I fotka.

Hej Piotrze. Nie będę cytowała tylko odniosę się do całości Twojego komentarza .
No problemo!

Słusznie zauważasz, że mam problem sama ze sobą
Nie do końca.
Gdy przyjrzysz się temu dokładnie, zobaczysz, że masz problem z tym, czym właśnie nie jesteś.
Wybierasz to i się temu opierasz i nie zauważasz, że sama się tego trzymasz.
Np. osądzasz.

Pytanie – dlaczego osądzasz? Problem osądzania nie jest problemem samej ze sobą, tylko z tym, że uznajesz to za dobre, choć takim nie jest. Ale mimo to wybierasz to, bo masz z tego korzyści.
Praktycznie każdy kontynuuje to, co robił już jako dziecko, bo nigdy nie stał się na tyle świadomy, by przeanalizować czy to co wybiera od dziecka służy mu (albo nadal służy) i nie poszukał zdrowych/zdrowszych alternatyw.
Np. dla dziecka na początku robienie kupki w pieluchę jest najzupełniej normalne. Jednak po kilku latkach – około 3, już powinno przesiąść się (hehe) na nocniczek.
Jeśli tego nie zrobi, no to trudno będzie się mu żyło jako osoba dorosła, bo raczej nikt jej nie weźmie na poważnie i pewnie znajdzie się sporo osób, które będą jej dokuczać.

A jednak – z masy rzeczy nie wyrastamy i pozostajemy jakbyśmy żyli w pielusze – np. osądzanie (szczególnie siebie), frustrowanie się, chcenie, oczarowywanie, przywiązanie, martwienie, stresowanie, sentymentalizm i masa więcej – to wszystko jest jakbyśmy jako ludzie dorośli nadal nosili pieluchy. Dlatego żyje się trudno i nieprzyjemnie.
Przypominam, że o tym wszystkim mówił Jezus 2000 lat temu i Budda 4 czy 6 tysięcy lat temu. Do kogo to dotarło? Do jakiegoś malutkiego ułamka ludzkości. A za czasów tych Awatarów – do dosłownie jednostek.

a dokladniej z poczuciem swojej wartości we własnych oczach.
Jak mówiłem – poczucie to tylko poczucie. A nie sama wartość.
Możesz popsikać w pokoju jakimiś perfumami i czy to zmieni pokój? Tylko zapach w nim. Zapach może być elementem pokoju ale nie jest pokojem.
Z jakimś zapachem doświadczenie przebywania w pokoju będzie bardziej przyjemne, a może mniej. Ale samego pokoju to nie zmienia.
Zmienia się tylko to, co czujemy.

I może na tej podstawie bycie w tym pokoju lub sam pokój stanie się dla nas bardziej lub mniej wartościowe ale nadal – przecież pokoju nie zmieniło to nawet w 1%.

Z domu wyniosłam porównywanie się do innych
I dlatego w tym trwasz. Bo nigdy nie wzięłaś za to odpowiedzialności.
Co pokazuje, że to tzw. “wychowanie” to nic innego, niż przywiązanie do pewnych treści – np. przekonań i postaw.
Coś czego zostaliśmy nauczeni. Ale to nasza odpowiedzialność, by w swoim życiu rozpoznać czym nadal się chcemy kierować, czego używać, co mieć – jacy chcemy BYĆ.
Zwalanie własnych wyborów na “wychowanie” jest dziecinne. Bo to pokazywanie paluszkiem zamiast wybrać lepiej.
To że ludzie w większości się nie zmieniają nie oznacza, że jest to trudne. Tylko ludzie nie chcą. I właśnie uzależnienia pokazują jak bardzo ludzie się opierają zmianie – czasem nawet strata wszystkiego co cenne to nadal za mało.

Porównywanie się ma tylko jedną rozsądną funkcję w życiu – i odbywa się poprzez analizę.
Np. porównujemy czy wykonaliśmy takiej samej jakości stół. Patrzymy czy wykonaliśmy wszystko dobrze, czy wykonaliśmy pracę lepszą, czy gorszą. I to daje nam cenny feedback do naszej pracy.
Lub porównujemy ze sobą marchewki w sklepie, by znaleźć odpowiednią – np. największą lub mniejszą. W zależności od potrzeb. I tylko wobec potrzeb możemy uznać coś za dobre/lepsze czy – dziecinnie – najlepsze.
Bo czy jest jakaś najlepsza marchewka? Nie ma najlepszej marchewki. Ale może być coś perfekt do naszych potrzeb. Nie czyni to tego najlepszym.

I właśnie tu zaczyna się osądzanie. Ludzie porównuje się ze sobą, by znaleźć kogoś “lepszego”.
Ale pod jakim względem?
Człowiek to istota mająca tak wiele wymiarów i ekspresji, że nie da się znaleźć nikogo generalnie (naj)lepszego. A jeśli, to tylko w jakimś malutkim (choć może ważnym dla nas) spektrum.
Można znaleźć człowieka, który np. szybciej biega. Ale czy tak będzie zawsze? Może i szybciej biega, gdy się go dopinguje, a gdyby się okazało, że pali się rodzinny dom, to nie pobiegnie do środka ratować dzieci, a ta pierwsza osoba pomimo, że wolniejsza, nie zawahałaby się?

Co pokazuje, że porównywanie ludzi ze sobą jest kolosalnie niedojrzałe.
A porównywanie siebie do innych i jeszcze w formie osądzania to już w ogóle sam parter – przedszkole.
Chociażby z takiego powodu, że to folgowanie sobie, taplanie się w winie i użalaniu się, granie ofiary, etc.

i rzecz jasna zawsze na swoją niekorzyść.
Nawet jakbyś dochodziła do pozornie pozytywnych wniosków, to nadal w rzeczywistości nie było by to na Twoją korzyść.
Bo to urojenie.
Sam fakt porównywania się jest błędem.

A tutaj jest to racjonalizowanie wstydu.

Moje reakcje wybuchów gniewu strzelają ze mnie jakby z automatu.
Bo na razie nie żyjesz na poziomie odpowiedzialności za siebie. Dlatego emocjonalne reakcje są szybsze od rozsądku.
Dopiero rozwój świadomości – wybór odwagi i odpowiedzialności – zmieni to. Gniew się pojawi, pokusa, by krzyczeć i obwiniać ale zobaczysz, że będziesz miała również przestrzeń, by podjąć inną decyzję.
Bo emocjonalność już inaczej będzie przetwarzana przez mózg – wolniej.

Są rozpaczliwą odpowiedzią na odrzucenie mnie jako kobiety, tak przynajmniej w danym momencie to odczuwam.
Nie odczuwasz tego tak, tylko to widzisz. A to co odczuwasz dopasowuje się do tego.
On Cię nie odrzuca, bo on jest człowiekiem uzależnionym. Chorym, niedojrzałym, nie potrafiącym żyć w taki sposób, jaki tego od niego oczekujesz.
Dlatego granie ofiary i uważanie, że on Ci robi krzywdę jest po prostu błędem. Zupełnie niepotrzebnym.

To jakby mówić, że człowiek z gorączką leżący w łóżku i nie zajmujący się nami, nas odrzucał. Ale on nie potrafi lepiej. A nawet nie może.
Tylko na zewnątrz – pozornie – wygląda na zdrowego i tylko np. “fantazjuje” sobie przy komputerze.
Ale zauważ, że przy stole może dwóch ludzi pić alkohol. Jeden sobie popije, a potem będzie dalej dobrze, rozsądnie żył. A drugi popije i zniszczy sobie rodzinę, straci pracę.
Bo to tylko czynności – poziom ROBIĆ. Krytyczny, jedyny naprawdę znaczący to poziom BYĆ. A on jest niewidzialny. Widzimy tylko pozory – własne oczekiwania, oczarowania – tylko swoją percepcję.

Nie do pomyslenia dla mnie jest wizja, że wspólnie z mężem chodzimy na zakupy, jezdzimy na wakacje, robimy remont, planujemy rózne wydarzenia, jemy razem obiad, idziemy na piwo, rozmawiamy, spimy w jednym łózku a potem…..on gapi się na inne kobiety.
Musisz zrozumieć, że to uzależnienie.
Gapienie się na inne kobiet jest sposobem, by sztucznie i wielkim kosztem, zmienić swój stan emocjonalny i energetyczny – z winy, wstydu, apatii, lęku, strachu na pożądanie.

Nie neguję, że może i fantazjuje o innych. Nie wiem co robi w tym czasie, prócz wpatrywania się w to, by jak najdłużej być w tym innym, sztucznie indukowanym stanie.

Godzinami. Nocami. Często z samego rana przed budzikiem. W naszym łóżku. Czuję się jakbym była wybrakowana.
Bo niepotrzebnie bierzesz to do siebie i uznajesz, że Ty jesteś tego przyczyną.

Ja pracowałem z mężczyznami, z których niejeden mi się chwalił, że sypiał z modelkami, miss jakichś krajów, generalnie – przebierali w kobietach jak w rękawiczkach.
I gdy decydowali się na związek, to z jak najlepszą osobą. I nadal oglądali porno.

Nie ma niczego, co mogłabyś zrobić, zmienić w sobie, by on przestał oglądać porno i się pozornie zainteresował Tobą.
To co możesz zrobić, to zrozumieć sytuację, zaakceptować ją i przestać się osądzać.

Co dalej – to zupełnie inna kwestia i też ważna. Bo jeśli się okaże, że nic nie możesz poradzić, to trzeba rozsądnie podejść do sprawy.

Na poziomie rozumowym wiem, że jestem zadbaną , zgrabną kobietą po 40- stce, zwykłą, nie wyróżniającą się ale jako kobiecie nie sądzę, by mi coś brakowało. A gdy mąż kieruje oczy gdzie indziej niż na mnie czuję, jakbym dostała komunikat: nie wystarczasz…znudziłaś się….opatrzyłaś.
Bo to są próby wytłumaczenia sobie tych wszystkich emocji, które stłumiłaś w swoim życiu.
Każdy człowiek nosi masę stłumionych emocji, bo niemal nikt nigdy nie słyszał o uwalnianiu, ani nie rozumiał jak pracuje umysł, gdy mamy stłumione emocje – następuje ich racjonalizacja i projekcja, usprawiedliwianie i budowanie kontekstu dla emocji – np. właśnie “nie wystarczam mężowi”.

Ale to zupełnie nieporozumienie. To co się dzieje nie ma nic wspólnego z Tobą. Tylko narcystyczny rdzeń zwierzęcia w nas każe nam cały czas stawiać się w środku wydarzeń – nieraz jako pępek świata – i przekonuje nas, że wszystko toczy się wokół nas i dotyczy nas. To jakby czuć zapach kwiatów i sądzić, że kwiaty pachną dla nas.
Niezależnie jak to może i romantycznie brzmi – nie, kwiaty nie pachną dla nikogo.
Tak jak kot nie ma miękkiego futerka, by się ludziom milusio je głaskało.

Jeśli cieszymy się z głaskania kota, to jest to nasz własny wybór – dokonujemy go. Wybieramy cieszyć się tym.
Równocześnie możemy tego nie wybrać – oprzeć się.

Możemy iść do pięknego parku, gdzie rośnie i pachnie setki cudownych kwiatów i nadal tylko hipnotyzować się mentalnym jazgotem jak to nasze dzieci nie doceniają naszych starań.

Jako dorośli, mając własne dzieci, próbujemy je wszystkiego nauczyć. Ale co możemy przekazać? Tylko to co wiemy. A skąd pewność, że to co wiemy jest prawdą i jest zdrowe? Masa ludzi zakłada, że przeżyła dzięki temu, co wiedzieli i poznali. Ale w większości przeżyli POMIMO tego. Np. przeżyliśmy POMIMO lękania, martwienia się i stresowania. Tylko sobie utrudnialiśmy tym wszystko. A jednak bardzo chętnie to robimy, nawet każdego dnia.
Nikt praktycznie nie rozumie emocjonalności ale nie słyszałem jeszcze, by rodzić powiedział dziecku – “kochanie, nie rozumiem tego co odczuwamy”. Tylko np. używa poczucia winy, by “uczyć posłuszeństwa”. I potem dziecko wini siebie i zaczyna winić innych.
A to kolosalna niedojrzałość. Jak wielka? Taka, że Jezus przestrzegał, że możemy nawet się sami potępić, tak daleko zabrniemy w osądzaniu.
Albo denerwujemy się, gdy ktoś nie spełnił naszych oczekiwań. I po co? A bo używamy tego jako środka do manipulacji innymi. Ale gniewanie się szkodzi nam. I nie unikniemy konsekwencji – np. napięcia, a nawet bólu, frustracji, zmęczenia, etc. I bardzo łatwo możemy zniechęcić do nas innych.

Moje impulsywne i silne reakcje to odzew mojej bezsilności w obliczu całej masy gołych bab wyłaniających się z komputera.
Powtórzę – jesteś bezsilna tylko wobec tego jak widzisz całą sytuację.

Przypominam – mądrość i trzeźwość, to zmiana tego co możemy zmienić, akceptacja tego, czego zmienić nie możemy. AKCEPTACJA. Nie demonizowanie, opieranie się, granie ofiary, ani emocjonowanie się.
Akceptacja.
A zaakceptować możemy tylko fakty. Gdy widzimy rzeczywistość, automatycznie jesteśmy spokojni. Jeśli nie jesteśmy spokojni, to nie widzimy rzeczywistości.
Bo widzieć np. czyjeś zachowanie to jeszcze nie rzeczywistość. Do tego dochodzi KONTEKST, nadana wartość, znaczenie, sens, nasze oczekiwania, oczarowania, intencje, etc.
Skupiając się tylko na czyimś zachowaniu, ignorujemy 90% tego, co najważniejsze. A jak jeszcze dodamy do tego np. osądzanie, to nie tylko ignorujemy 90% tego co najważniejsze ale jeszcze coraz bardziej brniemy w nietrzeźwość i brak odpowiedzialności.

Chcę być dla męża alfą i omegą czyli bodzcem, podnietą i finiszem konczącym nasze intymne spotkanie.
I to jest piękne, i zdrowe.
Ale Twój mąż nie jest w stanie ani tego widzieć, ani rozumieć, ani doceniać. Ani tym bardziej taki BYĆ.

Chcę by jego oczy, myśli i serce skierowane było tylko na MNIE!
To nie jest możliwe, bo nie rozumiesz jego problemu.

Po pierwsze – to nie są jego myśli. Myślenie to proces samoistny, którym on jest zahipnotyzowany.

Nawet gdyby tak było, że dla niego jesteś niewystarczająca, TO JEST JEGO PROBLEM.
Jeśli Ty się osądzisz, uznasz za niewystarczającą, TO JEST TWÓJ PROBLEM.

Każda zdrowa relacja musi zawierać balans. Nie możemy dawać więcej, niż otrzymujemy.
Ok, jeśli np. bliska nam osoba zachoruje, to naturalnie musimy dać więcej od siebie. Jednak tu mamy sytuację człowieka uzależnionego. Nie jesteś mu w stanie pomóc inaczej, niż w pełni akceptować go, zrozumieć, że lepiej nie potrafi i bardzo możliwe, że nigdy to się nie zmieni. I musisz porzucić to wszystko, przez co cierpisz i trwasz w tej sytuacji.

Zauważ, że sama dążysz do tego, co negatywne i złe dla Ciebie – zaczynasz obniżać swoją wartość – uważasz inne kobiety za bardziej atrakcyjne, ergo – wartościowe od Ciebie. I dlaczego to robisz?
Bo hipnotyzujesz się mentalnym bełkotem, który racjonalizuje wstyd, winę, żal, bezsilność, których doświadczasz.
Nie akceptujesz tych uczuć, nie uwalniasz ich, tylko szukasz dla nich wytłumaczenia i usprawiedliwienia.

Takie są moje oczekiwania i chyba nawet żądania.
Nasze oczekiwania to nasz problem. Nikogo innego.

Ja zalecam, by w związku podchodzić do tego tak – powiedzieć wprost o tym czego chcemy. I jeśli osoba jest odpowiednia, to dla niej nasza radość będzie jej radością. A dla nas jej radość będzie naszą radością.
Skupiamy się, by być dla siebie nawzajem jak najlepszą osobą.
Stajemy się ze sobą zestrojeni. Bo miliardy ludzi w związkach angażują się O TAAAAAAK. Tylko nie są zestrojeni. Właśnie się poświęcają, mają oczekiwania, nawet manipulują sobą – np. poczuciem winy. Kłócą się, zazdroszczą, są zazdrośni, etc.
Ale nic z tego nie jest wyrazem miłości i prawdziwego zestrojenia ze sobą.
Jeśli związek trwa, to pomimo tego, a nie dzięki temu.

Mieć oczekiwania – chcieć żyć na jakimś poziomie, z tym co dla Ciebie ważne – to jedno.
Ale drugie – zrozumieć, że nie każdy może to podzielać lub być do tego zdolnym.
Trzy – przekazać swoje wartości w sposób zdrowy i klarowny.
Cztery – rozpoznać, które z tych oczekiwań są w ogóle realne. Np. “kochaj mnie!” nie jest możliwym żądaniem, ani oczekiwaniem. Bo miłość nie jest czymś, do czego można się zmusić, ani wymusić od nikogo.
Miłość to to jacy jesteśmy w świecie.
Dopiero zrozumiałaś, że nikogo nie możesz zmienić. Mam nadzieję, że rozumiesz jak ważna jest to nauka – nie możesz spowodować, że ktoś będzie kochał czy będzie żył szczerze. Możesz od czasu do czasu wymusić jakieś zachowanie ale to nie zmieni tej osoby.

Bo to jak z kwadratem i prostokątem – każdy kwadrat to prostokąt ale nie każdy prostokąt to kwadrat.
Oznacza to, że nie każe działanie wynika z miłości, jest dowodem miłości czy nawet jest kochające.
Ale jeśli osoba JEST kochająca, to wszystko co zrobi, automatycznie będzie z tego poziomu.
A nie możesz spowodować, że prostokąt, który nie jest kwadratem, zacznie nim być.

Tylko, że nie wiem czy mam do nich prawo.
Nie ma takiego prawa.
Tak naprawdę mówisz teraz – “osądzam siebie, a wraz z tym moje oczekiwania”. Siebie widzisz jako niewystarczającą, więc i swoje oczekiwania, cele, pragnienia, potrzeby.
Dlatego jeśli nie zrobisz z tym porządku, to pozostaniesz nawet przez resztę życia w relacji z człowiekiem, który nigdy się nie zmieni i zawsze będzie Ci odbijał Twoje rany.

To bardzo istotne, że to widzisz – bo tak było możliwe, że przez całe życie – miałaś swoje potrzeby, marzenia, cele ale cały czas był w Tobie lęk, wstyd i wina czy w ogóle masz do nich prawo, czy na nie zasługujesz. I tym sama się sabotowałaś.
Bo oczywiście – gdyby w Twoim potencjale nie było ich spełnienie, to byś nawet nie zdała sobie z nich sprawy.

Napisałeś coś, co mnie zakłuło w oczy: że nie warto być dla nikogo kimś wyjatkowym. A ja tego własnie chcę.
I po co? :)
A nie lepiej być kimś najzupełniej normalnym i kochać się właśnie takim?

Na szali połozyłam całe swoje życie, przyszłość, dałam mężowi kilkoro dzieci, oddałam się cała bo czułam, że tak chcę.
Ok, być może inaczej rozumiemy słowo “wyjątkowe”.

Wyjątek w zdrowym rozumieniu oznacza – jedną osobę. Coś, co robimy tylko dla tej osoby i dla nikogo innego.
Jednak powody, dla których możemy to robić, mogą być rozmaite – od kolosalnie toksycznych, po najczystszą miłość.

Ja mówiłem, by nie być wyjątkowym – w sensie robić jakieś dziwactwa, których nikt inny nie robi, tylko dlatego, by mieć argument do manipulacji – “nikt czegoś takiego z tobą nie zrobi jak ja, więc zostań ze mną (czytaj – nie osądzaj i nie zostawiaj mnie)!)”
Jeśli chcemy robić różne różności – ok! Ale nie róbmy z tego fundamentu relacji.
Bo jeśli najzupełniej normalna codzienność to dla nas za mało, to już jest problem, którym trzeba się koniecznie zająć. Bo jeśli zamiast tego zaczniemy iść w coraz większe ekstrema jakichś “wyjątkowych” rzeczy, by się tylko ze sobą wiązać, a nie być z miłości i rozsądnego wyboru – no to związek będzie obrastał w negatywność.
Tak jak uzależniony – najpierw ogląda od czasu do czasu, a potem ogląda godzinami i to już bardzo wulgarne porno.

Przede wszystkim – zanim zaczniemy być wyjątkowi, bądźmy normalni. Bądźmy najlepsi jacy możemy być. Starajmy się i rozwijajmy – druga osoba to zawsze doskonały pretekst, by dla niej np. zmierzyć się z lękiem i zrobić coś, czego się nawet baliśmy – np. samemu zorganizować wycieczkę dla dwojga. Ale to, że dla drugiej osoby co weekend przebieramy się za hipopotama ;) wcale nie musi wynikać z miłości, tylko z lęku przed utratą.

I nie róbmy z siebie kogoś innego, niż jesteśmy tylko ze strachu, że ta osoba znajdzie sobie kogoś np. bardziej szalonego. Z którym jednak nie da się normalnie, przyjemnie spędzać codzienności.

I tego samego oczekuję z drugiej strony.
Ok ale zastanów się czy fundamenty są zdrowe.

To czego oczekujesz, powinno być dla drugiej strony najzupełniej normalne i powinna to wybierać chętnie, a nawet ekscytować się możliwości wyboru tego dla Ciebie.
Po co te oczekiwania?

Ok, rozumiem, że jesteśmy istotami ludzkimi – daaaaaaaaaaaaaaaaaleko nam do jakiejś fantazyjnej doskonałości. Jest lenistwo, opór, przywiązania, masa niedojrzałości.
Czasem warto nawet i krzyknąć na siebie, by przypomnieć o tym co ważne.
Ale jak już kilka lat krzyczysz i nie ma efektu, no to widzisz, że oczekiwania to błędny kierunek.
Bo zawsze był błędny.
Widzisz – oczekiwania, wybaczanie, rozsądek, rzeczywistość – to przeplatające się ale różne aspekty życia. Trzeba mądrze tym wszystkim zarządzać.

W moich oczach, gdy ważna dla mnie osoba mówi mi co dla niej jest ważne, to ja to zaskarbiam automatycznie. Sam z siebie chcę tego dotrzymać, dochować.
No chyba, że dla kogoś jest istotne coś, co zupełnie nie gra ze mną, jest poza moimi moralnymi granicami, poza moją integralnością.
A jak nie umiem, nie potrafię lub nie chcę – mówię o tym. Ale dążę do zmiany. Nie zawsze szybko, nie zawsze efektywnie, nie zawsze chętnie. ;) Ale dążę.

Dociera do mnie, że tego nie otrzymam. Wykańcza mnie zycie w ciągłym napięciu
Napięcie to efekt oporu, czyli niezgody.
Więc widzisz, że sama siebie wykańczasz. Nie czyni tego ani mąż, ani sytuacja. Tylko Twoja niezgoda na to.

I dla jasności – to, że sytuację i męża w pełni zaakceptujesz, NIE oznacza, że nie powinnaś czegoś z tym zrobić – i to nawet bardzo znaczącego.
Akceptacja otwiera wiele drzwi – w tym zmiany, do której nie wprowadzamy żalu, winy, gniewu, cierpienia, uraz – tego całego zbędnego bagażu.

bo nawet jak jest między nami dobrze, to oczekuję, że za jakiś czas on i tak weźmie laptop. Stałam się czujna , właściwie to oddycham czujnością, śledzę każdy ruch męża, obserwuję go czy już go ,,nosi”. On się dusi w tym terrorystycznym klimacie i chce ode mnie uciec w świat ,,wolności i relaksu”. Piekielne koło.
Tak.
Ale powiedziałaś coś krytycznie ważnego – właśnie to, że cały czas go osądzasz, obserwujesz, kontrolujesz – dla niego jest piekłem (oczywiście nie wszystko – nie Ty jesteś źródłem jego cierpienia ale osądzanie utrzymuje go w osądzaniu siebie). A co jest skutecznym i szybkim sposobem, by o tym piekle na moment zapomnieć? Skąd bierze ulgę na to duszenie się?

Irytuje mnie nawet jak zagada do jakiejś ekspedientki czy innej kobiety. Pytam: po co to robi? Nie może zwyczajnie wziąć pakować zakupów do torby tylko musi urządzać konwersacje? Wszędzie dookoła widzę kobiety atrakcyjniejsze ode mnie, zastanawiam się o czym mysli mój mąż widząc je.
Mąż nie myśli. Tak jak Ty nie myślisz, tylko hipnotyzujesz się tym mentalnym bełkotem, który racjonalizuje i projektuje wstyd, winę, żal i gniew. Oraz poczucie bezsilności.
Powtórzę – poczucie to tylko poczucie. To, że czujesz się bezsilna, nie oznacza, że taka jesteś.
To że czujesz niskie poczucie wartości, nie oznacza, że masz niską wartość.
To że czujesz winę NIE oznacza, że ktokolwiek jest winny.
Wina w języku angielskim tłumaczona jest jako “fault” – czyli błąd czy wada.

Co pokazuje jak niedojrzałe i bzdurne jest obwinianie – bo to taplanie się w emocjonalności i nic poza tym.
No widzimy czyjeś błędy i wady i zamiast je zaakceptować, zrozumieć, postępować rozsądnie – babramy się w obwinianiu, cierpimy przez to i uważamy, że cierpimy przez kogoś innego…
Widzisz to?

Prawo – mądre, dojrzałe prawo – nie uznaje winy. Co uznaje? 2 parametry – odpowiedzialność i karygodność.
Np. gdy jedziemy samochodem i potrącimy pieszego, to jesteśmy 100% odpowiedzialni. No bo my to zrobiliśmy, nikt inny nie prowadził pojazdu.
Ale jaki jest nasz poziom karygodności? Tego właśnie – w założeniu – powinno się dochodzić. By określić wymiar czego? Nie winy, tylko naszego błędu, wady – naszej “fault”.
Widzisz tę ogromną różnię między tym, a obwinianiem? Obwinianie to dziecinada. Nie ma żadnego przełożenia na nic zdrowego.
I w sądzie np. patrzymy na fakty – czy była możliwość uniknięcia wypadku, zahamowania, zobaczenia tej osoby wcześniej? Czy jadąc byliśmy uważni, a może rozmawialiśmy przez telefon?
Dopiero to wszystko wspólnie – BUDUJE KONTEKST, z którego automatycznie wynika znaczenie całego zdarzenia.
A jeśli tylko skupilibyśmy się na tym, że kierowca potrącił pieszego, więc jest winny i go do ciupy oraz go można nienawidzić, to żylibyśmy nadal w Średniowieczu.
Bo może się okazać, że kierowca był pijany – i wtedy jego poziom karygodności jest najwyższy.
Ale równie dobrze kierowca mógł jechać perfekt, a to pieszy był pijany i wybiegł na jezdnię, przez co kierowca nie miał żadnych szans zareagować.

W przypadku uzależnienia, koniecznym jest zrezygnowanie z winy, zrozumienie odpowiedzialności i jeśli nastąpiły jakieś realne problemy, to wziąć pod uwagę karygodność.
I do tego podejść rozsądnie. Najlepiej – kochająco.
Bo wiesz – można kochać kogoś tak bardzo, by go zostawić i przez to spalić ostatni most – odebrać mu ostatnią brzytwę, której się trzyma.

Czego bym chciała? Umieć zaakceptować, że mój mąż nie spełni moich oczekiwań i nauczyć się żyć obok niego i z nim takim jaki jest.
Nie możesz tego nie umieć, bo to nie jest umiejętność.

Masa ludzi popełnia ten kardynalny błąd – uważają, że pozytywność jest czymś, co można odnaleźć, nauczyć się, stracić, zyskać, czego nie potrafią, etc.
A to wszystko dlatego, by unikać tego, z czym nie chcą mieć do czynienia – wstydem, winą, bezsilnością, żale, strachem, gniewem.
To ciekawe, że każdy potrafi obwiniać i czyni to bez najmniejszych problemów ale gdy pojawia się temat wybaczania, to nagle nikt nie potrafi, nie chce, nie rozumie, trudne, niemożliwe, nie może, wygadywanie masy głupot jak – “ta osoba nie zasłużyła na moje wybaczenie”, etc. Cyrk na kółkach, gdy przychodzi temat własnej dojrzałości. Nie mówię, że Ty tak postępujesz, tylko zwracam uwagę, że jako ludzie ewoluujemy ze świadomości zwierzęcej – gadziej. Czyli takiej, w której miłości nie było.
Czytałaś ten artykuł?
http://wolnoscodporno.pl/blog/2021/12/niska-swiadomosc/
Wyobraź sobie, że na poziomie krokodyla i pumy są miliardy ludzi, nawet całe kraje.

Akceptacja to nie jest coś, czego możesz nie umieć, tylko to naturalny stan, który pojawi się spontanicznie, gdy rozprawisz się z każdym osądem jaki masz – gdy ewoluujesz.
Oraz trzeb zrezygnować z oporu, by na sytuację spojrzeć inaczej.

Wiem, że są kobiety które nie robią dramy z tego że maż obejrzy sobie porno.
Czym innym jest “obejrzy sobie porno” co jakiś czas – np. raz na miesiąc (a to i tak efekt, że z czymś sobie nie radzi i ucieka od tego), a nawet wspólnie ale w konkretnym celu – np. dodać trochę pikanterii do bara bara.
A Twój mąż nie “ogląda sobie porno”, tylko jest kolosalnie uzależniony. I dąży do destrukcji swojego zdrowia i życia.

Jednak mówisz też o wielkiej ignorancji ludzi – nie tylko kobiet ale też mężczyzn. To co ktoś ROBI to jeszcze najmniejszy problem.
Jak mówiłem – 2 osoby mogą siedzieć przy stole i pić i jedna będzie żyć zdrowo, a druga zniszczy sobie życie.
Najważniejsza w tym co robimy jest INTENCJA. A jest to sprawa stricte indywidualna – wewnętrzna i niewidzialna.
I nie ma urządzeń, które ją zbadają.

Ja taka nie jestem. W moim odczuciu on nie ma do tego prawa. Ma swoją kobietę więc wszystkie swoje fantazje powinien realizować ze mną.
Ale on nie realizuje swoich fantazji, ani nie robi tego, by sobie popatrzeć na jakieś fantazje, których unika z Tobą.
On wewnętrznie cierpi, bo sam siebie osądza, wstydzi się, jest niedojrzały (nie wiem tylko w jakim wymiarze), negatywny, potępia się, nawet nie ma świadomości, że ucieka.
On nie robi tego, by fantazjować, tylko ucieka od wewnętrznego piekła, z którym nikt nie może mu pomóc.

A nie odtwarzać sceny z porno planu. Do tego w tym całym porno amoku namawiać mnie bym się z kimś umówiła i zerż…..bo on dalej by mnie kochał.
Słuchanie tego, co mówi człowiek uzależniony jest wielkim błędem, bo on nie rozumie swojej sytuacji ani trochę.
On nawet nie widzi jej jako negatywnej i właśnie uważa, że wszystko byłoby super, gdybyś jak aktorki porno dawała się mu dymać jak
“On dalej by Cię kochał”. On nie wie co to jest miłość. On miłością nazywa przywiązanie, oczarowanie, może dumę, że jest z piękną kobietą, która go kocha.
Ale duma to nie miłość. Duma to kierunek negatywny – destruktywny. Od wieków funkcjonuje mądrość – “duma poprzedza upadek”.

Kim ja w takim razie dla niego jestem skoro chciałby się mną dzielić z innymi?
To nie jest pytanie, które dotyczy tej sytuacji.
Nie jest to problem tego, że masz dla niego niską wartość. To zupełnie nie taki problem.
Raz jeszcze – to, że człowiek z gorączką leży i nie spełnia Twoich oczekiwań, nie oznacza, że dla niego przestałaś być kimś ważnym. On ma problem, który go dobija i będzie trwał nawet do końca życia. W najlepszym przypadku będzie gorzej. W bardzo prawdopodobnym będzie dużo, dużo gorzej.

Wszystkie pytania, które zadasz z perspektywy tego, że tu chodzi o to, że Ty przestałaś być dla niego atrakcyjna – doprowadzą tylko do tego, że będziesz cierpieć i to coraz bardziej. A problemu nie rozwiążesz.
Choćbyś cierpiała tak, że by Ci z oczu płynęły krwawe łzy, to jego to nie ruszy. A prawie na pewno stałoby się kolejnym zapalnikiem, by od realnego życia uciekać w porno.

Ale widzimy w Twoim przypadku fundament Twojego cierpienia – “w takim razie kim ja jestem”? Bo to nie pytanie “dla niego”? Tylko “kim jestem w ogóle?”
Zgodzisz się?
Odpowiedź na nie jest możliwe, że najważniejszym w ludzkim życiu.
“Kim jestem”?
To wybieramy my. A to i tak tylko nasza opinia. Oby nie osąd.
Bo oczywiście każdy jest Dzieckiem Bożym. I nie mówię tego w żadnym wymiarze religijnego fanatyzmu. Tylko to fakt na temat ludzkiego życia. Życia, czyli daru, który już każdy otrzymał – wiecznej, nieśmiertelnej egzystencji.
Gdy tak spojrzymy na siebie, każdy problem jaki mamy, staje się mały, a przynajmniej możliwy do rozwiązania w ten czy inny sposób – najlepiej “za pomocą” akceptacji.

No bo tam na filmikach odważne żonki bawią się z obcymi , wszystko jest super i nic złego się nie dzieje.
Nic złego się nie dzieje?
Zastanów się jaką trzeba mieć psychikę, by dawać się rżnąć obcym ludziom przed kamerą, by widzieli to inni? I jeszcze odgrywać rolę małżeństw, które wymieniają się partnerami?
Prawdę mówiąc, bardzo wątpię czy istnieje jakikolwiek zdrowy fundament dla tzw. “swingersów”.
Tak się może tylko wydawać, gdy w związku jest skrywany żal, wina, frustracja i pojawia się kolejne źródło ekscytacji. Ale każdy uzależniony od porno może potwierdzić, że nie jest to nic dobrego.

Tam się dzieje masa złego. Tylko umysł ludzki nie jest w stanie odróżnić tego co sprzyja życiu, od tego co nie sprzyja.
W porno nie ma nic dobrego. Nic. To fantasmagoria. A nasze organizmy i psychika reagują podnieceniem, bo nigdy nie ewoluowaliśmy, by mieć przed tym zabezpieczenie. Porno jest bardzo nowe. I oglądanie go w dużych ilościach dosłownie fizycznie niszczy mózg. Mózg ratując się przed masą sygnałów seksualnych usuwa połączenia neuronalne. Tak jak zasłaniamy uszy, gdy natężenie dźwięku jest za duże. Tylko tu są czyste nerwy. Nie można ich zasłonić. Mózg je usuwa. W jakimś stopniu to może się zregenerować ale nikt tak naprawdę nie wie w jakim. Malutko jest badań mózgów uzależnionych. Ani w ogóle uzależnienia nie są rozumiane ani trochę w świecie.

TO jest jeden z efektów tego, że realne życie jest dla niego mdłe i chciały się podniecać jakimiś “wyjątkowymi” fantazjami.
O tym mówiłem, by nie być dla siebie wyjątkowym – w tym sensie.

Gdyby wszystko było dobrze, kochalibyście się i chcieli iść dalej, eksplorować seksualność – to pomijając seks z nieznajomymi (tego nie zalecam w trwałych związkach), jest masa możliwości.
Ale znowu – gdyby to wynikało z tego, że codzienność i nadzy Wy dwoje stojący przed sobą nie czujecie się już dla siebie piękni – TYM należy się zająć przede wszystkim. Bo to nie jest normalne.

Masy ludzi wmawiają sobie głupoty typu – “czar prysł”, “płomień namiętności się wypalił”, “znudziliśmy się sobą”, “do życia wkradła się szarość”, itp.
To bzdury, banialuki.

W takich relacjach ludzie osądzają się coraz bardziej – niezauważenie odzierają siebie z atrakcyjności (Ty siebie odzierasz, dlaczego to sobie robisz? – zastanów się poważnie). Nie kochają się i pewnie nigdy nie kochali. I tylko polegali na oczarowaniach i pożądaniu, ekscytacji.
Nuda to opór. Nie istnieje żadna nuda, z którą można coś zrobić.

Dlatego napisałam, że zaciera mu się granica między rzeczywistością a wirtualnym światem, między prawdą a kłamstwem.
Pytanie czy ta granica kiedykolwiek u niego istniała?

Zohydza mi seks w tym sensie że po tym swoim zafiksowaniu na dziwach czuję do niego odrazę i jego dotyk sprawia mi psychiczny ból.
Jego dotyk nie sprawia Ci bólu. Boli tylko Twój osąd, opór, niechęć, utrzymywana wina, żal, wstyd, gniew.
Nikt nie może nikomu wyrządzić psychicznej krzywdy. To nie jest możliwe.

Tylko ludzie cały czas przesycają swoją psychikę mentalnością ofiary. Nikt na tej planecie nie jest ofiarą niczego i nikogo.

Nawet gdyby Cię ktoś uderzył i odczuwałabyś ból fizyczny, to ból nie jest jeszcze cierpieniem. Można odczuwać nawet duże natężenie bólu ale nie cierpieć.
Cierpienie zadajemy sobie sami – opierając się bólowi.
A cierpimy, bo to wybieramy, chcemy tego. Np. w ten sposób manipulujemy innymi, zyskujemy współczucie, nawet w ogóle inni zaczynają nas widzieć.

Czuję, że nie ma on konatktu ze mną tylko ze swoimi scenami z filmów i fantazjami.
On nie ma z niczym kontaktu. Jest to człowiek żyjący jak nakręcona pacynka. Nic co zakładasz na jego temat nie jest prawdą.

Mam poczucie, że gdyby leżała zamiast mnie obca kobieta on nie widziałby róznicy.
To gdybanie i o tym nic nie da się powiedzieć.

I to poczucie, że nie chodzi o MNIE i o NAS w seksie doprowadza mnie do zaniku przyjemności i satysfakcji z intymnych kontaktów.
Bo nie chodzi również o to w oglądaniu pornografii.
To środek to odcinania świadomości od tego, co w jego mniemaniu jest źródłem jego cierpienia, braku radości i satysfakcji życia, prawie na pewno też własnej niemalże zerowej wartości.

Tak jak Ty mówisz, że nie umiesz zaakceptować sytuacji – bo sądzisz, że to się skądś bierze, a tak naprawdę tylko unikasz wstydu, winy, żalu, gniewu, bezsilności, zmierzenie się z którymi jest fundamentem akceptacji i wybaczenia.
Tak i on sądzi, że oglądanie pornografii mu w czymś pomaga. I choć cały realny świat mu się wali, on nawet tego nie widzi. Bo chce tej ucieczki.

Nasuwa mi się pytanie: czy gdybym miała zdrowe poczucie swojej wartości to to, co robi mój mąż nie powinno mnie boleć?
Nie ma niezdrowego poczucia. Wszystko co czujemy jest zdrowe, bo dokładnie odzwierciedla to jak widzimy daną sprawę czy problem.
Tym samym nie ma “zdrowego/niezdrowego poczucia wartości”, tylko to co czujesz odnośnie siebie i interpretujesz jako wartość jest bezpośrednim odbiciem tego jak siebie widzisz.

Czy coś powinno boleć tak jak o tym mówisz? Nie. Bo ból nie bierze się ze świata. Ból to konsekwencja niezgody na coś. Gdybyśmy w pełni widzieli rzeczywistość, nie doświadczalibyśmy bólu, bo widzielibyśmy, że nie dzieje się nic złego.
Tak jak to opisuje pan Tipping w książce “Radykalne wybaczanie”. A to wymaga porzucenia oczekiwań, osądów, etc.

Ale oczywiście – nie zwalnia nas to z rozsądku. Możemy w pełni akceptować i kochać drugą osobę ale widzieć, że sobie nie radzi. Pytanie czy potrafimy ją kochać tak bardzo, by pozwolić jej upaść na dno, a samemu zająć się swoim życiem? Czy potrafimy kochać siebie na tyle, by przestać się poświęcać i zacząć dbać o siebie?

W małżeństwie mimo odrebności osób jestesmy jakby jedno ciało w tym sensie, że gdy jedno nawala i krzywdzi to drugie to odczuwa na sobie.
Mylisz granie ofiary ogromnego problemu z wrażliwością.

Na razie cierpisz przez własne osądy i opór. Oboje robicie wszystko, by się zamknąć na to, z czym nie potraficie oraz nie chcecie sobie poradzić. A konsekwencją tego zamykania się jest cierpienie.
Dlaczego? Bo to ciągłe zmaganie, by to co wewnętrzne się nie ujawniło. A że cały czas rzeczywistość dąży do samej siebie, to wszystko co stanowi jej zaprzenie ujawnia się, by mogło zostać poddane Bogu i tym samym iluzja została wybaczona.
Bo wybaczamy tylko sobie i tylko swoje iluzje.

Nie wiem jak mam do tego wszystkiego podejść by przestalo mnie to tak wyniszczać i odbierać radość życia.
Mam nadzieję, że na to pytanie odpowiedziałem chociaż w jakimś stopniu.

Jakich granic męża nie powinnam przekraczać?
To pytanie nie ma zastosowania w tym problemie.
Tu nie chodzi o granice. Tu chodzi o człowieka, który niszczy sobie życie i uważa, że robi coś, co życie mu ratuje, co daje mu radość, satysfakcję, etc.
Totalnie myli podłogę z sufitem.
To osoba pozostająca nietrzeźwą.

Porównaj to do tego jakby Twój mąż zamiast oglądać pornografię – pił.
Jakich granic nie przekraczać? Nie dawać mu pretekstu, by dalej pił, by się denerwował, bo nie będzie nad sobą panował.
W jaki sposób? Akceptacją i rozsądkiem. Odwagą, by zadbać o swoje życie.

Na razie tyle. Jesli coś jeszcze zacznie mi kołatać w myslach to dopiszę. Pozdrawiam majowo.
Również pozdrawiam! :)

Piotrze zanim odniosę się do Twoich komentarzy chcialabym Ci zadać osobiste pytanie: Piszesz o sobie że byłeś uzależniony od porno. Czy aktualnie nie masz z nim nic wspólnego? Zero oglądania?
Będąc nadal uzależnionym jak mógłbym twierdzić, że wiem i rozumiem cały problem oraz rozwiązanie?
Z ciekawości zapytam – gdybym nadal sporadycznie obejrzał porno – to czy by to zmieniło wartość tego, co Ci przekazuję? Czy straciłoby to na znaczeniu?

Sytuacja z dziś: Rano mąż ” dobieral” się do mnie. Nie protestowalam ale też nie wykazalam ochoty i podniecenia. No więc mu się odechcialo kontynuacji pieszczot.
Byl rozgoryczony
Więc widzisz, że seks dla niego jest nie ekspresją miłości, tylko źródłem do ucieczki od czegoś.
Gdy zostanie mu to odebrane, wybiera gniew, poczucie winy, żal, wstyd.
Bo m.in. od tego ucieka.

Zapewne w tym wszystkim jest poczucie odrzucenia, bliska zeru percepcja własnej wartości i więcej.

A tak naprawdę szuka tego, co w pornografii – nieprzemijającej podniety – czyli wystrzelenia się na poziom pożądania, by uciec od wstydu, winy, bezsilności/apatii, żalu i strachu.

i powiedzial że zawsze wracamy do tego punktu gdy zaczynamy żyć duchem czyli zgodnie z Bożymi prawami.
To jest jakiś bełkot.
On tylko używa takich twierdzeń jak “żyć duchem” czy “zgodnie z prawami Bożymi”, by mieć to czego chce – seks.
A on nie żyje ani duchem, ani z żadnymi prawami Bożymi.

Cielesność i jej potrzeby znikają, stajemy się ” kołkowaci” i namiętna i rozpalina ja znikam.
Tego nie rozumiem.

Jak to znika cielesność i jej potrzeby? Seks to nie jest potrzeba cielesna.
Cielesną potrzebą jest spłodzenie potomka. A to wiąże się z wyborem – decyzją. Więc ta potrzeba to wybór. Co oznacza, że nie jest to potrzeba.

A wszystko inne to już zupełnie inny temat – np. szukanie przyjemności czy ulgi.

No więc odpalil sobie laptopa i powiedzial że bez tego porno nie ma luzu.
Czym dał Ci do zrozumienia, że jedną z kluczowych korzyści oglądania pornografii jest szukanie tego “luzu”. Tylko że nie ma żadnego luzu. On nie rozumie co się dzieje, ani jakim kosztem.

Zapytalam : a jaką korzyść z porno mamy MY? Odpowiedzial że jako my żadną ale to go chociaż relaksuje.
Dlaczego zadałeś mu to pytanie?
Odpowiedział zgodnie z prawdą – Wy nie macie żadnej. A on ucieka od każdej niewygody, każdego dyskomfortu, wszystkiego co mu się nie podoba, nie pasuje, co sam osądził, czego nie chce, itd.
Co uniemożliwia mu nie tylko rozwój, rozwiązanie jakiegokolwiek problemu i normalność wraz ze zdrowiem w życiu, a także jest kierunek destruktywnym.

Więc to co on nazywa korzyścią jest myleniem podłogi z sufitem.

Czuję się trochę pod presją i jakby bez wolności bo czuję jakbym musiala mieć zawsze ochotę na seks. A jak nie mam to on się obraża i leci do laptopa.
Ale to Twoje poczucie winy. Nie ma żadnej presji.
Ty czujesz się winna, a on manipuluje Twoim stłumionym poczuciem winy. Nie robi tego ani świadomie, ani specjalnie. Lepiej nie potrafi.
I dopóki Ty nie uporasz się ze swoimi problemami, tak to będzie wyglądać.

Nie możesz brać na siebie tego jak on żyje. Wliczając realizowania jego wymagań i oczekiwań, szczególnie jeśli wiesz, że to nie jest ani zdrowe dążenie, bo nie wynika ze zdrowego podłoża, ani nie prowadzi do zdrowia.

Zauważ, że zarówno jakbyście mieli seks i byś chciała dla niego dobrze, to on 5 minut po nim, wróci do swojego standardowego stanu – czyli bardzo niskiego. I będzie chciał albo więcej, albo zacznie narzekać i może nawet obwiniać.
A jak odmawiasz, to od razu obwinianie i gorycz.

Co tym myślisz? Jeszcze wczoraj patrzyl mi w oczy z radoscią że jestem jego żoną. I że cieszy się patrząc na mnie szczęśliwa. Dziś mu przeszlo :(
Nic mu nie przeszło.
Bo to nie była radość. To była co najwyżej ekscytacja, jakaś chwilowa podnieta. To było mówienie z poziomu chwilowego wyższego stanu emocjonalnego, choć cały czas niskiego.
No powiedz – ile to trwało? 10 sekund? Ile patrzył Ci w oczy z radością? Jak długo potrafi być radosny i wdzięczny, że jest z Tobą? Minutę dał radę?
I czego potrzebuje, by wrócić do negatywności? Usłyszeć “nie”?
Pamiętaj – nie mówię tego, by mu ujmować jako człowiekowi czy konkretnej – mężczyźnie, tylko ukazuję esencję problemu.
On oczywiście ma potencjał do kochania i prawdziwej radości – jak każdy. Ale to wymaga EWOLUCJI. A nie “robienia” czy “mówienia”. Nawet masowy morderca może kupić kwiatki żonie i się uśmiechać. Ale nie oznacza to, że JEST taki. To tylko robienie.

Wiesz dlaczego dla wielu nie liczą się słowa, tylko czyny lub mówi się – “trzymam cię za słowo”? Bo tylko to mamy jako nierozwinięte istoty – ludzie – by mieć jakiekolwiek możliwości przyjrzenia się czy ktoś jest integralny – czyli szczery i uczciwy. Już jako żart od dłuższego czasu funkcjonuje – “od jutra nie piję” – czyli słowa bez pokrycia – bez INTENCJI, by przestać pić. Tylko człowiek mówi kłamstwo, by przestać się obwiniać za ten sam popełniony błąd.

To, że to powiedział nie ma żadnego znaczenia. Bo równie dobrze mógł to mówić, by właśnie manipulować, ze strachu przed utratą, rozpadem małżeństwa, etc. Nie wiesz dlaczego to powiedział. Ale mam solidne podejrzenia, że nie była to pozytywna intencja.
Wyjaśniałem, że najważniejszy jest kontekst, a nie treść. Treść nie ma żadnego znaczenia. Kontekstu, z którego mówi poznać nie można.
Jest tylko jedno narzędzie na świecie i w historii ludzkości umożliwiające sprawdzenie prawdy – kalibracja, czyli test mięśniowy, który dr Hawkins opisuje np. w książce “Siła czy moc”.
Wszystko inne to nasze oczarowania, oczekiwania, percepcje, przekonania, wiara. Nic więcej.

Albo mógł to mówić, że dzięki temu unika tego, czego się tak bardzo boi – wstydu, że został odrzucony/zostawiony, lęku przed byciem samemu, obwiniania się za błędy, za stratę małżeństwa, wstydu przed nazywaniem siebie rozwodnikiem i więcej.
I on mówi, że jesteś szczęśliwa… a byłaś? Przecież oczywiście, że nie.

Ale jeśli takim czymś się oczarowujesz, no to będziesz się rozczarowywać. Jeśli to jak widzisz sytuację będziesz opierać o swoje samopoczucie – czyli np. on spojrzy Ci w oczy, powie, że Cię kocha i że jest szczęśliwy, a Ty zrobisz maślane oczka i uznasz, że mu się poprawia – no to szybko się rozczarujesz. I będzie bolało. Bo rozczarowanie zawsze boli. Gdyż nasz kierunek jest negatywny – wolimy oczarowanie, a nie rzeczywistość, której się boimy, bo ją osądzamy i uważamy się za bezsilnych.
Ale mówiłem – jesteś bezsilna tylko wobec swoich oczekiwań. A droga do spokoju i szczęścia jest inna. A tak naprawdę masz po 100 opcji.

Czytałaś trwającą serię artykułów “100 dróg do szczęścia”?
http://wolnoscodporno.pl/blog/2022/3/100-drog-szczescie-3/
Poczytaj lub chociaż zobacz jakie są to drogi i powiedz czy on jakąkolwiek idzie czy szedł? A Ty? Dopiero opisałem po kilkanaście, bo jednak staram się to dobrze wyjaśnić i jak widzisz – artykuły są masowe.

Może być tak, że nigdy nie byliście szczęśliwi, bo to czego doświadczaliście nie było szczęściem, tylko ekscytacją, ulgą, że nie jesteście już sami i że macie jakąś wartość, bo ktoś wybrał, by z Wami być – Ty z nim, on z Tobą.
Co mówi jedna z dróg do szczęścia – że ono nie zależy od niczego w świecie – ani czy z kimś jesteś, ani z kim, ani co powie/nie powie, ani co zrobi/czego nie zrobi. Bo szczęście to konsekwencja tego jacy my JESTEŚMY. A tego nikt nie może zmienić, zabrać, etc.

Zobacz jak łatwo zdemaskować to, że nie jest ani szczęśliwy, ani kocha – wystarczy, że jego starania nie zostaną zwieńczone Twoją ochotą i podnieceniem i już reaguje niechęcią, frustracją, rozgoryczeniem, winą, żalem, zaczyna wygadywać jakieś usprawiedliwienia, powoływać się nawet na “prawa Boże”. A co on wie o jakichkolwiek prawach Bożych?
Ja nie słyszałem o żadnych prawach Bożych. Słyszałem o prawie grawitacji ale nie o prawie Bożym.

Jakie prawo Boże? Co to jest? Skąd on to wziął?

A nawet “prawo grawitacji” to nie żadne prawo, tylko rzeczywistość. To my z jakichś powodów nazywamy to prawem. A tak naprawdę mówimy – element rzeczywistości, która jest jaka jest i nie możemy jej zmienić, możemy ją tylko zrozumieć, zaakceptować i się dostosować.
Bóg nie ma żadnych praw. Jest tylko rzeczywistość i nasza jej percepcja – zawsze ograniczona, nigdy nie widzimy ani całości, ani nawet rozsądnie wykalibrowanej prawdy.
Skoro wiemy, że “prawo” to nie żadne prawo, tylko my tak, dość dziecinnie, nazywamy niezmienną rzeczywistość, w której poznawaniu pomimo całej nauki nadal raczkujemy, to jakie on prawa widzi – czyli rzeczywistość? Do jakich aspektów rzeczywistości się odnosi?
Sama wiesz dobrze, że on nie potrafi odróżnić rzeczywistości ani od obrazów na ekranie, ani od myśli. Jak może więc mówić o “prawach”, szczególnie Boga?

Uważasz, że Bóg ustanowił jakieś szczególne prawa dla małżeństw, których wymaga? Kto tak twierdzi? Pańcio w sukni nazywający się księdzem?
To po co, z kim, z jakich powodów i intencji zostajemy z kimś na całe życie – to kwestia 100% należąca do nas. Od tego zależy jakie życie będziemy wieść i jakiej jakości będzie to relacja z tą drugą osobą.
Bóg się w to nie miesza. Ale wiemy, że np. oczarowanie prowadzi do rozczarowania. Wiemy, że pożądanie to nie miłość, choć może wynikać z miłości. Wiemy, by się nie osądzać, bo będziemy cierpieć i każda relacja, w której obwiniamy, będzie obumierać. I dużo więcej. To nie są więc żadne prawa, tylko opis rzeczywistości – tak to wygląda. A małżeństwo jest jedną ze świetnych dróg, by mieć pretekst, w postaci drugiej osoby, do praktyki kochania i odpuszczania wszystkiego, czym miłość ograniczyliśmy.
A żeby tak było, to się musi ujawniać. I dlatego ślubujemy – że się nie opuścimy, że będziemy ze sobą na dobre i na złe. Ale to nie ma być walenie głową w mur. Tylko mamy się rozwijać, bo inaczej będziemy cierpieć i żaden problem nie zostanie rozwiązany, żadna negatywna cecha uzdrowiona/skorygowana/rozwinięta w stronę pozytywności/ewoluowana do zdrowszej alternatywy.

Samo bycie ze sobą nie ma żadnej wartości, bo nie przekłada się na nic wartościowego.

Wiemy też, że każde “prawo”, które sobie wymyślił człowiek – można złamać. Nazywa się to najczęściej przestępstwem ale wiemy, że na tym świecie jest ich pełno. Ale czy można złamać “prawo” grawitacji? No, można próbować ale dobrze się to nie skończy.
Podobnie z prawami Bożymi, czyli rzeczywistością, która jest jaka jest i jej zmienić nie można. Ani “złamać”. Przykład – brak miłości i opór tworzą cierpienie. Granie ofiary uniemożliwia jakąkolwiek poprawę. Nie można grać ofiary i uniknąć konsekwencji – braku poprawy. A wiele osób na to liczy – że jak się dostatecznie wycierpią, to to cierpienie będzie jakimś minerałem, który przy odpowiednio dużej ilości uszlachetni ich życie i je nagle odmieni. Albo się Bozia ulituje… No nie, tak nie jest i nigdy nie było i nie było, ani nie będzie nawet 1 wyjątku. Tak jak grawitacja jest taka sama dla wszystkich. Od Elona Muska do pani Mirosławy z kiosku Ruchu.

A masy ludzi, praktycznie każdy uzależniony, mówią jak to właśnie próbują “przełamać” “siebie” (cokolwiek to znaczy) czy przełamać jakiś opór, lęki, itd. Czyli walczą z czymś i uważają, że to właściwa droga. A to nie jest właściwa droga – wręcz przeciwnie.
Jeśli rozumiemy, że Bóg to miłość, a miłość = życie bez cierpienia, to rozumiemy, że wszystko co wybieramy i nie jest jakąś formą miłości, będzie nam szkodzić. Bo rzeczywistość jest wspierająca. Jeśli nie rozumiemy co realnie wspiera życie, a co nie, będziemy cierpieć. To są prawa Boga. I Jezus mówił – nie wybieraj XYZ, bo będziesz cierpieć.
A ludzie zrobili z tego cyrk – stawili się jako ofiary karzącego, mściwego, gniewającego się i potępiającego bóstwa…
Przecież praktycznie każdy, kto do mnie pisze, mówi mniej więcej – “żyję źle, nie chcę tego zmienić, tylko się zmagam z konsekwencjami takiego życia, Bóg mi nie pomaga, nie odpowiada na prośby – życie jest niesprawiedliwe i Bóg może się iść pie***ć”.
Powiem Ci, że niezależnie jak dobrą osobą jesteś, to jeśli upuścisz talerz, to prawie na pewno się rozbije. Możesz wynaleźć lek na raka, uzdrowić milion ludzi, a jak upuścisz talerz – to i tak się rozbije. Żaden aniołek nie zleci i tego talerza nie złapie. Tym bardziej jeśli jesteśmy dobrzy tylko w swojej wyobraźni, a to jak realnie żyjemy wygląda trochę inaczej.

To co musi do ludzi w końcu dotrzeć (jeśli chcą przestać cierpieć) – że to, czego nie chcemy – nie demonizujemy tego, nie opieramy się, nie gramy ofiary, nie nienawidzimy, tylko akceptujemy i postępujemy rozsądnie. Co może wymagać solidnej pracy – np. głębokiego wybaczenia, a więc poddania tej swojej całej historyjki na ten temat (najczęściej bardzo dramatycznej). Jezus mówił – nadstaw drugi policzek. Czyli nie opieraj się, nie graj ofiary, bo jeśli boli, to na własne życzenie. Akceptuj i żyj rozsądnie. Wybaczaj i żyj rozsądnie, miłująco. A człowiek miłujący musi rozumieć rzeczywistości. Bo jak nie, to będzie cierpiał.

Zauważ – np. Ukraina. Stawiła opór Rosji. Ale co to znaczy “stawiła opór”? Tak jak uzależniony – założyła rączki, tupie, frustruje się, mentalnie się napina i liczy, że się samo wszystko robi?
Nie. Tysiące ludzi (a na świecie miliony) wykonują tysiące heroicznych czynności. Postępują odpowiednio do sytuacji, a intencją jest ochrona życia, wolności.
A nie “łeee, Ruskie nie chcą się od nas odczepić, łeeee”.

A ludzie co robią, np. w przypadku poczucia winy – “nie chcę się tak czuć” i co robią – np. oglądają porno, piją, zaczynają coś robić, by o winie “zapomnieć”, męczą się z nią. I co to daje? Absolutnie nic pozytywnego.
To jakby Ukraińcy pili i oglądali porno, żeby zapomnieć o inwazji Rosji, bo jest to dla nich takie niewygodne, niekomfortowe.
Ci, którzy po wojnie nie będą potrafili poradzić sobie z całym nagromadzonym strachem, gniewem, żalem, poczuciem winy i oporem odczuwanym jako ból i cierpienie – oni wszyscy pewnie będą pili, będą oglądali porno. Niestety.

Przykład z mojego osiedla – nastąpiło pobicie (para wracała podpita z imprezy i napadło ich kilku kolesi). Ochroniarz – starszy pan z budki – nie zareagował, nawet nie zadzwonił na policję. Wywiązała się dyskusja.
Ktoś napisał bardzo fajny komentarz pokazujący generalną nietrzeźwość, naiwność i ignorancję ludzi – “Nie ważne czy chłopak był pijany czy nie – skoro nie sprowokował, to ta sytuacja nie miała prawa się wydarzyć i ochrona powinna była reagować. Chyba mieszkańcy maja prawo wracać pod wpływem alkoholu do domu i czuć się bezpiecznie.”
Widzisz co pisze? Sytuacja nie miała prawa się wydarzyć! Ludzie mają prawo czuć się bezpiecznie!
Wow!
No mnożą się te prawa jak myszy w spichlerzu.
Więc otrzeźwiamy się – sytuacja się wydarzyła. TO jest rzeczywistość. A dlaczego się wydarzyła? Bo to jest taka planeta, zaś my jako mieszkańcy osiedla nie zrobiliśmy nawet 5% tego co mogliśmy, by naprawdę ZADBAĆ o nasze bezpieczeństwo.
Ludzie mają prawo czuć się bezpiecznie… jak widzisz – w psychikę ludzi wpisane już jest uważanie, że za nasze uczucia odpowiada świat, że uczucia biorą się ze świata oraz – co też krytycznie istotne – uważa się, że ważniejsze jest CZUĆ SIĘ bezpiecznym, niż faktycznie BYĆ bezpiecznym.
Bo widzimy jasno – praktycznie każdy się CZUŁ bezpiecznie ale nie był, bo w każdej chwili tych kilku typów mogło napaść każdego. I tylko “czuliśmy się bezpiecznie”, bo jeszcze nie doszło do takiej sytuacji. A tu nagle kubeł zimnej wody – Hej! Kogoś napali! To nie miało prawa się wydarzyć, bo przecież czuliśmy się tacy bezpieczni! Ojej!
Iluzja spadła ale wielu nadal wybiera pozostać ignorantem i fantazjować. Jedna kobiałka napisała, że w przypadku napaści oczekuje, że ten dziadek z budki chociaż zadzwoni na policję. A jeśli nie zadzwoni? Będziemy w szpitalu z pobitym partnerem/partnerką i będziemy narzekać, że dziadek nie wykazał się heroizmem i zdrowym rozsądkiem?

Tylko rzeczywistość weryfikuje nasze percepcje i założenia. I o tym też mówił Jezus – “po owocach ich poznacie”.
Patrz na owoce, nie na swoje uczucia. Patrz na fakty, a nie na swoje oczekiwania i wymagania.
A tzw. “samopoczucie” to energia. Sam fakt posiadania “dobrego samopoczucia” nie ma znaczenia. Ważne jak je przekuwamy.
I temu też się przyglądaj – co wybiera mąż, gdy czuje się dobrze lub – bardziej prawdopodobne – nie czuje się źle? Od razu idzie do Ciebie i czegoś chce? Czy zajmuje się tym jak żyje, coś koryguje, naprawia, zmienia?

Nie zapytałam czy jesteś nadal uzalezniony bo mi to nawet przez myśl nie przeszło czytając to co piszesz. Zapytałam tylko czy nic już nie masz z ogladaniem wspólnego.
W przypadku uzależnienia takiego jak w moim przypadku – ponad 15 lat, to dalsze oglądanie w jakimkolwiek stopniu oznacza, że jest się jeszcze uzależnionym.
Każdy musi zdać sobie z tego sprawę – oglądamy coś ze spektrum jakości poziomu ludzi bezdomnych. Bo wobec czegoś w naszym życiu mamy jeszcze gorsze postrzeganie. Prawie na pewno nas samych – tak daleko od miłości jeszcze jesteśmy.

Samo oglądanie więc to sygnał, że jeszcze coś fundamentalnego wymaga BARDZO POWAŻNEJ pracy.
Niewykluczone, że w moim przypadku coś takiego się jeszcze ujawni. I zawsze mam wybór, bo zdrowie nie jest jakimś magicznym wydarzeniem, które nas tajemniczo zabezpiecza, tylko dojrzałością.
Zawsze możemy wybrać wypieranie, upieranie, osądzanie, granie ofiary, umniejszanie sobie – coś ze spektrum destruktywności.
Bo ta planeta to takie miejsce, gdzie pokusy są ciągłe i nie można ich uniknąć.

Nie można uznać, że jest już dobrze, bo np. oglądamy tylko raz w tygodniu, a nie 5 razy czy codziennie. To nie ma znaczenia, bo równie dobrze to może być kolosalne kłamstwo.
Albo oglądamy, albo nie. Nie ma nic pomiędzy.
A to co może cokolwiek świadczyć o postępach to to JAK ŻYJEMY. To jedyny wyznacznik zdrowia. Tylko to się liczy.

Więc gdybym pomimo takiego ogromu pracy, zrozumienia, doświadczenia, etc. jeszcze oglądał porno, to by znaczyło, że coś jest jeszcze bardzo nie tak. Bardzo.

Pamiętaj o tym – alkoholik, który pił 20 lat, jeśli chce żyć zdrowo, dobrze – to musi zrezygnować z alkoholu całkowicie. 100%. Nawet jednego kieliszka wina. A jeśli już żyje dobrze – po co miałby pić? To, co rzekomo dawał mu alkohol powinno być już jego standardem – luz, radość, poczucie humoru. Ale też oczywiście dojrzałość.
Uzależniony, który oglądał porno 15-20 lat nie może już nigdy obejrzeć nawet jednego zdjęcia.
Oczywiście – nie unikniemy np. ulotek sex klubów czy scen seksu z normalnych filmach, czy jakichś reklam z solidnie podkreślonym erotyzmem. Ale to jest ok.
Jeśli tylko sami tego skrycie nie wybraliśmy, by to obejrzeć – nic się nie stanie. Nie powinno. A jeśli to dla nas będzie sygnałem, by iść w to dalej – to znaczy, że dalej coś ukrywamy. Coś krytycznie istotnego, co wymaga uczciwego i odważnego obrachunku moralnego i poważnego wzrostu.

Bo napisałeś wczesniej że w porno nie ma nic dobrego
A cóż dobrego może być?
Dobre może się wydawać tylko w porównaniu z czymś jeszcze gorszym, prawda?

Powtórzę – na tej planecie nie ma zła. Jest tylko kontekst.
Czy nóż jest zły? A może dobry? No – nóż jest dobry, by ukroić pajdę chleba. Jest też dobry, by wbić komuś w brzuch – z perspektywy tego, kto wbija. Ale z perspektywy tego, komu nóż jest wbijany – jest zły.
Ale nóż nie jest żaden.

Np. jeśli wstydzimy się swojej seksualności, sprawności seksualnej, a potem widzimy jakie akrobacje robią aktorki i aktorzy, jak wrzeszczą przy tym, a wszelkie płyny ustrojowe leją się jak fontanny, to człowiek, jak dziecko, może chociaż utknąć w tym świecie fantazji i “zapomnieć” o swoich problemach, które osądza i których rozwiązać nie chce. Pytanie – dlaczego siebie osądza, porównuje, zamiast się rozwijać?
Uważa, że jest gorszy, bo ma penisa 12 cm, a aktor porno 20 cm i aktorki pieprzone przez niego wyją? Hmm. No dobra ale seks to nie tylko przestawianie bebechów kobietom penisem. ;)

Ja mężczyznom mówię – jeśli nie masz wielkiego penisa jak aktor porno, to masz jeszcze do dyspozycji palce, usta, język, słowa, to wszystko jaki jesteś wobec siebie i kobiet w każdej chwili swojego życia. A penis wystarczy ci 11 cm. A i tak nie wielkość ma tak wielkie znaczenie jak technika. Jednak dla większości to nic nie znaczy, bo tak się przywiązali do tej manii, że penis = męskość. Co jest totalną głupotą. Ale jak mówiłaś w innym komentarzu – niewielu wyszło z pieluch.

Przypominam – pornografia kalibruje się na poziom 100. Oznacza to, że dobra może wydawać się tylko dla jakości i percepcji jeszcze niższych.
A jakie jakości reprezentują jeszcze ten poziom i okolice?

Kulty i sekty są na 120! Nastawienie paranoidalne również jest 20 punktów wyżej.
Anarchia, fatalizm, rasizm – 105-110.
Ludzie bezdomni – 95.

Poziom w przedziale 75-99 to poziom świadomości Żalu, który można też opisać jako – porażka, żałość, nędza, przygnębienie, melancholia.
Poziom 100-125 to poziom Strachu, który można też opisać jako wieczny niepokój, zatrwożenie, bojaźliwość, wycofanie, odcinanie się/odcięcie.

Ciekawe, prawda?
Jeśli więc ktoś żyje w paranojach, lęku, apatii, żalu, poczuciu straty, to dla niego obejrzenie porno będzie wręcz zbawieniem z tych niskich stanów.

I znowu – to, że w porno nie ma nic dobrego, nie oznacza, że jest złe.
Jest to poziom 100.
Nie można więc liczyć, że demonizując pornografię to nam pomoże.
Jednocześnie nie można uważać, że jest ona dobra. To poziom 100. Oglądając ją wybieramy to spektrum. Konsekwencji uniknąć nie można.
Masa aktorek porno zostaje nimi, bo np. były molestowane jako dziewczynki lub uciekły z krajów, gdzie seksualność jest w ogóle widziana tylko przez pryzmat nieczystości i grzechu.
Dla nich skok na jakość 100 jest kolosalny. Gwałt jest niżej, niż pornografia. Pedofilia też. Dlatego w ich oczach zostanie aktorką pornograficzną jest czymś dobrym – nie tylko mają seks, mają kasę, sławę, masy wielbiących je mężczyzn, etc.
Wszystko to czego nie miały. A nie tylko śliniącego się ojca, wujka czy jakichś innych oblechów.
Dlatego powiedzenie im, że porno jest złe spotkałoby się z oporem. Nie dałoby się ich przekonać, że to złe.

To też niemalże niemożliwe dla człowieka, który siebie widzi przez pryzmat wstydu.
Aby w ogóle liczyć na to, by przyjrzał się faktom, trzeba najpierw zająć się tym obrazem siebie i uwalnianiem energii wstydu.

więc rozumiem że nawet sporadyczne spojrzenie na porno jest pomyłką i bezproduktywnym aktem.
Tak ale tylko jeśli zrozumiesz, że odpowiedź ta jest prawdziwa dla wszystkich jakości powyżej poziomu Pożądania (125-149).
A na poziomie 1-149 jest całkiem sporo i zapewne około połowy ludzkości jest w tym przedziale, następne 30% jest do poziomu 200 i niecałe 20% ludzkości jest powyżej.
Zaś ci ci żyją na poziomie niższym, niż 200 (ponad 80% ludzi), nawet sporadycznie mogą doświadczyć tak niskich jakości – a to przecież wstyd, wina, apatia, żal i strach, więc całkiem spore spektrum.
Wystarczy, że np. osądzimy własną seksualność czy będziemy się jej wstydzić i już za każdym razem, gdy się np. podniecimy, obejrzenie porno w naszych oczach będzie się jawiło jako dobry wybór. ALE TYLKO DLATEGO, BO WZGLĘDEM WSTYDU/WINY się takie wydaje.
A nie dlatego, bo samo z siebie jest jakieś dobre. Nie jest.

Zdrowie z uzależnienia przynosi ewolucja na poziom 350. A to może wymagać energii Miłości, która jest obecna np. w grupach 12 kroków.
A gdy zrozumiemy, że to przedstawienie jakości w skali logarytmicznej, czyli każdy punkt do góry to RAZY DZIESIĘĆ, pokaże nam jak gigantyczna jest różnica między porno (100), a integralną seksualnością (200+).
100 punktów to jakbyśmy wartość już mającą sto zer, jeszcze sto razy pomnożyli przez 10, czyli to już jest 200 zer.
Jaka jest różnica między 1, a 2? To nie jest jeden. To jest razy dziesięć.
Więc jeśli mamy 1, to dwa to już jest 1 * 10 = 10.
Różnica między 2, a 3, to już jest 10*10 = 100. Czyli nie jeden, tylko 90.
Rozumiesz?
To jaka jest różnica między 199, a 200?

Mówienie prawdy to poziom 200. Pornografia to poziom 100.

To co musi być jasne – dla człowieka, jak np. Twój mąż czy ja – oglądanie pornografii nawet przez 5 minut to sygnał, że lont bomby nadal się pali. Nie został jeszcze ugaszony.

Mąż mi czasem proponuje obejrzenie razem dla podkrecenia klimatu.
To jakby Ci proponował papryczkę chilli do zjełczałego mleka.

On nie rozumie całej sytuacji. Słuchanie się go w jakiejkolwiek sprawie dotyczącej porno, jest kolosalnym błędem.
Bo to jakbyś się słuchała biedaka w kwestii pieniędzy. Który dla podkręcenia klimatu proponuje Ci, byście poszli do kasyna z ostatnimi 100 zł.

Moja rada na “podkręcenie klimatu” – zacznijcie spędzać ze sobą coraz więcej czasu w jak największej ilości sytuacji – spacery, zakupy, gotowanie, sprzątanie, etc. Wszystko razem.
Zacznijcie ROZMAWIAĆ o swoich problemach ze sobą. Pamiętaj – mówienie niekoniecznie oznacza komunikację. Tak jak myśli nie są wcale myśleniem.
Są MASY ludzi, którzy nie potrafią się w ogóle komunikować ale bardzo dużo mówią i krzyczą. Tego trzeba się nauczyć, tak jak chodzić.
To że mówimy nie oznacza, że jesteśmy sprawnym komunikatorem.

I znowu – wobec siebie wybierzmy łagodność, a wobec innych współczucie.

Nawet już nie raz to robilismy ale ja nie dawałam rady bo koncentrowałam się na tych idealnych ciałach i dostawałam szału xd.
Wasza sytuacja jest taka, że jeśli chcecie zdrowej relacji, to mąż musi całkowicie zrezygnować z porno. Do końca życia. Nie ma scenariusza, w którym dalsze oglądanie porno byłoby ok i nie stanowiłoby ryzyka, że wszystko będzie dalej tak jak teraz.
Co oznacza rozpoznanie i zrezygnowanie z każdej korzyści jaką z tego ma i znalezienie dla tego zdrowej alternatywy.
Jakakolwiek pozostawiona luka, ostatecznie będzie tym, co wszystko zniszczy – każdy włożony wysiłek.

12 kroków mówi wyraźnie – uczciwy obrachunek moralny, przyznanie, że nie mamy kontroli nad swoim życiem i sami nie mamy mocy, by tę kontrolę przywrócić, Z MIEJSCA przyznawanie się do błędów. I więcej.
Jeśli, jak niemal każdy, uzna, że już poczuł się lepiej i przez 2-3 dni nie miał myśli o porno (co samo w sobie jest kłamstwem, bo były) i to znaczy, że już zdrowieje, już mu się poprawia i już można kontynuować życie nieintegralne, nic się nie zmieni.
Bo życie integralne to jest coś, co jest jedynym fundamentem zdrowia. Gdy tego zabraknie, zdrowia nie będzie.
A nie można oczekiwać, że uzależniony powie prawdę. Nawet jeśli bardzo będzie chciał, żeby np. obejrzeć porno razem dla pikanterii, to będzie tylko mydlenie oczu.
NIE MA WYJĄTKÓW. Należy zacząć żyć zdrowo.

A jest tylko jeden wyznacznik zdrowia – to jak żyje.
Pomyśl – jeśli np. przez 90 dni będzie żył wspaniale – kochająco, uczciwie, blisko Ciebie i wszystko będzie sprawiało wrażenie, że jest już fantastycznie, to co miałoby Was skłonić do tego, by znowu włączyć pornografię?
Zamiast porno poczytajcie Mantaka Chia, zapiszczie się na blog Adiny Rivers albo znajdźcie kogoś innego, kogo seksualność jest zdrowa, ludzka, piękna, kochająca.

A porno to poziom 100. To nie jest zdrowa alternatywa dla niczego. Może być lepsza, niż np. osądzanie się ale właśnie samo osądzanie się jest kluczowym problemem. Nie można uważać, że porno pomaga, bo samo z siebie jest kolosalnie destruktywne jak i niczego nie rozwiązuje, nie zmienia. To jak picie wódki na stres. Gdy zrozumiemy, że stres to efekt walki z emocjonalnością, a emocje to konsekwencje percepcji, widzimy, że picie wódki wobec stresu tylko pogłębi problem. Plus dojdą konsekwencje samego picia.
Co jest zdrową alternatywą dla ucieczki od wstydu? Pełne zaakceptowanie wstydu, zmierzenie się z nim, uwolnienie jego energii, odpuszczenie oporu i przywiązania do każdej pozycjonalności zbudowanej o wstyd.
Co jest zdrową alternatywą dla picia wódki, gdy czujemy głód? Jedzenie zdrowych posiłków, rozsądnie skomponowanych w odpowiednich ilościach i o ustalonych porach. Nie dojadamy, ani nie podjadamy w międzyczasie.
Sam cel – “unikanie uczucia głodu” jest kolosalnie błędny. Nic, co wybierzemy, by go osiągnąć nie przyniesie nam zdrowia.
Jeśli Twoim celem jest wjeżdżanie samochodem w ścianę, to niezależnie jak popisowo, fantazyjnie czy profesjonalnie to zrobisz, efektem będzie wgnieciona maska auta.
Może będzie przy tym sekunda frajdy ale konsekwencja zawsze będzie taka sama.

Dlatego tutaj nie pomoże żadna ilość oglądania porno. To nie jest rozwiązaniem niczego.
Nie ma żadnego “podkręcania klimatu”. Jeśli nie ma między Wami naturalnego pożądania, pragnienia, by być dla siebie dobrym, to trzeba się tym zająć.
A wiecie dobrze co stoi na drodze.
Ty mówisz, że nie wyszłaś z pieluch. To jest bardzo solidny krok w dojrzałość.
Mąż tapla się w gównie po uszy.

Ja rozumiem, że seks jest przyjemny, fajnie się pomyziać, czasem z większymi, czasem mniejszymi fajerwerkami. Nie ma nic złego w seksie.
Ale zauważ, że nawet jak jesteś przygnębiona, to i komedia przestaje być zabawna.
On na razie nie wymyśli sobie pozytywnych, integralnych intencji dla seksu. Nie ma na razie takiej możliwości. Bo on nawet nie tknął, ba! nawet nie jest świadomy, ba! nawet nie wie, że jest przywiązany i to jak kolosalnie, ani jak kolosalnie się opiera, ani jakie intencje ma, ani jakie wartości, sens i znaczenie nadał, ani czemu.

Nie mówię tego, by kontrolować Was, mówić Wam czy/kiedy możecie mieć seks i jaki. Tylko mówię, gdzie są zapadki i ślepe uliczki. Gdzie są błędy i niezrozumienia.
Jak dla mnie to każdy może się przebierać za iguany, a grą wstępną może być wspólne łapanie much. ;D Nic mi do tego.
Ale jeśli ktoś nie prosi o pomoc, to ja pomoc rozumiem – to, co wspiera życie. Nie oczekiwania, nie fantazje, nie chęci, nie dotychczasowe percepcje. Tylko realne życie. A ja życie widzę jako niezniszczalny i wieczny “konstrukt”, za który odpowiadamy na wieczność.

Więc pomocą NIE będzie tylko dbanie o samopoczucie. Samopoczucie – a tak naprawdę samo+uczucie – odczuwanie nie ma żadnego znaczenia. Tylko się nie opieramy, ani nie przywiązujemy do tego co czujemy. A ludzie nawet życiem ryzykują, by tylko “czuć się” dobrze.
Biorą narkotyki, piją, palą, oglądają seriale, filmy setkami, porno, bzykają się na lewo i prawo, robią różne niebezpieczne rzeczy – byle tylko utrzymywać negatywne uczucia poza świadomością.
Tego nie popieram, bo to nie wspiera życia.
Ale też nie opieram się. Tylko ew. zaznaczę – “jeśli chcesz żyć zdrowo, pewne rzeczy trzeba wyeliminować”. Proste.
Jeśli chcemy zostać świetnym pianistą, to trzeba sporo poświęcić, by mieć odpowiednio dużo czasu na praktykę. A z niektórych rzeczy trzeba rezygnować chociaż tymczasowo, by dokonać niezbędnych korekt.

Mało ludzi rozumie seks, bo znowu – nie ma praktycznie zdrowych źródłem na temat seksu.
Większość uważa seks za po prostu czynność – robimy i automatycznie z niej ma wszystko wyniknąć – radość, przyjemność, pożądanie, itd. Tak jak – idziemy do roboty, wykonujemy swoją robotę i dostajemy wypłatę. A potem wielu się dziwi, że zostają zwolnionych. Bo nie przykładają się do bardzo prostej rzeczy – tego jak ich praca przekłada się na dobro firmy. Jeśli nie jest to efektywne, to taka osoba może zostać zwolniona, np. zastąpiona przez osobę bardziej efektywną.
No ale przecież jesteś żywym przykładem dla siebie, że seks sam z siebie nie jest żaden. Ba, może być nawet frustrujący, możesz się obwiniać, że nie ciągnie Cię do seksu tyle co go.

Doświadczenie seksu uprawianego przez dwie integralne osoby, czyli mające na uwadze swoje dobro, kalibruje się na 250.
Ludzkie ciało kalibruje się na 205. Czyli nawet najbardziej zdrowy przejaw ciała to doświadczenie co najwyżej z pułapu 205.
Rozumiejąc to dociera do nas, dlaczego masy ludzi nadają seksowi tak wielkie znaczenie i tak go pragną. Bo oczekują, że ich to wywinduje na ogromny poziom 250, którego normalnie, na co dzień nie doświadczają.
Dlatego uważają, że to doświadczenie jest zawarte w samym seksie – mówią “seks JEST taki”. Nie, seks taki nie jest.
A ja miałem seks na smutno, mechaniczny, bez żadnej radości. No jest to na pewno jakaś forma przyjemności i spędzania czasu. Ale kolosalnie niska, niż 250.

Niemniej, widzimy, że każdy próbuje wspiąć się wyżej. Tylko jest w tym bardziej nieporadny niż niemowlę. Bo uważa się, że siłą wszystko można osiągnąć – wystarczy się odpowiednio mocno wysilić.
Np. zerżnąć babkę dostatecznie mocno, to ona o tyle bardziej będzie odczuwała przyjemność, przywiąże się i będzie potem oddawać z procentami to całe dobro. ;)

Ale kalibracja pokazuje, że doświadczenie seksualne nigdy nie będzie wyższe, niż 250. Jednak jeśli uprawiamy miłość i przeżywamy fantastyczny orgazm, to rozumiemy jak wygląda poziom 250. A to tylko poziom 250. Żadna ilość akrobacji, ani krzyków nie wywinduje w łóżku nikogo wyżej, niż 250. Nie, ani na stole, ani na ścianie, ani na suficie, ani w samochodzie, ani pod wodą, ani w kosmosie. ;) Jednak poziom 250 jest bardzo przyjemny.
I to tylko chwilowo zmieniony stan świadomości. To nie jest ewolucja. Nikt przez seks nie stał się bardziej kochający. Może doświadczyć jak to jest być na wyższym poziomie cieszenia się ale przecież uzależnia to od seksu. Więc po seksie, stan szybciej lub wolniej spadnie na nasz codzienny standard. A jeśli się przywiążemy do niego i będzie opierać tej zmianie, dodatkowo pojawi się napięcie, potencjalnie ból i nawet cierpienie.
Gdyby np. aktor porno dostał paraliżu czy jakiejś choroby i nie mógłby uprawiać seksu, to podejrzewam, że 99% popełniłoby samobójstwo.

Twój mąż chce i oczekuje od seksu, że go będzie utrzymywał w nieskończoność na tym dużo wyższym poziomie, niż jego standard. I że seks sam z siebie będzie przyjemny, pełen radości, ulgi, etc. Tak nie jest.
To jakby zakładać, że spacer nas zrelaksuje, a podczas spaceru cały czas się zamartwiamy. I wracamy bardziej napięci, niż wyszliśmy.

Albo się ludzie oczarowują, mówią, że piękne seksowne kobiety to bogini… itd.
Już pomijając jakimi ludźmi są ale ludzkie ciało to poziom 205 – sam dół integralności. Próg tego, co sprzyja życiu.
INTEGRALNA seksualność to poziom 250. Bóg to nieskończoność.
Porno to 100.

Kalibracje są jak współrzędne GPS. Zdrowie to 350. Normalność rozumiana jako cnota to poziom 300.
Wierność to poziom 365.

Przejrzyj listę cnót:
http://wolnoscodporno.pl/Blog/2019/10/Cnoty-1/

Spójrz na nią jak na szczeble drabiny, po której warto wchodzić jeśli zależy nam na tym, co się nazywa szczęściem spokojem, zdrowiem i sukcesem.
Tutaj masz artykuł z linkami do każdej części tej serii:
http://wolnoscodporno.pl/blog/2021/06/cnoty-17/

Mąż mówi – “usuńmy przez seks jakąś negatywność”, a dojrzała osoba rozumie, że nie można usunąć negatywności, można tylko wybrać to co pozytywne.
Czyli cnoty.

Jednak musimy zrozumieć – dla człowieka, który się wstydzi czy jest zawstydzany, czyli wierzy w kontekst, który się mu przedstawia na jego temat, obwinia się, wiecznie boi, etc., to dla niego stan pożądania i fantazje na temat fantastycznego seksu będą jakby stał w progu drzwi do nieba. A mówię – to co najwyżej poziom 250. Dlatego pragnie się go coraz silniej ale coraz bardziej rozczarowuje. Bo nie może dać niczego więcej.
A na poziom 350, na którym człowiek zdrowieje, wymaga bardzo często energii Miłości Bezwarunkowej – poziomu 540, który reprezentują na tej planecie jednostki – mniej, niż pół procenta ludzi.

Pomyśl – obwiniamy siebie za błędy (obwinianie – poziom 30), a oczekujemy, że ktoś nas będzie kochał (poziom 200 to mówienie prawdy, realne kochanie to poziom pewnie właśnie 350-540).
Jak poziom 30 może doprowadzić kogoś na 200, nie mówiąc o 350?
Zgniłą deską nie zbudujesz domu.
Pedofilia jest na 65, a my liczymy, że obwinianie coś zmieni na lepsze? Slumsy są na poziomie 50, a my liczymy, że poziomem 30 kogoś zmienimy na lepsze – np., że zacznie dotrzymywać obietnic?
Psychopata – człowiek chory mentalnie – to poziom 60, a my liczymy, że obwiniając kogoś za brak miłości, ta osoba magicznie tę miłość dla nas znajdzie w sobie?

Dlatego tak podkreślam znaczenie kalibracji – dopiero ona pokazuje nam jaka jest rzeczywistość.
Pierwszy raz w historii ludzkości możemy realnie sprawdzić co jest czym.

Przemyśl to – ile osób za złe uznałoby słowa – “pożądam cię!”? Wielu się tym oczarowuje – “Och! On/ona mnie pożąda!”
Pożądanie to poziom 125-149. To poziom zniewolenia mentalnego.
To poziom nienasyconego głodu. Ok, można tego użyć jako paliwa do zmian na lepsze. A można w tym utknąć i grzęznąć przez całe życie i cierpieć z rosnącą frustracją i poczuciem bezsilności.

Ok, początkowo może wydawać się fajne, może nawet romantyczne – przychodzi głodny facio, mówi – “nakarm mnie”. Karmisz go, on wychodzi zadowolony. Ale za 3 dni znowu wraca. Ok, jeszcze ok.
Ale co jeśli będzie sterczał pod drzwiami każdego dnia, a gdy odmówisz mu, nawet jakbyś chciała ale nie mogła, bo np. pracujesz, a on zaczyna się dobijać, wymagać, krzyczeć, walić w drzwi, kopać, grozić?
Wszystko ok jeśli jest nad tym odgórnie harmonizujący rozsądek i dobra intencja.
Tego nie ma w życiu uzależnionych.

I aż się rzuca na usta – “A może być od czasu do czasu sam sobie coś przygotował zjeść?!” I Twój mąż uważa, że tak właśnie robi.
Co pokazuje prostą ale ważną rzecz – to na czym mu zależy. Nie na radości, nie na seksie, nie ma miłości. Tylko na jakimś “zaspokojeniu”. Jak to się malowniczo określa – “zrzuceniem z krzyża”. Co oczywiście jest tylko urojeniem, kłamstwem i usprawiedliwieniem.
Jednak drugą osobę widzi się jako narzędzie do zabrania od nas rosnącego napięcia, stresu, zamartwiania się, niskiego poczucia wartości i więcej.

Pytasz czy spojrzenie nawet sporadyczne na porno jest zawsze błędem i jest bezproduktywne. Raz jeszcze – porno kalibruje się na poziom 100.
Jaki cel może mieć patrzenie na ten poziom?

A jaki cel może mieć patrzenie na film, w którym się ludzie mordują? Większość ludzi odpowie – rozrywka, niektórzy dodadzą, że nie oglądają filmu dla tych śmierci, tylko np. dla fabuły. Ok ale jednak wybierają film, gdzie jest śmierć.
A potem biadolenie, że ludzie umierają na świecie, bo np. wojna czy głód. No ale w filmach nie przeszkadza? W filmach spoko, a na żywo już nie?
Są tysiące filmów pięknych, rozwijających, szczególnie przyrodnicze.
W przypadku porno – w jakim celu mielibyście na to spojrzeć?

Pamiętaj, że ja biorę pod uwagę, że tę rozmowę może przeczytać tysiąc osób. I ja wiem doskonale, że pewnie z tego tysiąca około 400, czyli 40%, gdyby przeczytało, że jest jakiś sensowny cel dla oglądania porno, to by się tego złapali jak tonący brzytwy i się by tym zaczęli usprawiedliwiać, a nawet powoływać się na mnie, że ja tak twierdzę, a potem mówię, że porno złe, więc jak to jest bla bla bla.

Co może to dać? Co chcecie osiągnąć? Co zamierzanie zrealizować? I czy nie ma lepszych alternatyw?

Są blogi czy serwisy o seksualności. Ludzie pokazują na prostych rysunkach różne pozycje. Jeśli właśnie zależy Wam na faktycznym urozmaiceniu, spróbowaniu nowych pozycji, to nie szukajcie tego w porno. Poszukajcie bloga jakiejś pary czy osoby, która wydaje się wam sensowna i integralna, która opisuje seks w sposób przyjemny, normalny, dobry. Niech facet skupi się na tym jak dotykać i całować kobietę, a nie jaką figurę geometryczną ma przypominać jego ciało, a jaką jego penis, by kobieta doznała orgazmu jak z legend.
Niech facet nauczy się cierpliwości – a jej można nauczyć się tylko przez praktykę (nie tylko seksualną), skupienia na przyjemności kobiety (to też przecież jest ważne nie tylko w łóżku).
Kiedyś jedna kobieta powiedziała bardzo istotną rzecz na temat gry wstępnej. Zapytano się jej ile powinna trwać dobra gra wstępna. Odpowiedziała, że gra wstępna trwa cały czas.
Bum!
Seksualność to naturalne aspekt życia. Normalny i dobry. Dlaczego więc mamy go doceniać wyłącznie pod kołderką, za zamkniętymi drzwiami? Nie mówię, by się bzykać co 5 minut czy chodzić nago.
Ale to mikro rzeczy (jak penis ;D ) i makro rzeczy (jak np. sms w środku dnia, że np. tak jak mówił – jest szczęśliwy, że jest z Tobą. Ale to musi być integralne.
Tak jak Twoje niewzruszenie nie może ukrywać rozpaczy i gniewu, tak pisanie takich sms-ów nie może skrywać intencji jak “żeby to wystarczyło, żeby mi dała, żeby to wystarczyło!”

Ciała i psychiki nie można oszukać. Dlatego tak cenne dla ludzi stały się używki. Bo one siłą ogłupiają organizm. Wprowadzają trucizny, wymuszają pewne stany, odcinają stany. To wszystko bardzo negatywne i niezdrowe.
A gdy tego nie ma, prawda staje się jasna. Tak jak pisałem o erekcji – erekcja mężczyzny to barometr jego zdrowia.

Podkreślam znaczenie słowa – “pomoc”. To to co wspiera życie. To, że on nadał seksowi wielkie znaczenie, wartość, sens, przywiązał się i jest nawet gotowy wściec się, obwiniać, manipulować, cierpieć, gdy go nie będzie miał, gdy mu seksu odmówisz, to danie mu seksu nie jest pomocą. Wręcz przeciwnie. Bo to nie wspiera jego życia. Jest to osoba zniewolona w nietrzeźwości. To jak śpiączka. Kto będzie się chciał wybudzić ze śpiączki – ten, kto śpiączkę będzie widział jako coś pięknego, a realne życie jako straszne, przerażające, w którym nawet żona jest wiecznie niezadowolona i odmawiająca? Wybudzi się ten, dla kogo ta śpiączka będzie już nie do zniesienia. A potem się rozejrzy i zobaczy, że realne życie nie jest takie złe jak sobie to wyobrażał.

Jednak znowu – nie możesz grać cierpiętnicy i białogłowej, która będzie wiecznie tylko wzdychać wyczekując aż jej krzyżowiec wróci z wyprawy.
Idź dalej w życie. Rozwijaj się. Jeśli on uzna za ważne, będzie Cię gonił. Jeśli nie, zostanie w tyle.
Nie wiem w jakiej formie możesz iść dalej w życie.
Jeśli on zobaczy, że da się Tobą manipulować dla swoich korzyści, to się natychmiast do tego przywiąże jak do porno. To jest chwila i człowiek jest złapany na całe życie.

A i nie daj się nabrać na teksty typu – “dobra, to zacznę z tym walczyć”. Walczyć to mają żołnierze na froncie, a on ma zacząć mówić prawdę, wybierać uczciwość, żyć pozytywnie, integralnie, szczerze, zająć się zaniedbaniami, przestać się martwić, stresować, obwiniać, denerwować, oczekiwać, etc. BEZ ŻADNEGO WYJĄTKU. A gdy popełni błąd, od razu się do tego przyznaje.
Nic co zaproponuje (o ile) na temat rozwiązania, nie będzie nim. Bo on zupełnie nie rozumie problemu. A nawet przecież, gdyby powiedział – “Ok, dobra, to coś z tym zrobię” tylko dlatego, bo Ty na niego nakrzyczałaś lub już tak długo był bez seksu, że się zgodził, pokazuje jasno, że jego celem nie jest rozwiązanie – wyzdrowienie. Po prostu nie. Gdybyś założyła, że to co powiedział to nie tylko dobry środek ale intencja, która za tym stoi jest odpowiednia, to by przeczyło całej dotychczasowej sytuacji.
Bo by wynikało, że rozumie problem. Ale gdyby go rozumiał, to by się nim zajął dawno temu. Żyłby pozytywnie. Nie byłoby tego wszystkiego co mówiłaś. A jest.
On powinien zapytać Ciebie co może zrobić, co się z nim dzieje, powinien przyznać, że nie rozumie i nie potrafi z tym nic zrobić. To byłaby prawda.
Słowa – “dobrze, przestanę to oglądać dla ciebie” może i brzmią romantycznie ale nawet jeśli naprawdę chciałby to zrobić dla ciebie, to nie jest dobra intencja. Ma to zrobić dla samego życia.
Bo zobacz jedną z wielu pułapek – załóżmy, że nie będziesz chciała seksu lub nie będzie mogła lub wkurzysz się i będzie ci przykro z jakiegoś powodu (nawet nie jego) lub sama się zdenerwujesz i na niego nakrzyczysz.
Co wtedy – prawie na pewno powie – “ja się tu dla ciebie tak poświęcam, a ty dla mnie nawet nie potrafisz być spokojna!” I już ta cała motywacja “dla ciebie” padnie. Bo to była fasada. Nie dla ciebie, tylko “dla kontrolowania ciebie, byś była taka jaką chcę, byś była”.
Ponownie – nie próbuję go demonizować i mogę się mylić. Ale i z mojego doświadczenia wiem, że jest ku temu pokusa i z doświadczenia z pracy z innymi wiem, że inni też tak postępowali.
I może kusić usłyszeć to – “och! on zrobi to dla mnie! zrezygnuje ze swojego ukochanego porno dla mnie! muszę być dla niego taaakaa ważna!” Prosta sprawa – gdyby tak było, to by to zrobił X lat temu. A nie nagle, magicznie teraz.
Ponadto “zaprzestanie oglądania porno” nie jest właściwym celem. To nic nie da.

Zobacz co właśnie napisał mi jeden z klientów:
“I co z tego, że jest to oczywiste? Ważne, by to robić.”
Uwalniam codziennie,medytuję codziennie. Mam jednak tak że samo pragnienie wyjścia z uzależnienia doprowadza mnie do wkurwienia.
>Co pokazuje jak dużym ograniczeniem jest pragnienie czegokolwiek.
>Jednak nie pragnienie jest tu problemem.
>Problemem jest to, że się opierasz swojej sytuacji.
Masz rację. Zdałem sobie w końcu sprawę. Teraz widzę to że siedziałem przed słoniem i go nie widziałem. Jak odpuściłem pragnienie wyjścia z uzależnienia na rzecz intencji wolności wzrostu świadomości i odpowiedzialności.
I normalnie zeszło ze mnie. Teraz wydaje się to oczywiste. Proste, a mi jest tak że się wyraże lżej.
Teraz powiem Ci że faktycznie widzę że wybieram wszystko w swoim życiu.

Ha! Gdybym był słonikiem Dumbo, to bym poleciał na uszach!
Mężczyzna ten zapisał się do WoP w 2019 roku. Dopiero zrozumiał, że zdrowie to nie ani rzucenie uzależnienia, ani tym bardziej pragnienie tego, tylko intencji wzrostu świadomości i odpowiedzialności.
Nareszcie dotarło. Nie “wie o tym”, bo ja mu o tym powiedziałem, tylko sam to zrozumiał i wybrał. TO jest droga do zdrowia. To jest uzdrawianie karmy. Zwał jak zwał.
Co ciekawe – podobnie jak Ty – po 3 latach.
Nigdy nie jest za późno, by wybrać kierunek zdrowia. Nie ma złej chwili, dnia, czasu, wieku, sytuacji.

Hej Piotrze. Z tego co napisałeś zrozumiałam, że aby uzależnienie męża przestało mnie boleć i wyniszczać powinnam do niego podejść z sercem, zrozumieniem i akceptacją tego, co robi oraz z perspektywą pozwolenia upaść mu na samo dno.
Przede wszystkim, fakty – nie boli Cię uzależnienie, ani postępowanie męża.
Ból to konsekwencja oporu – niezgody. To wewnętrzny napór na coś – np. myśl czy emocję.
A sama to wybierasz – w pewien sposób widzieć swojego męża i jego zachowanie, co przynosi pewne doświadczenie nazywane emocjami. I co z tym dalej robisz – od tego także zależy dalsze doświadczenie. Np. niezgoda na to, co sama wybierasz widzieć.
Niezgoda powoduje napięcie. Im silniejsze, tym większe napięcie i w końcu ból. Tak jak gdy naciśniesz ręką na ścianę – pojawi się jakieś napięcie ale jeszcze nie ból. A gdy będziesz naciskać coraz mocniej i dłużej, w końcu pojawi się i ból oraz zmęczenie. Gdy będziesz kontynuować, pojawi się udręka.
Niezgoda na ból wzmacnia go, co przynosi ostatecznie cierpienie.

Więc zrozumienie i serce ma wynikać z korekty tego jak widzisz całą sytuację. To nie tylko przyniesie Ci spokój ale też potencjalnie da mu warunki, w których może zacząć przyglądać się sobie, bo już nie będzie presji wstydu, winy, strachu przed osądem i odrzuceniem. Bo dla niego to jest tożsame z cierpieniem.

Dwa – co robi? Co to jest “uzależnienie” męża? Co to za problem? Jak realnie wygląda?

Trzy – perspektywa pozwolenia mu upadku na samo dno nie jest możliwe, jeśli dalej będzie mógł się czegoś trzymać – np. Twojej obecności (przynajmniej ode mnie nie odeszła). Upadek na samo dno jest naprawdę kolosalnym wydarzeniem.
Przykład Katie Byron – znanej i bardzo mądrej osoby. Której upadek na dno wyglądał tak, że miotała się po podłodze, niemalże bełkocząc z wściekłości i żalu. W końcu się poddała.
Inny przykład Louise Hay – musiała mieć raka, by przestać się traktować z nienawiścią – zupełnie bez miłości. Dopiero rak uzmysłowił jej jak bardzo destruktywna była dla samej siebie. I zmieniła to. Bo świadomość to jedno. Dwa – czy dokonamy realnej zmiany.

To, co ludzie nazywają upadkami, najczęściej nawet nie “siedziało obok” takich doświadczeń.
Gdybyś od niego odeszła, on mógłby mówić, że mu wyrządziłaś wielką krzywdę. To byłoby kłamstwo. I to nie byłby jeszcze upadek. Kto wie co nim by było. Bo co może upaść? Odpowiem – tylko iluzja.
Rzeczywistość jest; i jest niezmienna. Jest taka sama od zawsze – od miliardów lat.
Co się zmieniło na świecie? Absolutnie nic nigdy. To że jako ludzie mieszkamy w 100-piętrowych wieżowcach zmieniło rzeczywistość? ;)

To co się zmienia to nasza percepcja – ewoluuje nasza percepcja. Jak? To zależy od nas. Kiedyś gwiazdy to byli bogowie. Dzisiaj gwiazdeczka porno to bogini. ;)

Rzeczywistość nie może upaść. Czy upadło coś rzeczywistego – np. grawitacja? Czy upadło to, że woda przy ujemnej temperaturze zamarza?
Nic co rzeczywiste nie może upaść.

Upadamy “my”, czyli tylko nasza percepcja nas samych – iluzja. Utożsamienie z iluzją.

Przemyśl to. Zastanów się co w jego przypadku jeszcze utrzymuje i zasila jego iluzje i co jeszcze daje mu pretekst, by się ich dalej trzymać?
Zadaj też sobie pytanie – “kim jest mój mąż”? W jakim kontekście to rozważysz?

Zastanawiam się co jest tym dnem. Widzę przed sobą dwie wizje: nie reagując na to co robi stworzę mu przestrzeń do totalnej swobody
Nie reagowanie może zarówno przynieść same szkody jak i pożytek.
Pamiętaj – nie to co robisz ma znaczenie ale to jaka jesteś.
To że nie reagujesz może wynikać z wielu zupełnie innych fundamentów – winy, lęku, oporu – zewnętrznie możesz udawać niewzruszoną, a w środku możesz się gotować lub doświadczać rozpaczy.

Nie reagowanie przyniesie pożytek TYLKO jeśli jego podłożem będzie spokój, zupełna akceptacja i miłość. Tylko. Wszystko inne to będzie tylko udawanie. Fasada, która zmieni tyle, że w końcu ta fasada upadnie – zostaniesz rozczarowana.
A to zawsze pokusa, by grać ofiarę i uznać, że to coś złego i to przez kogoś.

Uzależnienie leczy tylko realna miłość, a nie jej aproksymacje, ani imitacje. Tym bardziej “robienie” na wzór rzekomej miłości.
Miłości nie można “robić”, nie można “mówić”. Miłość to to jacy jesteśmy.

Mówienie, że ktoś nie zasłużył, by go kochać lub wybaczyć to twierdzenie – “ktoś inny uniemożliwia moją ewolucję”. Ale jest zupełnie odwrotnie – właśnie dzięki temu, że kogoś osądzamy, mamy możliwość zrezygnowania z tego na rzecz miłości.
Zobaczmy też na jakim urojeniu bazuje, że nie możemy komuś wybaczyć lub że nie zasłużył. To jakby mówić, że życie na tej planecie nie zasługuje na ewolucję, bo np. krokodyle jedzą gazele.
No życie nie może ewoluować, bo się obraziło na krokodyle… Krokodyle nie zasłużyły, by życie wokół nich ewoluowało! :D

i zaspokajania swoich zachcianek
Ok ale tak jak w przypadku męża – czy to na pewno Twoje zachcianki? W sensie – skąd się wzięły? Jakie mają znacznie i wartość i dlaczego taką im nadałaś?
Czy mądrym jest podjedzenie o północy ciasta, bo miałaś taką zachciankę?

Tutaj kłania się solidne przemyślenie tego jak żyjesz, jakie masz cele, jakie wartości nadajesz – co jest dla Ciebie ważne.
Nawet faktyczne zachcianki powinny mieć w życiu swoje miejsce. Powinien być na nie rozsądnie zorganizowany czas.

Tak jak wyjaśniałem w jednym artykule – jeśli chcesz zapełnić słoik, to najpierw umieszczasz w nim kamyczki największe, najbardziej znaczące. Potem coraz mniejsze i na końcu żwirek.
A jak nasypiesz tylko żwirku, to nie wejdzie nawet jeden duży kamyk.

W słoiku Twojego męża jest pełno żwirku. Który widzi jako duże kamyki.

albo otworzą mu się oczy, że ten zakazany owoc jednak nie smakuje znakomicie a nawet ma w sobie truciznę. A więc mąż wybierze realne dobro.
No tak ale pamiętaj o fundamentalnym fakcie – każdy człowiek wybiera tylko dobro. Bo zło nie istnieje.
Nawet gwałciciel uważa, że czyni dobrze. Putin też uważa, że czyni dobrze.

Człowiek nie jest w stanie wybierać złego. Każdy, nawet uzależniony, który okłamuje swoich bliskich, czyniąc to uważa, że czyni dobrze – w pewnym kontekście.
My widzimy to w zupełnie innym kontekście i to co dla nas oczywiście złe, dla niego może być oczywiście dobrym.
Bo “dobro/zło” to tylko dziecinna percepcja. To najprostsza, najbardziej błaha i prymitywna próba opisu rzeczywistości. Co oznacza, że dla 99% tematów na tej planecie jest niewystarczająca i błędna.

Pomyśl – jeśli on uważa oglądanie porno za dobre, to co można z tym zrobić? Próbować go przekonać? Niby jak? On to uważa nie dlatego, bo tak sobie wmówił, tylko takie jest jego doświadczenie z oglądania porno. Sam mówi – przynajmniej to go podnieca, nie nudzi się, znika napięcie i pewnie 100 innych powodów. Żadna ilość rozmów nie przekona go, że jest inaczej, bo to są jego doświadczenia.

To co może pomóc to zrozumienie w jaki sposób te doświadczenia następują.
Np. nie znika napięcie, tylko jego świadomość, a napięcie dalej jest.

A to i tak jeszcze nawet nie rusza natury człowieka – np. przywiązania i oporu. On się do tego kolosalnie przywiązał. Czerpie z tego masę korzyści.
Tego nie rozsupłasz żadną ilością rozmów. On sam musi do tego dojrzeć. A co będzie zapalnikiem tej krytycznie ważnej dla życia decyzji – nie wiem.
Ale jeśli jej nie podejmiemy, to nie wyzdrowiejemy.

Wiem na pewno, że ja za każdym razem reaguję bólem i gniewem. Strzelam tym jak wspomniałam z automatu. Nie widzę nic prócz rozkraczonych nad nim obcych bab. To doprowadza mnie do wściekłości. Nawet jesli potem na spokojnie sobie to uzasadnię, że tu nie chodzi o mnie i że następnym razem już tak nie zareaguję to powtarzam swoje reakcje perfekcyjnie za każdym razem. Być może jest tak jak piszesz, że oboje jestesmy zafiksowani na sobie.
Nie jesteście zafiksowani na sobie, tylko na pewnych pozycjonalnościach, np. względem siebie.

Tutaj mamy solidny przykład takiej pozycjonalności – “A) projektowanie uczuć/ B) wzięcie odpowiedzialności”
Do A) się przywiązałaś, a B) stawiasz opór.
Dlatego reagujesz tak samo w pewnych okolicznościach.
A to pozycjonalność z poziomu winy. Dlatego obwiniasz. Trzymasz się tej pozycjonalności, bo masz dużo stłumionej winy (jak każdy człowiek).
Reagujesz zawsze tak samo, bo to jeden z Twoich ulubionych sposobów na “radzenie” sobie z winą.

Zobacz prosty scenariusz – masz oczekiwanie – “mąż powinien XYZ”. Mąż tego nie robi. Zaczynasz czuć winę i gniewasz się, bo mąż tego nie spełnił. Gdyż pod tym kryło się więcej – “mąż powinien XYZ, BO JEŚLI NIE TO ABC”. ABC to coś negatywnego, pewny osąd samej siebie. I niespełnienie oczekiwań przez męża prowadzi do tego osądu. Uważasz, że to przez męża. Denerwujesz się na niego i obwiniasz, czym ukrywasz ten osąd samej siebie.
I tak w kółko.

Dlatego mówię – jego upadek na dno nie może wynikać tylko z braku reakcji.
Twój brak reakcji ma wynikać z Twojego rozwoju – że już rozumiesz, że nie on jest źródłem Twojego cierpienia. Jednocześnie już przeprowadzasz własny odważny obrachunek moralny.
Nie reagujesz, bo już JESTEŚ ŚWIADOMA, że nie w nim jest problem.
Sam brak reakcji on i tak sobie przetłumaczy na swoją korzyść – tzn. na to co uważa za korzyść. Np. usprawiedliwi się tym – “ona mnie nie podnieca, nie interesuje się, to mogę dalej oglądać porno”.
Jeśli takim postępowaniem ukryjesz swoje intencje – np. próby manipulacji lub zmiany go – to będziesz cierpieć.

On na swoim wirtualnym świecie w którym znajduje jakieś ukojenie a ja na swoim bólu jakby wszystko co robi było wymierzone we mnie by mnie zniszczyć.
Jak mówię – zniszczyć można tylko iluzję.
A cierpimy, bo nie chcemy jej poddać.
Więc możesz widzieć w mężu nie swojego kata, a sprzymierzeńca.

Za każdym razem mąż pyta: co to cię tak boli? Ja bym palcem nie kiwnął gdybyś ty patrzyła na innych. Po co ta drama? No dlatego że spadłam z piedestału. Powinien mnie adorować i zachwycać się do starości z pomarszczonym ciałem ;)
Zgadzam się. ;)

Ale właśnie to jest Twoje oczekiwanie, którego on nie spełnia. Bo nie w nim jest problem, tylko w jego przyczynie. Dlaczego powinien Cię adorować?
Bo chcesz być dla kogoś wyjątkowa? Dlaczego? Po co?
A jesteś taka w swoich oczach? Nie. Wiemy, że w swoich oczach jesteś mniej atrakcyjna od reszty kobiet, np. tych młodych aktoreczek.
Jesteś dla siebie bardzo surowa i niesprawiedliwa. Jest dużo osądu, obwiniania, odrzucania. Jest mało miłości i łagodności.

Ale widzisz jak wygodnym to jest – “mąż powinien mnie adorować!” A jak nie to jaki zły! Wrrrr! ;)
A to jacy my jesteśmy źli dla siebie – to pomijamy, zbywamy. A w tym cały sęk.

A tam w kompie ciągle nowe młode ciała.
To fantasmagoria.
Ale jeśli dla niego ciało jest ważniejsze od ducha, to trudno będzie się żyło z takim człowiekiem. I trudno się żyje.

Jestem na siebie wściekła, że daję się sprowadzać do samego ciała jakbym była tylko nim.
Ha!
Widzisz, mamy postęp. Pojawił się gniew, zamiast bezsilności i żalu.
Dobrze!

Ale to nie koniec, to dopiero paliwo. Ważne gdzie na nim dojedziesz.
“Dajesz się sprowadzać do samego ciała” – ważne, że nie tylko widzisz problem ale ważniejsze, że widzisz swoją odpowiedzialność.
I przecież nawet dajesz się wciągać w obwinianie, gdy odmawiasz mu seksu.

Ja znam ten problem, bo dla mnie niegdyś też kobieta była głównie dla ciała. Cała reszta mnie mało obchodziła – jej problemy, marzenia, cele, nieraz nawet dobro. Bywało, że dzwoniła do mnie, a ja odpowiadałem, że mam większe problemy, niż ona.
No palce lizać. ;)

To, co mojego męża we mnie urzekło to moja skromność a jednoczesnie okazałam się kobietą mądrą.
Skromność? Hmm, na pewno?
A nie przypadkiem kobieta, która będzie miała wobec niego małe wymagania, więc istnieje minimalne ryzyko, że poczuje się winny?

Dodam – nie próbuję przedstawić Ci Was w totalnie innym świetle. Kto wie – może się mylę w 90% tego co mówię? Ale staram się na jak najwięcej aspektów rzucić inne światło, byś mogła się im przyjrzeć, przemyśleć, zobaczyć czy na pewno jest tak jak to widziałaś lub sądziłaś. A może mam rację w większości? A może jest jeszcze inaczej, niż oboje sądzimy?

Można ze mną porozmawiać na każdy temat. Nie byłam pusta i próżna. Nie chciałam od niego nic prócz miłości.
Ha!
Skromność! Faktycznie. :)
Tylko miłości chciałaś od niego. :D Śmieję się na głos (nie cynicznie).

To jedyne czego nie powinnaś chcieć od nikogo, tylko kochać sama dla samego kochania.
I widzisz jak dużą ceną zapłaciłaś za to małe życzenie – “byle tylko on mnie kochał”. Doszło, że przymykałaś oko na wielki problem i dałaś się sprowadzić do ciała.
Jeśli zabolało – przepraszam. Ale tak wygląda mierzenie się z prawdą.
Ja przechodziłem ten proces wielokrotnie i jeszcze wiele przede mną. I zawsze boli. :) W takich sytuacjach naprawdę pomaga pokora i skromność – nie ujmowanie sobie ale rozumienie ograniczeń ludzkiej natury. W tym jak mało rozumiemy, widzimy i że nie możemy widzieć prawdy. To niemożliwe. Dlatego każde doświadczenie – nawet dla innych oczywiste – może dla nas być bardzo znaczące.

Do tego kokieteryjnie potrafiłam zawładnąć jego umysłem. Wiedziałam czego chcę. Nie byłam pruderyjna.
A teraz oceniam siebie tylko fizycznie jakby to nadawało mi imię.
Bo to dalej to błędne dążenie – “daj mi miłość, a ja dam ci to czego chcesz”. On dostał to czego chciał, a Ty nie.
I wiesz co? Ty wyszłaś na tym milion razy lepiej. Bo on tonie w iluzji jak w gęstej smole. A Ty możesz się uwolnić.

Bo ból trudno jest ignorować. I dlatego zmusza nas do zmian. A on ból tłumi, ucieka od niego. Dlatego się do zmian nie zabiera.

Głupie to a jednak trwam w tej głupocie.
Sam fakt, że widzisz to wreszcie jako głupie oraz widzisz, że w tym trwasz na własne życzenie, to wbrew pozorom OGROMNY krok.
Niewielu go wykonuje.

Ostatnio po tym jak mąż się pogapił w telefon a umówiliśmy się, że ma na to godzinę i być może wtedy mnie to tak nie ruszy , niestety utknal w telefonie na ok.3 godziny z przerwami. Połozył się do łózka i myslał że będę tam czekała podniecona. Nie pozwoliłam się dotknąć. Powiedziałam, że sama się już zaspokoiłam więc nie potrzebuję jego pieszczot. Odpowiedział, że w takim razie on będzie się gapił . Ja na to: To się gap.
Prawdę mówiąc to kapkę dziecinne ale też w tej sytuacji nie było warunków na rozsądną rozmowę.

No jakoś mu się odechciało.
Bo nie chodziło o pieszczoty, tylko utrzymywany stan podniecenia.
Dlatego ogląda porno – bo chce tego stanu i boi się go stracić. Cały czas kieruje się strachem i winą. Dlatego ten stan pożądania jest jakby złapał Boga za nogi.

Na drugi dzień w rozmowie dodałam, że może się gapić a ja nawet mogę siedzieć z nim w pokoju. Ale relacji między nami nie będzie i ja nie będę udawała, że jest wszystko ok. Nic zabronić mu nie mogę ale on jednoczesnie nie zmusi mnie do udawania. Albo jest między nami wszystko ok albo nie.
Powiedział, że chce relacji. Tyle, że takich deklaracji słyszałam już tysiące.
Tak, bo nigdy nie powiedział co w jego oczach jest relacją. Ani jakie ma dla niego znaczenie, sens, wartość.
Gdybyśmy jednak ujęli to w najbardziej taki społecznie błahy kontekst, mówi 2 rzeczy – “chce” i “chce relacji”.
I przecież to ma.
Zarówno chce jak i jesteś z nim.

Jest relacja. A on nadal chce.

A Ty rozumiesz, że sama relacja jest jak ogród. Sam o siebie nie zadba. Zaś relacja to coś między dwiema osobami, które są dla siebie zarówno roślinami jak i ogrodnikami.
Niestety całkiem sporo ludzi jest w relacjach głównie dla seksu. Żeby mieć “legalny” i społecznie akceptowalny seks oraz by społecznie nie być potępianym, nazywanym kawalerem czy starą panną, itd. Więc ze strachu i wstydu.
Oczywiście relacja to drzwi do miłości – uczymy się jej dla siebie. Ale mało osób to rozumie, a jeszcze mniej się w tym kierunku rozwija.

Odnośnie miłości – gdy kochamy, to jest to poziom dojrzałości niezależny od świata. Bo ani nie mamy oczekiwań, ani wymagań, ani uzależnień od niego.
Kochamy. Jesteśmy tacy niezależnie od okoliczności i osób. Co oczywiście nie oznacza, że będziemy np. chodzić w starych, podartych portkach. Kochamy, jesteśmy pełni życia. Możemy równie dobrze mieszkać w pałacu lub w jednopokojowej kawalerce ale ani to, ani to nie będzie to efekt tzw. szczęścia czy apatycznego nastawienia, z którego automatycznie wynika bieda. Tylko np. uznaliśmy, że nie potrzebujemy więcej. Tylko minimum, by mieć wszystko, czego potrzebuje ludzkie ciało, by było sprawne i zdrowe.
A wielu gdy słyszy coś takiego, to od razu wybiera kłamstwo i dorabia kontekst do faktów jako usprawiedliwienie – żyli apatycznie, opierali się, doprowadzili do biedy, a potem mówią – “ale to dlatego, bo ja do szczęścia więcej nie potrzebowałem/am!”
Tak jak uzależniony, gdy dowie się, że jest uzależniony najczęściej wszystko zaczyna zwalać na uzależnienie. Nagle “przez uzależnienie nie mogłem/am, nie mogę tego i tego”.
Uzależniony często nawet nie zauważa jak kłamie. Bo absolutnym priorytetem jest dla niego ucieczka od złego samopoczucia. Więc gdy się z czymś poczuje lepiej – automatycznie uznaje to za dobre i się do tego przywiązuje, zaczyna oczekiwać i wymagać, nawet kłamać i manipulować, by to mieć. A gdy poczuje się gorzej, to uznaje to za złe i zaczyna się opierać oraz unikać.

Kochając, niezależnie w jakich okolicznościach się znajdziemy, są dla nas ok, bo niczego od nich nie oczekujemy, ani nie wymagamy. Dzięki temu w moment możemy się do nich dostosować.
Bo rozumiemy, że zawsze możemy się zmienić – porzucić osądy, zaakceptować, nawet być wdzięcznym za trudne sytuacje, bo zawsze możemy się dzięki nim przyjrzeć czemuś w sobie; albo mogą wymusić na nas naukę nowej umiejętności, etc.
Kochamy, czyli w nikim i niczym nie widzimy nic złego. Bo tego nie ma poza naszą percepcją.
Ale miłość nie zwalania nas z rozsądku – właśnie przed poziomem świadomości, który nazywa się Miłość jest poziom nazywany Rozsądkiem.
Bo jeśli kochamy wszystkie koty i wszystkie będziemy traktować tak samo, ryzykujemy rozszarpanie przez tygrysa. Tak, to piękne zwierzę i z przyjemnością bym przytulił tygrysa. Ale jeśli nie zrozumiem, że tygrys to tygrys i w jego naturę – poziom ewolucji – wpisane jest zjadanie mięsa, drapieżność, to prawie na pewno to naiwne kochanie skończy się zmasakrowaniem mojego ciała. :)
Nawet jeśli nie zrozumiem natury zwykłego dachowca i spróbuję pogłaskać każdego kota jakiego spotkam, bo uznałem, że skoro ja je tak kocham, to one mnie na pewno też, to zapewne skończy się podrapaną ręką.

Jeszcze odnośnie oczekiwań – jeśli chcesz mimo wszystko dalej oczekiwać, bądź w tym rozsądna. Np. oczekiwanie miłości.
Co to jest miłość? Miłe uczucie? Nie, to bzdura. Kwiatki? Nie, to dziecinada. Obietnice? Nie, to
Kiedy możesz być pewna, że otrzymujesz miłość? A raczej, że druga osoba taka jest? Bo miłość to nie jest mleko w kartonie, które można komuś dać. Miłość nie jest niczym namacalnym.

Co to jest miłość? Miłość to jakość życia.
A co jest pierwszymi lekcjami miłości i krokami w spektrum miłości? Odwaga.
Rozumiesz co to znaczy?

Są 2 synonimy odwagi – odpowiedzialność i szczerość. Są to pierwsze szczeble na drabinie integralności – nazywanej miłością. To jest prawdziwa miłość. Niewiele ma wspólnego z uczuciami.

Dlatego – jeśli wymagasz miłości od człowieka uzależnionego, to bądź rozsądna. On nie jest zdolny do kochania. Nie przeskoczy tak himalajsko wielkiego pułapu. Ale stać go na szczerość i uczciwość.
Ale sama też musisz być szczera i uczciwa.
Zauważ co mówisz – no popatrzył Ci się w oczy i powiedział, że jest szczęśliwy… A potem mówisz, że mu przeszło. Że mu miłość przeszła.
Miłość to to jacy jesteśmy. To nie może przejść. Wręcz przeciwnie – widzisz jaki on jest. Jaki potencjał na razie reprezentuje.
Inne rzeczy to była Twoja percepcja – wliczając oczarowania i nadzieje.
Nic mu nie minęło, tylko dla niego uśmiech jest czymś nadzwyczajnym, do czego się zmusza, gdy czegoś chce. To nie jest to kim jest.

I mi się zdarzy zdenerwować czy zasmucić – to normalne, bo ludzkie. Ale to nie jest mój standard, choć kiedyś był. Nie wracam do tego.
Dla mnie gniew czy smutek są nadzwyczajne. I ani nie dorabiam do nich filozofii, ani usprawiedliwień. A jeśli wynikają z jakiejś mojej postawy, percepcji czy oczekiwań, to się tym zajmuję. Nie zawsze od razu, nie zawsze chętnie ale też nie wypieram swojej odpowiedzialności.
Wracam do spokoju i radości. Bo to jest mój standard.

Nigdy nie mówię, że spokój mi minął, tylko zdenerwowanie.
A tu widzisz – dla Was radość męża jest czymś co mija. Więc czymś ograniczonym, bardzo zależnym i podatnym na utratę. Bo on jeszcze nie ewoluował do tego poziomu.

On nie jest na poziomie miłości. Nie jest jeszcze nawet na poziomie odwagi. Bo nawet nie chce przyznać, że ma problem. Oczekując od niego miłości, żyjesz po prostu naiwnie.
Miłość to jest poziom świadomości 200 (Odwaga) – 500 (Miłość). Miłość Bezwarunkowa to 540.
A to skala logarytmiczna. Jest to więc PRZEOGROMNE spektrum jakości. Jednak fundamentem każdej z nich jest odwaga i odpowiedzialność. Np. odwaga, by realizować swoje prawdziwe potrzeby. By sięgnąć po to, co dla nas naprawdę ważne.
A to co uznaliśmy za ważne to inny temat. Jeden za ważne uzna mieć motorek ale zrobi wszystko, by go mieć i będzie się cieszył przejażdżkami. A dla drugiego będzie to relacja i zrobi wszystko by mieć relację taką jak sobie ustalił.

Poziom 200 reprezentuje bezwzględne mówienie prawdy, uczciwość i jest to fundament odpowiedzialności. Przynajmniej zaczynamy widzieć i rozumieć swoją odpowiedzialność za to jak żyjemy oraz za konsekwencje naszych decyzji.
A tego na razie u męża kompletnie brakuje.

To jakby oczekiwać pysznego obiadu od kogoś, kto nie potrafi ugotować jajka.

Przypominam też, że ponad 80% ludzkości jest poniżej poziomu 200.
Dlatego szansa, że od kogoś mówiącego, że kocha, że w ich związku jest miłość, itd., to prawie na pewno niezrozumienie. Raczej przywiązanie, oczarowanie, romantyzm, ekscytacja, itd. ale nie musi tam być w ogóle miłości.
Mówię o tym dlatego, bo prawie na pewno nie mieliśmy w naszym życiu nawet jednego przykładu kochania.

Ale bardzo dużo ludzi uwielbia tak twierdzić – że inni to taaaaaaaaaaaaaaak kochają, bo to wygodne usprawiedliwienie – “mój los jest SZCZEGÓLNIE ZŁY, a WSZYSTKIM INNYM żyje się dużo lepiej i łatwiej! TYLKO MI nic nie wychodzi!”
Nieraz jak słucham co ludzie mają do powiedzenia o innych, to mam wrażenie jakby nikt z nikim nie rozmawiał naprawdę, szczerze, uczciwie, otwarcie. Tylko jak ktoś ma do powiedzenia o nas coś lepszego, niż my sami, to się zgadzamy, choćby to była zupełna nieprawda. Ale pozwala nam uniknąć wstydu i obwiniania się, powiedzenia prawdy, więc w to idziemy.
I nie dziwne, bo jeśli osądzamy siebie, to automatycznie boimy się zostać w ten sam sposób osądzonymi przez innych. Lubimy opowiadać co robimy, o marzeniach, o jakichś specjalnych wydarzeniach, a jeśli nie chcemy unikać negatywności, to możemy pobiadolić, ponarzekać, kogoś obwinić, powiedzieć jak to nas denerwuje ten zły XYZ…

Pamiętam jedno szczególne wydarzenie ze szkoły podstawowej, pewnie 2 czy 3 klasy. Rozmawiałem z kolegą na temat jakiejś gry komputerowej, chyba Pac-mana. Czyli taka kuleczka co musi zjeść wszystkie punkciki na planszy i unikać duchów.
Rozmawialiśmy jak w to gramy i zacząłem mówić jakieś zwykłe kłamstwa – że są jakieś super ulepszenia, że Pac-man szybko zasuwa, wyrastają mu zęby, duchy coś tam robią. Nic takiego nie miało miejsca. Na co on mówi – “Tak! Ja też tak lubię grać! I u mnie jeszcze jest to i to, i to!”
I choć byłem totalnie nieświadomy, jak nakręcona pacynka, to to zapamiętałem, bo uderzyło mnie wtedy i być może pierwszy raz w życiu faktycznie pomyślałem – “Dlaczego on się ze mną zgadza? Przecież to kłamstwo i on o tym wie!” A jednak nam obu to nie przeszkadzało. Brnęliśmy w to kłamstwo, bo się dużo śmialiśmy i dobrze czuliśmy nakręcając coraz bardziej absurdalnymi i nierealnymi opowieściami o tej grze.
A potem uderzyło mnie, że dorośli ludzie żyją dokładnie tak samo. Dlaczego? Bo to nie jest dziecinna zabawa, tylko unikanie wstydu i winy.
I gdy ktoś w końcu “pęknie” i zaczyna mówić, to nie mówi odpowiedzialnie, tylko zazwyczaj wylewa się morze żalu, obwiniania, wstydu – biadolenie na całego. I tego ludzie chcą uniknąć – bo sądzą, że jak wyjdzie z nich ten cały żal i wina, to ich to pochłonie, nigdy się nie skończy. Więc naturalnie wolą odpowiedzieć – “Tak, u mnie wszystko dobrze”. A potem wielkie narzekanie, że depresja żyć nie daje – wielka, zła depresja dopadła i trzyma. ;)

Dziękuję za Twoje komentarze i pozdrawiam Cię.
Proszę. :)

Na koniec raz jeszcze – pierwszymi krokami w prawdziwej miłości to mówienie prawdy.
Np. powiedzenie sobie czy Twoje życie Ci pasuje, co nie i czego dalej nie masz już zamiaru znosić. Nikt Ci nie każe być teraz świątynią miłości, w której może się skryć każdy strapiony, a z Twojego serca wylewać się będą smugi złotego światła.
Masz pełne prawo się wkurwić. Ale nie cierpieć. Zacznij dbać o siebie, nie tylko o pazurki ale swoje potrzeby, które mądrze przeanalizuj. Nadaj rozsądne wartości i znaczenie.
Zachcianki zachciankami. Tylko bierz pod uwagę, że na tej planecie wszystko ma konsekwencje. I wielu mądrych ludzi przed tym ostrzegało. Wliczając Awatarów – Jezusa, Buddę, Krisznę.

Przykład. Nie musisz w to wierzyć ale na samo przemyślenie co to jest odpowiedzialność, po prostu na chwilę uznaj to wszystko za prawdę.
Każde przyrzeczenie i obietnica trzymają nas przez/do (jeśli dobrze pamiętam) 5 inkarnacji. Przez 5 żyć. Oczywiście wcale nie musimy o tym pamiętać i nie będziemy. Jednym z warunków tzw. uzdrawiania karmy jest być postawionym przed wyborami bez pamięci, że być może wybraliśmy błędnie już 30 razy. Dlatego ten wybór jest tak ważny. Przecież uzależniony nawet każdego dnia podejmuje te same, błędne decyzje i dalej nie widzi, że są błędne. Niektórzy cierpiąc po kilku godzinach i nawet na poziomie logicznym rozumiejąc, że popełnili błąd, i tak nie przestaną go popełniać. A co dopiero tematy poważniejsze.

Więc jeśli w tym życiu przyrzekniesz np. na wszystko co posiadasz, że dotrzymasz słowa, a go nie dotrzymasz, to jak sądzisz – co Cię czeka? W jednym z kolejnych 5 żyć stracisz wszystko. I będzie się to wydawało jako niesprawiedliwe, zły los, okrutnego Boga. Ale w tym życiu podjęłaś decyzję.
Jeśli obiecasz, że komuś oddasz np. swój samochód ale jakoś się z tego wymigasz, to ta obietnica będzie Cię trzymać aż do jej zrealizowania. I w pewnym przyszłym życiu oddasz komuś samochód. Bo teraz to wybrałaś.
Życie za życie – jeśli odbierzesz życie, sprawiedliwości jesteś winna życie. Oddasz więc swoje. Warto zastanowić się jak może spłacić swój dług człowiek, który zabił np. tysiąc osób?
Jeżeli przyrzekniesz posłuszeństwo jakimś zasadom, za sprzeniewierzenie się którym np. ma Cię to kosztować palce lewej ręki, a przestaniesz tego przestrzegać w następnym życiu, to pewnego dnia, pozornie niesprawiedliwie stracisz palce lewej ręki. Bo bozia okrutna i się mści? Nie. A kto za jakieś pierdołowate korzyści zdecydował się przyrzekać na palce lewej ręki? Dla jaj? Jezus 2000 lat mówił, że żyjemy na planecie konsekwencji, by uczyć się odpowiedzialności i miłości. Mówił, by życie traktować odpowiedzialnie i rozsądnie, bo będzie bolało. A i nikt nie jest tu za karę. Każdy z nas sam wybrał, by się tu urodzić. I widząc jak żyje większość ludzi – nie dziwne.
Budda podkreślił też, że urodzić się człowiekiem jest wielkim darem.

Jezus uczył, że mamy życie wieczne, za które jesteśmy na wieki odpowiedzialni. I mówił, by żyć pozytywnie właśnie dlatego, bo nie unikniemy odpowiedzialności. Nie kary, tylko odpowiedzialności. Bo jesteśmy jedynymi, którzy kują swój los.
Jakie było podejście Indian w Ameryce? Podejmować takie decyzje, które wiemy, że będą służyć przynajmniej (też – jeśli dobrze pamiętam) 5-ciu następnym pokoleniom. Mądre? Bardzo. Z wielu powodów.
A pomyśl – jesteśmy w kraju, gdzie okrada się ludzi radzących sobie i rozdaje patologii, biedactwu, czego jedną z wielu konsekwencji jest coraz większa inflacja. Nikt tego nie analizuje pod względem potomności, ba! nawet obecnych skutków tej głupoty dla nas wszystkich.
Bo prawie nikt się tu nie kocha. Nikt nie jest na tyle rozwinięty. Jeśli nie rozumiemy nawet tak prostych tematów jak pieniądze, a żeby w ogóle zacząć mówić prawdę, człowiek wprowadza sobie do życia śmiertelnie niebezpieczne uzależnienie, widzimy jak prymitywnym i głupim stworzeniem jest człowiek i czego potrzebuje nawet do infantylnych korekt. Ale też jest w nim wielki potencjał – co też najczęściej pokazują dopiero sytuacje najtrudniejsze jak wojna.
Jednak większość swojego potencjału odrzucamy – z różnych powodów. I niemal wszystko widziane jest odwrotnie – np. nieszczera skromność uznawana jest za cnotę. A gniew za słuszny. :D
Porno za dobro, a wkurzoną żonę za zło. ;)

Pomyśl – gdyby się okazało, że Indianie, którzy też w każdym życiu widzieli esencję – Wielkiego Ducha i oddawali cześć zwierzętom, które musieli upolować, by samemu przeżyć, wiedzieli, że będą inkarnować wraz z całym karmicznym bagażem… a Europejczycy przypłynęli i zrobili im masakrę – odkrywane są masowe groby dzieci Indian, wymordowali jedne z ważniejszych zwierząt – bobry – w setkach milionów – dla ogonów i jakichś gruczołów do produkcji perfum. Wymordowali co do ostatniego którąś odmianę bodajże bizonów – dla skóry, etc. Kompletny brak szacunku do życia, zero wdzięczności. Po prostu nienasycona pazerność – grzech główny – chciwość, zachłanność. Nie grzech, bo bozia ukarze. Tylko to prowadzi do zniszczenia, do niezaspokojenia, do nieszczęścia i ostatecznie – do cierpienia. A dzisiaj ponad 50% Amerykanów jest na antydepresantach. Bo tak nie widzą wartości w swoim życiu jak nie widzą w żadnym innym.
Widzimy jak homo sapiens morduje rozwinięte jednostki, by pozostać w ciemności i mieć zawsze usprawiedliwienie dla takiego stanu rzeczy.
Chrześcijaństwo wymordowało niemal wszystkich mądrych ludzi – wystarczyło, że kobieta rozumiała rośliny i potrafiła pomóc, coś wyleczyć naparem – od razu czarownica i spalić. Dlaczego? Bo robiła to z miłości i mądrości.
Intelekt ludzi? “Pracuj dla nas, wymyślaj nowe maszyny zagłady, a jak nie to my cię zgładzimy”.
Odwagą jest powiedzenie temu “nie”.

Niekończące się pragnienie seksu też jest grzechem. Nie, bo bozia ukarze. Tylko czeka nas cierpienie. I potencjalnie rozpad tego, co dobre, co zdrowe – jak małżeństwa.
Nie w seksie problem, czego zupełnie nie jest w stanie ogarnąć religia. Tylko w przywiązaniu.
Dlaczego jednym z X Przykazań jest, by nie pożądać żony bliźniego swego? Nie tylko z przyczyn karmicznych ale też dlatego, bo efektem tego jest jakiś nierozwiązany problem. Który z czasem doprowadzi do naszego cierpienia. Wielu po zdradzie bardzo się obwinia. Uważają, że popełnili coś niewybaczającego… Nie mówię tego z uwagi, że sama to rozważałaś (a przynajmniej to nie była moja intencja – pisanie samo się prowadzi). Chodzi mi o to, by ukazać jak te wszystkie ważne informacje spinają się w całość. Jak to wszystko co ignorujemy, pomijamy, dziś nawet wyśmiewany czy nie pamiętamy, bo tak utknęliśmy w ciągłym robieniu czegoś i zazwyczaj ze strachu i z poczucia winy, że wielu mówi, że w środku czują się lub są puści.
Bo żyjemy w takim oderwaniu od Życia. Bez świadomości tego jakim darem jest życie. Wolimy biadolić, że nam ktoś nie powiedział komplementu, niż doceniać dar wiecznego życia. Mądre to to nie jest. :)

Widzimy jak to co sami osądzamy może być naszym biletem do wyzwolenia. Nareszcie. Kto wie po ilu inkarnacjach? Większość uzależnionych wybiera ostateczność – dlatego są uzależnieni, bo żyli negatywnie już 20-30 razy i już tak są przerażeni konsekwencjami dalszego takiego życia, że woleli postawić wszystko na jedną kartę. Albo poddadzą się i wybiorą kierunek miłości, albo umrą. Granie w ich grę jest więc bardzo nierozsądne i ograbia ich z tej wielkiej korzyści. Zwrócenia się nareszcie w stronę Życia.
Gdyby Twój mąż widział swoje postępowanie tak jak Ty je widzisz, sądzisz, że chciałby je kontynuować? Pewnie nie. Ale nie potrafiłby tego przerwać. Zbyt wielki opór i zbyt silne przywiązanie. Oraz zbyt wiele pokus do osądzania siebie i odtrącania tego, co pozytywne i dobre. M.in. dlatego, bo się osądzamy i potępiamy. Dlatego potrzebna jest energia miłości. A jej nie ma w bukiecie kwiatów, bombonierce czy wycieczce do Paryża.

Zauważ, że samą siebie zaczęłaś ograbiać z miłości dla jakichś malutkich korzyści.
Masz do tego pełne prawo. Nie mi to osądzać. Ale może warto skorzystać z tej bezcennej rady – “kochajcie się”. Jezus nie mówił – “poświęcajcie się dla siebie i twórzcie współuzależnione związki”. Tylko mówił – “kochajcie siebie”.
Kochaj siebie. Gdy doświadczysz co to jest miłość, oczywistym będzie jakie mieć podejście do innych.

Bardzo możliwe, że Indianie to rozumieli. Rozumieli, że prawie na pewno jednym z tych pokoleń będą po raz kolejny oni sami. Więc sami sobie zgotują los jeśli nie zadbają o potomków. Indianie dziękowali Duchowi zwierzęcia za jego poświęcenie – za oddanie ciała, by mogli przeżyć. A co robią jeszcze tradycyjni Chrześcijanie? Jest modlitwa dziękczynna przed każdym posiłkiem. Rodzina siedzi przy stole, niektórzy biorą się za ręce i dziękują za posiłek. To także wzmacnia więzy rodzinne – nie uwiązanie ale świadomość tego, że jesteśmy jednością. Wliczając zwierzęta, ze świadomości której ewoluujemy i nadal ponad 80% ludzi nie ewoluowało nawet kapkę ponad to. Więc Indianie i Chrześcijanie pod wieloma względami żyli bardzo podobnie. To samo nazywali tylko w inny sposób.

Mówiąc, że np. walczymy o pokój dla potomności, tak naprawdę walczymy też o pokój we własnym życiu.
A co robi uzależniony? Nie dba nawet o obecny dzień. A co dopiero o swoje wieczne życie? Choć oczywiście uzależnienie w trybie hyper-przyspieszonym sprowadza człowieka na dno. I wtedy jest ogromna szansa na poddanie.
Nie każdy z niej korzysta. Ale na pewno – trzymanie takiej osoby na siłę za uszy tylko szkodzi i uzależnionemu, i temu kto trzyma.

Masy ludzi, gdy już poważnie boli, zwracają się w stronę Boga ale w taki sposób – “Boże, zabierz ode mnie konsekwencje moich decyzji, a ja się zastanowię nad zmianą tego jak żyję”. :D “A jak nie zabierzesz, to pieprz się”.

Dlatego bardzo mądrym jest podejście – żyć jednym dniem naraz i zadbać o niego najlepiej jak potrafimy. To automatycznie zadba o całą przyszłość. A nam zaoszczędzi zmartwień i poczucia przytłoczenia.
Przypomniały mi się mądre słowa – “to też przeminie”. Tylko jedno nie przeminie. My. To jacy jesteśmy.
Ale jeśli dowolny problem ujmiemy w takim kontekście, jego rozmiary się zmniejszą. Być może zniknie poczucie bezsilności względem niego.
Oczywiście przeminie tylko to, czemu nie stawimy oporu. A temu co pozytywne nie musimy się opierać, bo taka jest rzeczywistość. Na nią wystarczy się otworzyć.

Żeby zmienić to jak żyjemy, musimy zrozumieć rzeczywistość. Wliczając ludzką naturę – a jest ona zwierzęca. Homo sapiens to tylko zwierzę z umysłem racjonalnym. Czyli bardzo niebezpieczne dla siebie zwierzę.
Bo mała jest szansa, że borsuk walnie się młotkiem w palce lub porazi prądem. A człowiek będzie pił wódkę czy oglądał porno i jeszcze twierdził, że to go relaksuje i tylko inni go wnerwiają. :)

Weź to pod uwagę. Jeśli on nie postawi pierwszego kroku – nie wybierze prawdy, odwagi, uczciwości, to nie postawi żadnego z kolejnych kroków. I wszystko co będzie robił i mówił, rzekomo “z miłości” będzie fasadą.
Człowiek, który nie potrafi ugotować jajka, nie wyczaruje Ci nagle wspaniałego obiadu, który sam ugotował. Jeśli Cię takim zaskoczy, to albo go zamówił, albo przygotował go ktoś inny.

Jeśli nie rozumiemy co to jest opór, emocje, stres, myśli, świadomość, intencje, przywiązania, nadawana wartość, odpowiedzialność, odwaga, miłość, akceptacja, wybaczenie, kontekst – i wiele innych fundamentów życia jako istota ludzka – no to będzie się nam żyło trudno. Potencjalnie bardzo trudno. Bo ludzie podchodzą do tego jak do mikrofali – wystarczy włożyć żarcie do środka, nacisnąć przycisk i się samo podgrzeje. Nie trzeba zrozumieć jak działa mikrofala, by z niej korzystać.
Ale z życiem jest już kapkę inaczej, niż z podgrzewaniem obiadu. ;) Tym bardziej jeśli nasza “mikrofala” przestała działać i próbujemy ją naprawić w ogóle nawet nie rozumiejąc w jaki sposób działa i co się zepsuło. Albo porównujemy mikrofale ze sobą. :D
Bo to jakby telewizor przestał działać. Oddajemy go do serwisu. Tam mówią, że jest sprawny, nawet pokazują, że działa. Wracamy z nim do nas, a u nas dalej czarny obraz. Kombinujemy, w końcu wściekli patrzymy, a tu listwa przedłużacza była wyłączona. Wystarczy jeden pstryk i cały problem został rozwiązany. Takich “pstryków” mąż musi dokonać wiele. Kasiu, Ty zapewne też.

A to dobra wiadomość.

Ok, na koniec – może przyniesie Ci ulgę, że z uzależnieniem męża nic nie musisz robić. Tylko się nie opieraj, nie graj ofiary. Zajmij się tym, przez co cierpisz, przez co ten cały gniew i żal.
Przestań wymagać tego, czego nie może Ci dać, ani jaki nie może być.
Czyli rozpoznaj to, co zmienić możesz od tego, czego nie możesz. Zmień co możesz, resztę zaakceptuj – przestań osądzać, przestań się opierać, przestań grać ofiarę, poddaj przywiązanie do jakichkolwiek percepcji oraz opór do percepcji zdrowszych.
Swoje dobro stawiaj na pierwszym miejscu. A przecież nie oznacza to krzywdzenia kogokolwiek, zgadza się? Nie ulegaj mu, gdy będzie biadolił czy obwiniał.
Gdy zobaczy, że upada coraz bardziej, a Ty rozkwitasz, może sam zapyta co takiego robisz?

Jeszcze rzucenie światła na miłość. Pamiętam jak kiedyś jedna kobieta opowiadała – podchodzili do niej zakochani mężczyźni i mówili jej – “kocham cię!” Ona odpowiadała – “Dziękuję! Ale ja już siebie kocham”. :)
Bo rozumiała, że ci mężczyźni nie przychodzili, by dzielić się miłością i rozkwitać. Tylko przychodzili oczarowani, by brać.
To jakby podchodził głodny facet i proponował wspólny obiad, a Ty jesteś już najedzona. Podziękujesz ale odmówisz. Tylko głodny uzna tę propozycję za dobrą lub ją rozważy.
A gdyby podszedł najedzony facet, spektrum możliwości znacząco się rozszerza. Bo już nie żyjecie tylko, by zjeść.
No bo gdy podchodzi głodny facet, to oczywistym jest dlaczego podchodzi. Nie ma w tym nic złego. Ale co dalej, gdy już zje?
A jeśli podchodzi najedzony – oooo! A to ciekawe, dlaczego podchodzi!?

I jeszcze jedno na sam już naprawdę koniec. ;)
Zauważ – potrzebowałaś 3 lat do zmiany swojej percepcji (3 lub więcej), a nawet jeszcze nie zmiany, tylko dostrzeżenia, że (nadal być może) jest to niezbędne, by naprawdę coś zmienić.
O czym to mówi? O dwóch sprawach – że swój upór możesz przeznaczyć na bezowocne zmaganie lub przeznaczyć na realizację znamienitych celów. 3 lata upartego trwania w czymś naprawdę można przekuć na 3 lata pracy nad czymś realnie dobrym.
Ja pracuję z ludźmi, którzy rozpraszają się po 15 minutach.
Tylko zmień cele i formę ich realizacji. :)

Miało być jeszcze jakieś postscriptum ale zapomniałem.

Wiesz jak tak dłużej myslę i wsłucham się w męża to sądzę, że wpływ na jego pociag do porno może wynikać też z poczucia odrzucenia go jako mężczyznę.
Może tak być.
Ale zauważ, co sama piszesz – to tylko POCZUCIE.
A skąd się biorą uczucia? To konsekwencje percepcji.
Czyli jeśli jest jak twierdzisz, to on sam się tak widzi i traktuje, a emocji używa jako usprawiedliwienia i potwierdzenia – dowodu – że jest jak sądzi.
A że zachowuje się bardzo źle, no to doświadczy tego, czego oczekuje. Tylko nie dlatego, bo jest odrzucany, tylko żyje… wiesz jak. I nie odrzucasz go jako mężczyzny, tylko jego zachowanie widzisz jako niespójne z tym, czego chcesz i oczekujesz od swojego partnera.
A on zamiast z miłości wybrać to, utknął we wstydzie i winie.

To przekonanie o byciu odrzuconym lub odrzucanym jest bardzo solidnie utrzymywane przez ludzi. Cała religia opiera się przecież na tym fundamentalnym micie, że Bóg wygnał z Raju Adama i Ewę – odrzucił, bo się nie posłuchali…
Gdy troszkę pomyślimy – tylko naprawdę pomyślimy – to dostrzeżemy jak oczywistym urojeniem to jest.
Ta przypowieść niesie 3 bardzo ważne informacje:
– Jesteśmy odpowiedzialni za swoje wybory.
– Każdy wybór wiąże się z konsekwencjami.
– Nie mamy zdolności odróżnienia prawdy od fałszu i dlatego nieraz dajemy się skusić temu, co nie prowadzi do Boga.

Bóg nikogo nie osądza, nie karze, nie potępia. To my sami sobie robimy. I zazwyczaj tylko dlatego, bo nasi rodzice nie byli kochający i mamy też wspaniałą racjonalizację dla naszych niechcianych, bo niekomfortowych uczuć – jak wstyd, wina, żal – które sami odrzucamy. A że jest to niemożliwe, bo to nasza energia, to sobie ich ciągłe odczuwanie tłumaczymy, że “nie czujemy się jak mężczyzna/kobieta”. Ale jeszcze nikt mi nie powiedział jak w takim razie czuje się kobieta i mężczyzna? Jakie jest to fundamentalne uczucie?
Odpowiedź brzmi – nie ma takiego uczucia, bo to zupełnie błędnie przeanalizowany problem.
To raz. Dwa – m.in. jesteśmy z tego powodu na tej planecie, by się uczyć odpowiedzialności, wyciągać wnioski, poddawać, wybrać dążenie do Boga. A do tego mamy możliwość odpracowania każdej negatywności i błędu. Buddyjska karma czy Chrześcijańskie – niebo/piekło – to jedno i to samo.

W jego przekonaniu oczywiście bo ja go nie odrzucam ale intensywność i częstotliwość naszego pożycia bardzo zmalala.
Czyli na bazie tego, że Wasza seksualna zażyłość zmalała uważa, że to przez to, że jest odrzucany…
No to widzimy solidną niedojrzałość.

Jest odwrotnie – przez to, że nie widzi siebie jako normalnego i fajnego – nie tylko maleje iskra życia w nim ale też z tego powodu ogląda porno.
Żeby pozornie “znaleźć luz”, a tak naprawdę tylko ucieka. I ta ucieczka nigdy się nie skończy, bo nie może.
Bo to od czego ucieka jest stłumione w podświadomości, a umysł będzie to projektował na zewnątrz niezależnie gdzie i z kim się znajdzie. Wszędzie zobaczy to samo.

Jesteśmy ze sobą – naście lat i przestaliśmy reagować na siebie fizycznie.
Ale ale – gdybyś się temu uważnie przyjrzała, to byś zobaczyła, że te “reakcje fizyczne” były samoistne. Nie Wy byliście ich autorem.

Podobały mi się słowa jednego uwodziciela, który na lęki swoich podopiecznych, że “nic nie czują” np. w klubie czy na randce powiedział takie coś – “gdy kobieta usiądzie ci na kolanach, poczujesz co trzeba”.
Co przez to mówił? Odrzuć lęk, odrzuć opór, wybierz spokój, a reszta zadzieje się automatycznie. GDY JEJ STWORZYSZ DO TEGO ODPOWIEDNIE WARUNKI.

Gdy “reagowaliście” tak naprawdę to się działo samo. Tylko warunki były do tego optymalne lub przynajmniej lepsze, niż obecnie.
Nie można nie reagować np. podnieceniem na fajną babkę. Gdybym ja miał partnerkę i 80 lat i nadal byśmy mieli fantastyczny seks i się kochali tak jak w pierwszych minutach, to gdybym przytulił się z jakąś np. nowopoznaną babką, to ciało i tak by zareagowało.
Nie trzeba z tego robić ani dramy, ani dorabiać filozofii. Tylko w to nie iść. Bo to normalne.
Tak jak idąc ulicą gdy zapachnie Ci fajnie jakieś jedzonko, to przecież nie musisz (i nie powinnaś) iść i jeść za każdym razem.

W życiu należy kierować się rozsądkiem, a nie uczuciami.
Zapamiętaj – dane uczucie jest lepsze tylko od jeszcze niższego od niego. Czyli np. strach jest w pewnym kontekście lepszy od wstydu. A gniew od strachu.
Ale to nadal tylko spektrum emocji i nic więcej.

Zakochanie to nie miłość. Dlatego jeśli minie, a mija zawsze, to potem ludzie mówią, że czar prysł, że zniknęła świeżość, itd. Bo nie rozwijają się w stronę miłości. Tylko non stop podtrzymywane zauroczenie.

Patrzymy na siebie jak brat na siostrę i odwrotnie.
Wątpię. Ja mam siostrę i wiem jak to wygląda. ;)
Brak relacji seksualnej nie można porównać do relacji brat-siostra. Tylko pary, która ma wobec siebie masę żalu i osądów.

Oboje to niedawno stwierdziliśmy.
Błędny wniosek.

Nie chodzi o to jak piszesz, że przestaliśmy się sobie podobać ale nie ma w nas tych intensywnych reakcji seksualnych na siebie nawzajem
Bo zamiast tego wybieracie żal, winę, wstyd, opór, gniew.
Zaś brak reakcji seksualnych wobec brata i siostry wynika z zupełnie innych warunków.

i myslę, że jest to problem wielu małżeństw jak nie większości.
Więc widzisz, że żyjemy na planecie, gdzie większość ludzi jest kolosalnie niedojrzałych i jest jeszcze w pieluchach.
Nie mówię tego jako osądu czy wrednej dumy, tylko pokazuję szerszy kontekst, by widzieć siebie na drodze ewolucji – na jakimś jej etapie i rozejrzeć się, że wszyscy są tu w tym samym celu.
Co uważają Wasi znajomi? Że między Wami jest ok?
Większość też ukrywa swoje problemy. To oczywiste. Gdy ja widzę fotki jakie ludzie wrzucają na fejsie, a znam ich sytuację – to często to są zupełnie 2 różne światy.
No bo nikt przy zdrowych zmysłach nie będzie biadolił na fejsbuku, że np. mąż zdradził – no chyba, że to drama queen lub chce zrobić mężowi solidną złą famę.

Ale potem osoba, która ma problem, wchodzi właśnie na Fejsa, patrzy na te wszystkie fajowskie zdjęcia, wpisy, same uśmieszki, heheszki, i twierdzi, że wszyscy wiodą wspaniałe życie, tylko nie ona.
Ze 3/4 klientów pisało mi tą bzdurę – “wszystko się wszystkim udaje, wszystko się układa, tylko nie mi”.
Bo nikt nie zna szerokiego kontekstu.
A ja dzięki formie jaką prowadzę – korespondencję przez internet – poznaję bardzo dużo ludzi i tego jak żyją. Nie ukrywają tego, bo nie wiem kim są, więc mogą być otwarci. Niektórzy przyznawali mi, że mówili rzeczy, o których nie mówili swojej partnerce i terapeucie. I czasem to naprawdę ostra jazda.
Mówię o tym, by dać podstawę, by wybrać wobec siebie łagodność – niezależnie jak możemy niedojrzale w pewnych aspektach żyć, ok – niech tak będzie. Sam fakt, że to widzisz, jest super! Mało osób chce widzieć to jak naprawdę żyją.
Świadomość i akceptacja to pierwsze kroki do korekty.

I gdy to wszystko weźmiemy pod uwagę, to to, co mówił np. dr Hawkins, że jesteśmy w Czyśćcu, czyli szkole duchowej, staje się oczywiste.
A co mówi religia chrześcijańska? Że do Czyśćca trafiają ci, którzy żyli bardzo dobrze – bo mają możliwość oczyszczenia się z grzechu. Witamy na planecie Ziemia!

A niektórzy są tak uparci, że już użyli ostatniej deski ratunku – uzależnienia. Ci co się wiążą z uzależnionymi też mają bardzo ciekawe lekcje. :)
Wiążemy się z człowiekiem, który się nigdy nie kochał, a nawet bardzo poważnie osądzał i odtrącał. Co to mówi o nas? Prawie na pewno to, że sami postępowaliśmy wobec siebie bardzo podobnie. I próbowaliśmy “kochać” innych, by uciec od tego jak traktowaliśmy samych siebie.

Stąd jakaś próba reaktywacji doznań wchodząc w zwiazki pozamałżeńskie czy ratując się porno.
Ok ale tu nie można nic reaktywować, tylko usunąć to, co blokuje zdrowie – normalność.
Zdrowia nie można stracić, tak jak i Słońca. Słońce może tylko zostać przesłonięte chmurami. Nie trzeba reaktywować Słońca, tylko usunąć chmury. Co jest prostsze?

Ale jeśli nie tylko stwierdzimy, że straciliśmy Słońce ale że ten “brak Słońca” jest jeszcze jakimś oddzielnym bytem, którego musimy się pozbyć, no to wpadliśmy jak śliwka w kompot.

Ma wtedy czlowiek poczucie że żyje bo doznaje intensywności wrażeń.
No więc widzisz, że dla ludzi ważniejsza jest “intensywność wrażeń”, niż zdrowie, szczęście i miłość.
Jeśli wolicie intensywność wrażeń, to witam w świecie uzależnionych, nieszczęśliwych, sfrustrowanych, zależnych/współzależnych, podatnych na zranienie, żyjących w lęku przed utratą i więcej.

Zaś spokój i miłość przejawiają się pełnią życia. I to co różni to od właśnie takiego emocjonowania się i adrenaliny, to przede wszystkim JAKOŚĆ doświadczeń.
Nawet najbardziej fantastyczny orgazm trwać będzie ile – max kilka minut, choć czytałem, że możliwe są dłuższe; a dla większości to kilka sekund. Są wielokrotne orgazmy, można poszaleć.
Ale to nadal chwilowy stan, który przemija i co się wtedy dzieje? Człowiek od razu chce do tego wrócić, znowu to zyskać.

A miłości, radości i spokoju się nie traci. Nie trzeba do tego wracać, bo to nie mija, ani nie odchodzi. Ale można to pielęgnować coraz bardziej. Bo to jest to czym się staliśmy. A nie coś, co czujemy.
To jacy się staliśmy jest wieczne.

Rzecz jasna nie o to chodzi w życiu ale myślę, że jest to pewien problem. Być może mój mąż nie czuje się jak stuprocentowy facet
Ale nie ma takiego uczucia “jak facet”. Ani nie ma uczucia “jak kobieta”.
Radość wynikająca z np. braku osądzania nie ma nic wspólnego z płcią.
Gdy jesz kanapkę z ogórkiem, to nie ma “smaku ogórka jak facet”, ani “smaku ogórka jak kobieta”. Tylko jest smak ogórka niezależny od tego, kto doświadcza jego smaku.

Więc próby znalezienia tego uczucia “jak facet/jak kobieta” to niemożliwa do zrealizowania krucjata.
Bo podłożem jej jest unikanie wstydu i winy i sam fakt, że “nie czujemy się jak facet” wynika z tego jak się widzimy – osądzamy, odrzucamy, etc. I w tym szukaniu tego nigdy nie korygujemy. Bo właśnie szukanie uczucia jest strategią unikania samego sedna problemu.
Generalnie opieranie w życiu dążeń opartych o uczucia to droga do rozczarowania i nieprzemijającego lęku przed utratą tych fajnych uczuć.

gdy nie pociaga swojej żony i gdy ta żona nie biegnie już otwarta i chętna jak na poczatku w jego stronę. Przy porno można sobie pofantazjować, znów poczuć się jak ktoś ważny.
A dlaczego nie można poczuć się jak ktoś ważny pomimo porno?
Dlaczego potrzebujemy do tego pornografii?

Bo właśnie nie potrafimy sobie poradzić z masą wstydu, winy, żalu, lęku, a nawet pożądania, które zbieramy jak kolekcjoner krzywd.

Stąd ten relaks o którym mówi mąż.
Tylko to nie jest żaden relaks.
To nie ma z relaksem nic wspólnego. Jeśli się relaksuje choć minimalnie to nie dzięki porno, tylko pomimo tego, że je ogląda.

Porno daje mu to, czego ja mu nie daję.
Porno nic mu nie daje.
Dobrze to zapamiętaj. Wyjdź z tej iluzji.

Jeśli chcesz lepiej zrozumieć co mówię – porównaj to do złamanej ręki. Mąż ma złamaną rękę i bardzo go to boli. A porno jest jak branie znieczulenia.
Powiedz mi – co daje znieczulenie? Nic nie daje. Odcina tymczasowo świadomość bólu. Nic więcej. A ból to przecież bardzo istotny sygnał – informacja, że jest poważny problem – złamana kość.
A on nie nastawia kości, nie zakłada gipsu, by usztywnić rękę, nie chroni jej, nie dba w trakcie zrastania kości. Nic nie robi. Tylko w kółko się znieczula.
Czy to rozsądne? Dobre? Pomyśl – co by było, gdyby człowiek złamał sobie rękę, nigdy nie założył gipsu i sobie z tą ręką żył tak jakby była ok? Podejrzewam, że doprowadziłby do stanu konieczności amputacji ręki. A ból byłby już tak wielki, że by wył na całe gardło.

I tak jest. Wystarczy, że usłyszy “nie” i już boli. Ale nie wyje, bo się wstydzi.

Gdzie tu jakakolwiek realna podaż od porno? Nie ma.

Jedyną nadzieją dla męża jest to, że Ty będziesz widziała całą sytuację trzeźwo. Bo jeśli nie, razem z nim utkniesz w iluzji, znajdzie sobie na to racjonalizacje i wieść dalej będziecie życie “w pieluchach”.
Ale przypominam – jedną z cech uzależnienia jest tak, że z każdym dniem będzie coraz gorzej. Bo to kierunek destrukcji. To nie jest stanie w miejscu.

Być może jest tak jak mówisz, że ucieka w ten fantastyczny świat od tych trudnych i bolesnych dla niego uczuć i wniosków.
Nigdy nie powiedziałem, że uczucia są bolesne.
Boli tylko stawiany im opór. I trud wynika z tego, że nie chcemy ich czuć.

A wnioski – no cóż, każdy jest kowalem swojego losu. Jeśli będzie w kółko dochodził do negatywnych wniosków, to nie ma cudu, który mu da w życiu radość.

Pomyśl – jaką cenę oboje płacicie tylko dlatego, by unikać niekomfortowych uczuć? Hmm? No co z tego, że są trudne?
Powiedzenie mężowi, że nie podoba Ci się i nie masz zamiaru dalej znosić tego jaki jest też będzie trudne. Ale jeśli nie powiesz prawdy (nie mówię, że dokładnie to co teraz napisałem), to będzie to dalej trwało.
Prawda boli ale nas wyzwoli.
A kłamstwo to coś nierealnego. Co można zrobić z czymś, co nie istnieje? Można tylko zapierać się, że to jest realne i odrzucać to wszystko, co naprawdę jest realne. A to uniemożliwia korekty. Bo skorygować można tylko to, co istnieje.

Gdy pojawia się porno ja zaczynam o niego zabiegać gdyż czuję się odrzucona jako kobieta i jakaś lafirynda w moim odczuciu wchodzi na moje miejsce. Daje to taki skutek że czuję jakbym męża traciła i wtedy włącza mi się tryb gonienia go.
Ilu lat jeszcze potrzebujesz, by zrozumieć, że nie tędy droga?
Ja rozumiem pokusę ale zrozum ją i Ty – to, że wydaje się to dobre, nie oznacza, że takie jest.
To kolejna pułapka kierowania się uczuciami.
Przypominam, że przed poziomem Miłości jest poziom Rozsądku.

Każdy człowiek, który np. “stresuje się” i sądzi, że to praca go “stresuje”, uzna, że obejrzenie porno jest dobrym wyborem. Czy coś, co pozwoli “zapomnieć” o stresie. Ale jeśli zrozumiemy co to jest stres, dostrzeżemy jak zgubne są to drogi.

A nawet jakbyśmy wzięli pod uwagę co napisałaś. Zobacz: mąż jest pełne stresu. Opiera się, więc stres nie mija, rośnie i on odczuwa ból. Włącza porno, by od tego uciec. A Ty go za to osądzasz. A następnie zaczynasz o niego zabiegać, bo boisz się go stracić na rzecz jakiejś pierwszej lepszej bimbałki z internetów… A on czuje jeszcze większą presję, więc ucieka jeszcze szybciej.

Wiesz jak się “łapie” dzikie konie? Nie biega za nimi. Tylko spokojnie sobie siadasz. Bierzesz trochę trawy, zaczynasz się nią spokojnie zajmować. Gdy koń poczuje zupełny spokój, podejdzie sam z ciekawości. I może nawet da się pogłaskać po chrapach.
Wyłapałaś słowo “spokój”?
Jeśli go będziesz udawać, koń nie podejdzie.

Pamiętaj – rzeczywistości nie można oszukać.

Jak porno nie ma czuję się bezpiecznie, nic mi nie zagraża i wtedy też nie mam zbytnio skłonności seksualnych wobec męża.
Bo sytuacja jest podobna jak z mężczyzną – erekcja to barometr zdrowia mężczyzny. Tylko oczywiście wielu fatalnie do tego podchodzi – masa facetów włącza porno, by “zobaczyć czy by mi stanął przy kobiecie”.
Tylko zupełnie pomijają całą rzeczywistość – np. porno włączają nie jedno zdjęcie, a 100, czyli tak jakby spotkali się z setką kobiet. Przy tym nie ma nic z tego jak oni sami siebie widzą – nie ma osądzania się, wstydu, lęku przed odrzuceniem. I ta ilość sygnałów seksualnych przepala im mózg, wymusza inny stan, w tym erekcję, a emocjonalność tłumi. Która w normalnych warunkach naturalnie by się ujawniła. I oglądając tak porno twierdzą, że jes z nimi wszystko ok, bo mieli erekcję… a jest wszystko ok?

Z kobietą jest podobnie. Gdy warunki są odpowiednie, jest naturalny stan przyjemnego cieszenia się seksualnością.

Weź jeszcze pod uwagę, że ten “jego świat” nie istnieje. Jest nierealny. To że ktoś ogląda jak zahipnotyzowany jakiś serial, nie oznacza, że powstał jakiś nowy, osobny świat, w którym można przebywać.
Jest tylko jeden świat – ten realny. To “tu” i to “teraz”.
Tylko większość ludzi na tej planecie realny świat uważa za zły, straszny, bolesny, trudny, etc. i robią wszystko, by pozostać nieświadomymi.
Łatwo zobaczyć, że ludzie bardziej się boją żyć, niż umrzeć. Wielu chce umrzeć. Co naprawdę jak człowiek to przemyśli to włosy dęba stają.

Żyjemy sobie jak brat z siostrą.
Gdyby tak było, to brak seksu między Wami by Wam nie przeszkadzał.
Żyjecie sobie jak pełni żalu do siebie ludzie nie rozumiejący swojej sytuacji i problemów, obwiniający się nawzajem, z czego jedna osoba emocjonalność całkowicie tłumi, a drugą nosi na wszystkie strony, a po emocjonowaniu się pada wyczerpana.
Dorabianie do tego jakichś etykietek nie ma sensu. Patrz na fakty, nie na jakieś bzdurne popularne powiedzonka.

Raz jeszcze przypomnę – ludzie tracą wszystko, zdrowie, rodziny, kariery, dom, etc. – by wreszcie się poddać, wybrać pokorę i zacząć mówić prawdę oraz wykonywać odważny obrachunek moralny.
Nie robi tego pewnie 98% ludzkości. Gdyby robiła, na Ziemi byłby raj.

Widocznie mojemu męzowi to nie wystarcza
Prowadzę cały, wielgachny serwis, który dokładnie opisuje na czym polega problem i niejednokrotnie Ci to wyjaśniałem.
Jeśli nadal wolisz twierdzić, że Twojemu mężowi coś nie wystarcza, czyli jego postępowanie jest rozsądnym wyborem wynikającym z mądrej analizy swojego życia, to nie tylko on ma swój świat fantazji.

i do tożsamości męskiej seks i doznania z niego wypływające są dla niego bardzo ważne.
Gdyby tak było, to by zrobił wszystko, by mieć fajny seks. A nie robił wszystko, by zniszczyć sobie zdrowie i małżeństwo.
Nie możesz dorabiać filozofii do tego co robi. On jest uzależniony od porno. To osoba uzależniona.
A nie robiąca coś, bo dla tożsamości męskiej doznania z seksu są ważne.

Tak, są ale dla zdrowej tożsamości, a i tak do pewnego etapu rozwoju – gdy już kochamy siebie, seks staje się zupełnie opcjonalny. Jak jest, to fajnie, a jak nie ma, to też super.
A teraz nie jest nawet sympatycznie, gdy jest.

Żyjąc ze sobą naście lat logiczne jest że patrzenie na jedno i to samo ciało nie spowoduje mocnych reakcji.
TO ZUPEŁNA BZDURA!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Nie wiem skąd wzięłaś tę “logikę” ale to taki sam poziom rozumowania, że jak nie ma między Wami seksu, to żyjecie jak brat i siostra.
Widzisz, że sama wpadłaś w to, co same kobiety zarzucają facetom – “dla was liczy się tylko seks”.
I małżeństwo od relacji brat-siostra też odróżnia tylko seks? I tyle?

Wiesz co powinno w zdrowej relacji jeszcze odróżniać dwie osoby z różnych rodzin od tych z jednej? Że biorą odpowiedzialność za swoje życie. Tworzą je. A pępowiny się odcina. Żeby jednostka mogła się rozwinąć, musi żyć odpowiedzialnie, samodzielnie.
Gniazdo się opuszcza.
A nie trzymać się kogoś na siłę tylko dlatego, bo już jest wpisany z góry w bliskie relacje. To nie rozwinie człowieka. Wręcz przeciwnie, bo sam fakt, że człowiek żyje cały czas z rodziną, a nie otwiera się na świat wynika z niezdrowych podstaw.

Widzisz kolejny przykład jak brak wzięcia pod uwagę kontekstu i skupienie się tylko na treści – “brak seksu” – prowadzi do całkowicie błędnych wniosków.
Bo jak mówię – brak seksu u brata i siostry jest naturalny, normalny. W Waszym przypadku przyczyną tego są tematy kolosalnie oddalone od zdrowia. I seks jest normalny i zdrowy.
To sytuacje z zupełnie przeciwnych krańców spektrum, choć pozornie wydają się podobne.

Tak jak woda – mająca 1 stopień, 10 stopni i 100 stopni wygląda pozornie tak samo. Ale jak wsadzisz palca, to doświadczenie będzie kolosalnie inne.
Nazywanie wody mającej 1 stopień i 100 stopni wodą jest poważnym błędem. Bo to jest woda, tak, ale jej cechy są granicznie różne.

Gdybym była podniecona każdego dnia i ochoczo biegała za mężem pewnie bym go tym zaspokoiła
Bzdura.
Tu nie ma czego zaspokajać.

Przede wszystkim – zdrowe pożądanie seksualne nie jest jakimś brakiem, który trzeba wypełnić, tylko jest to potrzeba/chęć dzielenia się – DAWANIA. Nie brania.
To przepływ życia. A przepływu życia nie można zaspokoić. Można go tylko ukierunkować.
Co pokazuje, że seks jest tylko jedną z wielu ekspresji życia. I dlatego, jeśli go nie ma i nie wynika to ze spokojnego, świadomego wyboru, powinniśmy to traktować jako sygnał alarmowy, że coś nie gra.

To że jesteś żoną NIE oznacza, że masz jakąkolwiek powinność wobec męża na poziomie seksualnym.
Seks powinien być czymś, co sobie dajecie z miłości, chętnie. Ale też mądrze – nie jako sposób na zamiatanie pod dywan problemów.
Co przyrzekaliście przed ołtarzem? Że będziesz dawać mężowi czy będziesz tego chciała, czy nie? Czy że będziecie się kochać i szanować?
Tego na razie brakuje.

Seksem niczego nie naprawicie.

ale naturalnie nikt nie chodzi nakręcony codzień. Takie cuda to tylko w porno bajkach.
Nikt nie chodzi, bo mamy społeczeństwo kolosalnie niedojrzałe, a nawet chore.
Proszę, nie rób teraz z braków jakiejś normalizacji życia.

Raz jeszcze – seksualność to normalny element życia. Każdy jest albo kobietą, albo mężczyzną. Jest naturalne przyciąganie wynikające z dopełniania się.
Nie chodzi o to, by być cały czas podniecony. Podniecenie seksualne jest, choć nie najbardziej znamienitym, przykładem ekspresji OCHOTY względem życia. Życia. A nie szparek czy kiełbasek innych ludzi. ;)

To co opisujesz może faktycznie widać tylko w bajkach, bo oczekujesz zdrowia (poziom 350 – http://wolnoscodporno.pl/blog/2021/05/cnoty-15/) na poziomie niższym, niż 200.
Czyli oczekujesz tego, co jest normalne na poziomie o ponad 150 punktów w zupełnie innym spektrum życia, niż ten, w którym żyje ponad 80% ludzkości.
Porno to poziom 100. Różnica to 250 punktów (skala logarytmiczna).
To różnią, której w słowach nie da się oddać. Generalnie jeśli miałbym to różnica jest to taka jak iść do zbombardowanego miasta – np. teraz jakiegoś Ukraińskiego atakowanego przez Rosyjskie czołgi.
A potem wrócić do siebie, wejść do wanny, odpalić świeczkę zapachową, wlać do wody olejki eteryczne, zrobić fajną pianą, włączyć cudowną muzykę klasyczną czy lulubione utworki i napić się dobrego wina.
To jest taka różnica.

Inny przykład – gdyby ludzkość pozostała globalnie na poziomie niższym niż 200 – np. na 195, to różnica między poziomem 195, a 205 jest taka, że na poziomie 195 ludzie zniszczą się i całe życie na tej planecie w wojnie atomowej.
Na poziomie 205 już tak nie będzie. Bo to nie tylko zmiana ilościowa ale głównie jakościowa.
Na poziomie poniżej 200 jest tylko emocjonalność. A ona, o ile się nie opieramy, mija. Zawsze. A na poziomie powyżej 200 jest już energia życiowa. Czyste życie. I wraz z rozwojem, rozwoja się jego jakość.

Więc – jeśli szukasz zadowolenia, szczęścia, fajnej relacji seksualnej każdego dnia, to nie szukaj tego na poziomie żalu, winy, wstydu, apatii, strachu, pożądania, gniewu, ani dumy. Zacznij od odwagi i idź do góry.
Pewnego dnia zaczniesz tego doświadczać spontanicznie.
A to wymaga solidnej pracy wewnętrznej.

Poza tym – ci aktorzy mają cały czas inne babki. Wyczyniają co popadnie bez wstydu i winy. CO NIE OZNACZA ZDROWIA. Bo każda emocja ma rolę w ludzkim życiu.
Jeśli dajemy sobie przed kamerą przyjąć na twarz spermę obcego faceta, połknąć ją i mówić jak było super, robimy to bez wstydu i winy, to nie jest zdrowie.
Cnotą jest intymność. Otwartość dla tych, którzy chcą dla nas dobrze. Otworzenie drzwi do swojego domu dla wszystkich bez wyjątku nie jest mądre. Jest głupie. Byłoby mądre, gdybyśmy już żyli w Raju. Ale żyjemy w Czyśćcu. I łatwo zaobserwować, że nie wszyscy mają na uwadze nasze dobro. Ba! My sami nie mamy.

Słyszałaś kiedyś o mordercy, który po każdej zadanej śmierci płakał, bo czuł się taki winny? Bez jaj.

A dlaczego porno nas podnieca? Bo to jest coś tak nienaturalnego, a jednocześnie nowego, że nasza psychika nie wyewoluowała, by się przed tym bronić. Dlatego widzi to jako rzeczywistość.
Tak jak widząc reklamę hamburgerów czy frytek, też zaczyna cieknąć ślinka. Ale czy po obejrzeniu stu reklam jedzenia możemy powiedzieć, że się najedliśmy? Możemy powiedzieć, że dla organizmu czy to męskiego, czy żeńskiego, doznania płynące z reklam czy jedzenia są takie ważne, że oglądamy dziennie 100 reklam? Proszę…

Musimy zdać sobie sprawę z ograniczeń ludzkiej natury, a nie dorabiać do niej filozofie, bo to wielkie niebezpieczeństwa. I przez ich nieświadomość wielu już umarło w cierpieniach i/lub stracili wszystko. Wliczając życie.

Tak własnie jest jak piszesz. Zmuszam się do obojetności czyli braku reakcji ale do czasu bo w moim wnetrzu już kipi lawa i wydobywa się na zewnatrz w postaci wściekłości i smutku.
Zupełnie nie wiem jak ta moja akceptacja pasji meża ma wygladać.
Bo na razie uważasz, że akceptacja to jest jakiś nowy, oddzielny stan, który trzeba w sobie wypracować.
Ale akceptacja to porzucenie tego wszystkiego, co robisz z jego sytuacją – osądzanie, opór, niechęć, gniew, żal, frustracje, oczekiwania, korekta intencji, etc.
Nie wymyślisz sobie jak to może wyglądać, gdy to zrobisz. Widzisz też jak ograniczony jest ludzki umysł – myślenie to nie myślenie. Nie można wymyślić nic nowego. Można ustalić jakiś kierunek ale co z tego będzie wykaże dopiero rzeczywiste doświadczenie.

Nie szukaj “jakby to było”, nie próbuj tego wymyślić, nie uciekaj w “pozytywne uczucia”, nie szukaj tego.
ZMIERZ SIĘ Z PRAWDĄ. Prawda nas wyzwoli, a nie fantazjowanie.

Mogę rzecz jasna uświadomić sobie, że jego problem mnie nie dotyczy, nie wynika ze mnie (choć może jednak wynika jak to Ci opisałam wyżej? ) ale świadomość tego, że w danym momencie mąż nie wybiera mnie a więc nie kocha powoduje we mnie żal, winę i w końcu agresję. Jasne, że powinnam kochać bezinteresownie i z tego czerpać radość i spokój ale przecież taka jednostronna miłość to nie relacja. A przecież dla niej wyszłam za mąż: by kochać i być kochaną.
To dlaczego nie kochasz?

Bo jeszcze nie ewoluowałaś na to, by kochać.

Człowiek bez miłości usycha. I bez przynalezności do kogoś: bez względu na to czy przynalezy do drugiego człowieka czy do Boga.
No tak ale tej przynależności do Boga, do życia – nie tracimy.
Tylko stajemy się jej nieświadomi.
To jest wielkie niebezpieczeństwo nieświadomości. Bo mamy tak wielką moc, że gdy w coś uwierzymy, nawet nierealnego, to tego doświadczymy.
Tylko jeśli jesteśmy na niskim poziomie świadomości, to czasem może zająć trochę czasu, aż to stanie się naszym doświadczeniem.

Trochę Ci zeszło, by dojść do wniosku, że w Waszej relacji brakuje miłości. Oraz w Twojej relacji z samą sobą oraz w relacji męża z samym sobą.

Wiem, że jestem dzieckiem Boga stworzonym z miłosci i dla miłości ale jak widzisz ta wiedza mi nie wystarcza.
Porównaj sobie to do wiedzy, którą właśnie otrzymałaś z prognozy pogody, że będzie burza.
Wiesz to. I co to zmienia? Zupełnie nic.
Tylko wiesz.
A dalej jest ważne co zrobisz. Jak z tej informacji skorzystasz. Jeśli nie weźmiesz parasola, ciepłej kurtki, to zmokniesz. I ta wiedza nic Ci nie da.

To o czym mówisz to fundament zrozumienia – nie wiedza jest ważna, tylko doświadczenie.
A jak zyskać doświadczenie miłości Boga? Proste. Mierząc się i poddając to wszystko, co miłością nie jest.
Np. poczucie winy, gniew i żal projektowane na męża. Raz jeszcze – przed poziomem prawdziwej Miłości, jest poziom Rozsądku. Ważne są lekcje rozsądku. Czyli informacje o rzeczywistości. A skąd Ty do tej pory czerpałaś informacje o rzeczywistości.
Ile z nich było faktyczną prawdą, a ile jakimiś popularnymi urojeniami mas?

Jezus mówił – “kochajcie i wybaczajcie”. A Ty dopiero dostrzegłaś, że w kwestii miłości nie wyszłaś z pieluch. Dopiero zauważyłaś, że wiedza nie wystarcza.
Pora postawić kroki w stronę realnej odpowiedzialności za siebie, za swój los. A nie opierać się i trzymać kciuki, że inni zrobią za Ciebie to, czego Ty nie chcesz.

Ja to porównuję do książki kucharskiej. Możesz przeczytać 200 książek kucharskich ale dopóki nie ugotujesz choć jednej potrawy, nie uczyni Cię to lepszym kucharzem. Zgadza się?
Możesz dużo wiedzieć ale kucharzem nadal będziesz takim jakim byłaś.

A droga do Boga, to droga miłości. Mówisz, że zło to brak miłości. To też bardzo ważna informacja.
Bo to pokazuje, że sami wybieramy to “zło”. A robimy to, bo uznajemy to za dobry wybór.

Wiesz, że jesteś dzieckiem Boga ale jednak od lat wybierasz gniewanie się, żal, opór, osądzanie, wmawianie sobie, że inne babki są bardziej wartościowe, bo są młodsze i Twój facet podnieca się ich akrobacjami, niż Twoją kobiecością.
Więc wiesz, że jesteś dzieckiem Boga stworzonym z miłości i dla miłości ale sama sobie miłości odmawiasz.
Dlatego raz jeszcze – pierwsze kroki miłości, to kroki odwagi. Odwagi, by być Sobą – zwróć uwagę na literę – nie piszę “Sobą” z dużej litery z szacunku, tylko by podkreślić, że mówię o tzw. Wyższym Ja.
Źródłem Twojej świadomości. A nie tymi wszystkimi utożsamieniami.

Pomyśl jak człowiek od zawsze robi się w wała – i robi to z premedytacją, by nic nie zmienić i mieć usprawiedliwienie. Np. mówi/zakłada – “Bóg mnie osądził”. Albo – “Bóg mnie nie kocha”. I modli się o wybaczenie, prosi o miłość… o odpuszczenie grzechów. I co to daje? Zupełnie nic. Dlaczego? Bo Bóg nie osądził, nikogo nie odrzucił, nie wartościuje, nie ma wybrańców, ani kogokolwiek, kogo lubi mniej. Więc ludzie walą głową w ścianę i dziwią się, że boli, a życie jakie było, takim pozostało.
Bo ten kto nas osądził, to my sami – nasze utożsamienie ze zwierzęcą spuścizną – bezwzględny drapieżnik, który za nic ma jakiekolwiek życie. I ludzie tak się tego boją, wypierają, że wymyślili sobie demony, szatany, że nawet usprawiedliwili nienawiść do innych, którzy nie opierają się i np. zabijają innych. My mówimy – “a to źli, straszni ludzie!”, a potem sami odmawiamy sobie wszystkiego co dobre i jeszcze manipulujemy bliskimi. Ale oczywiście nikogo nie zabiliśmy, więc jesteśmy szlachetni.
A to taki sam błąd jak z emocjami – dana emocja jawić się może jako dobra tylko w porównaniu z jeszcze niższą.
Wobec mordercy niemal każda inna jakość wypadnie znośnie. Co nie znaczy, że jest pozytywna.

Czyli – rozsądek – wynikający z mądrości zyskanej dzięki nauczaniom tym, którzy realnie kochają – mówi nam, że skoro Duch – Wyższe Ja – już jest Miłością, to jak możemy się z tym zespolić w świadomości?
Proste – pozbywając się tego, co nas ogranicza. To jak odczepianie balastu od balonu. Balon wzniesie się do góry spontanicznie i bez wysiłku.
Albo wielokrotnie przytaczane porównanie – nie trzeba szukać Słońca, tylko wystarczy rozstąpić chmury – Słońce wyjrzy automatycznie.
A co to znaczy “pozbywając się”? Nie walczyć. Nie demonizować. Nie opierać się. Nie wypierać. Nie osądzać. Nie odrzucać. Nie wartościować.
Tylko zrozumieć, zaakceptować, wybaczyć, kochać i wybierać w stronę miłości.

wynika z tego że miłość Boga mi nie wystarcza
Nigdy jej nie doświadczyłaś, bo się tak opierałaś, osądzałaś i uważałaś za niewartą.
Doświadczenie Miłości Boga zmienia życie na wieki.

bo potrzebuję jej realnych i widocznych oznak od męża.
No to wymagasz niemożliwego. Jego zmiana to jego odpowiedzialność. On na razie nie wybrał poddania.

To co mówisz, jest jasne – “jestem współuzależniona od męża”.

No i być może po to jest to wszystko. Ten cały porno syf. Bym odnalazła fundamenty.
Nie możesz ich odnaleźć, bo nie są ukryte. Słońce nie ukrywa się za chmurami. Nie szukaj słońca, rozpędź chmury.
Nie szukaj szczęścia, tylko zmierz się z tym, czym je ograniczasz. Bo szczęście jest naturalnym stanem.
Nie szukaj miłości, tylko rozwijaj się w ochocie do życia – zmierz się z oporem, lękiem, osądzanie, wartościowaniem samej siebie. To samo z siebie rozstąpi chmury i pozwoli swobodnie padać promieniom słonecznym.

Boża miłość powinna być napędem do życia w pełni. A tak ze mną nie jest. Zresztą z mężem też nie.
Wszystko może być napędem do życia w pełni – bo to kierunek, dążenie.
Dla jednego będzie to druga osoba, dla kogoś innego Bóg, dla kogoś innego jeszcze jakiś inny cel – np. polecenie w kosmos.

Na razie Wy tego nie określiliście, bo Wasze cele były z niskiego pułapu.
Były to m.in. oczekiwania/wymagania wobec siebie – “daj mi to, czego nie daję samej/samemu sobie”.

I tak kulawo i koślawo idziemy przez to życie.
Jak ponad 80% ludzkości.
Nie ma w tym nic złego. Ale jeśli widzisz, że coś możesz poprawić, popraw to. A to czego nie możesz – zaakceptuj.

A droga do Boga nie jest drogą biadolenia. To droga odwagi, którą przejawiło dopiero niecałe 20% ludzkości. Celem większości z nich nie jest to, co Jezus nazwał Zbawieniem – czyli wzrost na poziom świadomości Miłości Bezwarunkowej.
Jak mówiłem – ludzie tak się opierali Miłości i drodze do Boga, że potrzebują uzależnienia, od którego już wielokrotnie umarli.
To droga dyscypliny, mierzenia się z każdym “cieniem” jaki w sobie mamy. I zrozumienie, że to spuścizna zwierzęca. Za którą trzeba wziąć radykalną odpowiedzialność ale też poczucie humoru, akceptację. Bo to tylko zwierzę.
Tak, krwiożercze, bezlitosne, co widać w zachowaniach nawet małych dzieci. Ale jest też w nas esencja Boga – sama Miłość.

Istnieje. Zło to brak miłości.
No to pytanie pomocnicze – możesz coś zrobić z brakiem miłości? Możesz go usunąć? Możesz go dodać? Czy ten “brak miłości” ma jakąś osobną ekspresję w świecie? Gdy ją zabierzesz, to nagle, magicznie pojawi się miłość?
Niejednokrotnie mówiłem, że nie ma dwóch zmiennych – nie ma dobra ani zła, tak jak nie ma jasności ani ciemności. Nie ma ciepła i zimna. Jest tylko jedna zmienna. Jak sama mówisz – tutaj jest to miłość.

Ciemność to niskie natężenie światłości. Zimno to mało ciepła. Nie możesz zabrać ciemności, by stało się jaśniej. Nie możesz zabrać zimna, by stało się cieplej. Nie możesz zrobić nic z brakiem ciepła (czyli takim natężeniem ciepła, które Ci nie pasuje lub które osądzasz, lub nazywasz w jakiś sposób, np. “zimno”).
A co powiedziałaś właśnie? “Zło” to brak miłości. Czyli jej niskie natężenie lub dbanie wyłącznie o swoje – rozumiane w bardzo wąskim kontekście – interesy. Np. złodziej: “nie mam pieniędzy, to zabiorę tym, którzy je mają”. Może nawet uważa to za bardzo dobre, bo jeśli cały świat widzi jako niesprawiedliwy, że jedni mają więcej od innych, to zabranie tym, co mają więcej uznaje nawet za balansowanie szal sprawiedliwości! Jest to kolosalnie naiwne i głupie, no ale nikt nie powiedział, że na tej planecie żyją sami mędrcy. ;)
Gdzie tu jest jakiekolwiek zło? Nie ma. Jest bardzo egoistyczna, narcystyczna, czyli nierozwinięta (często głupia aż huczy) jednostka. A co to znaczy “nierozwinięta”? Na niskim poziomie miłości.

Brak miłości powoduje cierpienie i krzywdę.
Jak mówię – nie ma żadnego “braku miłości”, z którym można coś zrobić.
Tak jak nie możesz zrobić nic z brakiem sera. Jest tylko jedna zmienna – ser. Powiedz – możesz usunąć brak sera z lodówki i to spowoduje, że pojawi się ser? Jeśli Ci się uda, proszę zdradź jak to zrobiłaś! Chętnie pousuwam sobie wszelkie braki w ten sposób! :D
Zacznę od braku miliarda dolarów na koncie. Usunę ten brak i już!

Ser może być spleśniały. Ale z samym brakiem nic nie zrobisz.
Tym samym czym jest ten brak miłości, który powoduje cierpienie? Np. jest to obwinianie. Obwinianie jest jak trzymanie w lodówce spleśniałego sera. A pleśń ma to do siebie, że zakazi wszystko przy niej.
Co to jest obwinianie? Dlaczego je wybieramy? Bo uważamy je za dobre. Przynajmniej w pewnych okolicznościach.
Ani w jednym momencie nie było miejsca na jakieś osobne “zło”.

Inny przykład – zdarzyło Ci się zabić muchę? Nic Ci nie zrobiła, po prostu sobie fruwała, bzyczała – jak to mucha. I nagle SPLAT! – gazetą, kapciem lub packą. Odebrane życie. I dlaczego? Bo to “tylko mucha”? Bo denerwowała?
Widzisz jaki jest w nas bezwzględny sadysta i kat?
I to samo ludzie czynią ze sobą. Widzą siebie jako taką bezwartościową muchę.

I nic to nie zmienia gdy sobie zaczniemy to jakoś w glowie uzasadniać.
Bo nie my to uzasadniamy. Racjonalizacja emocjonalności i oporu odbywa się samoistnie w procesie nazywanym mentalizacją, którą ludzie się tylko hipnotyzują.
A hipnotyzujemy się tym, bo nie mamy intencji np. spojrzeć na coś łagodnie(j) czy wybaczyć, odpuścić.
Oraz nie jesteśmy jeszcze na tyle rozwinięci, by w ogóle oderwać się od tego procesu nawet na chwilę.

Głod, wojny, zdrady, okradanie, mściwość to jest zło i wynika z braku miłości.
Więc nie ma zła, jest tylko odległość od miłości – jej niska jakość.
A dlaczego ci ludzie nie kochają? Gdy poznamy przyczyny, stanie się jasne, że nie ma zła, bo nie może być.

Dlaczego złodziej kradnie? Dlaczego żebrak kradnie, by mieć na narkotyki? Bo są z natury źli? Nie. Bo np. widzą to jedyny sposób na przetrwanie.

Nieistotne, że sobie człowiek w swoim chorym umysle wybiera niby dobro.
Nie ma chorego, ani zdrowego umysłu. Nie ma czegoś takiego.
Tak jak nie ma zdrowego, ani chorego radia. Jeśli Ci się nie podoba jakaś audycja, to ją zmień – wybierz coś innego. A nie demonizuj radia, ani audycji, nie opieraj się, nie narzekaj, nie graj ofiary.

Tylko wybierz coś innego.

I znowu – z jakich powodów ktoś może wybierać np. wojnę? Z jakich powodów istnieje głód?

Dobro rodzi dobre i smaczne owoce, zło zaś trujące nawet jesli wygladają smakowicie. Trują i niszczą.
No to zadaj sobie pytanie – jakie owoce rodziłaś sama sobie? Czy była to miłość, czy coś, co tylko tak nazywałaś?
“Ja weszłam w związek małżeński, żeby mnie kochano” – to kierunek w stronę miłości czy przeciwny?

Czy przymykanie oczu na kolosalny problem męża to miłość? Czy lęk, wypieranie, duma?

>A to jacy my jesteśmy źli dla siebie – to pomijamy, zbywamy. A w tym cały sęk.
Tak. Głupie to i obłudne. Samą siebie widzę gorzej od innych a chciałabym sobie to poczucie zrekompensować mężem.
Nie wyszłam z pieluch, masz rację ;)
Z wielu już wyszłaś. Nie graj teraz przesadnie skromnej, bo to nie jest właściwy kierunek. ;)
Dostrzegłaś jednak, że w pewnym ważnym obszarze faktycznie nie było dojrzałości. Bo skąd się miała wziąć?
Przemyśl to bardzo, bardzo mocno.

Byłaś dla siebie zła. Mówisz, że zło istnieje. A jesteś zła? Nie. Tylko nie byłaś kochająca. Ale robiłaś to, co potrafiłaś najlepiej. Czy zabijając muchę jesteś zła? A potem troszcząc się o dziecko jesteś dobra? To sobie tak zmieniasz swoją naturę jak i kiedy Ci pasuje? Widzisz jak widzenie przez pryzmat “dobra/zła” jest dziecinne, naiwne i nietrafione?

W różnych obszarach jest różnie. Ale nie w każdym było to kochające.
Zgadza się?
Więc znowu – gdzie to zło? Masz jakąś czarną skazę na duszy – jakąś otchłań, w której są demony, pazury, kły, gęsta smoła i kotły?
Nie.
Brakowało świadomości. Brakowało innej perspektywy, by wybierać lepiej, bo lepszych wyborów nawet nie widziałaś. Nie byłaś świadoma, że są.
A świadomość nie jest 0 i 1 – “nieświadoma/świadoma”.
To KOLOSALNE spektrum jakości i ekspresji. Ekspresja dostępna na tej planecie to zakres 1-1000.
W religii wszystko z poziomu 200 i niższego nazywa się piekłem, a z poziomu powyżej 200 nazywa się już niebem.

Zauważ też jak ludzie cały czas grają zależnych i ofiary – najpierw rodzice nas nie kochają, potem chłopak/dziewczyna, potem mąż/żona, potem dzieci, potem sam Bóg. :D
A to tylko projekcja tego jacy my jesteśmy sami dla siebie.

Cieszę się że spowodowałam u Ciebie śmiech :) To zawsze lepiej niż łzy czy złość :)
No no no. ;)
Nie można spowodować u kogokolwiek jakiegokolwiek doświadczenia.
Można ew. stworzyć warunki, w których ktoś wybierze X lub Y.

Skąd się bierze śmiech? Śmiech to wpisana w samo życie jedna z jakości jej ekspresji.
Wynika z przedstawienia jakiejś informacji w zupełnie innym kontekście, zazwyczaj kolosalnie absurdalnym i niespodziewanym.
Przykład, który mi się bardzo podoba – “Przychodzi baba do lekarza, a lekarz też baba”. :D I już się śmieję.
Nic tego nie spowodowało.

I z drugiej strony – nie można w nikim spowodować niskich emocji jak żal czy wstyd.
To ktoś może być na tak niskim poziomie rozwoju, że gdy usłyszy od kogoś innego – kogo widzi jako bardziej wartościowego – ergo “musi mieć rację, a ja się mylę” – że jest do dupy, to uzna, że jest do dupy – uwierzy w to.
I poczuje wtedy wstyd, winę, żal, a poziom energii się obniży.
Ta osoba nie spowodowała tych emocji, tylko wiara człowieka, który uwierzył, że jest do dupy.

Rzeczywiście chciałam od męża wszystkiego bo MIŁOŚĆ to wszystko.
Gdy rozejrzysz się po świecie, dostrzeżesz, że nie dla wszystkich. :)
Ba! Dla wielu miłość jest czymś, co mogą wziąć, dostać, wygrać, zabrać.
Np. uwaga innych. Podniety. Komplementy. Spełnianie oczekiwań.
Dla innych miłość to naiwność, słabość, głupota, urojenie, narzędzie do manipulowania innymi.

Dla małego dziecka miłością będzie okradzenie kogoś na ulicy, by zanieść to swojej bardzo negatywnej mamie (co nie oznacza złej), by go nie ukarała biciem.

Mówisz, że miłość to wszystko. Ale co to jest miłość?
Bo zauważ, że właśnie dla tego oddawałaś wszystko. A czy to była miłość? Czy to mogła być miłość?

Mówiąc do kogoś/oczekując – “kochaj mnie!” – mówisz – “bądź bardziej rozwinięty, niż jesteś!”

Zrób test. Jeśli masz w domu kwiaty, które są jeszcze w pączku – zacznij je prosić, błagać, by rozkwitły. Jeśli po godzinie czy dwóch to nic nie da, zacznij płakać, błagać na kolanach. Jeśli to po kilku godzinach nic nie da, zacznij im grozić, manipulować, zacznij kłamać, weź inne kwiaty na zakładnika i powiedz, że jeśli te się nie rozwiną, to te drugie ususzysz.
Pomogło? Przyspieszyły swoje dojrzewanie?

Pierwsze kroki w stronę miłości to odwaga i uczciwość. Niech na razie odwaga i uczciwość będą wszystkim.

A nie otrzymałam tego w domu bo byłam totalnie odtrącona
O to to to.
Widzisz więc, że brak miłości jest kontynuacją negatywności, które zaobserwowaliśmy u innych i uznaliśmy za dobre.
Najpierw rodzice, potem chłopak, potem mąż, potem dzieci, sam Bóg!
A to dlatego, bo świat odbija nam nas samych.

“Inni mnie odtrącili, więc musiałam sobie na to jakoś zasłużyć, taka jestem – niezdolna, by mnie kochać, więc sama siebie też nie mogę kochać, bo przecież moi rodzice – bogowie, którzy dali mi życie – nie mogą się przecież mylić!”
Zgadza się?

A to mentalność dziecka – przedszkolne przedstawianie sobie świata, którego już jako ludzie dorośli nie korygujemy. I nadal kontynuujemy to, czym obciążyliśmy się już jako dzieci.
A jeśli to już bardzo boli, to co robimy? Demonizujemy, opieramy się, walczymy, próbujemy odtrącić, zapomnieć, zwalić na kogoś…
Nie tędy droga.

A to jak sama mówisz – brak miłości. Zaś z brakiem miłości nic nie można zrobić, bo on nie istnieje.
Natomiast już osądzanie siebie to konkret. To też brak miłości, a raczej jej niskie natężenie. Bo przecież nawet osądzając i odrzucając samą siebie robisz to, bo po cichutku liczysz, że być może tym cierpieniem zwrócisz na siebie uwagę, ktoś poczuje się głupio, że tak Cię ranił, może sam Bóg się zlituje? Więc nawet osądzanie i odtrącanie siebie uważamy za dobre. Bo to też jest miłość ale maaaaalutko jej. Niemniej widzisz, że mimo naiwności, próbujesz przez osądzanie ugrać dla siebie coś dobrego.

więc ze swoimi głodami przyszłam do męża. I nie chciałam nic więcej: wysokiego statusu materailnego czy społecznego, pałaców, prezentów, drogich kolacji, na autach się nie znałam i nie znam xd . Pragnęłam tylko żyć bo bez miłosci wegetowałam a nie żyłam.
Tym nagłówkiem można by rozpocząć rozdział opisujący życie przynajmniej 80% ludzi na tej planecie i zapewne dużo ponad 90% ludzi w całej historii.

Niemniej sama mówisz – nie żyłaś. Nie pozwalałaś sobie żyć.
Cóż to znaczy? Że musisz być taaaakaaaa zła! Nie dawałaś sobie żyć! Odbierałaś sobie życie! No wina, zbrodnia i kara!
A może jednak nie? :)

A co mówisz? “Nie pozwala mi żyć jakbym tego chciała – nie czuję się przy nim akceptowana, kochana! Musi być taki zły!”
Nie jest zły, tylko nie rozwinął się na tyle, by być w stanie. Ale wybrał ostateczne rozwiązanie – strata wszystkiego lub poddanie.
A Ty go trzymałaś za uszy na siłę. :)
I siebie jednocześnie też.

Ten porno problem pojawił się póxniej bo przecież na poczatku były same fajerwerki seksualne więc mąż poczuł się ze sobą dobrze. On mi coś dał, ja jemu też i żyliśmy długo i szczęśliwie ;) no jednak nie jak się okazuje bo ani nie długo ani nie szczęsliwie bo mąż cierpi i ja cierpię. Choć prawda jest taka że oprócz tego problemu mąż wszędzi eindziej staje na wysokości zadania. Pracuje, po pracy przychodzi zaraz do domu, zajmuje się obowiązkami, dziećmi, itp.
Byłabym nieuczciwa gdybym odebrała mu to dobro które czyni.
Nie musisz tego odbierać.
Jednak nie możecie się ze sobą męczyć. Tzn. oczywiście możecie :D Jednak, gdy zrozumiesz, że sama kujesz swój los, a mąż swój, to może warto zacząć kuć to coraz lepiej?
Powiedzieć łatwo.
A jak do tego przystąpić – rozpoznając co możesz zmienić od tego co nie.
To co zmienić możesz – rozpoznajesz do jakich pozycjonalności jesteś przywiązana, a jakim się opierasz. Oraz dostrzeżenie jakie korzyści, szczególnie skrywaną przyjemność, doisz z obecnej sytuacji.

Problem w tym, że w penym momencie ja męża widzę tylko przez pryzmat porno syfu.
Bo to bardzo wygodne, bo cały niechciany bagaż wstydu, winy, żalu i gniewu wywalić mu na głowę. :)

>Ok, na koniec – może przyniesie Ci ulgę, że z uzależnieniem męża nic nie musisz robić. Tylko się nie opieraj, nie graj ofiary. Zajmij się tym, przez co cierpisz, przez co ten cały gniew i żal.
>Przestań wymagać tego, czego nie może Ci dać, ani jaki nie może być.
>Czyli rozpoznaj to, co zmienić możesz od tego, czego nie możesz. Zmień co możesz, resztę zaakceptuj
Tak. Czytając to czuję ulgę. I chcę tę myśl zmaterializować. Życz mi powodzenia :) Zresztą….na pewno życzysz :)
Jest tylko jedno czego życzę wszystkim – najwyższego dobra. Powodzenie nie ma z tym nic wspólnego.
Każdemu uzależnionemu mówię, że zdrowie nie jest efektem szczęścia, ani tego, że się coś udało. To efekt ewolucji, a ewolucja nie jest efektem szczęścia.
To efekt poddania tego, co uważamy za “siebie” – i są to często tematy, którym nadaliśmy wielkie znaczenie, sens i wartość oraz do których się przywiązaliśmy oraz którym się opieramy.

Tak jak mówiłem w życzeniach bodajże świątecznych czy noworocznych – życzenie komuś np. zdrowia, to życzenie, by z tej osoby zaczęło ujawniać się wszystko, co nie jest zdrowiem i co ogranicza zdrowie – np. żal do kogoś czy wściekłość.
Jeśli człowiek tego nie rozumie i nie jest gotowy się z tym zmierzyć, to takie życzenia będą życzeniami niepotrzebnego męczenia się.

I dlatego też życzę Ci, byś była mądra w tym co robisz – bo nie unikniesz w życiu bólu, rozczarować, smutków, gniewu. Ale to wszystko jest normalne. Bo jesteśmy w szkole.
I gdy zmienisz siebie, zobaczysz jak automatycznie zmienia się życie.
Nie jak w bajeczkach dla dzieci.

Zalecam ludziom często taki eksperyment – by wyjść w wietrzny dzień, gdy wieje silny, zimny wiatr.
I przez jakiś czas ten wiatr osądzać, opierać się, nie chcieć go. A w drugiej całkowicie poddać opór i zacząć się cieszyć, że wieje, doceniać go, nawet cicho mówić jaki jest cudowny, jak fantastycznie muska skórę i schładza.
Automatycznie zmienia się doświadczenie. Nie wiatr ale to czego my doświadczamy względem niego.
Jednak jeśli pozostaniesz na zimnym wietrze w np. zbyt cienkich ubraniach, no to zmarzniesz zupełnie niepotrzebnie.
A jak jeszcze masz przekonanie zbudowane na bazie winy, że np. “łatwo się przeziębiam”, to się dodatkowo przeziębisz.

Kończę bo się boję, że zaraz coś przypadkowo nacisnę i cały mój tekst wyleci w niebyt ;)
Łoj, znam ten ból – zdarzało się napisać dużo i przepadło. Że nie pogryzłem biurka, cud chyba. ;)

Piotrze. Ponieważ ,,wyparował’ mi cały mój tekst
Współczuję! :((
W takich sytuacjach zawsze istotne jest, by odpuszczać opór i pokusę, by się użalać/denerwować.
To co istotne przyjdzie ponownie, gdy usuniesz to, co stoi na drodze.
Przypomnij sobie stan, w którym pisałaś za pierwszym razem.

To taka generalna rada jak sobie coś przypomnieć – nie musisz pisać drugi raz, tylko stosuj w życiu.
Jak sobie coś przypomnieć? Ustal INTENCJĘ, by sobie to przypomnieć i następnie odpuść zarówno opór przed tym, że nie pamiętasz jak i odpuść pragnienie przypomnienia sobie.
Info “wróci” samo.

i pomimo tego, że chciałam się wziąć do pisania jeszcze raz to mam pustkę w głowie.
Nie masz pustki, tylko opierasz się – nie chcesz obecnej sytuacji.
W tych okolicznościach nie pozwalasz sobie na swobodę, co również odcina Cię od tzw. “twórczego myślenia”.
I nie masz “pustki”, ani “w głowie”. Myśli nie są w głowie. Myślenie myśli się cały czas. Zapewne gdy się temu uczciwie przyjrzysz, to zobaczysz, że ta “pustka” oznacza “w głowie mam nie to, co bym chciała”. A to dalekie od pustki.
Zgadza się?

To tak jakby to co miałam przelać na klawiaturę już przelałam , powiedziałam co miałam w sercu i w głowie i teraz już klops.
Skoro tak, to uważam, że był to żal, a nie przekazanie informacji.
To co istotne przecież nie zostało rozwiązane za pomocą tego komentarza.

To ważne. Przyjrzyj się temu uczciwie – jak może być klops? Opierasz się, użalasz nad sobą i dlatego nie widzisz w myślach treści konstruktywnych.
A one są.

Najbardziej lubię pisać gdy odczuwam dane emocje czy widzę w głowie wnioski i spostrzeżenia. Wylało się to ze mnie i nie ma już nic.
Nic się z Ciebie nie wylało. Myśli, twórczość nie jest jakimś skończonym surowcem, który raz wykorzystany znika.
Potrzeba jest zadbania o warunki, w których to może się dziać spontanicznie i bez wysiłku.

Prawie bo w skrócie napiszę już nie cytując Ciebie, że o prawdę z mężem walczę od nastu lat.
Sama walka jest już błędem.

Nie zamiatam jej pod dywan. Walczę krzykiem, płaczem, rękoma i całą swoją emocjonalnością.
To tylko pozornie wydaje się pozytywne. Ale to kierunek negatywny.
Emocje to problem nasz. Nikogo innego.
A jeśli swoim problemem próbujesz jeszcze walczyć z problemem kogoś innego, który też w dużej mierze opiera się o emocje… rozumiesz?

Ta forma ekspresji
Ale nie jest ani twórcza, ani sprzyjająca zdrowiu.
Co potwierdza kilka ostatnich lat. Jeśli nie dłużej.

Zresztą nawet teraz – twierdzisz, że coś się z Ciebie wylało. I co to dało? Mówisz – “pustka”. Czyli nie dało nic.

ani nie dociera do męża na sposób motywujący ani nie pomaga mi.
O, bardzo dobrze, że to widzisz.
Bo czym innym jest o tym usłyszeć, czyli “wiedzieć o” tym, a czym innym jest stać się tego świadomym – doświadczyć i zrozumieć przez doświadczenie.

To już stwierdziliśmy (ja i Ty).
Ok ale to informacja. Nie oznacza jeszcze, że odpuściłaś przywiązanie do tego oraz korzyści – jak np. dojenie dumy, że Ty wiesz/widzisz/rozumiesz, a mąż nie.
Dlatego nadal możesz to wybierać.

Nawet jak chwilowo próbowałam się zakłamać i zobojętnieć na to co robi mąż to i tak za jakiś czas cała emocjonalna lawa wydobyła się ze mnie z całą mocą.
Tak więc udawać nie potrafię.
Zdrowia nie można sobie wymyślić.
Nie można wymyślić sobie siebie. Ani zmienić się w teorii.

Tylko życie i jego fantastyczne i nieskończenie sprawiedliwe “testowanie nas” pokazuje jacy jesteśmy i jednocześnie otwiera przed nami drzwi do korekt.
Nie ma nic złego w tym co robisz. Zresztą robisz to, bo uważasz to za dobre.
Jednak życie pokazuje Ci, że to nie jest efektywne, to nie jest skuteczne. To nie jest dobra droga.
Tak jak próby zaparzenia herbaty w 50C. Możemy mieć najlepsze chęci ale herbaty nie zaparzymy wodą w tej temperaturze.

Gniewu, obwinianie, krzyki, etc. to jakby próbować zaparzyć herbatę w jeszcze niższej temperaturze.

Ustalilismy też że mam w sobie pokłady kompleksów,
Nie masz kompleksów. “Kompleks” to tylko zbiorcza nazwa dla bardzo konkretnych czynności – racjonalizacji, usprawiedliwień, projekcji, osądów.

niedowartościowania ,
Nie ma czegoś takiego.
Ja nigdy nic takiego Ci nie powiedziałem.

Natomiast to, co trzeba zrozumieć – wartość jest tym, co sami nadajemy. Jeśli widzisz w sobie niską wartość, to korekta tego jest tylko decyzją. Ale wymaga ona zrezygnowania z oporu przed patrzeniem na siebie w sposób bardziej kochający, wymaga odpuszczeni przywiązania do, mówiąc brzydko, dopierdalania sobie, oraz uwalniania energii emocjonalności.
Innymi słowy – wartość nie jest jakimś parametrem, który trzeba uzupełniać w jakiś sposób.

Tak jak patrzysz za okno, a tu burza, pada, wieje, zimno. Nie ma takiego parametru, który możesz skądś zyskać, by tę pogodę uznać za piękną.
To tylko decyzja wymagająca zrezygnowania z każdego osądu jaki masz dla tej pogody.

masę żalu, zazdrości i zaborczości. To moje pole do orania. Nie odejdę od męża bo nie po to zawierałam związek małżeński.
Nie namawiam Cię do tego. Jednak tylko zwracam uwagę, że niewykluczonym jest, iż to może być jedyne, co kopnie go dostatecznie mocno i jednocześnie na tyle trafnie, by się wziął za siebie.
A “wziął za siebie” zaczyna się od powiedzenia prawdy.

Nie po to zbudowaliśmy razem rodzinę by to burzyć i uciekać.
Jeśli miałabyś odejść to NIE jako ucieczka. Tylko z miłości, gdybyś szczerze i uczciwie widziała w tym jedyną drogę dla niego. Gdyby tak się przywiązał do Ciebie i obiecywał poprawę choć to nic nie daje.

Chcę zostać na swoim stanowisku , wziąć ster w swoje ręce i wyznaczyć dobry kurs. Mąż niech zrobi to samo. I będzie ok.
Zanim zaczniesz dawać mężowi rady ;) przejdź tę drogę – np. całkowicie przepracuj temat zaborczości, żalu. Wtedy i tylko wtedy zrozumiesz jaka jest faktyczna droga.
Teoria ma to do siebie, że życie bierze ją w swoje kochające łapki i magluje bez litości. ;) I zostawia tylko prawdę. A dość często jest tak, że nie zostaje nic. :)

Jezus mówił: ,,Jeden drugiego brzemiona noście” więc dobrze znał kondycję człowieka
Tak ale każdy rodzic dobrze wie, że jeśli będzie wszystko robił za dziecko, to swoje dziecko pozostawi niedołężnym i nieporadnym.

i wiedział, że tylko prawdziwa miłość może dać radę usensownić to życie.
A co to jest prawdziwa miłość? Kiedy będziesz 100% pewna, że to co masz wobec siebie i męża to prawdziwa miłość?

A to “usensownienie życia”. To możesz zrobić już teraz – swoją percepcję poddać rekontekstualizacji. To też jeden z fundamentów zmiany.
Nie musisz zwlekać z tym do miłości.
Bo przecież to, przez co nie kochasz np. obecnej sytuacji wynika z tego w jakim kontekście ją widzisz.
Miłość wyniknie z rekontekstualizacji. Nie odwrotnie.

I wcale nie zamierzam podejść do tego męczeńsko ale ze świadomością , że sama potrzebuję Boga by kochać więc idąc do Niego po siły i wiarę .
Módl się o prawdę, o rozpoznanie iluzji, o mądrość, by zrozumieć co możesz zmienić, a co nie.
I upewnij się, że jesteś gotowa na Prawdę.

Co do zła i diabła…..myslę, że niebawem go ujrzymy wraz z jego Nowym PORZĄDKIEM ŚWIATOWYM.
Dotychczas na tej planecie był jeden wielki burdel. Nadal jest i jeszcze będzie długo, że ho ho.
Zanim będzie jakiś nowy porządek, chciałbym najpierw zobaczyć jakikolwiek. :D

Jesteśmy w szkole duchowej. Tu zapewne nigdy nie będzie żadnego porządku – tak jak w pierwszej klasie podstawówki. Ale jednocześnie wszyscy wspólnie tworzymy nasz los.
Jeśli przez apatię czy ignorancję wybierać będziemy uparcie to, co nie służy życiu, nasze życie jako ludzi będzie coraz gorsze.
I to jest wiadome od zawsze – gdy np. ktoś wybije szybę w sklepie i tej szyby się nie naprawi, to samo z siebie przyciągnie graffiti, to samo z siebie przyciągnie kolejne przestępstwa, potem gangi, prostytutki, narkotyki, etc.

I tego niemal każdy doświadczył w swoim życiu – np. apatycznie rzucił jakiś ciuch na krzesło, którego nie sprzątnął. Potem patrzy, leży, dorzucił kolejne ubranie. Ja w czasach studiów na krześle potrafiłem mieć ze 20 różnych ubrań do prania.
Zaniedbania mnożą zaniedbania.
Podobne przyciąga podobne.

A mówienie, że czeka nas jakiś z góry ustalony lub nieuchronny los jest tylko graniem ofiary.

Chrystus uwalniał ludzi od złych duchów wypedzając je.
Ok ale problemem 99,999% ludzi nie jest opętanie przez złe duchy. :)

To jest alegoria ukazująca, że to co osądzamy jako zło i czego “zakładnikiem” zdajemy się być potrzebuje Zbawiciela. Nie ponownych narodzin i liczenia, że akurat nas odwiedzi.
Bo to co w religii nazywa się “Ponownym Przyjściem Jezusa” już się odbyło. W latach 80-tych XX wieku. Wtedy świadomość ludzkości, która przez wieki była w spektrum destrukcji, wniosła się pierwszy raz w historii na spektrum sprzyjające życiu.
Co oczywiście nikogo nie zwalania z odpowiedzialności, ani nie zwalnia z realiów rzeczywistości.

Aby cokolwiek mogło nastąpić, my musimy to wybrać – np. poddanie.
Tak jak pierwszy krok z 12 mówi wyraźnie, że przyznajemy, że nie kierujemy swoim życiem, że stało się niekierowalne.
Bo co nim kieruje? Świadomość zwierzęca, która jednak stała się już destruktywna również dla samej siebie.

Diabeł to szeptacz zła, kłamca, mąciciel, i zwodziciel. Jak ostrzegał Chrystus : ,, krąży i szuka kogo by pożreć…”.
A potem sobie uzmysławiamy, że to tylko ego – bezosobowy bełkot, któremu bardzo chętnie ulegamy przez własną nieświadomość i ignorancję na Prawdę.
Ten diabeł to tylko zwierzę. Nic innego.
Zwierzę, które uparcie twierdzi, że Boga nie ma lub samo jest zdolne do życia – do dbania o swoje życie, że żyjemy tylko dzięki niemu – np. dzięki myślom i emocjom.
Fundamentalnym źródłem tej iluzji jest wiara, że przeżywamy dzięki myślom i emocjom. Niemało ludzi w ogóle twierdzi, że są pępkiem świata i wszystko skupia się na nich. Że sam Bóg się na nich uwziął. :)
Diabeł = zwierzę – świadomość niska i której rdzeniem jest narcyzm, w religii nazywa się to odłączeniem od Boga. Ale to w rzeczywistości nie jest możliwe.

Ile ludzi sądzi, że strach ich chroni? To właśnie ten “diabeł”. Po prostu zwierzęcość, która karmi się emocjonalnością.

Ego – świadomość zwierzęca – jest sprytna, bo miała miliony lat na ewolucję. Wie jak przeżyć. I dlatego tylko szczerość i uczciwość jest lekarstwem.
A także łagodność, poczucie humoru, miłość i odpowiedzialność.
A nie wymyślanie sobie diabełków. Dlatego nieraz stosuję porównania ze zwierzętami (które przecież nie są złe) – jak gad połyka pisklaczka żywcem, to nie jest zły. Tylko to taka jakość ekspresji.
A lekarstwem jest unikanie gada. Nie nienawiść i próby jego zabicia.
Były już na świecie sytuacje, że np. krokodyl zjadł jakiejś parze dziecko i jako zemsta, zabijano np. całe stado krokodyli…

I nie chodzi o to, by na niego zrzucić odpowiedzialność za swoje błędy i złe życie ale mieć świadomość, że nie idąc za Najwyższym Dobrem i Miłością jestesmy skazani na współpracę z demonem.
I o tym trąbię od samego początku.
I staram się pokazać co jest czym. Żeby sobie nie tworzyć wizji diabełków i aniołków, które grają w rzutki o czyjeś dusze.
Tylko zrozumieć, że na świecie są 2 jakości – zwierzęcość i anielskość. Nic innego nie ma.
A co to jest zwierzę, uczą nas na tej planecie zwierzęta.
Zaś to co nazywamy człowiekiem to także pełen przekrój – od najniższej zwierzęcości, po najwyższą świętość.

Możemy oczywiście stawiać się w roli pępków świata – tych specjalnych istot z wyjątkowymi duszami, które ten największy, najsprytniejszy, odłączony od Boga upadły aniołek próbuje sobie zagarnąć.
Np. widzimy ludzi, którzy sobie podrzynają gardła i nazywamy ich złymi, diabłami wcielonymi, itd.
A wystarczy włączyć program przyrodniczy i np. są takie żuki, które są specjalistami w łapaniu żab.
Gdy taką żabkę złapie, a jest większa od niego ale ten żuk jest bardzo silny, to zaczyna ją zjadać. Żywcem. I dołącza się do tego stadko takich żuków. Zjadając tę żabę zaczynają ze sobą kopulować, tryskać różnymi płynami na wszystkie strony.
Orgia na całego. Wraz ze śmiercią. Śmierć i seks. Czyli to, czym się lubuje w telewizji pewnie 80% ludzi, jak nie więcej.
Czy te żuki to diabły wcielone? Nie. To tylko taki żuk. Zwierzę na takim poziomie rozwoju.
Czy człowiek podrzynający gardło innemu, a potem defekujący na zwłoki wraz z masturbacją jest zły? Nie. Tylko jeśli naiwnie stwierdzimy, że “człowiek” to słowo mające takie samo przełożenie na każdą istotę, którą naiwnie nazywamy człowiekiem.
Są ludzie w świadomości hien, a są ludzie w świadomości anielskości.

Wiem, że się ze mną nie zgodzisz i masz swoją ideologię
Ja nie mam żadnej ideologii.
Ja opieram to co mówię o prawdę uzyskaną dzięki kalibracji rzeczywistości – jedynej możliwości, którą ma człowiek, by oddzielić prawdę od fałszu.
A wiele z tego, zanim sobie to uświadomiłem pochodziło z nauk jednej z najwspanialszych osób tego tysiąclecia – dr Davida R Hawkinsa.

A ten cały “Nowy Porządek” to nie jest jakaś wyssana z palca ideologia?

ale jako chrześcijanka przyjmuję Jezusa jako jedynego Zbawcę i nie postawię go obok Buddy.
Nie ma potrzeby.
Ale jednocześnie warto zrozumieć, że Jezus pokazał drogę do Zbawienia – poziomu świadomości 540.
A Budda pokazał drogę do Oświecenia – poziomu świadomości 1000.
Plus – obaj uczyli w innych czasach, miejscach, kulturach. Jezus nie miał poprzednich inkarnacji, a Budda miał wiele.
Jednak w esencji nauk są to przekazy dokładnie takie same. Z tą różnicą, że droga od 540 do 1000 jest dużo, dużo, dużo bardziej restrykcyjna, wymagająca już nawet nie żelaznej, a tytanicznej dyscypliny.

To co ważne, to jak sama dostrzegłaś – mówisz, że jesteś chrześcijanką ale jednocześnie widzisz, że jeszcze siedzisz w pielusze. ;)
A skoro tak – kapkę pokory. Skoro widzisz, że wobec własnego życia nie wyszłaś z pieluch, jak możesz sądzić co czeka cały świat? Nie rozumiejąc uzależnienia mężczyzny, z którym żyjesz, rozumiesz przyszłość wszystkich ludzi? Jakiś nowy porządek?
Na razie mamy “nowy ład” i mało jest ludzi, którzy nazwaliby to jakimkolwiek ładem.

Odchodząc już od kwestii teologicznych
Ok, tylko ja nie mówię nic teologicznego.
Tu nie ma żadnych filozofii, teorii, badań historycznych. Ja odnoszę się do radykalnej rzeczywistości, która jest doświadczalna radykalnie subiektywnie.

Pamiętaj – czym innym jest poczytać o Bogu, “wiedzieć o” Bogu, a czym innym realnie doświadczyć np. Przemienienia. Czy w ogóle energii ze spektrum 500-540+ (Miłość-Miłość Bezwarunkowa).
Czym innym jest wiedzieć, że wszystko stworzył Bóg, a czym innym jest np. przytulić się do drzewa, nawiązać z nim kontakt, poczuć jak wielką miłością emanuje, jak świadoma jest to istota, jak oddana miłości i jak bezwarunkowo kocha. Człowiek przyklei się do drzewa i nie chce puścić. Nie dziwi wtedy, że często tak jest, że gdy człowiek medytował kilka lat pod drzewem, a potem np. przeniósł się do innego kraju, to drzewa usycha.
Przeżyłem takie coś i więcej. Ja nie muszę wierzyć w Boga. Nie mam takiej potrzeby.
Wiara jest dla tych, którzy tylko wiedzą z zewnętrznych źródeł. A wiedzieć z wewnętrznego źródła jest czymś zupełnie innym.

bo uważam, że nie ma sensu ich na tym blogu kontynuować chcę Ci powiedzieć, że Twoje wpisy mają na mnie pozytywny wpływ i skłaniają do głebszego przyjrzenia się sobie i temu co mnie otacza.
To bardzo miłe i ważne dla mnie.
Ja nie chcę, by ktokolwiek tylko zapamiętywał formułki, kłapał potem dziobem czego to się naczytał od cholera wie kogo z internetów.
No bo przecież ja dla każdego jestem cholera wie kim.

Staram się, by wszystko co mówię miało wartość praktyczną, czyli miało przełożenie na życie od tematów znaczących po te najbardziej pragmatyczne.
Krok za krokiem.
A że postawić krok do przodu, najpierw trzeba sobie w ogóle uświadomić gdzie jesteśmy. Bo jak jesteśmy na pierwszym szczeblu, a spróbujemy wejść na siódmy, to mogą pojawić się problemy.

Jesteś otwarty na drugiego człowieka i nie lubisz obłudy i zakłamania a to są cechy dla mnie priorytetowe.
Pamiętaj o jednym – wszystko można uznać za prawdę w jakimś kontekście.
Obłuda zakłada, że ktoś rozumie kontekst, w którym dana informacja czy twierdzenie nie są prawdziwe, a jednak przekonuje innych (czy siebie), że jest inaczej.
Np. uzależniony mówi – “sam sobie poradzę” choć nie radzi sobie już 30 lat.

Czy nie lubię zakłamania? Nie użyłbym twierdzenia, że nie lubię ale rozumiem jego wbudowane ograniczenia, wady oraz konsekwencje. Kłamstwo jest nieefektywne – nie sprzyja życiu. Mówi się, że kłamstwo ma krótkie nogi lub sprawiedliwość zawsze wypływa.
Co pokazuje, że kłamstwo po prostu się nie opłaca.
Jednak czasem trzeba tego doświadczyć, by to pojąć. A pojmiemy prędzej czy później, bo konsekwencji kłamstw nie unikniemy.

Nie ze wszystkim się zgadzam ale sporo do mnie przenika. Szczególnie gdy czytam to samo któryś raz.
\o/ Hurra!
To że nie ze wszystkim się zgadzasz jest jak najbardziej normalne i powiem Ci, że mi zapaliłaby się czerwona lampka w innym wypadku. To niemożliwe, by ktoś we wszystkim rezonowało od razu. Dla mnie świadczyłoby to, że ktoś po prostu ślepo stara się wierzyć. To z jednej strony byłoby dla mnie bardzo miłe ale też związane byłoby z ogromną odpowiedzialnością – by upewnić się, że człowiek nie stanie się niewolnikiem jak golem, ani tylko będzie się napychał wiedzą i puchł z dumy. Pewna ilość zdrowej rezerwy jest zawsze wskazana.

Ja nie naciskam, by próbować cokolwiek przekazać na siłę.
Sam wiem ze swojego doświadczenia jak życie jest pełne niuansów i poziomów subtelnych, które czasem dopiero po latach jesteśmy sobie w stanie w ogóle uświadomić.
Wiem jak czasem jedno słowo, jedna malutka zmiana może przynieść kolosalną zmianę choć może nawet w ogóle niedostrzegalną dla nikogo innego, poza nami.
Dlatego nie naciskam. I piszę jak najwięcej. Kto wie do kogo co trafi. Choć z drugiej strony dla niektórych to aż za dużo. ;)

Jednak pamiętaj – żadna ilość informacji nie zmieni nic. To jak z oglądaniem prognozy pogody – możesz obejrzeć i “wiedzieć”, że będzie padać. Ale jeśli pomimo tego wyjdziesz na dwór bez parasola, to zmokniesz. Prognoza daje Ci potencjał, a nie zabezpiecza.
Informacje to narzędzia. Ważne jak z nich korzystamy.
A mądrość wynika z doświadczenia – czyli stosowania informacji we własnym życiu. Oczywiście można informacje stosować głupio i wcale nie mądrzeć, tylko wręcz przeciwnie – budować sobie kolejne i kolejne urojenia oparte np. o wstyd, winę, żal, frustracje.
Zaś fundamentem każdego “robić” jest intencja. Nie dojdziemy dalej, niż nasza intencja.

Hej Piotrze.
Heja Kasiu!
Miło od Ciebie ponownie usłyszeć!

Bo zawsze się kapkę martwię, gdy człowiek przestaje się odzywać – czy nie zrzuciłem za dużej bomby.
Gdyż moja praca to pomoc w mierzeniu się z najbardziej wrażliwymi punktami, bolesnymi tematami, etc.

Odpowiadam późno, bo zrobiłem sobie troszkę odpoczynku.

U mnie w miarę
Czyli nie. :)

stabilnie.
To się wydaje pozornie – bo mąż swoim zachowaniem nie daje Ci pretekstu do XYZ…
Ale to wrze jak wrzątek we włączonym i przykrytym szybkowarze.
A przecież na pewno są okoliczności, w których wcale nie jesteś stabilna, spokojna. I pewnie też uważasz, jak w przypadku męża, że COŚ to powoduje.
Czyli oddajesz odpowiedzialność.

Jednym z fundamentalnych niezrozumień ludzi uzależnionych jest skupienie na tym co ROBIĄ. Np. kolosalnie błędny wniosek jest taki – “Skoro oglądałem porno codziennie po kilka razy, a teraz oglądam tylko 2 razy w tygodniu, to jest lepiej”.
To nie jest prawda.
Ja nie oglądałem porno przez ponad rok, a potem wszystko znowu nabrało rozpędu. Dlaczego?
Bo nadal BYŁEM tym samym człowiekiem.

ROBIENIE MOŻE być konsekwencją rozwoju ale samo z siebie nie jest na to samoistnym dowodem.

Drugi problem z ROBIENIEM – sądzimy, że ROBIENIEM i POSIADANIEM możemy zastąpić BYCIE.
Dlatego masa ludzi zmianę zaczyna i kończy na zdobyciu informacji – “wiem o tym” – uważają, że “wiedzieć o” czymś to “być tym”. Tak nie jest.
Właśnie różnica między tymi, którzy zdrowieją, zaczynają żyć szczęśliwie, swobodnie, etc. jest między “wiedzieć o”, a BYĆ.

Masa ludzi mi nawet zarzucała, że się powtarzam, że już o tym wiedzą i chcą dalej, więcej, coś nowego.
Co jest dla mnie oczywistym dowodem, że zatrzymali się w akademickim światku fantazji – chomikowania informacji bez intencji ich zastosowania.

Od ostatniego mojego wpisu mąż nic nie ogląda więc nie ma wojny i łez.
Na pewno?
A jesteś spokojna i szczęśliwa?

Pamiętaj – to jaka jesteś nie zależy od świata. Ani gdy dzieje się coś pozornie złego ale też dobrego.
Możesz być spokojna i szczęśliwa niezależnie czy jest “na zewnątrz” źle czy dobrze. I jednocześnie możesz być niespokojna i nieszczęśliwa też niezależnie czy dzieje się (czy nie) coś dobrego lub złego.

Jaka jesteś?
Tego nie możesz wymyślić. Ewolucja to efekt poddania oporu i przywiązania oraz uwalniania stłumionej energii, bo energia emocji to realne doświadczenie, na bazie którego umysł nieustannie pracuje.
Trudno BYĆ np. radosną, gdy non stop doświadczamy energii lęku czy gniewu.

Poza tym – sama mówisz – pozornie skończyła się pozorna wojna z mężem, a zaczyna się z sąsiadką. :)

Jest jednak we mnie wewnętrzna nieufność,podejrzliwość, złość…..
A widzisz. :)

bo
Wszystko co powiesz po tym słowie nie jest prawdą.

się gorąco zrobilo i się kobiety porozbieraly xd
Ach te złe baby! Nic, tylko by się rozbierały! :D

Powiem tak – pomijając cały wątek humorystyczny, który nasuwa się na język ;) – to zawsze TRENING.
Zauważ, że uzależniony z porno ma podobnie – nie można usunąć pornografii. Będzie zawsze. Sięgnąć po nią to ułamek sekundy decyzji. Każde zabezpieczenie można obejść.
Nawet jak w Polsce zablokują strony pornograficzne, to co za problem użyć inne DNS?

I to samo z ładnymi babkami – dla faceta w związku to zawsze test uczciwości intencji – tzw. “wierności”.

Nie potrafię być do końca szczęśliwa.
1. Potrafisz.
2. Ale nie chcesz.
3. Nie ma szczęścia “do końca”, czy “nie do końca”.
4. Szczęście to wybór. Raz go dokonujesz, a raz nie.
5. Szczęście to nie jest umiejętność, której można nie potrafić wykonać.
6. Szczęście ma cenę – odpuszczenie tego, co szczęściem nie jest i czego sami się trzymamy.

Zauważmy, że nawet sen ma cenę – aby spokojnie usnąć, trzeba zarówno przestać się opierać jak i trzymać – np. poczucia winy, że mijający dzień nie był XYZ.
Masy ludzi wypominają sobie, że mogli zrobić więcej, inaczej lub w ogóle coś zrobić. Opierają się i dlatego nie przychodzi sen. Męczą się z tym i ew. usypiają z wycieńczenia tym zmaganiem.
A inni nie chcą odpuścić – przesiadują np. w internecie godzinami i cały czas “karmią” umysł kolejnymi informacjami.
Bo nie płacą ceny za spokojny sen.
I tak jest ze wszystkim.

Już nie pamiętam skąd pochodzi etymologia słowa – “decyzja”. Decidere – jakoś tak. Co się tłumaczy jako “odcinać”.
Decyzja, by zrobić A, to decyzja odcięcia B-Z. I skupienie się na A.

A ludzie pragną A, ale go nie wybierają jak i nie odcinają B-Z. I też albo tego pragną, albo się opierają. Albo i pragną, i się opierają.
W ten sposób doświadczają tylko zmagania i poczucia braków. I dlatego zarówno A jak i B-Z wydają się poza zasięgiem.

Jest we mbie wrośnięty korzeń smutku
Nie ma żadnego wrośniętego korzenia.
Tylko Ty się trzymasz ORAZ opierasz smutkowi – jego energii. Dlatego nie mija i wydaje się, że on się trzyma Ciebie – że wrósł.
Ale to Ty się trzymasz smutku. Bo z takiej percepcji widzisz pewne sprawy – np. “jak mąż pomaga sąsiadce, to jest to dla mnie smutne, bo…”.
A jak smutek odczuwasz, to od razu grasz ofiarę jakiegoś zachowania męża, zgadza się? “To przez ciebie jestem smutna!” Dlatego nie mija. Nie oznacza to, że jest jakiś głęboko wrośnięty korzeń.

Przypominam – Ty się trzymasz emocji, emocje nie trzymają się Ciebie.
Jak napierasz na ścianę, to ściana nie wrosła w Ciebie, nie napiera na Ciebie.

który blokuje swobodną radość we mnie i wdzięczność za to, co mam.
Smutek nic sam nie robi.
To tylko bezosobowa forma energii. Nie decyduje o szczęściu, ani radości. Nie dokonuje żadnych decyzji.
Możesz być szczęśliwa, że wreszcie pozwoliłaś się sobie wypłakać.

Ale na razie smutek był dla Ciebie korzystny, bo wierzyłaś w wiele czego nie ma. Np. “moje szczęście zależy od tego czy ktoś mnie kocha; moja wartość również”.
Utrzymywałaś, że sama siebie nie możesz kochać. Może nawet było to dla Ciebie przejawem egoizmu.

Nie jesteś wdzięczna za to co masz, bo się opierasz, bo to osądzasz. Bo uważasz, że to co masz jest źródłem czegoś, czym nie jesteś. I gdy to co masz jest inne, niż oczekiwałaś, uważasz, że automatycznie uniemożliwia Ci to posiadanie tego, czego Ci brakuje.
Smutek zazwyczaj jest elementem percepcji, gdy uważamy, że coś straciliśmy lub tracimy – np. wartość, znaczenie, coś, do czego/kogo się przywiązaliśmy.
Smutek jest normalny ale może przerodzić się nawet w rozpacz, jeśli będziemy się mu opierać i nie dokonywać tzw. rekontekstualizacji – czyli korygować, poszerzać KONTEKST, w którym widzimy zdarzenia, świat, osoby, etc.
Bo całe znaczenie, sens i wartość automatycznie wynikają z kontekstu, w którym to umieszczamy. To fundament zdrowia.

Wiele osób uważa, że problemy jakie mają są tak trudne do usunięcia – jak np. “wrośnięty we mnie korzeń smutku” i gdy ktokolwiek to tknie, to bardzo boli. I dlatego tak nie chcemy, by inni zachowywali się w pewien sposób, bo uważamy, że oni nam zadają
ból. Zapewne też trzymasz się bardzo dużego pragnienia kontroli, bezpieczeństwa i akceptacji.

Przez to próbujemy innych kontrolować. A to z czym się spotyka? Z oporem, niechęcią, frustracją, nawet gniewem, chęcią trzymania się jak najdalej od nas. :) A to nas też boli.
Ale ból ma tylko jedno źródło – nasz opór. Nie ma innego źródła bólu. Ani cierpienia.
Pamiętaj – niezależnie jak długi i mocno trzymasz się czegoś – np. ołówka – a ręka już jest sina z wysiłku, to czy puszczenie się tego ołówka, otworzenie dłoni jest jakąś inną, trudniejszą, dłuższą pracą, niż puszczenie ołówka, który trzymasz od 5-ciu sekund?

Z mężem od lat spędzamy dużo czasu razem, wlasciwie od mimentu gdy tylko on przyjdzie z pracy. W tej kwestii nie jest zle.
Ale nie musi być też dobrze.
Bo czy spędzacie ze sobą czas z miłości czy raczej w ten sposób go kontrolujesz? :)
Przypominam – ROBIENIE samo z siebie nic nie znaczy. Tylko to jacy JESTEŚMY – bo z tego wynika INTENCJA tego co robimy.

Choć z tego właśnie mąż robil mi zarzut: że tyle czasu spedzamy razem więc on chce oddechu ode mnie.
Więc widzisz, że ROBIENIE to nie rozwiązanie. I ROBIENIE nawet pozornie tego samego ale z negatywną intencją całe doświadczenie zmienia na negatywne.
Bo za ROBIENIEM powinna stać odpowiednia INTENCJA. A INTENCJA nie będzie wyższa od nas.
Można być blisko siebie, starać się o to, a wewnątrz będzie rosła niechęć, pragnienie oddzielenia.

Znając i rozumiejąc naturę umysłu, rozumiemy, że on “porusza się” w świecie dualizmów. Np. ulubionego przez większość dobra i zła.
Najnowszy artykuł jest o wstępie do dualizmów. Sporo tam wyjaśniam i kolejne części będą np. o miłości.

Umysł też trzyma się pragnień. Pragnąc jednego – np. połączenia, automatycznie pragniemy oddzielenia. Brzmi nieintuicyjnie ale tak właśnie jest.
I tego doświadczasz.
Chcesz bliskości ale nie za bliskiej. Czyli jest to takie push-pull – troszkę przyciągasz do siebie ale nie za blisko i troszkę odpychasz.
I mąż też. Jak jest za blisko, to czuje się jakby się dusił. Więc automatycznie pragnie oddzielenia.
Należy odpuścić pragnienie zarówno jednego jak i drugiego – bo to opór i przywiązanie. Zauważ, że w Tobie też wrze – i tylko czekasz na pretekst, by znowu go od siebie odsunąć. A potem znowu będziesz pragnęła, by był bliżej.
Taki push-pull – bliżej i za moment dalej. A gdy jest za daleko, opierasz się i pragniesz znowu bliskości. A potem odczuwasz ból i znowu odrzucenie.

A gdy go odpychasz to też nie za daleko, byś go mogła widzieć – co robi – i mogła kontrolować – a przynajmniej mieć POCZUCIE, że coś kontrolujesz. :)

Łatwo też zauważyć, że gdy opieramy się zrobieniu czegoś, to opieramy się też nie robieniu tego. Np. pracujemy, nie chcemy pracować, a jednocześnie rozmyślamy, że moglibyśmy w tym czasie robić coś innego.
A gdy robimy coś innego, to też nie uczestniczymy w tym w pełni, tylko się opieramy i pragniemy robić coś innego. A opieramy się temu, bo nie powinniśmy tego robić, bo pracujemy.
Opór z obu stron.

Jeszcze jedno odnośnie umysłu – umysł nie może poddać sam siebie. Poddanie to “funkcja” czegoś większego od umysłu co umysłem nie jest.
Tylko dlatego możesz podnieść długopis i go puścić, a nawet zaobserwować długopis, bo nim nie jesteś.
Wszystko z czego możesz zdać sobie sprawę – tym nie jesteś.
Wszystko co istnieje tylko w umyśle – to nie jest realne. Np. zło. To tylko koncept wynikający z ograniczeń umysłu.

Niemniej – rozwiązanie na problemy znajduje się “wyżej” – na wyższym poziomie świadomości. Umysł się na niego nie wdrapie, nie pokona drogi siłą, ani na siłę. Ani sobie tego nie wymyśli.
Należy poddać dotychczasowy opór i przywiązanie do kontekstu, by automatycznie ujawnił się szerszy.

Ja to rozumiem i nie widzę problemu gdy robil coś do pracy czy czytal.
Dlaczego więc widzisz problem gdzieś indziej? :)
Boooo…? ;)

Natomiast spedzanie czasu z golymi babami z neta jest dla mnie nie do zaakceptowania. Ale to już przerabialismy….tak tylko przypominam
Nie przerobiliśmy na to wygląda. :)
Bo nadal NIE CHCESZ tego zaakceptować.
Gdyż uważasz, że odpuszczenie oporu oraz gniewu i winy w jakiś sposób zwolni go z odpowiedzialności. Zdejmie z haka.
Ale jest tylko jedna osoba widząca na haku, która sama się na nim wiesza. Wiesz kto to?
Z wiszenia na haku jest tylko cierpienie. Nic więcej.

Przypominam słowa mające kilka tysięcy lat – “trzymanie się urazy jest jak picie trucizny z nadzieją, że zaszkodzi komuś innemu”.
A nawet jakby mogła zaszkodzić komuś innemu, dlaczego mielibyśmy tego chcieć?
Uważamy, że cierpienie uczy? Zmienia cokolwiek na lepsze? Otóż nie.

Zapytajmy siebie – czego się my nauczyliśmy z cierpienia? Co przestaliśmy robić?
Odpowiem – pomnażamy tylko to co negatywne i rezygnujemy z tego, co pozytywne.

Ale możesz trzymać się uraz i gniewu, bo np. uważasz, że jak on zobaczy, że przestałaś się gniewać i go obwiniać, to tym bardziej chętnie zacznie robić to, co nadal widzisz dla siebie jako złe i bolesne.
Jednak on m.in. dlatego to robi, by uciec od poczucia winy, oporu, który stawia np. sytuacji w domu.
Plus – realizuje Twoje życzenia – by być dla Ciebie takim, co utrzymujesz na swój temat – np. “nie zasługuję na miłość, na to by mnie ktoś kochał taką jaką jestem”.
Ale nie jesteś tym gniewem, ani smutkiem.

Mieszka obok nas przez ścianę sąsiadka której mój mąż kiedyś pomogl wnieść graty gdy się wprowadzala. Przy okwzji kilka rwzy zwierzyla mu się ze swouch problemów, jest po rozwodzie. Zdarzylo się kilka razy że potrzebowala pomocy by coś tam w domu przykręcić itp. W pewnym momencie zbuntowalam się i zabronilam mężowi pomagać gdy przyszla któryś raz. Trzeba bylo trzymać męża przy sobie a nie posługiwać się moim tym bardziej że nie stronila od męskiego towarzystwa. Ma jej więc kto pomagać.
Kolejny przykład, że problemy nosimy w sobie. :) Czyli ograniczony kontekst.
Warto sobie uświadomić, że nie unikniemy kontaktów z innymi ludźmi, których na tej planecie troszkę jest. :)

Twój mąż robił to z pewną intencją – może właśnie, by mieć to zainteresowanie. Bo to też jest przecież brak osądów, brak denerwowania się – tylko wdzięczność, radość, uśmiech.
A tego przecież Wam brakuje przynajmniej w ostatnich latach wspólnego życia.

Pamiętaj – nierozwiązane wewnętrzne problemy automatycznie znajdują ujście z wewnątrz na zewnątrz. W różnych formach, pod różnymi sytuacjami, okolicznościami oraz twarzami.
Jeśli stawisz temu opór, to będzie uczucia jakbyś się dusiła. I naturalnie będzie bolało.

Ona jest z moim mężem na “cześć” a ze mną na ” dzień dobry”.
Bo “dzień dobry” jest takim “bezpiecznym” sposobem komunikacji z innymi, których nie postrzegamy jako przyjaciół, znajomych, etc.
A wiemy, że nie dałaś jej powodów, by widziała Ciebie jako kogoś pozytywnego względem niej. ;)

Powoduje ta sytuacja we mnie złość
Ta sytuacja nie powoduje niczego.
TO JAK WIDZISZ TĘ SYTUACJĘ jest warunkiem, w którym najpierw pojawia się poczucie winy, wstyd, żal, może też lęk przed utratą XYZ, a następnie dopiero reagujesz gniewem, bo uważasz, że np. to niesprawiedliwe, że dzieje się Tobie coś złego.
Tylko że nic złego się nie dzieje.

Rozmawialam o tym z mężem i jest gotowy mówić jej dzień dobry na moją prośbę. Jednak po czasie zrezygnowalam z tej prośby. Co mi to da?
Do czegoś dążyłaś. Do czego?

Dam jej tylko poczucie że jest kimś ważnym skoro zaszly zmiany przy witaniu się.
Więc dalej wolisz gubić się w mentalizacji o innych ludziach. :)

Nie wiem jak powinnam do tego mądrze podejść.
Dopóki nie uwolnisz gniewu, winy, żalu, wstydu i oporu, nie będziesz tego wiedzieć.
A nawet jak usłyszysz rozwiązanie, to albo je odrzucisz, albo nawet nie zauważysz, albo stawisz opór, uznasz, że to niemożliwe, że ona nie zasłużyła, że jak to, a potem się jeszcze obwinisz, zawstydzisz, że je odrzuciłaś, nie zrozumiałaś, stawisz opór i będziesz cierpieć.

Masz jakiś pomysł?
Całkiem sporo ale to nie czas na pomysły. Bo i tak żaden Ci się nie spodoba. :) Na razie nie.

Uwalniaj to co czujesz. Stań się w pełni świadoma tego jak wszystko w tej sytuacji widzisz. Odpuść to. Pomysły nasuną się same.
Jedną z funkcji mojej roboty jest dawanie ludziom wędki i nauka łowienia. A nie łowienie za nich rybek. ;)

Mąż zaproponowal bym sama z siebie zaczęła jej odpowiadać” cześć” ale nie wiem czy mi się tak chce.
:)
To jedna z moich potencjalnych propozycji.
Jak widzisz – na razie nie chcesz, bo wolisz się gniewać na nią i ją obwiniać. Bo w ten sposób przynajmniej na poziomie racjonalnym masz wytłumaczenie dla tego co czujesz.
A tak byś została z tymi uczuciami sama – niezrozumiana, niewysłuchana – samotna. A tego nie chcesz za nic na świecie, zgadza się?
Dlatego taki “wróg zza ściany” to jak zbawienie. :)
Gdy się sobie przyjrzysz, dostrzeżesz, że lubisz się na nią gniewać.

I nie ma w tym nic złego. W Tobie również. W niej również. W mężu również.

To też ciekawe – na razie praktycznie zawsze, gdy mówiłem komuś, że na świecie nie ma zła, to spotykałem się z oporem, niechęcią, wyśmiewaniem, próbami udowodnienia mi, że jest, itd.
Bo chcemy widzieć zło – dzięki temu mamy doskonałą “czarną owcę”, by wszystko co wyparte i niechciane w nas przerzucać na nią. Gniewamy się PRZEZ to zło. Boimy się PRZEZ to zło. TO ZŁO nas straszy. TO ZŁO jest PRZYCZYNĄ naszej niechęci, wycofania, frustracji.
Itd.
Chcemy widzieć zło w świecie, a nawet walczyć z nim (próbować), bo to zawsze fantastyczny sposób, by się usprawiedliwiać, nie wziąć odpowiedzialności, uciekać od tego, co zdemonizowaliśmy w sobie.
No wiesz – krzyczysz na męża, drapiesz, nienawidzisz – czy ktokolwiek czułby się z tym dobrze? Więc potrzebny jest wróg – na kogo możesz projektować poczucie winy, które rosło każdego dnia, gniew, frustracje, lęki.
Np. lęk, że ona jest lepsza, że uwiedzie go, że on Cię zostawi, etc.

Mówię ludziom – “Nie ma zła”. W odpowiedzi słyszę – “Jak to nie ma?! Przecież widzę je i czuję!”
No tak ale to co widzimy i czujemy, to tylko nasza percepcja, której uczucia są konsekwencją.
A co to za problem osądzić coś lub kogoś jako złe niezależnie jakim to jest? Przecież masa ludzi osądza np. sukces innych. Bo wystarczy uznać “skoro on ma pieniądze, to ja mam ich przez niego mniej!” I już!
Zło na całego! I już możemy się rozpędzać w naszej ulubionej nienawiści, zazdrości, którymi ukrywamy to wszystko, przez co sami nie pozwalamy sobie mieć więcej pieniędzy.

3 płaszczyzny, które w mojej perspektywie powinnaś otoczyć opieką – przestać się osądzać pod jakimkolwiek pretekstem – nawet, gdy uświadomisz sobie jakieś błędy z przeszłości. A nawet SZCZEGÓLNIE za to.
Dwa – doceniać gniew. Nie przelewać go na innych, nie usprawiedliwiać ale zrozumieć, że czując gniew przynajmniej nie czujesz się bezsilna – apatyczna. Masz energię. Gniew to relatywnie wysoki poziom energii. Tylko umysł na jego bazie nie pracuje twórczo. Dlatego warto mieć plan albo przekazany przez kogoś w stanie dużo wyższym i widzącym sytuację dość trzeźwo lub zaplanować rozwiązanie w stanie spokoju.
Trzy – zacząć BYĆ dla siebie taką jaką pragniesz, by był mąż. Np. mówić Ci, że Cię kocha, że Cię nie zostawi, że zawsze z Tobą będzie. Zacznij się słuchać, przestań się próbować zmienić. Zacznij się wspierać.

I bonus ode mnie – przeżyj w sobie najgorszy scenariusz, którego się najbardziej boisz i któremu się najsilniej opierasz.
Dostrzeżesz wtedy też to, co robisz, co się opiera o to – np. starasz się tego uniknąć, nie doprowadzić, powstrzymać.
Ale jednocześnie zobaczysz, że tego pragniesz, bo to Ci by potwierdziło wszystkie MYŚLI.

A myśli to myśli – bełkot. Każda myśl kłamie.
Widzisz – umysł to nieodpowiednie narzędzie do masy tematów, które powierzamy umysłowi. Np. rozwiązanie problemów.
Umysł jest dobry w szukaniu rozwiązań ale nie ich znajdowaniu :) – oraz szukaniu rozwiązań tylko dla tych problemów, które sam stworzył. :))
A potem Ci mówi – “Widzisz!? Znalazłem rozwiązanie tego problemu! Jestem Ci potrzebny! Przeżywasz dzięki mnie!”

Ale fakty mają się troszkę inaczej. Umysł bowiem ma masę ograniczeń – np. nie potrafi oddzielić prawdy od fałszu, nie potrafi niczego zanegować, nie odróżnia świata zewnętrznego od wewnętrznego, jego funkcje ograniczają się tylko do myślenia O CZYMŚ, co uniemożliwia doświadczalną eksplorację, czyli BYCIE, a także cała jego praca jest oparta o fundamentalną iluzję przyczyny. Bo umysł w połączeniu ze zmysłami widzi i rozumie tylko sekwencyjnie – czyli PRZYCZYNA->SKUTEK.
Dlatego słyszymy – “TO w pracy mnie zdenerwowało”.
Ale gdybyśmy wybrali uczciwość, to dostrzeglibyśmy, że TO nie było źródłem, czyli przyczyną naszego zdenerwowania, bo gdyby tak było, to wszyscy byliby w pracy zdenerwowani z tego samego powodu.
A nigdy tak nie jest.

Gdy pachnie olejek różany, to każdy czuje olejek różany.
A gdyby sytuacja z sąsiadką była źródłem zdenerwowania, to zdenerwowana byłabyś Ty ale też mąż i sąsiadka i każdy kto by przechodził obok. Prawda?
No bo jak pachnie olejek różany, to każdy kto znajdzie się w pobliżu go poczuje.

Każdy z nas już jest tym czym jest. Oczywiście nasze umysłu przywiązały się do różnych pomysłów na temat rzeczywistości. :) Ale żaden z tych pomysłów nie jest faktem.
Np. męczysz się przez coś, co nie nastąpiło ALE MOŻE. W ten sposób umysł próbuje Ci “pomóc” – cierpisz, by potem móc powiedzieć triumfalnie (i z wyrzutem) – “Wiedziałam, że mi to zrobisz! Tyle się męczyłem, Ty tego nawet nie widziałeś!”
A potem umysł powie jeszcze coś – “Ale i tak od Ciebie nie odejdę – Tobie na złość, byś mógł męczyć się ze mną tak jak ja z Tobą!”

To, czego pragniesz już jest w Tobie. Tylko się temu opierasz jak i opierasz się temu co uważasz, że jest.
A co ma poradzić mąż? Dokładnie to Ci pokazuje. Nie ma innej możliwości. Tak bardzo się opierasz.

A umysł co? A umysł dalej obiecuje pomóc. W problemach, które sam stworzył. :)
“Pomogę ci z twoim poczuciem niezasługiwania na miłość i poczucie braku wartości! Których oczywiście sam ci nie wmówiłem i sam się nie trzymam! Wymagaj od męża tego! A jak nie będzie ci chciał tego dawać i będzie uciekał, to go obwiniaj! Denerwuj się! Próbuj kontrolować! Zmuszać do tego! A najlepiej zdradź go z kimś! To go na pewno nauczy! Polecam się na przyszłość! Podpisano – twój umysł.”
;)

Pozdrawiam Cię i życzę przyjemnego wypoczynku. Lato jest fajne ale bez przesady z tymi tropikami ;)
Również Cię pozdrawiam!

Jak widzisz – nawet lato ma plusy i minusy. Możemy się opierać minusom i będzie nam źle.
Możemy się przywiązać do plusów i gdy minie lato – będzie nam źle. A potem się nienawidzi zimy. Bo nadal się opieramy.
Wszystko może być świetnym pretekstem do poddawania pozycjonalności.

“>A przecież na pewno są okoliczności, w których wcale nie jesteś stabilna, spokojna. I pewnie też uważasz, jak w przypadku męża, że COŚ to powoduje.
>Czyli oddajesz odpowiedzialność.”
Takich okoliczności nie brakuje.
Dlatego cierpisz.
Nie przez to, co się dzieje, tylko przez wybór, by widzieć siebie jako ofiarę, jako kogoś bezsilnego, którego ta sytuacja dotyka.
Tylko dlatego doświadczasz czegoś innego, niż spokój i radość, bo wybierasz coś innego. Pamiętaj o tym.
To twarde fakty.

Ostatnio w pociągu gdy jechalismy rodziną dosiadła się do przedziału kobieta w naszym wieku (pierwsza polowa 40- stki ;) )
Oko sokolicy!
0,0001 sekundy i już pełna analiza bojowa! ;)

i miała wykupione miejsce naprzeciwko mojego męża. Zagotowało się we mnie gdy
Wszystko co powiesz po “gdy” jest tylko racjonalizacją i projekcją. Czyli kłamstwem.

po pewnym czasie chciała od niego zaczerpnąć informacji dlaczego pociąg jest spózniony. Mąż grzecznie odpowiedział a ona dalej prowadziła konwersację i wiedziałam, że zapowiada się jazda z moim wk…..em. Napisałam krótko mężowi w komunikatorze że ma skończyć tę rozmowę bo nie musi tej kobiety zabawiać.
Zauważ – swój problem przelewasz na męża, który doskonale wiesz, że nie radzi sobie z własnymi problemami.
To co zrobiłaś na pewno ujawniło w nim też wkurw, który z kolei on przelał na Ciebie.

I to jest zamknięte koło. A tak naprawdę nie koło – tak się wydaje tylko z ograniczonej perspektywy.
To spirala prowadząca w dół.

Jakaś babiczka zapytała się go dlaczego pociąg jest spóźniony. Zapewne mogła się zapytać Ciebie ale tak jak Ty ją, ona obczaiła Ciebie i wyczuła niechęć.

Być może przewracasz teraz oczami na to, co czytasz
Kasiu, gdybym ja Ci powiedział co ja przez te lata mojej pracy przeczytałem, to byś dobrze wiedziała, że albo otworzę swoje serce i będę współczuł, albo już bym dawno sam wylądował w psychiatryku.
Nie przewracam oczami, tylko Wam współczuję z całego serca i łzy napływają mi do oczu.

Nawet jeśli jakieś zachowanie jest typowo gówniarskie – co z tego? Dlaczego miałbym reagować jak gówniarz?

Moim celem jest pomoc. Realna.

Podam Ci przykład kiedy przewracam oczami. Gdy z kimś pracuję rok. Sto razy tłumaczyłem mu i podawałem masę przykładów z jego własnego życia, że nie myśli, tylko hipnotyzuje się mentalnym bełkotem. I że nigdy nie myślał.
I co chwila są na to przykłady i dowody. A on się zgadza po raz setny i mówi – “wiesz, wczoraj myślałem…”. Albo – “to ciekawe i myślę, że…”
A jest uzależniony od lat, opowiada mi jak cierpi, jak jest mu źle. Podaję mu jeden z fundamentów zdrowia i to wielokrotnie, na różne sposoby, by dotarło. A nadal nie dociera.
To widzę, że prowadzi donikąd. Nikomu nie da się pomóc, jeśli ta osoba woli coś innego, niż spokój i szczęście.

Wtedy możemy tylko to uszanować.

ale zbyt dobrze znam kobiety
Znasz kobiety? Wow!

Powiem Ci co znasz – znasz tylko takie zachowania pewnego potencjału kobiet, które odpowiadają Twojej percepcji i które sama w swoim życiu przejawiałaś.

Ja mogę powiedzieć, że zbyt dobrze znam mężczyzn. Ale to byłoby kłamstwo.
Bo znam kolosalny przekrój – od wielkiej niedojrzałości, w której kłamliwość jest widziana jako cnota oraz ludzi niemal świętych.

I ja mam na kogoś to wyprojektować?

Poza tym – ktoś może zachować się w sposób X tylko przy nas lub tylko ten jeden raz, bo np. uległ jakiejś słabości. I ja miałbym twierdzić, że ja znam tę osobę?

by nie mieć swiadomości jaką frajdę im sparwia zaczepianie żonatego faceta szczególnie przy żonie.
Moje pytanie dla Ciebie brzmi – czy jesteś tego 100% pewna? Z ręką na sercu? Na swoje życie?
Jesteś radykalnie, uczciwie pewna, że jest dokładnie tak jak powiedziałaś?

Kobieta dobrze wie, co odczuwa druga kobieta.
Ja Ci powiem co odczuwa człowiek – nie ważne czy kobieta, czy mężczyzna – konsekwencje własnej percepcji oraz już istniejących zaniedbań – stłumione emocje.
Tylko.

Czuje podskórnie ten wkurw i poczucie zagrożenia.
Tego nie czuje kobieta, tylko to czuje kobieta widząca np. swoje małżeństwo jako jedyną przystań swojego bezpieczeństwa, wartości, znaczenia i sensu życia.
Która jest przywiązana i opiera się. I dlatego nawet zwykła rozmowa obcej babki na jakiś prozaiczny temat widzi przez pryzmat nawet kolosalnego zagrożenia i reaguje gniewem.

To co czujesz, to Twoje zaniedbania. A jeśli spotkałaś kobiety reagujące podobnie, to tylko dlatego, bo tak samo podchodzą do np. małżeństwa/związku.
To czego doświadczasz nie jest wpisane w kobiecość. Faceci czują to samo i mam masę podobnych przykładów po stronie męskiej.

Pamiętaj, że emocje i odczuwanie jest bezosobowe. Nie różni się ani trochę w kontekście płci. Ani trochę.
Facet każdą emocję czuje dokładnie tak samo jak kobieta.
Tylko kobiety są od zawsze bardziej w ciele, bardziej skupione na wnętrzu. Co wcale nie musi oznaczać większej dojrzałości. Tylko nieco inny punkt widzenia.

A przywiązać do emocji i widzieć wszystko przez nie może równie dobrze tak samo facet.

Jak na dłoni widać niestabilność sytuacji, skrepowanie i dyskomfort.
To nie ma nic wspólnego z sytuacją.
Sytuacja nie jest żadna.
Opisujesz tylko swoją percepcję i jej konsekwencje. Nie świat zewnętrzny.

Jeśli mąż cudzej żony okaże zainteresowanie to jest sukces zaczepialskiej i dowartościowanie się czyimś kosztem.
Kosztem?
Jedyny koszt jaki ponosisz to to, że wybierasz grać ofiarę.
Bo skąd miałby się wziąć jakikolwiek koszt? Bo ktoś zagaił? Nawet jakby faktycznie ta kobieta widziała siebie z bardzo małą wartością i cieszyła się z niepokoju obcej kobiety, której męża wciągnęła w rozmowę – CO Z TEGO?
To nie ma żadnego znaczenia.

Podobnie działa moja sąsiadka. Normalnie jako kobieta powinna raczej zwierzać się mi, drugiej kobiecie ale nie , ona wybrala mojego męża, postawiła się w roli potrzebującej sąsiadki i w dupie miała co ja o tym sądzę. Jej dwuznaczna postawa czyli dzień dobry dla mnie a cześć dla męża to klin między małżonkami.
Ten klin jeśli istnieje, to wiesz z jakiego powodu. I nie pojawił się wczoraj.