1.A czy to że je zadajesz wynika z jakiegoś problemu i potrzeby jego rozwiązania?
Czy tylko z ekscytacji tym, że nikt go jeszcze nie zadał i w związku z tym doświadczasz czegoś niezwykłego i wyjątkowego?
1.Nie po prostu mnie co zaciekawiło… tylko tyle.
Pamiętaj, że ciekawość nie jest pozbawiona pułapek.
Ile razy mówiłeś sobie np. “sprawdzę tylko czy jest coś nowego na tym serwisie”? Np. serwisie pornograficznym?

Uczucia to jedno. Decyzje to drugie. A trzecie to motywacje, intencje stojące za nimi.
Szczególnie nigdy nie ma “po prostu”.
Nie TO Cię zaciekawiło, bo to nic nie robi. To Twoje podejście, Twoje widzenie tego spowodowało ekscytację.
Równie dobrze mogłeś to uznać za nieważne, odpuścić i zająć się czymś innym.

Często jeszcze aspektem “zaciekawiło mnie to” jest nieuświadomiona bajeczka, która stoi za chęcią zrobienia czegoś.
Z góry obraliśmy cel, coś co chcemy sprawdzić. I tym bardziej się w tym zatrzaskujemy nie mając świadomości ani że to robimy, ani w czym się zatrzaskujemy.

2.Mam tylko nadzieję, że nie próbujesz uwalniać, gdy sam prowadzisz pojazd?
Ostrzegałem przed tym, a poza tym to wtedy nie jest uwalnianie, tylko fantazjowanie o uwalnianiu. I jest bardzo niebezpieczne.
2.Nie ale np. w pracy jak ktoś nieświadomie wywoła we mnie mój „trigger” albo BEZ POWODU zacznę odczuwać wkurwienie to staram się to uwalniać w tej chwili.
Bez powodu odczuwać wkurwienie?
To że NIE JESTEŚ ŚWIADOMY powodów, NIE oznacza, że ich nie ma.

Tym bardziej uważasz, że ktoś wywołuje coś w Tobie. Ale ludzie to nie są czarownicy z filmu fantasy.
Tak jak z ciekawością, to co stanowi pretekst do pewnych zachowań, jest stricte wewnętrzne.

3.I ostatecznie właśnie chodzi o to, by “uwalniać w działaniu”. Bo jeśli nie zaczynamy tego stosować w realnym życiu, to nie przyświeca nam wolność, tylko robienie dla samego robienia – by mieć wymówkę i usprawiedliwienie.
3.Niestety w kwestii kobiet stoję w miejscu, wiem że powinienem działać ale dostałem niesamowitej apatii w tym temacie… pewnie podświadomie to jest wygodne lecz kompletnie nie wiem jak to „odpuścić” itp. Po prostu jakbym nie miał motywacji.. może ćwiczenia siłowe na rozruch testosteronu? Mam sporo wypartego gniewu i zauważyłem że przelewam go strasznie na innych (w tym na kobiety) pewien automatyzm przejęty nieświadomie przez ojca (choleryk który tak robi ciągle).
Ciągle boje się tego odrzucenia, że nie wyjdzie, że po co… boje się też że będę agresywny, bo tak radziłem sobie z lękami.
Nie dostałeś nic, bo apatia to nie jest podwyżka, ani dodatkowy ser na pizzy.
Apatyczność wynika najczęściej z bardzo silnego oporu, wmawiania sobie bezsilności, a pod tym zazwyczaj kryje się dużo strachu.
Tym samym – Ty sam obniżasz swój poziom energii, bo stanowi to doskonałą wymówkę, by nie podejmować działań.
I potencjał energii nie zacznie się podnosić, aż nie zaczniesz podejmować działań i mierzyć się z lękiem.

“Choleryk” to człowiek, który gniewem maskuje lęk, wstyd i winę, wmawianą sobie bezsilność i granie ofiary.
Więc granie ofiary emocji i tego, co/kogo uważamy za ich źródło to właśnie efekt naśladowania. Nie żaden “automatyzm”, tylko to są nieświadome decyzje.
A stały się nieświadome, czyli nawykowe, bo wybrałeś je już tysiące razy.

Co też pokazuje, że nigdy nie radziłeś sobie z lękami. Tłumienie ich, uciekanie w nieświadomość to nie jest “radzenie sobie”. Wręcz przeciwnie.
Zamiatanie śmieci pod dywan nie jest sprzątaniem w domu.
Tylko dlatego, że przestaliśmy widzieć śmieci na podłodze NIE oznacza, że jest czysto.

Nasze percepcje to jedno. Fakty to drugie. A uczucia na temat tego wszystkiego to trzecie.

4.Zdrowie i trzeźwość utrzymujemy przez to jak żyjemy – jakim człowiekiem JESTEŚMY. Odpowiednie działania i ich odpowiednie motywacje wynikają z tego automatycznie.
4. Staram się to robić lecz ciągle powracam do schematu ofiary, zrzucania winy na innych i urągania w myślach. Mam niesamowity problem z wypartym gniewem.
Jest on ogromny. Mam czasami ochotę skakać po głowach. Po prostu parę razy miałem czystą furię, oczywiście jak za każdym razem nikomu nic nie zrobiłem ale niesamowicie się z tym męczę.
to już wstyd czy smutek jest łatwiejszy. A tak np. teraz jak to piszę to czuję takie napięcie, że chętnie bym komuś spuścił łomot jak dresiarz.
I z drugiej strony (co wiem że bez sensu) wpadam w poczucie winy z tego powodu bo przecież nie jestem złym człowiekiem i nigdy nie byłem.
Gniew interpretuje tak bo mój ojciec to furiat i zawsze się go bałem, nie rozumiałem jego reakcji i często sprawiał mi dużo zawodu swoim zachowaniem i zaborczością (nie gram teraz ofiary tylko staram się dociec czemu tak bardzo demonizuje ten gniew).
Dziękuję, że to piszesz.
Problem gniewu jest bliski mi i wielu innym.

Ostatnio usłyszałem świetny tekst:
12 kroków jest po to, by nie popełnić samobójstwa.
12 tradycji jest po to, by nie popełnić zabójstwa.
12 koncepcji jest po to, by nie popełnić ludobójstwa.
;)
To tak w kwestii tej chęci “skakania po głowach”.

Oczywiście, że nie jesteś złym człowiekiem. Nikt nie jest. Jesteś chory i jesteś bezsilny wobec gniewu.
Ale nie jesteś bezradny.
Męczysz się, bo właśnie uważasz, że ten gniew, ta wściekłość i towarzyszące jej myśli czynią Cię złym człowiekiem lub mogą uczynić.
Boisz się, że gdy to dopuścisz, to zaczniesz robić ludziom to, co widzisz w myślach.
Oraz uważasz, że takim człowiekiem czynią Cię inni ludzie. Dlatego rośnie w Tobie pragnienie odwetu.

Dlatego raz jeszcze – potrzebny jest system i zaufanie. W tym odpowiedzialność. Dopuszczenie do siebie emocji, NIE oznacza, że zdarzy się to, co widzimy w myślach.
Wręcz przeciwnie – zaczynamy pozwalać rozładowywać się energii emocjonalnej i właśnie te pragnienia, by “wyżyć się” na innych zaczną maleć.
“Wyżyć” wcale nie znaczy, że służysz (swojemu) życiu. Wręcz przeciwnie.

A nie dopuszczanie gniewu do świadomości, męczenie się z nim, ciągłe stawianie oporu powoduje, że gniew rośnie.
I wkrótce wystarczy już byle co, by “czara goryczy” się przelała i wtedy właśnie łatwo o taką reakcję jak to widzisz w myślach.

Ciągle wpatrując się w takie myśli programujesz się tymi pragnieniami.
I trudno będzie Ci wybrać coś innego w sytuacji bardzo emocjonalnej.

Potrzebna jest poważna praktyka i masa dyscypliny, by zacząć odklejać się od myśli i emocji i przestać reagować na ich bazie.
To się nazywa odpowiedzialność.

O tym wszystkim jest w WoP.

5.Więc pytanie – co zmieniłeś przez te 3 lata?
Bo wiesz – archeolog też może kopać 3 lata i dokopać się do jakichś urn. Ale poza ekscytacją co to tak naprawdę zmienia?
5. 70% to uwalnianie na fotelu do nagrać itp. 30% realne sytuacje ale z kobietami to z 5% tylko.
Czyli niewiele się zmieniło.

To pytanie typu:
– No jak idzie remont? Wiertarka służy?
A w odpowiedzi – “no, wiercę”.
– Ale jak idzie remont?
– Wiercę. Raz na drabinie, raz na kuckach.
– Ale jakie są postępy?
– Korzystam z wiertarki.

6. Każda emocja ma swój ładunek, który można wyczerpać poprzez uwalnianie.
Przypominam, że sam fakt, że czujemy jakąś emocję NIE rozładowuje jej. Uwalnianie to zadbanie o odpowiednie warunki dla tego samoistnego procesu.
6. No i powiem że aż brwi uniosłem. To ja już nic nie rozumiem.
Co pokazuje, że pewnie często myślisz o uwalnianiu, a nie uwalniasz.
No przecież sam mówisz – czujesz furię, że chciałbyś ludzi pozabijać.
Ale czy uwalniasz? Nie.
Sam mówisz – męczysz się.
Podobnie z kobietami – nie dopuszczasz do siebie lęku. Bo stajesz się apatyczny.
Tylko dlatego, że odczuwasz lęk NIE oznacza, że uwalniasz. Uwalnianie ma bardzo konkretne elementy.

Poczekaj. Jeżeli np. siedzę i czuje bez powodu strach/gniew/wstyd to to nie jest wyparta emocja?
Może być niegdyś wyparta.
Ale to, że czujesz NIE oznacza, że uwalniasz.
Miliardy ludzi non stop coś czuje. Ale uwalniania nie dokonują.

Mówisz “ktoś wywołał we mnie trigger”. Ale uwalnianie mówi wprost – “to ja mam w sobie dużo gniewu, nikt go we mnie nie stworzył”.
Mamy ignorować ten mentalny bełkot i skupić się tylko na nieoceniającej obserwacji uczucia bez chęci jego zmiany, pozbycia się, itd.

Bo jeżeli np. nafetowany dresiarz 190 do mnie się sapie i macha mi rękoma przed twarzą to to JEST bodziec.
Ok, a czy miałeś taką sytuację?
Opisujesz coś ze swojego, realnego życia czy przepisujesz mi jakieś fantazje mające coś udowodnić?

To nie jest bodziec. MOŻESZ pozostać spokojny. Ale jeśli masz w sobie dużo lęku, grasz ofiarę, chcesz widzieć w świecie przyczyny swojej niedoli, to oczywiście to będzie dla Ciebie jak bodziec.

Jednak lęk – duży czy mały – dotyczący czegokolwiek, to wciąż ten sam lęk.
Lęk wobec użądlenia przez pszczołę jest tym samym, co lęk wobec dresa machającego rękami.
To my mamy problem z lękiem. Tego problemu nie ma w świecie.

Nie lękaniem się dbamy o swoje życie. Tylko troską.
Człowiek odwiecznie zahipnotyzowany myślami tylko wmawia sobie, że bojąc się – utrzymując lęk i stojącą za nim bajkę – dba o swoje życie. I więcej – że przeżywa DZIĘKI lękowi.
To urojenie, które można zweryfikować w kilka chwil uczciwej analizy własnych decyzji.
Bowiem każda decyzja oparta o lęk mogła zostać podjęta z troski, spokoju. A my zwlekaliśmy i męczyliśmy się bardzo długo i NIE CHCIELIŚMY zadbać o swoje życie. Przyczyny stać za tym mogą rozmaite.
Ale każdej towarzyszy to samo – “NIE CHCĘ zrobić tego co niezbędne”.
I często wtedy nagle lęk staje się świetnym kozłem ofiarnym.

Przeważnie robię tak: siedzę np. w pracy, odczuwać zaczynam bez powodu wstyd (często takie odczuwanie jest poprzedzone „wyzerowanym” spokojnym stanem, sądzę że to są te warunki do tego procesu) czuję ten wstyd i mówię ze spokojem
„ok., wstyd się bez powodu pojawił, to pewnie ten wyparty, odczuj sobie na spokojnie i daj sobie go odczuć i niech się wyładuje, jego energia” i powiedzmy 1,2,3 godziny…
Ostatnio miałem fajne doświadczenie bo poczułem np. bardzo mocny żal aż wykręcał mi trzewia
Żal nic Ci nie może wykręcić.
Zapewne się opierałeś.

Z mojego doświadczenia jak i moich klientów – gdy pozwalamy sobie na porządny żal, to doznajemy uczucia ulgi, gdy to płynie swobodnie.
Nie towarzyszą temu nieprzyjemności.

Podobnie z lękiem – niezależnie jak duży ładunek to jest – gdy całkowicie się mu poddajesz i pozwalasz mu płynąć, to nic złego Ci się nie dzieje, ciało nie reaguje jakby coś je szarpało.

i to trwało 5-10 minut i po tym od razu się rozproszyło :3 i to było super bo kiedyś to potrafiło trwać o wiele dłużej,
Ja tu podejrzewam, że ten żal stłumiłeś w te 5-10 minut.
Gdy dopuszczamy do siebie żal bez oporu, bez prób jego zmiany, kontroli, bez chęci pozbycia się, tylko pozostajemy neutralni, to nie będzie takich wydarzeń.
I właśnie tu prawdopodobnie jest nieuświadomiony opór.

Ze wstydem zgodzę się – stałeś się świadomy, spokojnie go zaakceptowałeś, nawet poprosiłeś o więcej.
A czy z żalem zrobiłeś to samo?
Z gniewem?

Tzw. “trigger” to nasza postawa wobec czegoś/kogoś.
Nikt i nic samo z siebie tym nie jest.

Są ludzie, dla których przerażające jest, że nic się w ich życiu nie dzieje.
Dla innych dokładnie to samo jest pretekstem do zadowolenia.

Nasze szybkie reakcje – tak szybkie, że orientujemy się po fakcie – NIE stanowią dowodu, że coś w nas cokolwiek wywołało, spowodowało, wymusiło.
To tylko informacja zwrotna o naszym poziomie nieświadomości.

sądzę że to po prostu pozwolenie na PEŁNY tego przepływ i dlatego to trwało tak krótko w porównaniu na nieświadomym „połowicznym” i się wtedy z tym męczyłem.
Nie ma “połowicznego”.
Albo się opierasz, albo nie.
Albo uwalniasz, albo nie.
Albo sikasz, albo nie sikasz.
Nie możesz sikać połowicznie.

Moment uwolnienia danego ładunku emocji zawsze jest jasny. Zmienia się cały nasz stan wewnętrzny na bardziej pozytywny.

Męczenie to zawsze znak, że stawiamy opór, że próbujemy kontrolować ten proces, że próbujemy go zmienić, zmusić się, itd.
Uwalnianie to PODDANIE. A nie coś, co robimy własnoręcznie, a wraz z tym możemy to robić lepiej, sprawniej, szybciej.
W instrukcji uwalniania nie ma słowa o robieniu czegokolwiek z emocją.
Uwalnianie to samoistny fenomen. My możemy tylko zadbać o warunki dla niego.

Poza tym przecież by emocje odpuścić/uwolnić trzeba ją ODCZUWAĆ.
To jeden z warunków.
Ale to nie wszystko.
Możesz się wkurwić – będziesz odczuwał emocję. Ale ona zamiast zmniejszać swój ładunek, będzie się pogłębiać.

Ponownie – tylko dlatego, że jakaś emocja zniknęła ze świadomości NIE oznacza, że została uwolniona.

Czy zatem chodzi ci o „taplaniu” się w danej emocji bo mamy z odczuwania jej (ale nie odpuszczenia) jakieś profity?
A co mówi instrukcja uwalniania, z której korzystasz?
Nie pytaj się o co mi chodzi, tylko zacznij przyglądać się jak Ty postępujesz.

7.Zaś trauma to jeszcze dodana do tego historia – zazwyczaj związana ze sporym ładunkiem emocji i graniem ofiary oraz wieloma innymi korzyściami, które być może mogły być przez nas dojone latami.
Wraz z tym mamy masę przyjemności z grania ofiary, z utrzymywania jak to inni byli źli, jak to nas skrzywdzili. To przywiązanie do jakichś swoich postaw, interpretacji, nadanych wartości, sensu i znaczenia.
7. Niestety nadal czasami mam takie wizje, że jacyś szkolni oprawcy dostają za swoje… co ciekawe 3 osoby które mi bruździły w dzieciństwie… 1 jest już chyba alkoholikiem, druga się nim pewnie stanie, 3 jest jakimś nerwicowcem chyba… i staram się nie mieć z tego powodu satysfakcji.
Ciężko jest nie grać ofiary jeżeli naprawdę człowiek nie był jakoś zły ta takie rzeczy na niego spadły.
Ale właśnie to jest granie ofiary.
Nie dziwne, że ciężko jest jej nie grać, jeśli nawet nie zdaliśmy sobie sprawy, że właśnie wybraliśmy, by to zrobić.
Wiesz – “dres macha rękoma” też można sobie przedstawić jako coś, co na nas spadło i spowodowało w nas dużo emocji.
Ale to jest fantazja.
Możemy pozostać spokojni. Jednak spokój to już efekt solidnej dyscypliny i dojrzałości. Tego nie można sobie wymyślić.

Dlatego zawsze sugeruję zacząć od sytuacji, problemów niezbyt trudnych.

W szkole uczymy się dodawania od najprostszych działań:
1+1
3+5

Dopiero potem dochodzą większe wyzwania. Dzięki temu jest POSTĘP.
Jeśli pominiemy zagadnienia podstawowe, na naszym poziomie rozwoju, nie będzie postępu.

Z tym nieświadomym przyciąganiem takich osób do nas – średnio w to wierzę.
Oczywiście. Bo o co opierasz swoją wiarę?
O umysł.
Na razie umysł wymyślił Ci jakiegoś dresa science-fiction, który się nagle teleportował ze statku kosmicznego i macha łapami.
Taki łapodrech to średni dowód na cokolwiek.

Prawdziwy dowód stanowić będą nasze własne doświadczenia, gdy przestaniemy grać ofiarę.
Automatycznie ilość sytuacji, w których inni będą wobec nas negatywni, zmaleje drastycznie.

Na razie jest “W moich myślach jest dużo negatywnych sytuacji i nie wierzę, że to sam przyciągnąłem i się to zmieni, gdy XYZ”.
Tylko że myśli to nie jest rzeczywistość.

Jeżeli potrąci mnie samochód to znaczy że to moja wina?
A cóż to za fantazja?
Potrącił Cię?
Jeśli nie, to dlaczego o tym mówisz?

Potrącenie samochodu może mieć tysiąc różnych przyczyn, z których odpowiadamy za każdą z nich.

Mimo iż zachowałem 100 proc ostrożność i przeciwdziałałem tej sytuacji?
To oczywista zagrywka hipotetyczna, w której umysł tak sobie zniekształca rzeczywistość, że zawsze wygra.
Jedyny przegrany to my. W tym przypadku – Ty.

To jest babranie się w urojeniach, a nie odpowiedzialne rozważanie o rzeczywistości.

A się okazuje że kierowca był pijany i po prostu to był zwykły pech…
Kolejne “po prostu”, kolejna fantazja “zwykły pech”.
Jeżeli bawisz się takimi “rozważaniami”, to nie dziwne, że są problemy.

“Zachowałem 100% ostrożności i przeciwdziałałem”, a tu “zwykły pech”, “kierowca był po prostu pijany”, “nic nie mogłem zrobić”.
Tak wygląda hipnotyzowanie się mentalnym bełkotem, który za nic ma rzeczywistość. To są bajeczki stanowiące usprawiedliwienia naszych postaw i pozycji.
M.in. w tym przypadku dla grania ofiary.

To standardowa zagrywka człowieka, który stara sobie udowodnić jakąś własną rację.

8.Nie neguję, że tak mogło być jak to sobie przedstawiasz.
Tylko właśnie – tak mogło być np. 20 lat temu.
8. Tak dlatego zacząłem sobie powtarzać „chłopie, to było tak dawno że daj spokój! Skup się na tym co teraz, ile można mielić ten sam temat!, rzygać się chce!”
To źle.
To brak akceptacji i odpowiedzialności.
To stawianie oporu myślom i emocjom.
Powtarzanie sobie to tylko dalej tylko próby kontroli myśli.

Dany temat będzie się “mielił” i całe życie, aż całkowicie się z nim nie pogodzisz i aż nie weźmiesz odpowiedzialności za siebie.
“Daj spokój” tu odczytuję jako “dam sobie przyzwolenie, by to wypierać, dalej się opierać, unikać tego”.
“Rzygać się chce”, bo NIGDY nie zająłeś się tym odpowiedzialnie – by dopuścić do głosu wszystkie emocje, ujawnić wszystkie postawy, nadaną wartość, sens i znaczenie, i to przepracować.
Dlatego jest, wraca i będzie wracać.

Skupienie się na tu i teraz to właśnie m.in. skupienie się na tym co czujesz.
Bo czujesz to tu i teraz. Nie w przeszłości.
Problemu nie ma kiedyś, tylko teraz. Ale to teraz nadal wybierasz, by widzieć ten problem w pewien sposób i się z nim bez końca “mielić”.

9.Pełne uwolnienie wymaga też przekroczenia pozycjonalności – wzrostu w świadomości. Czyli odpuszczenia zarówno przywiązania do pozycji jak i oporu.
9. Mogę się pochwalić że miałem „porywy” takiego uczucia prawdziwej miłości i czegoś „wyższego”, często po bardzo ciężkim uwalnianiu dużych energii emocji.
Trwało to bardzo krótko ale naprawdę – tego uczucia nie da się opisać. Raz to weszło jak słuchałem muzyki i musiałem się hamować bo byłem w tramwaju a muzyka by mnie „porwała”, 200 proc przyjemności z utworu :3 świetna rzecz! :3
To jakbyś był na 3/10 levelu i na kilka minut skoczył na 8/10 bądź 9/10 :3.
Radość czy raczej ekscytacja, uniesienie ze słuchania utworu niekoniecznie musi być miłością.
Czy ten stan utrzymuje się po wyłączeniu muzyki? Mówisz, że trwał bardzo krótko, więc zapewne nie.
Tak, muzyka może “porwać”. Jednak nie możesz liczyć, że wyzdrowiejesz w taki sposób. Bo słuchaniem muzyki nie zająłeś się żadnym problemem w swoim życiu, nie zmierzyłeś z żadną wadą charakteru.
Tylko na moment było coś, co indukowało chwilowo inny stan emocjonalny. Tyle.

Miłość to nie jest przyjemne uczucie towarzyszące hajowi czy chwilowej ekscytacji czymś.
Miłość to nie jest uczucie, to nie jest emocja.

Miłość to stan dojrzałości – to kolosalnie wysoki poziom świadomości – którego cechą charakterystyczną jest wspieranie każdego przejawu życia.
Przed miłością jest też niesamowicie istotny poziom świadomości – Rozsądek. Który zawiera bardzo dużo krytycznych lekcji.
Gdy je przerobisz, jesteś “zabezpieczony” – że właśnie takie sytuację Cię nie porwą. Bo miłość nie jest czymś, co może w Tobie wywołać coś poza Tobą – “porwać Cię”.

Pierwsze kroczki w miłości to ODWAGA.
Odwagę zaś można natychmiastowo zweryfikować – czy podjęte zostały aktywne działania mające na celu np. rozwiązać jakiś problem?
Jeśli nie, to bujanie w obłokach, nie odwaga.

Potem jest neutralność, ochota, akceptacja, rozsądek, dopiero miłość.
Być może chwilowo byłeś ochoczy. Ale względem czego?
A względem czego nie jesteś?

Te wszystkie stany to nie są emocje. To stany ponad emocjami. I są to stany integralne, wspierające życie.
One zawsze dają owoce, które można udowodnić. Praktycznie zawsze towarzyszy im jakieś działania, którego motywacją nie jest ani walka, ani ucieczka, ani apatyczność, ani defetyzm.

Oczywiście może to być ekspresja np. w formie tańca, śpiewu. Nie neguję, że to mogło tym być.
Ale znowu – możemy porównać ten stan do reszty Twojego życia.
Czego brakuje, byś w takim stanie podejmował działania – np. w pracy, wobec relacji, etc.?
Czy wobec swojej pracy masz tyle energii, że aż się musisz powstrzymywać, bo jest w tak niespożytej ilości?

10.Ważne, by pojąć, że emocji nie czujesz w przeszłości, ani nie mają swojego źródła w przeszłości. Bo przeszłość już nie istnieje. Przestaje istnieć w tym samym momencie, gdy się wydarzyła.
Czujesz te emocje, bo nadal stawiasz im opór oraz się ich trzymasz – zapewne w większości nieświadomie. To realna energia. Ale cała reszta już realna nie jest.
“Stało się” – to tylko logicznie brzmiący argument ale wychodzi z założenia, że to co się stało nadal jest. A to już urojenie.
Co więcej – zakładamy, że TO, co się stało jest takim jakim to widzimy, a wraz z tym wywarło na nas te wszystkie np. bolesne wpływy – jak wina, wstyd, lęk, cierpienie.
10.Masz rację, są ludzie którzy przeżyli gorsze rzeczy a nie wpłynęło to na nich aż tak bardzo… zawsze mnie ciekawi czy mieli farta i po prostu DOBRZE zinterpretowali te sytuacje?
Dobre zinterpretowanie sytuacji to fart?
Jak widzisz – grasz ofiarę własnych interpretacji.
Ktoś miał farta, bo spojrzał na sytuację neutralnie, a Ty nie i zacząłeś grać ofiarę.
Co dalej pokazuje te wszystkie wybiegi “po prostu”, itp. To oddawanie odpowiedzialności, to granie ofiary.

I dalej – “zawsze mnie ciekawi” – znowu ciekawość. I skupienie na fantazjach o świecie zewnętrznym.
A nie uczciwy wgląd wewnętrzny.
Co pokazuje, że nie ma “po prostu” ciekawości i często stanowi ona zauroczenie myślami. A nie realną gotowość, by eksplorować rzeczywistość.

Jak Ty interpretujesz sytuacje, w których nie jesteś spokojny i chętny?
To niefart? I potrzebujesz farta, by to zmienić? Czyli jedyne co można zrobić, to czekać na ten fart?

Nie jako ofiary ale jakąś lekcje? Doświadczenie?
To jak przedstawiamy sobie różne wydarzenia to nasza odpowiedzialność.

Pokontempluj nad jakąkolwiek sytuacją np. z dnia dzisiejszego w Twoim życiu.
Zastanów się jak ją widzisz, jakie nadałeś jej znaczenie, sens i wartość i zacznij pytać samego siebie czy nie ma w tym nic więcej?
I czy to jak ją widzisz jest zgodne z prawdą, czy to raczej wybieg usprawiedliwiający jakieś z góry założone postawy?

11. To może być pomocne w uświadomieniu sobie, że np. trzymamy się lęku, bo tak jak gdy byliśmy kilkuletnim dzieckiem, wierzyliśmy, że kulenie się w sobie i banie się chroni nas – że w ten sposób np. zamiast gniewu pijanego rodzica, wywołamy w nim współczucie i litość.
Tak się zazwyczaj nie działo, tylko rozwścieczało rodzica. Jednak dziecko dochodzi do dwóch wniosków (bo jest dzieckiem):
– Że jest z nim coś nie tak. Np. nie zasługuje na litość i dlatego jej nie dostało pomimo właściwego postępowania i jeszcze np. przyjęcia kary za coś, czego nie rozumie.
– Że dalej musi robić to samo, tylko bardziej. Czyli bardziej grać ofiarę, bardziej się opierać, bardziej się lękać, bardziej wierzyć, że jest z nim coś nie tak.
11. O cholera! To jest mocne! Racja!. Mój ojciec czasami mu odpier_alało i krzyczał na mnie i mnie wyzywał. Pamiętam ten strach i dezorientacje… że czemu mu tak odwala?
Zapewne na tej podstawie stworzyłeś percepcję podobnych ZACHOWAŃ, czyli poziomu ROBIĆ.
Sam dokładasz do tego całą interpretację – że to jak widzisz dresa machającego rękoma jest tym samym, co robił Twój tata.

“Czemu tak odwala?” – zauważ, że nigdy nie odpowiedziałeś na to pytanie.
Tylko z góry założyłeś odpowiedź. Że np. chce Ci zrobić krzywdę, ukarać Cię, bo to Twoja wina.
Podobnie z dresem – jestem ofiarą i dlatego dres zaraz zrobi mi krzywdę, bo na pewno chodzi mu o mnie.
Ale tata odpierdalał, bo taki BYŁ.

Człowiek grający ofiarę zawsze jest tak skupiony na sobie, że zachowania innych ludzi przedstawia sobie, że to przez niego. Wszystko w świecie uważa, że jest skupione na nim.
Czym innym jest “przeze mnie”, a czym innym jest dawanie innym pretekstów, by zachowali się w taki czy inny sposób. Czyli odpowiedzialność bez grania ofiary.
Zaś ludziom tak się zachowującym możemy współczuć i troszczyć się o swoje dobro bez zmagania z innymi.

Teraz LOGICZNIE wiem (po prostu musiał się wyładować i tyle, nie ma w tym logiki)
Ależ to jest totalna bzdura i wynika z totalnego braku pojmowania odpowiedzialności.
Logiki nie ma. A czy się wyładował? Nie.
Jak mówiłem – ekspresja emocji wcale nie oznacza ich wyładowania.
Gdyby gniew dało się takimi zachowaniami wyładować, to byłoby to logiczne zachowanie. A że się powtarzało, to znaczy, że to jak to widzisz jest niepoprawne.

Bo czy po tym zachowaniu STAŁ SIĘ na stałe bardziej spokojnym?
Nie. Dalej to robił, a jego emocjonalne reakcje wynikają z tego jaki JEST, z masy stłumionych emocji i zewnętrznych pretekstów. Które prawdopodobnie w jakiejś części mu dawałeś.

ale co skoro ten strach, poczucie krzywdy i zranienia nadal emocjonalnie jest?
Zapraszam do WoP, to się tym w odpowiednim momencie zajmiemy.

Człowiek uzależniony nie może zacząć od tego.

Jedyny plus że mu sporo już wybaczyłem… bo też miał ciężkie dzieciństwo.
Uzależniony też sądzi, że oglądaniem porno rozładowuje napięcie, emocje, stres, itd.
Ale jest zupełnie odwrotnie.
Dlatego kontynuujemy destrukcyjne zachowania nawet przez całe życie – dziesiątki lat, począwszy od wczesnego dzieciństwa.

“Poczucie krzywdy” to właśnie dorobiona historyjka, której się trzymasz.
To co się stało, stało się. W tym cały sęk.
Tego nie ma od wielu lat.
A jednak – myśli i uczucia na ten temat trwają. Dlaczego? Bo sami je utrzymujemy. Bo cały czas trzymamy się naszych pozycji i opieramy odpuszczeniu.
Emocje i myśli stają się dla tego usprawiedliwieniem, nieraz też pretekstem.

Np. kiedyś usłyszeliśmy, że nic w życiu nie osiągniemy, bo jesteśmy do dupy.
Konsekwencją tej wiary jest wstyd.
A potem za każdym razem, gdy w życiu poczujemy wstyd, dodamy do tego tę właśnie tragedię – że jesteśmy do dupy. I WŁAŚNIE DLATEGO np. dziewczyna odmówiła nam spotkania.
Ale jest inaczej.

12. Np. nosimy ten ciężki kamień, bo gdy się czegoś boimy, zawsze możemy powiedzieć jak nam jest ciężko przez to, że 40 lat temu wsadziliśmy do swojego plecaka ten ciężki głaz. Np. dzieci w klasie się z nas śmiały.
12. Ok. rozumiem, ale technicznie, mam takie coś u siebie właśnie z pewnego okresu wyśmiewania mnie w gimnazjum że mylnie interpretuje żarty z siebie jako OBRAŻANIE mnie…
mimo iż 90 proc tych żartów to nie obrażanie.
100% żartów to nie obrażanie się.
Jeśli SIĘ obrazisz. To Ty sam. I siebie samego.
To że ktoś próbuje zmanipulować Cię do negatywności to problem tej osoby.
A Twoją odpowiedzialnością jest odpowiedzialność za swoje wyboru.

Przez co wychodzę na sztywniaka.. to jak to jest?
Zapraszam do WoP.
Zajmiemy się i tym.

Bo z tym się bujam długo. Czasami potrafię się śmiać z siebie ale np. jak chodzę wkurzony to chętnie takiej osobie bym pocisnął i nie mam wtedy do siebie dystansu, jak jestem w gniewie.
Bo wraz z gniewem jest granie ofiary – poczucie winy – oddawanie odpowiedzialności.
Gniew to już dość wysoka energia, dlatego trudno jest nam ją zaakceptować i zupełnie nic z nią nie robić.

Ogólnie żarty ze mnie w 90 proc źle interpretuje na starcie… da się to uwolnić?
Uwolnić można neutralną energię.
Reszta pracy to odpuszczenie pozycji.

Niestety wychowywałem się z środowisku gdzie trzeba było uważać na „swoją twarz” być charakterny, odpowiadać na zaczepki bo by cię zajechali. I tak mi to zostało w takim nawyku L ja wiem że tego nie ma ale jak pozbyć się tego odruchowego zachowania?
Dlatego właśnie jesteś bardzo przywiązany do tych postaw i uważasz, że “tak jest”.
Bo wszyscy tak zawsze robili i od zawsze Ci to mówili.
A dziecko, jak to dziecko, łyka wszystko, zaś następnie wierzy, że świat jest dokładnie takim jak go widzi.

13.Emocje to energia. A my nadajemy jej (prze)znaczenie. Np. demonizowanie lęku bardzo obciąża całe ciało i psychikę. Uznanie lęku odwraca kierunek.
13. Z mojego dzieciństwa – boją się lamusy, wypieranie lęku, lęk zostaje w ciele, zakleszcza się itp. L ale kto był wtedy tego świadomy? L
Wiele razy mówiłem, że inteligencja emocjonalna ludzkości i generalnie poziom świadomości ponad 80% ludzkości jest bardzo niski.
Z tego wynikają wszelkie problemy.

14.Opór to nasze nastawienie – energetyczne dławienie czegoś w sobie, często z przekonaniem, że w ten sposób chronimy się przed czymś zewnętrznym oraz wewnętrznym. Bo porównujemy to do naprężania mięśni w oczekiwaniu na nadchodzący cios.
14. Tak jak wyżej, człowiek bał się okazać strach bo bał się reakcji rówieśników i „utraty twarzy” charakternego… chore wiem, ale kiedyś tak było (oczywiście tylko podaje przykład, wiem że teraz jest inaczej:3 )
“Chore” oznacza “niezdrowe”.
I czy na pewno teraz jest inaczej? Czy tylko zamiast lęku odczuwasz dumę?

15. Co więcej – zawiodłeś się, bo miałeś wobec tej osoby oczekiwania, wymagania, itd. Byłeś więc OCZAROWANY.
Pytanie – czy skorygowałeś tę postawę? Czy nadal masz oczekiwania?
Jeśli nadal je masz – dlaczego? Na co liczysz? Jakie znaczenie mają dla Ciebie (te) oczekiwania?
15. Ostatnio o tym myślałem i dzięki za radę – będę to odpuszczał, nie zdawałem sobie z tego sprawy…
Co będzie odpuszczał?
Pamiętaj – masz oczekiwania, bo uważasz je za dobre. Nie odpuścisz niczego na siłę.
Wszystko czego się trzymamy, uważamy za dobre, za potrzebne.
Dlatego zapytałem – jakie znaczenie mają dla Ciebie oczekiwania i jakie?

Tak uważam że te oczekiwania były pewnie przez wyparty strach… żeby mieć POCZUCIE KONTROLI. Że ktoś cię nie zostawi, nie oszuka… na „pastwę losu” itp.
A widzisz.
Czyli uważasz, że oczekiwaniami zyskujesz kontrolę. A jak okaże się, że jej nie masz, to zawsze możesz grać ofiarę kogoś.

16. Bo to, że emocje są wyższe czy niższe w formie czy ilości energii, to tylko teoria.
Zaś rzeczywistość właśnie jest już indywidualna. To czego dostrzegłeś, to rzekomo za “ochroną innych” odcinasz się od wyższych poziomów energii – od wyższych jakości funkcjonowania.
Sami to wybieramy.
16. Pisałeś że gniew można spożytkować do działania, parę razy mi się tak udało, np. dzisiaj. W pracy do pracy, gniew wszedł w taką DETERMINACJĘ.
To nie jest kwestia “udało mi się”. Tylko kwestia decyzji.
Nikomu nie udaje się podjąć decyzji. To też granie ofiary jakiejś fantazji – np. losu.
Tak jak mówiłeś o szczęściu, że ktoś wybrał bardziej sprzyjającą percepcję danego wydarzenia.
Tak samo Ty możesz wybrać bardziej korzystne działanie, gdy odczuwasz gniew.

Jednak przeważnie mam złą interpretację gniewu… musze to zrekontekstrualizować… inaczej niż na wzór ojca(i to jak on okazywał gniew).
To jest proces. Trudno jest powiedzieć ile będzie trwał.
Niektórzy wobec pewnych postaw czy samych emocji zmieniają się powoli. Jednak każdego dnia można postawić krok do przodu.

Zdrowie to nie jest okazywanie emocji, jakakolwiek by ta emocja nie była.
Pragnienie okazania emocji już wynika z pozycji, które nas utrzymują w danym stanie emocjonalnym. To samonapędzający się proces emocjonalny, który nie daje uwolnienia.

17.Pytanie – czy separowanie i opieranie się gniewowi i wieczne wybieranie smutku – jest naprawdę ochroną i dbaniem o siebie i innych?
A nie jest to usprawiedliwianie lęku, a lęku chcemy, bo pod nim jest dużo winy i wstydu?
17. Mam koleżankę w pracy która lubi zawstydzać. Irytuje mnie ona czasami ostro, to znaczy że nadal opieram się wstydowi?
To nie znaczy nic.
Całe znaczenie nadałeś temu Ty.
Ja Ci nie powiem dlaczego się irytujesz. To Twoja historia jaką na to narzuciłeś.
Nie pytaj, żeby inni przedstawili Ci własne. Ty weź odpowiedzialność za Twoją.

“TO znaczy, że…” jest błędne. Doszukujesz się jakiegoś odgórnego znaczenia, które można odkryć.
Ale to Ty sam to znaczenie nadałeś.
Jego nie ma w żadnym zdarzeniu.
To Ty reagujesz tak jak reagujesz, bo tak to sobie przedstawiłeś.

Tu nie ma miejsca na zgadywanie, tylko na ODWAGĘ. Czyli m.in. szczerość, wnikliwość i uczciwość.

I czy mam ją traktować jako dar który pomoże mi „wyciągniąć” ten wstyd i pozwolić odpuścić?
Ponownie – samo odczuwanie wstydu nie oznacza, że pozwolimy sobie go uwolnić.
Szczególnie jeśli nadal widzimy kogoś z jakichś negatywnych pozycji.
Wstyd wynika z nich. Więc to, że go odczuwasz i nawet uwolnisz wcale nie musi oznaczać, że wstydu ubyło, ani że widzisz tę osobę i jej zachowania lepiej.

Czy sobie pozwolisz na np. odwagę, by wziąć odpowiedzialność, czy pozwolisz sobie odpuścić poirytowanie i skupić się na własnym wnętrzu – to Twoja decyzja.
Raczej trudno będzie Ci wybrać widzenie tej dziewczyny jako daru dla Ciebie czy nauczycielki, jeśli nie podejmiesz decyzji o wzięciu odpowiedzialności za to co czujesz i jak reagujesz w tych okolicznościach.
Problemu nie ma w niej i nigdy nie było.

18.Zauważ – to ciągle, bezustannie tylko babranie się w emocjach i graniu ofiary. To cały czas niechęć do wzięcia odpowiedzialności.
To ciągłe dorabianie racjonalizacji i usprawiedliwień do emocji. Nic więcej.
To wewnętrzny cyrk. Ale bardzo go lubimy, bo wiecznie to my jesteśmy w świetle reflektorów.
A co z realnym życiem?
18. Czyli podsumowując „odczuwam wstyd” ->”to tylko wstyd, energia mogę to odpuścić -> odpuszczam, odczuwam i uwalniam…
nie dorabiam ideologii ze ten wstyd a bo ktoś mnie zawstydzał kiedyś i to była qrwa itp. a dlaczego to spotkało mnie bla bla bla itp. tak?
To “dorabianie ideologii” już istnieje od lat.
Np. właśnie “dlaczego to spotkało mnie?”

Za tym stać może sporo emocji.
Np. wstyd i wina – granie ofiary. Szukanie W+INNYCH.
Apatyczność, czyli wmawianie sobie bezsilności “to mnie spotyka, ja za to nie odpowiadam, ani nie odpowiadam za bezsilność i lęk”.
Tym samym użalanie się nad sobą na pewno jest stanem wyższym od wstydu, winy i apatii ale nadal jest niebezpiecznie nisko.
Wyżej od żalu jest lęk. A lęk jak to lęk – wierzymy, że magiczne nas chroni, wspiera, itd.
Ale tylko dlatego utrzymujemy to urojenie, bo lęk jest stanem wyższym od tych czterech niższych. Względem nich wydaje się niezwykle wspierający.
No i zawiera w sobie też więcej energii – człowiek o wielkim żalu może nie mieć energii, by sobie pomóc.
Człowiek przestraszony ma energię, by biec – uciekać.

Rozumiesz?

W takim gąszczu nieuświadomionych postaw oczywiście wstyd może się przebić, a wtedy nieświadomie dalej gramy ofiarę – “ktoś mnie zawstydził” albo osoba przejawiająca takie same postawy “irytuje nas”.
Dlatego, bo wstyd w tym wszystkim jest najniżej. Jest najmniej komfortowy i dotyczy najbardziej negatywnych postaw wobec siebie samego.
Np. “ktoś mnie zawstydził” oznacza “ktoś ma kontrolę nad moim fatum i właśnie przykleił i ukazał innym skazę na mojej duszy, której już nie mogę zmazać, a przez to mój los jest już trwale zmieniony na gorszy przez tą osobę”.

Mało prawdopodobne, by samemu to wszystko prawidłowo rozpoznać, podjąć działania i zmienić.

Tu nie można nic podsumować, bo próbujesz sobie zbudować jakąś konstrukcję teoretyczną wspólną dla zagadnienia “wstyd”.
Wstyd to wstyd. Nie ma żadnego specjalnego, szczególnego “zawstydu”, który ktoś mógł Ci spowodować, ani w Tobie wywołać.

Pamiętaj – w kontekście uzależnienia nie mogą nami kierować jakieś małostkowe motywacje. Czyli tzw. “półśrodki”.
Zdrowienie to świadomość, że na szali jest nasze życie. Całe.
12 kroków mówi wyraźnie “półśrodki nic nam nie dały”, “dopóki nie oddaliśmy się programowi zdrowienia całym sercem, nie mogliśmy utrzymać trzeźwości”.
W moim doświadczeniu ze współpracy z klientami Programu WoP jest dokładnie tak samo.
A trzeźwość to dopiero początek.

A jeszcze takie pytanie… czy jeżeli np. we wstydzie jak się “zatykam” albo lekko jąkam to to oznacza że nie do końca akceptuje te emocje?
Odwróć kierunek rozważań.

To co się dzieje z Tobą nic nie oznacza.
Nie dorabiaj do tego znaczenia.

Najpierw przyjrzyj się co robisz w sobie. Ja nie wiem co robisz. Czy akceptujesz emocje, czy nie, ani jakie.
Pamiętaj, że emocje to konsekwencje. Emocje nie są magiczną tzw. “przyczyną” czegokolwiek. To konsekwencje naszych postaw, intencji, nastawienia, pozycji wobec czegoś w świecie.
To jest główny problem.

Skupianie się na emocjach i myślach zaślepia nas na faktyczne przyczyny.
A opieranie się emocjom, to niechęć do konsekwencji tego jak wybieramy żyć, jacy wybieramy być. Więc to solidna niedojrzałość.

Zamiast używać jakichś przenośni jak “zatykam się”, powiedz co faktycznie robisz, a nie próbuj wpatrywać się w myśli po fakcie – szczególnie godziny czy dni.

Albo w gniewie “zamykam się w sobie” i bardzo mało mówie (to akurat ze strachu że mogę wybuchnąć jeszcze bardziej i powiem coś czego “nie można cofnąć”)?
Jak mówię – nie mogę powiedzieć ani co robisz, ani z jakich powodów.

Czego się tak obawiasz? Co się może zdarzyć, gdy powiesz coś, czego “nie powinieneś”? I kto decyduje co powinieneś powiedzieć, a czego nie?

Niestety nabrałem MYLNEJ WIEDZY
Jak większość ludzkości.

A jak odróżniasz mylną wiedzę od tej poprawnej?

że jak się wstydzę,
To też jest mylna wiedza.
Nie wstydzisz się, tylko odczuwasz wstyd.
Jako konsekwencja Twoich pozycji oraz jako konsekwencja tego, że niegdyś go stłumiłeś – co oznacza, że wstyd może nie mieć nic wspólnego z obecną sytuacją.
Ergo – niczego się nie wstydzisz.

I powiedzenie “wstydzę się” to dodane do tego usprawiedliwienie, racjonalizacja i pewnie też niemała historia, której też nadałeś ten sens i znaczenie, o które wcześniej pytałeś.
Bo to “się” zapewne widzisz jako “zawstydzam siebie”, czyli się potępiasz. I projektujesz to na bazie lęku, że inni dokonają tego samego osądu – czyli “zawstydzenia” Cię.
Liczysz więc, że źródło wstydu jest zewnętrzne.

boje albo jestem wkurzony to każdy to widzi….
Na pewno KAŻDY to widzi?
Tak KAŻDY jest na Tobie skupiony, że się przygląda co tak strasznie przeżywasz? :)

wiem, nie ma to sensu.
Tak, tylko to wiesz.
I cóż to zmienia? Każdy dużo wie.
Ale malutki ułamek robi cokolwiek konstruktywnego z tym co wie.

A sens… nic nie ma sensu. Cały sens nadajemy my.
Ty tylko teoretycznie to wiesz ale jeszcze nie pojmujesz, ani – przede wszystkim – nie masz świadomości, że sam nadajesz ten sens, ani tym bardziej jaki.

W tym momencie mogłeś odrzeć to z sensu, a za moment znowu go nadasz nawet nie mając tego świadomości.

Co pokazuje, że wiedza sama z siebie nic nie zmienia.
Trzeba stawać się coraz bardziej świadomym. Czyli – EWOLUOWAĆ.
A tego brakuje. Ciągłe pożeranie wiedzy to fatalny kierunek.

Przypominam – niezależnie ile żołędzi wiewiórka zgromadzi w swojej dziupli, żołędzie jej nie zmienią. Ona nadal będzie dokładnie taką samą wiewiórką.
Co więcej – gdy pojawi się jakieś zagrożenie, to prawdopodobnie będzie jej trudniej zdecydować się na właściwe działanie, bo nie będzie chciała porzucić tego, co zgromadziła.
A gdy to porzuci, to w wielkiej rozpaczy.

BO nawet jakby to ktoś widział to co by się najgorszego stało?
Odpowiedz na to pytanie, bo jest bardzo ważne.
To też “wiem o” tym, bo przeczytałeś to pytanie skądś.
Ale zapewne nigdy na nie nie odpowiedziałeś.

To wszystko co napisałeś to takie “iskanie” rozmaitych tematów. Takie akademickie gdybanie.
To nawet nie jest półśrodek, ani ćwierćśrodek.
To nie jest żaden środek do niczego.

Pierwszy raz napisałeś do mnie w 2021 roku.
I nadal liczą się tylko emocje, co z nimi robisz. Nie to jak żyjesz, jakim człowiekiem jesteś.

Nie wiem jak bardzo uzależniony jesteś ale polecam temu się przyjrzeć i wreszcie podjąć decyzję.

Na starcie info, że odpowiedź może zaboleć.

“I nadal liczą się tylko emocje, co z nimi robisz. Nie to jak żyjesz, jakim człowiekiem jesteś.”
Czyli “wybieram od dzisiaj żyć odważnie, dość grania ofiary”
Twierdzenie “żyć odważnie” może być ekstremalnie wybiórcze.
Tak jak Bill W. mówi o akceptacji:
https://wizjadlaciebie.pl/Materialy/poprawione/old_New/Co%20to%20jest%20Akceptacja%20by%20Bill%20W._MZ.pdf

Fragment:
“Zawsze warto się zastanowić, jak bardzo to dobre słowo akceptacja może być nadużywane. Może być wypaczone, aby usprawiedliwić prawie każdą słabość, nonsens i głupotę.
Na przykład, możemy “zaakceptować” porażkę jako chroniczny stan, na zawsze bez zysku lub lekarstwa. Możemy “zaakceptować” światowy sukces z dumą, jako coś, co w całości jest naszym dziełem.
Możemy również “zaakceptować” chorobę i śmierć jako pewny dowód na istnienie wrogiego i bezbożnego wszechświata.”

Odwaga to przede wszystkim mówienie prawdy i rosnąca odpowiedzialność.
Względem czego jeszcze nie zamierzasz żyć odważnie – np. radykalnie szczerze i nadal grać ofiarę?
Dlaczego zaczynasz od poznawania kobiet?
Z niczym innym nie masz problemów?

I to wg Ciebie ma Ci pomóc wyzdrowieć z uzależnienia?
W jaki sposób?
Wątpię, bo nie mówisz o uzależnieniu. Tylko o emocjach związanych z poznawaniem kobiet.

A “jakim człowiekiem jesteś” pozostało bez echa.
Tylko od razu – “Aha! To lecę!”

“Byłem po prostu leniwy ale już nie będę”. To wszystko?

Jest taki slogan w 12 krokach – “najpierw sprawy najważniejsze”.
Najważniejsze z punktu widzenia życia i śmierci. A nie tego, co my uważamy za najważniejsze. Bo np. dla uzależnionego najważniejsze to się napić czy “nachlać” żądzą.
Czyli najważniejsze jest to, czego on chce, a nie faktycznie to, co jest ważne – trzeźwość, uczciwość.
Percepcja uzależnionego rzadko się z tym pokrywa.

Czy poznawanie kobiet to nie jest ciągłe karmienie żądzy?
Czy to nie fundament Twojej choroby?
Nie mówisz też jakie znaczenie ma dla Ciebie relacja z kobietom, ani jaka, ani z jakich powodów.
Co jest dla Ciebie fundamentalnie ważne?

Idę na miasto, mam zagadywać na ulicy do kobiet,
Dlaczego masz to robić?
Jaki specjalista Ci to zalecił?
I co więcej powiedział? Masz to robić i tyle? I co ma to przynieść, zmienić?

na samą myśl odczuwam strach – uwalniam to TERAZ.
Nie odczuwasz lęku na samą myśl.
Tylko treść myśli jest konsekwencją lęku.

Nie masz świadomości jak przedstawiasz sobie zagadywanie do kobiet na ulicy, dlatego się boisz.

Zagaduje z drżącym głosem do pierwszej – zlała mnie, nie chamsko ale odmówiła itp. bo ma chłopaka. Odczuwam wstyd, żal, gniew – uwalniam to TERAZ.
Dalej – możesz uwalniać ale jeśli nie zajmiesz się przyczynami to się stanie syzyfową pracą.
A efektów mieć nie będziesz.

Dlatego próby poznawania kobiet jako pierwszy krok nie przyniesie zamierzonych efektów.
Za bardzo jesteś skupiony na zewnątrz, by w ogóle móc liczyć na jakąkolwiek wewnętrzną pracę.
A powtarzam po raz n-ty – uwalnianie to nie jest magiczne zaklęcie na wszystkie kłopoty i problemy w życiu.

To świetna pomoc. Ale to nie jest wytrych otwierający każde drzwi.

W tym uwodzeniu jest jedna waluta. My sami. Reszta jest drugorzędna i zależna od preferencji.
Dobry produkt sprzedaje się sam. Warto o niego zadbać.

Idę do następnej, to samo – to samo uwalniam TERAZ – piąta, dziesiąta.
A potem setna, dwusetna.
Dlatego mówię, że ważne jest jakim człowiekiem jesteśmy, a nie to co ROBIMY.
Nie mówisz zupełnie nic o tym co robisz, ani jak, ani czego doświadczasz w sobie, ani o intencji.

Działanie nie może być na ślepo.

A ja nie prowadzę serwisu dla podrywaczy.

To że sobie popodchodzisz do kobiet nie zmieni Cię w innych obszarach życia. A i w tym też niekoniecznie, ani na lepsze.
Nie masz nikogo, kto by się przyjrzał temu, co robisz, popatrzył co robisz, posłuchał co mówisz i jak, dał Ci feedback.
Dlatego 10 prób i nie ma żadnego postępu.

Tylko dlatego, że się poświęcamy i próbujemy coś robić, nie oznacza, że nas świat nagle obsypie nagrodami.

Nie mówię, że samo działanie jest złe ale to, co za nim stoi i co nie stoi.
Zaś od obsesji trzeba się uwalniać, a nie je karmić.

Jedenasta okazała się że dobrze zareagowała i jest zaskoczona. Tego się nie spodziewałem, gadka się średnio klei. Odczuwam wstyd, strach – uwalniam to TERAZ. Nie udaje się pociągnąć rozmowy. Odczuwam poczucie winy, wstyd – uwalniam to TERAZ. I robię to powiedzmy co drugi dzień, uwalniam nie “w fotelu” ale w realnym życiu mierzę się z tym.
A co to jest “realne życie”?
Życie w rzeczywistości to życie spokojne, zrelaksowane.
Jeśli tego brakuje, to znaczy, że sami narzucamy na rzeczywistość jakieś negatywne pozycje.

Jak widzimy – masz nastawienie negatywne. Nie spodziewałeś się reakcji innej, niż negatywna.
M.in. dlatego jest 10 negatywnych i jedna pewnie neutralna.
Emocje to konsekwencje, nie przyczyny.
I konsekwencje, z których mamy masę korzyści.

Czy chodzi o to że wpadłem w pętle “uwalniania” ale takiego wybiórczego, takiego “wygodnego” a nie by sięgnąć głębiej i realnie ROZWIĄZAĆ problem?
Nie chodzi o nic.
Mówimy o realnym życiu, a nic na tym świecie nie ma jakiejś przyczyny, ani o nic nie chodzi.
Wchodzisz w interakcje z żywymi ludźmi.

Jest tu trochę więcej, niż wybiórcze uwalnianie. Jest cała rzeczywistość.

I jeśli nie wiesz co stanowi problem, to nie ma takiej głębi, do której można sięgnąć, by go rozwiązać.

Jeśli jesteś uzależniony, to aby zacząć w ogóle rozwiązywać ten problem (czyli jaki?), trzeba sobie to uświadomić, zaakceptować i nadać temu absolutnie najwyższy priorytet.

Bo – jakby się mogło wydawać wbrew pozorom – uzależnienie, jak to większość nazywa “od czegoś”, np. “od porno/seksu” wcale nie oznacza, że głównym problemem jest porno czy seks.
To tylko jeden aspekt tego, jedna odnoga, jeden objaw całego uzależnienia.
A są ludzie co “zmieniają uzależnienie” co kilka miesięcy.

Do przytłaczającej większości uzależnionych zupełnie nie dociera twierdzenie “jakim człowiekiem jestem”. Nie ma żadnej, nawet minimalnej analizy. Nawet 5 minut spędzonych nad uczciwym, odważnym i wnikliwym przyjrzeniem się temu.
Większość jest skupionych tylko na tym co ROBIĄ i jakie mają myśli o sobie.
No bo “logiczne” – skoro robią coś złego, to wystarczy, że przestaną to robić i zastąpią to robieniem czegoś innego. Nawet jakby się do tego mieli zmusić.
To jakby gruźlik mówił, że zastąpi kaszlenie np. recytacją. Próbuje, męczy się, a potem dziwi, że ciągle “wraca do kaszlenia” czy “nie może tego rzucić”, “nie może z tego wyjść”.

Dlatego, raz jeszcze, co to jest uzależnienie?

Problem tego że zamknąłem się w kokonie i jest tam wygodnie.
Co to znaczy? Czym jest ten kokon?
Skoro to zrobiłeś, uznałeś to za dobry pomysł. I nie raz czy dwa. Ale tysiące na przestrzeni lat.
I teraz, ot tak to porzucisz?
Wiesz ile i jakiej pracy to kosztuje?

Uważasz, że ten problem rozwiąże rozmawianie z obcymi kobietami na ulicy?
Dlatego się zamknąłeś w tym kokonie, bo tego nie robiłeś?

Zamknąłeś się tylko względem kobiet?

Logicznie rzecz ujmując stałem się po prostu osobą leniwą i unikającą.
I to jest takie “po prostu”?
Po prostu się kimś stałeś?

Po prostu przyczepiłeś sobie kolejną/nową etykietkę i po sprawie.
To jest logiczne?

No właśnie o tym mówię – tak sobie właśnie o sobie fantazjujemy, a potem próbujemy zajmować się własnym widzimisie.
Próbujemy zmieniać iluzje, w które wierzymy.
I jeszcze to “po prostu”. Ot, po prostu. Sprawa oczywista. Dorzucamy jeszcze “logiczne” i już wszystko jasne.
No to daj sobie kolejny rok na rozwiązanie tego i zobaczymy co to przyniesie.

A w domu porządek?
Relacje z bliskimi dobre?
Przyjaźnie kwitną?
Dbasz o swoje ciało?
Finanse i cele dopieszczone i realizowane?
Hobby zbadane i rozwijane?
Bezinteresowność praktykowana z chęcią i pojmowaniem jej znaczenia?
Gotowość do absolutnej, radykalnej uczciwości jest?

Czy to wszystko “na później”, kiedy będzie Ci się chciało?

Szukającą łatwych przyjemności.
A nie postępowałeś tak całe życie?
Widzimy też, że wcale nie jesteś osobą leniwą, bo jakoś na przyjemności zawsze się znalazła siła i ochota.
Gdybyś BYŁ leniwy, to BYŁbyś leniwy wobec wszystkiego cały czas.

Zmiana “łatwych przyjemności” na “nieco trudniejsze przyjemności” to nie jest wielka zmiana. O ile jakakolwiek.

A za “lenistwem” stoi zapewne wiele elementów i korzyści. “Po prostu” to tylko oczywista próba zbagatelizowania i zgeneralizowania tego pod jedną etykietkę. Słowem – ukrycie.

Zamiast uczyć się życia w realu uczyłem się go z Internetu (gdzie 95 proc to głupoty pisane przez ludzi którzy nie mają zielonego pojęcia o czym piszą).
A jednak sięgałeś po to.
Bo jak masz odróżnić te rzekome 5% od pozostałych 95%?
Czy to tylko forma przerzucania frustracji poza siebie?

No i czy zagadywanie do kobiet na ulicy to jest “nauka życia w realu”?
Co to jest “życie” i co to jest “real”?
Czego się dzisiaj nauczyłeś?
Za podchodzeniem do kobiet może stać tyle samo fantazji ile za izolowaniem się w domu. Albo jeszcze więcej.

Czy jakość wyciąganych przez Ciebie wniosków pokrywa się z tymi 5% czy raczej 95%?
Czy Ty masz pojęcie o uwodzeniu, że stawiasz na własne wnioski i spostrzeżenia?

Poza tym mówiłem nieraz, że, tak jak z robieniem ciasta, nie tylko istotne jest posiadanie odpowiednich składników ale też używanie ich w odpowiedni sposób i w odpowiedniej kolejności.
Np. 12 kroków nie bez powodu ma taką kolejność i strukturę. Jeśli zaczniesz od 5-tego, to nic nie osiągniesz.

“Życie” to tylko kolejna etykietka. Ona nic nie znaczy.
Czytanie przez 5 lat bloga kulinarnego jest tylko teoretycznym poznawaniem informacji i przepisów. A co to ma wspólnego z życiem?

TO JEST MÓJ REALNY PROBLEM.
To może być jeden z setek problemów, które masz i wcale nie najważniejszy.
I z tego co widzę nie widzisz go poprawnie.
Naklejenie sobie etykietki “po prostu leniwy” nie jest widzeniem problemu, tylko ew. jakiegoś jego objawu.

A co to znaczy “uczyć się życia”?
Czego i jak się uczyłeś przez te 10+ podejść?

To trochę jakbyś próbował mieć piękne kwiaty w swoim ogrodzie i tylko skupiał się na płatkach ale nigdy nie przyjrzał się niczemu innemu – glebie, chwastom, warunkom słonecznym, temperaturowym, wilgotności, itd.
“Nie mam pięknych, otwartych kielichów kwiatów, to jest mój realny problem”. Ale ten problem to konsekwencja innych problemów. Bez zajęcia się nimi, tego problemu nigdy nie rozwiążemy.
No chyba, że kupimy kwiaty sztuczne ale czy to jest rozwiązanie?

Niestety jak to mi znajomy powiedział mi potrzeba codzienne dosłownie wychodzenie ze strefy komfortu.
Bardziej, niż sobie to możesz wyobrazić.
I nie można inaczej “wychodzić ze strefy tzw. ‘komfortu'”, niż dosłownie.

A ja nie uważam, że to jest strefa komfortu. Bo w niej wcale Ci nie jest komfortowo.
Dyskomfort jest właśnie w tym. Jest wewnętrzny, tylko projektowany na zewnątrz.
Nie należy z niczego wychodzić, tylko ujawniać, przyznawać, przekraczać w uczciwości. Zdejmować owczą skórę z wilka.
Widzieć to, czym to jest, a nie tym, co na to nałożyliśmy – jakąś nazwę czy ideę.

Poza tą “strefą” jest dokładnie to samo, co w niej. Bo cały problem jest wewnętrzny, na który też składa się wiele urojeń i fałszu, w tym kłamstw.
Np. unikanie emocji można nazwać komfortowym ale jednocześnie wiemy, że emocje są wewnętrznym aspektem – naszą stłumioną energią – jak i konsekwencją naszych postaw i percepcji – pozycji.
To tak jakbyśmy sami siebie dusili i przestawali tylko w domu, dom nazywając wtedy “strefą komfortu”. Pytanie więc czemu dusimy się poza domem?

Plus – słuchasz się jakiegoś znajomego. Czy to ekspert, specjalista od uzależnień, że polegasz na jego radach? Czy chociaż radzi sobie z kobietami, ma satysfakcjonujące relacje? Czy jego koleżanki i partnerki twierdzą tak samo?

Znajomy Ci coś powiedział. A czy jest to chociaż zdrowiejący seksoholik?

Wiesz, wyjście z domu to jedno. Ale drugie to – gdzie pójdziesz i w jakim celu?

Zdrowienia nie robisz przez powtarzanie w kółko tego samego. Potrzebna jest tu radykalna uczciwość, otwarcie, budowanie zaufania, prawdziwej więzi z ludźmi.
Tego się nie nauczysz z obcymi ludźmi na ulicy i to jeszcze robiąc coś po swojemu.
Bo to co zazwyczaj wtedy robimy, to odgrywamy scenki, a nie jesteśmy uczciwi, szczerzy, nie pokazujemy się takim jakim jesteśmy naprawdę, tylko to ukrywamy.
Zakładamy maskę tzw. “najlepszej strony”. Zdrowie zaś wymaga ukazywania tej najgorszej.
I dopóki tej najgorszej w dużym stopniu nie przepracujemy – czego jednym z rezultatów jest trzeźwość – to cóż można osiągnąć w realnym życiu?
Realnego życia nie da się oszukać.

Z tym czytaniem internetu jest ogromny problem bo przyswoiłem sobie (pewnie dlatego że to mi dawało ucieczkę i unikanie emocji) jakieś beznadziejne poglądy których ciężko mi się jest pozbyć (albo nie chcę tego bo czerpie z tego korzyści)…
No to jest różnica między “ciężko jest/nie mogę”, a “nie chcę”.

Powiem ci coś “zabawnego”. Ja potrafię być czarujący, wygadany i potrafię “iść po swoje.
Tak ale jeśli to nie dotyczy bezpośrednio Ciebie i potencjalnego wyniku nie bierzesz do siebie.

Bo to nie jest to jacy JESTEŚMY, tylko co ROBIMY i z jakim nastawieniem.

Ale wtedy gdy wymaga tego sytuacja…
Absolutnie nie.
A podchodzenie do kobiet, które rzekomo chcesz poznać i mieć fajne relacje, nie “wymaga” tego od Ciebie?
A Twoje zdrowie, trzeźwość, setki innych tematów w życiu tego nie wymagają?

Zrzucasz odpowiedzialność na świat zewnętrzny.

raz musiałem pomóc tacie w załatwieniu pewnej stresującej dla niego sprawy urzędowej. Miałem cel, pomóc rodzicowi którego kocham i szanuję. Pozytywna intencja.
Więc wcale nie musiałeś, a CHCIAŁEŚ.
Chciałeś czegoś dobrego.

A w przypadku poznawania kobiet sytuacja przedstawia się inaczej. Uważasz, że robisz coś nie pozytywnego, a pewnie negatywnego.

Jak widzimy, to jacy jesteśmy wobec sytuacji wynika m.in. z tego jak sobie je przedstawiamy.
A przedstawiamy sobie je na bazie tego jacy jesteśmy.

Byłem zdziwiony jak potrafię po prostu wejść do urzędu i skarbówki i mówić z każdym na równi,
To nie jest kwestia “potrafię” i nie wiesz jaki jest ktoś inny. Nie ma żadnej równi.
Tylko w tej sytuacji Ty sam siebie nie poniżałeś wewnętrznie. Bo ważniejsze było, by pomóc rodzicowi.

Całe życie zagięty byłeś na negatywnościach i dlatego dziwi Cię każdy przejaw normalności jak np. śmiałość i neutralne czy mniej lub bardziej pozytywne/nie negatywne reakcje innych.

A śmiałość wcale nie musi być pozytywna i integralna.

być mega elokwentny (szczególnie do kobiet tam pracujących) sympatyczny tak że to te kobiety się prędzej zestresowały bo popełniły błąd a ja rozwiązałem ten problem w bardzo miłej atmosferze…
Każdy może być pozytywny, bo to jest wybór.
Ale ponad 80% ludzkości prawdziwą pozytywność wybiera bardzo sporadycznie i zazwyczaj potrzebny jest do tego solidny pretekst.
Bowiem mylimy sufit z podłogą. Uważamy bardzo wiele nieintegralności za coś pozytywnego.

Zrobiłem chyba tak dobre wrażenie że jedna pani MILF mocno się na mnie zapatrzyła specyficznym wzrokiem XD który ogarnąłem dopiero po tej akcji…
To, co ogarnąłeś po wszystkim to myśli jakie miałeś po tej akcji.
A jaka była rzeczywistość – nie wiesz.

Pamiętaj, że seksualizacja rzeczywistości jest elementem choroby.
Samowola jest elementem choroby.

Po raz kolejny – nie wiem jaka jest intencja komentarza, ani jakie jest pojmowanie Twojej sytuacji, w ogóle gotowość do przyjrzenia się własnemu życiu, szczególnie śmiertelnie niebezpiecznemu problemowi uzależnienia.

Ci którzy chcą po swojemu najwyraźniej wiedzą lepiej, rozumieją wszystko i nie mają w poważaniu informacji z tego serwisu. A jeśli, to jest to dramatycznie selektywne.
Co rzuca cień podejrzenia po co w ogóle tu są?
Nieraz mówiłem, że uzależniony zrobi wszystko, by pozostać uzależnionym.
Naturalnie przedstawi sobie to tak, że dałby się zastrzelić, że przecież chce wyzdrowieć. Choć oczywiście zupełnie tak nie jest.
Np. powie sobie “muszę najpierw zrozumieć uzależnienie”. No i próbuje je “zrozumieć”. Tak jak wielu próbuje “zrozumieć uwalnianie” ale nie uwalnia.

Szukający jest szukanym.
Dlatego nigdy nie znajduje odpowiedzi.
Jego własna percepcja jest tym, co go gubi.