności.
Bo Jedyna Droga, którą była religia chrześcijańska na początku, w 1 wieku (kalibracja podobna do Buddyzmu – 980) spadła drastycznie przez 2000 lat.
I dzisiaj jest w niej więcej winy i strachu, niż czegokolwiek innego.

Ty już w momencie narodzin byłaś na wysokim poziomie. Dlatego nie czułaś tej religii.
To, że Ty byłaś wyżej nie oznacza nic odnośnie Twoich rodziców. Czasami dzieci na ogromnie wysokim poziomie rodzą się w rodzinach na niezwykle niskim.

Tym bardziej chrześcijaństwo uwzięło się strasznie na seksualność i nawet kobiety.
To prawdę mówiąc religia bardziej dla mężczyzn. Nie ma w niej wiele miejsca dla kobiet. Żadna z praktyk nie jest typowo kobieca lub zdrowa dla energii kobiecej. Nie ma nawet jednej praktyki na ciało, na zdrowie, na energię, na miesiączkę, na zmniejszenie bólu. Co kobietom zostaje? Odludzie w zakonie? Naturalnie można tam doznać oświecenia ale kierowanie się wytycznymi religijnymi raczej w tym nie pomoże.

Nie dziwne, że jest Ci o niebo (hehe) lepiej w buddyzmie.

Nie wiem czy wiesz ale Budda Siakjamuni miał swoje inkarnację na Ziemi i żył w pałacu którego opuścił w poszukiwania prawdy życia. Nauczał Dharmy ludzi i dostąpił oświecenia. Który jest celem każdego buddysty. Oświecenie i uwolnienie od przywiązań.
Pamiętaj, że sam buddyzm może stać się przywiązaniem :)

Warto też mieć na uwadze, że – jak sama mówiłaś – buddyzm to bardziej styl życia. Czyli wcale nie trzeba być buddystą, by żyć w ten sposób, prawda?
Umysł lubi uporządkowaną wiedzę. Dlatego powstały religie. Żaden Awatar nie zasłożył religii. Oni nie chcieli wyznawców. Ludzie sami za Nimi chodzili, przychodzili do Nich, itd.
Spisywali Ich słowa.
Ale przecież np. uczciwe, spokojne, radosne, pełne miłości życie nie jest “zarezerwowane” dla wyznawców buddyzmu. Taka jakość życia staje się normalna na pewnym poziomie świadomości.
Albo robimy wszystko, by ją osiągnąć i przywrócić, gdy spadliśmy.

Więc tak naprawdę nie zależy Ci na mężczyźnie akceptującym buddyzm, tylko na mężczyźnie, który przejawia te jakości – żyje w taki sposób.
Akceptacja buddyzmu to wtedy coś najzupełniej normalnego.

Wiem, że Budda był człowiekiem majętnym. Wiem też, że miał wiele inkarnacji na Ziemi. Do Oświecenia z tego co pamiętam dotarł troszkę przez frustrację, bo wyczerpał wszystkie opcje, siadł pod drzewem, powiedział sobie “Pier***ę to wszystko!” i bum! ;D
Jezus natomiast miał tylko jedną fizyczną inkarnację. Można rzec, że już przyszedł Oświecony.
Dlatego Budda nauczał o inkarnacjach i karmie, a Jezus można rzec, że o tym samym ale z nieco innej perspektywy.
Budda mówił o drodze do Oświecenia. Zaś Jezus o drodze do Zbawienia. Natomiast Zbawienie jest “po drodze” do Oświecenia :D

Zgadłeś Piotrku najwięcej problemów mam z emocją gniewu i też wstydu . Kompletnie nie wiem jak właściwie z nim postępować i wykorzystywać. Proszę Ciebie Piotrze Słońce czy mógłbyś mi pomóc?
Sądzę, że tak! Na wiele sposobów.
Tzn. jeśli to będzie dla Ciebie odpowiednie to się wydarzy w perfekcyjnej formie i w perfekcyjny sposób.

Na razie nie wiem co byłoby najlepsze dla Ciebie.
Co chciałabyś, aby było efektem końcowym? Jak chciałabyś żyć?

Wiem że ta emocja może stać niszcząca i wpakować w tarapaty.
Nie sama emocja.
Tylko nasze decyzje podjęte na jej podstawie.

To ogromna różnica. Emocja sama z siebie nic nie robi.
“Zło”, które może się stać, stać może się wyłącznie przez nasz wybór. Decyzję. Intencję.

Zauważ, że żyjemy w świecie, w którym człowieka zranisz czy obrazisz dosłownie wszystkim – milczeniem, rozmową, śmiechem, smutkiem, pięknem, brzydotą.
Ja kiedyś obraziłem kobietę przepuszczając ją w drzwiach! Bo tak zinterpretowała to, co zrobiłem. Sądziła, że traktowałem ją jako słabszą, gorszą – że bez mojej łaski sobie nie poradzi. A ja zrobiłem to z szacunku dla kobiecości, którą reprezentowała.

Spokojem doprowadzałem ludzi do białej gorączki. Gniewem doprowadzałem do żalu i wycofania.
Nie przewidzisz kto jak zareaguje.

Wiedz jaki dar otrzymałaś – jaki sama sobie podarowałaś – weszłaś na ścieżkę pozytywności.
Coś, czego większość ludzi w historii ludzkości nie zrobiła nigdy.
Ludzkość nie ma kompasu. Naprawdę nie potrafi odróżnić pozytywności od negatywności.

Twoje oświecenie jest pewne, bo zaczęłaś go szukać. Zaczęłaś?
To najrzadsza rzecz na tej planecie. Budda mówił o tym – “To niezwykle rzadkie urodzić się człowiekiem, jeszcze rzadsze usłyszeć o oświeceniu, a najrzadsze jest do niego dążyć”.

Jedyne co możesz więc zrobić to opóźnić ten moment ale już go nie “ominiesz”.
Twoja intencja Cię poprowadzi. Jest najważniejsza.

Bo możesz wyrazić gniew, by kogoś zranić, a możesz gniew wyrazić by komuś pomóc! Krzyknąć na kogoś, że niszczy siebie, innych, że robi krzywdę.
Kogoś może to przebudzić. Ale nie oczekujmy tego. Zostawmy to Bogu.

Bóg to rzeczywistość. Może to być dla Ciebie za dużo na ten moment, by to przyswoić.
Świadomość, że “jest” (z braku lepszego określenia) – niezwykle pomaga świadomość, że możemy powierzyć Mu swoje troski i skupić się na intencji, na tym co potrafimy zrobić najlepiej.
Np. wyrazić gniew, wykrzyczeć urazy, itd.

Jesteś piękną kobietą, inteligentną, czułą, szukasz dojrzałego mężczyzny, praktykujesz dojrzałą drogę duchową, jesteś na tyle świadoma, że potrafisz odróżnić “zimno” od “ciepła”, dążysz do oświecenia.
A jednak i na tej drodze są problemy. Bo od tego jest ta planeta.
WSZYSTKO czego doświadczasz to lekcje dla Ciebie. Bo karma to Ty i Twoje życie. A więc m.in. to jak je postrzegasz, jak je interpretujesz. Tu też są do uczynienia korekty.
Także w tym jak postrzegasz i interpretujesz sam gniew.

Moja przyjaciółka nieraz w mojej obecności wyrażała gniew. Nieraz wściekłość odnośnie męskości. Wściekłość wszystkich kobiet. Pod nim był żal. Poczucie osamotnienia.
Nie raniła mnie tym, nie mogła. Bo byłem w stanie akceptacji, miłości. Po tym czuła ogromną ulgę.
Ale w tym były także jej osobiste lekcje. Temat wracał, a ja już nie czułem, by być w tym polu.

Z kolei inna kobieta, która do mnie napisała odczuwała m.in. ogromne przyciąganie do mnie i pożądanie. Ja również do niej. Nigdy się tak nie czułem, a nawet się nie spotkaliśmy. Nawet nie rozmawialiśmy przez telefon. Ona była z Wrocławia, a ja z Warszawy. To był kosmos co się działo między nami bez dotyku, bez nawet spotkania. Ta energia… były sytuacje, że czułem takie pożądanie, że jakby weszła to mieszkania, to bym zniszczył w nim wszystkie meble i musiał odkupić jej ciuchy ;)

Przez pewien czas naprawdę oboje byliśmy przekonani, że jesteśmy tzw. Bliźniaczymi Płomieniami – dwiema cząstkami jednej Duszy w dwóch ciałach.
Umysły szalały. Z niej i ze mnie wychodził przeróżne emocje. Ból. Strach. Ona aż mdlała z różnych emocji. U mnie też nie było zaciekawie.

Pracowaliśmy nad tym oboje przez ponad tydzień. Spotkaliśmy się w końcu w stanie spokoju, akceptacji. Niesamowite spotkanie.
Nie byliśmy Płomieniami.

Zawsze gdy ktoś mnie zdenerwował lub zdenerwuję to czuję wzrastająca złość i chęć przelania jej na tą osobę co mnie uraziła lub specjalnie mnie chciała obrazić ale automatycznie hamuję się bo pojawia się obawa że skrzywdzę tą osobę słowami lub dojdzie do eskalacji i konfliktu i wycofuję się milcząc.Nie chcę niczyjej krzywdy.
Na pewno nie pomogę Ci w krótkim komentarzu. Ale kilka uwag.

Nikt Cię nie denerwuje. Nikt nie ma takiej mocy.
Są tylko 3 sytuacje:
1. Inni wyciągają już tkwiący w Tobie gniew.
2. Twoje podejście – postawa/nastawienie/interpretacja tego, co się dzieje powoduje powstanie w Tobie gniewu.
3. Gniewem reagujesz, by przykryć to, co się kryje pod nim – strach, bezsilność, żal, ból. Więc to tak naprawdę odnosi się do dwóch pierwszych punktów tylko w odniesieniu do Twojego wnętrza.

Rozumiem co mówisz jednak odnieść się do tego poprzez słowo pisane jest niezwykle trudne i pewnie napisałbym ogrom tekstu i byłoby to bez sensu.

Kapkę wstydu czuję w dużej grupie obcych ludzi i gdy przemawiam na wystąpieniach przed ludźmi. To już mam od czasów szkoły gdy przed tablicą lub klasą się wypowiadało. Pojawiają się takie rumieńce a ja się uśmiecham bez słowa.
Kapka wstydu jest normana i zdrowa.
Wstyd zawsze dotyczy postrzegania siebie w jakimś negatywnym odcieniu.

Mam też trochę problemy z własną seksualnością wiem że to brzmi nieprawdopodobnie jak piękna seksowna dziewczyna może mieć ale ja mam.
Nie uważam tego za dziwne.

Seksualność to jest coś, co badamy w sobie. W różnych formach. Nie tylko przez seks z innymi ludźmi czy sami ze sobą.
To badanie nas samych – ekspresji Boga, którą jesteśmy. A każdy jest unikalny. Nie ma dwójki takich samych ludzi.

Tym samym to problem nie tyle z seksualnością samą w sobie (ale może też jej dotyczyć), tylko w ekspresji siebie w całym swoim życiu/poprzez swoje życie.
Małym dowodem na to jest to, że miałaś problemy z przemawianiem na wystąpieniach.

Co do samej seksualności-seksualności. Bez praktyki trudno jest mieć jakiekolwiek doświadczenie czy pewność siebie w tym obszarze.

Nawet gdybyś nie została zaprogramowana żadną negatywnością no to mogłabyś co najwyżej coś wiedzieć na temat seksualności.
Ale “wiedzieć”, a “być” to dwa zupełnie różne światy.

Więc nawet seksowna i piękna dziewczyna musi tego doświadczyć.

Przy czym wiele osób sądzi, że samo to oznacza, że kobieta ma dużo seksu, no bo wystarczy, że pokaże na faceta palcem, a on już leci do niej. Raczej mało facetów by odmówiło.
A rzeczywistość jest zupełnie inna. Wiele pięknych kobiet wcale nie ma dużego doświadczenia, ani nawet pewności seksualnej.
I to zazwyczaj kobiety dojrzałe w świadomości.

Bo, jak mówiłem, Duch skupia się na wewnętrznym rozwoju, na odpuszczeniu przywiązań.
Tym samym i partner musiałby być odpowiedni. Dążący do rozwoju, wspomagający go.
Sam seks jest pozytywny – kalibruje się na 205. Więc o ile się do niego nie przywiążemy, to możemy się nim cieszyć, rozkoszować ile chcemy ale nie oczarowujmy się, że wzrośniemy poprzez niego w duchowości. To nasza intencja, to co dajemy z siebie prowadzi do wzrostu. Gotowość do poddania się. Nawet orgazmu nie będziemy mieli jeśli nie poddamy się energii i rozkoszy. Jeśli nie puścimy kontroli choć na trochę.

Więc jakość seksu ma bezpośrednie przełożenie na to jakimi osobami są kochankowie. Dla siebie nawzajem również.

To, co chcę przez to m.in. Ci powiedzieć to to, byś nie czuła się z tym źle. Nie jesteś z tym sama.

Może to się wzięło stąd że pochodzę z bardzo katolickiej “pruderyjnej” rodziny.
Powtórzę, że oni robili to, co umieli najlepiej na swoim poziomie świadomości i z własnym programowaniem.
Jeśli dostałaś od swojej rodziny coś negatywnego, to nie zrobili tego specjalnie.
Bo to ten sam mechanizm, co faceci reagujący negatywnie na to, że jesteś buddystką.

Nie lubię jak ktoś mnie dotyka czuję dreszczyk.
Bo wyraźnie czujesz energię.
Czujesz, że to dotyk, którego intencją jest wziąć, nie dać.

Moje rozumienie jest takie, że kobieta/kobiecość ODDAJE męskości to, co dał jej jako pierwszy.
Tym samym jeśli dostajesz brak, nie możesz nic oddać. Odczuwasz to jako niechęć, pustkę, odpychanie.

Nie chodzi więc o sam dotyk, tylko energię przekazywaną przez niego.
Jeśli pojawi się odpowiednia energia, wg mnie na pewno pokochasz dotyk.

Nie przepadam za sprośnymi dowcipami i wypowiedziami oraz przedmiotowym traktowaniu i gadaniu o seksie.
To również temat energii.
Ja potrafię opowiedzieć sprośny dowcip tak, że nikt się nie zaśmieje, a nawet wkurzy na mnie, a mogę go opowiedzieć tak, że wszyscy będa lali ze śmiechu :)

W Polsce temat seksu jest daleko za mamutami. Zapewne nie miałaś możliwości pogadać o tym swobodnie bez oceniania, bez ślinienia się, bez projekcji.

Biorąc pod uwagę, że zwiększenie świadomości wiąże się też ze zwiększeniem wrażliwości i czułości pod każdym względem, niczym dziwnym jest, że tak to odbierasz.

Sam pamiętam z przyjaciółką kiedyś jak mieliśmy dobry humor i wszedł temat seksu, który ją też bolał długi czas. Ale zaczęliśmy sobie żartować ze wszystkiego. Kląć jak szewc na różne tematy.
W innej energii to byłoby wręcz obraźliwe i głupie, brzydkie. A tu wyśmialiśmy się za wszystkie czasy. Można rzec, że “oczyszczaliśmy” z negatywności różne określenia związane z seksem. Śmiech bardzo pomagał. Bez energii radości to nie byłoby możliwe.

Próbowałam eksplorować swoją seksualność przez masturbację ale coś mnie odpychało przed tym jakieś takie obrzydzenie do seksu strach przed rozkoszami nieskończonymi które będę mogła sobie sprawić kiedy sama będę chciała.
Rozumiem Twoją obawę.
Też miałem okres, że sam eksplorowałem swoją seksualność na wiele sposobów.
I była całkowicie wystarczająca. Tak naprawdę było mi nawet lepiej, niż niegdyś w okresie, gdy seksu takiego typowo zwierzęcego miałem masę.
Ale rozumiem też dlaczego tego nie chcesz. Czuję, że dość istotne dla Ciebie jest doświadczanie tego życia z kimś. Nie samej.

W ogóle z łatwością wyczuwam intencje i energię innych ludzi zwłaszcza mężczyzn. Wyczuwam ich nastroje nastawienia i unikam tych o negatywnej energii, odpychają mnie. Czy to normalne?
Oczywiście!
Ale to normalne NA TYM POZIOMIE.
Na niższym nie jest traktowane jako normalne. Kiedyś takie kobiety nawet palono na stosie i nazywano wiedźmami, czarownicami, etc.

Ja też doskonale wyczuwam energię. Ma to swoje plusy i minusy.

Możesz być pewny że to co mi powiedziałeś sprawiło szeroki uśmiech na moich ustach. Cieszę się że doceniasz Buddę i mądrości wschodu :D
Nawet dla mojego typowego męskiego, logicznego umysłu to, co mówił Budda ma więcej, niż sens.
Tak, doceniam to i nie umiem chyba w pełni oddać tego na jak wielu poziomach to doceniam.

Przede wszystkim Awatarowie dali nam mapę. Bo jednym z warunków narodzin na tej planecie jest to, że rodzimy się bez kompasu.
Gdybyśmy jeszcze nie mieli mapy… wojny, mordy, gwałty, cierpienie, ból – to wszystko rezultaty życia bez mapy i kompasu.

Nie doceniam Jego nauk, bo mi są wygodne, tylko rozumiem je z paradygmatu roli tej planety w rozwoju duchowym i w ogóle czegoś, czego znaczenie zrozumiałem dość niedawno – właśnie rozwoju duchowego.

Na zachodzie i w innych krajach nikt nie ma problemu z Buddyzm i orientem. Zauważ że buddyzm jest chyba jedyną religią która nie konkuruje z innymi religiami nie walczy i siłą nie nawraca innych aby się tym kierowali jak to od setek lat bez przerwy robi katolicyzm, islam i judaizm i inne. Akceptujemy inne religie i zajmujemy się sobą.
Dlatego kalibruje się tak wysoko :)

A oni plują chcą za wszelką cenę jak najbardziej z obrzydzić z demonizować buddyzm atakują masowo w internecie.Nawet komentarzami w stronach o buddyzmie i filmami. Piszą fałszywe świadectwa ludzi którzy niby odeszli z Buddyzmu do katolicyzmu.Nie znam ani jednej takiej osoby, za to znam byłych katolików którzy wybrali Buddyzm. Tworzą fałszywy obraz, wmawiają go ludzią np. tu https://www.youtube.com/watch?v=mVNPuz377eY. Słabną, tracą wiernych i atakują innych bo u siebie nie widzą bałaganu.
Nie zajmuj się nimi.
Współczuj im, bo oni naprawdę szczerze wierzą, że postępują właściwie.
Że będąc negatywnym wobec czegoś, co uważają za niesłuszne, robią coś dobrego.

Nie potrafią odróżnić sufitu od podłogi.
Większość z nich nie robi tego specjalnie, bo są źli czy coś w tym stylu. Są nieświadomi, niewinni. Robią to, co uważają za słuszne ze swojego poziomu.
Zauważ, że Ty jesteś na poziomie, na którym to dostrzegasz. Oni naprawdę tego nie dostrzegają.

Ty żyjesz w zupełnie innym paradygmacie rzeczywistości.

Dostrzegasz błąd. Ale pytanie czy dostrzegasz błąd w swoim postrzeganiu błędu innych? :)
Ciekawe czy ja popełniłem jakiś błąd w tej percepcji błędu błędu :D

To co widzisz było zawsze, jest i będzie. Bo od tego jest ta planeta. By popełniać tu błędy. Możemy to robić.
Jesteś darem dla świata, bo dostrzegłaś to, czego nie widzi ponad 80% ludzkości i możliwe, że jeszcze nie zobaczy przez setki lat.
A Ty już jesteś ponad tym i zmierzasz coraz wyżej.
Dla tych ludzi miej współczucie, nic innego.

Naturę świadomości najpiękniej widać i najłatwiej dostrzec w dzieciach. Nie tylko w ludzkich. Zobacz to zdjęcie:
https://imgur.com/gallery/29UywKt
Widzimy tu wszystko – miłość i niewinność.
Nikt nigdy tego nie stracił.
Największy bandzior, gwałciciel, terrorysta czy pedofil robi to, bo jest niewinny – nieświadomy.

Ja patrząc na tego pieska popłakałem się. Nie z żalu czy smutku. Tylko przejmuje mnie (z braku lepszego słowa) ta prawda. Piękna, niewinności, miłości ŻYCIA. Każdego życia. Także naszego.

AAAAALE TA PSINA JEST ŚLICZNAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA

I tego pieska można zaprogramować nienawiścią – może zagryzać wszystkie żywe stworzenia, wliczając dzieci.
A można go obdarzyć bezwarunkową miłością, którą odda stukrotnie.
Tak samo z każdym człowiekiem.

Bo nienawiści nie zwalczymy nienawiścią.

Uuuuuf, dużo tekstu. Mam nadzieję, że Cię tym nie zmęczyłem!

Odpisałem w mailu. Wysłałem go na adres, który podałaś.

A jak mozna Piotrze byc, tak jak napisales- blizej lub dalej od Boga, skoro wszystko jest Bogiem i wszystko zawiera sie w Bogu?
Zanim odpowiem, kilka pytań:
– Skąd wiesz to, że wszystko jest Bogiem i wszystko zawiera się w Bogu? Doświadczyłeś tego? Jesteś tego świadom? Wszystkiemu więc oddajesz cześć i masz ku temu najwyższy szacunek, bezgraniczną miłość?
– Dlaczego pytasz o to w artykule dotyczącym emocji?
– Co zmieni to pytanie w Twoim życiu? Jaki jest jego cel? Pytam, bo to jest serwis o uzależnieniu od pornografii. Dla wielu tematy tego typu wyłącznie stanowią pretekst, by zadawać masę pytań bez żadnej intencji faktycznego rozwoju, dojrzewania, dbania o swoje życie – ewolucji. Ludzie nie chcą zrozumieć i mają problemy ze zrozumieniem prościutkich fundamentów ludzkiego życia jak myśli i myślenie. Temat Boga oczywiście jest prosty, gdy się go właściwie przedstawi, jednak porusza to najczęściej masę pozycjonalności, do których ludzie są przywiązani i nie chcą zmienić swojej percepcji jak i opierają się zrozumieniu. Poza tym chyba każdy chrześcijanin i wierzący słyszał, że Bóg jest kochający. A i tak od mniej więcej 70-80% wierzących klientów słyszę, że czują się przed Bogiem zerem, że wg nich Bóg ich nie kocha, etc. Więc nie przekładają informacji do swojego życia – “Bóg kocha ale mnie nie, bo jestem takim strasznym grzesznikiem”.

Podkreślę też, że nawet znając cały poprawny kontekst Boga, to nie zmieni faktu, że odpowiadasz za swoje życie i decyzje i Twoje życie odzwierciedla Ciebie. Jeżeli Twoją intencją pytań odnośnie Boga jest ucieczka od własnego życia lub jakiegoś problemu, czyli próba ominięcia go, popełniasz błąd i Ci to ostatecznie zaszkodzi.

Pisałeś o uzależnieniu, użalaniu, że nawet masz problem ze zmianą pracy, bo się wstydzisz. W czym tu pomoże pytanie o Boga?
Dlaczego nie drążysz tematów fundamentalnych?
Skoro wiesz (co nie znaczy, że rozumiesz), że Bóg jest wszędzie i wszystkim i wszystkimi, to co za różnica jaką pracę będziesz wykonywał i gdzie?

Z tego co czytam, to rozumiem, ze nawet najbardziej niska wibracja/energia, caly czas jest boska energia, tylko po prostu jest innej jakosci.
A gdzie to czytasz?
Bo jeśli to przeczytałeś w jakimś artykule czy komentarzu ode mnie, to podkreślam, że przeczytałeś też tysiące innych informacji. Cała reszta jest jasna i ją już chętnie, uczciwie stosujesz?

Odpowiedź na to pytanie może mieć objętość książki, bo wymaga kolosalnej rekontekstualizacji wielu tematów. Więc odpowiem bardzo po łebkach.
Dlatego koncentruję się na jednym, już i tak kolosalnie byczym temacie – uzależnieniu. I odnoszę do niego pewne zagadnienia w stopniu minimalnym niezbędnym. Tak jak temat Boga – pomagam go rekontekstualizować dla tych, którzy temat Boga wykorzystują ze szkodą dla siebie. Intencją jest pomóc im przestać wyrządzać sobie krzywdę, np. obwiniać się, wstydzić, bać kary, wmawiać sobie brak wartości, itd.
Tego tematu nie mogę uniknąć, bo dużo moich klientów jest wierzących, tylko nie wierzą w Boga, a jakieś odbicie w krzywym zwierciadle. Niektórzy w ogóle wierzą w demona. Jak słyszę, że “Bóg kocha ludzi tak bardzo, że wydał swojego syna na ukrzyżowanie” to włos mi się jeży.
To jakby mówić, że ojciec kocha swoją córkę tak bardzo, że wydał ją na gwałt, by inni zrozumieli swoje błędne postępowanie gwałcąc ją.

Gdy zrozumiemy, że Bóg to nie jest duży człowiek, który coś robi lub nie oraz gdy dostrzeżemy jak w dzisiejszych czasach ludzie postępują z prawdą – np. odnośnie odpowiedzialności za własne życie, choć ludzkość jest pierwszy raz w historii powyżej spektrum destrukcji, a potem przemyślimy, że Jezus przyszedł na świat, gdy globalna kalibracja ludzkości była na poziomie 100 (skala logarytmiczna; a Budda żył w czasach, gdy globalny poziom ludzkości wynosił 90), zrozumiemy dlaczego został publicznie zamordowany.
To były czasy, że wymordowanie dzieci było społecznie akceptowalną normalką. A tu mamy człowieka, który mówi prawdę prosto w oczy. Czy się to ludziom podobało? Przyjrzyjmy się jak reagują uzależnieni, gdy się dowiedzą/przyjmą, że są uzależnieni. Albo powiedz politykowi, by mówił prawdę i żył prawdą. Ha!
Nie miało to nic wspólnego z tym, że Bóg wiedział, że Jezusa ukrzyżują, a i tak nam go zesłał. To jest rozumienie z kosmicznie niepoprawnego kontekstu.

O okolicznościach przyjścia na Ziemię Awatara jak Jezus, Budda czy Kriszna nikt nie wie nic. Wiadomo tylko, że od czasów Jezusa nie było na tej planecie Awatara w formie fizycznej.
Jeśli zrozumiemy, że wszystko ma nieskończoną ilość “przyczyn” – wliczając pyłek kurzu, który teraz możesz dostrzegać, to co możemy powiedzieć o narodzinach Awatara, czego konsekwencje dla całej ludzkości są krytycznie znaczące i wieczne?

Więc o Bogu mówię tym, którzy na samo słowo Bóg reagują wstydem, winą, strachem, a nie spokojem, nadzieją.

Tak, Bóg jest wszystkim – jest jedynym Źródłem całego Stworzenia – wliczając zamanifestowane jak i niezamanifestowane.
Nie ma innego Źródła Życia oraz wszelkiego istnienia. Nie przyczyną, tylko Źródłem. Co oznacza, że całe istnienie jest non stop “podtrzymywane”, a raczej kreowane “przez” Boga jak i realizuje swój karmiczny potencjał, co nauka nazywa ewolucją.
Jeżeli staniemy się tego świadomi, to stanie się jasne, że kreacja i ewolucja to jedno i to samo.

Tym samym Bóg jest immanentny. Można rzec “obecny” wszędzie i we wszystkim. “W” psiej kupie również.
Jednak jak sam mówisz – energia jest różnej jakości. Najlepiej to widać na przykładzie natężenia światła – nie ma jasności i oddzielnej, przeciwnej do niej wartości – “ciemności”. Jest tylko gradacja światła.

Drugi, równie istotny przykład, to woda i jej temperatura, która pokazuje – a wręcz uczy – że zmiana nie wiąże się tylko z ilością – mamy wodę zimną, cieplejszą, ciepłą, gorącą, wrzącą. Ale też zmienia się JAKOŚĆ – dostatecznie niska temperatura jest warunkiem, w którym woda zmienia swoją potencjalność w lód, a odpowiednio wysoka – w parę (temperatura nie jest tego przyczyną). Każdy wie, że doświadczenie lodu, wody różnych temperatur i pary to zupełnie różne doświadczenia.

Jeśli mówisz o moich słowach – że można być bliżej i dalej od Boga – nie dotyczy fizycznej odległości.
Poziomy świadomości, które porównuję do wody i jasności, są potencjalnościami. Każdy może więc poddać teraz swoje przywiązanie i opór do tego czym np. ogranicza głęboki spokój, odwagę czy miłość.
Poddanie wszystkich fundamentalnych iluzji “ja” nazywa się Oświeceniem. I jest już świadomością Boskości we wszystkim.
Co pokazuje, że Bóg jest także transcendentny.

Dlaczego można być bliżej lub dalej? Nie można. Jednak można utknąć lub wybierać tę “odległość” – np. gniew, dumę, megalomanię, egocentryzm czy jakąkolwiek pozycjonalność uparcie i świadomie.

Badania nad rozwojem świadomości ukazały, że ludzkość pierwszy raz w historii globalnie przekroczyła poziom świadomości 200 w latach 80-tych XX wieku.
Do tego momentu cała ludzkość żyła w jakości natężenia światła (świadomości) ciemności. Co jest oczywiste widząc co ludzie wyczyniali nieraz “w imię Boga”.
Naturalnie nie oznacza to, że wszyscy są powyżej 200. Nie. Ponad 80% ludzkości nadal jest poniżej 200. Ale jest to skala mocy logarytmiczna. Oznacza to, że te mniej, niż 20% ludzkości utrzymuje w mocy resztę. Nie pozwala się ludzkości stoczyć w destrukcję.
Dlatego nie wszyscy i nie cały czas sięgają po siłę dążąc do destrukcji życia swojego, innych i generalnie życia na tej planecie.

Co oznacza, że ludzie “byli daleko” od Boga zawsze. Ale tylko z własnego wyboru. Bo naturą świadomości jest ewolucja. Ale historia uczy, że jako ludzie utknęliśmy na tak długi czas.
Z wielu powodów, których wymienienie i opis zajęłyby wspomnianą książkę, a pewnie wiele książek.
Fundament – brak możliwości odróżnienia prawdy od fałszu, niewinność, brak możliwości ochrony przed programowaniem umysłu i generalnie poziom świadomości każdego człowieka z osobna, który jest głównym determinantem potencjalności wyborów – własnych decyzji.
Człowiek w gniewie jest bardziej prawdopodobny, że wybierze coś mniej niszczącego (przynajmniej dla siebie), niż człowiek w lęku ale mniej prawdopodobne, niż człowiek w dumie. Choć oczywiście wiemy, że pogniewany człowiek jest skory do zabicia innych, nawet masowego mordu.
Naturalnie są też znane przypadki kolosalnego wzrostu w świadomości – nawet o setki punktów – z każdego poziomu – od wstydu, gdy człowiek sięgnął totalnego dna cierpienia i się całkowicie poddał lub np. człowiek żyjący w gniewie, wściekłości, który również mógł stracić wszystko, popełnić jakiś kolosalny błąd, zwyczajnie zmęczyć się takim życiem i również się poddał.

Jednak są to jednostki. Większość ludzi jest przywiązana do pewnych tzw. pozycjonalności jak i opierają się innym, przez co są na takim lub innym poziomie – gradacji świadomości. Na takiej potencjalności życia.

To chyba w Biblii powiedziano, że niebo i piekło oddziela cienka nić/granica. Co jest prawdą i wie to każdy, kto np. sięgnął dna cierpienia i się poddał.
I odwrotnie – możemy żyć relatywnie spokojnie, a gdy stracimy coś/kogoś, czemu/komu nadaliśmy ogromną wartość i znaczenie i do czego/kogo byliśmy mocno przywiązani i w moment zaczniemy cierpieć.

Każdy może w każdym momencie życia wybrać pokój, miłość, radość. A widzimy, że mało kto to wybiera. Niemal każdy wybiera co innego – np. gniew, frustracje, jakieś urazy, obwinianie, wstydzenie się, zamartwianie, etc.

Co też wynika z natury ludzkiego życia na tej planecie – ewoluujemy od niskich jakości zwierzęcych. Można powiedzieć, że w naszym mózgu rezyduje każde zwierzę na tej planecie – od ameby po hipopotama ale też krówkę czy skorpiona.
Każdy ma opcje cały czas ale widzimy zazwyczaj tylko te, na jakim poziomie świadomości jesteśmy i jaką mamy intencję.

Kilka dni temu miałem ciekawe doświadczenie – powtarzałem sobie – “widzieć we wszystkim piękno Stworzenia”. I po chwili wszystkim zacząłem się zachwycać – o jaki piękny papier toaletowy (akurat byłem w toalecie). O jaki piękny odświeżacz powietrza! Och! Jakie niezwykłe nożyczki do paznokci! Jejku, jakie ja mam piękne palce! :)

A przecież widziałem to wielokrotnie każdego dnia. Tak jak wszystko inne. I innych ludzi. Co było dowodem, że widzimy to, co chcemy widzieć. Nic więcej. Widzimy tylko swoją percepcję, opinie, zasłyszane opisy, wartościowanie, itd. Aż tego nie poddamy.
No ale jeśli to co widzimy uważamy za takie samo z siebie, no to utknęliśmy.
Ile ludzi w deszczowy, pochmurny dzień mówi – “ale ten dzień jest smutny/przygnębiający”?

Odpowiedzią na Twoje pytanie jest również odpowiedź na pytanie – dlaczego się użalasz zamiast żyć spokojnie, chętnie, radośnie, odważnie? O tym napisałeś na początku.
Jeżeli rozumiesz, że Bóg jest wszystkim i wszędzie oraz jest miłością, to co stoi na przeszkodzie, byś Ty wszędzie i względem wszystkiego i wszystkich (wliczając siebie samego) był miłością?